2021.03.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB3-1.4012.924.2020.4.ASY

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.924.2020.4.ASY
z 5 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 24 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z 3 lutego 2021 r. (data wpływu 9 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku i obowiązku rozliczenia podatku VAT od usługi, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2020 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 3 lutego 2021 r. (data wpływu 9 lutego 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 22 stycznia 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.924.2020.3.ASY.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest subfunduszem …. funduszu sekurytyzacyjnego (…. (dalej …) - w dosłownym tłumaczeniu „Wspólny Fundusz Sekurytyzacyjny”), utworzonym na podstawie …. (dalej …, dosł. tł. „Kodeks Pieniężny i Finansowy”).

… …. nie może być utworzony przez dowolny podmiot, ale jest tworzony jedynie przez …. (…. - …. dosł. tł. „spółka zarządzająca portfelem” w skrócie określana jako societe de gestion dosł. tł. „spółka zarządzająca”, dalej Spółka Zarządzająca), działającą na podstawie właściwego zezwolenia organów nadzoru finansowego (to …., dalej AMF). Sam … nie podlega bezpośrednio nadzorowi AMF.

Spółka Zarządzająca może utworzyć więcej niż jeden ….

… nie ma własnych organów, lecz jest zarządzany i reprezentowany w stosunku do osób trzecich przez Spółkę Zarządzającą. …. nie ma osobowości prawnej, ale może być podmiotem praw i obowiązków, pozywać i być pozywanym zgodnie z … i jego regulacjami. …. może zawierać umowy we własnym imieniu, a przy zawieraniu tych umów reprezentowany jest przez Spółkę Zarządzającą.

Wnioskodawca, będąc …., został utworzony przez …. (dalej ….) na podstawie ….. Wnioskodawca, zamierza nabyć portfel wierzytelności, w skład którego wchodzić też będzie wierzytelność (dalej Wierzytelność) z tytułu kredytu udzielonego przez polski bank (dalej Bank) polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Dłużnik), która jest zabezpieczona hipotecznie na nieruchomości położonej w Polsce. Wierzytelność zostanie zbyta Wnioskodawcy przez Bank. Jednocześnie z nabyciem Wierzytelności od Banku, Wnioskodawca zleci Bankowi obsługę spłat Wierzytelności.

Oznacza to, że po zbyciu Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Bank nadal będzie obsługiwał jej spłatę: Dłużnik będzie przekazywał kwoty należne z tytułu spłaty Wierzytelności Bankowi (w tym spłatę kwoty głównej oraz zapłatę należnych odsetek), a Bank będzie przekazywał otrzymywane kwoty do Wnioskodawcy. W wyjątkowych okolicznościach (np. wątpliwości co do zdolności Banku do przekazywania płatności związanych z Wierzytelnością na skutek pogorszenia się kondycji finansowej) Planowane jest, że Wierzytelność zostanie nabyta po wartości nominalnej a Wnioskodawcy należne będzie wynagrodzenie pieniężne za nabycie Wierzytelności. Choć to mało prawdopodobne, ostatecznie może być jednak uzgodnione, że zamiast osobnego wynagrodzenia pieniężnego, wynagrodzenie Wnioskodawczy przybierze formę dyskonta od wartości nominalnej Wierzytelności. Wierzytelność wyrażona jest i spłacana jest w euro. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe w euro.

W celu sfinansowania nabycia Wierzytelności, Wnioskodawca wyemituje jednostki (parts), które zostaną objęte przez jednego lub więcej inwestorów. Jedną jednostkę uczestnictwa może objąć również …. … jak i wszyscy inwestorzy będą … rezydentami podatkowymi. Inwestorzy, Bank oraz Dłużnik nie są i nie będą podmiotami powiązanymi.

Wnioskodawca nie będzie tworzył żadnych struktur organizacyjnych na terytorium Polski, w szczególności nie będzie zakładał tu oddziału ani przedstawicielstwa.

W piśmie uzupełniającym z 3 lutego 2021 r. Wnioskodawca wyjaśnił:

Bank jest podatnikiem posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski.
Bank nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poza terytorium Polski.
Usługa zostanie wyświadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku dla jego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.
Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.
Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej we … ani zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, jednakże świadczy usługę w ramach prowadzonej przez siebie działalności.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie:

Czy usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku, stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi.

