2021.02.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.940.2020.6.KO
z 22 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 października 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z 8 lutego 2021 r. (wpływu 8 luty 2021 r.) i z 10 lutego 2021 r. (data wpływu 16 luty 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu przeniesienia na kupującego prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu przeniesienia na kupującego prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 8 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 26 stycznia 2021 r. znak: 0111-KDIB2-1.4010.461.2020.2.AP, 0111-KDIB3-1.4012.940.2020.3.KO oraz pismem z 10 lutego 2021 r. (data wpływu 16 luty 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 10 lutego 2021 r. znak: 0111-KDIB2-1.4010.461.2020.4.AP, 0111-KDIB3-1.4012.940.2020.5.KO.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

X sp. z o.o. z siedzibą w …, dalej jako Spółka, jest polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowanym na terytorium tegoż kraju również jako czynny podatnik podatku VAT.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży nowego i używanego sprzętu rolniczego. Działalność ta jest opodatkowana podatkiem VAT.

Treść umowy sprzedaży zawieranej z klientem uzależniona jest od tego, czy w danym przypadku klient nabywa towar, który znajduje się w magazynie Spółki na moment zawarcia umowy sprzedaży (maszyna z placu), czy też nabywa towar, którym Spółka na daną chwilę nie dysponuje, ale który to zobowiązuje się nabyć od producenta i wydać klientowi w określonym terminie (maszyna na zamówienie). W pierwszym przypadku z klientem zawierana jest umowa na towar oznaczony co do tożsamości (numer seryjny jest już bowiem znany Spółce), w drugim przypadku umowa pierwotnie dotyczy towaru oznaczonego tylko co do gatunku, a dopiero z chwilą wydania maszyny klientowi staje się ona umowę dotycząca rzeczy oznaczonej co do tożsamości (do czasu dostarczenia maszyny do magazynu Spółki nie zna ona numeru seryjnego towaru).

W stosowanych dotychczas wzorach umów sprzedaży wskazywano, że wydanie towaru nastąpi w określonym terminie poprzez pozostawienie towaru do dyspozycji kupującego na terenie magazynu sprzedającego. O pozostawieniu towaru do dyspozycji klient był informowany niezwłocznie, lecz nie później niż następnego dnia roboczego, za pośrednictwem przesyłki kurierskiej. Zawiadomienie zawierało numer seryjny towaru. Z chwilą otrzymania zawiadomienia o pozostawieniu towaru do dyspozycji na kupującego przechodziły wszelkie ciężary i korzyści związane z tymże towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia. Kupujący był zobowiązywany do odebrania towaru w określonym terminie od dnia otrzymania zawiadomienia o jego pozostawieniu do dyspozycji kupującego w magazynie Spółki - w przypadku zwłoki był obciążany opłatą za zajęcie przestrzeni magazynowej. Kupujący odbierał towar osobiście z magazynu sprzedającego, bądź też - jeżeli taka była jego wola – w miejscu przez siebie wskazanym, do którego w ramach gestu handlowego był on transportowany przez Spółkę na jej koszt, lecz na ryzyko kupującego. W interpretacjach z dnia 15 października 2014 r. o sygn. ITPP1/443-848/14/DM oraz z dnia 16 października 2014 r. o sygn. ITPB3/423-327/14/DK - wydanych konkretnie względem Spółki - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy przesądził, że obowiązek podatkowy w VAT i przychód w CIT powstawał z chwilą, w której klient otrzymywał zawiadomienie o pozostawieniu towaru do dyspozycji (oczywiście o ile wcześniej nie dochodziło do uiszczenia ceny lub jeśli chodzi o CIT wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż).

W październiku 2020 r. Spółka wprowadziła nowe wzory umów sprzedaży, w których co do zasady oparła się na analogicznym rozwiązaniu (umowa stanowi, że jeżeli wydanie i odbiór towaru ma nastąpić w placówce Spółki, wydanie nastąpi w ten sposób, że Spółka poinformuje Kupującego o gotowości towaru do odbioru listownie lub mailem. W zawiadomieniu tym wskazany zostanie także numer seryjny towaru. Kupujący jest zobowiązany do odebrania towaru w terminie 21 dni od dnia otrzymania ww. informacji. Zgodnie z umową - ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jej przypadkowej utraty lub uszkodzenia mają przechodzić na kupującego dopiero z chwilą odbioru, niemniej w przypadku zwłoki kupującego z odbiorem towaru ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia przejdą na kupującego z upływem ww. terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru), przy czym dla zabezpieczenia swoich interesów majątkowych dodatkowo wyraźnie zastrzegła, że:

prawo własności towaru do czasu uiszczenia ceny przysługuje Spółce,
towar można fizycznie wywieźć z placu Spółki dopiero po uiszczeniu całości ceny - nawet, jeśli w znaczeniu cywilistyczno-prawnym doszło już do jego wydania i odbioru (prawo zatrzymania) - chyba, że Spółka wyrazi zgodę na fizyczne zabranie towaru z placu mimo nieuiszczenia całości ceny.

Spółka nie odstąpiła też od zwyczaju handlowego, że w pewnych przypadkach - o ile doszło do wydania, odbioru towaru oraz zapłaty ceny - może przetransportować maszynę do określonego miejsce, nie oddalonego dalej niż 100 km od danego oddziału, na swój koszt, ale na ryzyko klienta.

Względem maszyn sprowadzanych na zamówienie - od chwili, w której klient otrzyma informację o gotowości towaru do odbioru, w której wskazany zostanie numer seryjny towaru, dany towar nieodwołalnie zostanie przypisany do danej transakcji (nie ma zatem możliwości, aby fizycznie został wydany mu inny towar aniżeli ten, który został wskazany w ww. informacji). Od chwili wydania Spółka nie będzie mogła zatem swobodnie dysponować towarem jak właściciel.

Odbiór towaru (tj. jego przyjęcie przez kupującego) będzie zaś dokumentowany protokołem podpisanym przez obie strony.

Co do zasady wydanie towaru ma następować po uiszczeniu ceny, aczkolwiek w praktyce na pewno będzie dochodziło do sytuacji, w których towar będzie wydawany w sposób ustalony w umowie przed uzyskaniem zapłaty. Spółka powzięła wątpliwość, kiedy w takim wypadku będzie dochodziło do dostawy towarów w rozumieniu przepisów podatkowych - bowiem w świetle umowy wydanie i odbiór towaru będzie następował w różnych datach. Spółka uznała zatem za konieczne wystąpienie z niniejszym wnioskiem.

Pismem z 8 lutego 2021 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy następująco:

W Spółce obowiązuje jeden uniwersalny wzór umowy dla maszyn sprowadzanych na zamówienie i maszyn znajdujących się już na stanie magazynowym. Warunki wydania i odbioru, a także moment przejścia ryzyk, korzyści i ciężarów został uregulowany dla tych maszyn w tożsamy sposób (różnica sprowadza się do tego, że w przypadku maszyny znajdującej się na stanie magazynowym już na moment zawarcia umowy znany jest jej numer seryjny; w przypadku maszyny sprowadzanej na zamówienie numer ten jest ustalany dopiero po przybyciu maszyny do magazynu Spółki). W miejscu tym należy wyjaśnić, że w przypadku sprzedaży tzw. „maszyn z placu” (tj. znajdujących się na stanie magazynowym) - bardzo często wydanie i odbiór maszyny następuje dopiero jakiś czas po zawarciu samej umowy sprzedaży (np. maszynę bardzo często należy jeszcze doposażyć w elementy ustalone indywidualnie z kupującym lub w maszynie należy dokonać pewnych modyfikacji związanych z indywidualnymi potrzebami kupującego, kupujący potrzebuje też czasu na zorganizowanie transportu, czy też zakończenie procedur dotyczących finansowania itd.).

Jak już wskazywano we wniosku, umowa stanowi, że jeżeli jako miejsce wydania i odbioru maszyny wskazano placówkę Sprzedającego wydanie nastąpi w ten sposób, że Spółka poinformuje Kupującego o gotowości maszyny do odbioru listownie lub mailem. W zawiadomieniu tym każdorazowo wskazany będzie także numer seryjny maszyny. Kupujący jest zobowiązany do odebrania maszyny w terminie 21 dni od dnia otrzymania ww. informacji (tj. stawienia się w siedzibie/oddziale sprzedającego, zbadania maszyny i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego).

Zgodnie z umową - ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jej przypadkowej utraty lub uszkodzenia będą przechodzić na kupującego dopiero z chwilą odbioru (zatem modelowo z chwilą stawienia się w siedzibie/oddziale Sprzedającego przedstawiciela Kupującego, zbadania maszyny i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego). Może jednak zdarzyć się też tak, że Kupujący ze swojej winy nie dokona odbioru maszyny w ww. terminie i popadnie w zwłokę w odbiorze. W takim przypadku Spółka zastrzegła, że ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia przejdą na kupującego z upływem ww. terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym do przeniesienia na kupującego „prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym do dostawy towarów w rozumieniu ww. ustawy, dochodzi z chwilą:
1. otrzymania przez kupującego zawiadomienia o gotowości towaru do odbioru, co strony w świetle umowy uznają za wydanie towaru,
2. faktycznego odebrania tegoż towaru przez Kupującego, względnie w przypadku jego zwłoki w odbiorze z chwilą przejścia na kupującego ciężarów i korzyści związanych z towarem oraz ryzyka jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia?
Czy w świetle zasady wskazanej w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstanie w chwili:
1. otrzymania przez kupującego zawiadomienia o gotowości towaru do odbioru, co strony w świetle umowy uznają za wydanie towaru,
2. faktycznego odebrania tegoż towaru przez Kupującego, względnie w przypadku zwłoki w odbiorze z chwilą przejścia na kupującego ciężarów i korzyści związanych z towarem oraz ryzyka jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 ww. ustawy precyzuje, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. Ustawa nie definiuje bliżej tego pojęcia. W literaturze podnosi się, że mowa jest tu o takiej czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. W orzecznictwie i praktyce Trybunału Sprawiedliwości UE pojawił się w tym kontekście termin „własność ekonomiczna” - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien). Własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. W przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów.

Ustawodawca nowelizując ustawę o podatku od towarów i usług z dniem 1 stycznia 2014 roku niejako zerwał związek pomiędzy wystawieniem faktury a momentem powstania obowiązku podatkowego, wprowadzając zasadę, iż obowiązek podatkowy w tymże podatku, co do zasady, powstaje z chwilą dokonania dostawy lub wykonania usługi.

Odpowiadając na pytanie pierwsze, zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym samo zawiadomienie klienta o gotowości towaru do odbioru nie będzie stanowiło dostawy towaru. Do dostawy będzie dochodziło z chwilą faktycznego odbioru towaru, a jeżeli Kupujący będzie pozostawał w zwłoce z odbiorem towaru z chwilą, w której zgodnie z umową będą przechodziły na niego ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyka jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia. W tym właśnie momencie dojdzie do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym dostawy towarów w rozumieniu ww. ustawy. Należy w związku z tym uznać, jednocześnie odpowiadając w tym względzie na pytanie drugie, że z tą samą chwilą nastąpi „dokonanie dostawy towarów”, a co za tym idzie - powstanie obowiązek podatkowy w tymże podatku na podstawie art. 19a ust. 1 ww. ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ww. ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, iż podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dostawa towarów została dokonana, bądź w którym miało miejsce świadczenie usług, i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, iż z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru (rozumiane jako przeniesienie władztwa nad rzeczą). Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli jednak strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

W tych okolicznościach Spółka wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W tym miejscu należy zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zgodnie z art. 535 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 z późn. zm.), przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Jak stanowi art. 545 § 1 Kodeksu cywilnego, sposób wydania i odebrania rzeczy sprzedanej powinien zapewnić jej całość i nienaruszalność; w szczególności sposób opakowania i przewozu powinien odpowiadać właściwościom rzeczy.

Według art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Jeżeli strony zastrzegły inną chwilę przejścia korzyści i ciężarów, poczytuje się w razie wątpliwości, że niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy przechodzi na kupującego z tą samą chwilą (548 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z opisu sprawy wynika, że w Spółce obowiązuje jeden uniwersalny wzór umowy dla maszyn sprowadzanych na zamówienie i maszyn znajdujących się już na stanie magazynowym. Warunki wydania i odbioru, a także moment przejścia ryzyk, korzyści i ciężarów został uregulowany dla tych maszyn w tożsamy sposób (różnica sprowadza się do tego, że w przypadku maszyny znajdującej się na stanie magazynowym już na moment zawarcia umowy znany jest jej numer seryjny; w przypadku maszyny sprowadzanej na zamówienie numer ten jest ustalany dopiero po przybyciu maszyny do magazynu Spółki). W przypadku sprzedaży tzw. „maszyn z placu” (tj. znajdujących się na stanie magazynowym) - bardzo często wydanie i odbiór maszyny następuje dopiero jakiś czas po zawarciu samej umowy sprzedaży (np. maszynę bardzo często należy jeszcze doposażyć w elementy ustalone indywidualnie z kupującym lub w maszynie należy dokonać pewnych modyfikacji związanych z indywidualnymi potrzebami kupującego, kupujący potrzebuje też czasu na zorganizowanie transportu, czy też zakończenie procedur dotyczących finansowania itd.).

Umowa stanowi, że jeżeli jako miejsce wydania i odbioru maszyny wskazano placówkę Sprzedającego wydanie nastąpi w ten sposób, że Spółka poinformuje Kupującego o gotowości maszyny do odbioru listownie lub mailem. W zawiadomieniu tym każdorazowo wskazany będzie także numer seryjny maszyny. Kupujący jest zobowiązany do odebrania maszyny w terminie 21 dni od dnia otrzymania ww. informacji (tj. stawienia się w siedzibie/oddziale sprzedającego, zbadania maszyny i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii kiedy dochodzi do przeniesienia na kupującego prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i momentu powstania obowiązku podatkowego.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sytuacji należy stwierdzić, że do dostawy będzie dochodziło z chwilą faktycznego odbioru towaru (tj. stawienia się w siedzibie/oddziale sprzedającego, zbadania maszyny i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego), a jeżeli Kupujący będzie pozostawał w zwłoce z odbiorem towaru z chwilą, w której zgodnie z umową będą przechodziły na niego ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyka jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia (tj. z upływem terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru.). Zatem z tą samą chwilą nastąpi dokonanie dostawy towarów i powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług na podstawie art. 19a ust. 1 tej ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin