2021.03.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.526.2020.1.RM
z 5 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 7 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 7 grudnia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 13 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, braku obowiązku ustanowienia przedstawiciela podatkowego, opodatkowania usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, braku obowiązku ustanowienia przedstawiciela podatkowego, opodatkowania usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wniosek uzupełniono w dniu 13 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 13 grudnia 2020 r.).

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
A. Limited;
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
B. Sp. z o.o.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Niniejszy wniosek o interpretację jest wnioskiem wspólnym, jaki jest składany przez A. (dalej: A) i B. Sp. z o.o. (dalej: B) celem potwierdzenia stanu faktycznego, jaki będzie obowiązywał w relacji pomiędzy wskazanymi podmiotami od dnia 1 stycznia 2021 r., a więc od zakończenia okresu przejściowego w związku z opuszczeniem Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię. W rezultacie uznania Wielkiej Brytanii za państwo, które nie jest członkiem Unii Europejskiej i nie mają do niego zastosowania procedury obowiązujące pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, obowiązki B. jako zleceniobiorcy A. ulegną rozszerzeniu i zakres czynności podejmowanych na rzecz A. będzie szerszy. W związku z tym, dla potrzeb niniejszego wniosku, przyjmuje się, że Wielka Brytania (kraj siedziby A.) nie jest państwem członkowskim Unii Europejskiej, a tym samym A. nie ma na terytorium żadnego państwa członkowskiego Unii Europejskiej swojej siedziby.

A. jest spółką kapitałową prawa brytyjskiego, z siedzibą w Wielkiej Brytanii, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług (dalej: VAT) w Wielkiej Brytanii (dla potrzeb wniosku przyjmuje się, że Wielka Brytania nie stanowi już terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej i nie mają do niej zastosowania dyrektywy unijne). A. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie dystrybucji specjalistycznych komponentów wytwarzanych z włókna szklanego dla motoryzacji.

A. jest również zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w Polsce, co wynika z faktu, iż Spółka jest właścicielem towarów (wyrobów gotowych), produkowanych i udostępnianych na rzecz Spółki przez podmiot powiązany - B. sp. z o.o. (dalej: B.), które to towary następnie sprzedaje do polskich kontrahentów (podmioty niepowiązane z siedzibą w Polsce), ale również do kontrahentów w UE, albo też przesuwa (w ramach własnego przedsiębiorstwa) do kraju siedziby - Wielkiej Brytanii. Spółka jest również w Polsce właścicielem surowców (materiałów), które następnie powierza B. dla potrzeb realizacji czynności produkcyjnych.

A. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium żadnego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a niniejszym wnioskiem o interpretację A. zamierza potwierdzić fakt powstania takiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w związku ze współpracą z B. po wdrożeniu nowych procedur i zakończeniu okresu przejściowego na opuszczenie Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię.

B. jest polską spółką kapitałową, zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. B. prowadzi działalność produkcyjną szyb zespolonych dla rynku budowlanego oraz na zlecenie A. - produkcję specjalistycznych wyrobów z włókna szklanego.

Sytuacja A.

A. jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej … - światowego lidera w produkcji wyrobów szklanych dla budownictwa, motoryzacji i elektroniki. A. jest centralną spółką grupy w segmencie specjalistycznych wyrobów z włókna szklanego z siedzibą w Wielkiej Brytanii.

A. pełni funkcję centrali segmentu grupy, realizuje funkcje produkcyjne (samodzielnie bądź poprzez zlecanie produkcji na rzecz podmiotów powiązanych), funkcje badawczo-rozwojowe, jak również funkcje dystrybucyjne. A. posiada znaczące zasoby trwałe (biuro, środki trwałe, itd.) i ludzkie w Wielkiej Brytanii. A. jest również stroną szeregu kontraktów handlowych oraz kontraktów sprzedażowych (dystrybucja wyrobów szklanych na całym świecie, w tym również na rynku brytyjskim). A. jest stroną kontraktów handlowych z dwoma znaczącymi odbiorcami wyrobów szklanych w Polsce (wyroby te są produkowane w zakładzie należącym do B.).

Sytuacja B.

B. jest spółką produkcyjną, która zajmuje się przetwórstwem szkła i produkcją szyb zespolonych w Polsce. B. posiada zakłady produkcyjne w Polsce, które są wyposażone w aktywa trwałe, jak również w zasoby ludzkie właściwe dla realizacji zadań produkcyjnych.

Jeden z zakładów produkcyjnych w Polsce (oddział) realizuje usługi produkcyjne na rzecz A. - działalność i produkcja w ramach tego zakładu jest dedykowana w całości potrzebom A.

Współpraca pomiędzy A. i B.

W 2016 r. A. i B. zawarły umowę handlową dotyczącą świadczenia usług produkcyjnych przez B. na rzecz A. (planowana długotrwała współpraca). W oparciu o tę umowę, jeden z zakładów produkcyjnych B. realizuje produkcję zleconą przez A., produkując (z surowców dostarczonych przez A.) specjalistyczne wyroby z włókna szklanego i udostępniając je dla potrzeb A.

B. jest odpowiedzialna za wyprodukowanie, zapakowanie i przechowanie wyprodukowanych wyrobów (do czasu wysyłki tych wyrobów w miejsce wskazane przez A.).

Zgodnie z umową, A. zamawia u B. produkcję określonych wyrobów z włókna szklanego, zapewniając B. surowiec, jak również specyfikację produkcyjną. B. natomiast zapewnia aktywa produkcyjne i zasoby ludzkie (sam proces produkcyjny może być realizowany przez B. w oparciu o standardy lub wytyczne A., bądź też może zostać opracowany samodzielnie przez B., przy założeniu, że wyrób końcowy spełni zakładane parametry), aby taką produkcję zrealizować. Surowce służące produkcji stanowią własność A. (A. powierza je B.), jak również wyroby wyprodukowane przez B. stanowią własność A.

Jednocześnie, wyroby wyprodukowane przez B. na rzecz A. są następnie sprzedawane przez A. do polskich i unijnych kontrahentów (transport wyrobów bezpośrednio z zakładu produkcyjnego do zakładu kontrahenta) - taka sprzedaż jest realizowana przez A. jako polskiego podatnika VAT i wykazywana w polskiej deklaracji VAT - albo też są przemieszczane przez A. w ramach własnego przedsiębiorstwa do Wielkiej Brytanii celem dalszej odsprzedaży (ma to również odzwierciedlenie w polskich rozliczeniach VAT).

Zasoby A. w Polsce.

A. nie posiada w Polsce żadnych zasobów infrastrukturalnych czy osobowych (pracowników czy zleceniobiorców), poprzez które mogłaby podejmować decyzje zarządcze dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej. Wszelkie decyzje dotyczące dystrybucji, kontraktowania kontrahentów czy zlecania zamówień są podejmowane przez Spółkę w Wielkiej Brytanii.

Zmiany w związku z wystąpieniem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej.

Z uwagi na fakt, iż Wielka Brytania przestaje być członkiem Unii Europejskiej (i przestaje obowiązywać okres przejściowy), od dnia 1 stycznia 2021 r. zostają wdrożone nowe procedury współpracy pomiędzy A. i B., w szczególności w zakresie kwestii celnych. Na bazie tych procedur, to B. będzie odpowiedzialna za współpracę z agencją celną w zakresie importu surowców zakontraktowanych przez A. (dostarczanych przez A.), jak również w zakresie eksportu wyrobów gotowych w miejsce wskazane przez A. w Wielkiej Brytanii. A. nie będzie posiadała własnych pracowników czy zleceniobiorców w Polsce - tego typu prace będą realizowane przez B. (kosztem zostanie obciążona A.). B. będzie więc koordynowała procesy eksportowe i importowe w odniesieniu do wyrobów i surowców stanowiących własność A., jak również koordynowała współpracę z agencją celną.

A. potwierdzała istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce z urzędem właściwym dla ewentualnego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (kompetentne urzędy wskazały, że właściwym urzędem skarbowym jest urząd dla podatników zagranicznych, bez miejsca prowadzenia działalności w Polsce). Niemniej jednak, w związku z wystąpieniem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, wdrożeniem nowych procesów i przekazaniem ich z A. do B., a także nowymi orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), np. wyrok C-547/18 (Dong Yang Electronics), A. zamierza potwierdzić, iż takie miejsce prowadzenia działalności powstanie, a tym samym usługi świadczone na rzecz A. powinny być rozliczane dla celów VAT w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy, w świetle art. 11 ust. 1 rozporządzenia VAT, współpraca A. z B. (produkcja na zlecenie w modelu obowiązującym po finalnym zakończeniu okresu przejściowego po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej) skutkuje uznaniem, że A. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce?
Jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1. zostanie uznane za prawidłowe, czy w świetle art. 18a ust. 1 ustawy o VAT, A. nie jest obowiązana do ustanowienia przedstawiciela podatkowego w Polsce?
Jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1. zostanie uznane za prawidłowe, czy w świetle art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, miejscem opodatkowania usług produkcyjnych świadczonych przez B. na rzecz A. będzie stałe miejsce prowadzenia działalności A. w Polsce?
Jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1. i Pytania 3. zostanie uznane za prawidłowe, czy w świetle art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, A. będzie uprawniona do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez B. z tytułu świadczenia usług produkcyjnych?

Stanowisko Zainteresowanych:

Stanowisko Wnioskodawców w zakresie Pytania 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 11 ust. 1 rozporządzenia VAT, współpraca A. z B. (produkcja na zlecenie, w modelu obowiązującym po finalnym zakończeniu okresu przejściowego po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej) skutkuje uznaniem, że A. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawców w zakresie Pytania 2.

W ocenie Wnioskodawcy, jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1. zostanie uznane za prawidłowe, w świetle art. 18a ust. 1 ustawy o VAT, A. nie jest obowiązana do ustanowienia przedstawiciela podatkowego w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawców w zakresie Pytania 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1. zostanie uznane za prawidłowe, w świetle art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, miejscem opodatkowania usług produkcyjnych świadczonych przez B. na rzecz A. będzie stałe miejsce prowadzenia działalności A. w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawców w zakresie Pytania 4.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1. i Pytania 3. zostanie uznane za prawidłowe, w świetle art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, A. będzie uprawniona do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez B. z tytułu świadczenia usług produkcyjnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców w zakresie Pytania 1.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia VAT, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Przy wykładni pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej", odwołując się do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc "stworzyć" wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia VAT, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy.

Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też "własna" infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawionej sprawy należy stwierdzić, że działalność A. realizowana w Polsce - z uwzględnieniem zmian w procesach od stycznia 2021 r. - będzie spełniać przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, z uwagi na charakteryzowanie się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności w Polsce będzie wynikać z długotrwałego kontraktu i zamiaru zlecania produkcji przez A. na rzecz B., której to efekt jest następnie przez A. dostarczany do kontrahentów w ramach czynności opodatkowanych (czynności podatnika VAT). Z uwagi na fakt, iż jeden z zakładów B. prowadzi produkcję dedykowaną na rzecz A., należy uznać że infrastruktura i zasoby tego zakładu po styczniu 2021 r., gdzie stanie się ona krytyczna dla skutecznego prowadzenia działalności gospodarczej przez A. w Polsce (i Unii Europejskiej) cechuje się wystarczającą stałością, by stanowić „przedłużenie” działalności gospodarczej A.. Tym samym, fakt dedykowanej współpracy pomiędzy A. i B. (podmioty powiązane), kiedy sens funkcjonowania części infrastruktury B. jest pochodną zleceń A., w opisanym modelu, powinien prowadzić do wniosku, że A. będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W tym zakresie stanowisko A. jest spójne z dominującą praktyką organów podatkowych, wskazujących że współpraca typu „toll manufacturing” skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, i zostało potwierdzone m.in. w następujących interpretacjach:

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 sierpnia 2020 r., sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.185.2020.2.JŻ:

„(...) Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). W analizowanym przypadku należy stwierdzić, że B. posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym Wnioskodawcy. Co prawda, B. nie posiada dostępu ani prawa do korzystania z pomieszczeń czy urządzeń Wnioskodawcy ani nie jest uprawniona do wydawania poleceń lub kontroli nad personelem Wnioskodawcy. Należy jednak zauważyć, że B. nawiązała współpracę z Wnioskodawcą w celu dostarczenia B. przetworzonych przez Wnioskodawcę Towarów, które będą wolne od jakichkolwiek istotnych wad i które będą następnie sprzedawane przez B. na rzecz jego klientów (odbiorców końcowych przetworzonych materiałów). Jednocześnie wskazano, że Wnioskodawca wytwarza Towary według parametrów i specyfikacji dostarczonych przez B., które dotyczą ściśle produktów zaprojektowanych przez B. Wnioskodawca świadczy usługi (wytwarza Towary) zgodnie z wytycznymi wskazanymi przez B. w zakresie parametrów i specyfikacji finalnego Towaru. (...) Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, należy stwierdzić, że B. posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (...)”

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 października 2019 r., sygn. 0114- KDIP1-2.4012.527.2019.1.JŻ:

„(…) Posiadanie przez Wnioskodawcę w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynika ze zorganizowania przez Wnioskodawcę zasobów technicznych i personalnych na terytorium Polski umożliwiających Wnioskodawcy w sposób permanentny prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski. W opisanych okolicznościach sprawy bowiem dzięki zorganizowaniu niezbędnej infrastruktury technicznej oraz osobowej należącej do Kontrahenta oraz udziałowi zasobów Wnioskodawcy, jak również nabyciu różnych usług, niezależnie i w długiej perspektywie czasu na terytorium Polski są produkowane towary (pierwotnie pojazdy i części samochodowe, a od 2019 r. silniki), które następnie są sprzedawane przez Wnioskodawcę lub wykorzystywane dla własnych potrzeb. Jednocześnie w analizowanym przypadku fakt, że w 2020 r. udziały w spółce jaką jest Kontrahent staną się własnością Wnioskodawcy nie będzie mieć wpływ na posiadanie przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Transakcja, na skutek której udziały Kontrahenta staną się własnością Wnioskodawcy nie przesądzi o posianiu w Polsce przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności. W analizowanym przypadku zorganizowanie niezbędnych zasobów w celu stałego prowadzenia działalności produkcyjnej i handlowej powoduje spełnienie przesłanek skutkujących powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (...)”

interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 maja 2017 r., sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.15.2017.1.JŻ:

„(...) W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Spółki, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane z produkcją i nabyciem zestawów radiowych oraz usług logistycznych, wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych. Jak sam wskazał Wnioskodawca, Spółka sprowadziła do Polski linię montażową do montażu samochodowych zestawów radiowych, którą wynajęła odpłatnie polskiemu producentowi. Linia montażowa została zainstalowana w zakładzie produkcyjnym Producenta. Producent przy pomocy własnego personelu wykorzystuje linię montażową do produkcji we własnym imieniu i na własny rachunek zestawów radiowych, które produkowane są przez Producenta z komponentów nabytych od Spółki. Producent wykorzystuje linię montażową do własnej działalności gospodarczej, ale wyłącznie w celu wykonywania zleceń Spółki. Producent zapewnia również usługi logistyczne związane z przepływem materiałów i gotowych produktów w obiegu wewnętrznym, magazynowym oraz zewnętrznym. Wyprodukowane zestawy radiowe Producent sprzedaje Spółce, natomiast Spółka odsprzedaje następnie zestawy radiowe do swojego klienta. Ponadto, Spółka korzysta z usług logistycznych parku logistycznego. Park Logistyczny obowiązany jest w szczególności do rozładunku towarów Spółki, przyjęcia ich do magazynu i przechowywania, prowadzenia ewidencji magazynowej towarów, załadunku i wysłania towarów. Umowa współpracy z Parkiem Logistycznym przewiduje, że przedstawiciele Spółki mają możliwość oglądu i inwentaryzacji swoich towarów jedynie w terminach uprzednio uzgodnionych. Z powyższego opisu sprawy zatem wynika, że działalność Wnioskodawcy w Polsce obejmuje czynności polegające na produkcji towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych Spółki. Jednocześnie, Wnioskodawca przy wykonywaniu wskazanych czynności dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności (...)”

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lutego 2016 r., sygn. IPPP3/4512-4/16-3/JŻ:

„(...) W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że w przedstawionym przypadku wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu Podwykonawcy Spółki do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (...)”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców w zakresie Pytania 2.

Jak stanowi art. 2 pkt 4 ustawy o VAT, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej. Jednocześnie, jak stanowi art. 18 ust. 1 ustawy o VAT, podatnik, nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, podlegający obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnik VAT czynny, jest obowiązany ustanowić przedstawiciela podatkowego.

W sytuacji, w której Wielka Brytania nie jest już członkiem Unii Europejskiej, a tym samym terytorium Wielkiej Brytanii nie stanowi terytorium państwa członkowskiego, należy uznać, że A. nie będzie posiadać siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego. Tym samym, w świetle art. 18a ust. 1 ustawy o VAT, A. powinna ustanowić przedstawiciela podatkowego w Polsce, chyba że posiada tu (lub na terytorium innego państwa członkowskiego) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wskazano w uzasadnieniu do Pytania 1., współpraca pomiędzy A. i B. w modelu obowiązującym po wyjściu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej wskazuje, że A. posiadać będzie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Należy więc uznać, że jeśli takie stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce jest, nawet jak Wielka Brytania (kraj siedziby A.) nie jest członkiem Unii Europejskiej, to A. nie ma obowiązku ustanowienia przedstawiciela podatkowego w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców w zakresie Pytania 3.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W sytuacji opisanej we wniosku, jeśli A. będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w związku ze współpracą z B., to jednocześnie należy uznać, że miejsce to charakteryzuje się wystarczającą trwałością, aby „skonsumować” usługi produkcyjne świadczone przez B. na rzecz A.. To z tego miejsca będą bowiem dokonywane dostawy towarów (wyrobów gotowych) do kontrahentów A. - VAT z tytułu tych dostaw zasadniczo będzie rozliczany w Polsce.

Powyższe stanowisko jest spójne z przywołanymi powyżej interpretacjami podatkowymi dotyczącymi istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przy umowach typu „toll manufacturing”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców w zakresie Pytania 4.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Przepis ten dotyczy sytuacji, w której podatnik otrzymuje fakturę z polskim VAT, pomimo iż Polska nie jest miejscem świadczenia i VAT powinien zostać rozliczony w oparciu o mechanizm odwrotnego obciążenia np. w kraju siedziby podatnika lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (jeśli jest ono inne niż Polska i „konsumuje” daną usługę). W przedmiotowej sytuacji, przepis ten nie będzie mieć zastosowania.

Jeśli bowiem B. wystawi fakturę z tytułu usług produkcyjnych na rzecz A., która to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce („konsumujące” tę usługę), to A. powinna mieć możliwość odliczenia polskiego VAT wskazanego na fakturze, gdyż VAT ten dotyczy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (został naliczony prawidłowo). Dlatego też, ograniczenie wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, nie będzie mieć zastosowania do VAT z faktur wystawianych przez B. do A. za usługi produkcyjne realizowane na rzecz polskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (A.) jest spółką z siedzibą w Wielkiej Brytanii.

A. posiada w Wielkiej Brytanii zasoby osobowe i trwałe (biuro, środki trwałe, itd.). Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów podatku od towarów i usług w Wielkiej Brytanii oraz jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w Polsce. A. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium żadnego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. A. jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej w segmencie specjalistycznych wyrobów z włókna szklanego, w której pełni funkcję centrali segmentu grupy i realizuje funkcje produkcyjne, badawczo-rozwojowe oraz dystrybucyjne.

W Polsce A. nie posiada żadnych zasobów infrastrukturalnych czy osobowych (pracowników czy zleceniobiorców), poprzez które mogłaby podejmować decyzje zarządcze dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej. Wszelkie decyzje dotyczące dystrybucji, kontraktowania kontrahentów czy zlecania zamówień są podejmowane przez Spółkę w Wielkiej Brytanii. A. jest stroną szeregu kontraktów handlowych i sprzedażowych (dystrybucja wyrobów szklanych na całym świecie), w tym m.in. stroną kontraktów handlowych z dwoma odbiorcami wyrobów szklanych w Polsce. Wyroby te są produkowane w zakładzie należącym do B., która jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. B. jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, prowadzącym działalność produkcyjną szyb zespolonych dla rynku budowlanego oraz na zlecenie A. - produkcję specjalistycznych wyrobów z włókna szklanego. B. posiada zakłady produkcyjne w Polsce wyposażone w aktywa trwałe oraz zasoby ludzkie właściwe dla realizacji zadań produkcyjnych. Jeden z zakładów produkcyjnych w Polsce (oddział) realizuje usługi produkcyjne na rzecz A. Działalność i produkcja w ramach tego zakładu jest dedykowana w całości potrzebom A. W 2016 r. Wnioskodawca oraz B. zawarli umowę handlową dotyczącą świadczenia usług produkcyjnych przez B. na rzecz A. (planowana długotrwała współpraca). Na podstawie umowy, jeden z zakładów produkcyjnych B. realizuje produkcję zleconą przez A., tj. produkuje specjalistyczne wyroby z włókna szklanego z surowców dostarczonych przez A. i udostępnia je dla potrzeb A. B. odpowiada za wyprodukowanie, zapakowanie i przechowanie wyprodukowanych wyrobów do czasu wysyłki w miejsce wskazane przez A. A. zamawia u B. produkcję określonych wyrobów z włókna szklanego, zapewniając B. surowiec oraz specyfikację produkcyjną. B. natomiast zapewnia aktywa produkcyjne i zasoby ludzkie. Przy czym, sam proces produkcyjny może być realizowany przez B. w oparciu o standardy lub wytyczne A., bądź opracowany samodzielnie przez B., przy założeniu, że wyrób końcowy spełni zakładane parametry. Zarówno surowce służące do produkcji jak i wyroby wyprodukowane przez B. stanowią własność A. Wyroby wyprodukowane przez B. są sprzedawane przez A. polskim i unijnym kontrahentom. Transport wyrobów następuje bezpośrednio z zakładu produkcyjnego do zakładu kontrahenta. Sprzedaż jest realizowana przez A. jako polskiego podatnika VAT i wykazywana w polskiej deklaracji VAT. Towary są również przemieszczane przez A. w ramach własnego przedsiębiorstwa do Wielkiej Brytanii w celu dalszej odsprzedaży, co znajduje odzwierciedlenie w polskich rozliczeniach VAT. Z uwagi na fakt, iż Wielka Brytania przestaje być członkiem Unii Europejskiej i z dniem 1 stycznia 2021 r. przestaje obowiązywać okres przejściowy, Strony wdrażają nowe procedury współpracy, w szczególności w zakresie kwestii celnych. B. będzie odpowiedzialna za współpracę z agencją celną w zakresie importu surowców zakontraktowanych i dostarczanych przez A. oraz w zakresie eksportu wyrobów gotowych w miejsce wskazane przez A. w Wielkiej Brytanii. Prace te będą realizowane przez B., a A. zostanie obciążona kosztami.

Wątpliwości przedstawione w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy po zakończeniu okresu przejściowego po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej Wnioskodawca będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

W świetle powyższych ustaleń można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że również korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Zatem co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Ponadto, orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, opierając się wyłącznie na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. W takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między rzeczoną spółką, a jej spółką zależną w celu określania czy pierwsza z nich posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim. Należy więc uwzględnić szereg kryteriów w celu ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Obejmuje to przede wszystkim analizę charakteru i zastosowania świadczonej usługi na rzecz podatnika-usługobiorcy czy też badanie stosunków umownych między spółką dominującą oraz spółką zależną.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce po zakończeniu okresu przejściowego po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej spełni przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności gospodarczej w Polsce wynika z długotrwałego posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy. Jak wskazano, Wnioskodawca posiadający siedzibę w Wielkiej Brytanii jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej zajmującej się produkcją wyrobów szklanych dla budownictwa, motoryzacji i elektroniki. Wnioskodawca jest centralną spółką grupy w segmencie specjalistycznych wyrobów z włókna szklanego, która pełni funkcję centrali segmentu grupy, realizuje funkcje produkcyjne, badawczo-rozwojowe i dystrybucyjne. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca posiada znaczące zasoby trwałe (biuro, środki trwałe, itd.) oraz osobowe. Natomiast na terytorium Polski Wnioskodawca jest stroną kontraktów handlowych z dwoma odbiorcami wyrobów szklanych w Polsce i stroną umowy handlowej zawartej z B. dotyczącej świadczenia usług produkcyjnych. Wnioskodawca, którego działalność polega na dystrybucji specjalistycznych komponentów z włókna szklanego zleca produkcję towarów polskiej spółce B., a następnie jako polski podatnik VAT, na terytorium Polski dokonuje sprzedaży tych towarów na rzecz polskich i unijnych kontrahentów. Towary wyprodukowane w Polsce są także przemieszczane przez A. w ramach własnego przedsiębiorstwa do Wielkiej Brytanii, w celu dalszej odsprzedaży. Umowę z polską spółką B. Wnioskodawca zawarł w 2016 r. z zamiarem długotrwałej współpracy. Na podstawie umowy, jeden z zakładów produkcyjnych B. produkuje specjalistyczne wyroby z włókna szklanego wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy. Współpraca spółek przebiega w ten sposób, że A. zamawia u B. produkcję określonych wyrobów z włókna szklanego, zapewniając surowiec oraz specyfikację produkcyjną. Przez cały czas, zarówno surowce służące do produkcji jak i wyroby wyprodukowane przez B. pozostają właśnością A. Zadaniem B. jest natomiast wyprodukowanie, zapakowanie i przechowanie wyprodukowanych wyrobów do czasu wysyłki w miejsce wskazane przez A. Przy czym niezbędne aktywa produkcyjne i zasoby ludzkie zapewnia B.. Sam proces produkcyjny może być realizowany przez B. w oparciu o standardy/wytyczne A., ale może być również opracowany samodzielnie przez B. pod warunkiem, że wyrób końcowy będzie zgodny z oczekiwaniami A. Ponadto, z uwagi na zakończenie z dniem 1 stycznia 2021 r. okresu przejściowego związanego z wystąpieniem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej B. będzie również koordynowała współpracę z agencją celną oraz procesy eksportowe i importowe w odniesieniu do wyrobów i surowców stanowiących własność A. Zatem działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego (zapewnionego poprzez współpracę ze spółką B.) umożliwia Spółce prowadzenie części działalności gospodarczej na terytorium Polski w sposób stały. Wnioskodawca, mimo że nie posiada w Polsce żadnych zasobów infrastrukturalnych oraz personalnych, mimo, że na terytorium Polski nie ma osób uprawnionych do podejmowania decyzji zarządczych dotyczących dystrybucji, kontraktowania kontrahentów czy zlecania zamówień - dysponuje na terytorium Polski infrastrukturą niezbędną do produkcji i sprzedaży towarów na rzecz klientów końcowych z Polski i państw członkowskich UE, tj. prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie produkcji i dystrybucji towarów. Wnioskodawca w ramach współpracy ze spółką B. zorganizował niezbędne zasoby w celu produkcji i sprzedaży towarów z terytorium Polski. B. odbiera zlecenia od Wnioskodawcy na produkcję, produkuje specjalistyczne wyroby z włókna szklanego, pakuje i przechowuje wyprodukowane wyroby do czasu wysyłki w miejsce wskazane przez Wnioskodawcę. Przy tym działalność i produkcja jednego z zakładów produkcyjnych B. w Polsce (oddział) jest dedykowana w całości potrzebom Wnioskodawcy. Jednocześnie proces produkcyjny realizowany jest przez B. w oparciu o standardy i wytyczne A. a w przypadku gdy proces produkcyjny może zostać opracowany samodzielnie przez B., to odbywa się to przy założeniu, że wyrób końcowy spełni zakładane parametry.

Jak już wskazano, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). W analizowanym przypadku Wnioskodawca posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym spółki B., jest bowiem w stanie odpowiednio wykorzystywać je w prowadzonej działalności gospodarczej.

Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski osób uprawnionych do podejmowania decyzji zarządczych bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie zapadają w kraju. Określenie miejsca funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstwa ma znaczenie w przypadku ustalania miejsca siedziby prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast funkcje te nie decydują o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym, wykorzystanie znajdującej się w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu spółki B. do wykonywania prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w sposób zorganizowany oraz ciągły, kwalifikuje aktywność Wnioskodawcy na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W konsekwencji Wnioskodawca po zakończeniu okresu przejściowego związanego z opuszczeniem Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

W pytaniu nr 2 wątpliwosci budzi kwestia czy w świetle art. 18a ust. 1 ustawy A. nie jest obowiązana do ustanowienia przedstawiciela podatkowego w Polsce.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 18a ust. 1 ustawy, podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1, nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, podlegający obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnik VAT czynny, jest obowiązany ustanowić przedstawiciela podatkowego.

Przedstawiciel podatkowy - stosownie do art. 18c ust. 1 ustawy - wykonuje w imieniu i na rzecz podatnika, dla którego został ustanowiony:

obowiązki tego podatnika w zakresie rozliczania podatku, w tym w zakresie sporządzania deklaracji podatkowych oraz informacji podsumowujących, o których mowa w art. 100 ust. 1, a także w zakresie prowadzenia i przechowywania dokumentacji, w tym ewidencji, na potrzeby podatku;
inne czynności wynikające z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli został do tego upoważniony w umowie.

Z powołanych przepisów prawa wynika, że obowiązek ustanowienia przedstawiciela podatkowego na terenie kraju dotyczy podmiotów, które łącznie spełniają następujące warunki:

są podatnikami, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, tj. wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o VAT,

nie posiadają siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego (Polska lub inne państwo UE),

podlegają obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnik VAT czynny na terytorium kraju.

Z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji wynika natomiast, że Wnioskodawca, po zakończeniu okresu przejściowego po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Oznacza to, że w analizowanym przypadku warunki określone w art. 18a ust. 1 ustawy nie będą spełnione. Tym samym Wnioskodawca słusznie rozpoznał, że po zakończeniu okresu przejściowego po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej nie będzie miał obowiązku ustanowienia przedstawiciela podatkowego w Polsce.

Zatem stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Jednocześnie w pytaniu nr 3 wątpliwości budzi kwestia czy w świetle art. 28b ust. 2 ustawy miejscem opodatkowania usług produkcyjnych świadczonych przez B. na rzecz A. będzie stałe miejsce prowadzenia działalności A. w Polsce.

Stwierdzić należy, że nabywane od B. przez Wnioskodawcę usługi produkcyjne, stanowią usługi, do których stosuje się art. 28b ustawy (tj. są to usługi do których nie stosuje się szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n). Przy tym jak wskazano w niniejszej interpretacji, po zakończeniu okresu przejściowego po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie mając na uwadze okoliczności nabywania niniejszych usług należy uznać, że będą one świadczone dla znajdującego się w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Zatem skoro usługi produkcyjne świadczone będą przez spółkę B. na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce - stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym nabywca usług posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego świadczone są usługi. Zatem usługi produkcyjne nabywane przez Wnioskodawcę od spółki B. będą podlegać opodatkowaniu w Polsce przez spółkę B. W konsekwencji, spółka B. powinna dokumentować wykonanie przedmiotowych usług fakturą z wykazaną właściwą dla niniejszych usług stawką podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, w pytaniu nr 4 Wnioskodawca wyraził wątpliwości dotyczące prawa do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez B. z tytułu świadczenia usług produkcyjnych.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

Przy czym ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, wskazanych w art. 88 ustawy. W treści tej regulacji ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Zatem w sytuacji, gdy zostały wystawione faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których na fakturze nie wykazuje się kwoty podatku, podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w tej fakturze w części dotyczącej tych czynności.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT i nabywa na terytorium Polski usługi produkcyjne od spółki B., które jak wynika z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji będą świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w związku z czym – stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy będą podlegały opodatkowaniu na terytorium Polski. Zatem, w odniesieniu do nabywanych przez Wnioskodawcę usług nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. Zatem uznać należy, że gdy Wnioskodawca zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług otrzyma od spółki B. faktury dokumentujące wykonanie usług produkcyjnych, wykorzystujac nabyte usługi do wykonywania czynności opodatkowanych, przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ustawy.

Tym samym, stanowisko w zakresie pytania nr 4 należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin