Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.576.2020.1.DP
z 24 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2020 r. (data wpływu do Organu 30 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, w jakim momencie w samodzielnym publicznym zakładzie opieki zdrowotnej korzystającym z płacenia zaliczek w formie uproszczonej powstaje zobowiązanie z tytułu wydatkowania dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 w latach ubiegłych na inne cele niż określone w art. 17 ust. 1b – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, w jakim momencie w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej korzystających z płacenia zaliczek w formie uproszczonej powstaje zobowiązanie z tytułu wydatkowania dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 w latach ubiegłych na inne cele niż określone w art. 17 ust. 1b.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (dalej: „Wnioskodawca”) w każdym roku podatkowym ponosi wydatki niezaliczane do kosztów uzyskania przychodów takie jak opłaty PFRON, które nie mają związku z celami statutowymi i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie zalicza się do podatników zwolnionych z obowiązku płacenia zaliczek na podatek dochodowy na podstawie art. 25 ust. 3 i nie składa do urzędu skarbowego oświadczenia o którym mowa w art. 25 ust. 5.

Na bieżąco w trakcie roku Wnioskodawca wydatkuje środki na opłaty PFRON i inne wydatki niestatutowe w związku z tym, nie ma prawa wykazywać, że w tej części dochód korzysta ze zwolnienia o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ta cześć dochodu wykazywana jest w CIT-8 jako dochód do opodatkowania i dopłaca podatek albo otrzymuje zwrot nadpłaconych zaliczek. Wpłacanie w następnych latach zaliczek w formie uproszczonej pozwala na równomierne rozłożenie w ciągu roku wydatków na regulowanie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jakim momencie w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej korzystających z płacenia zaliczek w formie uproszczonej powstaje zobowiązanie z tytułu wydatkowania dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 w latach ubiegłych na inne cele niż określone w art. 17 ust. 1b?

Zdaniem Wnioskodawcy, u podatnika płacącego zaliczki w formie uproszczonej zgodnie z art. 25 ust. 6 odrębne zobowiązanie podatkowe z tytułu wydatkowania dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 w latach ubiegłych na inne cele niż określone w art. 17 ust. 1b powstaje na dzień złożenia zeznania rocznego CIT-8 za rok w którym dokonano wydatku.

Wybór płacenia zaliczek w formie uproszczonej zwalnia podatnika z obowiązku ustalenia w każdym miesiącu podstawy opodatkowania ale jednocześnie nakłada obowiązek wpłacania zaliczek uproszczonych przez cały rok łącznie z zaliczką za miesiąc grudzień bez względu na wysokość faktycznie uzyskanego dochodu lub straty podatkowej w danym roku. Zaliczkowy system płatności podatku powoduje, że zaliczki stają się zobowiązaniem podatkowym odrębnym od zobowiązania z tytułu tego samego podatku. Jak wynika z orzecznictwa „(…) samodzielność prawna nie oznacza braku związków normatywnych zobowiązania podatkowego z tytułu zaliczek na podatek od zobowiązania obejmującego podatek. Zobowiązanie podatkowe z tytułu zaliczek jest bowiem jedną z postaci zobowiązania podatkowego. Różni się ono jednak tym, że po zakończeniu roku zobowiązanie z tytułu zaliczek przestaje istnieć, gdyż zaliczka pobierana jest na poczet podatku”.

Wpłacone zaliczki na podatek bez względu na ich formę (na zasadach ogólnych czy w formie uproszczonej) mają związek normatywny ze zobowiązaniem obejmującym podatek.

Zasady ustalenia zaliczek na zasadach ogólnych zostały uregulowane w art. 25 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zdaniem Wnioskodawcy art. 25 ust. 4 ma zastosowanie tylko do podatników wpłacających zaliczki na tych zasadach.

Zgodnie z art. 25 ust. 4 podatnicy o których mowa w art. 17 ust. 1, którzy uprzednio zadeklarowali, że przeznaczą dochód na cele określone w tych przepisach i dochód ten wydatkowali na inne cele - podatek od tego dochodu, bez wezwania, wpłaca się do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wydatku.

Przepis ten ma zastosowanie do dochodu zadeklarowanego w danym roku lub w latach poprzedzających. W związku z tym nie może dotyczyć podatników wpłacających zaliczki w formie uproszczonej bo taki podatnik ma możliwość zadeklarowania przeznaczenia dochodu na cele statutowe dopiero w zeznaniu rocznym CIT-8.

W związku z tym doszłoby do podwójnego zobowiązania z tytułu tego samego dochodu – w formie zaliczki uproszczonej i wydatków na cele niestatutowe. Tylko podatnik opłacający zaliczki na zasadach ogólnych może w ciągu roku deklarować dochód na cele statutowe i później w następnych miesiącach zmieniać cel przeznaczenia skutkujący powstaniem obowiązku zapłaty podatku od tego dochodu. Wpłacając zaliczki uproszczone podatnik ma prawo przeznaczyć dochód za ten rok na dowolny cel i nie powinno to rodzić dodatkowego zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z ustawą taki podatnik dopiero w rozliczeniu rocznym wykazuje podstawę opodatkowania za ten rok i dopłaca podatek lub wykazuje nadpłatę wpłaconych zaliczek. W tym momencie podatnik może też ustalić czy wydatki niestatutowe mieszczą się w tym dochodzie i taką część dochodów wykazuje się w jako dochód do opodatkowania za ten rok, a pozostała część dochodu może zostać zadeklarowana jako dochody przeznaczone na cele statutowe korzystające ze zwolnienia.

W przypadku wystąpienia straty lub wyższej kwoty wydatków niestatutowych od dochodu podatkowego za dany rok podatnik jest zobowiązany do zapłaty odrębnego zobowiązania podatku dochodowego ale tylko w przypadku nierozliczonego dochodu przeznaczonego na cele statutowe w latach ubiegłych.

Wprowadzając do ustawy zapis o możliwości skorzystania z wpłat zaliczek w formie uproszczonej założono rozbieżności pomiędzy datami powstania dochodu i wpłacenia zaliczek. Dopłacając podatek wykazany w rozliczeniu rocznym podatnik nie jest zobowiązany do zapłaty odsetek z tytułu niedopłaty a skarb państwa nie zwraca odsetek z tytułu nadpłaty. Zdaniem Wnioskodawcy takie same zasady powinny dotyczyć również samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej skoro spełnia warunki do skorzystania z tej formy wpłaty zaliczek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia ustalenia momentu powstania zobowiązania podatkowego z tytułu wydatkowania dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na inne cele niż określone w art. 17 ust. 1b ww. ustawy. Tytułem zastrzeżenia należy także wskazać, że interpretacja ta dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy, a nie „samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej korzystających z płacenia zaliczek w formie uproszczonej”. Interpretacja indywidualna bowiem ze swej istoty dotyczy wyłącznie podmiotu/podmiotów wnioskujących o jej wydanie.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ustawy o CIT).

Dopiero ustalony w powyższy sposób dochód może być przedmiotem zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 17 ust. 1 ustawy o CIT. Przepis ten zawiera bowiem katalog dochodów wolnych od podatku. Innymi słowy, wyłącza z podstawy opodatkowania dochody uzyskane z tytułów w nim wymienionych.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego - w części przeznaczonej na te cele.

Stosownie do art. 17 ust. 1b ustawy o CIT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i - bez względu na termin - wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 5a.

Stosownie natomiast do art. 17 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, nie dotyczy dochodów, bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy wskazać należy że ustawodawca powiązał prawo do zwolnienia podatkowego z rzeczywistym wydatkowaniem dochodu na cele zasługujące na taki rodzaj preferencji. Umożliwiając korzystanie ze zwolnienia podatkowego w czasie, uczynił z wydatkowania dochodu na inne cele warunek rozwiązujący, a więc pozbawiający podatnika prawa do zwolnienia podatkowego. Oznacza to ustawowy obowiązek uiszczenia podatku od dochodu wydatkowanego na cel niestatutowy.

Ustawodawca dopuścił rozdzielenie w czasie „przeznaczenia” dochodu, którego przejawem jest jedynie zadeklarowanie zamiaru, od „wydatkowania” tego dochodu. Zatem dla skorzystania ze zwolnienia podatkowego lub jego utraty ma zasadnicze znaczenie ocena czy zarówno „przeznaczenie” jak i „wydatkowanie” nastąpiło na cele określone w przepisach.

Zgodnie natomiast z art. 25 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24d i art. 24f, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Jednocześnie, przepis ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 3a, nie ma zastosowania do podatników, których dochody w całości są wolne od podatku, z wyjątkiem podatników, o których mowa w art. 17 ust. 1, przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie (art. 25 ust. 3 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 25 ust. 4 ustawy o CIT, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1, uprzednio zadeklarowali, że przeznaczą dochód na cele określone w tych przepisach i dochód ten wydatkowali na inne cele albo na cele określone w tych przepisach, ale po terminie w nich określonym - podatek od tego dochodu, bez wezwania, wpłaca się do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wydatku lub w którym upłynął termin do dokonania wydatku; przepis ten stosuje się również do dochodów za lata poprzedzające rok podatkowy, zadeklarowanych i niewydatkowanych w tych latach na cele określone w art. 17 ust. 1b, z zastrzeżeniem art. 17 ust. 1 pkt 5a.

Należy wskazać, że art. 25 ust. 4 ustawy o CIT odnosi się do sytuacji, w której zadeklarowany przez podatnika dochód objęty zwolnieniem przedmiotowym zostaje wydatkowany na cele inne niż preferowane przez ustawodawcę, co prowadzi do konieczności zapłaty podatku.

Zgodnie z art. 25 ust. 6 ustawy o CIT, podatnicy mogą wpłacać zaliczki miesięczne w danym roku podatkowym w uproszczonej formie w wysokości 1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, złożonym w roku poprzedzającym dany rok podatkowy. Jeżeli w tym zeznaniu podatnicy nie wykazali podatku należnego, mogą wpłacać zaliczki miesięczne w wysokości 1/12 podatku należnego wynikającego z zeznania złożonego w roku poprzedzającym dany rok podatkowy o dwa lata. Jeżeli również w tym roku podatnicy nie wykazali podatku należnego, nie są możliwe wpłaty zaliczek w uproszczonej formie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej. W trakcie roku Wnioskodawca wydatkuje środki na opłaty PFRON i inne wydatki niestatutowe w związku z tym, nie wykazuje, że w tej części dochód korzysta ze zwolnienia o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Jak wskazał Wnioskodawca, ta cześć dochodu wykazywana jest w CIT-8 jako dochód do opodatkowania i w związku z tym Wnioskodawca dopłaca podatek albo otrzymuje zwrot nadpłaconych zaliczek. Wnioskodawca płaci zaliczki w formie uproszczonej zgodnie z art. 25 ust. 6 ustawy o CIT.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, w jakim momencie, korzystając z płacenia zaliczek w formie uproszczonej, powstaje zobowiązanie z tytułu wydatkowania dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 w latach ubiegłych na inne cele niż określone w art. 17 ust. 1b.

Odnosząc powołane wcześniej przepisy do przedstawionego opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że w przedstawionej we wniosku sytuacji wystąpił obowiązek, o którym mowa w art. 25 ust. 4 w związku z art. 17 ust. 1a pkt 2 ustawy o CIT. Wydatki wyłączone przez podatnika z kosztów uzyskania przychodów, stanowią dochód niekorzystający ze zwolnienia przedmiotowego o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT ponieważ nie są to wydatki przeznaczone na cele statutowe, tj. na ochronę zdrowia. Zatem, dochód który nie został wydatkowany na działalność zwolnioną podlega opodatkowaniu.

Wyjaśnić należy, że podatek dochodowy od osób prawnych pobierany jest zaliczkowo, co oznacza, że w trakcie roku podatkowego podatnik w każdym miesiącu obowiązany jest do zapłaty zaliczek na podatek. Ostateczne rozliczenie podatku następuje po zakończeniu roku podatkowego przy jednoczesnym zaliczeniu uiszczonych zaliczek na poczet zobowiązania podatkowego.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, zaliczkowy system płatności podatku powoduje, że: zaliczki stają się zobowiązaniem podatkowym odrębnym od zobowiązania z tytułu samego podatku. Obowiązek uiszczenia przez podatnika zaliczek, z uwzględnieniem określonych terminów płatności oraz ich wysokości, nie musi bowiem rodzić obowiązku zapłaty podatku po zakończeniu okresu podatkowego. Powstanie tego rodzaju zobowiązania podatkowego nie oznacza, że po zakończeniu okresu podatkowego wystąpi zawsze konieczność zapłaty podatku. Zaliczka jest bowiem zobowiązaniem podatkowym odrębnym od zobowiązania z tytułu podatku. Niemniej, (…) samodzielność prawna nie oznacza braku związków normatywnych zobowiązania podatkowego z tytułu zaliczek na podatek od zobowiązania obejmującego podatek. Zobowiązanie podatkowe z tytułu zaliczek jest bowiem jedną z postaci zobowiązania podatkowego. Różni się ono jednak tym, że po zakończeniu roku podatkowego zobowiązanie z tytułu zaliczek przestaje istnieć, gdyż zaliczka jest pobierana na poczet podatku. Wynika to z tymczasowego charakteru zaliczek, w rezultacie którego z końcem roku podatkowego zanika prawo do ustalania zaliczek (tak NSA (7) w uchw. z 7.12.2009 r., II FPS 5/09, ONSAiWSA 2010, Nr 2, poz. 20).

Alternatywą dla zaliczek rzeczywistych (tj. obliczanych na podstawie dochodu do opodatkowania faktycznie uzyskanego od początku danego roku podatkowego), opłacanych kwartalnie lub miesięcznie, są zaliczki w formie uproszczonej. Metoda uproszczona polega na stosowaniu przez cały rok podatkowy zaliczek w takiej samej wysokości, obliczonej na podstawie podatku należnego w poprzednich latach podatkowych. Nie wymaga ona więc kalkulowania kwoty podatku na bieżąco w trakcie roku podatkowego.

Podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 ustawy, korzystający co do zasady ze zwolnienia przedmiotowego, są w konsekwencji zwolnieni z uiszczania zaliczek miesięcznych. Dopiero faktyczne wydatkowanie dochodu na cele inne niż cele wskazane w tym przepisie, wbrew wcześniejszej deklaracji, rodzi obowiązek zapłaty podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wydatku. Obowiązek zapłaty podatku dotyczy również nie tylko osiągniętych w roku podatkowym dochodów wydatkowanych na inne cele niż preferowane przez ustawodawcę, ale również dochodów uzyskanych w latach poprzedzających rok podatkowy.

Niezależnie więc od wyboru uproszczonej formy uiszczania zaliczek na podatek dochodowy w wysokości 1/12 podatku należnego za rok poprzedni, w przypadku wydatkowania wcześniej zadeklarowanych na cele statutowe kwot, na inne cele, podatnik zobowiązany jest w terminie wskazanym przez ustawodawcę w art. 25 ust. 4 ustawy o CIT do uiszczenia podatku.

Przepis art. 25 ust. 4 ustawy o CIT nakłada na podatnika obowiązek zapłaty podatku, a nie zaliczki na podatek. Zatem utrata prawa do zwolnienia z powodu przeznaczenia dochodu na cele nie objęte zwolnieniem rodzi obowiązek uiszczenia podatku o ustalonej wysokości, zaś powiązanie obowiązku z terminem zapłaty zaliczki na podatek uwarunkowane jest względami natury praktycznej.

Nie ma więc podstaw aby w przypadku wyboru uproszczonej formy wpłacania zaliczek na podatek, podatek od dochodu wydatkowanego na cele nie objęte zwolnieniem podatnik rozliczał dopiero po zakończeniu roku podatkowego składając zeznanie za rok podatkowy.

Fakt stosowania uproszczonej formy wpłacania zaliczek za rok podatkowy w przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia, bowiem podatek od dochodu wydatkowanego na cele inne niż określone w art. 17 ust. 1b ustawy o CIT jako taki nie dotyczy zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych ustalonej w wysokości 1/12 podatku należnego za rok poprzedni, lecz stanowi inne zobowiązanie podatkowe, związane z koniecznością opodatkowania kwot wydatkowanych na cele nie objęte zwolnieniem, a uzyskane zarówno w danym roku podatkowym, jak i latach poprzednich.

Nie ma zatem racji Wnioskodawca twierdząc, że przepis art. 25 ust. 4 ustawy o CIT jest adresowany wyłącznie do podatników, którzy rozliczają się na zasadach ogólnych. Jak już uprzednio wskazano, w przypadku wydatkowania kwot na cele nie objęte zwolnieniem, podatnik został zobowiązany na podstawie art. 25 ust. 4 do uiszczenia podatku w terminie do 20. dnia następującego po miesiącu, w którym dokonano tego wydatku.

Stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, u podatnika płacącego zaliczki w formie uproszczonej zgodnie z art. 25 ust. 6 odrębne zobowiązanie podatkowe z tytułu wydatkowania dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 w latach ubiegłych na inne cele niż określone w art. 17 ust. 1b powstaje na dzień złożenia zeznania rocznego CIT-8 za rok w którym dokonano wydatku, uznaje się zatem za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.