2021.02.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.684.2020.2.AW
z 18 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia sygnowanym datą 2 listopada 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem sygnowanym datą 2 listopada 2020 r. (data wpływu 5 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży za eksport pośredni opodatkowany w Polsce stawką 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży za eksport pośredni opodatkowany w Polsce stawką 0%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce, również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonywała (zaistniały stan faktyczny) oraz planuje dokonywać w przyszłości (zdarzenie przyszłe) dostawy towarów na warunkach opisanych poniżej.

Kontrahentami Wnioskodawcy (dalej: Nabywcy) są podmioty posiadające siedzibę poza terenem UE i tam prowadzące działalność gospodarczą. Wnioskodawca otrzymuje z centrali, zrzeszającej poszczególnych Nabywców w różnych krajach, zamówienie na wydruk broszur reklamowych na podstawie przesłanych projektów graficznych. Wnioskodawca drukuje powierzone prace na zakupionym przez siebie materiale. Produkty są wydawane Nabywcom z magazynu firmowego Wnioskodawcy, który znajduje się na terenie kraju.

W przypadku, którego dotyczy zapytanie, Nabywcy organizują całościowy transport od pobrania z magazynu Wnioskodawcy gotowych produktów, po dostarczenie ich do własnej siedziby. Wydruki przewożone są z L. do punktu przeładunkowego pod W., następnie transport odbywa się do Włoch lub Węgrzech, gdzie ma miejsce odprawa celna. Procedura odprawy celnej otwiera się i kończy w urzędzie celnym na terenie Włoch lub Węgier. Po odbytej odprawie celnej towar opuszcza teren Unii Europejskiej i transportowany jest do docelowego miejsca przeznaczenia w krajach: Serbia, Bośnia i Hercegowina.

Nabywcy zlecają agencji celnej dokonanie odprawy eksportowej. Agencja celna wydaje dokument potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu towaru. Na dokumencie zgłoszenia znajduje się unikatowy numer MRN. Wnioskodawca za pośrednictwem systemu elektronicznego weryfikuje dokonanie odprawy przez agencję i pozyskuje potwierdzenie wywozu.

W przypadku odprawy odbywającej się we Włoszech Wnioskodawca posiada dokumenty:

„COMUNITA EUROPEA” z nadanym numerem MRN (załącznik nr 1) – zgłoszenie to zawiera numer faktury sprzedaży Wnioskodawcy na rzecz Nabywcy, dotyczącej towarów podlegających zgłoszeniu celnemu. W dokumencie w polu Nadawcy wskazany jest Wnioskodawca, zaś w polu Odbiorcy podany jest odbiorca ostateczny, czyli przedsiębiorstwo posiadające siedzibę poza terenem UE i tam prowadzące działalność gospodarczą;
Notifica Di Awenuta Esportacione (załącznik nr 2) – powiadomienie o zakończeniu procedury wywozu, zawierające tożsamy numer MRN;

W przypadku odprawy odbywającej się na Węgrzech Wnioskodawca posiada dokumenty;

Kileptetesi Igazolas (załącznik nr 3) – świadectwo wyjścia z nadanym numerem MRN – zgłoszenie to zawiera numer faktury sprzedaży Wnioskodawcy na rzecz Nabywcy, dotyczącej towarów podlegających zgłoszeniu celnemu. W dokumencie w polu Nadawcy wskazany jest Wnioskodawca, zaś w polu Odbiorcy podany jest odbiorca ostateczny, czyli przedsiębiorstwo posiadające siedzibę poza terenem UE i tam prowadzące działalność gospodarczą.

Wszystkie czynności wykonywane przez Agencje celne odbywają się za pośrednictwem systemów elektronicznych.

Stan faktyczny nie dotyczy towarów wywożonych przez samego Nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku w dniu 5 lutego 2020 r. wskazał, że:

W dokumentach celnych podana jest informacja, że przedmiotem dostawy i wywozu są katalogi komercyjne, podana jest waga towaru oraz numer faktury wystawionej przez Wnioskodawcę dokumentujący sprzedaż towaru, co pozwala potwierdzić tożsamość towarów.
W dokumencie celnym w pozycji Nadawca podane są dane Wnioskodawcy, czyli:
(...)
W pozycji Odbiorca podane są dane Nabywcy, czyli ostatecznego odbiorcy.
Zgłoszenie towarów do procedury celnej dokonywane jest przez firmę logistyczną.
Wnioskodawca nie odpowiada za transport, nie organizuje go i nie ponosi jego kosztów. Transport organizowany jest przez podmiot działający na rzecz Nabywcy. Własność przechodzi na Nabywcę w momencie wydania towaru z magazynu sprzedawcy.
Koszty transportu ponosi nabywca.
Towary przemieszczane są w ramach transportu zorganizowanego przez jeden podmiot a transport odbywa się z siedziby polskiego dostawcy do miejsca docelowego poza terytorium Unii Europejskiej. Towary, mogą w trakcie transportu być przeładowywane ze względów logistycznych, które nie zaburzają ciągłości transportu i mają charakter przejściowy i krótkotrwały. Przeładunek nie wiąże się z żadnymi aspektami handlowymi, produkcyjnymi czy też innymi zmieniającymi przeznaczenie i stan towarów, jakie było im nadane w momencie sprzedaży przez dostawcę.
1. Przyczyną przerwania transportu może być awaria samochodu dostawczego, konieczność przeładowania towaru na inny środek transportu, przeładunki spowodowane połączeniem dostaw do jednego odbiorcy.
2. Przerwy mogą trwać od kilku do kilkudziesięciu godzin.
3. Przerwy w transporcie nie są umownie przewidziane.
Odpowiedzialność za towar od wydania go z magazynu Wnioskodawcy ponosi Nabywca.
Towar wydawany jest w magazynie Sprzedawcy na rzecz Nabywcy, wskazanemu przez Nabywcę przewoźnikowi.
Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w momencie wydania towarów z Magazynu Wnioskodawcy.
Towar znajduje się w Polsce, w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania nim.
Dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę jednoznacznie potwierdzają, że towar opuścił terytorium Unii Europejskiej.
Dokumenty potwierdzające wywóz towarów, wydane przez Urzędy Celne odwołują się do przepisów wynikających z ROZPORZĄDZENIA KOMISJI (EWG) NR 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonywanie dostaw na zasadach opisanych powyżej stanowić będzie dla Wnioskodawcy eksport towarów (pośredni) i czy jej udokumentowanie jest wystarczające do zastosowania stawki 0% podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona transakcja ma charakter eksportu, stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowi ona „dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych (eksport pośredni), jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych”.

Transakcję tę można zaklasyfikować jako eksport pośredni, ponieważ wywóz jest dokonany przez Nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju w ramach czynności dostawy towaru i jest potwierdzony przez właściwy organ celny. Według Spółki transakcja spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 8 i w art. 7 ustawy o podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 pkt 4 i 6 do opisanych transakcji można zastosować stawkę 0% jeśli spełniony został warunek, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Według spółki dokumentacja potwierdzająca zakończenie procedury wywozu towarów spełnia warunki zapisane w ustawie (art. 41 pkt 6a), czyli jest to dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy – przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Przez terytorium kraju – stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast, ilekroć jest mowa o terytorium państwa trzeciego – zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy – rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
wywóz towarów musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, podlegający w Polsce – jako miejscu świadczenia – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%.

W kwestii eksportu towarów wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/12 orzekając, że: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego”.

W powyższej uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a) u.p.t.u., stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak jest podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) – po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”.

Z powyższego nie wynika, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz istotne jest, aby transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Jak stanowi art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Jednocześnie, zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy, ww. stawkę stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie do art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Na mocy art. 41 ust. 7 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu (art. 41 ust. 8 ustawy).

W świetle ust. 9 ww. przepisu, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Ponadto, na podstawie art. 41 ust. 11 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Aby zatem możliwe było opodatkowanie eksportu towarów stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpił wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Przy czym, w przypadku eksportu pośredniego – zgodnie z ww. art. 41 ust. 11 ustawy – zastosowanie ma stawka podatku w wysokości 0%, jeżeli spełnione zostaną warunki zawarte w tym przepisie. Dokument, jakim podatnik powinien się posłużyć dla wykazania eksportu pośredniego, winien tę okoliczność jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny i potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Ponadto konieczne jest, aby wywóz ten nastąpił w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, jest on czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce, również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonywała (zaistniały stan faktyczny) oraz planuje dokonywać w przyszłości (zdarzenie przyszłe) dostawy towarów na warunkach opisanych poniżej.

Wszystkie czynności wykonywane przez Agencje celne odbywają się za pośrednictwem systemów elektronicznych.

Przeładunek nie wiąże się z żadnymi aspektami handlowymi, produkcyjnymi czy też innymi zmieniającymi przeznaczenie i stan towarów, jakie było im nadane w momencie sprzedaży przez dostawcę. Przyczyną przerwania transportu może być awaria samochodu dostawczego, konieczność przeładowania towaru na inny środek transportu, przeładunki spowodowane połączeniem dostaw do jednego odbiorcy. Przerwy mogą trwać od kilku do kilkudziesięciu godzin. Przerwy w transporcie nie są umownie przewidziane.

Odpowiedzialność za towar od wydania go z magazynu Wnioskodawcy ponosi Nabywca. Towar wydawany jest w magazynie Sprzedawcy na rzecz Nabywcy, wskazanemu przez Nabywcę przewoźnikowi. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w momencie wydania towarów z Magazynu Wnioskodawcy. Towar znajduje się w Polsce, w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania nim.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy dokonywanie dostaw na zasadach opisanych powyżej stanowić będzie dla Wnioskodawcy eksport towarów (pośredni) oraz czy Spółka będzie uprawniona do zastosowania stawki 0% do tej dostawy.

Jak wynika z powyższych informacji, Wnioskodawca nie odpowiada za transport, nie organizuje go i nie ponosi jego kosztów. Transport organizowany jest przez podmiot działający na rzecz Nabywcy. Własność przechodzi na Nabywcę w momencie wydania towaru z magazynu sprzedawcy. Koszty transportu ponosi Nabywca. Towary przemieszczane są w ramach transportu zorganizowanego przez jeden podmiot a transport odbywa się z siedziby polskiego dostawcy do miejsca docelowego poza terytorium Unii Europejskiej. Zatem uznać należy, że wywozu przedmiotowych towarów poza Unię Europejską dokonuje Nabywca. W związku z tym w niniejszej sprawie spełniony został pierwszy z warunków, aby dokonaną dostawę towarów uznać za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy (eksport pośredni).

Jednak, aby spełniona została definicja eksportu, w myśl ww. przepisu oraz jego opodatkowanie stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie również drugiego warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Zastosowanie stawki 0% w eksporcie towarów jest możliwe pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a w przypadku eksportu pośredniego dokument, który potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, i z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

W przypadku eksportu pośredniego zdefiniowanego w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, w którym wywozu towarów dokonuje nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju, zgłoszenie towarów do procedury celnej dokonane jest przez nabywcę. W zgłoszeniu celnym jako nadawca/eksporter wskazany jest wówczas nabywca towaru, mający siedzibę poza terytorium kraju. Potwierdzenie dokonania wywozu towarów otrzymuje w tym przypadku zgłaszający, którym co do zasady jest nabywca zagraniczny. Zatem w przypadku ww. eksportu pośredniego do zastosowania stawki 0% konieczne jest spełnienie określonych warunków o charakterze formalnym.

Ich spełnienie ma gwarantować, że faktycznie nastąpił wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana. Ustawa wprowadza m.in. dla eksportu pośredniego różne warunki formalne (wskazane powyżej), których dopełnienie jest warunkiem zastosowania stawki 0%. Wskazać należy, że zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy, stawka podatku w wysokości 0% ma zastosowanie dla eksportu pośredniego, jeżeli spełnione zostały warunki zawarte w tym przepisie.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że w przypadku odprawy odbywającej się we Włoszech Wnioskodawca posiada dokumenty:

„COMUNITA EUROPEA” z nadanym numerem MRN (załącznik nr 1) – zgłoszenie to zawiera numer faktury sprzedaży Wnioskodawcy na rzecz Nabywcy, dotyczącej towarów podlegających zgłoszeniu celnemu. W dokumencie w polu Nadawcy wskazany jest Wnioskodawca, zaś w polu Odbiorcy podany jest odbiorca ostateczny, czyli przedsiębiorstwo posiadające siedzibę poza terenem UE i tam prowadzące działalność gospodarczą;
Notifica Di Awenuta Esportacione (załącznik nr 2) – powiadomienie o zakończeniu procedury wywozu, zawierające tożsamy numer MRN;

W przypadku odprawy odbywającej się na Węgrzech Wnioskodawca posiada dokumenty;

Kileptetesi Igazolas (załącznik nr 3) – świadectwo wyjścia z nadanym numerem MRN – zgłoszenie to zawiera numer faktury sprzedaży Wnioskodawcy na rzecz Nabywcy, dotyczącej towarów podlegających zgłoszeniu celnemu. W dokumencie w polu Nadawcy wskazany jest Wnioskodawca, zaś w polu Odbiorcy podany jest odbiorca ostateczny, czyli przedsiębiorstwo posiadające siedzibę poza terenem UE i tam prowadzące działalność gospodarczą.

Wszystkie czynności wykonywane przez Agencje celne odbywają się za pośrednictwem systemów elektronicznych.

Ponadto, w dokumentach celnych podana jest informacja, że przedmiotem dostawy i wywozu są katalogi komercyjne, podana jest waga towaru oraz numer faktury wystawionej przez Wnioskodawcę dokumentujący sprzedaż towaru, co pozwala potwierdzić tożsamość towarów.

Dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę jednoznacznie potwierdzają, że towar opuścił terytorium Unii Europejskiej. Dokumenty potwierdzające wywóz towarów, wydane przez Urzędy Celne odwołują się do przepisów wynikających z Rozporządzenia Komisji (EWG) NR 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

Zatem, zgodnie z powyższym, Wnioskodawca wskazał, że na podstawie ww. dokumentów można stwierdzić, iż przedmiotem odprawy celnej jest towar uprzednio wywieziony z terytorium Polski, gdzie sprzedawcą był Wnioskodawca, a odbiorcą podmiot spoza terytorium Unii Europejskiej, natomiast miejscem docelowym transportu towarów było terytorium spoza UE. Ponadto w dokumencie celnym w pozycji Nadawca podane są dane Wnioskodawcy, a w pozycji Odbiorca podane są dane Nabywcy, czyli ostatecznego odbiorcy.

Zatem, skoro Wnioskodawca dysponuje/będzie dysponował dokumentem z nadanym numerem MRN, który potwierdza/będzie potwierdzał wywóz towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, ma/będzie miał prawo do opodatkowania dostawy towarów na rzecz Nabywcy, stanowiącej eksport towarów (pośredni), stawką VAT w wysokości 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, że w przypadku sprzedaży towarów na rzecz Nabywcy spoza UE, Spółka ma/będzie miała prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla eksportu towarów (pośredniego), na podstawie posiadanych/uzyskanych dokumentów potwierdzających wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej należy uznać za prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin