2021.02.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.457.2020.1.KS
z 17 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2020 r. (data wpływu 22 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika:

naliczonych za miesiąc grudzień 2020 roku - jest prawidłowe,

naliczonych za miesiąc marzec 2020 roku -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako „spółka”). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Ewidencja księgowa prowadzona jest w formie ksiąg rachunkowych.

Spółka wypłacała wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę ostatniego dnia miesiąca za jaki wynagrodzenia zostały naliczone. W spółce zmieniono jednak obowiązujący regulamin wynagradzania i w chwili obecnej wynagrodzenia są wypłacane do 5 dnia roboczego miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczą. Spółka, zgodnie z zasadą memoriałową, zalicza w koszty podatkowe wynagrodzenia pracowników w kwocie brutto w miesiącu, za który były należne pod warunkiem ich terminowej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracowników, tj. najpóźniej do 5 dnia roboczego miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczą.

Składki ZUS pracowników w części finansowanej przez pracodawcę, tj. społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Składek (winno być Świadczeń) Pracowniczych odprowadzane są do ZUS do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym nastąpiła wypłata wynagrodzeń.

Wynagrodzenia pracowników za miesiąc grudzień 2020 r. zostaną wypłacone (postawione do dyspozycji pracowników) najpóźniej do 8 stycznia 2021 r.

Składki ZUS na ubezpieczenia społeczne w części od pracodawcy i od pracownika oraz składki zdrowotne i składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Składek (winno być Świadczeń) Pracowniczych od tych wynagrodzeń zostaną opłacone najpóźniej do 15 lutego 2021 r.

Składki ZUS pracowników w części finansowanej przez pracodawcę, tj. społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Składek (winno być Świadczeń) Pracowniczych zgodnie z art. 15 ust. 4h ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2020, poz. 1406 ze zm.; dalej jako „updop”) podlegają rozliczeniu w kosztach podatkowych w miesiącu ich faktycznej zapłaty, tj. w lutym 2021 roku.

Z kolei składki ZUS na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez pracownika oraz składki zdrowotne wkalkulowane w kwotę wynagrodzeń brutto zostaną zaliczone w koszty podatkowe na zasadach zaliczania do kosztów wydatków na wynagrodzenia ze stosunku pracy, tj. w miesiącu grudniu 2020r.

Dodatkowo spółka złożyła wniosek o odroczenie terminu zapłaty składek ZUS za miesiąc maj 2020 r. (społecznych w części od pracodawcy i pracownika, zdrowotnych oraz składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Składek Pracowniczych) w ramach rządowej tarczy antykryzysowej. Składki za miesiąc maj dotyczą wynagrodzeń za m-c marzec 2020 r wypłaconych w miesiącu kwietniu 2020 r. Na podstawie art. 29 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U z 2020 r. poz. 266) oraz art. 15zb ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 roku, poz. 374 z poźn. zm.) spółka zawarła z ZUS umowę o odroczenie terminu płatności składek do 15-06-2021 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zarachowanych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika naliczonych za m-c grudzień 2020 roku, a do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych opłaconych przez przedsiębiorcę w charakterze płatnika do dnia 15 lutego 2021 roku w miesiącu grudniu 2020 r?
Czy spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zarachowanych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika naliczonych za m-c marzec 2020 roku, a do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych opłaconych przez przedsiębiorcę w charakterze płatnika do dnia 15 czerwca 2021 roku w miesiącu marcu 2020 r?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zarachowanych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika naliczonych za m-c grudzień 2020 roku, a do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych opłaconych przez przedsiębiorcę w charakterze płatnika do dnia 15 lutego 2021 roku w miesiącu grudniu 2020 r, jak również Spółka ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zarachowanych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika naliczonych za m-c marzec 2020 roku, a do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych opłaconych przez przedsiębiorcę w charakterze płatnika dc dnia 15 czerwca 2021 roku w miesiącu marcu 2020 r.

