Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP10/DOP8.841.15.2020
z 10 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 31.01.2020r. nr 0111-KDIB2-2.4014.261.2019.3.HS zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko ... przedstawione we wniosku z dnia 08.11.2019 r. (data wpływu 15.11.2019 r.), uzupełnionym 08.01.2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych (zwanym dalej p.c.c) w zakresie skutków podatkowych przysądzenia nieruchomości w zamian za wierzytelność w postępowaniu egzekucyjnym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 08.11.2019 r. ... zwróciła się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej p.c.c w zakresie skutków podatkowych przysądzenia nieruchomości w zamian za wierzytelność w postępowaniu egzekucyjnym. Wniosek ten nie spełniał wymogów formalnych. W związku z powyższym pismem z dnia 20.12.2019 r. nr 0111-KDIB2-2.4014.261.2019.2.HS, 0115- KDIT3.4011.412.2019.5.KP wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w dniu 08.01.2020 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2012 r. Wnioskodawczyni, jako jedna z dwóch spadkobierczyń nabyła spadek po zmarłych rodzicach. Drugą spadkobierczynią była siostra Wnioskodawczyni. W skład masy spadkowej weszło mieszkanie oraz niespłacone kredyty i inne zobowiązania, które Wnioskodawczyni opłaciła z własnych środków. Nabycie spadku zostało zgłoszone do właściwego urzędu skarbowego a stosowny podatek z tytułu nabycia spadku został opłacony. W 2013 r. dokonano zgodnego działu spadku, którego zasadnicze ustalenia wyglądały tak, że siostra przejęła nieruchomość na własność do czasu wygaśnięcia hipoteki wynikającej z udzielenia bonifikaty tj. do końca 2016 r. Następnie sprzeda mieszkanie i rozliczy się z Wnioskodawczynią w należnej jej części. Do realizacji ustaleń z ugody nie doszło, w związku z tym wszczęto egzekucję komorniczą z nieruchomości, w wyniku której odbyła się dwukrotna licytacja przedmiotowej nieruchomości. W związku z brakiem zainteresowania licytacją, do umowy sprzedaży nieruchomości nie doszło. Następnie Wnioskodawczyni miała możliwość złożenia do sądu wniosku o przejęcie nieruchomości z czego skorzystała. W wykonaniu wniosku Sąd postanowił o przysądzeniu prawa własności przedmiotowej nieruchomości jako części należnego Wnioskodawczyni świadczenia. Pozostała cześć długu w dalszej części podlegała egzekucji. Powyższe przysądzenie zostało ujawnione w księdze wieczystej natomiast Wnioskodawczyni nie korzysta z tej nieruchomości, ponieważ w dalszym ciągu w tym mieszkaniu zamieszkuje siostra Wnioskodawczyni wraz ze swoją rodziną. Pomimo przesłania ostatecznego przedsądowego wezwania do opuszczenia lokalu i wydania go prawowitemu właścicielowi czyli Wnioskodawczyni, do wydania lokalu nie doszło – aktualnie Wnioskodawczyni przygotowuje się do wszczęcia postępowania w zakresie eksmisji. Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż postanowienie o przysądzeniu prawa własności przedmiotowej nieruchomości z 16.05.2019 r. uprawomocniło się w dniu 28.05.2019 r. Oryginał postanowienia Wnioskodawczyni przekazała do wydziału ksiąg wieczystych w tamtejszym Sądzie i na jego podstawie dokonano wpisu Wnioskodawczyni jako właściciela przedmiotowej nieruchomości. Jednocześnie Wnioskodawczyni zaznaczyła, iż opisane we wniosku przejęcie nastąpiło w zamian za wierzytelność na podstawie art. 984 ustawy z dnia 17.11.1964 r. Kodeks postępowania cywilnego zwany dalej K.p.c.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zadała następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu na podstawie u.p.c.c ?

W opinii Wnioskodawczyni:

W art. 1 ust. 1 u.p.c.c wymieniono przypadki czynności cywilnoprawnych, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. W przedmiotowym katalogu nie została wymieniona jednak sytuacja, która dotyczy Wnioskodawczyni a katalog zdarzeń podlegających podatkowi jest wymieniony w ustawie enumeratywnie. Wnioskodawczyni nie kupiła bowiem nieruchomości opisanej powyżej lecz przejęła ją w zamian za cześć przysługującej jej wierzytelności pieniężnej. W ocenie Wnioskodawczyni brak jest zatem podstaw w przedmiotowym stanie faktycznym do zgłoszenia do opodatkowania tego nabycia oraz naliczenia p.c.c. Powyżej opisane przejęcie nieruchomości nastąpiło w zamian za wierzytelność (długi) wobec Wnioskodawczyni na podstawie K.p.c, gdzie opisana jest egzekucja z ruchomości: „ art. 877: Jeżeli druga licytacja nie doszła do skutku, wierzycielowi w ciągu dwóch tygodni od otrzymania zawiadomienia komornika przysługuje prawo przejęcia ruchomości na własność za cenę nie niższą nic cena wywołania. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepis art. 875 § 2. Jeżeli wierzyciel nie skorzystał z prawa przejęcia ruchomości na własność komornik umorzy postepowanie co do rzeczy niesprzedanej lub nieprzejętej na własność”. Wnioskodawczyni wskazała ponadto, iż w dalszym ciągu nie jest w stanie korzystać z przysługującego jej prawa, gdyż konieczne jest wszczęcie postepowania eksmisyjnego.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego z dnia 31.01.2020 r. nr 0111-KDIB2-2.4014.261.2019.3.HS w świetle obowiązującego stanu prawnego uznał stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie braku obowiązku podatkowego z tytułu przysądzenia nieruchomości w zamian za wierzytelność w postępowaniu egzekucyjnym – za prawidłowe.

W wydanej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w pierwszej kolejności wskazał, iż w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 09.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1519 ze zm – zwana dalej u.p.c.c) ustawodawca wprowadził zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c czynnościami tymi są: umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, umowy pożyczki pieniędzy oznaczonych tylko co do gatunku, umowy darowizny – w części dotyczącej przyjęcia przez obdarowanego długów i ciężarów lub zobowiązań darczyńcy, umowy dożywocia, umowy o dział spadku i zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat i dopłat, ustanowienie hipoteki, ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego oraz odpłatnej służebności, umowy depozytu nieprawidłowego oraz umowy spółki. Dodatkowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaznaczył, że zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.c.c podatkowi podlegają zmiany wyżej wskazanych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania a według art. 1 ust. 1 pkt 3 u.p.c.c orzeczenia sądów, w tym również polubownych oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne jak w pkt 1 lub 2. Dlatego też, w ocenie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej poprzez zawarcie w wyżej wskazanych przepisach zamkniętego katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem p.c.c ustawodawca automatycznie wyłączył z opodatkowania, inne podobne czynności, które nie zostały enumeratywnie wymienione we wskazanych wyżej przepisach. Tym samym czynności niewymienione w ustawowym katalogu, nie podlegają opodatkowaniu, nawet w sytuacji gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej podobne, bądź takie same do tych, które zostały w nim wyliczone.

W drugiej kolejności Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż zgodnie z art. 952 K.p.c. zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytacje publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie 2 tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też przed uprawomocnieniem się wyroku, na podstawę którego wszczęto egzekucję. Według art. 972 K.p.c licytacja odbywa się publicznie w obecności i pod nadzorem sędziego albo referendarza sądowego. Na podstawie art. 983 K.p.c. jeżeli nikt nie zgłosił wniosku o przejęcie nieruchomości w myśl artykułu poprzedzającego albo przedmiot egzekucji nie jest nieruchomością rolną, komornik na wniosek wierzyciela wyznacza drugą licytację na której cena wywołania stanowi dwie trzecie sumy oszacowania. Cena ta jest najniższą za która można nabyć nieruchomość. W myśl art. 984 § 1 K.p.c. jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przyjęcie nieruchomości może nastąpić na własność w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą, co do ceny przejęcia. W przypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu. Jednocześnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, iż zgodnie z art. 999 § 1 (zdanie pierwsze) K.p.c, prawomocne orzeczenie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub złożenie dokumentu do zbiorów dokumentów.

Przenosząc zaś wyżej wskazane przepisy na grunt złożonego wniosku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż z opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawczyni była wierzycielem na podstawie ugody, poprzez którą dokonano zgodnego działu spadku, gdzie siostra Wnioskodawczyni przejęła mieszkanie i miała jej sprzedać oraz rozliczyć się z Wnioskodawczynią z należnej jej części. Do realizacji tych ustaleń nie doszło w związku z powyższym wszczęto egzekucję komorniczą z nieruchomości, w wyniku której odbyła się dwukrotna licytacja przedmiotowej nieruchomości. W związku z brakiem zainteresowania licytacją do sprzedaży nie doszło. Następnie Wnioskodawczyni złożyła wniosek o przejęcie nieruchomości. Sąd Rejonowy postanowieniem z 16.05.2019 r. przysądził Wnioskodawczyni własność nieruchomość. Przysądzenie to nastąpiło zgodnie z art. 984 § 1 K.p.c. W rezultacie zatem wskazane we wniosku postanowienie Sądu nie będzie podlegało opodatkowaniu p.c.c, gdyż nie wywołuje ono skutków prawnych tożsamych do czynności określonych w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. W opisanym zdarzeniu nie dochodzi bowiem do sprzedaży nieruchomości, lecz do jej przejęcia przez wierzyciela z uwagi na bezskuteczne licytacje. Tym samym w związku z przysądzeniem własności nieruchomości - na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w p.c.c, gdyż opisane nabycie nie będzie podlegało opodatkowaniu p.c.c. Ponadto Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, odnosząc się do cytowanego przez Wnioskodawczynię art. 877 K.p.c wskazał, iż w przedmiotowym stanie faktycznym powołany artykuł nie ma zastosowania dotyczy bowiem przejęcia ruchomości, podczas gdy z opisu wskazanego we wniosku wynika, iż w przypadku Wnioskodawczyni mamy do czynienia z przejęciem nieruchomości. Powyższe nie ma jednak wpływu na ocenę prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni w kwestii braku opodatkowania opisanej czynności p.c.c.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna z dnia 31.01.2020 r. nr 0111-KDIB2- 2.4014.261.2019.3.HS wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej – jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona)
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona)
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki;
    
    

Ponadto zgodnie z pkt 2 i 3 tego artykułu podatkowi podlegają zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 a także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Jak wynika z wyżej wskazanych przepisów w zamkniętym katalogu czynności opodatkowanych p.c.c wskazana została między innymi umowa sprzedaży rzeczy i praw majątkowych. Podatkowi temu podlegają również orzeczenia sądów, w tym polubownych lub ugody, które wywołują takie same skutki prawne jak umowa sprzedaży. Obowiązek podatkowy w p.c.c w przypadku umowy sprzedaży powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c) a w przypadku orzeczenia sądu w chwili jego uprawomocnienia (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.c.c).

Ponieważ u.p.c.c nie zawiera definicji umowy sprzedaży w tym celu należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23.04.1964 r. Kodeks cywilny (zwany dalej K.c). Zgodnie z definicją zawartą w art. 535 § 1 K.c przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Zgodnie z powyższym, zawarcie umowy sprzedaży wymaga zobowiązania się sprzedawcy względem kupującego do przeniesienia własności rzeczy i wydania mu jej oraz wzajemnego zobowiązania się kupującego względem sprzedawcy – do odebrania rzeczy i zapłaty jej ceny. Istotą kreowanego - przez zawarcie takiej umowy – stosunku jest przejście własności w zamian za cenę wyrażoną w pieniądzu jako nośniku „uniwersalnej” wartości ekonomicznej.

Dlatego też jeżeli na rzecz osoby (wierzyciela) następuje przysądzenie własności nieruchomości w postepowaniu egzekucyjnym, zakończone prawomocnym postanowieniem sądu, które potwierdza fakt tego przysądzenia, to dla oceny sytuacji podatnika w zakresie p.c.c znaczenie ma czy postanowienie to będzie wywierało takie same skutki jak umowa sprzedaży. Zasady związane z udzieleniem przybicia i przysądzeniem własności na rzecz licytanta (wierzyciela) zostały określone w przepisach K.p.c. Zgodnie z art. 952 K.p.c zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytacje publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie dwóch tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też uprawomocnieniem się wyroku, na podstawę którego wszczęto egzekucję. Według art. 972 K.p.c licytacja odbywa się publicznie w obecności i pod nadzorem sędziego albo referendarza sadowego. Na podstawie art. 983 K.p.c. jeżeli nikt nie zgłosił wniosku o przejęcie nieruchomości w myśl artykułu poprzedzającego albo przedmiot egzekucji nie jest nieruchomością rolną, komornik na wniosek wierzyciela wyznacza drugą licytację na której cena wywołania stanowi dwie trzecie sumy oszacowania. Cena ta jest najniższą za która można nabyć nieruchomość. W myśl art. 984 § 1 K.p.c. jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przyjęcie nieruchomości może nastąpić na własność w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą, co do ceny przejęcia. W przypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu. Zgodnie z art. 987 K.p.c po zamknięciu przetargu sąd w osobie sędziego albo referendarz sądowy, pod którego nadzorem odbywa się licytacja, wydaje na posiedzeniu jawnym postanowienie co do przybicia na rzecz licytanta, który zaofiarował najwyższą cenę, po wysłuchaniu tak jego, jak i obecnych uczestników. Zgodnie z art. 990 K.p.c. w postanowieniu o przybiciu wymienia się imię i nazwisko nabywcy, oznaczenie nieruchomości, datę przetargu i cenę nabycia. Według art. 998 § 1 K.p.c po uprawomocnieniu się przybicia i wykonaniu przez nabywcę warunków licytacyjnych lub postanowienia o ustaleniu ceny nabycia i wpłaceniu całej ceny przez Skarb Państwa sąd wydaje postanowienie o przysądzeniu własności. Jednocześnie według art. 999 § 1 K.p.c prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności.

W miejscu tym w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawczynię art. 877 K.p.c zgodnie z którym: „jeżeli druga licytacja nie doszła do skutku, wierzycielowi w ciągu dwóch tygodni od otrzymania zawiadomienia komornika przysługuje prawo przejęcia ruchomości na własność za cenę nie niższą od ceny wywołania. W tym wypadku stosuje się odpowiednio przepis art. 875 § 2. Jeżeli wierzyciel nie skorzystał z prawa przejęcia ruchomości na własność, komornik umorzy postępowanie co do rzeczy niesprzedanej lub nieprzejętej na własność” – wskazać należy, iż dotyczy on przejęcia ruchomości a z opisu stanu faktycznego wskazanego we wniosku wynika, iż doszło do przejęcia nieruchomości. Nie dotyczy on zatem stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Skoro zatem postanowienie o przybiciu tak jak i postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości zawiera przedmiot i cenę nabycia – podobnie jak w przypadku elementów przedmiotowo istotnych umowy sprzedaży a to ostatnie dodatkowo przenosi własność nieruchomości na rzecz wierzyciela, to postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości wywołuje tożsamy skutek jak umowa sprzedaży. Powoduje ono bowiem, że wierzyciel nabywa na własność konkretną nieruchomość za określoną cenę. I mimo, iż czynność ta nie jest zawarciem umowy sprzedaży to de facto wywiera skutki tożsame ze skutkami umowy sprzedaży. Również w literaturze podmiotu, jako przykład orzeczeń, które wywołują takie same skutki prawne jak podlegające podatkowi czynności cywilnoprawne, wskazuje się m.in. przysądzenie przez sąd własności rzeczy (K. Chustecka, Podatek od czynności cywilnoprawnych w 2009 r., Warszawa 2009, s. 95).

Należy zatem uznać, że sądowe postanowienie o przysądzeniu własności jest orzeczeniem, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy u.p.c.c.

W świetle powyżej powołanych przepisów, należy stwierdzić, że nabycie nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym, na gruncie u.p.c.c kwalifikowane jest tak jak sprzedaż i z tej przyczyny podlega temu podatkowi na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 1 ust. 1 pkt 3 u.p.c.c.

Momentem powstania obowiązku podatkowego w p.c.c w związku z wydaniem postanowienia sądu o przysądzeniu własności nieruchomości, jest dzień uprawomocnienia się tego postanowienia. Z tym bowiem dniem następuje przeniesienie własności na rzecz nabywcy. Zatem z tytułu ww. czynności, stosownie do regulacji art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia sądu. Natomiast podstawę opodatkowania w przypadku przysądzenia własności nieruchomości postanowieniem sądu, podobnie jak przy umowie sprzedaży zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c stanowi wartość rynkowa nabytej (tu przysądzonej) nieruchomości. Należy przy tym pamiętać, że taką wartość, zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.c.c określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż sam fakt korzystania lub nie z przysądzonej nieruchomości nie wpływa na powstanie obowiązku podatkowego w p.c.c czy na ustalenie podstawy opodatkowania. Dlatego też fakt, iż przejęta nieruchomość nie została opuszczona przez poprzedniego właściciela tej nieruchomości, co utrudnia lub uniemożliwia faktyczne z niej korzystanie, nie może decydować o okoliczności powstania obowiązku w p.c.c. Osobie, która nabyła nieruchomość, która jest w faktycznym użytkowaniu innej osoby, przysługują np. prawa prowadzące do eksmisji tej osoby i które nie wpływają na moment powstania obowiązku podatkowego w p.c.c. Podstawą prawną eksmisji jest przede wszystkim art. 222 § 1 Kodeksu cywilnego (ochrona własności). Na jego podstawie właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Eksmisję można odnosić do postępowania przed sądem, zmierzającym do wydania orzeczenia nakazującego określonej osobie wydanie rzeczy. Sam proces można podzielić zaś na etap wstępny (np. wezwanie do dobrowolnego wydania), postępowania przed organem orzekającym (powództwo do sądu powszechnego) i egzekucyjny (przymusowe wykonanie obowiązku określonego w odpowiednim orzeczeniu).

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż w wyniku ugody na podstawie, której dokonano zgodnego działu spadku, siostra Wnioskodawczyni przejęła mieszkanie i po jego sprzedaży miała rozliczyć się z Wnioskodawczynią. Ponieważ do powyższego nie doszło wszczęto egzekucję komorniczą z nieruchomości. W następstwie powyższego na podstawie postanowienia Sądu z dnia 16.05.2019 r. przysadzono na rzecz Wnioskodawczyni własność nieruchomości zgodnie z art. 984 § 1 K.p.c. Postanowienie wydane w stosunku do Wnioskodawczyni przeniosło zatem prawo własności nieruchomości na wierzyciela i ma takie same skutki jak umowa sprzedaży, co powoduje, iż na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek podatkowy w p.c.c, który powstał w chwili uprawomocnienia się orzeczenia Sądu. Tym samym Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Bez wpływu na powstanie obowiązku podatkowego w p.c.c pozostaje to, że siostra Wnioskodawczyni nie chce opuścić zajmowanej nieruchomości.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej z dnia 31.01.2020 r. nr 0111-KDIB2-2.4014.261.2019.3.HS wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie. Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji zmienianej.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

- w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy), lub

- w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy). Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.