2020.03.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-2.4012.527.2020.1.RST

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.527.2020.1.RST
z 5 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późń. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 7 grudnia 2020 r.) uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 13 grudnia 2020 r.) oraz w dniu 4 marca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 4 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski oraz prawa do odliczenia podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek został uzupełniony w dniu 13 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 13 grudnia 2020 r.) oraz w dniu 4 marca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 4 marca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka A (Wnioskodawca) jest spółką kapitałową prawa brytyjskiego, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług (dalej: VAT) w Wielkiej Brytanii. Spółka A prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie dystrybucji produktów motoryzacyjnych (głównie szyb samochodowych).

Spółka A jest również zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w Polsce, co wynika z faktu, iż Spółka A zostaje w Polsce właścicielem towarów, które nabywa od podmiotu powiązanego, a następnie sprzedaje je na rynku lokalnym (polskim) i na poszczególnych rynkach zagranicznych. W związku z tymi transakcjami, Spółka A rozpoznaje w Polsce (w składanej w Polsce deklaracji VAT) m.in. lokalną sprzedaż towarów, jak również wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i eksport towarów. Te czynności (podlegające opodatkowaniu VAT) są wykazywane w polskiej deklaracji VAT składanej przez Spółkę A.

Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej (…). W Wielkiej Brytanii znajduje się centrala grupy na Europę. W Wielkiej Brytanii Spółka A prowadzi działalność operacyjną, w tym posiada zasoby ludzkie i aktywa trwałe do prowadzenia działalności handlowej i zarządzania grupą kapitałową (działalność nie ogranicza się wyłącznie do posiadania biura, ale cała działalność operacyjna jest zarządzania / kierowana z tego miejsca).

Współpraca ze Spółką B

W Polsce Spółka A prowadzi wieloletnią współpracę z podmiotem powiązanym, jakim jest spółka kapitałowa i zarejestrowany podatnik VAT czynny – Spółka B (Dostawca). Dostawca prowadzi działalność produkcyjną (posiada zasoby produkcyjne i realizuje je dla potrzeb produkcji towarów, które następnie sprzedaje). Współpraca z tym Dostawcą - trwająca kilkanaście lat i nie ograniczona czasowo na przyszłość - obejmuje przede wszystkim zakup towarów (szyb samochodowych), które zostały przez Dostawcę wyprodukowane zgodnie z zamówieniem i zapotrzebowaniem zgłoszonym przez Spółkę A. Towary te są następnie sprzedawane przez Spółkę A do odbiorców zewnętrznych, zlokalizowanych w Polsce lub za granicą (Wnioskodawca ma teoretycznie możliwość zamawiać towary - takie jak produkowane i dostarczane przez Spółkę B - również u innych dostawców, niemniej jednak z przyczyn operacyjnych, logistycznych i kosztowych, na tym etapie nie ma to uzasadnienia biznesowego; gdyby tak się stało, towary byłyby sprzedawane przez Spółkę A z miejsca, w którym została zrealizowana produkcja i gdzie nabyto towar).

Spółka A jest głównym odbiorcą Spółki B (w zakresie sprzedaży szyb); Spółka B sprzedaje również wyprodukowane towary na rzecz innych podmiotów (powiązanych lub niepowiązanych).

Towary zakupione przez Spółkę A od Dostawcy są następnie dystrybuowane przez Spółkę A na rynku polskim i na rynkach zagranicznych (tj. Spółka A pozyskuje odbiorców towarów, których produkcję zleca do Spółki B, a następnie sprzedaje towary zakupione od Spółki B do tych odbiorców i dokonuje rozliczenia z odbiorcami). Spółka A może również nabywać inne towary, niż szyby samochodowe, np. oprzyrządowanie do produkcji komponentów lub szyb samochodowych od Dostawcy lub zewnętrznych kontrahentów, w zależności od zapotrzebowania.

Zasoby Spółki A w Polsce

Spółka A nie posiada w Polsce żadnych zasobów infrastrukturalnych czy osobowych, poprzez które mogłaby podejmować decyzje zarządcze dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej. Wszelkie decyzje dotyczące dystrybucji, kontraktowania kontrahentów czy zlecania zamówień są podejmowane przez Spółkę A w Wielkiej Brytanii.

W tym zakresie, zakres uprawnień Dostawcy Spółki A jest ograniczony do przygotowania produkcji (zgodnie ze złożonym zapotrzebowaniem Spółki), tj. zamówienie surowców / materiałów, kalibracja maszyn i zasobów ludzkich, dokonanie produkcji, jak również przygotowania towarów do wysyłki, tj. zapakowanie, kompletacja i wydanie przewoźnikowi.

Spółka A ma możliwość przeprowadzenia audytu jakości towarów produkowanych przez Dostawcę (audyt ad hoc), nie ingeruje jednak w sam proces produkcyjny, jak również nie jest odpowiedzialna za dostarczenie technologii produkcyjnej do Dostawcy.

Zasady współpracy w zakresie dostawy towarów

Spółka A zawiera umowy sprzedaży towarów z kontrahentami polskimi lub z państw członkowskich Unii Europejskiej (albo spoza Unii Europejskiej). Spółka A przedstawia roczną prognozę zapotrzebowania danego kontrahenta (odbiorcy końcowego) na towary, która jest weryfikowana miesięcznie i przedstawiana w formie harmonogramu dostaw dla danego kontrahenta. Harmonogram przedstawiany jest przez Spółkę A . Spółka A określa łańcuch dostaw, w tym stosowane Incoterms do danego łańcucha (w związku ze zmianą Incoterms w 2020 r., Spółka A może wykorzystywać nowe warunki handlowe przy budowaniu łańcuchów dostaw).

Dostawca produkuje Towary głównie dla Spółki A (brak wyłączności), która nabywa wyprodukowane towary i odsprzedaje do kontrahentów (odbiorców końcowych). Na podstawie harmonogramu, Spółka B produkuje towary zgodnie z instrukcjami przekazanymi przez Spółkę A, a następnie przygotowuje towar do załadunku na transport zakontraktowany przez Spółkę A. Zasadniczo nie dochodzi do magazynowania towarów przygotowanych przez Spółkę B - składowanie towarów może mieć miejsce tylko celem przygotowania do załadunku - z reguły trwa to kilka dni, w skrajnych przypadkach może trwać kilka tygodni (brak odrębnej opłaty za magazynowanie).

Towary są traktowane jako dostarczone do Spółki A w momencie ich wydania do przewoźnika zakontraktowanego przez Spółkę A (w większości przypadków, wydanie towarów następuje w magazynie Dostawcy). W momencie takiej dostawy, ryzyka i ekonomiczne władztwo nad towarami jest przenoszone na Spółkę A (następnie towary są transportowane przez przewoźnika do kontrahenta, z którym Spółka A posiada relację handlową).

Spółka A jest podmiotem odpowiedzialnym za całokształt modelu biznesowego i podejmuje główne decyzje, takie jak wybór przewoźników dla potrzeb dostaw do finalnych kontrahentów. Z tej przyczyny, główne kontrakty, w tym kontrakty na transport, są podpisywane przez Spółkę A . Sam proces fakturowania kosztów przewoźników może być realizowany za pośrednictwem Dostawcy (tj. przewoźnicy mogą fakturować Spółkę B, a Spółka B refakturować te koszty na Spółkę A) - wynika to z faktu, iż ci sami przewoźnicy mogą realizować również inne zlecenia na rzecz Spółki B, stąd transport towarów z magazynu Spółki B jest fakturowany przez przewoźników na Spółkę B. Jeśli Spółka B zostanie obciążony kosztem transportu towarów Spółki A, takim kosztem jest finalnie obciążana Spółka A.

Spółka A może angażować dodatkowo Spółkę B do pewnych czynności administracyjnych związanych z procesowaniem zamówień i wysyłek (tj. przyjęcie zamówienia, wystawianie dokumentów przewozowych i dokumentów dotyczących zamówienia), w tym zamawianiem przewoźników (dostaw) zakontraktowanych przez Spółkę A. Niektórzy z pracowników Spółki B procesują zamówienia składane przez kontrahentów Spółki A i zamawiają przewoźników, którzy te zamówienia odbierają. Te czynności administracyjne są odrębnie rozliczane pomiędzy Spółką A i Dostawcą (na bazie koszt plus).

Podział zadań i funkcji pomiędzy Spółką A i Dostawcą w zakresie towarów

Współpraca pomiędzy Spółką A i Dostawcą jest typową współpracą pomiędzy dystrybutorem towarów, a dedykowanym mu producentem.

Spółka A jest odpowiedzialna za poszukiwanie rynków zbytu, poszukiwanie nowych kontrahentów i kontraktowanie ich, jak również składanie zamówień do Dostawcy na określone towary (specyfikacja towarów jest wcześniej uzgodniona za Spółką A i Dostawcą; zasadniczo są to towary wystandaryzowane).

Dostawca jest natomiast odpowiedzialny za zgromadzenie surowców dla potrzeb produkcji, zabezpieczenie aktywów i innych zasobów produkcyjnych, wykonanie produkcji, przygotowanie towarów do wysyłki do kontrahenta wskazanego przez Spółkę A i sprzedaż towarów do Spółki A.

Wynagrodzenie Dostawcy z tytułu sprzedaży towarów jest określane na poziomie cennika, który jest budowany w oparciu o uzasadnione koszty produkcyjne, a także rynkowy narzut.

Kontrakt ze Spółką C

W ostatnich latach Spółka A wzięła udział w postępowaniu zakupowym (przetargu) organizowanym przez Spółkę C, będącą polską spółką kapitałową, zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji samochodów osobowych w fabryce w Polsce. Przedmiotem tego postępowania była produkcja i dostarczenie do Spółki C określonej liczby szyb (komponentów do produkcji samochodów) w ustalonym, kilkuletnim okresie. Spółka A wygrała to postępowanie zakupowe, w związku z czym zawarła umowę handlową, na podstawie której dostarcza i będzie dostarczać do Spółki C szyby samochodowe. Umowa (kontrakt) została zawarta przez Spółkę A jako podmiot brytyjski i podpisana w Wielkiej Brytanii, przez reprezentantów Spółki A (faktury sprzedażowe będą wystawiane przez Spółkę A z polskim numerem VAT z uwagi na podleganie tych dostaw opodatkowaniu VAT w Polsce).

Produkcję szyb, które mają być dostarczane do Spółki C, Spółka A zleciła do Dostawcy, który wykonuje odpowiednie czynności produkcyjne, a następnie sprzedaje wyprodukowany w Polsce towar do Spółki A, która to Spółka A dostarczy go do Spółki C (Spółka A działa pod polskim numerem VAT). Towar będzie transportowany do Spółki C (fabryka w Polsce) bezpośrednio z zakładu produkcyjnego Dostawcy w Polsce. Zarówno sprzedaż towarów (szyb) przez Dostawcę do Spółki A, jak i późniejsza odsprzedaż tych towarów ze Spółki A do Spółki C będą podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce.

Jednym z warunków przyznania Spółce A - bądź każdemu innemu oferentowi - kontraktu (wygrania postępowania zakupowego) na produkcję i dostawę szyb do Spółki C, było zobowiązanie do wypłaty na rzecz Spółki C jednorazowej premii z tytułu przyznania nowego biznesu (dalej: opłata inicjalna). Wysokość tej opłaty jest określona kwotowo i została ustalona na bazie przewidywanej wartości wygranego przez Spółkę A kontraktu na dostawę szyb samochodowych do Spółki C.

Zgodnie z kontraktem (porozumieniem) zawartym pomiędzy Spółką A i Spółką C, Spółka A ma wypłacić Spółce C opłatę inicjalną na podstawie faktury VAT wystawionej przez Spółkę C na rzecz Spółki A (działającej pod polskim numerem VAT), na której zostanie naliczony polski VAT. Płatność tej faktury (opłaty inicjalnej) zostanie dokonana z rachunku bankowego posiadanego przez Spółkę A w polskim banku. Strony dopuszczają korektę takiej faktury, poprzez obniżenie kwoty VAT naliczonego (ujętego na fakturze), jeśli okazałoby się, że opłata inicjalna nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie (usługi podlegające opodatkowaniu VAT) albo też miejscem opodatkowania VAT tej usługi, nie jest Polska.

W dniu 17 sierpnia 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Spółki A interpretację (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.266.2020.2.KOM) dotyczącą rozliczania kontraktu ze Spółka C dla celów podatkowych w Polsce. Zgodnie z tą interpretacją, opłata inicjalna stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce, o ile Spółka A posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Interpretacja uzyskana przez Spółkę A

W dniu 14 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w sprawie Spółki A indywidualną interpretację prawa podatkowego (sygn. IPPP3/443-524/11-4/SM), w której potwierdzono, iż w opisanym powyżej modelu biznesowym (model nie uległ zmianie), Spółka A nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Spółka A podjęła jednak decyzję o ponownym potwierdzeniu powyższego stanowiska zajętego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, szczególnie w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w kontekście wyroku C-547/18 (Dong Yang Electronics), jak również w kontekście współpracy ze Spółką C i interpretacji podatkowej uzyskanej w związku ze współpracą z Spółką C.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w przesłanym przez Wnioskodawcę uzupełnieniu):

Czy, w świetle art. 11 ust. 1 rozporządzenia VAT, współpraca Spółki A z Dostawcą (sprzedaż towarów i obsługa wysyłki) w kontekście kontraktu ze Spółką C, skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki A w Polsce?
Czy, w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, jeśli opłata inicjalna płacona przez Spółkę A do Spółki C podlegająca opodatkowaniu VAT w miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (Polska) podlega opodatkowaniu VAT w Polsce i w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie wystąpi ograniczenie odliczenia VAT w Polsce z faktury wystawionej przez Spółkę C dokumentującej opłatę inicjalną, a w konsekwencji Spółka A będzie mieć prawo do odliczenia z faktury wystawionej przez Spółkę C i dokumentującej opłatę inicjalną?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w przesłanym przez Wnioskodawcę uzupełnieniu):

Stanowisko Spółki A w zakresie Pytania 1

W ocenie Spółki A , w świetle art. 11 ust. 1 rozporządzenia VAT, współpraca Spółki A z Dostawcą (sprzedaż towarów i obsługa wysyłki) w kontekście kontraktu ze Spółką C, skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki A w Polsce.

Stanowisko Spółki A w zakresie Pytania 2

Zdaniem Spółki A, w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, jeśli opłata inicjalna płacona przez Spółkę A do Spółki C podlegająca opodatkowaniu VAT w miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (Polska) podlega opodatkowaniu VAT w Polsce i w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie wystąpi ograniczenie odliczenia VAT w Polsce z faktury wystawionej przez Spółkę C dokumentującej opłatę inicjalną, a w konsekwencji Spółka A będzie mieć prawo do odliczenia z faktury wystawionej przez Spółkę C i dokumentującej opłatę inicjalną.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 rozporządzenia VAT stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia VAT fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o stałym miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C- 190/95 ARO Lease By, C-260/95 DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Mając na względzie powyższe, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej. Z tej przyczyny, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Mając na względzie powyższe, można uznać, że współpraca Spółki A z Dostawcą w związku z kontraktem ze Spółką C skutkuje istnieniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki A w Polsce. Spółka A ma bowiem możliwość wpływania na Spółkę B w kontekście realizacji produkcji zgodnie z wymaganiami Spółki A (dla potrzeb Spółki C), tym samym działalność Spółki A w Polsce może zostać uznana za kreująca stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Uzasadnienie stanowiska Spółki A w zakresie Pytania 2.

Mając na względzie fakt, iż współpraca ze Spółką C i Dostawcą powinny skutkować powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki A w Polsce, opłata inicjalna - która zgodnie z interpretacją wydaną dla Spółki A stanowi wynagrodzenie za usługę - powinna zostać obciążona polskim VAT, jako usługa dotycząca stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (zgodnie z art. 28b ustawy o VAT).

Z tej przyczyny, w sytuacji, w której opłata inicjalna zostanie uznana za wynagrodzenie za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu VAT, która powinna być opodatkowania w stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej Spółki A w Polsce, nie powinno znaleźć zastosowania ograniczenia w odliczeniu VAT z faktury wystawionej przez Spółkę C (z polskim VAT) określone w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Przepis ten ogranicza więc możliwość odliczenia VAT z faktur dotyczących transakcji, które nie powinny podlegać opodatkowaniu VAT albo nie powinny podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce.

Jeśli opłata inicjalna stanowi wynagrodzenie za usługę świadczoną przez Spółkę C na rzecz miejsca prowadzenia działalności Spółki A w Polsce, to powinna zostać ono opodatkowana polskim VAT i udokumentowana fakturą. W takiej sytuacji, po stronie Spółki A nie powinna wystąpić ograniczenie w odliczeniu VAT z tej faktury (o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednocześnie na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych przepisów art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku natomiast zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa brytyjskiego, zarejestrowaną dla celów podatku w Wielkiej Brytanii. Spółka jest również zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w Polsce. W Wielkiej Brytanii Spółka A prowadzi działalność operacyjną, w tym posiada zasoby ludzkie i aktywa trwałe do prowadzenia działalności handlowej i zarządzania grupą kapitałową (działalność nie ogranicza się wyłącznie do posiadania biura, ale cała działalność operacyjna jest zarządzania / kierowana z tego miejsca). W Polsce Spółka A prowadzi wieloletnią współpracę trwającą kilkanaście lat i nie ograniczoną czasowo na przyszłość z Spółką B. W Polsce Spółka A zostaje właścicielem towarów, które nabywa od polskiej spółki B (Dostawca), a następnie sprzedaje je na rynku lokalnym (polskim) i na poszczególnych rynkach zagranicznych. W związku z tymi transakcjami, Spółka A rozpoznaje w Polsce (w składanej w Polsce deklaracji VAT) m.in. lokalną sprzedaż towarów, jak również wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i eksport towarów. Jednocześnie w ostatnich latach Spółka wzięła udział w postępowaniu zakupowym (przetargu) organizowanym przez Spółkę C, będącą polską spółką kapitałową, zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji samochodów osobowych w fabryce w Polsce. Przedmiotem tego postępowania była produkcja i dostarczenie do Spółki C określonej liczby szyb (komponentów do produkcji samochodów) w ustalonym, kilkuletnim okresie. Spółka A wygrała to postępowanie zakupowe, w związku z czym zawarła umowę handlową, na podstawie której dostarcza i będzie dostarczać do Spółki C szyby samochodowe. Umowa (kontrakt) została zawarta przez Spółkę A jako podmiot brytyjski i podpisana w Wielkiej Brytanii, przez reprezentantów Spółki A(faktury sprzedażowe będą wystawiane przez Spółkę A z polskim numerem VAT z uwagi na podleganie tych dostaw opodatkowaniu VAT w Polsce). Produkcję szyb, które mają być dostarczane do Spółki C, Spółka A zleciła do Dostawcy, który wykonuje odpowiednie czynności produkcyjne, a następnie sprzedaje wyprodukowany w Polsce towar do Spółki A, która to Spółka A dostarczy go do Spółki C (Spółka działa pod polskim numerem VAT). Jednym z warunków przyznania Spółce A kontraktu (wygrania postępowania zakupowego) na produkcję i dostawę szyb do Spółki C, było zobowiązanie do wypłaty na rzecz Spółki C jednorazowej premii z tytułu przyznania nowego biznesu, tj. opłaty inicjalnej. Zgodnie z kontraktem (porozumieniem) zawartym pomiędzy Spółką A i Spółką C, Spółka A ma wypłacić Spółce C opłatę inicjalną na podstawie faktury VAT wystawionej przez Spółkę C na rzecz Spółki A (działającej pod polskim numerem VAT), na której zostanie naliczony polski VAT. Zgodnie z uzyskaną przez Wnioskodawcę interpretacją (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.266.2020.2.KOM), opłata inicjalna stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce, o ile Spółka A posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Wątpliwości Spółki A dotyczą ustalenia czy posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 11 rozporządzenia 282/2011 oraz czy będzie mieć prawo do odliczenia z faktury wystawionej przez Spółkę C dokumentującej opłatę inicjalną.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii w pierwszej kolejności należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto, orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. W takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między rzeczoną spółką, a jej spółką zależną w celu określania czy pierwsza z nich posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim. Należy więc uwzględnić szereg kryteriów w celu ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Obejmuje to przede wszystkim analizę charakteru i zastosowania świadczonej usługi na rzecz podatnika-usługobiorcy czy też badanie stosunków umownych między spółką dominującą oraz spółką zależną.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawionej sprawy należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności w Polsce wynika z długotrwałego posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Jak wskazano Wnioskodawca jest spółką kapitałową prawa brytyjskiego, zarejestrowaną dla celów podatku w Wielkiej Brytanii. Spółka A prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie dystrybucji produktów motoryzacyjnych (głównie szyb samochodowych). W Wielkiej Brytanii Spółka A prowadzi działalność operacyjną, w tym posiada zasoby ludzkie i aktywa trwałe do prowadzenia działalności handlowej i zarządzania grupą kapitałową (działalność nie ogranicza się wyłącznie do posiadania biura, ale cała działalność operacyjna jest zarządzania / kierowana z tego miejsca). W Polsce Spółka A zostaje właścicielem towarów, które nabywa od polskiej spółki (Spółka B, Dostawca), a następnie sprzedaje je na rynku lokalnym (polskim) i na poszczególnych rynkach zagranicznych. W związku z tymi transakcjami, Spółka A rozpoznaje w Polsce (w składanej w Polsce deklaracji VAT) m.in. lokalną sprzedaż towarów, jak również wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i eksport towarów. Te czynności (podlegające opodatkowaniu VAT) są wykazywane w polskiej deklaracji VAT składanej przez Spółkę A. Spółka A z Dostawcą prowadzi wieloletnią współpracę trwającą kilkanaście lat i nie ograniczoną czasowo na przyszłość. Spółka A jest głównym odbiorcą Spółki B w zakresie szyb (brak wyłączności). Spółka B prowadzi działalność produkcyjną (posiada zasoby produkcyjne i realizuje je dla potrzeb produkcji towarów, które następnie sprzedaje). Współpraca ze Spółką B obejmuje przede wszystkim zakup towarów (szyb samochodowych), które zostały przez Dostawcę wyprodukowane zgodnie z zamówieniem i zapotrzebowaniem zgłoszonym przez Spółkę A. Na podstawie harmonogramu, Dostawca produkuje towary zgodnie z instrukcjami przekazanymi przez Spółkę A, a następnie przygotowuje towar do załadunku na transport zakontraktowany przez Spółkę A. Zasadniczo nie dochodzi do magazynowania towarów przygotowanych przez Dostawcę - składowanie towarów może mieć miejsce tylko celem przygotowania do załadunku - z reguły trwa to kilka dni, w skrajnych przypadkach może trwać kilka tygodni (brak odrębnej opłaty za magazynowanie). Zakres uprawnień Dostawcy Spółki A jest ograniczony do przygotowania produkcji (zgodnie ze złożonym zapotrzebowaniem Spółki A), tj. zamówienie surowców/materiałów, kalibracja maszyn i zasobów ludzkich, dokonanie produkcji, jak również przygotowania towarów do wysyłki, tj. zapakowanie, kompletacja i wydanie przewoźnikowi. Spółka A ma możliwość przeprowadzenia audytu jakości towarów produkowanych przez Dostawcę (audyt ad hoc), nie ingeruje jednak w sam proces produkcyjny, jak również nie jest odpowiedzialna za dostarczenie technologii produkcyjnej do Dostawcy. Spółka A jest podmiotem odpowiedzialnym za całokształt modelu biznesowego i podejmuje główne decyzje, takie jak wybór przewoźników dla potrzeb dostaw do finalnych kontrahentów. Z tej przyczyny, główne kontrakty, w tym kontrakty na transport, są podpisywane przez Spółkę A. Spółka A może angażować dodatkowo Spółkę B do pewnych czynności administracyjnych związanych z procesowaniem zamówień i wysyłek (tj. przyjęcie zamówienia, wystawianie dokumentów przewozowych i dokumentów dotyczących zamówienia), w tym zamawianiem przewoźników (dostaw) zakontraktowanych przez Spółkę A. Niektórzy z pracowników Spółki B procesują zamówienia składane przez kontrahentów Spółki A i zamawiają przewoźników, którzy te zamówienia odbierają. Te czynności administracyjne są odrębnie rozliczane pomiędzy Spółką A i Spółką B (na bazie koszt plus). Towary zakupione przez Spółkę A od Spółki B są dystrybuowane przez Spółkę A na rynku polskim i na rynkach zagranicznych (tj. Spółka A pozyskuje odbiorców towarów, których produkcję zleca do Spółki B, a następnie sprzedaje towary zakupione od Spółki B do tych odbiorców i dokonuje rozliczenia z odbiorcami). Spółka A może również nabywać inne towary, niż szyby samochodowe, np. oprzyrządowanie do produkcji komponentów lub szyb samochodowych od Spółki B lub zewnętrznych kontrahentów, w zależności od zapotrzebowania. W ostatnich latach Spółka A wzięła udział w postępowaniu zakupowym (przetargu) organizowanym przez Spółkę B, będącą polską spółką kapitałową, zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji samochodów osobowych w fabryce w Polsce. Przedmiotem tego postępowania była produkcja i dostarczenie do Spółki C określonej liczby szyb (komponentów do produkcji samochodów) w ustalonym, kilkuletnim okresie. Spółka A wygrała to postępowanie zakupowe, w związku z czym zawarła umowę handlową, na podstawie której dostarcza i będzie dostarczać do Spółki C szyby samochodowe. Umowa (kontrakt) została zawarta przez Spółkę A jako podmiot brytyjski i podpisana w Wielkiej Brytanii, przez reprezentantów Spółki A(faktury sprzedażowe będą wystawiane przez Spółkę A z polskim numerem VAT z uwagi na podleganie tych dostaw opodatkowaniu VAT w Polsce). Produkcję szyb, które mają być dostarczane do Spółki C, Spółka A zleciła do Dostawcy, który wykonuje odpowiednie czynności produkcyjne, a następnie sprzedaje wyprodukowany w Polsce towar do Spółki A, która to Spółka A dostarczy go do Spółki C (Spółka A działa pod polskim numerem VAT). Jednym z warunków przyznania Spółce A kontraktu (wygrania postępowania zakupowego) na produkcję i dostawę szyb do Spółki C, było zobowiązanie do wypłaty na rzecz Spółki C jednorazowej premii z tytułu przyznania nowego biznesu, tj. opłaty inicjalnej. Zgodnie z kontraktem (porozumieniem) zawartym pomiędzy Spółką A i Spółką C, Spółka A ma wypłacić Spółce C opłatę inicjalną na podstawie faktury VAT wystawionej przez Spółkę C na rzecz Spółki A(działającej pod polskim numerem VAT), na której zostanie naliczony polski VAT. Zgodnie z uzyskaną przez Wnioskodawcę interpretacją (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.266.2020.2.KOM), opłata inicjalna stanowi wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce, o ile Spółka A posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego (zapewnionego poprzez współpracę z Spółką B) umożliwia Spółce A prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski w sposób stały. Spółka A, mimo że nie posiada w Polsce żadnych zasobów infrastrukturalnych czy osobowych, poprzez które mogłaby podejmować decyzje zarządcze dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej i wszelkie decyzje dotyczące dystrybucji, kontraktowania kontrahentów czy zlecania zamówień są podejmowane przez Spółkę A w Wielkiej Brytanii dysponuje na terytorium Polski infrastrukturą niezbędną do produkcji i sprzedaży towarów na rzecz klientów z Polski i innych państw, tj. prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie produkcji i dystrybucji towarów. Wnioskodawca w ramach współpracy z Dostawcą zorganizował niezbędne zasoby w celu produkcji i sprzedaży towarów z terytorium Polski. Wnioskodawca poprzez współpracę z Dostawcą zapewnia produkcję towarów (zgodnie ze złożonym zapotrzebowaniem Spółki) oraz przygotowanie towarów do wysyłki tj. zapakowanie, kompletację i wydanie przewoźnikowi. Ponadto Spółka B może świadczyć pewne czynności administracyjne związane z procesowaniem zamówień i wysyłek (tj. przyjęcie zamówienia, wystawianie dokumentów przewozowych i dokumentów dotyczących zamówienia), w tym zamawianie przewoźników (dostaw) zakontraktowanych przez Spółkę A (niektórzy z pracowników Spółki B procesują zamówienia składane przez kontrahentów Spółki A i zamawiają przewoźników, którzy te zamówienia odbierają).

Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). W analizowanym przypadku należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym Dostawcy. Co prawda, Wnioskodawca nie ingeruje w sam proces produkcyjny, jak również nie jest odpowiedzialny za dostarczenie technologii produkcyjnej do Dostawcy. Należy jednak zauważyć, że Wnioskodawca nawiązał współpracę z Dostawcą w celu dostarczenia Wnioskodawcy wyprodukowanych przez Dostawcę towarów, które będą następnie sprzedawane przez Wnioskodawcę na rzecz jego odbiorców zewnętrznych zlokalizowanych w Polsce lub za granicą. Przy tym Dostawca produkuje towary zgodnie z instrukcjami tj. zgodnie z zamówieniem i zapotrzebowaniem przekazanymi przez Spółkę. Ponadto Spółka ma możliwość przeprowadzenia audytu jakości towarów produkowanych przez Dostawcę (audyt ad hoc).

W analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że wszelkie decyzje dotyczące dystrybucji, kontraktowania kontrahentów czy zlecania zamówień są podejmowane przez Spółkę A w Wielkiej Brytanii. Stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowania działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami podejmowanymi przez Wnioskodawcę, które nie mają miejsca w kraju. Istotny jest fakt, że decyzje, które zapadają w kraju siedziby dotyczą w rzeczywistości działalności prowadzonej w Polsce.

Tym samym, wskazać należy, że Wnioskodawca posiada/będzie posiadał na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazać przy tym należy, że posiadanie przez Wnioskodawcę w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest bezpośrednio wynikiem wyłącznie współpracy Spółki A z Dostawcą w kontekście kontraktu z Spółką C. Posiadanie przez Wnioskodawcę w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynika z zorganizowania przez Wnioskodawcę zasobów technicznych i personalnych na terytorium Polski umożliwiających Wnioskodawcy w sposób permanentny prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski, tj. realizację kontraktu z Spółką C jak i dostaw na rzecz innych podmiotów niż Spółka C.

Jednocześnie stwierdzić należy, że usługa za którą wnoszona jest przez Wnioskodawcę opłata inicjalna stanowi usługę, do której stosuje się art. 28b ustawy (tj. jest to usługa, do której nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym jak wskazano w niniejszej interpretacji, Wnioskodawca posiada/będzie posiadał na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie mając na uwadze okoliczności nabywania usługi za którą wnoszona jest przez Wnioskodawcę opłata inicjalna należy uznać, że jest ona świadczona dla znajdującego się w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Zatem skoro usługa za którą wnoszona jest przez Wnioskodawcę opłata inicjalna jest świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce - stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy, podlega opodatkowaniu w państwie, w którym nabywca usługi posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego świadczona jest usługa. Zatem usługa za którą wnoszona jest przez Wnioskodawcę opłata inicjalna podlega opodatkowaniu w Polsce według właściwej stawki podatku. Przy tym Spółka A jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w Polsce. W konsekwencji skoro zgodnie z uzyskaną przez Wnioskodawcę interpretacją (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.266.2020.2.KOM), opłata inicjalna stanowi wynagrodzenie za usługę i, jak wskazano w niniejszej interpretacji usługa za którą wnoszona jest przez Wnioskodawcę opłata inicjalna podlega opodatkowaniu w Polsce według właściwej stawki podatku w odniesieniu do nabywanej przez Wnioskodawcę usługi nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 i 7 ustawy zaś Wnioskodawca, na podstawie art. 86 ustawy, będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Spółkę C dokumentującej opłatę inicjalną.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin