2021.03.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.34.2021.1.MG
z 1 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2021 r. (data wpływu 25 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 stycznia 2021 r. (data wpływu 28 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących budowę obiektu kulturalno-oświatowego pn. ,,(…)” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących budowę obiektu kulturalno-oświatowego pn.,,(…)”. Wniosek uzupełniono pismem z dnia (…) o pełnomocnictwo szczególne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina wykonuje zadania własne, które są na nią nałożone odrębnymi przepisami prawa, w ramach reżimu publicznoprawnego. Gmina, niektóre czynności, wykonuje także na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8, 9, 15, 17, 18 i 19 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 713) (dalej: ustawa o samorządzie gminnym) realizuje między innymi zadania z zakresu edukacji publicznej, kultury, utrzymania obiektu gminnego, tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych, współpracy z organizacjami społecznymi.

Gmina ubiegając się o dofinansowanie z krajowych środków publicznych i środków pochodzących z (…) złożyła wniosek o przyznanie pomocy na realizację operacji Budowa obiektu kulturalno-oświatowego pod nazwą: ,,(…)” w zakresie operacji typu ,,(…)”.

Następnie, w dniu (…), Gmina zawarła z Samorządem Województwa umowę o przyznaniu pomocy.

Celem inwestycji realizowanej przez Wnioskodawcę jest udostępnienie obiektu kulturalno- oświatowego dla ludności wiejskiej poprzez budowę ,,(…)”. Operacja ta ma przyczynić się do wzbogacenia i rozszerzenia oferty turystycznej.

Realizowana operacja prowadzić ma do osiągnięcia celu szczegółowego w ramach poddziałania „(…)”.

W związku z trwającą realizacją inwestycji, Gmina ponosi wydatki, które są dokumentowane wystawionymi na Gminę fakturami.

Podatek VAT, który jest wykazywany na fakturach dokumentujących wydatki związane z inwestycją, jest uznawany przez Gminę, na potrzeby rozliczania dofinansowania, jako koszt kwalifikowalny.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z artykułem 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przedmiotowe zadanie jest zadaniem własnym gminy, zgodnie art. 7 ust. 1 pkt 8, 9, 15, 17, 18 i 19 ustawy o samorządzie gminnym, gdyż dotyczy obszaru działania Gminy w zakresie kultury, utrzymania obiektu gminnego, tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych, współpracy z organizacjami społecznymi.

Realizowana operacja nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną, bowiem Gmina na etapie realizacji inwestycji nie planuje wykorzystywania obiektu do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Wnioskodawca w „(…)” prowadził będzie zajęcia artystyczne, naukę języków obcych, zajęcia opiekuńczo-wychowawcze i in. inicjatywy społeczne o charakterze stałym lub cyklicznym. Za ww. aktywności Gmina nie będzie pobierała opłat. Obiekt nie będzie wynajmowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina jest uprawniona do umniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturach dokumentujących budowę obiektu kulturalno-oświatowego, ,,(…)”?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina nie ma możliwości odliczenia podatku VAT w ramach realizacji przedmiotowej inwestycji, gdyż realizuje zadania nałożone przez odrębne przepisy prawa i tym samym, w zakresie tych zadań, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, Gmina nie jest zatem uprawniona do umniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturach dokumentujących budowę obiektu kulturalno-oświatowego, ,,(…)”.

Majątek powstały wskutek realizacji przedmiotowej inwestycji będzie służył zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty. Gmina nie będzie pobierała opłat zarówno za prowadzone w obiekcie zajęcia i in. inicjatywy społeczne, jak i nie będzie go wynajmowała. Realizowana inwestycja stanowi zadanie własne i nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi. W związku z realizacją projektu Gmina ponosi wydatki, które wykorzystywane będą do celów innych niż działalność gospodarcza (nie będą służyły wykonywaniu czynności opodatkowanych – powstała infrastruktura będzie infrastrukturą publiczną, kulturalną, ogólnodostępną, udostępnianą mieszkańcom nieodpłatnie).

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że Gmina nabywając towary i usługi, celem zrealizowania przedmiotowej inwestycji, nie nabywa ich jako podatnik podatku VAT w ramach działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem efekty przedmiotowej inwestycji nie są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją ww. inwestycji. Związek zakupów z czynnościami opodatkowanymi jest elementem koniecznym dla uznania prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek naliczony na gruncie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności powinien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, jak wskazał ustawodawca w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy - nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Jak wskazuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, aby mówić o odliczeniu podatku VAT, transakcje powodujące jego naliczenie muszą pozostawać w bezpośrednim i ścisłym związku z czynnościami objętymi podatkiem należnym, rodzącymi prawo do odliczenia (wyrok TSUE z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt C-26/12). Jak wskazuje TSUE, prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów lub usług zakłada, że wydatki czynione celem ich uzyskania stanowiły element cenotwórczy transakcji obciążonych podatkiem należnym, rodzących prawo do jego odliczenia.

Związek dokonywanych wydatków z czynnościami opodatkowanymi należy więc na tym gruncie oceniać na moment ich poniesienia przez podatnika. Nabyte towary i usługi muszą pozostawać w ścisłym i bezpośrednim związku z transakcjami powodującymi naliczenie podatku, które dają prawo do odliczenia.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE, jedynie posiadająca status podatnika osoba, która działa w takim charakterze w chwili nabycia dobra, ma prawo do odliczenia w związku z tym dobrem i może odliczyć VAT należy lub zapłacony od tego dobra, jeśli wykorzystuje je na potrzeby opodatkowanych transakcji (wyrok TSUE z dnia 25 lipca 2018 r., sygn. akt C-140/17).

Realizacja przedmiotowej inwestycji nie ma na celu dokonywania czynności opodatkowanych.

,,(…)” przez Gminę udostępniane do nieodpłatnego korzystania przez mieszkańców. W momencie poniesienia wydatków nie można więc mówić o ich bezpośrednim i ścisłym związku z czynnościami opodatkowanymi, a tym samym o prawie do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym należy uznać, iż Gmina nabywając towary i usługi w celu realizacji inwestycji objętej dofinansowaniem, nie może zostać uznana za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z czym czynności dokonywane w ramach przedsięwzięcia wyłączone są spod reżimu prawnego ustawy o VAT. Konsekwentnie więc czynności te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, a Gminie nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o VAT naliczony, jak również prawo do uzyskania zwrotu różnicy.

W świetle powyższych argumentów Gmina wnosi o uznanie swojego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyżej przedstawionego stanu prawnego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Tylko bowiem w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy). W szczególności zadania te obejmują sprawy edukacji, kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami; utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych; wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej; promocji gminy oraz współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2019 r. poz. 688, 1570 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 284) – art. 7 ust. 1 pkt 8, pkt 9, pkt 15, pkt 17, pkt 18 i pkt 19 ustawy o samorządzie gminnym.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina wykonuje zadania własne, które są na nią nałożone odrębnymi przepisami prawa, w ramach reżimu publicznoprawnego. Gmina niektóre czynności wykonuje także na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8, 9, 15, 17, 18 i 19 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, realizuje między innymi zadania z zakresu edukacji publicznej, kultury, utrzymania obiektu gminnego, tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych, współpracy z organizacjami społecznymi.

Gmina ubiegając się o dofinansowanie z krajowych środków publicznych i środków pochodzących z ,,(…)” złożyła wniosek o przyznanie pomocy na realizację operacji Budowa obiektu kulturalno-oświatowego pod nazwą,,(…)” w zakresie operacji typu ,,(…)”.

Następnie, w dniu (…). Gmina zawarła z Samorządem Województwa umowę o przyznaniu pomocy.

Realizowana operacja prowadzić ma do osiągnięcia celu szczegółowego w ramach poddziałania „(…)”.

W związku z trwającą realizacją inwestycji, Gmina ponosi wydatki, które są dokumentowane wystawionymi na Gminę fakturami.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z artykułem 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przedmiotowe zadanie jest zadaniem własnym gminy, gdyż dotyczy obszaru działania Gminy w zakresie kultury, utrzymania obiektu gminnego, tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych, współpracy z organizacjami społecznymi.

W analizowanym przypadku wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących budowę obiektu kulturalno-oświatowego pn. ,,(…)”.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT, w ramach działalności gospodarczej, do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. W rozpatrywanej sprawie związek taki nie występuje. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, realizowana operacja nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną, bowiem Gmina na etapie realizacji inwestycji nie planuje wykorzystywania obiektu do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Poza tym, Gmina wykonuje zadania własne, które są na nią nałożone odrębnymi przepisami prawa, w ramach reżimu publicznoprawnego. Wnioskodawca, zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym realizuje między innymi zadania z zakresu edukacji publicznej, kultury, utrzymania obiektu gminnego, tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych, współpracy z organizacjami społecznymi. Skoro Gmina nabywa towary i usługi związane z realizacją inwestycji w ramach wykonywania zadań własnych, zgodnie z art. art. 15 ust. 6 ustawy, nie będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, Wnioskodawca – na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy – nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących budowę obiektu kulturalno-oświatowego.

Podsumowując, Gmina nie jest uprawniona do umniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących budowę obiektu kulturalno-oświatowego, pn.,,(…)”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy nadmienić, że kryterium kwalifikowalności wydatków w ramach rozliczeń dotyczących wykorzystywanych środków pomocowych Unii Europejskiej (w tym kwalifikowalności podatku od towarów i usług), nie jest zagadnieniem regulowanym przez przepisy prawa podatkowego. Określenie kryteriów kwalifikowalności wydatków objętych dofinansowaniem w ramach programu operacyjnego, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2019 r., poz. 1295, z późn. zm.), należy do zadań instytucji zarządzającej, która na podstawie art. 25 ust. 1 ww. ustawy, odpowiada za prawidłową realizację programu operacyjnego.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin