2021.02.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.448.2020.1.JK
z 10 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia – brak daty sporządzenia wniosku (data wpływu 10 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania przemieszczenia gazu transportowanego w Cysternach za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania przemieszczenia gazu transportowanego w Cysternach za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność Wnioskodawcy skupia się na dostawach gazu ziemnego sieciowego i gazu ziemnego skroplonego (dalej: LNG) poprzez własną infrastrukturę, to jest poprzez sieci dystrybucyjne oraz stacje regazyfikacji gazu LNG. Gaz jest pozyskiwany zarówno ze źródeł krajowych, jak i zagranicznych. Spółka oferuje również przedsiębiorstwom kompleksowe rozwiązania energetyczne, zmierzające do poprawy efektywności energetycznej przedsiębiorstw.

Wnioskodawca, jako bardzo aktywny i rozwijający się podmiot na rynku energetycznym, posiada aktualnie ponad (…) własnych gazociągów (…) lokalizacjach sieciowych przyłączonych do krajowego systemu gazowego oraz około (…) gazociągów w miejscowościach, gdzie zasilanie sieci oparte jest o stacje regazyfikacji LNG. Spółka posiada (…) stacji regazyfikacji LNG, oraz instalacje LNG w fazie budowy i projektów. Do gazociągów posiadanych przez Spółkę przyłączonych jest ok. (…) odbiorców, z czego (…) to odbiorcy instytucjonalni, pozostali to gospodarstwa domowe.

Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy między innymi z podmiotami mającymi siedzibę na terytorium Unii Europejskiej (dalej jako: „Kontrahenci”), na mocy których dostarcza gaz LNG do instalacji gazowych Kontrahentów korzystając ze wsparcia przewoźnika dysponującego cysternami kriogenicznymi (dalej jako: „Cysterny”), umożliwiającymi transport i przechowanie gazu w stanie skroplonym.

Dostawy gazu na rzecz Kontrahentów są realizowane po złożeniu przez nich stosownego zamówienia. Wnioskodawca, po otrzymaniu ww. zamówienia nabywa gaz będący przedmiotem dostawy w terminalu gazu skroplonego w Świnoujściu, który jest bezpośrednio wprowadzany (tankowany) do Cystern.

Terminal ten jest elementem sieci gazowej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej. Gaz będący przedmiotem zamówienia trafia do stacji gazowych Kontrahentów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Co ważne, gaz należy do towarów niebezpiecznych i jego transport drogowy w Cysternach objęty jest przepisami ADR ( Międzynarodowa Konwencja dotycząca drogowego przewozu towarów i ładunków niebezpiecznych). Jedną z zasad bezpieczeństwa jest zalecenie, aby Cysterna jechała pełna. Niestety zamówienia klientów nie zawsze obejmują całą Cysternę, która może pomieścić nawet do 18 ton gazu. W rezultacie, Spółka odpowiadając za bezpieczeństwo, logistykę i ekonomikę transportów nabywa w terminalu przy każdym zamówieniu pełną Cysternę gazu decydując, że część gazu, która nie została zamówiona przez Kontrahenta, trafi do jednej ze stacji gazowej Spółki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej i pozostaje własnością Wnioskodawcy.

Spółka przystępując do realizacji zamówienia złożonego przez Kontrahenta, przed pobraniem gazu stanowiącego przedmiot transakcji z terminala, zna zarówno dokładną ilość gazu, która zostanie dostarczona na rzecz Kontrahenta, jak i ilość gazu, która zostanie dostarczona do jej stacji gazowych. Każde wpompowanie czy wypompowanie gazu z Cysterny jest opomiarowane i Wnioskodawca każdorazowo posiada dokumenty, które potwierdzają ilość otrzymanego przez Kontrahenta gazu, a także ilość gazu, która została dostarczona na potrzeby Spółki.

Szczegółowy schemat transakcji przedstawia się następująco:

Spółka nabywa gaz w terminalu gazu skroplonego w Świnoujściu, który jest elementem sieci gazowej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej.
Nabyty przez Wnioskodawcę gaz jest transportowany z terminala Cysterną poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do Kontrahenta mającego siedzibę na terytorium Unii Europejskiej.
Gaz, będący przedmiotem transakcji, jest tankowany z Cysterny do instalacji gazowej Kontrahenta w zamówionej przez niego ilości.
Gaz, który nie został nabyty przez Kontrahenta i pozostał w Cysternie jest transportowany przez Spółkę ponownie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu jego wprowadzenia do stacji gazowej Wnioskodawcy będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej.

Taki schemat transakcji powoduje, że część gazu w Cysternie, która nie zostanie nabyta przez Kontrahenta, opuszcza na kilka godzin terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i po realizacji złożonego przez Kontrahenta zamówienia wraca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i trafia ostatecznie do stacji gazowej Wnioskodawcy będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej.

Należy zaznaczyć, że zdarzają się także sytuacje, iż wskazany powyżej schemat przedmiotowej transakcji jest odwrotny, tj. Cysterna z gazem jest kierowana w pierwszej kolejności do stacji gazowej Wnioskodawcy, a w dalszej kolejności Cysterna opuszcza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu realizacji zamówienia złożonego przez Kontrahenta. Kolejność dostaw jest uwarunkowana przede wszystkim względami logistycznymi – kwestią czasu, długością trasy do pokonania, jak i wysokością opłat drogowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy część gazu transportowana w Cysternach, która nie zostanie nabyta przez Kontrahenta, ale opuści na czas realizacji zamówienia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże ostatecznie trafi do stacji gazowej Wnioskodawcy, znajdującej się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej należy uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, t.j. ze zm., dalej jako „ustawa o VAT”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, część gazu transportowana w Cysternach, która nie zostanie nabyta przez Kontrahenta, ale opuści na czas realizacji zamówienia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże ostatecznie trafi do stacji gazowej Wnioskodawcy znajdującej się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej, nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, bowiem korzysta z wyłączenia, o którym mowa w art. 13 ust. 4 pkt 9 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotową dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Powołany przepis rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami), polegające na przemieszczeniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, które mają służyć działalności gospodarczej podatnika. W takim przypadku dostawca pełni jednocześnie rolę nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jednakże zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 9 ustawy o VAT przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy przemieszczeniu podlega gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej.

Stosownie do art. 2 pkt 26a ustawy o VAT przez system gazowy rozumie się system gazowy znajdujący się na terytorium Unii Europejskiej lub jakąkolwiek sieć połączoną z takim systemem.

Ustawodawca, wprowadzając ww. definicję odszedł od poprzednio obowiązującej, którą referowała do ustawy – Prawo energetyczne. Konstrukcja obecnie obowiązującej definicji systemu gazowego jest obciążona błędem idem per idem, polegającym na wyjaśnieniu definiowanego pojęcia, posługując się tym właśnie pojęciem. Definicja mówi, że systemem gazowym jest system gazowy znajdujący się na terytorium Unii Europejskiej (...). W związku z tym, mimo braku odwołania, posiłkowo warto odwołać się do definicji przedstawionej w ustawie – Prawo energetyczne. I tak, zgodnie z art. 3 pkt 23 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833, t.j. ze zm.) – system gazowy albo elektroenergetyczny – sieci gazowe, instalacje magazynowe lub instalacje skroplonego gazu ziemnego albo sieci elektroenergetyczne oraz przyłączone do nich urządzenia i instalacje współpracujące z tymi sieciami lub instalacjami. Powyższa treść dostarcza więcej informacji, co do tego co należy rozumieć pod analizowanym pojęciem i wyznacza konkretnie elementy infrastruktury jakie składają się na system gazowy.

W ocenie Spółki, intencją ustawodawcy podatkowego było objęcie wprowadzoną definicją szerokiej infrastruktury służącej do przesyłu gazu. Świadczy o tym chociażby drugie zdanie, które mówi o „jakiejkolwiek” sieci połączonej z takim systemem. Zatem, systemem gazowym będzie ogół infrastruktury wykorzystywany przy przesyłaniu gazu, jak również jej magazynowania, znajdujący się na terytorium Unii Europejskiej. Należy także zaznaczyć, iż pojęcia „system gazowy” nie należy utożsamiać z systemem przewodowym czy gazem sieciowym, bowiem system gazowy jest pojęciem zdecydowanie szerszym.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że przemieszczenie przez podatnika lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli te towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika nie będzie stanowiło wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów m.in. w przypadku, gdy przemieszczeniu podlega gaz w systemie gazowym.

Istotą problemu, a w konsekwencji przedmiotem niniejszej interpretacji, jest stwierdzenie czy gaz, który nie został zamówiony i finalnie nabyty przez Kontrahenta, jednakże na czas realizacji zamówienia opuści terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po to, by po jego realizacji ponownie wrócić na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i trafić ostatecznie do stacji gazowej Wnioskodawcy będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy o VAT, na terytorium Unii Europejskiej, gdzie zamówienie jest realizowane.

Z uwagi na fakt, że gaz, który nie stanowi przedmiotu dostawy do Kontrahenta, jednakże znajduje się w tej samej Cysternie, jest transportowany z systemu gazowego (terminala) do systemu gazowego (stacji gazowej Wnioskodawcy) i nie jest przedmiotem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, a jedynie ze względów bezpieczeństwa, a także ze względów ekonomicznych i logistycznych jest transportowany na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej należy uznać, że czynność ta nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na mocy art. 13 ust. 4 pkt 9 ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki przedmiotowy gaz, przemieszczany w instalacji magazynowej gazu skroplonego jaką jest Cysterna, znajduje się ciągle „w systemie”. Potwierdził to Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 11 kwietnia 2013 r., nr ITPP3/443-21/13/AT. Interpretacja ta dotyczyła stanu faktycznego, w którym podatnik nabywał gaz z Terminalu LNG znajdującego się na terytorium Belgii, gdzie gaz był tankowany do cystern samochodowych, następnie transportowany do Polski i wpuszczany do systemu gazowego na terytorium Polski. Minister Finansów w interpretacji przyznał rację podatnikowi, że w takiej sytuacji przedmiotową transakcję należy traktować jako dostawę gazu w systemie gazowym. Potwierdzono jednocześnie stanowisko wnioskodawcy, że stwierdzenie „w systemie” należy rozumieć w taki sposób, iż dostawa gazu musi dotyczyć towaru znajdującego się systemie gazowym. Nie jest konieczne przemieszczanie gazu w systemie, a jedynie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Z treści uzasadnienia można wywnioskować, że istotną okolicznością takiego rozstrzygnięcia było to, iż gaz w momencie dostawy był wydawany z terminalu LNG na autocysterny, a więc zdaniem Ministra Finansów dostawa miała miejsce w terminalu, czyli w systemie gazowym.

Finalnie zatem, mając na uwadze powyższe oraz to, że Wnioskodawca nabywa gaz do Cystern w terminalu gazu skroplonego w Świnoujściu, który jest elementem sieci gazowej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej, a więc w miejscu stanowiącym element systemu gazowego w rozumieniu art. 2 pkt 26a ustawy o VAT, a następnie, po realizacji zamówienia złożonego przez Kontrahenta, wprowadza pozostałą część gazu z Cysterny do własnej stacji gazowej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej, która również spełnia definicję systemu gazowego w rozumieniu art. 2 pkt 26a ustawy o VAT, należy uznać, że czynność ta na mocy art. 13 ust. 4 pkt 9 ustawy o VAT nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pomimo faktu, że gaz ten opuszcza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże po realizacji złożonego przez Kontrahenta zamówienia wraca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i trafia ostatecznie do stacji gazowej Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – w myśl art. 13 ust. 3 ustawy – uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Na podstawie art. 13 ust. 4 pkt 9 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy przemieszczeniu podlega gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność Wnioskodawcy skupia się na dostawach gazu ziemnego sieciowego i gazu ziemnego skroplonego (LNG) poprzez własną infrastrukturę, to jest poprzez sieci dystrybucyjne oraz stacje regazyfikacji gazu LNG. Gaz jest pozyskiwany zarówno ze źródeł krajowych, jak i zagranicznych. Spółka oferuje również przedsiębiorstwom kompleksowe rozwiązania energetyczne, zmierzające do poprawy efektywności energetycznej przedsiębiorstw.

Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy między innymi z podmiotami mającymi siedzibę na terytorium Unii Europejskiej, na mocy których dostarcza gaz LNG do instalacji gazowych Kontrahentów korzystając ze wsparcia przewoźnika dysponującego cysternami kriogenicznymi, umożliwiającymi transport i przechowanie gazu w stanie skroplonym.

Gaz należy do towarów niebezpiecznych i jego transport drogowy w Cysternach objęty jest przepisami ADR. Jedną z zasad bezpieczeństwa jest zalecenie, aby Cysterna jechała pełna. Zamówienia klientów nie zawsze obejmują całą Cysternę. W rezultacie, Wnioskodawca odpowiadając za bezpieczeństwo, logistykę i ekonomikę transportów nabywa w terminalu przy każdym zamówieniu pełną Cysternę gazu decydując, że część gazu, która nie została zamówiona przez Kontrahenta, trafi do jednej ze stacji gazowej Spółki na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej i pozostaje własnością Wnioskodawcy.

Szczegółowy schemat transakcji przedstawia się następująco:

Wnioskodawca nabywa gaz w terminalu gazu skroplonego w Świnoujściu, który jest elementem sieci gazowej będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej.
Nabyty przez Wnioskodawcę gaz jest transportowany z terminala Cysterną poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do Kontrahenta mającego siedzibę na terytorium Unii Europejskiej.
Gaz, będący przedmiotem transakcji, jest tankowany z Cysterny do instalacji gazowej Kontrahenta w zamówionej przez niego ilości.
Gaz, który nie został nabyty przez Kontrahenta i pozostał w Cysternie jest transportowany przez Spółkę ponownie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu jego wprowadzenia do stacji gazowej Wnioskodawcy będącej częścią systemu gazowego Unii Europejskiej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy część gazu transportowana w Cysternach, która nie zostanie nabyta przez Kontrahenta, ale opuści na czas realizacji zamówienia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże ostatecznie trafi do stacji gazowej Wnioskodawcy, znajdującej się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy.

W analizowanej sprawie Spółka dokonuje przemieszczenia gazu LNG do instalacji gazowych kontrahentów w państwach członkowskich w związku z zamówieniem złożonym przez podmiot unijny. Jednak ilość przemieszczanego gazu jest większa od ilości dokonywanej dostawy. Oznacza to, że Spółka już przy rozpoczęciu przewozu wie, że pewna ilość gazu zostanie z powrotem przewieziona na terytorium kraju i wprowadzona do jej stacji gazowej i tym samym nie będzie również objęta sprzedażą na terytorium państwa członkowskiego. W związku z czym gaz LNG, który nie jest objęty zamówieniem w żaden sposób nie służy działalności gospodarczej podatnika.

Zatem Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy (po spełnieniu warunków wynikających z przepisu) wyłącznie w stosunku do ilości sprzedanej Kontrahentowi. Natomiast przewóz do krajów UE pozostałej ilości gazu nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów własnych, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, ponieważ pozostała część przemieszczanego gazu nie jest towarem, który ma służyć działalności gospodarczej Wnioskodawcy na terenie innego państwa członkowskiego.

Tym samym w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie wynikające art. 13 ust. 4 pkt 9 ustawy, które dotyczy przemieszczenia gazu w systemie gazowym, gdyż część gazu transportowana w Cysternach, która nie zostanie nabyta przez Kontrahenta, a tylko opuści na czas realizacji zamówienia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże ostatecznie trafi do stacji gazowej Wnioskodawcy na terytorium kraju nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów własnych, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustaw.

Podsumowując, część gazu transportowana w Cysternach, która nie zostanie nabyta przez Kontrahenta, a tylko opuści na czas realizacji zamówienia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże ostatecznie trafi do stacji gazowej Wnioskodawcy, znajdującej się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca oparł własne stanowisko na regulacji wynikającej z art. 13 ust. 4 pkt 9 ustawy, należy uznać je za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (opis zdarzenia przyszłego) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin