Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.13.2020.1.JS
z 4 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 stycznia 2021 r. (data wpływu 26 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie odliczenia podatku akcyzowego od zepsutych win pochodzących z importu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie odliczenia podatku akcyzowego od zepsutych win pochodzących z importu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu (…) zostało dostarczone do Składu Podatkowego wino pochodzące z importu (…). W dniu przejścia towaru przez granicę zapłacono należny podatek akcyzowy.

Niesprzedana część win pozostała na terenie Składu Podatkowego nr (…) w ilości (…) szt. o pojemności 0,75 l uległa zmętnieniu i zakwaszeniu. W sumie jest to (…) litrów wina.

Zaistniała sytuacja skutkuje niemożliwością ich dalszej sprzedaży. Nie istnieje również możliwość reklamacji i zwrotu towaru do dostawcy, gdyż przedsiębiorstwo nie istnieje. Przedsiębiorstwo chce odliczyć zapłacony podatek akcyzowy od niepełnowartościowych i zepsutych towarów w wysokości (…). Znaki akcyzowe znajdujące się na wyżej wymienionych wyrobach zostałyby zdjęte, a następnie zniszczone w obecności urzędnika właściwego dla Wnioskodawcy Urzędu Celno-Skarbowego, a płyn poddany utylizacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jakie są możliwości związane z odliczeniem zapłaconego podatku akcyzowego od zepsutych win pochodzących z importu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakładzie produkowane są również wyroby winiarskie, przez co jest on zobowiązany do stałego naliczania i odprowadzania podatku akcyzowego. Przedsiębiorstwo chce odliczyć zapłacony podatek akcyzowy (od zepsutych towarów) w wysokości (…) od bieżących należności akcyzowych. Negatywne rozpatrzenie stanowiska przedstawionego przez przedsiębiorstwo będzie krzywdzące, gdyż towar, którego dotyczy zwrot akcyzy jest niezdatny do sprzedaży, a nie istnieje możliwość jego zwrotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy uznać za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 722 ze zm.), dalej zwana „ustawą” lub „ustawą o podatku akcyzowym”, określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy – art. 1 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 92 do napojów alkoholowych w rozumieniu ustawy zalicza się alkohol etylowy, piwo, wino, napoje fermentowane oraz wyroby pośrednie.

W myśl art. 95 ust. 1 ustawy, winem w rozumieniu ustawy jest:

1. wino niemusujące – wszelkie wyroby objęte pozycjami CN 2204 i 2205, z wyjątkiem wina musującego określonego w pkt 2:
   
   1. o rzeczywistej objętościowej mocy alkoholu przekraczającej 1,2% objętości, lecz nieprzekraczającej 15% objętości, pod warunkiem że cały alkohol etylowy zawarty w gotowym wyrobie pochodzi wyłącznie z procesu fermentacji, albo
   2. o rzeczywistej objętościowej mocy alkoholu przekraczającej 15% objętości, lecz nieprzekraczającej 18% objętości, pod warunkiem że nie zawierają żadnych dodatków wzbogacających oraz że cały alkohol etylowy zawarty w gotowym wyrobie pochodzi wyłącznie z procesu fermentacji;
2. wino musujące – wszelkie wyroby oznaczone kodami CN 2204 10, 2204 21, 2204 29 10 oraz objęte pozycją 2205, które łącznie spełniają następujące warunki:
   
   1. znajdują się w butelkach zaopatrzonych w korek w kształcie grzybka, umocowany za pomocą węzłów lub spinek, albo cechują się ciśnieniem wynoszącym co najmniej 3 bary, spowodowanym obecnością dwutlenku węgla w roztworze,
   2. mają rzeczywistą objętościową moc alkoholu przekraczającą 1,2% objętości, lecz nieprzekraczającą 15% objętości,
   3. cały alkohol etylowy zawarty w gotowym wyrobie pochodzi wyłącznie z procesu fermentacji.
   
   
   
   

Podstawą opodatkowania wina jest liczba hektolitrów gotowego wyrobu – art. 95 ust. 3 ustawy.

Do dnia 31 grudnia 2019 r. stawka akcyzy na wino wynosiła 158,00 zł od 1 hektolitra gotowego wyrobu – zgodnie z art. 95 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2020 r.

Z kolei od 1 stycznia 2020 r. stawka akcyzy na wino wynosi 174,00 zł od 1 hektolitra gotowego wyrobu – art. 95 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r.

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy, import to przywóz wyrobów akcyzowych z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju:

• jeżeli wyroby te z chwilą ich wprowadzenia na terytorium kraju nie zostaną objęte procedurą specjalną: tranzytu zewnętrznego, składowania celnego, wolnego obszaru celnego, odprawy czasowej lub uszlachetniania czynnego, a także nie zostaną objęte czasowym składowaniem,
• jeżeli zostało zakończone czasowe składowanie tych wyrobów lub została zamknięta procedura specjalna: tranzytu zewnętrznego, składowania celnego, wolnego obszaru celnego, odprawy czasowej lub uszlachetniania czynnego, którą wyroby te były objęte, i powstał dług celny.
  
  

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy, skład podatkowy to miejsce, w którym określone wyroby akcyzowe są: produkowane, magazynowane, przeładowywane lub do którego wyroby te są wprowadzane, lub z którego są wyprowadzane – z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy; w przypadku składu podatkowego znajdującego się na terytorium kraju miejsce to jest określone w zezwoleniu wydanym przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Z kolei zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy, procedura zawieszenia poboru akcyzy to procedura stosowana podczas produkcji, magazynowania, przeładowywania i przemieszczania wyrobów akcyzowych, w trakcie której, gdy są spełnione warunki określone w przepisach niniejszej ustawy i aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie, z obowiązku podatkowego nie powstaje zobowiązanie podatkowe.

Na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest import wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem importu wyrobów akcyzowych wysłanych następnie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów.

Obowiązek podatkowy powstaje z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu akcyzą, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej – art. 10 ust. 1 ustawy.

Podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (…) – art. 13 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy, w przypadku importu podatnik jest obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a, do obliczenia i wykazania kwoty akcyzy, z uwzględnieniem obowiązujących stawek akcyzy:

1. w zgłoszeniu celnym;
   
2. w przypadku stosowania uproszczeń, o których mowa w art. 166 i art. 182 unijnego kodeksu celnego, w:
   
   1. zgłoszeniu uproszczonym lub
   2. wpisie do rejestru zgłaszającego
   • oraz w zgłoszeniu uzupełniającym, w rozumieniu przepisów prawa celnego;
3. w rozliczeniu zamknięcia, o którym mowa w art. 175 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz. Urz. UE L 343 z 29.12.2015, str. 1, z późn. zm.).
   
   

Kwotę akcyzy przypadającą do zapłaty z tytułu importu wyrobów akcyzowych obniża się o wartość podatkowych znaków akcyzy prawidłowo naniesionych na wyroby akcyzowe lub opakowania jednostkowe wyrobów akcyzowych, objęte zgłoszeniem celnym – art. 27 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 123 ust. 1 ustawy, znaki akcyzy mogą być zdjęte z opakowań jednostkowych wyrobów akcyzowych lub z wyrobów akcyzowych, na które zostały naniesione, jeżeli wyroby akcyzowe nie będą sprzedawane na terytorium kraju.

Zgodę na zdjęcie znaków akcyzy wydaje właściwy naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podmiotu obowiązanego do oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy lub właściciela wyrobów akcyzowych oznaczonych znakami akcyzy – art. 123 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 123 ust. 3 ustawy, zdjęte znaki akcyzy są:

1. zwracane do ich wytwórcy albo
2. niezwłocznie niszczone pod nadzorem właściwego naczelnika urzędu celno-skarbowego.
   
   

Stosownie do art. 123 ust. 4 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:

1. szczegółowe przypadki, w których znaki akcyzy mogą być zdjęte z opakowań jednostkowych wyrobów akcyzowych lub z wyrobów akcyzowych;
2. warunki i tryb zdejmowania znaków akcyzy;
3. wzór wniosku o zdjęcie znaków akcyzy.
   
   

Minister właściwy do spraw finansów publicznych, wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 4, uwzględni przypadki zwrotu wyrobów akcyzowych w związku z występującymi w nich wadami fizycznymi oraz przypadki wyprowadzenia wyrobów akcyzowych poza terytorium kraju, a także konieczność zapewnienia bezpieczeństwa systemu znaków akcyzy – art. 123 ust. 5 ustawy.

Zgodnie natomiast z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 7 czerwca 2019 r. w sprawie oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1147 ze zm.), banderole naniesione na opakowania jednostkowe wyrobów akcyzowych lub na wyroby akcyzowe mogą być z nich zdjęte, w przypadku gdy:

1. wyroby akcyzowe mają być zwrócone do podmiotu zagranicznego, od którego zostały otrzymane, w związku z wadami fizycznymi wyrobów lub
2. wyroby akcyzowe są przeznaczone na eksport lub do dostawy wewnątrzwspólnotowej.
   
