Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.827.2020.1.MG
z 19 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2020 r. (data wpływu 21 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niemieszkalnej wykorzystywanej w działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niemieszkalnej wykorzystywanej w działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą A. Źródłem przychodów Wnioskodawczyni jest działalność fizjoterapeutyczna oraz działalność polegająca na wynajmie 3 lokali mieszkalnych. W czerwcu 2008 r. Wnioskodawczyni nabyła od osoby fizycznej prawo wieczystego użytkowania działki gruntu o pow. 0,84 ha zabudowanej domkami typu fińskiego w miejscowości O. W kwietniu 2009 r. Wnioskodawczyni skorzystała z prawa pierwokupu i nabyła na własność przedmiotową działkę gruntu z domkami od gminy. Stosownie do planu zagospodarowania przestrzennego działka oznaczona jest symbolem 4Uto o przeznaczeniu podstawowym - tereny ośrodków wypoczynkowych w zieleni leśnej z dopuszczeniem indywidualnej zabudowy letniskowej. Działka posiada dostęp do drogi publicznej i jest ogrodzona. Na jej terenie zostały wytyczone wewnętrzne drogi pozwalające na dojazd do każdego domu. Budynki zostały wykonane w technologii drewnianej i są fundamentami na trwale związane z gruntem. Są podłączone do mediów (woda, elektryczność, szambo), składają się z salonu z aneksem kuchennym, łazienki oraz sypialni. Ich powierzchnia wynosi ok. 35-40 m² i jest w całości przeznaczona na cele mieszkalne. Budynki są pokryte blachodachówką, mają wykonaną termoizolację oraz są wyposażone w ogrzewanie. Wykończenie i wyposażenie domów umożliwia zaspokajanie podstawowych potrzeb mieszkaniowych, tj. całoroczne mieszkanie. Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i została zamortyzowana w całości. Wynajem domów nie doszedł do skutku, Wnioskodawczyni nie uzyskała z tego tytułu żadnych przychodów, w związku z czym w 2020 r. wycofała nieruchomość z ewidencji środków trwałych i przeniosła ją na cele prywatne. Wnioskodawczyni z prywatnego majątku dokonała w 2020 r. dwóch odrębnych transakcji sprzedaży udziału w gruncie wraz z budynkiem do wyłącznego korzystania przez nabywców za cenę 135.000 zł oraz 137.000 zł. Nabywcy są osobami fizycznymi i zakupili udziały w gruncie wraz z domami na własne cele mieszkaniowe. Dochód uzyskany z ww. sprzedaży Wnioskodawczyni zamierza przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, uzyskany przez Wnioskodawczynię dochód ze sprzedaży udziałów w nieruchomości gruntowej wraz z domem typu fińskiego, wydatkowany w okresie 3 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiła sprzedaż ww. prawa na cele określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na powyższe pytanie odpowiedź powinna być twierdząca.

Powierzchnia użytkowa przedmiotowych budynków jest w całości powierzchnią mieszkalną. Ich wykończenie i wyposażenie umożliwia całoroczne mieszkanie, zatem wypełnia przesłanki określone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z póżn. zm.) dla budynków mieszkalnych. Do klasy budynków mieszkalnych w PKOB zalicza się m.in.: samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych, rezydencje wiejskie, domy letnie itp., czyli te budynki, które funkcjonalnie spełniają cele mieszkaniowe, a nic jedynie rekreacyjno-wypoczynkowe.

Podobne zdanie wyraziła Izba Skarbowa w Łodzi w wykładni z 25 kwietnia 2016 r. (1061-IPTPB2.4511.60.2016.2.Acz), zezwalając podatnikowi, który zakupił domek letniskowy na własne potrzeby mieszkaniowe, na skorzystanie z ulgi mieszkaniowej. Izba Skarbowa zauważyła, iż ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 131 oraz ust. 25 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nic zamieścił definicji legalnej pojęcia własnego budynku mieszkalnego. Z wykładni systemowej można wywieść, że w pojęciu tym mieści się także pojęcie budynku mieszkalnego letniskowego. Ani ustawa dotycząca prawa budowlanego ani ustawa podatkowa nie zawiera definicji domu letniskowego, zatem o tym, czy dom można uznać za letniskowy czy za budynek mieszkalny, decyduje jego przeznaczenie.

Skoro przedmiotowe budynki są budynkami mieszkalnymi, to przedmiotowa sprzedaż, stanowi przychód z odpłatnej sprzedaży nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz innych rzeczy, jeżeli odpłatne zbycie nic następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat. licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Zgodnie z art. 30e ust. 1 i 2 ww. ustawy, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Jednakże, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30c, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, me później niż w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Reasumując, przychód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, spełniający przesłanki art. 10 ust. 1 pkt 8 oraz art. 14 ust. 1 pkt 18 lit. 2c, będzie korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisów tej ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,
  
• pkt 8 - odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich zbycia nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
   
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
   
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
   
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
   

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Źródłem przychodów Wnioskodawczyni jest m.in. wynajem trzech lokali mieszkalnych. W czerwcu 2008 r. Wnioskodawczyni nabyła od osoby fizycznej prawo wieczystego użytkowania działki gruntu zabudowanej domkami typu fińskiego. W kwietniu 2009 r. Wnioskodawczyni skorzystała z prawa pierwokupu i nabyła na własność przedmiotową działkę gruntu z domkami od gminy. Wykończenie i wyposażenie domów umożliwia zaspokajanie podstawowych potrzeb mieszkaniowych, tj. całoroczne mieszkanie. Nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i została zamortyzowana w całości. Wynajem domów nie doszedł do skutku, Wnioskodawczyni nie uzyskała z tego tytułu żadnych przychodów, w związku z czym w 2020 r. wycofała nieruchomość z ewidencji środków trwałych i przeniosła ją na cele prywatne. Wnioskodawczyni z prywatnego majątku dokonała w 2020 r. dwóch odrębnych transakcji sprzedaży udziału w gruncie wraz z budynkiem do wyłącznego korzystania przez nabywców. Nabywcy są osobami fizycznymi i zakupili udziały w gruncie wraz z domami na własne cele mieszkaniowe. Dochód uzyskany z ww. sprzedaży Wnioskodawczyni zamierza przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe.

W niniejszej sprawie istotnym jest zatem, czy dom typu fińskiego, o którym mowa we wniosku jest budynkiem mieszkalnym, czy też niemieszkalnym.

Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) - budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Należy również zauważyć, iż w klasyfikacji tej rozróżnia się budynki mieszkalne (dział 11) od budynków niemieszkalnych (dział 12), w skład których wchodzą m.in.:

• budynki hoteli (klasa 1211, obejmująca hotele, motele, gospody, pensjonaty i podobne budynki oferujące zakwaterowanie),
  

• budynki zakwaterowania turystycznego (klasa 1212, obejmująca schroniska młodzieżowe, schroniska górskie, domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego).
  
  
  

O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano - adaptacyjnych.

Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zatem sposób faktycznego wykorzystania nieruchomości.

Ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika, że grunt wraz ze znajdującymi się na nim domami typu fińskiego był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej – wynajem, został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, całkowicie zamortyzowany.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż wskazana we wniosku nieruchomość – przeznaczona do wykorzystywania w całości w działalności gospodarczej jako najem - nie może być uznana za budynek mieszkalny. Oznacza to zarazem, iż jest budynkiem niemieszkalnym w rozumieniu wskazanych powyżej przepisów. Z informacji podanych we wniosku wynika bowiem, że nieruchomość została ujęta w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i całkowicie zamortyzowana. Podnoszony we wniosku fakt, że wynajem domów nie doszedł do skutku i Wnioskodawczyni nie uzyskała z tego tytułu żadnych przychodów, pozostaje bez wpływu na kwalifikację przychodu uzyskanego ze zbycia do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przy kwalifikacji przychodów decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. Wnioskodawczyni w chwili ujęcia przedmiotowej nieruchomości w ewidencji środków trwałych zdecydowała się na faktyczne jego wykorzystanie dla celów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, odpłatne zbycie nieruchomości niemieszkalnej, wykorzystywanej w działalności gospodarczej (najem), należy potraktować jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zyskany ze sprzedaży dochód ustalić zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Reasumując stwierdzić należy, iż transakcja sprzedaży przedmiotowego budynku o którym mowa we wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z działalności gospodarczej. Dochód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu wraz z pozostałymi dochodami z tej działalności. Przy opodatkowaniu tej sprzedaży należy zastosować zasady właściwe dla wybranej formy opodatkowania.

Skoro w przedstawionym stanie faktycznym powstały przychód należy potraktować jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to bezzasadnym jest rozstrzyganie kwestii spełnienia warunków do zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie pokrywało się ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawców w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.