Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.510.2020.1.MK
z 12 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 grudnia 2020 r. (który 14 grudnia 2020 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania - nie zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów w związku z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie stanowi przychodu Spółki w świetle art. 12 ust. 4 pkt 6a tej ustawy – jest nieprawidłowe,
• czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania podlega zwolnieniu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2020 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania - nie zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów w związku z art. 16 ust.1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie stanowi przychodu Spółki w świetle art. 12 ust. 4 pkt 6a tej ustawy oraz czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania podlega zwolnieniu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność produkcyjną w zakresie opakowań. Spółka, jako podmiot prowadzący transgraniczną działalność gospodarczą, podejmuje racjonalne działania mające na celu uchronienie jej od negatywnych ryzyk związanych z prowadzeniem tej działalności. Jedną z form mających na celu zachowanie i zabezpieczenie źródeł przychodów jest nabywanie usług ubezpieczeniowych. W szczególności Spółka zawarła umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Jeden z zagranicznych kontrahentów złożył reklamację dotyczącą dostarczonych mu towarów. Po przeprowadzonym postępowaniu reklamacyjnym i żmudnych negocjacjach Spółka zawarła z kontrahentem ugodę, na podstawie której wypłaciła kontrahentowi odszkodowanie.

Po uregulowaniu tego odszkodowania Spółka uzyskała od ubezpieczyciela (spółki akcyjnej z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polski) - z tytułu zawartej umowy oraz dodatkowego porozumienia dotyczącego tej reklamacji („Settlement Agreement”) - zwrot poniesionego wydatku na opisane odszkodowanie wypłacone kontrahentowi.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie:

1. Zezwolenia nr (…) z dnia 5 lipca 2011 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie następujących wyrobów wytworzonych na terenie strefy (wg PKWiU):
   
   • 23.13 - szkło gospodarcze,
     
   • 25.73.50 - formy odlewnicze do metali; skrzynki formierskie; płyty podmodelowe; modele odlewnicze,
     
   • 25.99.29 - pozostałe wyroby z metali nieszlachetnych, gdzie indziej niesklasyfikowane,
     
   • 25.62.20 - pozostałe usługi z zakresu obróbki mechanicznej elementów metalowych,
     
   • 38.11.5 - odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyklingu,
     
   • 38.32 - usługi w zakresie odzysku surowców z materiałów segregowanych; surowce wtórne;
     
   • 49.41 - transport drogowy towarów,
     
   • 52.10 - magazynowanie i przechowywanie towarów,
     
   • 52.24 - usługi przeładunku towarów,
     
   • 62.02 - usługi związane z doradztwem w zakresie informatyki,
     
   • 62.03 - usługi związane z zarządzaniem siecią i systemami informatycznymi,
     
   • 63.11 - usługi przetwarzania danych; usługi zarządzania stronami internetowymi (hosting) i podobne usługi,
     
   • 71.20 - usługi w zakresie badań i analiz technicznych,
     
   • 72.19 - usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych;
2. Zezwolenia nr (…) z dnia 23 grudnia 2013 r. (zmienionego następnie Decyzją Ministra Rozwoju i Finansów nr (…) z dnia 14 grudnia 2016 r. w zakresie terminów ponoszenia nakładów inwestycyjnych i zakończenia inwestycji) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie następujących wyrobów wytworzonych na terenie strefy
   (wg PKWiU):
   
   • 23.13 - szkło gospodarcze,
     
   • 25.73.50 - formy odlewnicze do metali; skrzynki formierskie; płyty podmodelowe; modele odlewnicze,
     
   • 25.99.29 - pozostałe wyroby z metali nieszlachetnych, gdzie indziej niesklasyfikowane,
     
   • 25.62.20 - pozostałe usługi z zakresu obróbki mechanicznej elementów metalowych,
     
   • 49.41 - transport drogowy towarów,
     
   • 52.10 - magazynowanie i przechowywanie towarów,
     
   • 52.24 - usługi przeładunku towarów,
     
   • 62.02 - usługi związane z doradztwem w zakresie informatyki,
     
   • 62.03 - usługi związane z zarządzaniem siecią i systemami informatycznymi,
     
   • 63.11 - usługi przetwarzania danych; usługi zarządzania stronami internetowymi (hosting) i podobne usługi,
     
   • 71.20 - usługi w zakresie badań i analiz technicznych,
     
   • 72.19 - usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych
   
   

oraz sprzedaży odpadów powstałych w związku z prowadzeniem wyżej wymienionej działalności sklasyfikowanych pozycjach 38.11.5 odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyklingu oraz 38.32 usługi w zakresie odzysku surowców z materiałów segregowanych.