   

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, w składzie podatkowym Wnioskodawcy znajdują się wyroby akcyzowe pochodzące z importu, tj. wina w butelkach o pojemności 0,75 l, od których w dniu przekroczenia towaru przez granicę został zapłacony należny podatek akcyzowy. Zgodnie ze stwierdzeniem Spółki, część win uległa zmętnieniu i zakwaszeniu. Sytuacja ta skutkuje niemożliwością ich dalszej sprzedaży. Nie istnieje również możliwość reklamacji i zwrotu towaru do dostawcy. Spółka chce odliczyć zapłacony podatek akcyzowy od niepełnowartościowych i zepsutych towarów w wysokości (…), dokonać zdjęcia znaków akcyzowych naniesionych na ww. wyroby, ich zniszczenia w obecności urzędnika właściwego urzędu celno-skarbowego, a płyn (wino) poddać utylizacji.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że w stosunku do wyrobów akcyzowych (win), od których została już zapłacona akcyza znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, ustawodawca przewidział możliwość obniżenia kwoty akcyzy, do której zapłacenia jest zobowiązany podmiot (czyli od bieżących należności w podatku akcyzowym) – w przypadku reklamacji wyrobów akcyzowych na podstawie art. 83 i art. 83a ustawy.

Na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy, w przypadku reklamacji wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą uznanej przez podmiot prowadzący skład podatkowy, podmiot ten może dokonać obniżenia kwoty akcyzy, do której zapłacenia jest zobowiązany, o kwotę akcyzy zapłaconej od reklamowanych wyrobów.

Podmiot prowadzący skład podatkowy może dokonać obniżenia, o którym mowa w ust. 1, w przypadku wykorzystania reklamowanych wyrobów akcyzowych do produkcji wyrobów akcyzowych – art. 83 ust. 2 ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 83a ust. 1 ustawy, w przypadku reklamacji wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą uznanej przez podatnika może on dokonać obniżenia kwoty akcyzy, do której zapłacenia jest obowiązany, o kwotę akcyzy zapłaconej od reklamowanych wyrobów.

Na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, podatnik może dokonać obniżenia, o którym mowa w ust. 1, w przypadku całkowitego zniszczenia reklamowanych wyrobów akcyzowych:

1. w składzie podatkowym albo,
2. za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego – w innym miejscu spełniającym warunki niszczenia wyrobów na podstawie przepisów odrębnych, w obecności przedstawiciela naczelnika urzędu celno-skarbowego.
   
   

Powyższe przepisy uzależniają prawo do obniżenia akcyzy odnośnie zwracanych wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą od spełnienia dwóch warunków. Pierwszym z nich jest dokonanie zwrotu wyrobów do podmiotu prowadzącego składu podatkowy bądź do podatnika w trybie reklamacji, drugim natomiast – uznanie tej reklamacji przez podatnika.

Aby dokonać prawidłowej wykładni powołanych przepisów w zakresie reklamacji wyrobów akcyzowych, a tym samym – aby rozstrzygnąć, czy Wnioskodawcy w przypadku opisanym w stanie faktycznym przysługuje prawo do obniżenia kwoty akcyzy, należy zatem w pierwszej kolejności ustalić, jakie jest znaczenie pojęcia „reklamacja”.

Wskazać należy, że ustawa o podatku akcyzowym nie zawiera definicji pojęcia „reklamacji”, do którego odnosi się ww. przepis. Zatem w przedmiotowej sytuacji, zasadnym jest odwołanie się do powszechnego (językowego) znaczenia tego pojęcia.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa dostępna pod adresem: http://sjp.pwn.pl/), „reklamacja” to zwrócenie się do dostawcy, producenta, wykonawcy usługi w sprawie ujawnionych wad towaru, niedokładności w dostawie, w rachunku, w wykonaniu usługi, itp. z żądaniem naprawienia szkody.

Jak wynika z powyższej definicji słownikowej, od strony przedmiotowej reklamacja towaru opiera się na wadzie towaru. W związku z tym należy uznać, że art. 83a ustawy ma zastosowanie wyłącznie do tych sytuacji, w których, co do zasady, zostały ujawnione wady wyrobów akcyzowych istniejące już w momencie dopuszczenia wyrobów do konsumpcji. W zakres reklamacji nie wchodzą natomiast przypadki wycofania z obrotu handlowego towaru (wyrobów akcyzowych), które utraciły swoje cechy jakościowe już po ich dostarczeniu do kontrahenta np. w wyniku ich niewłaściwego przechowywania, bądź zwrot towaru posiadającego wady, o których nabywca posiadał wiedzę przed zakupem.

Z kolei od strony podmiotowej, aby można było mówić o reklamacji wyrobów akcyzowych i tym samym o spełnieniu przesłanki do obniżenia kwoty akcyzy na podstawie art. 83 bądź art. 83a ustawy o podatku akcyzowym – należy uznać, że wyprowadzenie wyrobów poza procedurę zawieszenia poboru akcyzy powinno mieć miejsce do innego podmiotu niż podatnik, który dokonał zapłaty akcyzy. Tylko w takim przypadku kontrahent, który nabył te wyroby od podatnika lub podmiotu prowadzącego skład podatkowy może bowiem żądać naprawienia szkody, a podatnik (podmiot prowadzący skład podatkowy) może uznać reklamację w tym zakresie.

Jak wynika z powyższego, pojęcie reklamacji należy utożsamiać każdorazowo z relacją dwóch podmiotów gospodarczych. Co równie istotne, w trybie reklamacji to podmiot, który nabył wyroby od podatnika zgłasza żądanie naprawienia szkody, natomiast podatnik (podmiot prowadzący skład podatkowy) – ma prawo uznać reklamację w tym zakresie.

Konsekwencją tego, że od strony podmiotowej reklamację składa zawsze inny podmiot niż będący podatnikiem jest występujący w treści art. 83 oraz art. 83a ustawy o podatku akcyzowym zapis o konieczności uznania takiej reklamacji przez podmiot prowadzący skład podatkowy bądź przez podatnika, który zapłacił podatek w ramach określonej procedury. W przypadku natomiast wykrycia wad jakościowych wyrobów akcyzowych w czasie, gdy wyroby te znajdują się wciąż u tego samego podmiotu (podmiotu prowadzącego składu podatkowy będącego importerem wyrobów) bez udziału klienta/kontrahenta – nie sposób zgodzić się, że ma miejsce reklamacja wyrobów akcyzowych, rozumiana jako zgłoszone przez nabywcę żądanie naprawienia szkód.

Powyższe stanowisko potwierdza aktualne orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawarte m.in. w wyrokach z 10 kwietnia 2015 r., sygn. akt I GSK 1473/13 czy z 9 marca 2016 r., sygn. akt I GSK 1125/14. W obu powyższych orzeczeniach NSA jednoznacznie wskazano, że „Od strony podmiotowej „reklamację” składa zawsze inny podmiot, dlatego w art. 83a u.p.a. występuje konieczność uznania takiej reklamacji przez podatnika, który zapłacił podatek w ramach określonej procedury”. Podobnie, w wyroku NSA z 17 listopada 2017 r., sygn. akt I GSK 2052/15, Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie podkreślił, że pojęcie reklamacji „(…) związane jest z działaniem dwóch podmiotów. Pierwszy zwraca się o naprawienie szkody, drugi to podmiot (dostawca, producent, wykonawca usługi), do którego zwraca się podmiot uprawniony z reklamacji”.

Rozszerzenie pojęcia reklamacji na inne sytuacje, w tym wycofanie wyrobów z obrotu gospodarczego przez producenta czy importera w związku z utratą właściwości/zepsuciem wyrobów stanowiłoby bezpodstawne „(…) rozszerzenie instytucji reklamacji. Takie rozszerzenie niewątpliwie byłoby możliwe tylko w przypadku, gdyby ustawodawca zdecydował się na zmianę powszechnego znaczenia pojęcia reklamacji”.

W sytuacji objętej wnioskiem, tj. w przypadku samodzielnego stwierdzenia przez Wnioskodawcę (podmiot prowadzący skład podatkowy), że wyroby akcyzowe (wina pochodzące z importu), od których podatek akcyzowy został już zapłacony, stały się niepełnowartościowe i zepsute, tj. uległy zmętnieniu i zakwaszeniu, mamy do czynienia z działaniem wyłącznie jednego podmiotu. Zatem w opisanym przypadku, brak jest spełnienia kryteriów reklamacji – z uwagi na brak zgłoszonego przez nabywcę żądania naprawienia szkód. Tym samym, warunek podmiotowy do obniżenia akcyzy na podstawie art. 83 ustawy przez podmiot prowadzący skład podatkowy, nie zostanie w niniejszej sprawie spełniony.

Kierując się powyższymi regułami, przyjąć bowiem należy, że pojęcie „reklamacji” należy interpretować ściśle na gruncie wykładni językowej, jako odnoszącej się do wad jakościowych towaru istniejących w momencie opuszczenia do konsumpcji, ale zgłoszonych przez odbiorcę – nie zaś w sposób szeroki, obejmujący również przypadki wycofania towaru ze sprzedaży przez producenta czy importera (w tym przypadku Wnioskodawcę). Nie można bowiem na gruncie analizowanych przepisów prawa, wbrew wyraźnej woli ustawodawcy, zrównywać pojęcia „reklamacji” z pojęciem wycofania wyrobów akcyzowych ze sprzedaży celem ich utylizacji (zniszczenia).

Nie ma przy tym znaczenia, że – na co wskazuje Wnioskodawca – nie istnieje już możliwość reklamacji i zwrotu towaru do dostawcy, gdyż przedsiębiorstwo nie istnieje. Należy bowiem zauważyć, że Spółka nabyła pełnowartościowy wyrób akcyzowy (wino), od którego zapłaciła należny podatek akcyzowy w dniu przejścia towaru przez granicę. Nie będzie zatem występować reklamacja w sytuacji, gdy pełnowartościowe wyroby akcyzowe od których akcyza została uiszczona uległy zepsuciu na późniejszym etapie – dopiero podczas przechowywania towaru przez Wnioskodawcę.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym w przypadku dokonania przez Spółkę utylizacji (zniszczenia) wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą (czyli znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy), nie będzie mieć miejsca reklamacja tych wyrobów (wina z zapłaconą akcyzą), uznana przez podmiot prowadzący skład podatkowy (Wnioskodawcę). W tej sytuacji, Spółka nie będzie zatem uprawniona do obniżenia kwoty akcyzy zapłaconej od zniszczonego wina od bieżących należności akcyzowych, do zapłaty których jest zobowiązana.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, należy zwrócić uwagę, że w toku postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej Organ jest związany przedstawionym opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, lecz przede wszystkim – obowiązującymi przepisami prawa podatkowego i zasadami ich wykładni. Jak podkreśla się w orzecznictwie, zainteresowany nie może oczekiwać w rozstrzygnięciu innych przywilejów aniżeli te, jakie można ustalić na podstawie norm prawnych (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 10 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1002/10, wyrok WSA w Gdańsku z 5 października 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 975/16, wyrok NSA z 8 września 2016 r., sygn. akt II FSK 2012/14, wyrok WSA w Gliwicach z 26 lipca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 146/16). Podstawową zasadą jest bowiem dokonywanie interpretacji przepisów podatkowych w sposób ścisły, tj. z uwzględnieniem dominującej wykładni norm podatkowych w postaci wykładni językowej, nadającej pierwszeństwo literalnemu rozumieniu tekstu prawnego, a także wykluczającej stosowanie wykładni rozszerzającej lub zawężającej rozumienie przepisów. To właśnie ścisła interpretacja norm prawnych i działalnie w ramach przepisów ustaw podatkowych, z których dosłownie wynikają skutki dla podmiotu, stanowi o wypełnieniu przez Organ obowiązku nałożonego w art. 14b § 1 i dalszych Ordynacji podatkowej.

Istotą wykładni w interpretacji indywidualnej jest bowiem ustalenie (wyjaśnienie) znaczenia określonego przepisu prawnego, nasuwającego z różnych względów wątpliwości w sferze stosowania prawa, które to wątpliwości zainteresowany wskazuje we wniosku. Z kolei wykładnia dokonana przez organ interpretacyjny ani nic nie dodaje, ani nic nie ujmuje z treści przepisu, a jedynie wyjaśnia jego treść i znaczenie. Celem tej wykładni nie jest natomiast tworzenie nowych norm prawa czy też ich modyfikacja, a wyłącznie ustalenie treści norm wysłowionych w analizowanych przepisach (por. m.in. wyrok WSA w Poznaniu z 10 grudnia 2015 r. sygn. akt. I SA/Po 1633/15). Niezależnie od okoliczności działań podejmowanych przez podmioty w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, Organ w żadnym wypadku nie może odejść od zasad wykładni w drodze wyjątku, nie mającego źródeł w przepisach ustawy, jak również nie może pomijać aspektów wynikających wprost z brzmienia konkretnych przepisów aktu prawnego.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku, tj. sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy, w zakresie zadanego pytania i stanowiska przedstawionego w odniesieniu do pytania. Inne kwestie, nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54§ 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.