2021.02.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.846.2020.2.KS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.846.2020.2.KS
z 16 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2020 r. (data wpływu do Krajowej Informacji Skarbowej 6 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 stycznia 2021 r. (data wpływu 22 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2020 r. wpłynęło do tut. Organu pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego wraz z załączonymi wnioskami o wydanie interpretacji indywidualnej ORD-IN Pani … oraz Pana …, wraz z potwierdzeniem dokonania stosownej opłaty z dnia 23 października 2020 r.

W dniu 6 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej;

wysokości stawki podatku VAT w sytuacji uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 stycznia 2021 r. (data wpływu 22 stycznia 2021 r.) poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny.
(ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawca oraz jego żona na podstawie umowy sprzedaży objętej aktem notarialnym spisanym przez notariusza w dniu … za rep. … zostali właścicielami na prawach wspólnoty ustawowej małżeńskiej niezabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka gruntu nr 1, o pow. 0,1155 ha położonej w …. Nieruchomość została nabyta na własne cele mieszkaniowe. Małżonkowie postanowili wybudować dom jednorodzinny dla własnych celów. Przedmiotowa nieruchomość została zabudowana budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym wraz z instalacjami i urządzeniami budowanymi.

Z uwagi na zmianę planów rodzinnych i życiowych plany dotyczące rozstania małżeństwa postanowili zbyć przedmiotową nieruchomość. W związku z takim stanem rzeczy w dniu … ustanowili oni odrębną własność samodzielnego lokalu oznaczonego jako lokal nr 2, z którym to lokalem związany jest udział wynoszący 1/3 części w nieruchomości wspólnej stanowiącej grunt oraz części wspólne budynków i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali. We wskazanym dniu małżonkowie sprzedali na podstawie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza opisany wyżej lokal mieszkalny nr 2 wraz ze wskazanym udziałem w nieruchomości wspólnej.

Następnie w dniu … małżonkowie ustanowili odrębną własność samodzielnego lokalu oznaczonego jako lokal nr 1 z którym to lokalem związany jest udział wynoszący 1/3 części w nieruchomości wspólnej stanowiącej grunt oraz części wspólne budynków i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali. We wskazanym dniu małżonkowie sprzedali na podstawie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza opisany wyżej lokal mieszkalny wraz ze wskazanym udziałem w nieruchomości wspólnej.

W stosunku do lokali mieszkalnych nie nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie. Lokale nie były użytkowane. Od dokonanych czynności sprzedaży został zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% wartości przedmiotu sprzedaży.

Małżonkowie w ramach dokonywanych czynności sprzedaży powyżej opisywanych nie byli podatnikami podatku od towarów i usług. Małżonkowie zbywając opisywane wyżej nieruchomości nie wyrażali zamiaru wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy. Wykonywali oni prawo własności w stosunku do tych nieruchomości. Małżonkowie nie podejmowali w stosunku do przedmiotowych nieruchomości żadnych działań marketingowych.

W dacie dokonywanych czynności sprzedaży Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie produkcji mebli biurowych i sklepowych. Działalność ta jest bowiem prowadzona przez niego od … W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca pozostaje czynnym podatnikiem podatku VAT. Sprzedaż opisanych powyżej lokali mieszkalnych nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości niezabudowanej. Nieruchomość ta została bowiem nabyta przez Wnioskodawcę i jego żonę jako niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż transakcja została dokonana pomiędzy osobami fizycznymi i nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Czynność ta nie została udokumentowana fakturą, został uiszczony podatek od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca nie wykorzystywał wyodrębnionych lokali wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej do prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowe lokale mieszkalne wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nie były udostępniane przez Wnioskodawcę innym osobom na podstawie umowy cywilnoprawnej. W stosunku do przedmiotowych lokali objętych wnioskiem przed datą ich sprzedaży przez Wnioskodawcę i jego żonę nie nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie. Sprzedaż owych wyodrębnionych lokali nie nastąpiła po upływie dwóch lat od ich pierwszego zasiedlenia. Lokale objęte wnioskiem zostały wyodrębnione przez Wnioskodawcę i jego żoną, a zatem nie były one użytkowane przed zbyciem nieruchomości przez Wnioskodawcę. Nie były one również użytkowane przez Wnioskodawcę i jego żonę. Przedmiotowe lokale nie są objęte społecznym programem mieszkaniowym. Powierzchnia użytkowa lokalu nr 1 i lokalu nr 2 przekracza 150 m².

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca odpowiadając na poniższe pytania tut. Organu:

Należy wskazać w jakim celu Wnioskodawca dokonał nabycia nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym wraz z instalacjami i urządzeniami budowanymi, składającym się z dwóch samodzielnych lokali mieszkalnych oznaczonych jako lokal nr 1 i lokal nr 2 (np. własne cele mieszkaniowe, odsprzedaży, inne – jakie?).
Czy Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość zgodnie z zamiarem z jakim nastąpiło nabycie tej nieruchomości (lokali)?
W związku z jakimi okolicznościami Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży lokali mieszkalnych nr 1 i 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej? Należy jednoznacznie wskazać przyczyny sprzedaży ww. lokali.
Należy wskazać jakie czynności Wnioskodawca podejmował w celu sprzedaży lokali?
Z informacji przedstawionej w opisie sprawy wynika, iż „W stosunku do przedmiotowych lokali objętych wnioskiem przed datą ich sprzedaży przez Wnioskodawcę i jego żonę nie nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie.”

W związku z powyższym należy w sposób jednoznaczny wskazać:

Czy w stosunku do lokali mieszkalnych objętych zakresem pytań nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy? Jeśli tak to należy wskazać:
- dzień, miesiąc i rok,
- kto dokonał/dokona pierwszego zasiedlenia lokalu?
- czy pomiędzy pierwszym zasiedleniem lokalu a momentem sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata?

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej

Czy lokale mieszkalne (nieruchomość) były użytkowane przez poprzednich właścicieli (bądź inne osoby, podmioty), przed ich nabyciem przez Wnioskodawczynię? Jeśli tak to należy wskazać w jaki sposób lokale mieszkalne (nieruchomość) były użytkowane i przez kogo?
W jaki sposób lokale mieszkalne były użytkowane przez Wnioskodawcę od momentu nabycia do momentu sprzedaży?
Należy wskazać kiedy i przez kogo została wybudowana nieruchomość opisana we wniosku nabyta przez Wnioskodawcę?
Należy wskazać kiedy i przez kogo został oddany do użytkowania budynek mieszkalny jednorodzinny wraz z instalacjami i urządzeniami budowanymi, składający się z dwóch samodzielnych lokali mieszkalnych oznaczonych jako lokal nr 1 i lokal nr 2?
Należy wskazać czy po wybudowaniu i oddaniu do użytkowania przedmiotowego budynku, budynek – w tym lokale mieszkalne oraz części wspólne, był użytkowany i przez kogo oraz w jakim okresie?

Czy Wnioskodawca dokonywała już wcześniej sprzedaży nieruchomości, a jeżeli tak to należy podać odrębnie do każdej sprzedanej nieruchomości

kiedy i w jaki sposób Wnioskodawca wszedł w posiadanie tych nieruchomości?
w jakim celu nieruchomości te zostały nabyte przez Wnioskodawcę?
w jaki sposób nieruchomości były wykorzystywane przez Wnioskodawcę od momentu wejścia w ich posiadanie do chwili sprzedaży?
kiedy Wnioskodawca dokonała ich sprzedaży i co było przyczyną ich sprzedaży?
ile nieruchomości zostało sprzedanych i jakich (niezabudowanych czy zabudowanych, jeśli zabudowanych to czy były to nieruchomości mieszkalne czy użytkowe)?
czy Wnioskodawca z tytułu ich sprzedaży odprowadzała podatek VAT, składała deklaracje VAT-7 oraz zgłoszenie rejestracyjne VAT-R?
na co zostały przeznaczone środki uzyskane ze sprzedaży ww. nieruchomości?

wskazała, że:

Wnioskodawca dokonała nabycia nieruchomości niezabudowanej, zakupiona została działka gruntu nr 1 o pow. 0,1155 ha na własne cele mieszkaniowe.
Wnioskodawca wykorzystała nieruchomość zgodnie z zamiarem, wybudowała na niej dom jednorodzinny.
Decyzja o sprzedaży została podjęta z powodu rozstania małżeństwa.
W celu sprzedaży nieruchomości tzn. dom jednorodzinny został podzielony na lokal nr 1 i lokal nr 2
1. Lokal nr 1 nie był użytkowany. Lokal nr 2 nie był użytkowany.
2. Lokal nr 1 nie był użytkowany. Lokal nr 2 nie był użytkowany.
3. Wybudowane przez Wnioskodawczynię i jej męża.
Wnioskodawca nie dokonywała wcześniej sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wydzielonej z jej prywatnego majątku, ale nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. 2020 r., poz. 106 ze zm.) to czy sam fakt dokonania takiej sprzedaży dwukrotnie w krótkich odstępach czasu (jak w opisanym stanie faktycznym) powoduje, iż sprzedający staje się podatnikiem podatku VAT i zobowiązany jest do odprowadzenia tego podatku na rachunek właściwego Urzędu Skarbowego czy też nie staje się takim podatnikiem?
Czy w przypadku uznania osoby fizycznej w sytuacji opisanej w pyt. 1 za podatnika podatku VAT jest ona zobowiązana do uiszczenia tego podatku w stawce 8% czy w stawce 23% ?