Zareklamowane przez kontrahenta wyroby zostały wyprodukowane przez Wnioskodawcę na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w oparciu o posiadane zezwolenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania - nie zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów w związku z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - nie stanowi przychodu Spółki w świetle art. 12 ust. 4 pkt 6a tej ustawy?
2. W przypadku udzielania negatywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie: czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania podlega zwolnieniu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Otrzymany od ubezpieczyciela zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków na rzecz kontrahenta tytułem odszkodowania - do wysokości tego odszkodowania - nie stanowi na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodu Spółki.
2. W przypadku udzielania negatywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie: otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania podlega zwolnieniu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 1

Spółka, jako podmiot prowadzący transgraniczną działalność gospodarczą, podejmuje racjonalne działania mające na celu uchronienie jej od negatywnych ryzyk związanych z prowadzeniem tej działalności. Jedną z form mających na celu zachowanie i zabezpieczenie źródeł przychodów jest nabywanie usług ubezpieczeniowych. Nie budzi żadnych wątpliwości, że wydatki na ubezpieczenie stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże podkreślić należy, że wydatki te nie są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu lecz w celu zachowania (zabezpieczenia) źródeł przychodu. Z tytułu opłaconej składki ubezpieczeniowej Spółka nie może uzyskać przychodu, a co najwyżej rekompensatę poniesionych szkód, strat itp. Ubezpieczyciel wypłaca świadczenie, na podstawie zawartej umowy, tylko wtedy jeśli wystąpi negatywne zdarzenie, powodujące powstanie szkód (strat) w majątku Spółki, od którego Spółka się ubezpieczyła. Jeśli owo zdarzenie nie wystąpi Spółka nie będzie miała żadnego roszczenia wobec ubezpieczyciela o wypłatę jej jakichkolwiek świadczeń, w tym także o zwrot poniesionej składki ubezpieczeniowej. Reasumując, celem ubezpieczenia nie jest osiągnięcie przychodu lecz zachowanie (zabezpieczenie) źródeł przychodów na wypadek negatywnych zjawisk gospodarczych skutkujących powstaniem uszczerbku w majątku Spółki.

Jeden z zagranicznych kontrahentów Spółki - jak wykazano to w stanie faktycznym - złożył reklamację dotyczącą dostarczonych mu towarów. Po przeprowadzonym postępowaniu reklamacyjnym i żmudnych negocjacjach Spółka zawarła z kontrahentem ugodę, na podstawie której wypłaciła kontrahentowi odszkodowanie. Odszkodowanie to, aczkolwiek mieści się w zakresie dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych to, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 22 tej ustawy, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. W konsekwencji Spółka nie zakwalifikowała wydatku w kwocie odszkodowania jako kosztu uzyskania przychodu. Po uregulowania tego odszkodowania Spółka uzyskała od ubezpieczyciela - z tytułu zawartej umowy - zwrot poniesionego wydatku na opisane odszkodowanie. Świadczenie ubezpieczyciela jest w przekonaniu Spółki zwrotem poniesionego przez Spółkę wydatku na odszkodowanie, który to wydatek nie został rozpoznany jako koszt uzyskania przychodu. Spółka nigdy nie otrzymałaby od ubezpieczyciela tego świadczenia gdyby wcześniej nie uregulowała kwoty odszkodowania. Istnieje więc bezpośredni związek pomiędzy kwotą wypłaconego przez Spółkę odszkodowania a kwotą otrzymaną przez Spółkę od ubezpieczyciela. Ubezpieczyciel dokonał na rzecz Spółki zwrotu poniesionych przez nią wydatków tytułem odszkodowania. Po stronie Spółki nie nastąpiło więc przysporzenie majątkowe. Jej majątek uległ uszczupleniu w wyniku zapłaty odszkodowania (co nie wywołało konsekwencji na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych gdyż to odszkodowanie nie jest kosztem uzyskania przychodu), a następnie to uszczuplenie zostało Spółce zrekompensowane poprzez ubezpieczyciela, co także nie powinno wywoływać żadnych konsekwencji w podatku dochodowym. Orzecznictwo potwierdza możliwość zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. do świadczeń o charakterze kompensacyjnym. Ponadto, jak słusznie uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 kwietnia 2003 r., sygn. III SA 2013/01, „najogólniej można powiedzieć, że przychodami są te wszystkie otrzymane pieniądze i nieodpłatne świadczenia rzeczowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2), które nie zostały wyłączone na podstawie art. 12 ust. 4 (...) okoliczność o rekompensacyjnym charakterze świadczenia (...) mogła natomiast uzasadniać zastosowanie wyjątku z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. Warunkiem zastosowania wspomnianego wyjątku było jednak niezaliczenie równowartości świadczenia do kosztów uzyskania przychodów”. Jednocześnie Sąd wyraźnie pokreślił iż, pod pojęciem „zwróconych innych wydatków”, należy rozumieć wszelkie wydatki, które zostały zwrócone, a których nie wymieniono w innych punktach art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. W innym wyroku z dnia 12 czerwca 2007 r., I SA/Gd 358/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przyjął z kolei, że „(...) kwota odszkodowania wypłacona podatnikowi, który uprzednio poniósł wydatki związane ze zdarzeniem wywołującym szkodę, a które nie mogły zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów, w wysokości odpowiadającej poniesionym wydatkom, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. nie stanowi przychodu podatnika. Przychodem będzie natomiast nadwyżka otrzymanego odszkodowania nad poniesionymi wydatkami (...)”. W najnowszym orzecznictwie na szczególną uwagę zasługuje wyrok WSA w Warszawie z 26 listopada 2019 r (sygn. akt III SA/Wa 792/19. W wyroku tym Sąd stwierdził między innymi: „W konsekwencji, otrzymane przez Skarżącą od ubezpieczyciela odszkodowania w związku z naprawieniem przez nią szkód klientom stanowią zwrot poniesionych na rzecz tych klientów wydatków, przy czym wydatki te - w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. - nie są zaliczone [nie mogą być zaliczone] do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te zatem, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., nie są zaliczane do przychodów. Przyjęcie przeciwnej wykładni prowadziłoby do sytuacji, w której podatnik nie mógłby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania zapłaconego na rzecz swego kontrahenta (...), a zarazem musiałby zaliczyć do przychodu otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowania, które w całości przekazał kontrahentowi i które mają za cel kompensatę szkody pokrytej uprzednio klientom. W sytuacji takiej podatnik nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego, od którego należałoby uiścić podatek dochodowy!”

Także NSA w wyroku z dnia 21 sierpnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 3067/17), rozpatrując sprawę na podstawie identycznie brzmiących jak w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdził „Zauważyć należy, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt 3a u.p.d.o.f., jest konieczne, aby wydatek ten został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie został mu zwrócony. Dodatkowo należy zastrzec, że wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc "wydatek zwrócony" to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. "Zwróconym innym wydatkiem" nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku.

W związku z tak rozumianą wykładnią omawianego przepisu należy stwierdzić, że kwota otrzymana przez wnioskodawczynię z tytułu zapłaty noty obciążeniowej przez ubezpieczyciela podwykonawcy jest tym samym wydatkiem (a nie takim samym wydatkiem), który został uprzednio poniesiony przez wnioskodawczynię na podstawie noty obciążeniowej, wystawionej przez zleceniodawcę. Wystawiona przez zleceniodawcę nota obciążeniowa stanowi bowiem dokument poniesienia wydatku, którego wnioskodawczyni nie powinna ujmować w ewidencji księgowej firmy na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f.

Skoro zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f., nota obciążeniowa wystawiona wnioskodawczyni przez zleceniodawcę jak i wypłacone mu przez wnioskodawczynię odszkodowanie (otrzymane od ubezpieczyciela podwykonawcy) nie może zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych, to w tej części kwota otrzymana przez wnioskodawczynię z tytułu noty obciążeniowej, uregulowanej przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe podwykonawcy, jako zwrot innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a u.p.d.o.f., nie będzie stanowić przychodu z prowadzonej przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Świadczenie pieniężne uzyskane od ubezpieczyciela podwykonawcy obejmowało koszty dotyczące wyrządzonych szkód w towarach powstałych podczas wykonywania usługi transportowej, więc pod względem podatkowym może być ono uznane za zwrot poniesionych wydatków (kategoria kosztów obejmuje pojęcie wydatków), które nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, i dlatego ich zwrot nie stanowi przychodu podatkowego.”

Wnioskodawca podkreśla, że powołane przez NSA w przytoczonym wyroku art. 14 ust. 3 pkt 3a oraz art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają identyczną treść jak art. 12 ust.4 pkt 6a oraz art. 16 ust.1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym ich wykładnia na gruncie obu ustaw podatkowych musi być taka sama. Za prawidłowością stanowiska Wnioskodawcy przemawia nie tylko przeprowadzona wykładania językowa art. 12 ust. 4 pkt 6a w związku z art. 16 ust.1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która znalazła potwierdzenie w przytoczonym orzecznictwie sądowym, ale również stanowisko to znajduje oparcie w wykładni gospodarczej. Nie budzi bowiem wątpliwości, że pod pojęciem dochodu do opodatkowania należy rozumieć faktyczne przysporzenia majątkowe podatnika. Tymczasem, gdyby przyjąć, że otrzymany od ubezpieczyciela zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę tytułem wypłaty odszkodowania stanowi dla niej przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych to w konsekwencji należałoby uznać, ze ów przychód jest równy dochodowi (Spółka nie może wykazać żadnych kosztów jego uzyskania). To z kolei prowadzi do wniosku, że Spółka ma zapłacić podatek dochodowy od otrzymanych środków tytułem zwrotu za poniesiony uszczerbek w jej majątku będący skutkiem poniesienia wydatku, który nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Taki zwrot nie stanowi dla Spółki żadnego przysporzenia lecz jest wyrównaniem poniesionego wcześniej wydatku, który nie mógł być ujęty w rachunku podatkowym. Trudno zaakceptować tezę, iż Państwo uznaje za dochód otrzymany zwrot tytułem poniesionego wcześniej wydatku, który to wydatek spełnia przesłanki art. 15 ust.1 ustawy ale jednocześnie, z woli ustawodawcy, nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Prowadziłoby to do konkluzji, iż w istocie w tym przypadku Państwo opodatkowuje nie trwałe przysporzenie majątkowe lecz wyrównanie poniesionego przez Spółkę uszczerbku, aby poprzez kwotę podatku jeszcze ów uszczerbek powiększyć. Spółka jeszcze raz podkreśla, iż pomiędzy zapłatą przez nią odszkodowania kontrahentowi a otrzymanym od ubezpieczyciela świadczeniem istnieje bezpośredni, jednoznaczny związek. Zdarzenia te są ze sobą w pełni powiązane i otrzymany od ubezpieczyciela przez Spółkę zwrot kwoty poniesionego odszkodowania jest w oczywisty sposób powiązany z faktem zapłaty przez Spółkę tego odszkodowania. W ocenie Spółki oba zdarzenia, tj. poniesienie przez Spółkę odszkodowania i otrzymanie od ubezpieczyciela zwrotu poniesionej kwoty odszkodowania, nie wywołują żadnych konsekwencji na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kwota zapłaconego odszkodowania na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy nie jest kosztem uzyskania przychodu, zaś otrzymany od ubezpieczyciela zwrot tej kwoty nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe i w konsekwencji przyjęcia, iż Spółka uzyskuje przychód z tytułu otrzymanego świadczenia rekompensacyjnego od ubezpieczyciela, Wnioskodawca wnosi o uznanie, że ten przychód podlega zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 482 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 284 i 1086), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Zgodnie z art. 12 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, zwolnienie obejmuje wyłącznie dochody uzyskane z tych rodzajów działalności gospodarczej, które zostały wymienione w zezwoleniu.

W świetle powyższego, przy określaniu, czy dany dochód (przychód) uzyskany przez podatnika korzysta ze zwolnienia opisanego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy wziąć pod uwagę dwa kryteria wynikające z tego przepisu: dochód taki musi pochodzić z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej oraz dochód taki musi pochodzić z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie stosownego zezwolenia na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej.

Nie ulega wątpliwości, że uzyskiwanie świadczeń rekompensacyjnych, odszkodowań czy jakichkolwiek innych rekompensat w związku z umowami zawieranymi z innymi podmiotami w ramach prowadzonej działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej nie stanowi samoistnej działalności gospodarczej. W konsekwencji, oczywistym jest, że w treści zezwolenia nie mogło zostać wskazane, iż przedmiotem działalności strefowej będzie uzyskiwanie tego typu świadczeń.

Uzyskanie od ubezpieczyciela środków w opisanym stanie faktycznym jest bezpośrednio powiązane z działalnością gospodarczą w postaci działalności produkcyjnej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej wskazanej w posiadanych przez Spółkę zezwoleniach.

Jak bowiem wskazano świadczenie rekompensacyjne zostało wypłacone przez ubezpieczyciela w związku z zawartą z kontrahentem ugodą dotyczącą reklamacji wyrobów wyprodukowanych na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w oparciu o zezwolenia. Dochód ze sprzedaży tych wyrobów podlegałby zwolnieniu podatkowemu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na uwadze, przychód (dochód) z tytułu opisanej w stanie faktycznym rekompensaty należy uznać za element działalności gospodarczej wskazanej w treści zezwolenia, gdyż powstał on w bezpośrednim związku z działalnością wytwórczą określoną w zezwoleniu.

Trzeba w tym miejscu wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia dochodów z działalności gospodarczej, w tym także z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Ustawa definiuje natomiast dochód stanowiąc w art. 7 ust. 2, że dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Ustawa podatkowa nie definiuje także pojęcia działalności gospodarczej. Mając na uwadze, że rozpatrywane zwolnienie wprawdzie posiada samoistne źródło w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, niemniej jednak zostało powiązane z przepisami ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych zasadnym jest odwołanie się do definicji działalności gospodarczej zawartej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 2 tej ustawy, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Przedstawione wyżej uwagi prowadzą do wniosku, że za dochód z działalności gospodarczej należy uznać wszelki efekt ekonomiczny (finansowy) zarobkowej działalności wytwórczej, budowlanej, handlowej, usługowej oraz poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin ze złóż, a także działalności zawodowej, wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły.

Jednocześnie w orzecznictwie ukształtował się pogląd, zgodnie z którym nie ma uzasadnionych podstaw, aby twierdzić, że przez dochód taki należy rozumieć tylko takie świadczenie, które stanowi bezpośrednio cenę za konkretny towar lub usługę, z kategorycznym wyłączeniem jakichkolwiek innych świadczeń (wyrok NSA z dnia 15 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 245/16 oraz w wyrok z dnia 22 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 896/17).

W przytoczonych wyrokach stwierdzono, że dochodem z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są wszelkie przysporzenia wynikające z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy, o ile tytuł ich otrzymania zawiera się w zakresie przedmiotowym działalności określonej w zezwoleniu.

Ponieważ zatem świadczenie uzyskane od ubezpieczyciela pozostaje w ścisłym, bezpośrednim i racjonalnym związku z przedmiotem działalności gospodarczej określonym w zezwoleniach i prowadzonej przez Spółkę na obszarze specjalnej strefy ekonomicznej to nie ma przeszkód aby uznać, że rekompensata ta powinna być rozliczona w ramach dochodu strefowego.

Podkreślić należy, że wskazany przepis nie mówi o dochodach ze sprzedaży towarów i usług, ale o „dochodach uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia”, który to zwrot jest niewątpliwie szerszy, aniżeli zwrot - dochód ze sprzedaży towarów i usług.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie przywołać także pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Wr 1098/18, zgodnie z którym prowadzenie działalności gospodarczej niesie za sobą konieczność podejmowania różnego rodzaju czynności prawnych i faktycznych, bez podjęcia których działalność podstawowa nie byłaby w ogóle możliwa lub które bezpośrednio wynikają z faktu prowadzenia określonej działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy do tego rodzaju czynności zaliczyć trzeba również zawieranie polis ubezpieczeniowych, będące przejawem zabezpieczenia nie tylko mienia wykorzystywanego w tejże działalności, ale również uzyskiwanego z niej przychodu (ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej) i stanowiące w obecnym czasie de facto normę prowadzenia działalności gospodarczej. Brak jest przy tym przeszkód do uznania, że miałoby to nie dotyczyć również konkretnej działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia.

Zabezpieczenie mienia i przychodu w specjalnej strefie ekonomicznej nabiera zresztą szczególnego znaczenia, bowiem głównym zadaniem SSE jest przyspieszanie rozwoju gospodarczego regionów (poprzez jak największe wykorzystanie ich własnych zasobów) trapionych stagnacją ekonomiczną: uboższych, mniej rozwiniętych, omijanych przez inwestorów, dotkniętych wysokim bezrobociem. Brak podjęcia przez podmiot gospodarczy prowadzący działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej stosownych działań w tym zakresie (polegających na zawarciu odpowiednich polis), w razie zaistnienia zdarzeń losowych mógłby skutkować utratą majątku i znaczącym zmniejszeniem przychodu, co przełożyłoby się w sposób bezpośredni na ograniczenie w realizacji przywołanego wyżej głównego zadania funkcjonowania strefy.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje także potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 września 2020 r. (sygn. I SA/Gl 9/20).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop, przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 updop. Stosownie do tego przepisu, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

• przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz
• podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.
  
  

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 updop (brak w nim jednakże przychodu pochodzącego z odszkodowania).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Biorąc pod uwagę wyłączenia ustawowe wymienione w art. 16 ust. 1 updop, brak jest w nich wykluczenia z kosztów uzależnionego od zawarcia umowy ubezpieczenia. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność produkcyjną w zakresie opakowań. Spółka, jako podmiot prowadzący transgraniczną działalność gospodarczą, podejmuje racjonalne działania mające na celu uchronienie jej od negatywnych ryzyk związanych z prowadzeniem tej działalności. Jedną z form mających na celu zachowanie i zabezpieczenie źródeł przychodów jest nabywanie usług ubezpieczeniowych. W szczególności Spółka zawarła umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Jeden z zagranicznych kontrahentów złożył reklamację dotyczącą dostarczonych mu towarów. Po przeprowadzonym postępowaniu reklamacyjnym i żmudnych negocjacjach Spółka zawarła z kontrahentem ugodę, na podstawie której wypłaciła kontrahentowi odszkodowanie. Po uregulowaniu tego odszkodowania Spółka uzyskała od ubezpieczyciela (spółki akcyjnej z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polski) – z tytułu zawartej umowy oraz dodatkowego porozumienia dotyczącego tej reklamacji - zwrot poniesionego wydatku na opisane odszkodowanie wypłacone kontrahentowi. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie stosownych Zezwoleń. Zareklamowane przez kontrahenta wyroby zostały wyprodukowane przez Wnioskodawcę na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w oparciu o posiadane zezwolenia. Jak wskazano w stanowisku do pytania nr 1, Spółka nie zakwalifikowała wydatku w kwocie zapłaconego kontrahentowi odszkodowania jako kosztu uzyskania przychodu.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania - nie zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów w związku z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop - nie stanowi przychodu Spółki w świetle art. 12 ust. 4 pkt 6a tej ustawy.

Zgodnie z cyt. powyżej art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki przepis ten będzie miał zastosowanie do sytuacji opisanej we wniosku.

Zdaniem Organu ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić.

Zauważyć należy, że kwota pieniężna jaką Wnioskodawca otrzymuje od ubezpieczyciela nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, ponieważ stanowi ona odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego w analizowanej sprawie nie został spełniony jeden z warunków art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, o których mowa powyżej, dlatego też w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, a otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowanie w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stanowić będzie przychód podatkowy.

Wskazać bowiem należy, że wypłacone odszkodowanie zaliczane do przychodów, zgodnie z 12 ust. 1 pkt 1 updop, jest powiązane (koresponduje) z kosztami ubezpieczenia Wnioskodawcy na wypadek konieczności zapłacenia odszkodowania/kary umownej, nie podlegającymi wyłączeniu z kosztów podatkowych, a nie z zapłaceniem tego odszkodowania/kary umownej. Fakt, że zgodnie z umową zawartą z ubezpieczycielem wysokość odszkodowania może stanowić równowartość kwoty zapłaconego odszkodowania na rzecz klientów, pozostaje bez znaczenia dla kwalifikacji odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela, jako przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela nie można utożsamiać ze zwrotem zapłaconego odszkodowania na rzecz kontrahenta, gdyż takim zwrotem nie jest. Wynika bowiem z umowy ubezpieczenia zawartej przez Wnioskodawcę z ubezpieczycielem, a zatem z innego tytułu.

W związku z powyższym, kwotę otrzymywaną przez Wnioskodawcę z tytułu odszkodowania od ubezpieczyciela, będącego wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, należy traktować jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do pytania oznaczonego we wniosku nr 2, zauważyć należy, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1670, z późn. zm., dalej: „ustawa o SSE”), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Z kolei, stosownie do art. 17 ust. 4 updop, zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Dokonując analizy ww. przepisów zauważyć należy, że w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy i nie była sprzeczna z przepisami rangi konstytucyjnej.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na których możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy o SSE. Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej specjalnej strefy ekonomicznej, uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o SSE). Zgodnie z art. 12 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych (…).

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cyt. powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności.

Powyższe regulacje prawne ustanawiają podstawowe warunki korzystania z ulgi podatkowej z tytułu prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej działalności gospodarczej, jaką jest niezapłacony przez przedsiębiorcę strefowego podatek dochodowy.

Zasadniczym elementem stosowania tej ulgi jest więc łączne wystąpienie dwóch warunków:

• prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej,
• uzyskiwanie dochodu z działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu.
  
  

Powyższe warunki, jak każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania, należy interpretować ściśle, zgodnie z wykładnią językową danej regulacji.

Dokonując oceny zakresu zwolnień podatkowych, należy wskazać, że wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu. Ze zwolnienia nie korzystają również dochody związane z działalnością na terenie strefy, bowiem ustawodawca w przepisie ustanawiającym zwolnienie świadomie użył określenia „dochody z działalności gospodarczej” a nie sformułowania „dochody związane z wykonywaniem działalności gospodarczej”.

Warto podkreślić również, że zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, nie ma charakteru podmiotowego. Nie obejmuje ono wszystkich dochodów podmiotu gospodarczego prowadzącego działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, lecz tylko dochody uzyskane z działalności prowadzonej w ramach zezwolenia, a więc działalności określonej w tym zezwoleniu.

Zwolnieniem podatkowym objęty jest zatem dochód wygenerowany bezpośrednio z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, wymienionej wprost w zezwoleniu.

Odnosząc ww. regulacje podatkowe na grunt analizowanej sprawy należy zauważyć, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zwrócić należy uwagę na ugruntowaną w orzecznictwie oraz doktrynie zasadę zakazu rozszerzającej wykładni przepisów mających za przedmiot zwolnienia podatkowe, co w omawianym przypadku znajduje dodatkowe uzasadnienie w postaci sformułowania przepisu art. 17 ust. 4 updop, akcentującego wyłączność zwolnienia od podatku dochodów z działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Wobec takiego zapisu, nie można zaakceptować poglądu, że do dochodów zwolnionych należy zaliczyć także dochody z innych tytułów (niż działalność gospodarcza), jeżeli tylko w jakichś sposób dotyczyć będą działalności produkcyjnej na terenie strefy (z której dochody zostały zwolnione) – jak twierdzi Wnioskodawca.

Reasumując, środki pieniężne, które Wnioskodawca otrzymał od ubezpieczyciela w ramach zaistniałego stanu faktycznego objętego umową ubezpieczenia – nie stanowią przychodu podlegającego zwolnieniu od opodatkowania, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 updop. Przychód w postaci odszkodowania, które zostało wypłacone przez ubezpieczyciela nie jest również następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, wynikającej z zezwolenia strefowego, lecz wynika z odrębnej umowy ubezpieczenia, której przedmiotem jest udzielenie przez zakład ubezpieczeń (tu: spółkę akcyjną z siedzibą na terenie RP), ochrony ubezpieczeniowej oraz jest wynikiem zaistnienia przewidzianego w umowie zdarzenia. Zatem, ww. przychód podlega w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy otrzymane przez Spółkę, od ubezpieczyciela świadczenie rekompensacyjne, tj. zwrot poniesionych przez Spółkę wydatków w związku z zapłatą przez Spółkę odszkodowania podlega zwolnieniu zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego(…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.