Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.461.2020.5.AP
z 22 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 października 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.), uzupełnionym 4, 8 i 16 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2020 r., wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismami z 26 stycznia 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.461.2020.2.AP i 0111˗KDIB3-1.4012.940.2020.3.KO oraz z 10 lutego 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.461.2020.4.AP oraz 0111˗KDIB3-1.4012.940.2020.5.KO wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4, 8 i 16 lutego 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”), z siedzibą w (…) jest polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowanym na terytorium tegoż kraju również jako czynny podatnik podatku VAT.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży nowego i używanego sprzętu rolniczego. Działalność ta jest opodatkowana podatkiem VAT.

Treść umowy sprzedaży zawieranej z klientem uzależniona jest od tego, czy w danym przypadku klient nabywa towar, który znajduje się w magazynie Spółki na moment zawarcia umowy sprzedaży (maszyna z placu), czy też nabywa towar, którym Spółka na daną chwilę nie dysponuje, ale który to zobowiązuje się nabyć od producenta i wydać klientowi w określonym terminie (maszyna na zamówienie). W pierwszym przypadku z klientem zawierana jest umowa na towar oznaczony co do tożsamości (numer seryjny jest już bowiem znany Spółce), w drugim przypadku umowa pierwotnie dotyczy towaru oznaczonego tylko co do gatunku, a dopiero z chwilą wydania maszyny klientowi staje się ona umową dotyczącą rzeczy oznaczonej co do tożsamości (do czasu dostarczenia maszyny do magazynu Spółki nie zna ona numeru seryjnego towaru).

W stosowanych dotychczas wzorach umów sprzedaży wskazywano, że wydanie towaru nastąpi w określonym terminie poprzez pozostawienie towaru do dyspozycji kupującego na terenie magazynu sprzedającego. O pozostawieniu towaru do dyspozycji klient był informowany niezwłocznie, lecz nie później niż następnego dnia roboczego, za pośrednictwem przesyłki kurierskiej. Zawiadomienie zawierało numer seryjny towaru. Z chwilą otrzymania zawiadomienia o pozostawieniu towaru do dyspozycji na kupującego przechodziły wszelkie ciężary i korzyści związane z tymże towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia. Kupujący był zobowiązywany do odebrania towaru w określonym terminie od dnia otrzymania zawiadomienia o jego pozostawieniu do dyspozycji kupującego w magazynie Spółki - w przypadku zwłoki był obciążany opłatą za zajęcie przestrzeni magazynowej. Kupujący odbierał towar osobiście z magazynu sprzedającego, bądź też, jeżeli taka była jego wola, w miejscu przez siebie wskazanym, do którego w ramach gestu handlowego był on transportowany przez Spółkę na jej koszt, lecz na ryzyko kupującego.

W interpretacjach indywidualnych: z 15 października 2014 r., Znak: ITPP1/443-848/14/DM oraz z 16 października 2014 r., Znak: ITPB3/423-327/14/DK - wydanych konkretnie względem Spółki - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy przesądził, że obowiązek podatkowy w VAT i przychód w CIT powstawał z chwilą, w której klient otrzymywał zawiadomienie o pozostawieniu towaru do dyspozycji (oczywiście o ile wcześniej nie dochodziło do uiszczenia ceny lub jeśli chodzi o CIT wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż).

W październiku 2020 r. Spółka wprowadziła nowe wzory umów sprzedaży, w których co do zasady oparła się na analogicznym rozwiązaniu (umowa stanowi, że jeżeli wydanie i odbiór towaru ma nastąpić w placówce Spółki, wydanie nastąpi w ten sposób, że Spółka poinformuje Kupującego o gotowości towaru do odbioru listownie lub mailem. W zawiadomieniu tym wskazany zostanie także numer seryjny towaru. Kupujący jest zobowiązany do odebrania towaru w terminie 21 dni od dnia otrzymania ww. informacji. Zgodnie z umową - ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jej przypadkowej utraty lub uszkodzenia mają przechodzić na kupującego dopiero z chwilą odbioru, niemniej w przypadku zwłoki kupującego z odbiorem towaru ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia przejdą na kupującego z upływem ww. terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru), przy czym dla zabezpieczenia swoich interesów majątkowych dodatkowo wyraźnie zastrzegła, że:

• prawo własności towaru do czasu uiszczenia ceny przysługuje Spółce,
• towar można fizycznie wywieźć z placu Spółki dopiero po uiszczeniu całości ceny - nawet, jeśli w znaczeniu cywilistyczno-prawnym doszło już do jego wydania i odbioru (prawo zatrzymania) - chyba, że Spółka wyrazi zgodę na fizyczne zabranie towaru z placu mimo nieuiszczenia całości ceny.
  
  

Spółka nie odstąpiła też od zwyczaju handlowego, że w pewnych przypadkach, o ile doszło do wydania, odbioru towaru oraz zapłaty ceny, może przetransportować maszynę do określonego miejsca, nie oddalonego dalej niż 100 km od danego oddziału, na swój koszt, ale na ryzyko klienta.

Względem maszyn sprowadzanych na zamówienie - od chwili, w której klient otrzyma informację o gotowości towaru do odbioru, w której wskazany zostanie numer seryjny towaru, dany towar nieodwołalnie zostanie przypisany do danej transakcji (nie ma zatem możliwości, aby fizycznie został wydany mu inny towar aniżeli ten który został wskazany w ww. informacji). Od chwili wydania Spółka nie będzie mogła zatem swobodnie dysponować towarem jak właściciel.

Odbiór towaru (tj. jego przyjęcie przez kupującego) będzie zaś dokumentowany protokołem podpisanym przez obie strony.

Co do zasady wydanie towaru ma następować po uiszczeniu ceny, aczkolwiek w praktyce na pewno będzie dochodziło do sytuacji, w których towar będzie wydawany w sposób ustalony w umowie przed uzyskaniem zapłaty. Spółka powzięła wątpliwość, kiedy w takim wypadku będzie dochodziło do dostawy towarów w rozumieniu przepisów podatkowych, bowiem w świetle umowy wydanie i odbiór towaru będzie następował w różnych datach. Spółka uznała zatem za konieczne wystąpienie z niniejszym wnioskiem.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 8 lutego 2021 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że w Spółce obowiązuje jeden uniwersalny wzór umowy dla maszyn sprowadzanych na zamówienie i maszyn znajdujących się już na stanie magazynowym. Warunki wydania i odbioru, a także moment przejścia ryzyka, korzyści i ciężarów został uregulowany dla tych maszyn w tożsamy sposób (różnica sprowadza się do tego, że w przypadku maszyny znajdującej się na stanie magazynowym już na moment zawarcia umowy znany jest jej numer seryjny, a w przypadku maszyny sprowadzanej na zamówienie numer ten jest ustalany dopiero po przybyciu maszyny do magazynu Spółki). W miejscu tym należy wyjaśnić, że w przypadku sprzedaży tzw. „maszyn z placu” (tj. znajdujących się na stanie magazynowym) bardzo często wydanie i odbiór maszyny następuje dopiero jakiś czas po zawarciu samej umowy sprzedaży (np. maszynę bardzo często należy jeszcze doposażyć w elementy ustalone indywidualnie z kupującym lub w maszynie należy dokonać pewnych modyfikacji związanych z indywidualnymi potrzebami kupującego, kupujący potrzebuje też czasu na zorganizowanie transportu, czy też zakończenie procedur dotyczących finansowania itd.).

Jak już wskazywano we wniosku, umowa stanowi, że jeżeli jako miejsce wydania i odbioru maszyny wskazano placówkę Sprzedającego, wydanie nastąpi w ten sposób, że Spółka poinformuje Kupującego o gotowości maszyny do odbioru listownie lub mailem. W zawiadomieniu tym każdorazowo wskazany będzie także numer seryjny maszyny. Kupujący jest zobowiązany do odebrania maszyny w terminie 21 dni od dnia otrzymania ww. informacji (tj. stawienia się w siedzibie/oddziale sprzedającego, zbadania maszyny i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego).

Zgodnie z umową, ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jej przypadkowej utraty lub uszkodzenia będą przechodzić na kupującego dopiero z chwilą odbioru (zatem modelowo z chwilą stawienia się w siedzibie/oddziale Sprzedającego przedstawiciela Kupującego, zbadania maszyny i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego). Może jednak zdarzyć się też tak, że Kupujący ze swojej winy nie dokona odbioru maszyny w ww. terminie i popadnie w zwłokę w odbiorze. W takim przypadku Spółka zastrzegła, że ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia przejdą na kupującego z upływem ww. terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym przychód należny z tytułu sprzedaży w podatku dochodowym od osób prawnych powstanie z chwilą:

1. otrzymania przez kupującego zawiadomienia o gotowości towaru do odbioru, co strony uznają za wydanie towaru,
2. faktycznego odebrania tegoż towaru przez Kupującego, względnie w przypadku zwłoki w odbiorze z chwilą przejścia na kupującego ciężarów i korzyści związanych z towarem oraz ryzyka jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia,

przy założeniu, że wszystkie powyższe czynności będą poprzedzać wystawienie faktury VAT dokumentującej tę sprzedaż i uregulowanie należności?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 3).