Jak zostało określone w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest funduszem sekurytyzacyjnym, nabywającym wierzytelności, w tym Wierzytelność i finansujący te czynności emisją jednostek uczestnictwa.

Usługa sekurytyzacji jako usługa zwolniona z VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Wyjaśnić należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej KC). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 KC wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 KC - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Natomiast pojęcie sekurytyzacji zawarte zostało w przepisach ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. nr 146, poz. 1546 ze zm., dalej Ustawa o Funduszach) oraz w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U z 2012 r., poz. 1376, dalej Prawo bankowe).

W art. 92a ust. 1 Prawa bankowego ustawodawca wskazał, iż bank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym umowę przelewu wierzytelności lub umowę o subpartycypację.

Jak wynika z art. 92a ust. 3 Prawa bankowego, bank może także przenieść w drodze umowy wierzytelności na, niebędącą towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo funduszem sekurytyzacyjnym, spółkę kapitałową (podmiot emisyjny) w celu emisji przez ten podmiot papierów wartościowych, których zabezpieczenie stanowią sekurytyzowane wierzytelności.

Stosownie do treści art. 92a ust. 4 ww. ustawy, podmiot emisyjny, na rzecz którego nastąpiło przeniesienie wierzytelności, nie może być powiązany kapitałowo lub organizacyjnie z bankiem przenoszącym wierzytelności, a przedmiotem jego działalności może być wyłącznie nabywanie wierzytelności i emisja papierów wartościowych, o której mowa w ust. 3, a także wykonywanie czynności z tym związanych.

W literaturze istnieje wiele definicji „sekurytyzacji”, uzależnionych od przyjętego modelu. Można jednakże przyjąć, że sekurytyzacja wierzytelności to proces, podczas którego z aktywów banku zostaje wydzielona określona pula wierzytelności, a następnie przekazana funduszowi sekurytyzacyjnemu lub spółce specjalnego przeznaczenia (Special Purpose Vehicle), które następnie refinansują zakupioną pulę wierzytelności przez emisję papierów wartościowych. Najważniejszym celem procesu sekurytyzacji jest pozyskanie przez przenoszącego wierzytelność kapitałów na prowadzenie dalszej działalności oraz rozwój.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie będzie miała miejsca wyłącznie cesja Wierzytelności - nabycie Wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie stanowiło element świadczonej przez Wnioskodawcę szerszej usługi pośrednictwa finansowego. Biorąc pod uwagę przepisy ustawy o VAT w okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy zatem, iż Wnioskodawca wyświadczy na rzecz Banku usługę, polegającą na zapewnieniu mu środków finansowych jeszcze przez terminem wymagalności Wierzytelności. Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, za powyższą usługę Wnioskodawca uzyska wynagrodzenie. Wnioskodawca wykona zatem czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 Ustawy o VAT.

Ustawodawca przewidział jednak dla niektórych czynności zwolnienie z podatku od towarów i usług. W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast z art. 43 ust. 15 Ustawy o VAT wynika, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

i. czynności ściągania długów, w tym factoringu,

ii. usług doradztwa,

iii. usług w zakresie leasingu.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż charakter czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Banku wskazuje, iż Wnioskodawca poprzez nabycie Wierzytelności udziela Bankowi finansowania ze środków pochodzących z emisji papierów wartościowych (jednostek uczestnictwa we Wnioskodawcy będącym …. funduszu sekurytyzacyjnym). Celem Wnioskodawcy nie jest bowiem faktyczne nabycie przedmiotowych Wierzytelności i w konsekwencji próba ich odzyskania od dłużników Banku. Świadczą o tym następujące działania podjęte przez Bank i Wnioskodawcę:

Wierzytelności zostaną zbyte na rzecz Wnioskodawcy przed terminem wymagalności tych wierzytelności oraz wynikających z nich odsetek;
Bank nadal będzie zajmował się obsługą administracyjną zbytych na rzecz Wnioskodawcy wierzytelności, w tym Wierzytelności - w szczególności przez odbieranie spłat Wierzytelności od Dłużnika;
Wnioskodawca otrzyma od Banku wynagrodzenie za nabycie wierzytelności.

Poprzez zbycie Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Bank zapewni sobie finansowanie niezbędne do funkcjonowania na rynku finansowym, poprzez poprawę płynności finansowej. Zatem celem przeniesienia Wierzytelności przez Bank na Wnioskodawcę w ramach umowy sprzedaży zawartej z Wnioskodawcą, nie będzie uwolnienie się przez Bank od konieczności odzyskania środków pieniężnych od dłużników, lecz uzyskanie przez Bank finansowania, czyli określonych środków pieniężnych, z innego źródła niż spłata udzielonego kredytu wraz z należnymi odsetkami, która nastąpiłaby sukcesywnie, w miarę wymagalności spłat kredytu. Zatem istotą przedmiotowej transakcji nabycia Wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie uzyskanie przez Bank finansowania w celu prowadzenia działalności na rynku bankowym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Z kolei art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy o VAT przewiduje zwolnienie z VAT dla usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Biorąc zatem pod uwagę, iż planowane nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę ma na celu zapewnienie Bankowi finansowania przez Wnioskodawcę, który wyemituje jednostki uczestnictwa, transakcja ta, jako specyficzna operacja finansowa, będzie zwolniona z VAT w oparciu o powyższe przepisy. Celem planowanej przez transakcji sprzedaży wierzytelności jest uzyskanie finansowania, zatem cel przedmiotowej usługi świadczonej przez Wnioskodawcę będzie analogiczny do transakcji udzielenia pożyczki lub kredytu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Należy przy tym wskazać, iż zastosowanie wspomnianego artykułu nie może być ograniczane jedynie do finansowania w formie pożyczki lub kredytu, lecz zwolnienie w nim przewidziane powinno mieć zastosowanie także do innych form finansowania. Przepis ten stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dyrektywa VAT). Zgodnie z tą regulacją, państwa członkowskie zwalniają z podatku VAT „udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę”.

Jakkolwiek pojęcie udzielenia kredytu nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie VAT, orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) wskazuje na szerokie zastosowanie zwolnienia przewidzianego w tej regulacji. Konkluzję tę potwierdza, między innymi, orzeczenie ETS w sprawie C-281/91 pomiędzy Muys’en De Wintefs Bouwen AannemingsbedrijfBV a Staatssecretaris van Financien (Holandia), w którym ETS nie podzielił poglądu, iż zwolnienie zawarte w komentowanym artykule odnosi się jedynie do kredytów udzielanych przez banki i instytucje finansowe. ETS, definiując termin „udzielenie kredytu”, wskazał również, iż: „udzielenie kredytu i pośrednictwo kredytowe jest w zasadzie pojęciem wystarczająco szerokim, aby uwzględniać kredyt udzielony przez dostawcę towarów w formie odroczenia płatności”.

Rozciągnięcie przez ETS pojęcia „udzielenie kredytu” nawet na odroczenie płatności ceny w umowie sprzedaży (tzw. kredyt kupiecki) potwierdza, iż zakres przedmiotowy tego pojęcia powinien być definiowany szeroko. W zakres ten wchodzą zatem różne formy finansowania, w tym również takie, które dokonywane jest na podstawie umowy o sekurytyzację.

Zwolnienie planowanego nabycia Wierzytelności z VAT znajduje uzasadnienie również w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT z uwagi na fakt, iż jest to usługa w zakresie długów, do której nie mają zastosowania wyłączenia wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT. Powyższe wynika z faktu, iż jakkolwiek celem planowanego nabycia przez Wnioskodawcę pakietu wierzytelności, zawierającym również Wierzytelność, jest uzyskanie przez zbywcę środków finansowych, to z uwagi na związek z wierzytelnościami stanowiącymi „długi” oraz jednostkami uczestnictwa skutkującymi powstaniem długu emitenta (Wnioskodawcy), zasadne jest ocenianie sekurytyzacji jako usługi pośrednictwa finansowego określonej w ww. art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, nie zaś jako swojego rodzaju pożyczki udzielonej Bankowi.

Powyższe konkluzje znajdują także potwierdzenie w innych interpretacjach indywidualnych wydanych w stanach faktycznych zbliżonych do przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 23 lipca 2015 r (1LPP2/4512-1-353/15-2/SJ), w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 kwietnia 2014 r. (1PP3/443-27/14-2/KT) oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 lipca 2013 r. (ILPP4/443-185/13-2/EWW).

Zauważyć należy, że powołane wyżej interpretacje zostały wydane w stosunku do stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych), w których usługa sekurytyzacji była świadczona wewnątrzkrajowo (między polskimi podatnikami VAT) na zasadach określonych w Prawie bankowym (art. 92a), które odnoszą się jedynie do sytuacji, w których nabywcą wierzytelności jest fundusz sekurytyzacyjny utworzony i działający na podstawie Ustawy o Funduszach.

Ze względu jednak na fakt, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku w związku z nabyciem wierzytelności, będzie swoją istotą i funkcjonalnością ekonomiczną odpowiadać pojęciu sekurytyzacji określonym w Prawie bankowym i Ustawie o Funduszach, to należy uznać, że konkluzje wynikające z powołanych powyżej interpretacji znajdują swoje analogiczne zastosowanie w opisywanym zdarzeniu przyszłym objętym niniejszym wnioskiem.

Miejsce świadczenia usług, a podatnik zobowiązany do rozpoznania VAT w związku z transakcją nabycia Wierzytelności

Dla ustalenia podmiotu zobowiązanego do rozpoznania dla celów VAT usługi sekurytyzacji nabywanej przez Bank od Wnioskodawcy konieczne jest określenie miejsca świadczenia tej usługi. Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Za „podatnika” w rozumieniu powyższego przepisu uznaje się (zgodnie z art. 28a ustawy o VAT), między innymi, podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Mając na uwadze, że Bank jest „podatnikiem” w rozumieniu powyższej definicji i jednocześnie jest usługobiorcą usługi sekurytyzacyjnej świadczonej przez Wnioskodawcę polegającej, w szczególności, na nabyciu Wierzytelności od Banku i dostarczeniu mu finansowania przed terminem jej wymagalności, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi będzie Polska, jako kraj, w którym Bank ma siedzibę działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b (co ma w tym przypadku miejsce), jest podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy o VAT lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Wyżej wskazane warunki dla uznania Banku za podatnika z tytułu usług świadczonych przez Wnioskodawcę będą spełnione w omawianej transakcji. Bank będzie usługobiorcą przedmiotowych usług, a Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 2 pkt 9 Ustawy o VAT, pod pojęciem „import usług” rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT, w przypadku wymienionym w wyżej powołanym art. 17 ust. 1 pkt 4 usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

Mając na uwadze powyższe, usługi sekurytyzacja Wierzytelności nabywana przez Bank od Wnioskodawcy stanowić będzie import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 Ustawy o VAT, której miejscem świadczenia jest Polska, a Bank, jako usługobiorca tych usług, będzie zobowiązany do ich rozliczenia dla celów VAT, jako usług zwolnionych z VAT.

W konsekwencji, zgodnie z powołanym wyżej art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT, Wnioskodawca, jako usługodawca, nie będzie miał obowiązku wykazania tej transakcji dla celów VAT w Polsce.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku, stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi.

Wnioskodawca pismem z 3 lutego 2021 r. uzupełnił również własne stanowisko wskazując, że: „Wnioskodawca jednoznacznie wskazuje, że jego zdaniem nabycie wierzytelności korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106).

Wnioskodawca wskazuje także uwagę, że gdyby organ nie podzielił zdania wnioskodawcy, konieczne jest rozważenie możliwości zastosowania wszystkich innych zwolnień, w tym szczególności zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 wspomnianej ustawy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej. Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług, określone w art. 8 ust. 1 ustawy.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r . poz. 1740 z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego – wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Natomiast pojęcie sekurytyzacji zawarte zostało w przepisach ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzania alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz. U. z 2020 r., poz. 95 z późn. zm.) oraz w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r., poz. 1896 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 30-32 ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzania alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi – ilekroć w ustawie jest mowa o:

puli wierzytelności – rozumie się przez to przynoszącą regularny dopływ kapitału grupę jednolitych rodzajowo wierzytelności, posiadanych i wyodrębnionych przez inicjatora sekurytyzacji, z których każda z wierzytelności stanowiących łącznie co najmniej 75% grupy przynosi regularny dopływ kapitału oraz każda wierzytelność spełnia kryteria określone w statucie funduszu (pkt 30);
inicjatora sekurytyzacji – rozumie się przez to jednostkę samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą, zbywające funduszowi sekurytyzacyjnemu pulę wierzytelności albo zobowiązujące się do przekazywania funduszowi sekurytyzacyjnemu wszystkich świadczeń otrzymanych przez nie z określonej puli wierzytelności (pkt 31);
sekurytyzowanych wierzytelnościach – rozumie się przez to wierzytelności stanowiące przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego oraz wierzytelności wyodrębnione przez inicjatora sekurytyzacji albo inny podmiot, który zawarł z funduszem umowę zobowiązującą go do przekazywania funduszowi świadczeń uzyskanych w związku z tymi wierzytelnościami (pkt 32).

W literaturze istnieje wiele definicji „sekurytyzacji”, uzależnionych od przyjętego modelu. Można jednakże przyjąć, że sekurytyzacja wierzytelności to proces, podczas którego zostaje wydzielona określona pula wierzytelności, a następnie przekazana spółce specjalnego przeznaczenia (Special Purpose Vehicle, SPV), która następnie refinansuje zakupioną pulę wierzytelności przez emisję papierów wartościowych. Najważniejszym celem procesu sekurytyzacji jest pozyskanie kapitałów na prowadzenie dalszej działalności oraz rozwój. Wówczas najczęściej stosowana jest sekurytyzacja wierzytelności przyszłych, a więc takich, które jeszcze nie powstały, natomiast istnieją przesłanki ich prawnego i ekonomicznego ukonstytuowania się w przyszłości.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy czym zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy ma zastosowanie gdy miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania ustalonym na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski. Przy tym warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Natomiast zgodnie z generalną zasadą dotyczącą miejsca świadczenia usług określoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W świetle regulacji przepisu art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Przy czym w myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędąca podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest … funduszu sekurytyzacyjnego, utworzonym na podstawie …. (dalej…., dosł. tł. „Kodeks Pieniężny i Finansowy”). Wnioskodawca, zamierza nabyć portfel wierzytelności, w skład którego wchodzić też będzie wierzytelność (dalej Wierzytelność) z tytułu kredytu udzielonego przez polski bank (dalej Bank) polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Dłużnik), która jest zabezpieczona hipotecznie na nieruchomości położonej w Polsce. Wierzytelność zostanie zbyta Wnioskodawcy przez Bank. Jednocześnie z nabyciem Wierzytelności od Banku, Wnioskodawca zleci Bankowi obsługę spłat Wierzytelności. Oznacza to, że po zbyciu Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Bank nadal będzie obsługiwał jej spłatę: Dłużnik będzie przekazywał kwoty należne z tytułu spłaty Wierzytelności Bankowi (w tym spłatę kwoty głównej oraz zapłatę należnych odsetek), a Bank będzie przekazywał otrzymywane kwoty do Wnioskodawcy. W wyjątkowych okolicznościach (np. wątpliwości co do zdolności Banku do przekazywania płatności związanych z Wierzytelnością na skutek pogorszenia się kondycji finansowej) planowane jest, że Wierzytelność zostanie nabyta po wartości nominalnej a Wnioskodawcy należne będzie wynagrodzenie pieniężne za nabycie Wierzytelności. Choć to mało prawdopodobne, ostatecznie może być jednak uzgodnione, że zamiast osobnego wynagrodzenia pieniężnego, wynagrodzenie Wnioskodawczy przybierze formę dyskonta od wartości nominalnej Wierzytelności. Wierzytelność wyrażona jest i spłacana jest w euro. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe w euro. W celu sfinansowania nabycia Wierzytelności, Wnioskodawca wyemituje jednostki, które zostaną objęte przez jednego lub więcej inwestorów. Jedną jednostkę uczestnictwa może objąć również Wnioskodawca. Bank jest podatnikiem posiadającym siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Bank nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poza terytorium Polski. Usługa zostanie wyświadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku dla jego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej we …. ani zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce, jednakże świadczy usługę w ramach prowadzonej przez siebie działalności.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy wskazać, że w niniejszej sprawie nie będzie miała miejsca transakcja obejmująca wyłącznie sprzedaż i przelew Wierzytelności przez Bank na rzecz Wnioskodawcy. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że charakter czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz Banku wskazuje, że Wnioskodawca przez nabycie Wierzytelności udziela Bankowi finansowania ze środków pochodzących z emisji papierów wartościowych. Celem Wnioskodawcy nie jest bowiem faktyczne nabycie przedmiotowych Wierzytelności i w konsekwencji próba ich odzyskania od dłużników Banku. Świadczą o tym działania podjęte przez Bank i Wnioskodawcę: Wierzytelności zostaną zbyte na rzecz Wnioskodawcy przed terminem wymagalności tych wierzytelności, Bank nadal będzie zajmował się obsługą administracyjną zbytych na rzecz Wnioskodawcy wierzytelności – w szczególności przez odbieranie spłat Wierzytelności od Dłużnika, Wnioskodawca otrzyma od Banku wynagrodzenie za nabycie wierzytelności. Przez zbycie Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Bank zapewni sobie finansowanie niezbędne do funkcjonowania na rynku finansowym, przez poprawę płynności finansowej. Zatem istotą przedmiotowej transakcji nabycia Wierzytelności przez Wnioskodawcę będzie uzyskanie przez Bank finansowania w celu prowadzenia działalności na rynku bankowym.

