2021.02.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.900.2020.2.JM

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.900.2020.2.JM
z 17 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2020 r. (data wpływu 4 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2021 r. (data wpływu 11 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od rat leasingowych, czynszu najmu, paliwa i pozostałych wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodami służbowymi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od rat leasingowych, czynszu najmu, paliwa i pozostałych wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodami służbowymi.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2021 r. (data wpływu 11 lutego 2021 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie bhp. Usługi te polegają na świadczeniu usług w zakresie szeroko pojętego bezpieczeństwa, ochrony przeciwpożarowej, nadzoru nad obiektami budowlanymi itp. warunków bhp, a w szczególności na:

organizacji i prowadzenia szkoleń w zakresie BHP,

organizacji i prowadzenia szkoleń w zakresie ochrony przeciwpożarowej,

sprawowaniu nadzoru BHP w siedzibie klienta oraz na budowach,

prowadzeniu audytów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej,

pełnieniu zadań służby BHP na zlecenie klientów,

dokonywaniu przeglądu budynków i obiektów.

Ponadto zakres działalności Spółki obejmuje także najem samochodów.

Spółka jest pracodawcą w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94); dalej Kodeks pracy.

W ramach swojej działalności Spółka użytkuje leasingowane służbowe pojazdy samochodowe wydane do użytkowania zatrudnionym pracownikom lub osobom współpracującym w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych.

Zasady używania w Spółce służbowych pojazdów samochodowych są określone w ramach stosowanego Regulaminu korzystania z samochodów służbowych. Samochody służbowe wykorzystywane są wyłącznie do celów służbowych i wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością Spółki. Regulamin korzystania z samochodów służbowych dopuszcza korzystanie z pojazdów dla celów prywatnych, ale wyłącznie za zgodą i wiedzą oraz w porozumieniu z pracodawcą. W tym celu samochody mogą być przez Spółkę wynajmowane pracownikom za odpłatnością, co reguluje odrębna umowa podnajmu samochodu służbowego. W takim przypadku Spółka będzie wystawiała na rzecz pracowników faktury VAT (z 23% stawką podatku), na podstawie której będzie obciążała ich za comiesięczne używanie samochodów służbowych do celów niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stosując określone w umowie zasady sposobu wyliczenia kwoty netto. Kwota za najem samochodu będzie szczegółowo wyliczana.

W Spółce istnieją jasno ustalone zasady nadzoru nad używaniem samochodów służbowych w trakcie wykonywania obowiązków służbowych – pojazdy, których dotyczy wniosek są wyposażone w system lokalizacji satelitarnej pojazdów (GPS), zapewniający ewidencjonowanie eksploatacji służbowych pojazdów samochodowych. Raporty generowane przez system są precyzyjnym zapisem tras pokonanych przez samochody służbowe. Na ich podstawie można jasno określić mapy przejazdu samochodów służbowych (które są przechowywane w pamięci systemu przez okres 12 miesięcy), czas jaki był potrzebny do pokonania danych odcinków, parametry jazdy, prędkość, zużycie paliwa, postoje samochodu. Na podstawie generowanych raportów można, więc obiektywnie stwierdzić w jaki sposób są wykorzystywane samochody. Generowane raporty mogą również stanowić obiektywne dowody w przypadku późniejszej weryfikacji sposobu wykorzystania samochodów. System GPS umożliwia przechowywanie szczegółowych map przejazdów samochodów służbowych przez okres 12 miesięcy bezpośrednio w pamięci systemu, tym samym we wskazanym czasie mapy mogą być weryfikowane przez Spółkę. Natomiast generowane raporty będą przechowywane przez okres nie krótszy niż termin przedawnienia zobowiązań podatkowych za ten czas.

Spółka na bieżąco też monitoruje sposób wykorzystania samochodów. Wyznaczona w Spółce osoba kontroluje sposób wykonania powierzonych zadań służbowych oraz ustala czy samochody są wykorzystywane tylko do celów służbowych. System pozwala na weryfikację położenia samochodów oraz innych parametrów zdalnie oraz w czasie rzeczywistym. Każde użycie samochodu w sposób nieustalony ze Spółką może być na bieżąco wykryte.

Spółka ponosi wszelkie koszty związane z pojazdami będącymi przedmiotem wniosku w zakresie ich wykorzystania do celów służbowych – nie występują sytuacje, w których pracownik/użytkownik miałby ponosić część wydatków. Spółka ponosi m.in. następujące rodzaje wydatków związanych z eksploatacją samochodów będących przedmiotem wniosku:

koszt zakupu paliwa,

koszt przeglądów okresowych, w tym wymiany oleju, opon i innych materiałów eksploatacyjnych,

koszt napraw mechanicznych związanych z normalną eksploatacją pojazdu,

koszt napraw, drobnych uszkodzeń nie powstałych z winy użytkownika,

koszt pełnego ubezpieczenia komunikacyjnego (OC, AC),

koszt opłat za parkowanie służbowych pojazdów w związku z wykonywaniem czynności służbowych,

koszt opłat za przejazd płatną autostradą w związku z wykonywaniem czynności służbowych,

koszt opłat za mycie pojazdów.

W odniesieniu do wydatków związanych z zakupem paliwa, faktycznym nabywcą paliwa w przypadku udostępnienia samochodu służbowego na rzecz użytkownika samochodu jest Spółka, faktury dotyczące zakupu paliwa są wystawiane na Spółkę.

W Spółce rozróżniane są następujące sytuacje:

dojazd pracowników/współpracowników do miejsca świadczenia usług BHP, PPOŻ, audytów na budowach itp. na terenie kraju,
przejazd między miejscem świadczenia usługi tj. audytu, nadzoru na budowie itp., a miejscem zamieszkania, w którym realizowane są zadania związane ze świadczoną usługą,
dojazdy do miejsc przeprowadzania szkoleń.

W sytuacji, gdy budowa zlokalizowana jest poza miejscem zamieszkania, pracownicy mają zapewnione zakwaterowanie – zazwyczaj nocleg w hotelu. Każdego dnia podczas podróży służbowej, samochód służbowy wykorzystywany jest do przywożenia pracowników z hotelu, w którym są zakwaterowani, na teren budowy i z powrotem. W ciągu dnia samochód służbowy wykorzystywany jest do załatwiania spraw urzędowych oraz innych czynności służbowych. W przypadku realizacji inwestycji na terenie kraju pracownicy wracają do miejsc zamieszkania a samochód służbowy garażowany jest wówczas w miejscu zamieszkania pracownika/użytkownika/współpracownika odpowiedzialnego za samochód.

Zasady użytkowania wyżej opisanych samochodów służbowych precyzują miejsce garażowania samochodu służbowego. Zaparkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania jest uzasadnione koniecznością realizacji zadań służbowych i ze względu na oszczędność czasową w dotarciu do miejsc ich wykonywania. Zazwyczaj place budowy oddalone są od siedziby Spółki o kilkadziesiąt, a nawet kilkaset kilometrów. Taka operacja jest więc często obiektywnie niemożliwa do wykonania. Również w sytuacjach, gdy samochody wracają z budów, nie ma możliwości garażowania ich w miejscu siedziby Spółki z powodu ograniczonych miejsc parkingowych, jakie posiada Spółka w miejscu siedziby w stosunku do wielkości floty samochodów służbowych.

Samochody służbowe w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej są i będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz czynności zwolnionych.

W przypadku aktualnie posiadanych samochodów służbowych opisanych we wniosku Spółka nie prowadzi jeszcze ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy VAT. Aktualnie Spółka nie dokonuje odliczenia 100% VAT naliczonego od wydatków związanych z samochodami służbowymi, nie było więc potrzeby prowadzenia ewidencji zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy VAT. Spółka planuje prowadzić tę ewidencję po uzyskaniu indywidualnej interpretacji podatkowej, jeżeli Organ potwierdzi, że stanowisko Spółki jest prawidłowe. Dopiero po zaprowadzeniu ewidencji, o której mowa powyżej Spółka zacznie dokonywać odliczenia 100% VAT naliczonego od wydatków związanych z samochodami służbowymi oraz tylko od wydatków poniesionych przez Spółkę po dacie założenia ewidencji. Ewidencja będzie zawierać wszystkie wymagane w art. 86a ust. 7 ustawy VAT informacje, tj. między innymi:

Numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
Dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
Stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
Wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd – dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
-potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
Liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Ewidencja będzie prowadzona przez osoby wyznaczone przez Spółkę. W przypadku samochodów służbowych, które są udostępnione współpracownikom niebędących pracownikami Spółki wpis, o którym mowa w art. 86a ust. 7 pkt 4 będzie dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd. Wpis ten będzie obejmował:

kolejny numer wpisu,
datę i cel udostępnienia pojazdu,
stan licznika na dzień udostepnienia pojazdu,
liczbę przejechanych kilometrów,
stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.

Na pytania Organu:

Czy wydatki takie jak: raty leasingowe, czynsz najmu i pozostałe wydatki eksploatacyjne zostaną udokumentowane fakturami wystawionymi na rzecz Wnioskodawcy?
Czy w związku z wykorzystywaniem pojazdów samochodowych, o których mowa w opisie sprawy, zwanych dalej „samochodami służbowymi” w ramach działalności gospodarczej zarówno do czynności opodatkowanych podatkiem VAT oraz czynności zwolnionych od podatku VAT, Wnioskodawca będzie miał obiektywną możliwość odrębnego przyporządkowania kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT i z czynnościami zwolnionymi od podatku VAT?
Czy samochody służbowe są pojazdami samochodowymi w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”?
Czy samochody służbowe są pojazdami samochodowymi, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1 albo pkt 2 ustawy ? Jeżeli tak, to należy wskazać którymi i czy spełnienie wymagań dla każdego z tych pojazdów zostało stwierdzone na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań?
Czy samochody służbowe są pojazdami samochodowymi, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 3 ustawy? Jeżeli tak, to należy wskazać czy z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że ww. pojazdy są pojazdami specjalnymi, a spełnienie wymagań dla tych pojazdów zostało stwierdzone na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym?
Czy samochody służbowe są pojazdami samochodowymi, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy. Jeśli tak, to należy wskazać którymi i czy spełniają wszystkie wymagania określone tymi przepisami?
Czy będą istniały okoliczności obiektywnie potwierdzające brak wykorzystania samochodów służbowych do użytku prywatnego? Proszę dokładnie wskazać jakie to będą okoliczności.

Wnioskodawca odpowiedział:

W odpowiedzi na wezwanie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26.01.2021 r. znak: 0113-KDIPT1-3.4012.900.2020.1.JM (data doręczenia 01.02.2021 r.) w sprawie uzupełnienia stanu faktycznego (poz. 74 wniosku ORD-IN(8)), w odniesieniu do pytań zawartych w punktach 3,4,5 i 6 wezwania Wnioskodawca uprzejmie informuje, że samochody służbowe będące przedmiotem wniosku, są pojazdami samochodowymi, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (j.t. Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) – dalej: ustawa o VAT tj. pojazdami samochodowymi w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, i które nie spełniają warunków do uznania ich za wykorzystywane wyłącznie do działalności ze względów konstrukcyjnych.

Samochody służbowe, których dotyczy pytanie w ramach wniosku, będą kwalifikowane przez Spółkę jako pojazdy, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, tj. pojazdy wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej ze względu na fakt, iż sposób wykorzystania tych pojazdów potwierdzony prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością. Chodzi więc o samochody, których konstrukcja nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością. Chodzi, więc o samochody, których konstrukcja nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą – są to samochody osobowe, ale niespełniające warunków określonych w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT (posiadają 2 rzędy siedzeń). Wobec powyższego w odniesieniu do ww. pojazdów Wnioskodawca nie posiada dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, o których mowa w art. 86a ust. 10 ustawy o VAT, potwierdzających spełnienie wymagań dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT. Samochody służbowe, o których mowa we wniosku, nie stanowią pojazdów konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą. Ponadto nie są to także pojazdy, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o VAT.

W kwestii natomiast pytań zawartych w punktach 1,2 i 7 wezwania Wnioskodawca uprzejmie informuje, że – jak wskazano w opisie stanu faktycznego złożonego wniosku – Spółka ponosi wszelkie koszty związane z pojazdami będącymi przedmiotem wniosku w zakresie ich wykorzystania do celów służbowych – nie występują sytuacje, w których pracownik/użytkownik miałby ponosić część wydatków.

Spółka ponosi m.in. następujące rodzaje wydatków związanych z eksploatacją samochodów będących przedmiotem wniosku:

koszt zakupu paliwa,

koszt przeglądów okresowych, w tym wymiany oleju, opon i innych materiałów eksploatacyjnych,

koszt napraw mechanicznych związanych z normalną eksploatacją pojazdu,

koszt napraw, drobnych uszkodzeń nie powstałych z winy użytkownika,

koszt pełnego ubezpieczenia komunikacyjnego (OC, AC),

koszt opłat za parkowanie służbowych pojazdów w związku z wykonywaniem czynności służbowych,

koszt opłat za mycie pojazdów.

Odnosząc się natomiast wprost do pytania zawartego w punkcie 1 wezwania należy potwierdzić, że wydatki takie jak: raty leasingowe, czynsz najmu i pozostałe wydatki eksploatacyjne są dokumentowane fakturami wystawionymi na rzecz Spółki.

Odnośnie zaś pytania zawartego w punkcie 2: Wnioskodawca w oparciu o prowadzoną ewidencję VAT dokonuje przyporządkowania kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT i związanych z czynnościami zwolnionymi od podatku VAT ustaloną proporcją – zgodnie z art. 90 ustawy o VAT.

Odnośnie zaś pytania zawartego w punkcie 7 wezwania tj.: Czy będą istniały okoliczności obiektywnie potwierdzające brak wykorzystania pojazdów do użytku prywatnego? Proszę dokładnie wskazać jakie są to okoliczności? Spółka wskazuje, iż – jak zostało opisane w treści wniosku – pojazdy są wyposażone w system lokalizacji satelitarnej pojazdów (GPS), zapewniający ewidencjonowanie eksploatacji służbowych pojazdów.

Raporty generowane w ww. systemie pozwalają m.in. na dokonanie rozliczenia tras pojazdów. Generowane przez system raporty są precyzyjnym zapisem tras pokonanych przez samochody służbowe. Na podstawie raportów można jasno określić mapy przejazdu samochodów służbowych (które są przechowywane w pamięci systemu przez okres 12 miesięcy), czas jaki potrzebny do pokonania danych odcinków, parametry jazdy, prędkość, zużycie paliwa, postoje samochodu. Generowane przez system raporty pozwalają natomiast precyzyjnie ustalać, czy samochody są używane dla celów służbowych, pozwalają również wykluczyć użycie samochodów dla celów prywatnych. Na podstawie generowanych raportów można więc obiektywnie stwierdzić w jaki sposób są wykorzystywane samochody. Wprowadzony system pozwala przechowywać i zapisywać informacje, które następnie mogą być analizowane w dowolnym czasie. Generowane raporty mogą również stanowić obiektywne dowody w przypadku późniejszej weryfikacji sposobu wykorzystania samochodów. System GPS umożliwia przechowywanie szczegółowych map przejazdów samochodów służbowych przez okres 12 miesięcy bezpośrednio w pamięci systemu, tym samym we wskazanym czasie mapy mogą być weryfikowane przez Spółkę. Natomiast generowane raporty będą przechowywane przez okres nie krótszy niż termin przedawnienia zobowiązań podatkowych za ten czas.

Spółka na bieżąco też monitoruje sposób wykorzystania samochodów. Wyznaczona w Spółce osoba kontroluje sposób wykonania powierzonych zadań służbowych oraz ustala, czy samochody są wykorzystywane tylko do celów służbowych. System pozwala na weryfikację położenia samochodów oraz innych parametrów zdalnie oraz w czasie rzeczywistym. Każde użycie samochodu w sposób nieustalony ze Spółką może być na bieżąco wykryte. Zastosowanie profesjonalnego systemu lokalizacji samochodów oraz komunikowanie pracownikom/współpracownikom, że użytkowanie samochodów dla celów służbowych jest na bieżąco monitorowane, skutecznie zniechęca wykorzystanie samochodów do celów prywatnych. Pracownicy/współpracownicy mają świadomość, że każde odstępstwo od przyjętych norm wykorzystania samochodów może w konsekwencji doprowadzić do rozwiązania umowy o pracę lub umowy współpracy, dlatego pracownicy przestrzegają regulaminu korzystania z samochodów służbowych oraz nie wykorzystują samochodów do celów prywatnych. Według Wnioskodawcy okolicznościami potwierdzającymi brak możliwości użytkowania pojazdu do celów prywatnych będą określone zasady użytkowania, oświadczenie podatnika wyrażone w deklaracji VAT-26 oraz prowadzenie przez podatnika ewidencji przebiegu pojazdu, zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 oraz 6,7 i 8 ustawy o VAT. Spółka wprowadziła także „Regulamin użytkowania pojazdów służbowych”, zgodnie z którym zakazane jest użytkowanie pojazdu do celów prywatnych i jako takie wiązać się będzie z sankcjami finansowymi oraz dyscyplinarnymi. Ewentualne wykorzystanie samochodu do celów prywatnych może odbywać się wyłącznie za zgodą i wiedzą Spółki na zasadzie najmu pojazdu za odpłatnością. Wnioskodawca będzie nadzorował użytkowanie pojazdu poprzez kontrolę jego rzeczywistego przebiegu w sposób wyżej określony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca po spełnieniu obowiązków formalnych tj. m.in. złożeniu informacji VAT-26 oraz zaprowadzeniu ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy VAT, będzie miał prawo do odliczenia 100% VAT naliczonego od wydatków poniesionych między innymi na raty leasingowe, czynsz najmu, zakupy eksploatacyjne oraz paliwo – związane z opisanymi we wniosku samochodami służbowymi?

Zdaniem Wnioskodawcy, użycie samochodów służbowych kwalifikowanych przez Spółkę jako samochody, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, dla których prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu, użytkowanych w działalności gospodarczej, co uprawnia Spółkę do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od rat leasingowych/czynszu najmu, zakupów eksploatacyjnych oraz paliwa dot. ww. pojazdów.

Spółka uważa, że przejazdy pracowników/użytkowników wydanymi im samochodami służbowymi w opisanych powyżej okolicznościach Spółki stanowi realizację ich obowiązków służbowych, a tym samym jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Co do zasady na gruncie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Wnioskodawca może odliczyć podatek VAT naliczony w pełnej wysokości w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:

wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub

konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub

konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zdaniem Spółki, uznać należy za spełnione przesłanki warunkujące możliwość uznania za użycie opisanych samochodów przez pracowników/współpracowników – wyklucza ich użycie do celów prywatnych, a sposób wykorzystania samochodów jest uzasadniony specyfiką działalności gospodarczej Wnioskodawcy i jest związany tylko z działalnością gospodarczą Spółki.

Jak wskazano na wstępie Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju. Tym samym, niezbędne jest wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej opisanych powyżej samochodów.

Samochody służbowe w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej są i będą wykorzystywane zarówno do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, jak i czynności zwolnionych.

W Spółce samochody służbowe są przekazywane pracownikom oraz współpracownikom niebędących pracownikami Spółki.

Wraz z objęciem samochodu służbowego w posiadanie pracownicy/współpracownicy przejmują na siebie odpowiedzialność za powierzone mienie. W dokumencie powierzenia pojazdu wyraźnie wskazany jest zakres w jakim pracownik/współpracownik może użytkować powierzony mu samochód służbowy. Jest zobowiązany przestrzegać wewnętrznego regulaminu korzystania z samochodów służbowych. Ten sam dokument określa także zasady użytkowania tego rodzaju samochodów w Spółce. Samochody służbowe wykorzystywane są wyłącznie do celów służbowych i wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością Spółki. Załącznik do Procedury dopuszcza wprawdzie używanie samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników/współpracowników, ale wyłącznie za zgodą i wiedzą Spółki i w takich sytuacjach samochody mogą być przez Spółkę wynajmowane pracownikom za odpłatnością, co reguluje odrębna umowa podnajmu samochodu służbowego. W takim przypadku Spółka wystawia na rzecz pracowników faktury VAT (z 23% stawką podatku), obciążając ich za comiesięczne używanie samochodów służbowych do celów niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stosując określone w umowie zasady sposobu wyliczenia kwoty netto.

Kwota za najem samochodu jest szczegółowo wyliczana, na co spółka wystawia odpowiednio miesięczne faktury VAT, obciążając pracownika kwotą czynszu.

Decyzja o wydaniu danemu pracownikowi/użytkownikowi/współpracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest przede wszystkim od konieczności wykonania wyznaczonego zadania służbowego, a ponadto od charakteru pracy pracownika/użytkownika/współpracownika, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczności wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Spółki), dostępności pojazdów.

Pracownik/użytkownik/współpracownik samochodu służbowego obsługujący wskazaną budowę na terenie kraju rozpoczyna pracę w dniu wyjazdu na teren budowy w godzinach porannych w miejscu swojego zamieszkania, a następnie odbywa podróż służbową do miejsca realizacji usług świadczonych przez Spółkę. W przypadku realizacji inwestycji na terenie kraju pracownicy wracają do miejsc zamieszkania, a samochód służbowy garażowany jest wtedy w miejscu zamieszkania pracownika/użytkownika/współpracownika odpowiedzialnego za samochód. Pracownicy/użytkownicy/współpracownicy przebywający kilkadziesiąt lub kilkaset kilometrów od miejsca zamieszkania nie mają tam żadnych spraw prywatnych do załatwienia i wykorzystują udostępnione samochody tylko i wyłącznie do realizacji powierzonych przez Spółkę zadań; przemieszczają się zazwyczaj między budową, a miejscem zakwaterowania.

Zaparkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania jest uzasadnione koniecznością realizacji zadań służbowych i ze względu na oszczędność czasową w dotarciu do placu budowy, nie ma fizycznej możliwości zaparkowania takich samochodów na parking Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Wyrażoną w cytowanym art. 86 ust. 1 ustawy zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 90 i 91 ustawy.

Stosownie do art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do zapisu ust. 2 tego artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Jak stanowi art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Na podstawie art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle ust. 4 cytowanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jak stanowi ust. 5 ww. artykułu, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
-jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Zaznacza się, że użycie w art. 86a ust. 5 ustawy, wyrazu „wyłącznie” wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do odprzedaży, ale przed jej dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać powyżej wskazane elementy.

Zgodnie z ust. 6 tego artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

W myśl ust. 7 ww. artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd – dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
-potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

W świetle ust. 9 przywołanego artykułu, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu; (…).

Jak wynika z ust. 12 tego artykułu, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Na podstawie ust. 13 cyt. artykułu, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia

100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z samochodem osobowym w sytuacji, gdy pojazd ten jest wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej, tj. do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Dla celów pełnego odliczania VAT fakt jego wykorzystywania wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tego pojazdu przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach jego używania wyklucza użycie go do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu. Niezbędnym elementem warunkującym uznanie, że mamy do czynienia z samochodem wykorzystywanym wyłącznie w działalności gospodarczej jest również – określony w art. 86a ust. 12 ustawy – wymóg zgłoszenia (w ściśle określonym terminie) faktu takiego sposobu wykorzystywania pojazdu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku VAT od rat leasingowych, czynszu najmu, paliwa i pozostałych wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodami służbowymi.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z samochodem osobowym w sytuacji, gdy pojazd ten jest wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej, do czynności opodatkowanych. Dla celów pełnego odliczania podatku VAT fakt jego wykorzystywania wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tego pojazdu przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach jego używania wyklucza użycie go do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu. Niezbędnym elementem warunkującym uznanie, że mamy do czynienia z samochodem wykorzystywanym wyłącznie w działalności gospodarczej jest również – określony w art. 86a ust. 12 ustawy – wymóg zgłoszenia (w ściśle określonym terminie) faktu takiego sposobu wykorzystywania pojazdu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić wyeliminowanie użytku prywatnego używanego pojazdu samochodowego dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdu muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Analiza okoliczności sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w odniesieniu do opisanych we wniosku samochodów służbowych, użytkowanych przez pracowników/użytkowników/współpracowników, nie będą spełnione przesłanki do uznania, że są one wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (Wnioskodawcy) i tym samym Spółka nie nabędzie prawa do odliczenia całości podatku naliczonego od rat leasingowych, czynszu najmu, paliwa i pozostałych wydatków eksploatacyjnych. Spółka wskazała, że złoży informację VAT-26, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy. Wnioskodawca będzie prowadził ewidencję przebiegu pojazdu, która będzie zawierać dane wymienione w art. 86a ust. 7 ustawy. W ocenie Organu ewidencja ta, łącznie z określonymi przez Spółkę zasadami korzystania z samochodu, nie będzie jednak wykluczać użycia tego samochodu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 86a ust. 4 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegająca na świadczeniu usług w zakresie bhp. Usługi te polegają na świadczeniu usług w zakresie szeroko pojętego bezpieczeństwa, ochrony przeciwpożarowej, nadzoru nad obiektami budowlanymi itp., warunków bhp. W ramach swojej działalności Spółka użytkuje leasingowane służbowe pojazdy samochodowe wydane do użytkowania zatrudnionym pracownikom lub osobom współpracującym w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych. Samochody służbowe w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej są i będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz czynności zwolnionych.

Jak wskazał Wnioskodawca, w Spółce rozróżniane są następujące sytuacje:

dojazd pracowników/współpracowników do miejsca świadczenia usług BHP, PPOŻ, audytów na budowach itp. na terenie kraju,
przejazd między miejscem świadczenia usługi tj. audytu, nadzoru na budowie itp., a miejscem zamieszkania, w którym realizowane są zadania związane ze świadczoną usługą,
dojazdy do miejsc przeprowadzania szkoleń.

Pracownik/użytkownik/współpracownik samochodu służbowego obsługujący wskazaną budowę na terenie kraju rozpoczyna pracę w dniu wyjazdu na teren budowy w godzinach porannych w miejscu swojego zamieszkania, a następnie odbywa podróż służbową na teren wskazanej budowy. W sytuacji, gdy budowa zlokalizowana jest poza miejscem zamieszkania, pracownicy mają zapewnione zakwaterowanie – zazwyczaj nocleg w hotelu. Każdego dnia podczas podróży służbowej, samochód służbowy wykorzystywany jest do przywożenia pracowników z hotelu, w którym są zakwaterowani, na teren budowy i z powrotem. W ciągu dnia samochód służbowy wykorzystywany jest do załatwiania spraw urzędowych oraz innych czynności służbowych. W przypadku realizacji inwestycji na terenie kraju pracownicy wracają do miejsc zamieszkania a samochód służbowy garażowany jest wówczas w miejscu zamieszkania pracownika/użytkownika/współpracownika odpowiedzialnego za samochód.

Zasady używania w Spółce służbowych pojazdów samochodowych są określone w ramach stosowanego Regulaminu korzystania z samochodów służbowych. Spółka monitoruje sposób wykorzystania samochodów.

Zdaniem tut. Organu, opisany powyżej sposób wykorzystania i wprowadzony przez Spółkę sposób kontrolowania nie będzie w wystarczający sposób potwierdzać, że samochody osobowe użytkowane przez pracowników/użytkowników/współpracowników są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Należy bowiem zauważyć, że samo parkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania co do zasady pozwala pracownikowi na potencjalne wykorzystanie samochodu do celów prywatnych. W żaden sposób nie zmienią tego wprowadzone procedury wewnętrzne w celu wyeliminowania użycia samochodów do celów prywatnych. Natomiast wprowadzone/mające zostać wprowadzone przez Wnioskodawcę wewnętrzne procedury w zakresie sposobu użytkowania samochodów służbowych nie mogą dawać gwarancji, że samochody te nie zostaną użyte do celów prywatnych.

Należy także wskazać, iż w sytuacji gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania, to tym samym zaspakaja w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób „dostanie się” na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu z pracy i do pracy. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

Analiza przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że opisana przez Wnioskodawcę procedura nie wyklucza użycia przedmiotowych samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Mimo, że prowadzona będzie ewidencja przebiegu pojazdu, monitoring GPS to jednak parkowanie samochodów służbowych w miejscach oddalonych od siedziby Spółki będzie powodować bezpośrednią dostępność samochodów na potrzeby tych osób. Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd będzie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie będzie możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Wskazać należy, także że wprowadzenie przez Wnioskodawcę regulaminu używania samochodów wyłącznie w celach służbowych, nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Wnioskodawcę stosownej procedury użytkowania pojazdów, która wykluczy ich potencjalne użycie do celów prywatnych.

Przepisy art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, na podstawie których przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z samochodami osobowymi, wskazują na wykluczenie użycia ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Zatem jak już wskazano, gdy istnieje możliwość, nawet potencjalna, wykorzystywania samochodów do użytku osobistego, nie można uznać, że Wnioskodawca stworzy mechanizmy i wprowadzi zasady eliminujące wykorzystywanie pojazdów do innych celów niż działalność gospodarcza. Użycie samochodów do celów osobistych, uznaje się za wykorzystywanie do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Wskazane przez Wnioskodawcę zasady, które wprowadził/zamierza wprowadzić w przyszłości zgodnie z opisem sprawy nie zmieniają faktu, że samochody te będą służyły do celów „mieszanych”, tj. do celów działalności gospodarczej i jednocześnie innych niemieszczących się w tej kategorii, co wyklucza pełne odliczenie podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi pojazdami.

Wobec powyższego wprowadzone/planowane do wprowadzenia przez Wnioskodawcę zasady (tj. regulamin, sporządzenie ewidencji przebiegu pojazdu, sankcje, nadzór za pomocą GPS) nie wykluczają obiektywnie prywatnego użytku tych pojazdów, tym samym planowane przez Wnioskodawcę działania nie zabezpieczą odpowiednio i nie wykluczą użycia samochodów służbowych do celów innych niż działalność gospodarcza.

Bez wpływu na powyższe rozstrzygnięcie pozostaje złożenie informacji VAT-26, skoro bowiem – jak wyżej stwierdzono – samochody nie będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do złożenia informacji VAT-26. Na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie nie może wpłynąć również planowane wynajmowanie samochodów na podstawie umów najmu zawartych z pracownikami/współpracownikami, ponieważ samochód aby został uznany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej powinien być przez cały okres użytkowania wykorzystywany wyłącznie do tej działalności. Jeśli przez jakiś okres czasu pozostaje oddany w najem a następnie będzie użytkowany przez pracowników/współpracowników firmy, którzy chociażby potencjalnie mogą użyć te samochody do celów prywatnych nie można uznać ze samochody będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych.

Tym samym, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego dotyczącej wydatków poniesionych na raty leasingowe, czynsz najmu, paliwo i pozostałych wydatków eksploatacyjne związanych z samochodami służbowymi, których dotyczy pytanie, gdyż samochody te nie spełniają warunków, o których mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie należy podkreślić, że Spółka będzie ponosić wydatki związane z samochodami służbowymi (raty leasingowe, czynsz najmu, paliwo i pozostałe wydatki eksploatacyjne), które wykorzystywane będą zarówno do działalności gospodarczej, jak i celów innych niż działalność gospodarcza oraz do czynności zwolnionych od podatku. W celu zatem obliczenia podatku podlegającego odliczeniu Spółka będzie zobowiązana w pierwszej kolejności ustalić – na zasadach określonych w art. 86a ust. 1 ustawy (50% podatku naliczonego od wydatków wiążących się z pojazdami samochodowymi), w następnej kolejności zastosować zapisy art. 90 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin