Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.674.2020.2.KR
z 18 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2020 r. (data wpływu 16 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 grudnia 2020 r. (data wpływu 29 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych – jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie zaliczenia odsetek od kredytu inwestycyjnego do kosztów uzyskania przychodów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (…). W kwietniu 2020 r. nabył nieruchomości - budynki i grunty, których zakup częściowo sfinansował kredytem inwestycyjnym. Część nieruchomości (budynki i grunty) przyjął do użytkowania jako środki trwałe i część (grunty) jako nieruchomości inwestycyjne (podatnik zamierza uzyskać z nich korzyści ekonomicznie, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości). W dniu 30 kwietnia 2020 r. podatnik przyjął do użytkowania ww. nieruchomości zaliczone do środków trwałych oraz wprowadził do ksiąg nieruchomości inwestycyjne gruntowe zaliczając je do inwestycji. Nieruchomości zaliczone do inwestycji zostały wycenione według zasad stosowanych do środków trwałych. Co miesiąc bank obciąża podatnika odsetkami od kredytu inwestycyjnego.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że zakres działalności gospodarczej będącej przedmiotem wniosku sklasyfikowany jest pod nr 68.10.Z PKD - podklasa ta obejmuje kupno i sprzedaż nieruchomości własnych lub dzierżawionych, takich jak: m.in. grunty.

Wnioskodawca nabył nieruchomości gruntowe (działki) zabudowane budynkami gospodarczymi i magazynowymi. Budynki, znajdujące się na zakupionych działkach mają być docelowo w przyszłości zupełnie rozebrane, działki uporządkowane oraz planowany jest nowy podział działek. Wnioskodawca zamierza uzyskać decyzje warunki zabudowy dla w/w działek. W wyniku tych czynności Wnioskodawca spodziewa się przyrostu wartości tych aktywów. Wykonane na działkach czynności mają na celu zwiększenie wartości działek, a co za tym idzie osiągnięcie zysku z ich przyszłej sprzedaży.

Zakupione nieruchomości (grunty) nie zostały zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do środków trwałych i nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych . Jak wynika z art. 22a ust. 1 ustawy o PDOF, dla celów podatku dochodowego, za środki trwałe uważa się podlegające amortyzacji, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a także zgodnie z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki nie podlegające amortyzacji takie jak m.in. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zakupione nieruchomości nie są również zakwalifikowane przez Wnioskodawcę do towarów handlowych - zgodnie z ustawą o rachunkowości towary nabywane są w celu odprzedaży w stanie nieprzetworzonym.

Nabyte nieruchomości Wnioskodawca zakwalifikował zgodnie z ustawą o rachunkowości do nieruchomości inwestycyjnych. Nieruchomości inwestycyjne, są to aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej. W szczególności są to aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia ww. korzyści (art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości). Nieruchomości zaliczone do inwestycji Wnioskodawca ewidencjonuje się na koncie 04 "Inwestycje w nieruchomości". Nieruchomości inwestycyjne wykazywane są przez Wnioskodawcę w bilansie w aktywach trwałych w dziale IV Inwestycje długoterminowe punkt 1 Nieruchomości.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji nieruchomości inwestycyjnej, jednakże Wnioskodawca ma obowiązek prowadzenia ksiąg zgodnie z ustawą o rachunkowości w sposób rzetelny i niewadliwy, w związku z czym kwalifikuje składniki majątku zgodnie z ustawą o rachunkowości. Prawidłowo prowadzone księgi na podstawie innych ustaw niż ustawa o podatku dochodowym o osób fizycznych w tym na podstawie ustawy o rachunkowości stanowią podstawę naliczenia zobowiązania podatkowego. Dlatego zgodnie z powyższym Wnioskodawca nie zakwalifikował nabytych nieruchomości ani do środków trwałych ani do towarów, tylko do nieruchomości inwestycyjnych.

Wskazano także, że sformułowanie: „dzień przyjęcia nieruchomości do inwestycji” oznacza, że nabyte nieruchomości zostały zakwalifikowane zgodnie z ustawą o rachunkowości do nieruchomości inwestycyjnych. Na podstawie decyzji kierownika jednostki (Wnioskodawcy) nabyte nieruchomości stanowiące kompletny i zdatny do użytkowania składnik majątku zostały zaewidencjonowane w księgach rachunkowych na kontach księgowych w oparciu o dokumenty zakupu.

Z kolei użyte w pytaniu sformułowanie „zwiększają wartość w/w inwestycji” ma na celu uzyskanie informacji, czy należy potraktować w/w nieruchomości inwestycyjne analogicznie jak środki trwałe i nie zwiększać ich wartości początkowej o wartość odsetek od kredytu naliczonych pod dniu ich zaewidencjonowania w księgach rachunkowych, a naliczone odsetki ujmować na bieżąco w kosztach podatkowych w dacie ich zapłaty (art. 22g pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), czy też odsetki od kredytu powinny zwiększyć wartość nieruchomości inwestycyjnych i zostać ujęte w kosztach podatkowych dopiero w momencie sprzedaży nieruchomości inwestycyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy naliczane przez bank odsetki od kredytu dot. sfinansowania nieruchomości inwestycyjnej po dniu przyjęcia nieruchomości do inwestycji zwiększają wartość ww. inwestycji, czy należy je zaliczyć bezpośrednio w dacie zapłaty do kosztów uzyskania przychodów?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem naliczane przez bank odsetki od kredytu dot. sfinansowania zakupu nieruchomości inwestycyjnej po dniu przyjęcia nieruchomości do inwestycji należy zaliczyć bezpośrednio w dacie zapłaty do kosztów podatkowych. Ponieważ ustawa o podatku od osób fizycznych nie odnosi się wprost do przypadku przedstawionego we wniosku Wnioskodawca jest zdania, że należy do kosztu odsetek od kredytu z którego sfinansowany został zakup nieruchomości podejść analogicznie, jak do kosztu odsetek od kredytu w przypadku zakupu środka trwałego. Ponieważ nieruchomości zostały przyjęte jako kompletne i zdatne do użytku i zaewidencjonowane w księgach rachunkowych, to koszty odsetek pod dniu przyjęcia nabytych nieruchomości do składników aktywów zdaniem Wnioskodawcy należy rozpatrywać jako koszty pośrednie zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które stanowią koszt podatkowy w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Koszty odsetek, o których wyżej mowa nie zostały również wskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja ww. przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ww. ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Z istotnych elementów stanu faktycznego wynika, że:

• Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabył nieruchomości gruntowe (działki) zabudowane budynkami gospodarczymi i magazynowymi,
• Wnioskodawca stosownie do ustawy o rachunkowości nie zakwalifikował przedmiotowych nieruchomości do towarów,
• Wnioskodawca stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zakwalifikował przedmiotowych nieruchomości do środków trwałych,
• budynki, znajdujące się na zakupionych działkach mają być docelowo w przyszłości zupełnie rozebrane,
• działki będą uporządkowane,
• planowany jest nowy podział działek,
• Wnioskodawca zamierza uzyskać decyzje o warunkach zabudowy dla w/w działek,
• w wyniku tych czynności Wnioskodawca spodziewa się przyrostu ich wartości, a co za tym idzie osiągnięcia zysku z ich przyszłej sprzedaży.

Powyższe świadczy, że opisywane nieruchomości gruntowe są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą a podejmowane czynności służą osiągnięciu zysku z przyszłej ich sprzedaży.

Zgodnie z MSR 40 stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1126/2008 z 3 listopada 2008 r. przyjmującego określone międzynarodowe standardy rachunkowości, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady, do nieruchomości inwestycyjnych nie zalicza się nieruchomości przeznaczonej na sprzedaż w ramach zwykłej działalności gospodarczej lub nieruchomości w trakcie budowy lub dostosowywania z przeznaczeniem na sprzedaż na przykład nieruchomości nabyte wyłącznie w celu zbycia w bliskiej przyszłości lub w celu dostosowania i odsprzedaży.

Z kolei ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera bezpośredniej definicji środków trwałych, dokonuje natomiast ich podziału na podlegające i niepodlegające amortyzacji. Definicja pojęcia „środki trwałe” wywodzi się z ustawy o rachunkowości, gdzie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 - ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych - rozumie się przez to, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności: nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, (…).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi

Środkiem trwałym – zgodnie z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są m.in. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Jak wynika z treści wniosku, na nieruchomościach inwestycyjnych mają zostać wykonane czynności zwiększające ich wartość, tj. budynki znajdujące się na zakupionych działkach mają być docelowo w przyszłości zupełnie rozebrane, działki uporządkowane oraz planowany jest nowy podział działek. Ponadto Wnioskodawca zamierza uzyskać decyzje o warunkach zabudowy dla w/w działek. Wykonane na działkach czynności mają na celu zwiększenie wartości działek, a co za tym idzie osiągnięcie zysku z ich przyszłej sprzedaży.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że nabycie przedmiotowych nieruchomości oraz późniejsze działania związane z ich „dostosowaniem” i podziałem nie były dokonywane przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej jako przesłanki kwalifikującej te nieruchomości do środków trwałych. Należy podkreślić, że przedmiotem działalności jest kupno i sprzedaż nieruchomości własnych (PKD 68.10.Z). Zatem czynności polegające na zakupie, dostosowaniu i sprzedaży działek wydają się powiązane z podstawową działalnością operacyjną danej jednostki gospodarczej. Oznacza to, że przedmiotowych nieruchomości nie można na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakwalifikować do środków trwałych i stosować do nich analogicznie zasad stosowanych do środków trwałych. Natomiast ich kwalifikacja dokonana przez Wnioskodawcę do nieruchomości inwestycyjnych na gruncie ustawy o rachunkowości nie podlega ocenia przez organ interpretacyjny.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Stosownie do art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak wynika z art. 22 ust. 5d przedmiotowej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zaciągnięcie kredytu inwestycyjnego na nabycie nieruchomości, która została nabyta w celu jej dostosowania (rozebranie budynków, uporządkowanie działek, nowy podział działek, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla działek), a następnie dalszej odsprzedaży, związana jest z działalnością gospodarczą podatnika, a wydatki ponoszone w związku z takim kredytem ponoszone są w celu uzyskania przychodów. Możliwość zaliczenia zapłaconych odsetek od takiego kredytu do kosztów uzyskania przychodów wynika wprost z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei przepisy art. 22 ust. 5c oraz 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przesądzają o dacie, w której wydatki pośrednio związane z przychodami, a do takich należy zaliczyć wydatki na spłatę odsetek od kredytu, mogą być zaliczone do kosztów podatkowych w dniu ujęcia wydatków z tego tytułu w księgach rachunkowych na podstawie dowodu księgowego.

Reasumując stwierdzić należy, że skoro przedmiotowe nieruchomości wykorzystywane są dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, to zapłacone odsetki od kredytu inwestycyjnego stanowić będą koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatki mające wpływ na powstanie przychodu z działalności gospodarczej. Odsetki te zaliczone winny być do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, jako wydatki mające wpływ na powstanie przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazane we wniosku o interpretację.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie ujęcia zapłaconych przez Wnioskodawcę odsetek od kredytu inwestycyjnego w kosztach uzyskania przychodów, w prowadzonej działalności gospodarczej. Nie jest natomiast potwierdzeniem prawidłowości zapisów dokonywanych przez Wnioskodawcę zgodnie z ustawą o rachunkowości. Ten zakres bowiem nie należy do kompetencji tutejszego organu.

Konieczne jest przy tym podkreślenie, że przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest – co do zasady – sam przepis prawa podatkowego. Dlatego też, wydając przedmiotową interpretację indywidualną tutejszy organ interpretacyjny dokonał wyłącznie wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego znajdujących zastosowanie w sprawie.

Należy także zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku wydatku do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatku, jego charakteru, w szczególności jego celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowego kosztu za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku poniesionego wydatku z przychodami Wnioskodawcy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.