2021.03.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.504.2020.1.BJ
z 5 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 listopada 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poniesiona opłata sądowa w sprawie opisanej we wniosku stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poniesiona opłata sądowa w sprawie opisanej we wniosku stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 25 marca 2020 r. wpłacił do Sądu Okręgowego opłatę sądową w wysokości 105.106,00 zł. od pozwu o zapłatę. Wnioskodawca, jako powódka, zażądała od pozwanej (X) zwrotu zapłaty za faktury zakupu na dostarczony beton X/XX. Za zakup mieszanki betonowej (beton X/XX) zostały wystawione faktury VAT w okresie od 30 maja 2018 r. do 31 lipca 2018 r. Mieszanka betonowa (beton X/XX) będąca przedmiotem sporu została w całości zużyta przez Wnioskodawcę do wykonania zleconej przez Generalnego Wykonawcę nawierzchni drogowej.

Wnioskodawca wystawił faktury sprzedaży na rzecz Generalnego Wykonawcy w roku 2018. Po czasie okazało się, iż dostarczona przez pozwaną (X) mieszanka betonowa (beton X/XX), nie spełniała określonych umową i recepturą wymagań zawartych w umowie sprzedaży betonu zawartej w dniu 4 kwietnia 2018 r. pomiędzy Wnioskodawcą a pozwaną (X). Generalny Wykonawca inwestycji wiosną 2019 r. zgłosił reklamację do Wnioskodawcy, w której poinformował, iż na nawierzchni drogowej budowanego obiektu wystąpiły złuszczenia. Na dzień składania wniosku, Generalny Wykonawca inwestycji nie sprecyzował jeszcze wszystkich wad i nie określił wartości napraw, gdyż z powyższym oczekuje do daty upływu gwarancji udzielonej przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesiona opłata sądowa w wysokości 105.106,00 zł w sprawie opisanej we wcześniejszej części wniosku stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U. z dnia 10.05.2019 r. poz. 865 ze zm.) (winno być: t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o pdop w brzmieniu „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1” uważa, iż poniesiona opłata sądowa stanowi koszt uzyskania przychodu. Koszty sądowe nie zostały wymienione w katalogu kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodu - art. 16 ust. 1 ustawy o pdop. Zdaniem Wnioskodawcy, aby dany wydatek mógł być brany pod uwagę, jako koszt uzyskania przychodu musi spełniać równocześnie następujące założenia: zostaje poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu, musi być należycie udokumentowany. Poniesiona opłata sądowa przez Wnioskodawcę jest powiązana z przychodami i wiąże się ściśle z prowadzoną przez niego działalnością. Została poniesiona w celu ochrony interesów Wnioskodawcy. Analizując treść art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że wydatki związane z prowadzeniem postępowań sądowych nie zostały wprost wyłączone z kosztów uzyskania przychodu.

Przepisy ustawy o CIT wyłączają z kosztów jedynie koszty egzekucyjne związane z niewykonaniem zobowiązań (art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy o CIT). Z kolei, analiza art. 15 ust. 1 tej ustawy określa, iż dla kwalifikacji danego kosztu istotne znaczenie ma cel w jakim został on poniesiony. Wydatek zostaje uznany za koszt uzyskania przychodu, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Reasumując, Wnioskodawca uważa, iż poniesiony wydatek w postaci opłaty sądowej spełnia wszystkie przesłanki do uznania, iż stanowi koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca 25 marca 2020 r. wpłacił do Sądu Okręgowego opłatę sądową w wysokości 105.106,00 zł od pozwu o zapłatę. Wnioskodawca, jako powódka, zażądała od pozwanej (X) zwrotu zapłaty za faktury zakupu na dostarczony beton X/XX. Za zakup mieszanki betonowej (beton X/XX) zostały wystawione faktury VAT w okresie od 30 maja 2018 r. do 31 lipca 2018 r. Mieszanka betonowa (beton X/XX) będąca przedmiotem sporu została w całości zużyta przez Wnioskodawcę do wykonania zleconej przez Generalnego Wykonawcę nawierzchni drogowej.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa podkreślić należy, iż kluczowym wymogiem kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie celowości poniesienia danego wydatku. Można mówić, że dany wydatek został poniesiony „w celu” osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów, bądź też ma na celu zachowanie albo zabezpieczeni źródła przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, iż przysparzać one będą konkretnych przychodów podatkowych, lub też będą zmierzać do zachowania źródła przychodów w niezmienionym stanie, albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Wskazać należy, iż koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej to wydatki związane z samym funkcjonowaniem podmiotu jako całości. Do kosztów podatkowych można zaliczyć te koszty zachowania i zabezpieczenia przychodów, które są wynikiem gospodarczych potrzeb źródła przychodów, związanych z jego eksploatacją w sferze materialnej i organizacyjnej, tak aby utrzymać ciągłość tego źródła przychodu w znaczeniu zapewnienia podatnikowi możności osiągania z niego trwale zysków. W konsekwencji koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego zachowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 updop), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 updop, kryteria normatywne.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki tytułem opłaty sądowej w związku z jego pozwem w sprawie opisanej we wniosku, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotowy wydatek choć nie może być powiązany z konkretnym przychodem uzyskanym przez Wnioskodawcę niewątpliwie wiąże się jednak z prowadzoną działalnością i został poniesiony dla ochrony jego interesów – w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatek ten, nie został także wyłączony z kosztów podatkowych, na mocy art. 16 updop.

Należy zauważyć, że gdyby mieszanka betonowa dostarczona przez pozwaną Wnioskodawcy, spełniała określone umową i recepturą wymagania, wówczas nie doszłoby do powstania wady wykonanej przez Wnioskodawcę usługi budowlanej, a Generalny Wykonawca nie skorzystałby z przysługujących mu uprawnień i nie zgłosił reklamacji. Z tej też przyczyny Wnioskodawca licząc się z koniecznością poniesienia kosztów wynikających z ww. gwarancji, wystąpił z pozwem wobec podmiotu który dostarczył beton z czym wiązał się obowiązek poniesienia wskazanego we wniosku wydatku.

Zatem opłata sądowa, jaką uiścił Wnioskodawca w związku z wniesionym pozwem do Sądu poniesiona została w celu ochrony interesów Wnioskodawcy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy poniesiona opłata sądowa w wysokości 105.106,00 zł, może stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin