Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.717.2020.3.JG
z 18 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2020 r. (data wpływu 28 listopada 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2021 r. (data wpływu 4 lutego 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 27 stycznia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.717.2020.2.JG (doręczone Stronie w dniu 1 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonu emitowanego przez Wnioskodawczynię za bon jednego przeznaczenia oraz momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży bonów upominkowych w sklepie jubilerskim – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonu emitowanego przez Wnioskodawczynię za bon jednego przeznaczenia oraz momentu powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży bonów upominkowych w sklepie jubilerskim. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2021 r. (data wpływu 4 lutego 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 27 stycznia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.717.2020.2.JG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sprecyzowany w uzupełnieniu do wniosku):

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 września 2017 r. przede wszystkim w zakresie produkcji wyrobów jubilerskich (32.12.Z), oraz wykonuje działalność gospodarczą określoną kodami: 16.29.Z, 18.13.Z, 26.52.Z, 32.13.Z, 47.19.Z, 47.77.Z, 47.78.Z, 47.91.Z, 47.99.Z, 59.12.Z, 73.11.Z, 74.10.Z, 95.25.Z. Wnioskodawczyni korzysta z liniowej formy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni oferuje do sprzedaży w sklepie bony towarowe, zwane „upominkowymi”, które Kupujący mogą nabyć za cenę odpowiadającą wartości nominalnej bonu. Nabyty uprzednio bon klient będzie mógł zrealizować w sklepie Wnioskodawczyni wymieniając go na biżuterię odpowiadającą wartości bonu lub na biżuterię droższą - klient zrealizuje bon, a różnicę dopłaci inną formą płatności. Bon towarowy jest wystawiony na stronie internetowej firmy jako produkt on-line. Występuje w trzech formach: bon upominkowy o wartości 50 zł, bon upominkowy o wartości 100 zł, bon upominkowy o wartości 300 zł. Klient dokonuje zakupu bonu na stronie internetowej i wtedy następuje jego emisja. Wnioskodawczyni drukuje bon i wysyła do klienta pocztą tradycyjną. Traktuje bon towarowy jako bon jednego przeznaczenia, ponieważ zna kwotę za jaką klient kupił bon, a stawka opodatkowania jest jednakowa dla wszystkich produktów. W świetle ustawy o podatku dochodowym obowiązek podatkowy powstaje w dniu powstania przychodu (ustawa o Podatku dochodowym od osób fizycznych 11.2020 r. art. 3 ust.1), zatem w dniu sprzedaży bonu i wysłania go poczta tradycyjną do klienta.

Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 września 2017 r. przede wszystkim w zakresie produkcji wyrobów jubilerskich (32.12.Z), oraz wykonuje działalność gospodarczą określoną kodami: 16.29.Z, 18.13.Z, 26.52.Z, 32.13.Z, 47.19.Z, 47.77.Z, 47.78.Z, 47.91.Z, 47.99.Z, 59.12.Z, 73.11.Z, 74.10.Z, 95.25.Z. Wnioskodawczyni emituje bony towarowe. Na podstawie nabytego uprzednio bonu klient będzie mógł nabyć w sklepie Wnioskodawczyni biżuterię wykonaną z metali szlachetnych i kamieni naturalnych. Wszystkie towary (pierścionki, zawieszki, naszyjniki, kolczyki) w sklepie opodatkowane są tożsamą stawką podatku VAT - 23%. Wnioskodawczyni traktuje bon towarowy jako bon jednego przeznaczenia, ponieważ w chwili emisji bonu przez Wnioskodawczynię znane jest miejsce opodatkowania dostawy towarów, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku od sprzedaży bonu, ponieważ Wnioskodawczyni zna kwotę, za którą bon został zakupiony oraz stawkę VAT produktów w sklepie. Wnioskodawczyni nie wie czy klient kupi towar dokładnie w cenie bonu, czy kupi coś droższego (zrealizuje bon, a różnicę dopłaci inną formą płatności). Bon towarowy jest wystawiony na stronie internetowej firmy jako produkt on-line. Występuje w trzech formach: bon upominkowy o wartości 50 zł, bon upominkowy o wartości 100 zł, bon upominkowy o wartości 300 zł. Klient dokonuje zakupu bonu na stronie internetowej i wtedy następuje jego emisja. Wnioskodawczyni drukuje bon i wysyła do klienta pocztą tradycyjną. Na podstawie art. 8a ustawy o podatku od towarów i usług, nalicza podatek 23% w chwili sprzedaży bonu. Klient realizując bon upominkowy, może go wykorzystać na towar o tej samej wartości lub wybrać towar droższy i dopłacić różnicę inną formą płatności (osobno opodatkowaną w momencie dopłaty). Obecnie Wnioskodawczyni nalicza VAT od bonu, bez względu na to, czy klient go zrealizuje (otrzyma biżuterię) czy nie. Zatem opodatkowane są również bony, które nie zostały wymienione na towary i się przeterminowały.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu do wniosku):

1. Czy poprawnie Wnioskodawczyni zakwalifikowała bony firmy (…) jako bony jednego przeznaczenia?
2. Czy obowiązek uiszczenia podatku VAT powstaje w dniu sprzedaży bonu i wysłania go poczta tradycyjną do klienta, czy w chwili realizacji usługi, a zatem wykonania bonu?
3. Czy obowiązek uiszczenia podatku VAT następuje w momencie sprzedaży bonu?
4. Czy Wnioskodawczyni powinna potraktować bony jako różnego przeznaczenia i na podstawie art. 8b ustawy o VAT, odprowadzać podatek dopiero po dostarczeniu towaru klientowi?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko Wnioskodawczyni ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu do wniosku), obowiązek płacenia podatku VAT przy sprzedaży bonów upominkowych powstaje w momencie sprzedaży bonu upominkowego.

Aktualnie Wnioskodawczyni kwalifikuje sprzedawane bony towarowe jako bony jednego przeznaczenia, odprowadzając podatek VAT i PIT w dniu sprzedaży bonów, a nie ich realizacji (na podstawie art. 8a ustawy o podatku od towarów i usług). Jest to bezpieczne podejście zapewniające możliwość wywiązania się z obowiązku podatkowego. Jedną z podstawowych zasad pozwalających na rozróżnienie bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia jest możliwość ustalenia stawki podatku. Dlatego Wnioskodawczyni kwalifikuje bony upominkowe jako bony jednego przeznaczenia. Strona ma dostatecznie dużo informacji, aby określić przedmiot opodatkowania (biżuteria), miejsce opodatkowania (Polska, sklep on-line) oraz wysokość (23% VAT na cały asortyment).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy – przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy – bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu – w myśl art. 2 pkt 42 ustawy – to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

W myśl art. 8a ust. 1 ustawy – transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy – faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy – jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

W przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu (art. 8b ust. 2 ustawy).

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w momencie emisji bonu dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem VAT i w jakiej kwocie, w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony. Zatem, gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania (miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług) oraz podatek VAT należny, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. Za bony jednego przeznaczenia będą więc uznane bony, w przypadku których w momencie ich emisji wiadomo już w jakim państwie członkowskim należałoby odprowadzić należny podatek VAT z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, których dotyczy bon, wiadomo też, jaka jest kwota należnego podatku. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku VAT należnego, bądź gdy nie są znane obie te informacje, mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia. Zatem bon lub powiązana z nim dokumentacja już w chwili emisji powinny jasno określać charakter tego bonu.

Kwestię dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19a ustawy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wyłączeniem od powyższej reguły jest przepis art. 19a ust. 1a ustawy, dotyczący obowiązku podatkowego w przypadku stosowania bonów, zgodnie z którym, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 4a ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 8a ust. 1 i 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną, a usługę uznaje się za wykonaną z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

Z powyższych przepisów art. 19a ust. 1a i 4a ustawy wynika, że obowiązek podatkowy dla stosowania bonów jednego przeznaczenia jest wyłączony z opodatkowania na zasadach ogólnych. Obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów/świadczenia usług, do których dochodzi na skutek transferu bonu jednego przeznaczenia, powstaje z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia. Momentem, w którym ww. dostawę towarów/świadczenie usług należy uznać dla celów VAT za dokonane jest w każdym przypadku moment dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia.

W odniesieniu natomiast do obowiązku podatkowego dla bonów różnego przeznaczenia zastosowanie będą miały zasady ogólne wynikające z art. 19a ust. 1 ustawy, czyli podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady powinien zostać rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 września 2017 r. przede wszystkim w zakresie produkcji wyrobów jubilerskich (32.12.Z). Wnioskodawczyni emituje bony towarowe. Na podstawie nabytego uprzednio bonu klient będzie mógł nabyć w sklepie Wnioskodawczyni biżuterię wykonaną z metali szlachetnych i kamieni naturalnych. Wszystkie towary (pierścionki, zawieszki, naszyjniki, kolczyki) w sklepie opodatkowane są tożsamą stawką podatku VAT - 23%. Wnioskodawczyni traktuje bon towarowy jako bon jednego przeznaczenia, ponieważ w chwili emisji bonu przez Wnioskodawczynię znane jest miejsce opodatkowania dostawy towarów, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku od sprzedaży bonu, ponieważ Wnioskodawczyni zna kwotę, za którą bon został zakupiony oraz stawkę VAT produktów w sklepie. Bon towarowy jest wystawiony na stronie internetowej firmy jako produkt on-line. Występuje w trzech formach: bon upominkowy o wartości 50 zł, bon upominkowy o wartości 100 zł, bon upominkowy o wartości 300 zł. Klient dokonuje zakupu bonu na stronie internetowej i wtedy następuje jego emisja. Wnioskodawczyni drukuje bon i wysyła do klienta pocztą tradycyjną. Na podstawie art. 8a ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni nalicza podatek 23% w chwili sprzedaży bonu. Klient realizując bon upominkowy, może go wykorzystać na towar o tej samej wartości lub wybrać towar droższy i dopłacić różnicę inną formą płatności (osobno opodatkowaną w momencie dopłaty). Obecnie Wnioskodawczyni nalicza VAT od bonu, bez względu na to, czy klient go zrealizuje (otrzyma biżuterię) czy nie. Zatem opodatkowane są również bony, które nie zostały wymienione na towary i się przeterminowały.

Wątpliwości Wnioskodawczyni sprowadzają się do ustalenia, czy opisane w stanie faktycznym bony można zakwalifikować jako bony jednego przeznaczenia oraz kiedy powstaje obowiązek płacenia podatku VAT przy sprzedaży bonów upominkowych w sklepie jubilerskim on-line.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia (SPV) należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz VAT należny z tytułu tych towarów lub usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia (MPV) uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Z powyższych okoliczności wynika, że już w momencie emisji bonów, Wnioskodawczyni będzie w posiadaniu informacji pozwalających na uznanie przedmiotowych bonów za bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 ust. 43 ustawy. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, na podstawie bonu klient będzie mógł nabyć konkretne towary (biżuterię) w sklepie jubilerskim, które są opodatkowane stawką 23%. Miejscem opodatkowania będzie Polska pod adresem działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Zatem można przewidzieć wysokość i miejsce opodatkowania potencjalnego zakupu, gdyż wszystkie produkty mogą być zakupione on-line jedynie w sklepie Wnioskodawczyni. Tym samym należy uznać, że w okolicznościach niniejszej sprawy w chwili emisji bonu Wnioskodawczyni będzie znała miejsce dostawy biżuterii i kwotę należnego podatku. W świetle powyższego należy stwierdzić, że wydawane klientom bony będą stanowić bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy – powyższe wynika z faktu – że w chwili emisji bonu przez Wnioskodawczynię znane jest miejsce opodatkowania dostawy towarów, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku od sprzedaży bonu. Klient dokonuje zakupu bonu na stronie internetowej i wtedy następuje jego emisja. Wnioskodawczyni drukuje bon i wysyła do klienta pocztą tradycyjną, bon w chwili sprzedaży opodatkowany jest stawką podatku 23%.

Tym samym, skoro w analizowanej sprawie wydawane klientom bony będą stanowić bony jednego przeznaczenia, to obowiązek podatkowy powstanie na zasadach przewidzianych w art. 19a ust. 1a i ust. 4a ustawy, tj. z chwilą dokonania transferu bonu jednego przeznaczenia, czyli emisji przedmiotowego bonu. Obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje więc z chwilą sprzedaży przez Wnioskodawczynię bonów ich nabywcom w zamian za zapłatę, tj. z chwilą wprowadzenia tych bonów do obrotu. Wnioskodawczyni wskazała, że Klient dokonuje zakupu bonu na stronie internetowej i wtedy następuje jego emisja.

W konsekwencji odpowiadając na pytania Wnioskodawczyni stwierdzić należy, że bony upominkowe firmy stanowią zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy, bony jednego przeznaczenia, a obowiązek uiszczenia podatku VAT zgodnie z art. 19a ust. 1a i ust. 4a ustawy powstaje w momencie sprzedaży bonów, tj. z chwilą wprowadzenia tych bonów do obrotu, nie zaś z chwilą ich realizacji.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni w całości należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że skoro emitowane przez Wnioskodawczynię bony są bonami jednego przeznaczenia (SPV) do realizacji na produkty sprzedawane w sklepie Wnioskodawczyni, to tym samym nie mogą być bonami różnego przeznaczenia (MPV). W konsekwencji odpowiedź na pytanie nr 4 wniosku jest bezzasadna.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.