Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.713.2020.1.JO
z 19 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2020 r. (data wpływu 24 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT należności uzyskiwanych w związku z bezumownym korzystaniem z Działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT należności uzyskiwanych w związku z bezumownym korzystaniem z Działek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka A z siedzibą w (…) (zwana dalej „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) jest Spółką, której jedynym akcjonariuszem jest Skarb Państwa. Spółka pełni nadzór właścicielski nad Grupą A, która powstała w 2001 r. w wyniku restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego A. Głównym celem tych przemian było oddzielenie działalności przewozowej kolei od zarządzania liniami kolejowymi oraz utworzenie samodzielnych podmiotów prawa handlowego mogących świadczyć usługi nie tylko na rynku kolejowym.

Spółka jest jednym z największych posiadaczy samoistnych nieruchomości w Polsce. W zasobach Spółki znajduje się w szczególności około 96 tys. ha gruntów oraz około 52 tys. budynków i budowli (dalej jako „Nieruchomości”). Nieruchomości których posiadaczem samoistnym jest Wnioskodawca w zależności od konkretnego przypadku stanowią jego własność albo prawo użytkowania wieczystego. Użytkowanie wieczyste jest przyznawane Spółce na podstawie prawomocnych decyzji właściwego wojewody. Decyzje te w wielu przypadkach oprócz przyznania prawa użytkowania wieczystego stwierdzają nabycie prawa własności znajdujących się na danym gruncie budynków, budowli oraz innych urządzeń budowlanych.

Oprócz usług ściśle związanych z podróżą, Nieruchomości których Spółka jest posiadaczem w wielu przypadkach przeznaczone są na pełnienie funkcji komercyjnych, takich jak usługi najmu/dzierżawy Nieruchomości (dalej jako „Nieruchomości Komercyjne”).

Wnioskodawca posiada wykwalifikowany personel odpowiedzialny za zarządzenie Nieruchomościami Komercyjnymi.

Nieruchomości Komercyjne w przeważającej mierze są oddawane osobom trzecim na podstawie umów najmu/dzierżawy. Zdarza się jednak, że osoby trzecie użytkują Nieruchomości Komercyjne jeszcze przed wydaniem Decyzji, co jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca nabył z mocy prawa prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonych w (…) przy ul. (…), stanowiących działki o nr ewidencyjnym: 1, 2, 3 (dalej jako „Działki”) na podstawie uwłaszczeniowych: decyzji Wojewody (…) nr (…) z dnia 13 grudnia 1995 r. (działka 2), decyzji Wojewody (…) nr (…) z dnia 28 stycznia 2005 r. (działka 1) oraz decyzji Wojewody (…) nr (…) z dnia 16 stycznia 2015 r. (działka 3) - dalej jako „Decyzje”. W decyzji Wojewody (…) z dnia 28 stycznia 2005 r. nr (…) sygn. (…) stwierdzono, że naniesienia poczynione przez X S.A. (hala (…)) oraz inne budowle i urządzenia przechodzą nieodpłatnie na rzecz Wnioskodawcy, natomiast ewentualne roszczenia X S.A. do Wnioskodawcy mają charakter cywilnoprawny. Tym samym X S.A. zajmowała Działki jeszcze przed dniem wydania Decyzji.

Wnioskodawca po uprawomocnieniu się wszystkich ww. Decyzji podjął działania zmierzające do uzyskania wynagrodzenia od X S.A. za bezumowne korzystanie z Działek oraz do zwrotu Działek. W tym celu zostawały przez Wnioskodawcę wystawiane noty obciążeniowe, które nie zostały uiszczone przez X S.A. Wnioskodawca wielokrotnie występował do X S.A. z informacją o przysługującym tytule prawnym do Działek, jak również wzywał do formalnoprawnego uregulowania korzystania z Działek bez tytułu prawnego poprzez zawarcie umowy najmu, bądź wydania Działek na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca podjął również liczne próby ugodowego rozstrzygnięcia sporu, które były wyrażane na spotkaniach z przedstawicielami X S.A. oraz dwukrotnie wzywał do próby ugodowej (wezwanie z dnia 14 września 2014 r. oraz z dnia 21 marca 2018 r.). Wezwania te jednak pozostały bezskuteczne.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca w dniu 5 listopada 2018 r. złożył do Sądu Okręgowego w (…) pozew o wydanie Działek. Ponadto w dniu 30 listopada 2018 r. Spółka złożyła do Sądu Okręgowego w (…) pozew o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystnie z Działek. X S.A. wpłaciła na rzecz Wnioskodawcy tytułem częściowego uznania powództwa kwotę 799.300,25 zł.

W dniu 25 października 2019 r. Strony spotkały się na mediacjach, na które zostały skierowane przez Sąd postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2019 r. Zarówno Wnioskodawca, jak również X S.A. wyraziły zgodę na objęcie mediacjami zarówno postępowania o zapłatę oraz postępowania o wydanie nieruchomości. W toku przeprowadzonych negocjacji wypracowano ostateczny projekt ugody mediacyjnej (dalej jako „Ugoda”). Ustalono m.in., że X S.A. wypłaci Wnioskodawcy kwotę w wysokości 750.000,00zł z tytułu bezumownego korzystania z Działek.

Spółka w związku z bezumownym korzystaniem z Działek w terminie:

• od września 2013 r. do marca 2018 r. wystawiała noty obciążeniowe,
  

• od kwietnia 2018 r. do października 2018 r. wystawiała faktury VAT,
  

• od listopada 2018 r. do grudnia 2019 r. wystawiała noty obciążeniowe.
  
  
  

W dniu 23 czerwca 2020 r. Wnioskodawca oraz X S.A. zawarły krótkoterminową umowę najmu części Działek na której obecnie X. S.A. prowadzi działalność gospodarczą. Umowa obowiązuje od dnia 1 stycznia 2020 r.

W chwili obecnej Wnioskodawca wystawia faktury VAT na rzecz X S.A.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy należności uzyskiwane przez Wnioskodawcę za bezumowne korzystanie z Działek w okresie od września 2013 do grudnia 2019 r. podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, należności za bezumowne korzystanie z Działek za okres od września 2013 r. do grudnia 2019 r. nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawca zdecydowanie nie zgadzał się na bezumowne zajmowanie Działek przez X S.A., wielokrotnie wzywając do ich zwrotu albo do podpisania stosownej umowy najmu. Wobec braku wypracowania porozumienia z X S.A. Wnioskodawca wytoczył powództwo o wydanie nieruchomości oraz powództwo o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z Działek. Dopiero od tego momentu X S.A. przystała na propozycję Wnioskodawcy dotyczącą polubownego rozstrzygnięcia istniejącego sporu. Należna z tego tytułu opłata jest formą rekompensaty - odszkodowania, gdyż Wnioskodawca nie miał możliwości swobodnego dysponowania Działkami, w wyniku czego powstała szkoda w postaci braku uzyskania wyższego czynszu od innego potencjalnego najemcy. Takie odszkodowanie jako niezwiązane z czynnościami opodatkowanymi, w rozumieniu art. 5 ustawy VAT, dlatego też nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy VAT.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa VAT zalicza do grona usług każde świadczenie.

Należy zauważyć, że zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

W zakresie odpłatności za ww. świadczenie ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie C-89/81 Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, iż czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje również orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy VAT, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższego, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Należy zauważyć, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. A zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego.

Na gruncie prawa cywilnego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą, musi istnieć związek przyczynowy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm., dalej jako „Kodeks cywilny’) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto).

Przepisy Kodeksu cywilnego regulują również kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy. Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Stosownie do art. 336 Kodeksu cywilnego, posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Zgodnie z doktryną „Posiadaczem zależnym jest zatem zwykle władztwo nad rzecz, które wywodzi się ze stosunku prawnego, które daje posiadaczowi pewne, ściśle określone uprawnienia do rzeczy. ... Posiadanie jako stan faktyczny może być zgodne z prawem (possesio iusta) lub bezprawne (possesio iniusta). W Kodeksie cywilnym podział ten ma pewne znaczenie. Wyraźnie nawiązuje do niego przepis 341 KC, dotyczący domniemania zgodności z prawem. Wobec tego, że posiadanie jest elementem wielu praw podmiotowych, własności, użytkowania wieczystego, użytkowania, to faktyczne władztwo nad rzeczą może być przejawem przysługującego posiadaczowi prawa. (...) Bezprawnym posiadaniem jest to, które nie wynika z prawa własności czy innego stosunku prawnego. W takich wypadkach będzie to posiadanie niezgodne z prawem....” zob. Kodeks cywilny Komentarz E. Gniewek, P. Machnikowski wyd. C.H. Beck Warszawa 2019 str. 670-673.

W sytuacji zatem, gdy osoba trzecia korzysta z gruntu bez zgody jej właściciela, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem gruntu i korzystającym bezumownie z tego gruntu nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy po zakończeniu danej umowy dotychczasowy najemca/dzierżawca nadal użytkuje grunt za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację, kiedy właściciel rzeczy (np. gruntu) - z różnych względów - toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W takich bowiem okolicznościach, wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję odpłatności za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z gruntu bez zawiązywania stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Zatem stwierdzić należy, że w zakresie, w jakim otrzymana należność stanowi wynagrodzenie za świadczoną usługę, podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji zaś, gdy otrzymano świadczenie będące odszkodowaniem, to nie podlega ono regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Odnosząc powyższe na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy zauważyć, że Wnioskodawca w okresie w którym wystawiane zostały noty obciążeniowe za bezumowne korzystanie z Działek nie łączył żaden stosunek prawny zarówno wyraźny, jak i dorozumiany z X S.A. Należy podkreślić, że X S.A. zajmowała Działki jeszcze przed dniem wydania Decyzji, natomiast po ich wydaniu ignorowała przyznanie prawa użytkowania wieczystego Działek oraz prawa własności budynków, budowli oraz innych urządzeń na rzecz Wnioskodawcy. Takie działanie zdaniem Wnioskodawcy w sposób jednoznaczny wskazuje na brak istnienia jakiegokolwiek stosunku prawnego (nawet dorozumianego), wskazującego na świadczenie przez Wnioskodawcę usług. Zapłata za wystawione noty obciążeniowe oraz faktury nastąpiła dopiero po wytoczeniu powództw przez Wnioskodawcę oraz podpisaniu Ugody.

Przedstawione działania podjęte przez Wnioskodawcę jednoznacznie wskazują, że Wnioskodawca nie tolerował sytuacji, w której X S.A. nie przekazała dobrowolnie Działek oraz nie była zainteresowana podpisaniem z Wnioskodawcą stosownej umowy regulującej kwestie dotyczące najmu/dzierżawy. Fakt podjęcia stanowczych kroków zmierzających do wyegzekwowania należnego odszkodowania oraz odzyskania Działek również nakazują traktować wolę Wnioskodawcy jako sprzeciwiającą się działaniom X S.A.

Bezumowne korzystanie przez X S.A. z Działek bez zgody Wnioskodawcy nie należy kwalifikować jako świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ustawy VAT, ponieważ Wnioskodawca zmuszony był wystąpić na drogę sądową celem odzyskania Działek. Samo podjęcie takich działań wobec X S.A., (która bezprawnie je zajmowała wbrew woli Wnioskodawcy oraz nie uiszczała z tego tytułu należnego Wnioskodawcy odszkodowania), wskazuje, że pomiędzy Wnioskodawcą a X S.A. która korzystała bezumownie z Działek nie istniał żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny, w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. W konsekwencji należność, jaką otrzymał Wnioskodawca od X S.A. na podstawie Ugody nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że obciążenie odszkodowaniem X S.A. zajmującej bezumownie Działki nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, wymienionych w art. 5 ustawy VAT i tym samym nie podlega opodatkowaniu, gdyż w przedstawionych okolicznościach należy uznać, że brak jest zgody Wnioskodawcy (zarówno wyraźnej, jak i dorozumianej) na taki stan rzeczy.

Przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko jest poparte następującymi interpretacjami:

1. interpretacja z dnia 12 sierpnia 2019 r. sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.372.2019.1.MSU;
2. interpretacja z dnia 23 czerwca 2016 r. sygn. IBPP1/4512-205/16/AW.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.