Wynagrodzenie brutto ze stosunku pracy (w tym w części obejmującej składki finansowane przez pracownika), stanowi koszt podatkowy w miesiącu, za który jest należne, pod warunkiem że zostało wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony (art. 15 ust. 4g updop). W przypadku niedotrzymania ww. terminu staje się kosztem w miesiącu wypłaty, podobnie jak wynagrodzenie zleceniobiorców czy członków rady nadzorczej, co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 57 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57a updop. zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 updof. Tym samym przepisy stanowią o tym, że wynagrodzenie brutto jest kosztem pod warunkiem terminowego pozostawienia wynagrodzenia dla pracownika. Zwolnienie z obowiązku opłacenia należności z tytułu składek/ odroczenie terminu płatności składek (w części finansowanej zarówno przez płatnika, jak i przez ubezpieczonego) jest szczególnym udogodnieniem dla przedsiębiorców i zgodnie z brzmieniem ustawy updop nie przekreśla zdaniem spółki możliwości uznania wynagrodzenia w kwocie brutto za koszt podatkowy. Składki na ubezpieczenie społeczne w części od pracownika oraz składki zdrowotne w części od pracownika zostaną zaliczone w koszty podatkowe na zasadach zaliczania do kosztów wydatków na wynagrodzenia ze stosunku pracy. W przypadku składek regulowanych przez pracodawcę za pracowników, kluczowym jest data wypłaty wynagrodzenia. W przypadku zapłaty w ustalonym terminie (wynikającym z umowy o pracę i z regulacji firmy) pracodawca ma prawo do zaliczenia wynagrodzenia i składek ZUS opłacanych przez pracownika do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu, którego dotyczyły. Przy przekroczeniu terminu wypłaty zarówno wynagrodzenie, jak i składki mogą stać się kosztem uzyskania przychodu dopiero w tym miesiącu, w którym zostały rzeczywiście uregulowane. W omawianym przypadku pod warunkiem terminowej zapłaty wynagrodzeń za miesiąc grudzień 2020 r. (najpóźniej do 5 dnia roboczego kolejnego miesiąca) spółka ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika w miesiącu grudnia 2020 r, a za marzec 2020 w miesiącu marcu 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika:

naliczonych za miesiąc grudzień 2020 roku - jest prawidłowe,

naliczonych za miesiąc marzec 2020 roku - jest prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że wydając niniejszą interpretację organ przyjął za Wnioskodawcą, jako element stanu faktycznego, że Wnioskodawca terminowo wypłaca wynagrodzenia, od których naliczane są składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne będące przedmiotem pytań.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, ze zm.), dalej: „updop”, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop.

Należy mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 omawianej ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 updop, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

W myśl art. 15 ust. 4g updop, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem ust. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 910), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

W związku z powyższym, zgodnie z art. 15 ust. 4g updop wynagrodzenia pracowników są kosztami uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Reguły wypłaty wynagrodzenia określa kodeks pracy. Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2020 r., poz. 1320 ze zm. dajej: k.p.) wynagrodzenie za pracę wypłaca się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Wynagrodzenie płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później niż w ciągu pierwszych dziesięciu dni następnego miesiąca kalendarzowego. Gdy ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia jest dniem wolnym od pracy, wypłaca się je w dniu poprzedzającym. Pracodawca ma obowiązek wypłaty wynagrodzenia w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy (art. 86 § 1 k.p.).

Jeśli pracodawca nie dotrzyma terminu wypłaty wynagrodzenia wskazanego w kodeksie pracy lub obowiązującym w firmie regulaminie pracy, to będzie mógł zaliczyć pensje do kosztów podatkowych dopiero w miesiącu ich faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika.

Zatem, zgodnie z art. 15 ust. 4g updop wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57, zgodnie z którym wynagrodzenie jest kosztem w dacie wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika.

Według tych zasad zaliczane do kosztów podatkowych są również składki na ubezpieczenia społeczne od należności ze stosunku pracy w części finansowanej przez pracownika. Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa odrębnie daty ujmowania w kosztach podatkowych takich składek, stanowią one koszty uzyskania przychodów w tej samej dacie, w której do kosztów podatkowych zaliczane jest wynagrodzenie ze stosunku pracy.

Okoliczność, że pracodawca zapłaci pobrane składki w odroczonym terminie, nie zmienia daty ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, w przypadku odroczenia terminu płatności składki płatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tę część składki, która pobrana została z wynagrodzenia brutto pracownika w momencie zaliczenia do kosztów wypłaconego wynagrodzenia zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w chwili obecnej wypłaca wynagrodzenia do 5 dnia roboczego miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczą. Spółka, zgodnie z zasadą memoriałową, zalicza w koszty podatkowe wynagrodzenia pracowników w kwocie brutto w miesiącu, za który były należne pod warunkiem ich terminowej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracowników, tj. najpóźniej do 5 dnia roboczego miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczą.

Na dzień złożenia wniosku Spółka wskazała, że wynagrodzenia pracowników za miesiąc grudzień 2020 r. zostaną wypłacone (postawione do dyspozycji pracowników) najpóźniej do 8 stycznia 2021 r.

Składki ZUS na ubezpieczenia społeczne w części od pracodawcy i od pracownika oraz składki zdrowotne i składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych od tych wynagrodzeń zostaną opłacone najpóźniej do 15 lutego 2021 r.

Z uwagi na to, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa odrębnie daty ujmowania w kosztach podatkowych składek na ubezpieczenia społeczne od należności ze stosunku pracy w części finansowanej przez pracownika, stanowią one koszty uzyskania przychodów w tej samej dacie, w której do kosztów podatkowych zaliczane jest wynagrodzenie ze stosunku pracy.

Zatem, skoro Wnioskodawca w regulaminie wynagrodzeń zapisał, że wynagrodzenia za dany miesiąc będą postawione do dyspozycji pracowników najpóźniej do 5 dnia roboczego miesiąca następnego po miesiącu, którego dotyczą, to wynagrodzenie za miesiąc grudzień 2020 r. winno być postawione do dyspozycji pracownika najpóźniej do 5 stycznia 2021 r. Z kolei do dnia 15 lutego 2021 r. na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek zapłaty składki ZUS od wynagrodzeń pracowniczych należnych od tych wynagrodzeń.

Mając na uwadze powyższe, składki ZUS w części finansowanej przez pracownika Wnioskodawca winien rozliczyć w kosztach podatkowych tak jak wynagrodzenia. Ponieważ wynagrodzenia za grudzień 2020 r., zgodnie z opisem sprawy zostały wypłacone „najpóźniej do 8 stycznia 2021 r.” wskazać należy, że w przypadku terminowej wypłaty, tj. zgodnej z regulaminem wynagrodzeń, czyli do 5 stycznia 2021 r., podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych w miesiącu, za który wynagrodzenia te są należne, czyli w grudniu 2020 r.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka złożyła wniosek o odroczenie terminu zapłaty składek ZUS za miesiąc maj 2020 r. (społecznych w części od pracodawcy i pracownika, zdrowotnych oraz składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych) w ramach rządowej tarczy antykryzysowej. Składki za miesiąc maj dotyczą wynagrodzeń za m-c marzec 2020 r wypłaconych w miesiącu kwietniu 2020 r. Na podstawie art. 29 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 15zb ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych spółka zawarła z ZUS umowę o odroczenie terminu płatności składek do 15 czerwca 2021 r.

Wskazać należy, że odroczenie terminu płatności należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne następuje w trybie art. 29 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 266, ze zm.).

Na podstawie art. 15zb ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842, ze zm.), nie nalicza się opłaty prolongacyjnej w przypadku odroczenia terminu płatności dotyczącego należności z tytułu składek należnych za okres od 1 stycznia 2020 r., na podstawie wniosku złożonego w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii albo w okresie 30 dni następujących po ich odwołaniu.

Wyjaśnić należy, że przepisy wprowadzone w ramach tzw. tarczy antykryzysowej nie zmodyfikowały zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów należności z tytułu wynagrodzenia pracownika jak i składek na ubezpieczenia społeczne od tych należności.

Zatem również w przypadku odroczenia płatności składek ZUS na ubezpieczenia społeczne od należności ze stosunku pracy w części finansowanej przez pracownika w związku z covid-19 zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4g updop, zgodnie z którym należności z tytuły wynagrodzenia ze stosunku pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia tym terminom, wynagrodzenie staje się kosztem w dacie wypłaty lub postawienia do dyspozycji.

Z uwagi na to, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa odrębnie daty ujmowania w kosztach podatkowych takich składek, stanowią one koszty uzyskania przychodów w tej samej dacie, w której do kosztów podatkowych zaliczane jest wynagrodzenie ze stosunku pracy. Przy czym, okoliczność, że pracodawca zapłaci pobrane składki w odroczonym terminie, nie zmienia daty ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, odnosząc się do opisu sprawy odnośnie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów podatkowych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika w przypadku, kiedy termin ich płatności zostanie przesunięty w związku z covid-19, składki ZUS w części finansowanej przez pracownika Wnioskodawca winien rozliczyć w kosztach podatkowych tak jak wynagrodzenia. Wynagrodzenia za marzec 2020 r., wypłacone terminowo, tj. zgodnej z regulaminem wynagrodzeń (lub innym wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony), podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych w miesiącu, za który wynagrodzenia te były należne, czyli w marcu 2020 r.

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące obu zadanych pytań, zgodnie z którym odnośnie wynagrodzeń za miesiąc grudzień 2020 r. (wypłacanych najpóźniej do 5 dnia roboczego kolejnego miesiąca) Spółka ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części finansowanej przez pracownika w miesiącu grudniu 2020 r, a za marzec 2020 w miesiącu marcu 2020 r. jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin