2021.02.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.992.2020.1.KO
z 22 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 grudnia 2020 r. (data wpływu 21 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania art. 19a ust. 3 zdanie pierwsze ustawy o VAT do wykonywanych usług transportu lub usług spedycji, dla których Spółka ustanowiła w zawartych z kontrahentami umowach o współpracy następujące po sobie terminy rozliczeń – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania art. 19a ust. 3 zdanie pierwsze ustawy o VAT do wykonywanych usług transportu lub usług spedycji, dla których Spółka ustanowiła w zawartych z kontrahentami umowach o współpracy następujące po sobie terminy rozliczeń.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej określana jako „Spółka”) jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą świadcząc m.in. usługi transportu i spedycji. Spółka świadczy usługi transportowe i spedycyjne dla polskich jak i zagranicznych podmiotów gospodarczych. Z wieloma przedsiębiorcami Spółka zawarła umowy na realizację cyklicznych usług transportowych lub spedycyjnych, które są zawarte na czas nieoznaczony lub oznaczony na okres dłuższy niż rok, a pojedyncze usługi są zlecane na podstawie wystawianych każdorazowo zleceń. Umowy z góry określają terminy rozliczeń za świadczone usługi np. tygodniowe, miesięczne, itp. Płatności przez kontrahentów dokonywane są w określonym w umowie terminie płatności po zakończeniu tego okresu. W dniu, kiedy jest wykonany ostatni kurs transportowy lub wykonana ostatnia usługa spedycji w umownie określonym okresie rozliczeniowym, Spółka sporządza raport z tras przewozu (zestawienie tras przewozu) wraz z dokumentacją z czynności transportowo-spedycyjnych tj. z przebiegu dostaw z dokumentami przewozowymi, a następnie wysyła komplet wyżej opisanej dokumentacji do kontrahenta, oraz wystawia zbiorczą fakturę za usługi za bieżący okres rozliczeniowy, ustalając dla każdego zrealizowanego zlecenia odrębnie moment powstania obowiązku podatkowego zgodny z datą wykonania usługi. W związku z rozmiarem działalności Spółki oraz dużą ilością wykonywanych usług transportowych i spedycyjnych na podstawie opisanych powyżej umów z kontrahentami, dane wpisywane do zbiorczych faktur za usługi są bardzo obszerne, przez co dokument faktury jest dokumentem nawet kilkuset-stronicowym, wobec czego Spółka zamierza wystawiać jedną fakturę VAT dokumentującą świadczenie usług w danym okresie rozliczeniowym ustalonym przez obie strony w obowiązującej umowie, zrealizowane na rzecz danego kontrahenta w tym okresie, gdzie na fakturze znajdzie się jedna pozycja, np. „usługi transportowe za okres ...” lub „usługi spedycyjne za okres ...”, a datą wykonania usługi będzie ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie. Dodatkowo do faktury załączona zostanie specyfikacja zawierająca szczegółowe zestawienie tras przewozu zrealizowanych w danym okresie rozliczeniowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy do wykonywanych usług transportu, lub usług spedycji, dla których Spółka ustanowiła w zawartych z kontrahentami umowach o współpracy następujące po sobie terminy rozliczeń, może zastosować art. 19a ust. 3 zdanie pierwsze ustawy o VAT, tj. przepis, który stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia ww. usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Analizując treść przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT), opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatana dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT). W myśl art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT. Jednocześnie z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniami określonymi w ustawie VAT.

Ustawodawca w art. 19a ust. 3 ustawy o VAT wprowadził regulację dotyczącą powstania obowiązku podatkowego w przypadku usług rozliczanych okresowo oraz tzw. usług ciągłych. Konstrukcja art. 19a ust. 3 ustawy VAT w części odnoszącej się zarówno do usług rozliczanych okresowo (zd. 1 tego ustępu), jak i usług ciągłych określa moment powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług, który jest terminem upływu okresu rozliczeniowego ustalonego w umowie (dla usług rozliczanych okresowo), natomiast dla usług ciągłych jest to ostatni dzień każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Regulacje, o których mowa wyżej stanowią implementację do polskiej ustawy art. 64 ust.2 dyrektywy 2006/112/WE, który określa iż:

„Dostawy towarów wykonywane w sposób ciągły przez okres dłuższy niż jeden miesiąc kalendarzowy, które są wysyłane lub transportowane do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie rozpoczęcia wysyłki lub transportu tych towarów i które dostarczane są ze zwolnieniem z VAT lub które przemieszczane są ze zwolnieniem z VAT do innego państwa członkowskiego przez podatnika do celów działalności jego przedsiębiorstwa, zgodnie z warunkami określonymi w art. 138, uważa się za dokonane po upływie każdego miesiąca kalendarzowego do czasu zakończenia dostawy towarów.

Świadczenie usług, w odniesieniu do których usługobiorca zobowiązany jest do zapłaty VAT zgodnie z art. 196, a które są wykonywane w sposób ciągły przez okres dłuższy niż jeden rok i nie są związane z wpłatą zaliczki lub płatnościami w tym okresie, uważa się za dokonane z upływem każdego roku kalendarzowego do czasu zakończenia świadczenia usług.

Państwa członkowskie mogą postanowić, że w niektórych przypadkach, innych niż określone w akapicie pierwszym i drugim, dostawy towarów lub świadczenie usług dokonywane w sposób ciągły przez pewien okres, uważa się za dokonane z upływem okresów nie dłuższych niż jeden rok.”

Analizując powyżej cytowany artykuł Dyrektywy 2006/112/WE prawodawca unijny posługuje się nie pojęciem „usług o charakterze ciągłym”, ale zwrotem „wykonywane w sposób ciągły”. Podobne rozumienie przepisów art. 19a ust. 3 ustawy VAT, która jest implementacją do naszego porządku prawnego Dyrektywy 2006/112/WE znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, gdzie Naczelny Sąd Administracyjny w jednym ze swoich wyroków (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2019 r. o sygn. I FSK 150/17) określił, iż „pojęcie usług ciągłych, o których mowa w analizowanych regulacjach ustawy o VAT należy definiować mając na względzie cel, w jakim wprowadzono art. 64 Dyrektywy 2006/112/WE, co prowadzi do szerszego rozumienia tego pojęcia. Winno ono zatem obejmować świadczenia tradycyjnie definiowane jako okresowe/ciągłe, jak również dokonywane w ramach stałych umów o współpracę, w przypadku których w związku z ich świadczeniem ustalono następujące po sobie terminy płatności. Ustawodawca krajowy, wykonując kompetencje nadane mu w art. 64 ust. 2 zdanie trzecie Dyrektywy 2006/112/WE jako kryterium charakteryzujące te usługi (ciągłe w rozumieniu Dyrektywy) przyjął raczej ustalenie dla nich następujących po sobie terminów płatności, przy czym w zdaniu drugim wprowadził ograniczenie dla usług ciągłych trwających dłużej niż rok. Interpretacja taka nie pozostaje w sprzeczności z rezultatem wykładni językowej oraz uwzględnia cele wynikające z Dyrektywy 2006/112/WE”.

Zatem zakres pojęcia usług ciągłych obejmuje świadczenia dokonywane w ramach stałych umów o współpracę, w przypadku których ustalono następujące po sobie terminy rozliczeń. Z treści art. 19a ust. 3 ustawy o VAT wynika, że możliwość rozliczenia usług w okresach rozliczeniowych dotyczy zarówno usług świadczonych w sposób ciągły, jak i wszelkich innych usług, o ile tylko strony zdecydowały się na rozliczanie ich w okresach rozliczeniowych lub ustaliły następujące po sobie terminy płatności, co potwierdza wyżej przywołany wyrok NSA. Przykładowo więc, jeżeli z umów z kontrahentami wynika, że Spółka świadczy usługi np. spedycyjne czy transportowe, które nie są zaliczane do usług ciągłych, ale których rozliczenia dokonywane są w ustalonych przez strony okresach rozliczeniowych (w tym przypadku raz w miesiącu lub raz w tygodniu), to usługi realizowane w ramach tej umowy można uznać za usługi świadczone w sposób ciągły i w konsekwencji nie trzeba wystawiać faktury po wykonaniu każdej pojedynczej usługi. Sąd administracyjny podkreślał w sprawie, że z wykładni celowościowej i systemowej art. 64 ust. 2 dyrektywy VAT wynika, że realizowanie dostaw w sposób ciągły może również polegać na ich powtarzalnym wykonywaniu. NSA wskazał, że dostawy realizowane w ramach jednej umowy w okresach rozliczeniowych nie muszą być rozpoznawane na zasadach ogólnych. Podatnicy mają możliwość wystawienia jednej „zbiorczej” faktury za dostawy realizowane w określonym czasie. Przykładowo Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej potwierdza ww. zaprezentowane stanowisko w interpretacji z dnia 18 marca 2019 r. (0114-KDIP1-1.4012.784.2018.2.KB), czy też w interpretacji z dnia 3 lipca 2020 r. (0114-KDIP1-2.4012.91.2020.3.RST), w której to przedstawiony stan faktyczny jak i zadane organowi pytania są podobne do zdarzenia przyszłego zaprezentowanego przez Spółkę.

Otóż w przywoływanej interpretacji z dnia 3 lipca 2020 r. organ stwierdził, iż „W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie usługi, która jest wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach określonego okresu. Przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia „usługi o charakterze ciągłym”.

Wykładnia językowa pojęcia „sprzedaż o charakterze ciągłym” sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika „ciągły”. W Słowniku Języka Polskiego pod red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako „dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały” oraz „ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów”. Wynika z powyższego, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy, itd. Pod pojęciem sprzedaży „ciągłej” należy rozumieć wynikające z zobowiązania o charakterze ciągłym świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia”.

W opisywanych przypadkach w ocenie Spółki mamy do czynienia z usługami wykonywanymi w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla których w związku z ich świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy rozliczeń. Zatem, zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy, momentem powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług jest data upływu każdego okresu, do którego odnoszą się rozliczenia. Tym samym w analizowanym przypadku, moment powstania obowiązku podatkowego nie należy utożsamiać z datą wykonania pojedynczej usługi transportowej lub spedycyjnej w związku ze świadczeniem usług wynikających z podpisanych umów, lecz z datą upływu danego okresu, do którego odnosi się rozliczenie (wystawiona faktura). W takim przypadku, gdy w dacie upływu danego okresu, do którego odnosi się rozliczenie zostanie wystawiona faktura, prawidłowo zostanie ustalony moment powstania obowiązku podatkowego na dzień upływu danego okresu rozliczeniowego dla wszystkich usług zrealizowanych przez Spółkę w danym okresie rozliczeniowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawie o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi – art. 19a ust. 3 ustawy.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania za wykonaną „usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli taką usługę, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Obecnie przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia „sprzedaży o charakterze ciągłym”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: „(...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały – pod względem czasowym i funkcjonalnym – charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych)”.

Z powyższego wynika, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy itd. Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nieoznaczony. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe lub okresowe. W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne w określonym momencie (czasie). Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, ponieważ jest ono realizowane stale – stan realizacji świadczenia trwa – przez określony okres (np. w przypadku najmu, usług telekomunikacyjnych czy dostawy energii elektrycznej). Pod pojęciem sprzedaży „ciągłej” należy więc rozumieć wynikające ze zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

Niemożność jednorazowego wykonania czynności o charakterze ciągłym powinna wynikać z rodzaju czynności (istoty świadczenia), a nie z okoliczności, że na mocy jednej umowy zawartej na określony czas dokonanych zostanie wiele świadczeń, które co do zasady mogą być wykonane jednorazowo. Samo zawarcie więc z klientem umowy, z której wynika ustalony okres rozliczeniowy dla świadczonych usług nie przesądza o uznaniu danej sprzedaży za sprzedaż o charakterze ciągłym, w przypadku gdy mają miejsce samodzielne świadczenia w ustalonym przez strony okresie, co do których można jednoznacznie określić momenty ich wykonania.

Powyższe stanowisko jest zgodne z wyrokiem NSA z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1228/12, w którym Sąd uznał, że: „(…) ze sprzedażą o charakterze ciągłym będziemy mieć do czynienia wtedy, gdy dostawa lub usługa jest stale w fazie wykonywania, tj. wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy, i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia (definiowanego wykonania) nie jest z góry określony, lecz jest wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami. Sąd trafnie uznał, że przesłanek tak zdefiniowanej »sprzedaży o charakterze ciągłym« nie spełnia świadczenie dających się wyodrębnić usług świadczonych w ramach długofalowej umowy o współpracy, gdzie usługi te są wykonywane na rzecz danego klienta na każdorazowe, sprecyzowane zlecenie przewozowe. Sąd słusznie podkreślił, że w sprzedaży o charakterze ciągłym nie chodzi o samą częstotliwość świadczeń (która niewątpliwie w sprawie zachodzi), lecz o trwałość świadczenia (jego nieprzerywalność), tj. pozostawanie w fazie wykonywania”.

Podobnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 157/11: „istotą świadczenia ciągłego jest pewna stałość i trwałe spełnianie świadczenia w czasie, która powoduje niemożność wyróżnienia powtarzających się odrębnych czynności stanowiących samodzielne świadczenia i w konsekwencji określenia dnia dokonania danej czynności, jako dnia spełnienia świadczenia”.

Zatem należy sformułować wniosek, że jako sprzedaż ciągłą można uznać każdą dostawę lub usługę, która jest stale w fazie wykonywania, co oznacza, że wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku, gdy bez większych przeszkód można określić zarówno moment rozpoczęcia jak i zakończenia poszczególnych świadczonych usług, mamy do czynienia ze świadczeniami jednorazowymi, dokonywanymi w ustalonych okresach czasu, które można wyodrębnić jako samodzielne świadczenia, określone jednoznacznie co do przedmiotu oraz czasu ich realizacji.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca świadczy usługi transportowe i spedycyjne dla polskich jak i zagranicznych podmiotów gospodarczych. Z wieloma przedsiębiorcami Spółka zawarła umowy na realizację cyklicznych usług transportowych lub spedycyjnych, które są zawarte na czas nieoznaczony lub oznaczony na okres dłuższy niż rok, a pojedyncze usługi są zlecane na podstawie wystawianych każdorazowo zleceń. Umowy z góry określają terminy rozliczeń za świadczone usługi np. tygodniowe, miesięczne, itp. Płatności przez kontrahentów dokonywane są w określonym w umowie terminie płatności po zakończeniu tego okresu. W dniu, kiedy jest wykonany ostatni kurs transportowy lub wykonana ostatnia usługa spedycji w umownie określonym okresie rozliczeniowym, Spółka sporządza raport z tras przewozu (zestawienie tras przewozu) wraz z dokumentacją z czynności transportowo-spedycyjnych tj. z przebiegu dostaw z dokumentami przewozowymi, a następnie wysyła komplet wyżej opisanej dokumentacji do kontrahenta, oraz wystawia zbiorczą fakturę za usługi za bieżący okres rozliczeniowy, ustalając dla każdego zrealizowanego zlecenia odrębnie moment powstania obowiązku podatkowego zgodny z datą wykonania usługi.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że Wnioskodawca dysponuje narzędziami w postaci raportu z tras przewozu (zestawienie tras przewozu) wraz z dokumentacją z czynności transportowo-spedycyjnych tj. z przebiegu dostaw z dokumentami przewozowymi, z których wynika data rozpoczęcia i zakończenia każdego pojedynczego transportu. Zatem dokumenty te umożliwiają Wnioskodawcy ustalenie momentu wykonania konkretnej usługi transportowej i spedycyjnej. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi transportowe i spedycyjne stanowią usługi świadczone w określonym czasie w sposób powtarzający się. Wobec tego sprzedawana przez Wnioskodawcę ww. usługa nie jest usługą ciągłą, tylko jest świadczeniem dokonywanym w ustalonym przez strony czasie, które można wyodrębnić, jako samodzielne świadczenie, określone jednoznacznie co do przedmiotu oraz czasu jego realizacji. Powtarzanie się tych usług, a nie ich ciągłość, jest wyrazem ich charakteru jako usług posiadających swój początek i swój koniec. Natomiast sam fakt ustalenia z Kontrahentem okresów rozliczeniowych dla sprzedawanych usług transportowych i spedycyjnych, nie wpływa na zmianę odrębnego charakteru poszczególnych usług dokonywanych dla Kontrahenta – ustalony z Kontrahentem okres rozliczeniowy nie może przesądzać o uznaniu dokonywanej sprzedaży za sprzedaż o charakterze ciągłym. Ponadto charakteru świadczonej przez Wnioskodawcę usługi transportowej i spedycyjnej nie zmienia także to, że w uzgodnieniach pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem z góry przyjęto powtarzalność usług transportowych i spedycyjnych, bowiem jak już wskazano wyżej Wnioskodawca wystawia na rzecz Kontrahenta zbiorczą fakturę VAT fakturę za usługi za bieżący okres rozliczeniowy, ustalając dla każdego zrealizowanego zlecenia odrębnie moment powstania obowiązku podatkowego zgodny z datą wykonania usługi.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie można mówić o ciągłości, ale wyłącznie o ponownym świadczeniu takiej samej usługi transportowej lub spedycyjnej. Zatem dla sprzedawanych usług transportowych i spedycyjnych nie może mieć zastosowania art. 19a ust. 3 ustawy, gdyż jak wyżej wskazano, przepis ten ma zastosowanie tylko do usług o charakterze ciągłym, w związku ze świadczeniem których strony transakcji ustaliły okresy rozliczeniowe. Wnioskodawca jest więc obowiązany rozpoznawać obowiązek podatkowy w odniesieniu do świadczonych usług transportowych i spedycyjnych na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania poszczególnych usług transportowych i spedycyjnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę interpretacji zauważyć należy, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Interpretacje wskazane przez Stronę są rozstrzygnięciami odnoszącymi się do indywidualnych spraw przedstawionych przez Wnioskodawców, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Tut. organ pragnie zauważyć również, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłyną powołany wyrok NSA o sygn. I FSK 150/17. Przytoczony wyrok jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża. Nie negując orzeczeń sądu, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie e-PUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin