Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.32.2021.2.JS
z 5 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 stycznia 2021r. (data wpływu – 04 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, gdzie podlega opodatkowaniu. Podstawową działalnością Spółki jest wynajem powierzchni nieruchomości, której jest właścicielem. W ostatnim czasie Spółka postanowiła zakupić podwozia do samochodów ciężarowych z zamiarem dalszej odsprzedaży. Ze względu na brak wystarczających środków pieniężnych na zakup podwozi, Wnioskodawca postanowił pożyczyć pieniądze od pośredniego udziałowca Spółki. Pożyczkodawcą jest spółką z siedzibą w Holandii, gdzie podlega opodatkowaniu. Pożyczkodawca nie prowadzi działalności w zakresie kredytowania oraz udzielania pożyczek. Umowa pożyczki została zawarta w Holandii, ponieważ zarówno reprezentant Spółki, jak i reprezentant Pożyczkodawcy są obywatelami Holandii. Środki pieniężne stanowiące przedmiot umowy pożyczki w momencie jej zawarcia znajdowały się poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej, na holenderskim rachunku bankowym Pożyczkodawcy. Po zawarciu umowy pożyczki, środki finansowe były przelewane na wskazany przez Spółkę rachunek bankowy.

Wnioskodawca wskazał we wniosku dane Pożyczkodawcy – podmiotu zagranicznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy umowa pożyczki nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, ze względu na fakt, iż umowa ta została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a środki finansowe będące przedmiotem tej umowy, w momencie jej zawarcia, również znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi podlegają wymienione w tym ustępie czynności cywilnoprawne, w tym umowy pożyczki. Jednocześnie, zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W omawianym przypadku rzeczy (środki finansowe), będące przedmiotem pożyczki, w momencie zawierania umowy pożyczki znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Stąd też, zgodnie ze wskazaną powyżej treścią art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w sytuacji gdy rzeczy będące przedmiotem umowy cywilnoprawnej znajdują się w czasie dokonania czynności cywilnoprawnej (zawarcia umowy) za granicą aby dana umowa podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, muszą być spełnione łącznie oba warunki, tj.:

1. nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
2. czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W przedmiotowym przypadku drugi z powyższych warunków nie został spełniony, gdyż umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Polski. Zatem, zgodnie z treścią art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, umowa pożyczki nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca powołał szereg interpretacji indywidualnych, które mają potwierdzać jego stanowisko. Wskazał również, że w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko prezentowane przez Spółkę jest potwierdzone jako prawidłowe.

Odnosząc się do przedstawionych interpretacji przepisów prawa podatkowego i orzecznictwa sądowego, Spółka podkreśliła, że stanowią one potwierdzenie tezy przedstawionej przez nią i stanowisko organów podatkowych w tym zakresie jest mocno ugruntowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815, ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę i stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy podstawę opodatkowania przy umowie pożyczki – stanowi kwota lub wartość pożyczki, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy – kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy stawka podatku od umowy pożyczki wynosi – 0,5%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z treści powołanego przepisu wynika, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że podmiot zagraniczny – spółka z siedzibą w Holandii udzieliła pożyczki na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (Pożyczkobiorca, Wnioskodawca). Umowa pożyczki została zawarta w Holandii, ponieważ zarówno reprezentant Spółki, jak i reprezentant Pożyczkodawcy są obywatelami Holandii. Środki pieniężne stanowiące przedmiot Umowy pożyczki w momencie jej zawarcia znajdowały się poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej, na holenderskim rachunku bankowym Pożyczkodawcy, a pieniądze, zgodnie z postanowieniami umowy, wpłynęły z Holandii na konto w polskim banku Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że umowa pożyczki nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ – jak wskazano we wniosku – środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki, w momencie jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki była zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się, 90-434 Łódź, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.