2021.02.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4018.9.2020.1.MGO
z 12 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 listopada 2020 r. (data wpływu 13 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie:

braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności dawnego przejścia granicznego – jest prawidłowe,
braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej innych nieruchomości, które są wynajmowane na cele działalności gospodarczej najemców, a także na cele mieszkaniowe najemców – jest prawidłowe,
braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy oddanych w użytkowanie wieczyste – jest prawidłowe,
braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy oddanych innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności dawnego przejścia granicznego, innych nieruchomości, które są wynajmowane na cele działalności gospodarczej najemców, a także na cele mieszkaniowe najemców, nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy oddanych w użytkowanie wieczyste oraz nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy oddanych innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od dnia 1 lipca 2016 r. Wnioskodawca (dalej „Powiat”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i począwszy od lipca 2016 r. składa deklaracje VAT we własnym imieniu. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Powiat podjął rozliczenie podatku VAT wraz ze wszystkimi swoimi jednostkami organizacyjnymi (deklaracja scentralizowana). Powiat posiada osobowość prawną.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. Powiat dokonał zgłoszenia aktualizacyjnego w zakresie NIP-2 (Zgłoszenie identyfikacyjne/zgłoszenie aktualizacyjne osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem). Aktualizacja dotyczyła pola B.7., tj. adresów miejsc prowadzenia działalności. Wskazano tam miejsca prowadzenia działalności Starostwa Powiatowego, a także wszystkich jednostek budżetowych objętych centralizacją.

Poniżej opisane miejsca do dnia dzisiejszego nie zostały przez Powiat zgłoszone w NIP-2 jako adresy miejsc prowadzenia działalności:

Dawne przejście graniczne - składają się na nie nieruchomości gruntowe wraz z budynkami i budowlami posadowionymi na gruntach. Właścicielem nieruchomości jest Skarb Państwa. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta (tu Starosta), wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. Na terenie byłego przejścia granicznego pracują pracownicy Starostwa Powiatowego tj. 1 pracownik administracyjny i 3 pracowników obsługi.
Inne nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa - Starosta jest także organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania innymi nieruchomościami (budynkami), które są wynajmowane na cele działalności gospodarczej najemców, a także na cele mieszkaniowe najemców.
Nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa oraz własnością Wnioskodawcy oddane w użytkowanie wieczyste - Starosta jest także organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami, które zostały oddane innym podmiotom w użytkowanie wieczyste (na podstawie art. 232 § 1 ustawy Kodeks cywilny). Ponadto Powiat jest właścicielem szeregu nieruchomości oddanych innym podmiotom w użytkowanie wieczyste. Niektóre czynności z tego zakresu zostały opodatkowane podatkiem VAT, a niektóre nie zostały opodatkowane tym podatkiem.
Nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa oraz własnością Wnioskodawcy, oddane innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia - Starosta jest także organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami, które zostały oddane innym podmiotom (gminom, stowarzyszeniom i fundacjom na cele ich działalności statutowej) na podstawie nieodpłatnej umowy użyczenia (na podstawie art. 710 ustawy Kodeks cywilny). Ponadto Powiat jest właścicielem szeregu nieruchomości oddanych innym podmiotom na podstawie nieodpłatnej umowy użyczenia.

W związku z powyższym, Wnioskodawca chce uzyskać odpowiedź na pytania wymienione poniżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Powiat jest obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt a) stanu faktycznego, tj. w zakresie dawnego przejścia granicznego?
Czy Powiat jest obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt b) stanu faktycznego, tj. w zakresie innych nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa?
Czy Powiat jest obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt c) stanu faktycznego, tj. w zakresie nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy, oddanych w użytkowanie wieczyste?
Czy Powiat jest obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt d) stanu faktycznego, tj. w zakresie nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy, oddanych innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. l.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt a) stanu faktycznego, tj. w zakresie dawnego przejścia granicznego.

Uzasadnienie:

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (...).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, oraz zarządca sukcesyjny mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych.

Ponadto w zgłoszeniu NIP-2 przy polu B.7. (dotyczącym adresów miejsc prowadzenia działalności) zamieszczono wskazówkę dotyczącą wypełnienia ww. pola – „w zgłoszeniu identyfikacyjnym podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. (...) W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie kraju) dane adresowe podać z możliwą dokładnością”.