Mając na uwadze przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przedstawione okoliczności niniejszej sprawy, uznać należy, że Wnioskodawca nabywając wierzytelności od Banku, wyświadczy na rzecz Banku usługę, polegającą na zapewnieniu Bankowi środków finansowych.

Jednocześnie, odnośnie do świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz Banku nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. W konsekwencji, do świadczonej na rzecz Banku usługi mają zastosowanie zasady ogólne ustalania miejsca świadczenia wynikające z art. 28b ustawy. Z opisu sprawy wynika, że Bank spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy. Zatem, stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia, a tym samym opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Banku usług jest miejsce, w którym Bank posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Polska. Przy tym Bank, jako zarejestrowany w Polsce czynny podatnik VAT, spełnia warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy. Co więcej, skoro Wnioskodawca posiada siedzibę w innym kraju, niż Polska oraz, jak wskazał, nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, spełniony jest również warunek określony w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy. Zatem, to Bank zobowiązany będzie, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, opodatkować świadczone przez Wnioskodawcę usługi, zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami prawa podatkowego. Natomiast Wnioskodawca pomimo, że świadczy usługę na rzecz Banku, nie będzie zobowiązany do opodatkowania przedmiotowej usługi na terytorium Polski. W konsekwencji, skoro Wnioskodawca nie opodatkowuje na terytorium Polski świadczonych usług, nie rozstrzyga się czy przedmiotowe usługi podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem do opodatkowania tych usług zobowiązany będzie ich nabywca, czyli Bank.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, że usługa, w ramach której Wnioskodawca nabywa Wierzytelność od Banku, stanowi usługę zwolnioną z VAT, a Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczenia VAT od tej usługi, oceniane całościowo jest nieprawidłowe, ponieważ Organ nie mógł zgodzić się z Wnioskodawcą w pełnym zakresie. Brak obowiązku rozliczenia podatku VAT od tej usługi związany jest z tym, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa nie podlega opodatkowaniu przez Wnioskodawcę na terytorium Polski, więc Wnioskodawca nie korzysta z ewentualnego zwolnienia od podatku dla tej usługi. Obowiązek opodatkowania usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Banku, a w konsekwencji zastosowania ewentualnego zwolnienia od podatku pozostaje po stronie nabywcy usługi tj. Banku.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydana w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla Banku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin