Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.776.2020.2.MD
z 17 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2020 r. (data wpływu 3 listopada 2020 r.), uzupełnionym w dniu 9 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom kosztów używania samochodów prywatnych do służbowych jazd lokalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 lutego stycznia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom kosztów używania samochodów prywatnych do służbowych jazd lokalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Izba Rzemiosła (…) [dalej: Izba] w dniu 1 października 2020 r. zawarła z trzema pracownikami zajmującymi kierownicze stanowiska (tj. Dyrektor Izby, Wicedyrektor Izby, Dyrektor szkoły), umowy dotyczące używania samochodu osobowego stanowiącego własność pracowników do celów służbowych. Zakresy obowiązków służbowych wykonywanych przez ww. pracowników Izby, wiążą się z potrzebą lokalnego przemieszczania się na terenie A i okolic, ponieważ Izba użytkuje łącznie trzy budynki położone w różnych częściach miasta. Głównym celem podpisania tego typu umów jest możliwość skorzystania z mobilnych pracowników w celu realizacji przez nich zadań Izby (np. spotkania, wyjazdy po drobne zakupy, załatwianie spraw urzędowych i statutowych, codzienne sprawy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania Izby oraz prowadzonej szkoły). Izba chce wykorzystywać pracowników posiadających prywatne samochody, ponieważ nie posiada własnej floty samochodowej.

Izba ustaliła miesięczny limit kilometrów na przejazdy w wysokości 250 km lub 500 km (w zależności od zakresu obowiązków dla danego pracownika) oraz zwrot ponoszonych z tego tytułu przez pracownika kosztów w formie miesięcznego ryczałtu, ustalonego w oparciu o rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. W umowach z pracownikami zostały zawarte m.in. następujące postanowienia dotyczące warunków dotyczących pokrywania kosztów związanych z używaniem pojazdów:

• Pracownik zobowiązuje się do używania własnego samochodu do celów służbowych związanych z działalnością pracodawcy w ramach wskazanego limitu kilometrów. Pracownik zobowiązuje się utrzymać samochód w dobrym stanie technicznym oraz ubezpieczony w zakresie OC i NNW,
• Wszelkie koszty związane z eksploatacją i naprawą samochodu prywatnego dla celów służbowych ponosi Pracownik,
• Pracodawca dokonuje zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w formie wypłaty pracownikowi miesięcznego ryczałtu pieniężnego, stanowiącego iloczyn miesięcznego limitu kilometrów wskazanego w umowie oraz stawki za jeden kilometr określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – w wysokości maksymalnej wskazanej w rozporządzeniu w odniesieniu do pojemności silnika pojazdu wskazanego w umowie albo stawki wskazanej w przepisach wydanych w miejsce ww. rozporządzenia,
• Kwotę ustalonego ryczałtu zmniejsza się o 1/22 za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

W świetle dotychczasowych interpretacji KIS oraz orzecznictwa sądowego tj. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3531/17, oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 2 września 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 377/20, tut. Izba ma wątpliwości czy przedmiotowy ryczałt, który będzie wypłacać pracownikom, rozliczać jako przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego będzie obliczać, pobierać i wpłacać zaliczki na podatek dochodowy, czy też świadczenie to nie generuje po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, a więc nie podlega opodatkowaniu.

W kontekście powyższego należy wskazać, że WSA w Bydgoszczy w uzasadnieniu swojego orzeczenia podkreślił, że świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego, czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu, muszą skutkować pojawieniem się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów albo zaoszczędzenia wydatków. (...). W związku z wykorzystywaniem samochodu prywatnego do celów służbowych i otrzymywaniem z tego tytułu kwoty zwrotu kosztów używania samochodu w opinii Sądu pracownik nie uzyskuje korzyści majątkowej, tym samym świadczenie to nie generuje po jego stronie przychodu podatkowego. Podobnie w wyroku NSA z dnia 16 października 2019 r. czytamy, że istotny wpływ na wynik sprawy mają rozważania Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z 8 lipca 2014 r. dotyczące instytucji przychodów w rozumieniu przepisów art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 updof. Wykładni tych przepisów należy dokonywać w sposób prokonstytucyjny. Skoro pracownik otrzymuje tylko zwrot wydatków, które obowiązany jest ponosić pracodawca, to z tytułu uzyskania tego świadczenia nie osiąga żadnego przysporzenia, a przez to przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 updof.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu wypłaty ryczałtu za przejazdy pracownika samochodem prywatnym w celach służbowych (jazdy lokalne) według warunków wskazanych w umowach zawartych z pracownikami, Wnioskodawca jest obowiązany rozliczyć przychód u pracowników z tego tytułu jak przychód ze stosunku pracy tzn. obliczyć, pobrać i wpłacić zaliczki na podatek dochodowy?

Wnioskodawca uważa, że nie będzie obowiązany obliczyć, pobrać i wypłacić zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaty pracownikom ryczałtu za jazdy lokalne samochodem prywatnym w celach służbowych.

Zdaniem tut. Izby wypłaty z tytułu zwrotu kosztów wyjazdów lokalnych samochodem prywatnym pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych na zasadach wskazanych w zawartych umowach, nie będą stanowić przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy.

W swoim interesie Izba zamierza zwracać poniesione przez pracowników wydatki związane z koniecznością używania własnych samochodów na cele służbowe – sama nie dysponując takimi środkami transportu. Zarówno ze stosunku pracy jak i przepisów prawa pracy nie wynika obowiązek ponoszenia przez pracowników wydatków związanych ze świadczeniem pracy.

Otrzymywanie przez pracowników świadczenia w formie pieniężnej (ryczałtu) nie skutkuje pojawieniem się po stronie pracowników dochodu, czyli korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów albo zaoszczędzenia wydatków, a stanowi jedynie ekwiwalent za poniesione koszty takie jak: amortyzacja samochodu, ubezpieczenie samochodu, koszt paliwa, naprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W świetle art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na mocy art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Izba Rzemiosła (…) [dalej: Izba] w dniu 1 października 2020 r. zawarła z trzema pracownikami zajmującymi kierownicze stanowiska (tj. Dyrektor Izby, Wicedyrektor Izby, Dyrektor szkoły), umowy dotyczące używania samochodu osobowego stanowiącego własność pracowników do celów służbowych. Zakresy obowiązków służbowych wykonywanych przez ww. pracowników Izby, wiążą się z potrzebą lokalnego przemieszczania się na terenie A i okolic, ponieważ Izba użytkuje łącznie trzy budynki położone w różnych częściach miasta. Głównym celem podpisania tego typu umów jest możliwość skorzystania z mobilnych pracowników w celu realizacji przez nich zadań Izby (np. spotkania, wyjazdy po drobne zakupy, załatwianie spraw urzędowych i statutowych, codzienne sprawy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania Izby oraz prowadzonej szkoły). Izba chce wykorzystywać pracowników posiadających prywatne samochody, ponieważ nie posiada własnej floty samochodowej. Izba ustaliła miesięczny limity kilometrów na przejazdy w wysokości 250 km lub 500 km (w zależności od zakresu obowiązków dla danego pracownika) oraz zwrot ponoszonych z tego tytułu przez pracownika kosztów w formie miesięcznego ryczałtu, ustalonego w oparciu o rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. W umowach z pracownikami zostały zawarte m.in. następujące postanowienia dotyczące warunków dotyczących pokrywania kosztów związanych z używaniem pojazdów:

• Pracownik zobowiązuje się do używania własnego samochodu do celów służbowych związanych z działalnością pracodawcy w ramach wskazanego limitu kilometrów. Pracownik zobowiązuje się utrzymać samochód w dobrym stanie technicznym oraz ubezpieczony w zakresie OC i NNW,
• Wszelkie koszty związane z eksploatacją i naprawą samochodu prywatnego dla celów służbowych ponosi Pracownik,
• Pracodawca dokonuje zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w formie wypłaty pracownikowi miesięcznego ryczałtu pieniężnego, stanowiącego iloczyn miesięcznego limitu kilometrów wskazanego w umowie oraz stawki za jeden kilometr określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – w wysokości maksymalnej wskazanej w rozporządzeniu w odniesieniu do pojemności silnika pojazdu wskazanego w umowie albo stawki wskazanej w przepisach wydanych w miejsce ww. rozporządzenia,
• Kwotę ustalonego ryczałtu zmniejsza się o 1/22 za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