W opinii Powiatu, dawne przejście graniczne nie podlega zgłoszeniu w NIP-2 jako adres miejsca prowadzenia działalności przez Powiat. Dane nieruchomości są bowiem własnością Skarbu Państwa, a Powiat (Starosta) jest jedynie podmiotem wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa. Nie sposób więc uznać, że Powiat wykonuje w tym miejscu działalność, która podlega zgłoszeniu w NIP-2.

Ad.2.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt b) stanu faktycznego, tj. w zakresie innych nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa.

Uzasadnienie:

Ponadto w zgłoszeniu NIP-2 przy polu B.7. (dotyczącym adresów miejsc prowadzenia działalności) zamieszczono wskazówkę dotyczącą wypełnienia ww. pola - „w zgłoszeniu identyfikacyjnym podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. (...) W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie kraju) dane adresowe podać z możliwą dokładnością”.

W opinii Powiatu, inne nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa nie podlegają zgłoszeniu w NIP-2 jako adres miejsca prowadzenia działalności przez Powiat. Dane nieruchomości są bowiem własnością Skarbu Państwa, a Powiat (Starosta) jest jedynie podmiotem wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa. Nie sposób więc uznać, że Powiat wykonuje w tym miejscu działalność, która podlega zgłoszeniu w NIP-2. Wniosków tych nie zmienia fakt, iż nieruchomości te są przedmiotem wynajmu.

Ad.3.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt c) stanu faktycznego, tj. w zakresie nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy, oddanych w użytkowanie wieczyste.

Uzasadnienie:

W opinii Powiatu, nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa i własnością Powiatu oddane w użytkowanie wieczyste nie podlegają zgłoszeniu w NIP-2 jako adres miejsca prowadzenia działalności przez Powiat. Dotyczy to zarówno nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa (w stosunku do których Starosta jest jedynie podmiotem wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa), jak i nieruchomości będących własnością Powiatu –oddanych w użytkowanie wieczyste. Nie sposób więc uznać, że Powiat wykonuje w tym miejscu działalność, która podlega zgłoszeniu w NIP-2. Możliwość oddania gruntów w użytkowanie wieczyste wynika ponadto wprost z ustawy, tj. art. 232 § 1 ustawy Kodeks cywilny.

Ad.4.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania w polu B.7. adresu miejsca prowadzenia działalności – w zakresie opisanym w pkt d) stanu faktycznego, tj. w zakresie nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy, oddanych innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia.

Uzasadnienie:

W opinii Powiatu, nieruchomości oddane innym podmiotom (gminom, stowarzyszeniom i fundacjom na cele ich działalności statutowej) na podstawie nieodpłatnej umowy użyczenia nie podlegają zgłoszeniu w NIP-2 jako adres miejsca prowadzenia działalności przez Powiat. Dotyczy to zarówno nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa (w stosunku do których Starosta jest jedynie podmiotem wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa), jak i nieruchomości będących własnością Powiatu - oddanych w nieodpłatne użyczenie. Ponadto możliwość oddania nieruchomości w nieodpłatne użyczenie wynika wprost z ustawy, tj. art. 710 ustawy Kodeks cywilny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe w zakresie braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności dawnego przejścia granicznego,
prawidłowe w zakresie braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej innych nieruchomości, które są wynajmowane na cele działalności gospodarczej najemców, a także na cele mieszkaniowe najemców,
prawidłowe w zakresie braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy oddanych w użytkowanie wieczyste,
prawidłowe w zakresie braku obowiązku złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy oddanych innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia.

Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2020 r. poz. 170 z późn. zm.), zwana dalej ustawą o NIP, określa między innymi zasady ewidencji podatników, płatników podatków, płatników składek na ubezpieczenie społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne, zwanych dalej „płatnikami składek ubezpieczeniowych” ( art. 1 ustawy).

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy identyfikatorem podatkowym jest:

numer PESEL – w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
NIP – w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

Powyższe oznacza, że każdy podmiot, który należy do jednej z ww. kategorii, jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dotyczy podmiotów, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami lub płatnikami podatków. Obowiązek ewidencyjny obejmuje również co do zasady podmioty korzystające w całości lub w części ze zwolnień podatkowych, bowiem posiadają one status podatników.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
w przypadku podatkowych grup kapitałowych – dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o NIP podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 864, z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o NIP podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, oraz zarządca sukcesyjny mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. W okresie od dnia śmierci przedsiębiorcy do dnia ustanowienia zarządu sukcesyjnego albo wygaśnięcia uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego, a także w okresie od dnia, w którym zarządca sukcesyjny przestał pełnić tę funkcję, do dnia powołania kolejnego zarządcy sukcesyjnego albo wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego obowiązek aktualizowania danych za przedsiębiorstwo w spadku wykonują osoby, o których mowa w art. 14 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw (Dz. U. poz. 1629 oraz z 2019 r. poz. 1495), dokonujące czynności, o których mowa w art. 13 tej ustawy. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Na mocy art. 9 ust. 6 ustawy o NIP do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Stosownie do art. 5 ust. 5 ustawy o NIP minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających, o których mowa w ust. 2b pkt 2, w art. 42 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 649, 730 i 2294) i w art. 43 ust. 5b pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 300, z późn. zm.), z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz konieczność przekazywania danych uzupełniających do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej oraz Centralnego Rejestru Płatników Składek.

Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2018 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających (Dz. U. z 2018 r., poz. 2496) określa się wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia.

Zatem, w przypadku Wnioskodawcy właściwym formularzem w zakresie aktualizacji danych jest formularz NIP-2 stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W opisie pola B.7 zgłoszenia NIP-2 (adresy miejsc prowadzenia działalności), wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 3 ustawy o NIP wpisano: „W zgłoszeniu identyfikacyjnym podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów sporządzić listę adresów tych miejsc odpowiednio, zgodnie z zakresem części B.7. (poz. 44-54). Formularz składany za pomocą środków komunikacji elektronicznej obejmuje listę. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie kraju) dane adresowe podać z możliwą dokładnością.”

Należy zauważyć, że ani ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ani też ustawa Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia „miejsce prowadzenia działalności”.

Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) stanowi, że pod pojęciem „działalności gospodarczej” rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086), w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

Na podstawie art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 z późn. zm.) działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

W świetle powyższych regulacji prawnych za miejsce prowadzenia działalności należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” od dnia 1 lipca 2011 r. uregulowano w obowiązującym od tej daty rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1), (Rozporządzenie Wykonawcze Rady UE”).

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE:

„Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości („TSUE”).

Odnosząc się do orzecznictwa TSUE w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady UE) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).”

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) TSUE potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TSUE stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne”. Warto tu także przytoczyć wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym TSUE wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospodarcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że z dniem 1 stycznia 2017 r. Powiat dokonał zgłoszenia aktualizacyjnego w zakresie NIP-2 (Zgłoszenie identyfikacyjne/zgłoszenie aktualizacyjne osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem). Aktualizacja dotyczyła pola B.7., tj. adresów miejsc prowadzenia działalności. Wskazano tam miejsca prowadzenia działalności Starostwa Powiatowego, a także wszystkich jednostek budżetowych objętych centralizacją.

Poniżej opisane miejsca do dnia dzisiejszego nie zostały przez Powiat zgłoszone w NIP-2 jako adresy miejsc prowadzenia działalności:

Dawne przejście graniczne – składają się na nie nieruchomości gruntowe wraz z budynkami i budowlami posadowionymi na gruntach. Właścicielem nieruchomości jest Skarb Państwa. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta (tu Starosta), wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. Na terenie byłego przejścia granicznego pracują pracownicy Starostwa Powiatowego tj. 1 pracownik administracyjny i 3 pracowników obsługi.
Inne nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa – Starosta jest także organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania innymi nieruchomościami (budynkami), które są wynajmowane na cele działalności gospodarczej najemców, a także na cele mieszkaniowe najemców.
Nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa oraz własnością Wnioskodawcy oddane w użytkowanie wieczyste - Starosta jest także organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami, które zostały oddane innym podmiotom w użytkowanie wieczyste (na podstawie art. 232 § 1 ustawy Kodeks cywilny). Ponadto Powiat jest właścicielem szeregu nieruchomości oddanych innym podmiotom w użytkowanie wieczyste. Niektóre czynności z tego zakresu zostały opodatkowane podatkiem VAT, a niektóre nie zostały opodatkowane tym podatkiem.
Nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa oraz własnością Wnioskodawcy, oddane innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia – Starosta jest także organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami, które zostały oddane innym podmiotom (gminom, stowarzyszeniom i fundacjom na cele ich działalności statutowej) na podstawie nieodpłatnej umowy użyczenia (na podstawie art. 710 ustawy Kodeks cywilny). Ponadto Powiat jest właścicielem szeregu nieruchomości oddanych innym podmiotom na podstawie nieodpłatnej umowy użyczenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wykazywania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 ww. miejsc jako adresów miejsc prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że co do zasady z formularza zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 wynika, że w opisie pola B.7 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności) podatnik zobowiązany jest do podania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności. Zatem, kwestia ustalenia, czy opisane wyżej miejsca są miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przesądza o tym, czy Wnioskodawca powinien wykazać je w zgłoszeniu NIP-2.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r, poz. 1990 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

W myśl art. 23 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami zasobem nieruchomości Skarbu Państwa gospodarują, z zastrzeżeniem ust. 1e, art. 43 ust. 2 i 4, art. 51, art. 57 ust. 1, art. 58-60, starostowie, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej a w szczególności:

1.ewidencjonują nieruchomości zgodnie z katastrem nieruchomości;

2.zapewniają wycenę tych nieruchomości;

3.sporządzają plany realizacji polityki gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa oraz przedkładają je wojewodzie – celem akceptacji – co najmniej na dwa miesiące przed zakończeniem okresu obowiązywania poprzedniego planu;

5.abezpieczają nieruchomości przed uszkodzeniem lub zniszczeniem;

5.wykonują czynności związane z naliczaniem należności za nieruchomości udostępniane z zasobu oraz prowadzą windykację tych należności;

6.współpracują z innymi organami, które na mocy odrębnych przepisów gospodarują nieruchomościami Skarbu Państwa, a także z właściwymi jednostkami samorządu terytorialnego;

7.zbywają oraz nabywają, za zgodą wojewody, nieruchomości wchodzące w skład zasobu, z zastrzeżeniem art. 17;

7a.wydzierżawiają, wynajmują i użyczają nieruchomości wchodzące w skład zasobu, przy czym umowa zawierana na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub czas nieoznaczony wymaga zgody wojewody; zgoda wojewody jest wymagana również w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość;

7.podejmują czynności w postępowaniu sądowym, w szczególności w sprawach dotyczących własności lub innych praw rzeczowych na nieruchomości, o zapłatę należności za korzystanie z nieruchomości, o roszczenia ze stosunku najmu, dzierżawy lub użyczenia, o stwierdzenie nabycia spadku, o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie;

7.składają wnioski o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości Skarbu Państwa oraz o wpis w księdze wieczystej.

Z uwagi na powołane wyżej przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że za miejsce prowadzenia działalności, które należy wykazać w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 – zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o NIP należy uznać miejsce, w którym prowadzona jest w sposób zorganizowany oraz ciągły działalność przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej oraz personelu osobowego, w ramach której Zainteresowany dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie wykazania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 dawnego przejścia granicznego w Zwardoniu, na które składają się nieruchomości gruntowe wraz z budynkami i budowlami posadowionymi na gruntach należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku jego wskazania w polu B.7 jako adresu miejsca prowadzenia działalności. Wnioskodawca bowiem nie prowadzi na dawnym przejściu granicznym działalności w sposób zorganizowany i ciągły. Wnioskodawca wykonuje zadanie z zakresu administracji rządowej w zakresie gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących wykazania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 jako miejsca prowadzenia działalności innych nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa, które są wynajmowane na cele działalności gospodarczej najemców, a także na cele mieszkaniowe najemców należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Umowa najmu jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego polegającego na oddaniu rzeczy do używania/pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. A zatem, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu przez najemcę.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zatem najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dlatego też po uwzględnieniu powołanych powyżej przepisów prawa oraz przedstawionego opisu sprawy stwierdzić należy, że najem nieruchomości spełnia definicję działalności gospodarczej, a Wnioskodawca w tym zakresie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy zauważyć, że uzyskiwanie korzyści z tytułu najmu stanowi jedynie odrębny przedmiot działalności Wnioskodawcy a zatem nie stanowi odrębnego miejsca jej prowadzenia. Nieruchomości wynajmowane przez Wnioskodawcę na cele działalności gospodarczej najemców oraz na cele mieszkaniowe najemców stanowią przedmiot świadczenia usług najmu a nie miejsca, w którym te usługi są wykonywane. Tym samym przedmiotowe nieruchomości nie są miejscami prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do ujęcia w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 adresów, pod którymi znajdują się wynajmowane nieruchomości jako miejsc prowadzenia działalności określonych w art. 5 ustawy o NIP.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących wykazania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa oraz własnością Wnioskodawcy oddanych w użytkowanie wieczyste należy mieć na uwadze przepisy ustawy Kodeks cywilny.

Stosownie do art. 232 § 1 Kodeksu cywilnego grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

Jak stanowi § 2 powołanego przepisu, w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

Zgodnie z art. 234 ustawy Kodeks cywilny, do oddania gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.

Stosownie do art. 238 Kodeksu cywilnego, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Należy wyjaśnić, że w zakresie charakteru użytkowania wieczystego, Kodeks cywilny reguluje „przede wszystkim” zagadnienia cywilnoprawne omawianej instytucji, natomiast ustawa o gospodarce nieruchomościami reguluje „również zagadnienia administracyjnoprawne”.

Jak stanowi art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.

Na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

W myśl ust. 2 ww. art. 71 ustawy o gospodarce nieruchomościami, pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

Z zapisu art. 71 ust. 3 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika natomiast, że pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4.

Opłaty roczne – w oparciu o art. 71 ust. 4 cyt. ustawy – wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną. Ustawodawca przewidział w tym zakresie, dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłatę roczną. Opłaty roczne, wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku użytkowania wieczystego właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada zatem we władaniu rzecz cudzą. Jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Wykonanie więc tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym w ustawie o podatku od towarów i usług oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste potraktowano jak dostawę towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. Zatem, wykonanie dostawy nastąpi z chwilą wydania użytkownikowi wieczystemu, który od tej chwili dysponuje gruntem jak właściciel. W momencie oddania gruntu w użytkowanie wieczyste spełniona zatem zostaje przesłanka do uznania tej czynności za dostawę towaru określoną w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy również zauważyć, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, grunt nie był towarem i jego sprzedaż lub ustanowienie użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że od 1 maja 2004 r. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste spełnia definicję działalności gospodarczej, a Wnioskodawca w tym zakresie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy stwierdzić, że czerpanie przez Wnioskodawcę korzyści z oddania gruntów w użytkowanie wieczyste jest odrębnym przedmiotem jego działalności lecz nie stanowi odrębnego miejsca jej prowadzenia. Grunty oddane w użytkowanie wieczyste należy traktować jako przedmiot dostawy towarów a nie miejsca, w którym ta dostawa jest dokonywana.

W konsekwencji Wnioskodawca w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 nie będzie obowiązany wskazać jako adresy miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będące własnością Skarbu Państwa oraz własnością Wnioskodawcy oddane w użytkowanie wieczyste, które zostały opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Również Wnioskodawca nie ma obowiązku wykazania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 jako adresy miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa oraz własnością Wnioskodawcy oddanych w użytkowanie wieczyste, które nie zostały opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących wykazania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 jako adresu miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy, oddanych innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia należy mieć na uwadze przepis art. 710 Kodeksu cywilnego. W myśl tego przepisu przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Zatem umowa użyczenia jest z natury umową nieodpłatną. Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Powyższe oznacza, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

Jednakże jeśli pojawia się jakakolwiek płatność związana z użytkowaniem rzeczy oddanej w używanie, to na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług umowa ta przestaje być umową nieodpłatną i staje się czynnością odpłatną (odpłatnym świadczeniem usług), a więc jako taka podlega opodatkowaniu.

Z treści wniosku wynika, że Powiat jest właścicielem szeregu nieruchomości oddanych innym podmiotom na podstawie nieodpłatnej umowy użyczenia.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawca oddając nieruchomości innym podmiotom na podstawie nieodpłatnej umowy użyczenia nie dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zatem nieodpłatne użyczenie nie spełnia definicji działalności gospodarczej, a Wnioskodawca w tym zakresie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W konsekwencji Wnioskodawca nie jest obowiązany do złożenia zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 i wskazania jako adresu miejsca prowadzenia działalności nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa i własnością Wnioskodawcy oddanych innym podmiotom na podstawie umowy użyczenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin