Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.586.2020.1.ŚS
z 17 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 listopada 2020 r. (data wpływu 28 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przychodem z tytułu usług dropshippingu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie uzyskana od klientów prowizja (marża) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przychodem z tytułu usług dropshippingu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie uzyskana od klientów prowizja (marża).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w oparciu o model logistyczny zwany dropshippingiem. Działalność ta polega na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na dostawcę (pojęcie znane z ekonomii jako dropshipping) i będzie ona prowadzona w formie pośrednictwa handlowego poprzez aukcje internetowe i ogłoszenia internetowe na portalach ogłoszeniowych. Spółka korzysta i rozlicza się w oparciu o 9% stawkę podatku dochodowego od osób prawnych. Rola Wnioskodawcy polega na zbieraniu zamówień - poprzez wymienione aukcje, inkasowaniu wpłaty od kupującego w postaci wpływów pieniężnych, to jest przelewów bankowych na rachunek w serwisach aukcyjnych, a następnie na rachunek działalności gospodarczej (na którą składa się zarówno cena przedmiotu u zagranicznego sprzedającego, jak również koszt Wnioskodawcy pośrednictwa przy zakupie) oraz przesyłanie zamówień do dostawców, którzy znajdują się na terytorium krajutrzeciego (spoza krajów Unii Europejskiej). Zagraniczny sprzedawca realizuje wysyłkę do klienta, pozostając nieujawnionym względem niego. Zamówiony w ten sposób towar nigdy nie trafia do Wnioskodawcy, przez co nigdy nie będzie w jego posiadaniu i nie będzie posiadał do niego żadnych praw, lecz zawsze bezpośrednio do klienta - to jest kupującego, który dokonał zakupu za pośrednictwem portalu internetowego. Klient po dokonaniu zakupu najpierw przelewa pieniądze na konto Wnioskodawcy w portalu aukcyjnym, następnie Wnioskodawca przelewa je na konto bankowe wskazane w prowadzonej działalności, odlicza od wpłaconej kwoty swoją prowizję za wykonanie usługi pośrednictwa, a dopiero później pozostała kwota wraz z danymi kupującego jest przekazywana do sprzedawcy, który znajduje się poza terytorium Unii Europejskiej. Wystawiając towar na sprzedaż na aukcji internetowej, w sklepie internetowym bądź w ogłoszeniu Wnioskodawca podkreślił w regulaminie, że nie posiada tego towaru lecz tylko zajmuje się pośrednictwem polegającym na zamówieniu danego towaru bezpośrednio u dostawcy w imieniu kupującego, a wszelkie opłaty celne związane ze sprowadzeniem towaru i wprowadzeniem w obieg ponosi bezpośredni importer, czyli osoba zakupująca i zlecająca zakup. Za wykonaną usługę Wnioskodawca wystawia faktury na żądanie za pośrednictwo handlowe, opiewające na kwotę w wysokości marży, jaką uzyska w pośredniczeniu w sprzedaży danego produktu - to jest różnica pomiędzy kwotą wpłaconą od kupującego, a ceną wpłaconą zagranicznemu sprzedającemu za zakupiony przez klienta przedmiot. Wnioskodawca prowadzi także ewidencje sprzedaży. Za wystawienie faktury za zakupiony przedmiot odpowiadać będzie zagraniczny sprzedający.

Cały model działania (cały proces pośrednictwa w handlu) opisywanej działalności gospodarczej wygląda następująco:

1. Wnioskodawca wystawia towar na sprzedaż na aukcji internetowej, serwisie/portalu ogłoszeniowym. W regulaminie zaznacza, że nie jest posiadaczem tego towaru lecz zajmuje się pośrednictwem polegającym na zamówieniu danego towaru bezpośrednio u producenta lub zagranicznego pośrednika, a wszelkie opłaty celne związane ze sprowadzeniem towaru i wprowadzeniem w obieg ponosi bezpośredni importer, czyli osoba zakupująca/zlecająca zakup.
2. Klient poinformowany o stanie faktycznym zamawia dany produkt.
3. Klient przelewa na konto firmowe prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności ustaloną kwotę, np. 500 zł (gdzie faktyczna cena tego towaru u dostawcy wynosi 450 zł, przy czym 50 zł stanowi marża za zorganizowanie zamówienia, czyli pośrednictwo w handlu, w ramach którego dba o poprawność przekazania danych klienta dotyczących wysyłki do dostawcy, przekazanie środków pieniężnych oraz ewentualną pomoc klientowi w postępowaniu reklamacyjnym).
4. Następnie w imieniu klienta Wnioskodawca zamawia dany produkt z bezpośrednim dostarczeniem pod wskazany przez niego adres.
5. Dostawca - to jest zagraniczny sprzedający wysyła bezpośrednio do klienta towar (wraz z wszelkimi fakturami, rachunkami). Wnioskodawca, jako pośrednik w handlu działający w ramach działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, dodatkowo na żądanie klienta wystawia fakturę za swoją usługę, tj. marżę (czyli na przytoczone w przykładzie 50 zł). Wnioskodawca prowadzi także ewidencje sprzedaży. Od dostawcy Wnioskodawca nie otrzyma żadnych rachunków ani faktur od zagranicznego sprzedawcy.
6. Zamówiony produkt trafia do klienta.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przychodem z tytułu usług dropshippingu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie uzyskana od klientów prowizja (marża)?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi prowizja należna z tytułu wykonanej usługi pośrednictwa handlowego, tj. różnica pomiędzy kwotą wpływu pieniężnego w postaci przelewu na rachunek bankowy Wnioskodawcy, a kwotą wysłaną dostawcy w celu realizacji zamówienia, na którą to prowizję klient, na żądanie uzyskuje fakturę. Powyższe jest konsekwencją faktu, że Wnioskodawca nie jest właścicielem towaru, nie jest również importerem, ponieważ nie sprowadza towaru na własny rachunek, a jedynie pośredniczy w płatnościach i zamówieniach. Wnioskodawca nie wystawia również kupującemu faktury za zakupiony przedmiot, a jedynie za wykonaną usługę pośrednictwa - na żądanie. Fakturę za przedmiot wystawia zagraniczny sprzedający.

Zdaniem Wnioskodawcy przychodem - w rozumieniu art. 12 i art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskiwanym ze świadczenia usług pośrednictwa handlowego będzie prowizja uzyskana z tego tytułu, a więc różnica pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym od klienta, a kwotą przekazaną do sprzedającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosowanie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Dany przychód zostaje przyporządkowany do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, kiedy jest on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 wymienionej ustawy, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Odnosząc powołane powyżej przepisy do opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że jeżeli w istocie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o model logistyczny dropshipping i jedynie pośredniczy w sprzedaży towarów handlowych (nie będzie dokonywać sprzedaży we własnym imieniu oraz nie będzie właścicielem zamówionych przez klientów towarów), to przychodem uzyskanym z tego tytułu będzie wartość prowizji, którą stanowić będzie różnica pomiędzy kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawcy, a kwotą przekazywaną przez Wnioskodawcę do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

Podsumowując, przychodem Wnioskodawcy będzie jedynie prowizja za usługi pośrednictwa.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy przychodem z tytułu usług dropshippingu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie uzyskana od klientów prowizja (marża) należało uznać za prawidłowe.

Nadmienić przy tym należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.