Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.740.2020.3.AW
z 5 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm). Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.) – uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2021 r. (data wpływu 4 lutego 2021 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania wypłaty z zysków pochodzących ze sprzedaży mebli na podstawie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania wypłaty z zysków pochodzących ze sprzedaży mebli na podstawie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wniosek został uzupełniony w dniu 4 lutego 2021 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem w dwuosobowej spółce jawnej, a w związku z tym podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka zajmuje się dystrybucją mebli oraz sprzętu medycznego. W przyszłości wspólnicy spółki planują jej rozwiązanie bez dokonywania likwidacji i chcą osobno kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej w ramach odrębnych jednoosobowych przedsiębiorstw. Wnioskodawczyni planuje dystrybuować sprzęt medyczny, zaś drugi wspólnik będzie zajmował się sprzedażą mebli. Zmiana (podział działalności) nie będzie polegała na przeniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wspólnicy jako przedsiębiorcy, odkupią od spółki towary, które będą sprzedawać w ramach swoich działalności.

Wnioskodawczyni wraz ze wspólnikiem zgodnie uznając wzajemny wkład w budowanie rynków obu przedmiotów działalności obecnej spółki jawnej planują, że przez okres 5 lat po rozwiązaniu spółki jawnej dzielić się będą zyskami osiąganymi w ramach przejętych działalności.

Wspólnicy planują zawrzeć porozumienie regulujące zasady i terminy opisanych wypłat traktując, że prowadzenie przez nich działalności będzie stanowić w umówionym okresie wspólne przedsięwzięcie (dalej: Porozumienie). W ramach wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawczyni uprawniona będzie do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej we własnym imieniu i na własny rachunek. Dotychczasowy wspólnik nie będzie ujawniany na zewnątrz, nie będzie współwłaścicielem towaru.

W uzupełnieniu wniosku w wyniku wezwania wskazano ponadto:

• Wspólnicy przeprowadzą rozwiązanie spółki jawnej bez jej likwidacji zgodnie z treścią art. 68 Kodeksu spółek handlowych. Wspólnicy uzgodnili, że przeprowadzą podział majątku, po wcześniejszym zaspokojeniu wierzycieli spółki. Mając na uwadze, brak istniejących wierzytelności na dzień zakończenia działalności, usprawiedliwione jest odstąpienie od przeprowadzania likwidacji.
• Wspólnicy planują zawrzeć porozumienie na postawie ogólnych przepisów prawa cywilnego (art. 353¹ Kodeksu cywilnego). Stosownie do tego przepisu strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jest to norma prawna przyznająca podmiotom prawa cywilnego generalną kompetencję do swobodnego kształtowania stosunków zobowiązaniowych przez umowy. Zasada swobody umów stwarza podmiotom możliwość kształtowania stosunków zobowiązaniowych innych niż typowe. Strony uzyskują kompetencję do tworzenia zupełnie nowych typów umów, niepodobnych do normatywnie określonych w Kodeksie cywilnym lub innych ustawach. Mogą także wzorować się na umowach nazwanych, ale określając łączący ich stosunek zobowiązaniowy dokonywać pewnych modyfikacji lub uzupełnień, kreując w ten sposób bardziej odpowiedni dla nich instrument prawny.
• Wspólne przedsięwzięcie polegać będzie na tym, że każdy ze wspólników prowadzić będzie indywidualną działalność gospodarczą stanowiącą kontynuację współpracy rozpoczętej w ramach spółki jawnej opartej o umowy z ustalonymi kontrahentami. W tym zakresie, wspólnicy będą ze sobą współpracować m.in. poprzez wzajemne kontakty z tymi kontrahentami, a także wymianę know-how. Podział osiąganych zysków będzie dotyczyć wyłącznie tych, które osiągane będą ze sprzedaży konkretnych produktów wymienionych w porozumieniu. Porozumienie określa zarówno sposób ustalenia zysku, jak i terminy wypłaty należnych kwot. Wspólne przedsięwzięcie zostało przez partnerów ograniczone czasowo (60 miesięcy).
• W ramach zawartego porozumienia partnerzy w takim samym stopniu będą zobowiązani zarówno do działania, jak i zaniechania. Będą zobowiązani m.in. do wzajemnego udostępniania praktycznych informacji handlowych, danych finansowych swoich działalności, niepodejmowania działalności konkurencyjnej. Każdy z partnerów będzie miał prawo przeglądania ksiąg podatkowych i innych dokumentów drugiego z partnerów. Partnerzy nie będą ponosić odpowiedzialności za zobowiązania drugiego z Partnerów, analogicznie do sytuacji występującej w spółce cichej. Każdy z partnerów będzie miał prawo przejęcia do swojego przedsiębiorstwa działalności drugiego partnera, jeśli ten zdecydowałby się na zakończenie jej prowadzenia, np. ze względów zdrowotnych, rodzinnych itp.
• Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
• Zanim dojdzie do likwidacji spółki, towary będące w magazynie spółki zostaną sprzedane firmom obu partnerów. Pozostały majątek spółki w postaci środków pieniężnych zostanie podzielony pomiędzy wspólników.
• Zgodnie z treścią porozumienia partnerzy otrzymywać będą określony procentowo zysk z działalności drugiego z partnerów. Partnerzy uzgodnili, że podziałowi podlegać będzie zysk netto stanowiący różnicę pomiędzy sumą przychodu ze sprzedaży towarów a bezpośrednim kosztem ich nabycia. Każdy z partnerów będzie ewidencjonował uzyskiwane/ponoszone przez siebie przychody i koszty zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi dla prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku otrzymania przez Wnioskodawczynię od byłego wspólnika pieniędzy tytułem uzgodnionej wypłaty z zysków pochodzących ze sprzedaży mebli, powstanie dla Wnioskodawczyni przychód z działalności gospodarczej określony w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wypłata przez Wnioskodawczynię byłemu wspólnikowi przewidzianego Porozumieniem udziału w zyskach ze sprzedaży sprzętu medycznego stanowi świadczenia usług na rzecz byłego wspólnika przez Wnioskodawczynię w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z czym podlega opodatkowaniu VAT?

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – w przypadku otrzymania przez Wnioskodawczynię od byłego wspólnika pieniędzy tytułem uzgodnionej wypłaty z zysków pochodzących ze sprzedaży mebli, powstanie dla Wnioskodawczyni przychód z działalności gospodarczej określony w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030, z późn. zm.; dalej: k.s.h.), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna. Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu, określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną. W myśl art. 58 Kodeksu spółek handlowych, rozwiązanie spółki powodują: * przyczyny przewidziane w umowie spółki, *jednomyślna uchwała wszystkich wspólników, * ogłoszenie upadłości spółki, * śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości, * wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika, * prawomocne orzeczenie sądu. Zgodnie z art. 67 § 1 Kodeksu spółek handlowych, w przypadkach określonych w art. 58 tej ustawy. należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki. Mając zatem na uwadze brzmienie art. 67 § 1 należy uznać, że o sposobie zakończenia bytu prawnego spółki osobowej w zakresie wskazanym przez przepisy Kodeksu spółek handlowych mogą zadecydować jej wspólnicy, a postępowanie likwidacyjne nie jest obligatoryjne, mimo wystąpienia przesłanek do rozwiązania spółki osobowej. W szczególności w ramach likwidacji lub w ramach innego sposobu zakończenia działalności spółki osobowej może nastąpić sprzedaż wspólnikom zapasów przed zakończeniem działalności spółki.

Żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje wprost sytuacji Wnioskodawczyni.

Środki, które – zgodnie z Porozumieniem – otrzyma Wnioskodawczyni pochodzić będą z zysków z działalności gospodarczej prowadzonej przez byłego wspólnika na bazie rozwiązań, kontaktów i zasad wypracowanych wspólnie w czasie istnienia spółki jawnej, w konsekwencji czego uznać je należy za przychody ze wspólnego przedsięwzięcia.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału).

Porozumienie, które zamierza zawrzeć Wnioskodawczyni ze swoim obecnym wspólnikiem należy uznać za wspólne przedsięwzięcie. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera legalnej definicji pojęcia „wspólnego przedsięwzięcia”. Pojęciu temu należy nadać szeroki zakres, przy czym cel takiego wspólnego przedsięwzięcia powinien być zarobkowy. Działalność wykonywana w ramach przedsięwzięcia może mieć każdy charakter, np. może to być działalność handlowa. Wspólne przedsięwzięcie powinno być ujęte w pewne normy organizacyjne. Nie muszą to być jednakże ramy sztywne i zinstytucjonalizowane. Wystarczy, by pozwalały na sprawne przeprowadzenie przedsięwzięcia, osiąganie przychodów oraz rozliczenie zysków, przypadających każdemu z podmiotów w nim uczestniczących.

Powyższa regulacja art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest realizacją zasady, że uzyskane we wspólnym przedsięwzięciu przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u wspólników proporcjonalnie do ich udziałów w zyskach tego przedsięwzięcia. Oznacza to, że przychody i koszty uzyskania przychodów uzyskiwane ze wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawczyni i byłego wspólnika na podstawie Porozumienia winny zostać rozliczone przez Wnioskodawczynię zgodnie z art. 8 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Pojęcie działalności gospodarczej i pozarolniczej działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy, daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, działalność ta musi być wykonywana w sposób ciągły.

Stosownie natomiast do art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (art. 22 ust. 1 omawianej ustawy).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Jednocześnie w myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Podkreślenia wymaga, że powyższa regulacja art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest realizacją zasady, że uzyskane we wspólnym przedsięwzięciu przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u wspólników proporcjonalnie do ich udziałów w zyskach tego przedsięwzięcia.

Polskie prawo nie wyodrębnia w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.) odrębnego typu umowy na wspólne przedsięwzięcie. Nie mniej jednak dopuszczalność zawierania tego typu umów jest niezaprzeczalna w świetle obowiązującej w prawie polskim zasady swobody umów. Zgodnie z jej treścią strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 353¹ Kodeksu).