W świetle dotychczasowych interpretacji KIS oraz orzecznictwa sądowego tj. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3531/17, oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 2 września 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 377/20, Izba ma wątpliwości czy przedmiotowy ryczałt, który będzie wypłacać pracownikom, rozliczać jako przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego będzie obliczać, pobierać i wpłacać zaliczki na podatek dochodowy, czy też świadczenie to nie generuje po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, a więc nie podlega opodatkowaniu. WSA w Bydgoszczy w uzasadnieniu swojego orzeczenia podkreślił, że świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego, czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu, muszą skutkować pojawieniem się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów albo zaoszczędzenia wydatków. (...). W związku z wykorzystywaniem samochodu prywatnego do celów służbowych i otrzymywaniem z tego tytułu kwoty zwrotu kosztów używania samochodu w opinii Sądu pracownik nie uzyskuje korzyści majątkowej, tym samym świadczenie to nie generuje po jego stronie przychodu podatkowego. Podobnie w wyroku NSA z dnia 16 października 2019 r. czytamy, że istotny wpływ na wynik sprawy mają rozważania Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z 8 lipca 2014 r. dotyczące instytucji przychodów w rozumieniu przepisów art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 updof. Wykładni tych przepisów należy dokonywać w sposób prokonstytucyjny. Skoro pracownik otrzymuje tylko zwrot wydatków, które obowiązany jest ponosić pracodawca, to z tytułu uzyskania tego świadczenia nie osiąga żadnego przysporzenia, a przez to przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 updof.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt. K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż pracownicy Izby ... otrzymują środki pieniężne. Ponadto zauważyć należy, że Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku stwierdził, że „w przypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów)”.

Skoro wyrok ten dotyczy wyłącznie świadczeń nieodpłatnych to nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracowników Izby ..., a więc również do zwrotu kosztów używania przez pracowników samochodów prywatnych do celów służbowych wiążących się z określoną w umowach potrzebą lokalnego przemieszczania się na terenie A i okolic, nie jest uzasadnione.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na Wnioskodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 775 Kodeksu pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320). To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, musiałby je pokryć z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec tego zwrot kosztów poniesionych przez pracowników tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, samochodu prywatnego do celów wykonywania zadań służbowych zleconych przez Izbę ... – stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego należy wskazać, że gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczenie omawianych świadczeń do przychodów, to nie zawarłby w katalogu zwolnień przepisu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2019 r., poz. 261),
• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2020 r., poz. 6),
• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507, z późn. zm.).

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Zatem omawiane zwolnienie adresowane jest do wąskiej grupy osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 2140, z późn. zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) stanowi, że zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Wskazać również należy, że zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz. U. z 2020 r., poz. 2159) organizacjami samorządu gospodarczego rzemiosła są izby rzemieślnicze.

Z art. 8 powołanej ustawy wynika, że organizacje samorządu gospodarczego rzemiosła wymienione w art. 7 ust. 3 mają osobowość prawną.

Podstawowym zadaniem izb rzemieślniczych jest pomoc w reprezentowaniu zrzeszonych organizacji oraz rzemieślników wobec organów administracji publicznej oraz innych organizacji i instytucji, udzielanie swym członkom pomocy instruktażowej i doradczej oraz przeprowadzanie egzaminów kwalifikacyjnych. Szczegółowy zakres zadań izb rzemieślniczych określają ich statuty (art. 11 ust. 2 ustawy o rzemiośle).

Z ustawy o rzemiośle nie wynika jednak aby pracownikom Izby przysługiwały kwoty stanowiące zwrot kosztów używania stanowiących ich własność samochodów do celów służbowych, w jazdach lokalnych. Zatem fakt, że Izba wypłaca pracownikom zajmującym kierownicze stanowiska należności w formie zwrotu ww. kosztów w związku z realizacją powierzonych im obowiązków, nie daje podstaw do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż świadczenie to nie będzie następowało w wykonaniu ustawowego obowiązku lub uprawnienia do jego wypłaty.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że otrzymywane przez pracowników zajmujących kierownicze stanowiska kwoty, tytułem zwrotu kosztów używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych, zgodnie z postanowieniami zawartych umów, celem wykonania zadań służbowych zleconych przez Izbę ..., stanowią przychód pracowników, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b przywołanej ustawy, bowiem z ustawy o rzemiośle nie wynika, aby pracownikom izb z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych przysługiwał od zatrudniającej ich Izby zwrot poniesionych kosztów. Prawo do skorzystania z ww. zwolnienia przysługiwałoby jedynie, jeżeli zwrot tych kosztów wynikałby wprost z przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów bądź nakładały na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Powyższe oznacza, że dokonany na rzecz pracowników zwrot kosztów używania przez pracowników samochodów prywatnych do celów służbowych wiążących się z określoną w umowach potrzebą lokalnego przemieszczania się na terenie A i okolic, będzie stanowić po stronie pracowników przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji Wnioskodawca, jako płatnik powinien od wypłacanych ryczałtów pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 31 i 38 przytoczonej ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków oraz interpretacji wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.