Przedstawione pytania dotyczą zarówno lokalu nr 1 i lokalu nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zajmuje stanowisko, iż w opisywanym stanie faktycznym jako sprzedawca nieruchomości wydzielonej z majątku prywatnego nie został podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zajmuje stanowisko, iż nie jest on podatnikiem podatku VAT w ramach opisywanych czynności sprzedaży. Jednak, gdyby w stanie faktycznym opisywanym przez Wnioskodawcę osoba fizyczna została uznana a podatnika podatku VAT, Wnioskodawca zajmuje stanowisko, iż stawka tego podatku w przedmiotowej sytuacji wynosiłaby 8%, bowiem taką stawką opodatkowana jest sprzedaż budynku (budowli) znajdującego się na gruncie. Ustawodawca przewidział bowiem możliwość zastosowania 8% stawki VAT w odniesieniu do dostaw, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części, lub robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkalnego (vide: przepis art. 42 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości lub udziału w nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać w tym miejscu należy, że na mocy art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Tak więc, co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowany będzie działał w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się do treści przepisów ustawy w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku z dokonaną sprzedażą nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej – za podatnika podatku od towarów i usług. Z opisu sprawy nie wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca zbywając opisywane wyżej nieruchomości nie wyrażał zamiaru wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy. Wnioskodawca nie podejmował w stosunku do przedmiotowych nieruchomości żadnych działań marketingowych. W dacie dokonywanych czynności sprzedaży Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w zakresie produkcji mebli biurowych i sklepowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Sprzedaż wskazanych powyżej lokali mieszkalnych nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości. Wnioskodawca dokonał nabycia nieruchomości niezabudowanej, zakupiona została działka gruntu nr 1 o pow. 0,1155 ha na własne cele mieszkaniowe. Wnioskodawca wykorzystał nieruchomość zgodnie z zamiarem, wybudował na niej dom jednorodzinny. Decyzja o sprzedaży została podjęta z powodu rozstania małżeństwa. W celu sprzedaży nieruchomości tzn. dom jednorodzinny został podzielony na lokal nr 1 i lokal nr 2. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca nie wykorzystywał wyodrębnionych lokali wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej do prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowe lokale mieszkalne wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej nie były udostępniane przez Wnioskodawcę innym osobom na podstawie umowy cywilnoprawnej. Wnioskodawca i jego żona nie ponosili wydatków na ulepszenie przedmiotowych lokali objętych wnioskiem.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy dokonana sprzedaż nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej nie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż – w świetle przedstawionych we wniosku okoliczności brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia tych nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Okoliczności przedstawione w opisie sprawy nie pozwalają uznać, że dokonując sprzedaży nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej Wnioskodawca wystąpił w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W rozpatrywanej sprawie - w świetle przedstawionych okoliczności - dokonaną sprzedaż ww. lokali mieszkalnych będących we współwłasności małżeńskiej należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawca mógł korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznaczała działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego, dokonana sprzedaż przedmiotowych nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej, stanowiła działania w sferze prywatnej Wnioskodawcy, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że dokonana sprzedaż nieruchomości w postaci odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr 1 oraz lokalu mieszkalnego nr 2 wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej, wydzielonych z prywatnego majątku będącego we współwłasności małżeńskiej nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na fakt, że Wnioskodawca z tytułu tych transakcji nie działał w charakterze – zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy – podatnika VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, mając na uwadze rozstrzygnięcie w zakresie pytania nr 1, nie udziela się odpowiedzi na postawione warunkowo pytanie nr 2 w zakresie stawki o treści: czy w przypadku uznania osoby fizycznej w sytuacji opisanej w pyt. 1 za podatnika podatku VAT jest ona zobowiązana do uiszczenia tego podatku w stawce 8% czy w stawce 23%.

Ponadto, wskazać należy, że od dnia 1 lipca 2020 r. kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług może być określona wyłącznie w ramach wydania Wiążącej Informacji Stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Na podstawie bowiem art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnik może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług. Wystąpienie z wnioskiem o wydanie WIS jest możliwe już od 1 listopada 2019 r. – przy czym WIS dotyczy stanu prawnego, który obowiązuje dopiero od 1 lipca 2020 r.

Natomiast, w myśl art. 14b § 1a Ordynacji podatkowej, w zakresie objętym wiążącymi informacjami stawkowymi, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie wydaje się interpretacji indywidualnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy, o której mowa we wniosku.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin