Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.666.2020.3.JM
z 10 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2020 r. (data wpływu 22 października 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 stycznia 2021 r. (data nadania 11 stycznia 2021 r., data wpływu 12 stycznia 2021 r.) oraz pismem z dnia 20 stycznia 2021 r. (data nadania 20 stycznia 2021 r., data wpływu 21 stycznia 2021 r.) stanowiącymi odpowiedź na wezwanie z dnia 18 grudnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.666.2020.1.JM (data nadania 18 grudnia 2020 r., data doręczenia 29 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Włoch i z Polski – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytur z Włoch i z Polski.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 18 grudnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.666. 2020.1.JM (data nadania 18 grudnia 2020 r., data doręczenia 29 grudnia 2020 r.) wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków wniosku. Pismem z dnia 5 stycznia 2021 r. (data nadania 11 stycznia 2021 r., data wpływu 12 stycznia 2021 r.) oraz pismem z dnia 20 stycznia 2021 r. (data nadania 20 stycznia 2021 r., data wpływu 21 stycznia 2021 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni poprosiła o wyjaśnienie interpretacji przepisów podatkowych, gdyż w Urzędzie Skarbowym w (…) uzyskała informację, że skoro otrzymała pismo o rezydencji w Polsce z datą 30 grudnia 2019 roku to za cały 2019 rok będzie musiała zapłacić podatek od polskiej emerytury. We Włoszech Wnioskodawczyni zgłosiła zakończenie rezydencji włoskiej z datą 25 października 2019 roku i do końca tego roku była rozliczana zgodnie z włoskimi przepisami. Zgodnie z przepisami Wnioskodawczyni ma 6 miesięcy na załatwienie zmian. O powrocie do Polski Wnioskodawczyni powiadomiła Oddział ZUS-u w (…). Od stycznia 2020 roku potrącano podatek dochodowy należny w Polsce od polskiej emerytury, co zostało potwierdzone pismem. Do końca 2019 r. Wnioskodawczyni była rozliczana przez system włoski, gdzie rozliczano Ją wspólnie z polskiej emerytury i zarobków uzyskiwanych we Włoszech. Wspólne zarobki Wnioskodawczyni nie przekraczały tam progu zwolnionego z opodatkowania na terenie Włoch, dlatego nie musiała we Włoszech składać dodatkowego zeznania podatkowego. Chociaż we Włoszech Wnioskodawczyni pracuje bez przerwy od 2000 r., około 2017 r. otrzymała z Urzędu Skarbowego w (…) powiadomienie o uregulowaniu zaległego podatku dochodowego z groźbą kary. Wnioskodawczyni była wtedy na urlopie w kraju i w Urzędzie próbowała sprawę wyjaśnić, że od lat pracuje we Włoszech. Pod groźbą kary Wnioskodawczyni zapłaciła zażądaną sumę. Wnioskodawczyni została więc za ten okres podwójnie opodatkowana, co jest niezgodne z przepisami o podwójnym opodatkowaniu zawartym pomiędzy Rządami Polski i Włoch. W dniu 9 października 2020 roku wysłano do Urzędu we Włoszech certyfikat rezydencji otrzymany w Urzędzie Skarbowym w (…) celem ostatecznego rozliczenia i ustalenia przez Włoski INPS wielkości dodatku do polskiej emerytury za przepracowane lata we Włoszech. Pieniądze, które obecnie Wnioskodawczyni otrzymuje z Włoch na polski rachunek są potraktowane jako zaliczka i o ile przyznana kwota będzie niższa od otrzymywanej obecnie, to nadpłatę będzie musiała zwrócić. Wtedy Wnioskodawczyni będzie dokładnie wiedziała od jakiej kwoty ma zapłacić podatek w Polsce za 2020 rok od dodatku włoskiego.

W uzupełnieniu z dnia 5 stycznia 2021 r. Wnioskodawczyni poinformowała, że od dnia 25 października 2019 r. posiada miejsce zamieszkania oraz ośrodek interesów życiowych w Polsce. Zaświadczenie o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych (certyfikat rezydencji) w Polsce jest wystawiony na dzień 30 grudnia 2019 r. W Polsce Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z ZUS za okres od 25 października do 31 grudnia 2019 r., tj. 68 dni – 3.190,87 zł, we Włoszech Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z INPS (Krajowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych), za okres jw., tj. 68 dni – 563.87 euro. Emerytura otrzymywana w Polsce z ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) wynika z zatrudnienia w Polsce w przeszłości, emerytura otrzymywana z Włoch z INPS (Krajowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych) wynika z zatrudnienia we Włoszech w latach 2002 – 2019. Wnioskodawczyni jest obywatelem Polski, emerytura jest wypłacana z polskiego i włoskiego systemu ubezpieczeń społecznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana rozliczyć się w Polsce za okres przeniesienia ośrodka interesów życiowych, tj. od dnia wymeldowania się we Włoszech w dniu 25 października 2019 r. (co nastąpiło po dniu 30 września 2019 r., czyli już w czwartym kwartale 2019 roku)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na rozliczanie we Włoszech emerytury włoskiej i polskiej po zgłoszeniu w dniu 25 października 2019 r. we Włoszech przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Polski do końca 2019 roku, Wnioskodawczyni nie powinna za ten okres ponownie rozliczać się w Polsce, gdyż byłoby to podwójne opodatkowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od dnia 25 października 2019 r. Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania oraz ośrodek interesów życiowych w Polsce. Zaświadczenie o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych (certyfikat rezydencji) w Polsce jest wystawiony na dzień 30 grudnia 2019 r. W Polsce Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z ZUS za okres od 25 października do 31 grudnia 2019 r., we Włoszech Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z INPS (Krajowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych), za okres jw. Emerytura otrzymywana w Polsce z ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) wynika z zatrudnienia w Polsce w przeszłości, emerytura otrzymywana z Włoch z INPS (Krajowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych) wynika z zatrudnienia we Włoszech w latach 2002 – 2019. Wnioskodawczyni jest obywatelem Polski, emerytura jest wypłacana z polskiego i włoskiego systemu ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. oświadczenie w formie mailowej czy papierowej, dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, oświadczenie podatnika, odpis z właściwego rejestru handlowego, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

W świetle przedstawionych faktów, tj. że miejsce zamieszkania oraz ośrodek interesów życiowych od dnia 25 października 2019 r. Wnioskodawczyni znajduje się w Polsce, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni od dnia 25 października 2019 r. posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów osiągniętych od dnia 25 października 2019 r.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy jest zobowiązana rozliczyć się w Polsce z dochodów z tytułu emerytury polskiej i włoskiej za okres od dnia przeniesienia ośrodka interesów życiowych z Włoch do Polski.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 18 ww. umowy, z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma miejsce zamieszkania.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. a) tej umowy, każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie. Jednakże taka emerytura będzie opodatkowana tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem oraz ma stałe miejsce zamieszkania w tym Państwie (art. 19 ust. 2 lit. b) ww. umowy).

W tekście pierwotnym ww. umowy art. 18 zawierał następującą treść, z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

W tym miejscu podkreślić należy, że ww. umowa polsko – włoska została sporządzona w trzech językach: polskim, włoskim i angielskim. Zgodnie z art. 30 ww. umowy – zdaniem końcowym, w razie rozbieżności przy ich interpretacji, tekst angielski uważany będzie za rozstrzygający. Z wersji angielskiej tego przepisu wynika, że świadczenia w tym przepisie wymienione nie muszą być związane z uprzednim zatrudnieniem osoby uprawnionej do dochodu. Przepis ten wyłącznie stwierdza, że otrzymywany dochód powinien wynikać z uprzedniego zatrudnienia, bez wskazania konkretnej osoby.

Oznacza to, że w polskiej wersji językowej dokonano niewłaściwego przetłumaczenia z języka angielskiego na język polski przepisu art. 18 polsko – włoskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym w Obwieszczeniu Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 26 marca 2019 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 597) o sprostowaniu błędów obwieszczono, że w art. 18 polskiego tekstu umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r., zamiast wyrazów „z tytułu jej zatrudnienia” powinny być wyrazy „z tytułu zatrudnienia” oraz zamiast wyrazów „stałe miejsce zamieszkania” powinny być wyrazy „miejsce zamieszkania”.

Mając na uwadze powyższe przepisy zauważyć należy, że co do zasady emerytury oraz inne podobne świadczenia, wypłacane z tytułu pracy wykonywanej na rzecz administracji Włoch, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania osoby, której są wypłacane. Stosownie jednak do przywołanego wcześniej art. 19 ust. 2 lit. a) ww. umowy, emerytura wypłacana z tytułu wcześniejszego świadczenia państwu włoskiemu usług związanych ze służbą państwową, świadczonych na rzecz jednostki politycznej, administracyjnej lub władzy podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech. Natomiast, art. 19 ust. 2 lit. b) powyższej umowy zawiera wyjątek od zasady określonej w art. 19 ust. 2 lit. a) tej umowy, który nie ma wobec Wnioskodawczyni zastosowania.

W związku z powyższym zauważyć trzeba, że co do zasady emerytury oraz inne podobne świadczenia, wypłacane z tytułu zatrudnienia w przeszłości, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania osoby, której są wypłacane.

W konsekwencji, emerytura z Włoch wypłacana od dnia 25 października 2019 r. Wnioskodawczyni jako osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce. Emerytura z Polski wypłaca od dnia 25 października 2019 r. również będzie podlegała opodatkowaniu tylko w Polsce. Zatem ww. emerytury nie podlegają opodatkowaniu we Włoszech. Tym samym, nie wystąpi podwójne opodatkowanie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 35 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy – od wypłacanych przez nie emerytur i rent, pomniejszonych o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Na mocy art. 44 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że wypłacane od dnia 25 października 2019 r. emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, zatem nie wystąpi podwójne opodatkowanie. Dochody te podlegają opodatkowaniu według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ww. ustawy i powinny zostać wykazane oraz rozliczone w zeznaniu rocznym (PIT-36), o którym mowa w art. 45 ust. 1 tej ustawy.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 – 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.