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest jednym, obok art. 12 ust. 3c, 3d i 3e ww. ustawy, z przepisów wskazujących moment powstania przychodu (obowiązku podatkowego) w przypadku uzyskania przychodów z działalności gospodarczej. Jeżeli zatem dany przychód jest związany z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 12 ust. 3 tej ustawy, a z takim bez wątpienia są dla spółki przychody ze sprzedaży towarów, wówczas moment jego powstania należy ustalić zgodnie z przepisami art. 12 ust. 3a-3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Artykuł 12 ust. 3a ww. ustawy przewiduje, że datą powstania przychodu jest dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usług, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Z treści tego przepisu wnioskować można, że w przypadku wynagrodzenia za wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi przychód podatkowy powstaje w momencie zdarzenia, które nastąpiło najwcześniej, tj.:

1. wydanie rzeczy, zbycie prawa, wykonanie, choćby częściowe, usługi,
2. wystawienie faktury,
3. uregulowanie należności.
   
   

Za wydanie towaru należy rozumieć ekonomiczne przeniesienie władztwa nad rzeczą w zasadzie zbliżone do przeniesienia prawa własności. Zdaniem przedstawicieli doktryny (tak np. w A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter w „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz”, Wyd. C.H. Beck, 2014), zasadne jest tutaj przyjęcie analogicznego znaczenia, jakie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług ma pojęcie przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel. W świetle powyższego spółka stoi na stanowisku, iż przychód należny z tytułu sprzedaży powstanie z chwilą, w której kupujący odbierze rzecz z magazynu Spółki, względnie w przypadku zwłoki w odbiorze z chwilą przejścia na kupującego ciężarów i korzyści związanych z towarem oraz ryzyka jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia, o ile powyższe poprzedzi wystawienie faktury VAT dokumentującej tę sprzedaż, czy też uregulowanie przez kupującego należnej z tego tytułu ceny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pojęcie przychodu podatkowego, z którego dochód podlega opodatkowaniu, określa art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

Przepisy tego artykułu nie określają ścisłej definicji przychodów, zawierają jedynie wykaz zdarzeń, które zostały uznane przez ustawodawcę za przychody w rozumieniu ustawy o CIT, przy czym wymienione w ww. przepisie rodzaje przychodów poprzedzone zostały wyrazem „w szczególności”, co oznacza, że katalog tam zawarty nie jest katalogiem zamkniętym. Należy zaznaczyć, że przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis ten wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest wg zasady kasowej, tj. w momencie faktycznego otrzymania.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Regulacja ta pozwala ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Świadczenie należne podatnikowi musi być przy tym skonkretyzowane i wynikać z treści zobowiązania, którego jest on stroną. O jego wymagalności można natomiast mówić od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo dochodzenia spełnienia tego świadczenia, a dłużnik obowiązek jego realizacji. Ponadto jako przychody należne – na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT – mogą być ujmowane wyłącznie przychody związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

Przepis art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, stanowi, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Jak wynika z powołanego przepisu, dla rozpoznania przychodu osiąganego przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą istotne pozostają daty zaistnienia następujących zdarzeń:

• w zależności od przedmiotu tej działalności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi;
• wystawienia faktury;
• uregulowania należności.
  
  

Przychód osiągany przez podatnika, co do zasady, powstaje w dacie zajścia najwcześniejszej z ww. okoliczności.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęć: „wydanie rzeczy”, „zbycie prawa majątkowego”, „wykonanie usługi” oraz „częściowe wykonanie usługi” użytych w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT. Analizując te pojęcia, w pierwszej kolejności należy odnieść się do ich znaczenia funkcjonującego w języku powszechnym.

W przedstawionym stanie faktycznym dochodzi do sprzedaży towarów. Dla ustalenia momentu powstania przychodów należnych z tej sprzedaży istotne pozostaje więc znaczenie pojęcia „wydanie rzeczy”. I tak, „rzecz” to „materialny element otaczającego świata; przedmiot będący czyjąś własnością; przedmiot materialny, przedmiot”, a „wydać” oznacza „dać, przydzielić, wydzielić komuś, oddać, zwrócić coś, przekazać, rozdysponować, rozdzielić” (http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego, Tom I-III, pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).

Wobec powyższego, można stwierdzić, że „wydanie rzeczy” oznacza rozdysponowanie przedmiotem materialnym poprzez jego przeniesienie na kontrahenta (klienta).

Należy jednocześnie pamiętać, że wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego, wykonanie albo częściowe wykonanie usługi, o których mowa w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, są wykonywane odpłatnie – w zamian za określoną należność – w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Czynności te stanowią realizację świadczenia, bądź element realizacji świadczenia w ramach stosunku prawnego istniejącego pomiędzy podatnikiem, a jego kontrahentem. W konsekwencji, ustalenie momentu powstania przychodu należnego z danej transakcji gospodarczej wymaga uwzględnienia indywidualnych cech stosunku prawnego będącego podstawą tej transakcji (indywidualnych cech czynności realizowanych w ramach tego stosunku prawnego).

Ustalenie daty powstania przychodu jest istotne nie tylko w kontekście ujęcia tego przychodu w rozliczeniach podatkowych odpowiedniego okresu (roku podatkowego; miesiąca albo kwartału, za który jest ustalana zaliczka na podatek dochodowy), ale również służy prawidłowej realizacji innych obowiązków wynikających z przepisów ustawy. Data (dzień) uzyskania przychodu jest bowiem momentem, do którego odnoszą się inne regulacje omawianej ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży nowego i używanego sprzętu rolniczego. W Spółce obowiązuje jeden uniwersalny wzór umowy dla maszyn sprowadzanych na zamówienie i maszyn znajdujących się już na stanie magazynowym. Warunki wydania i odbioru, a także moment przejścia ryzyka, korzyści i ciężarów został uregulowany dla tych maszyn w tożsamy sposób (różnica sprowadza się do tego, że w przypadku maszyny znajdującej się na stanie magazynowym już na moment zawarcia umowy znany jest jej numer seryjny; w przypadku maszyny sprowadzanej na zamówienie numer ten jest ustalany dopiero po przybyciu maszyny do magazynu Spółki). W przypadku sprzedaży tzw. „maszyn z placu” (tj. znajdujących się na stanie magazynowym) - bardzo często wydanie i odbiór maszyny następuje dopiero jakiś czas po zawarciu samej umowy sprzedaży (np. maszynę bardzo często należy jeszcze doposażyć w elementy ustalone indywidualnie z kupującym lub w maszynie należy dokonać pewnych modyfikacji związanych z indywidualnymi potrzebami kupującego, kupujący potrzebuje też czasu na zorganizowanie transportu, czy też zakończenie procedur dotyczących finansowania itd.).

Umowa stanowi, że jeżeli miejscem wydania i odbioru maszyny jest placówka Sprzedającego, wydanie nastąpi w taki sposób, że Spółka poinformuje Kupującego o gotowości maszyny do odbioru listownie lub mailem. Kupujący jest zobowiązany do odebrania maszyny w terminie 21 dni od dnia otrzymania ww. informacji. Zgodnie z umową, ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jej przypadkowej utraty lub uszkodzenia będą przechodzić na kupującego dopiero z chwilą odbioru (z chwilą stawienia się w siedzibie/oddziale Sprzedającego przedstawiciela Kupującego, zbadania maszyny i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego).

Może jednak zdarzyć się tak, że Kupujący z własnej winy nie dokona odbioru maszyny w ww. terminie i nastąpi zwłoka w odbiorze. W takim przypadku Spółka zastrzegła, że ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia przejdą na kupującego z upływem ww. terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przychód należny z tytułu sprzedaży powstanie z chwilą otrzymania przez kupującego zawiadomienia o gotowości towaru do odbioru (co strony uznają za wydanie towaru), czy też w chwili faktycznego odebrania towaru przez Kupującego, a w przypadku zwłoki w odbiorze - z chwilą przejścia na kupującego ciężarów i korzyści związanych z towarem oraz ryzyka jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia (przy założeniu, że wszystkie powyższe czynności będą poprzedzać wystawienie faktury VAT dokumentującej tę sprzedaż i uregulowanie należności).

Przenosząc przytoczone wyżej rozważania prawne na grunt przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód w momencie wystąpienia najwcześniejszego zdarzenia wymienionego w art. 12 ust. 1 pkt 3a ustawy o CIT, którym w przedmiotowej sprawie jest moment wydania towaru nabywcy potwierdzony podpisaniem przez obie strony protokołu zdawczo-odbiorczego. W opisanej sytuacji, zgodnie z umową, ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia będą przechodzić na kupującego z chwilą odbioru wydanego towaru z magazynu.

Natomiast w sytuacji, gdy nabywca ze swojej winy nie dokona odbioru maszyny w terminie 21 dni od dnia otrzymania informacji dotyczącej stawienia się w siedzibie/oddziale sprzedającego celem odbioru zamówionej maszyny i powstanie z tego powodu zwłoka w odbiorze towaru, to w takiej sytuacji ciężary i korzyści związane z towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia przejdą na kupującego z upływem ww. terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru.

Stwierdzić zatem należy, że w takiej sytuacji przychód należny z tytułu sprzedaży powstanie z chwilą, w której przejdą na kupującego ciężary i korzyści związane z tymże towarem, jak również ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia, tj. z upływem ww. terminu 21 dni zastrzeżonego na odbiór towaru.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.