Należy także wskazać, że ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zdefiniował pojęcia wspólnego przedsięwzięcia. Dlatego też zasadne jest odwołanie się do wykładni literalnej, bazującej na brzmieniu językowym tych wyrazów. I tak – słowo wspólny oznacza „wykonywany lub przeżywany przez wiele osób, razem z innymi”, „należący do wielu osób”, „jednakowy dla wielu osób”. Natomiast przedsięwzięcie jest definiowane jako „projekt, działanie podjęte w jakimś celu”, a przedsięwziąć – przedsiębrać to „zdecydować się na wykonanie czegoś” (Słownik Języka Polskiego pod red. W. Doroszewskiego, sjp.pwn.pl).

Zatem zwrot „wspólne przedsięwzięcie” należy postrzegać jako wszelkiego rodzaju projekty, których realizacja wiąże się z udziałem co najmniej dwóch podmiotów niezwiązanych formalnie strukturą organizacyjną. Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje się wspólnym działaniem podejmowanym w celu realizacji zamierzonego celu.

W potocznym rozumieniu przez wspólne przedsięwzięcie rozumie się podjęcie wspólnych działań w celu wykonania określonej inwestycji czy wykonania określonych usług, sprzedaży. Ma ono w założeniu obniżyć koszty jego realizacji. Podział kosztów takiego przedsięwzięcia zwykle dokonywany jest proporcjonalnie do wielkości nakładów, poczynionych przez każdy z podmiotów uczestniczących w tym przedsięwzięciu. Także zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podział kosztów między podatników w odniesieniu do wspólnego przedsięwzięcia następuje proporcjonalnie do posiadanego udziału, a gdy udziału tego nie można ustalić, przyjmuje się, że udziały te są równe. Podobnie art. 8 ust. 1 tej ustawy nakazuje rozliczanie przychodów z przedsięwzięcia. Także z przepisów podatkowych można zatem wysnuć wniosek, że w przypadku wspólnego przedsięwzięcia wszystkie podmioty w nim uczestniczące czynią nakłady na to przedsięwzięcie i ponoszą wspólnie ekonomiczne ryzyko jego powodzenia. Przychody i koszty ich uzyskania liczone są bowiem najpierw dla całego przedsięwzięcia, a dopiero później dzielone między jego uczestników.

Tymczasem z umowy zawartej między byłymi wspólnikami spółki jawnej nie wynika, aby Wnioskodawczyni miała obowiązek ponoszenia jakichkolwiek nakładów bądź też uczestniczyła w jakikolwiek sposób w sprzedaży dokonywanej przez drugi podmiot gospodarczy. Z opisu sprawy nie wynika także, aby Wnioskodawczyni ponosiła ryzyko wspólnego prowadzenia działalności. Co więcej Wnioskodawczyni wskazuje, że Partnerzy uzgodnili, że podziałowi podlegać będzie zysk netto stanowiący różnicę pomiędzy sumą przychodu ze sprzedaży towarów a bezpośrednim kosztem ich nabycia. Każdy z partnerów będzie ewidencjonował uzyskiwane/ponoszone przez siebie przychody i koszty zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi dla prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej, a ponadto, że każdy z byłych wspólników będzie zbywał towar będący wyłącznie jego własnością, gdyż: Wspólnicy jako przedsiębiorcy, odkupią od spółki towary, które będą sprzedawać w ramach swoich działalności.

Wprawdzie – w analizowanej sprawie – wysokość wynagrodzenia będzie Wnioskodawczyni wypłacana na podstawie zawartego porozumienia, jednak dzielenie się zyskami osiągniętymi w ramach przejętych działalności nie stanowi o prowadzeniu przez strony wspólnego przedsięwzięcia. Jest to tylko jeden z obowiązków, który strona ma wykonywać w ramach zawartej umowy za ustalone wynagrodzenie. Także informacja, że: Każdy z partnerów będzie ewidencjonował uzyskiwane/ponoszone przez siebie przychody i koszty zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi dla prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej przeczy tezie o prowadzeniu wspólnego przedsięwzięcia w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze, przychód jaki uzyska Wnioskodawczyni w związku z otrzymaniem wypłaty z zysków pochodzących ze sprzedaży mebli powinien zostać zakwalifikowany jako przychód ze źródła działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 14 ust. 1 tej ustawy.

Zaproponowany przez Wnioskodawczynię sposób rozliczenia prowadziłby – wbrew treści art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – do sytuacji, w której druga strona umowy rozpoznawałaby swój przychód w oparciu o całą wartość sprzedaży i jednocześnie obie strony umowy – na podstawie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zobowiązane byłyby do wykazywania przychodu z tytułu sprzedaży proporcjonalnie do udziału posiadanego we wspólnym przedsięwzięciu. W konsekwencji prowadziłoby to do nieakceptowalnej sytuacji, w której te same przychody podlegałyby wykazaniu i opodatkowaniu u więcej niż jednego podatnika.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.