Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.863.2020.2.KW
z 4 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2020 r. (data wpływu 16 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2021 r. (data wpływu 18 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych w przypadku przejęcia sprzętu od pożyczkobiorcy tytułem spłaty zobowiązań oraz dalszej odsprzedaży tego sprzętu, objętych zakresem:

• pytań oznaczonych nr 1 i nr 4 – jest nieprawidłowe,

• pytań oznaczonych nr 2, 3, 5 i 6 – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych w przypadku przejęcia sprzętu od pożyczkobiorcy tytułem spłaty zobowiązań oraz dalszej odsprzedaży tego sprzętu. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 15 lutego 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych na zakup pojazdów, maszyn i urządzeń (dalej: „sprzęt”) osobom prowadzącym działalność gospodarczą (dalej: „pożyczkobiorca”) i wykorzystywanych przez te osoby do ich działalności. Zakresem niniejszego wniosku objęte są sytuacje, w których pożyczkobiorca wykorzystuje sprzęt do czynności opodatkowanych podatkiem VAT lub zarówno czynności opodatkowanych jak i zwolnionych z VAT.

Nabycie sprzętu przez pożyczkobiorcę może być:

• opodatkowane podatkiem VAT (przykładowo, jeśli sprzęt jest nabywany w Polsce, wówczas transakcja ta jest udokumentowana fakturą, na której wykazany jest polski podatek VAT);
  

• zwolnione z VAT;
  

• objęte procedurą marży dla towarów używanych; lub
  

• nieobjęte zakresem stosowania przepisów o VAT (przykładowo, gdy dostawca sprzętu nie jest podatnikiem w rozumieniu przepisów o VAT).
  
  

Sprzęt jest zabezpieczeniem spłaty kapitału, odsetek oraz innych opłat (np. prowizji) z tytułu zawartej umowy pożyczki, w szczególności na podstawie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie czy zastawu rejestrowego, i może być odebrany przez Spółkę pożyczkobiorcy, gdy przestanie on regulować swoje zobowiązania względem X. Następnie, przejęty przez X sprzęt, jest sprzedawany podmiotowi trzeciemu.

Cena sprzedaży przejętego sprzętu może różnić się od kwoty zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki, wynikających z umowy pożyczki. Jeśli cena ta jest niższa od kwoty tych zobowiązań wówczas Spółce nadal przysługuje względem pożyczkobiorcy wierzytelność, której wartość jest równa różnicy pomiędzy dotychczasowymi zobowiązaniami pożyczkobiorcy, a kwotą uzyskaną przez X ze sprzedaży sprzętu (Spółka może następnie zbyć tą wierzytelność do podmiotu zajmującego się windykacją). W odmiennym przypadku (tj. gdy kwota uzyskana przez X ze sprzedaży sprzętu jest równa lub wyższa od wartości wierzytelności względem pożyczkobiorcy), przysługująca Spółce od pożyczkobiorcy wierzytelność wygasa, zaś ewentualna nadwyżka ceny sprzedaży nad zobowiązaniami jest zwracana pożyczkobiorcy.

Spółka zawrze z pożyczkobiorcą umowę w sprawie wystawienia przez X, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, faktury na okoliczność przejęcia od niego sprzętu. Treść tej umowy będzie ujęta w dokumencie stwierdzającym zawarcie umowy pożyczki lub umowy przewłaszczenie na zabezpieczenie lub ustanowienie zastawu rejestrowego lub w innym dokumencie i będzie określała procedurę zatwierdzenia faktury przez pożyczkobiorcę – będzie ona przewidywać, że X prześle fakturę, w formie elektronicznej, na wskazany w umowie adres email pożyczkobiorcy i że niewniesienie do niej sprzeciwu lub uwag przez pożyczkobiorcę w określonym terminie jest równoznaczne z jej zatwierdzeniem.

Spółka sprawdzi, czy w dacie wystawienia powyższej faktury pożyczkobiorca widnieje jako podatnik VAT czynny, w wykazie podatników, o którym mowa w art. 96b ustawy o VAT prowadzonym przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej oraz czy jego dane zawarte w tym wykazie są zgodne z tymi, które wcześniej podał Spółce i, które Spółka zamierza umieścić na wystawionej w jego imieniu fakturze. Spółka nie może natomiast zagwarantować, że pożyczkobiorca wywiąże się ze swojego obowiązku zapłaty podatku VAT, wykazanego na fakturze, wystawionej w jego imieniu i na jego rzecz przez Spółkę na okoliczność przejęcia sprzętu.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał następujące informacje:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Pytania oznaczone we wniosku nr 1, 2 i 4 dotyczą przejęcia przez Wnioskodawcę sprzętu, którego uprzednie nabycie przez pożyczkobiorcę jest ujęte, dla celów VAT, w jeden z czterech sposobów wskazanych we wniosku, tj. może być ono:
   • opodatkowane podatkiem VAT na zasadach ogólnych (wówczas na fakturze zakupu widnieć będzie polski podatek VAT naliczony wg stawki 8% lub 23%);
     
   • zwolnione z VAT;
   • objęte procedurą marży dla towarów używanych; lub
   • nieobjęte zakresem stosowania przepisów o VAT (np. gdy dostawca sprzętu nie jest podatnikiem w rozumieniu przepisów o VAT).

3. Umowa w sprawie wystawienia przez Wnioskodawcę, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, faktury na okoliczność przejęcia sprzętu zostanie zawarta przed wystawieniem przez Spółkę tej faktury.
4. Umowa w sprawie wystawienia przez Wnioskodawcę, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, faktury na okoliczność przejęcia sprzętu będzie dotyczyła także wystawiania faktur korygujących i będzie zawierała procedurę ich zatwierdzania przez pożyczkobiorcę.
5. W odpowiedzi na pytanie Organu o treści: „Do jakich czynności Wnioskodawca będzie wykorzystywał nabywany (przejmowany) od pożyczkobiorcy sprzęt, objęty zakresem zadanych we wniosku pytań, tj. czy do czynności: opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT, niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem?”, Wnioskodawca wskazał, że przejmowany przez Spółkę sprzęt jest sprzedawany, która ta czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
6. Sprzęt, o którym mowa we wniosku oraz objęty zakresem postawionych we wniosku pytań jest towarem używanym w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.
7. Na pytanie Organu o treści: „Proszę jednoznacznie wskazać czy sprzęt, będący przedmiotem zadanych we wniosku pytań nr 3 i nr 6 jest/będzie nabywany przez pożyczkobiorcę od:
   1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
   2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
   3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5 art. 120 ww. ustawy;
   4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
   5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach?”

Wnioskodawca wskazał, że sprzęt może być nabywany przez pożyczkobiorcę od każdej z ww. osób wskazanych w pytaniu.

8. Umowa przewłaszczenia, o której mowa w opisie sprawy, zawiera ustalenia co do tego w jaki sposób Spółka ma się zaspokoić z przewłaszczonej rzeczy i w jaki sposób ma się rozliczyć z dłużnikiem za zrealizowane zabezpieczenie (pyt. nr 8), jak również w jaki sposób strony mają dokonać rozliczenia z przewłaszczonej rzeczy, w przypadku uzyskania przez Wnioskodawcę ze sprzedaży sprzętu ceny niższej niż kwota zobowiązań pożyczkobiorcy (pyt. nr 9). Z umowy tej wynika, że:
   • w przypadkach w niej przewidzianych (np. gdy pożyczkobiorca opóźnia się w spłacie zobowiązań finansowych względem Spółki, wynikających z umowy pożyczki lub gdy Spółka rozwiązuje umowę pożyczki z winy pożyczkobiorcy) dochodzi do odebrania pożyczkobiorcy sprzętu, który następnie Spółka może, wedle swojego uznania sprzedać, wynająć, wydzierżawić lub zatrzymać, przy czym wniosek Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy jedynie przypadku sprzedaży sprzętu;
     
   • cena sprzedaży sprzętu jest równa jego wartości rynkowej określonej przez rzeczoznawcę, przy czym w razie niesprzedania go w terminach określonych w umowie Spółka może tą cenę zmniejszyć (o część, która jest również określona w umowie) lub – ostatecznie (tj. w razie niemożności sprzedaży po dwóch obniżkach ceny) – ustalić wedle własnego uznania;
     
   • uzyskana przez Spółkę cena sprzedaży sprzętu jest zaliczana na spłatę zadłużenia pożyczkobiorcy: w pierwszej kolejności zaspokajane są tzw. należności uboczne (odsetki, prowizje, opłaty manipulacyjne itp.) i składka ubezpieczenia sprzętu (o ile Spółka ją opłaciła), a w drugiej kolejności zaspokajane są raty pożyczki i inne zobowiązania, począwszy od najdawniej wymagalnych;
     
   • jeśli cena sprzedaży nie pokrywa całości zobowiązań pożyczkobiorcy, wówczas jest on zobowiązany pokryć różnicę pomiędzy tą ceną a wartością swojego zadłużenia.
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy podstawą opodatkowania czynności przejęcia sprzętu od pożyczkobiorcy jest całkowita wartość zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki i na okoliczność tej czynności Spółka powinna wystawić, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, fakturę opiewającą na powyższą wartość, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło przejęcie sprzętu?
2. Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT, wykazanego na fakturze wystawionej przez Spółkę, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, na okoliczność przejęcia sprzętu, w rozliczeniu za okres, w którym upłynie wskazany w umowie termin na zgłoszenie przez pożyczkobiorcę sprzeciwu lub uwag do tej faktury?
3. Czy jeśli sprzęt został nabyty przez pożyczkobiorcę bez podatku VAT, tj. transakcja jego nabycia była zwolniona z VAT, objęta procedurą marży dla towarów używanych lub nie jest objęta zakresem stosowania przepisów o VAT, do przejęcia sprzętu znajdzie zastosowanie procedura marży dla towarów używanych – jeśli faktura wystawiona w ten sposób przez Spółkę w imieniu pożyczkobiorcy zostanie przez niego zatwierdzona?
4. Czy jeśli sprzęt zostanie sprzedany za cenę niższą od całości zobowiązań pożyczkobiorcy, Spółka powinna:
   1. wystawić, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, fakturę korygującą i zmniejszyć podatek naliczony w rozliczeniu za okres, w którym upłynie wskazany w umowie termin na zgłoszenie przez pożyczkobiorcę sprzeciwu lub uwag do tej faktury – jeśli pożyczkobiorca jest zarejestrowany dla celów VAT w dacie sprzedaży sprzętu przez Spółkę;
   2. skorygować kwotę odliczonego podatku VAT w rozliczeniu za okres, w którym sprzęt zostanie sprzedany – jeśli pożyczkobiorca nie jest zarejestrowany dla celów VAT w dacie sprzedaży sprzętu przez Spółkę?

5. Czy jeśli sprzęt zostanie sprzedany za cenę wyższą od całkowitej kwoty zobowiązań pożyczkobiorcy wobec Spółki, przekazanie pożyczkobiorcy nadwyżki nie jest objęte zakresem stosowania przepisów o podatku VAT, w szczególności nie rodzi po stronie Spółki obowiązku wystawienia w imieniu pożyczkobiorcy faktury lub faktury korygującej lub korekty podatku naliczonego?
6. Czy jeśli sprzęt zostanie przejęty przez Spółkę bez podatku VAT, tj. przejęcie to jest objęte procedurą marży dla towarów używanych, to do jego sprzedaży znajdzie zastosowanie ta procedura zaś kwotą nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, będzie cena sprzedaży sprzętu, nie większa niż całkowita wartość zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. podstawą opodatkowania czynności przejęcia sprzętu od pożyczkobiorcy jest całkowita wartość zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki i na okoliczność tej czynności Spółka powinna wystawić, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, fakturę opiewającą na powyższą wartość, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło przejęcie sprzętu;
2. Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT, wykazanego na fakturze wystawionej przez Spółkę, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, na okoliczność przejęcia sprzętu, w rozliczeniu za okres, w którym upłynie wskazany w umowie termin na zgłoszenie przez pożyczkobiorcę sprzeciwu lub uwag do tej faktury;
3. jeśli sprzęt został nabyty przez pożyczkobiorcę bez podatku VAT, tj. transakcja jego nabycia była zwolniona z VAT, objęta procedurą marży dla towarów używanych lub nie jest objęta zakresem stosowania przepisów o VAT, do przejęcia sprzętu znajdzie zastosowanie procedura marży dla towarów używanych – o ile faktura wystawiona w ten sposób przez Spółkę w imieniu pożyczkobiorcy, zostanie przez niego zatwierdzona;
4. jeśli sprzęt zostanie sprzedany za cenę niższą od całości zobowiązań pożyczkobiorcy, Spółka powinna:
   1. wystawić, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, fakturę korygującą i zmniejszyć podatek naliczony w rozliczeniu za okres, w którym upłynie wskazany w umowie termin na zgłoszenie przez pożyczkobiorcę sprzeciwu lub uwag do tej faktury – jeśli pożyczkobiorca jest zarejestrowany dla celów VAT w dacie sprzedaży sprzętu przez Spółkę;
   2. skorygować kwotę odliczonego podatku VAT w rozliczeniu za okres, w którym sprzęt zostanie sprzedany – jeśli pożyczkobiorca nie jest zarejestrowany dla celów VAT w dacie sprzedaży sprzętu przez Spółkę.

5. jeśli sprzęt zostanie sprzedany za cenę wyższą od całkowitej kwoty zobowiązań pożyczkobiorcy wobec Spółki, przekazanie pożyczkobiorcy nadwyżki nie jest objęte zakresem stosowania przepisów o podatku VAT, w szczególności nie rodzi po stronie Spółki obowiązku wystawienia w imieniu pożyczkobiorcy faktury lub faktury korygującej lub korekty podatku naliczonego;
6. jeśli sprzęt zostanie przejęty przez Spółkę bez podatku VAT, tj. przejęcie to jest objęte procedurą marży dla towarów używanych, to do jego sprzedaży znajdzie zastosowanie ta procedura zaś kwotą nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, będzie cena sprzedaży sprzętu, nie większa niż całkowita wartość zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki.
   
   

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów, przez którą rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). W świetle tego przepisu nie powinno budzić większych wątpliwości, że przejęcie sprzętu od pożyczkobiorcy stanowi odpłatną dostawę towarów; dochodzi bowiem do przeniesienia na X prawa do dysponowania sprzętem jak właściciel w zamian za wynagrodzenie w postaci wygaśnięcia całości lub części zobowiązań pożyczkobiorcy wobec X. Jako, że dokonujący tej dostawy pożyczkobiorca prowadzi działalność gospodarczą, tj. jest podatnikiem w rozumieniu przepisów o VAT, to taka czynność podlega opodatkowaniu VAT. Stanowisko to nie budzi wątpliwości w świetle interpretacji wydawanych przez organy podatkowe – przykładowo, w interpretacji z 11 marca 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.6.2019.3.MK) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) uznał, że w przypadku braku spłaty pożyczki przejęcie przedmiotu jej zabezpieczenia przez wierzyciela stanowi odpłatną dostawę towarów dokonywaną przez dłużnika, która podlega opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko to, co dostawca ma otrzymać jako zapłatę w zamian za dokonaną przez siebie dostawę. Co istotne, z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, że podstawa opodatkowania nie może być kwotą oszacowaną w oparciu o obiektywne kryteria (np. pkt 18 wyroku ws. Empire Stores, C-33/93), wobec czego, w odniesieniu do przedmiotowej transakcji, nie może nią być np. szacunkowa wartość rynkowa przejętego sprzętu. W ocenie Spółki, jedyną kwotą dostępną na moment dostawy (przejęcia sprzętu), którą można postrzegać jako wynagrodzenie pożyczkobiorcy jest całkowita wartość jego zobowiązań względem Spółki – o tę bowiem kwotę ma spaść zadłużenie pożyczkobiorcy dzięki przejęciu sprzętu i jego późniejszej sprzedaży, wobec czego jest to kwota stanowiąca jego realne przysporzenie. Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w powołanej wyżej interpretacji z 11 marca 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.6.2019.3.MK), w której Dyrektor KIS uznał, że podstawą opodatkowania czynności przejęcia od dłużnika przedmiotu zabezpieczenia pożyczki jest łączna wartość roszczeń pożyczkodawcy wobec dłużnika z tytułu udzielonej pożyczki, pomniejszona o podatek należny.

Mając na względzie, że przejęcie sprzętu nie korzysta ze zwolnienia z VAT, musi być udokumentowane fakturą (art. 106b ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o VAT). Zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy o VAT, faktura może zostać wystawiona przez nabywcę towarów, w imieniu i na rzecz dostawcy, pod warunkiem że dostawca i nabywca zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz dostawcy, która określa procedurę zatwierdzania poszczególnych faktur przez dostawcę. Ze stanu faktycznego wynika, że taka umowa zostanie zawarta pomiędzy X a pożyczkobiorcą oraz, że będzie ona zawierać procedurę zatwierdzenia faktury przez pożyczkobiorcę – X prześle fakturę na wskazany w umowie adres email pożyczkobiorcy i będzie ona przez niego zatwierdzona poprzez niewniesienie sprzeciwu bądź uwag w określonym umownie terminie. W ocenie Spółki, taki sposób zatwierdzania przez pożyczkobiorcę (dostawcę towarów) faktur wystawianych w jego imieniu przez Spółkę (nabywcę towarów) czyni zadość warunkom wynikającym z przepisów o podatku VAT, gdyż nie przewidują one w tym względzie żadnych wymagań, wobec czego należy przyjąć, że dopuszczają każde przyjęte przez strony rozwiązanie. To stanowisko również znajduje oparcie w interpretacjach indywidualnych – przykładowo, w interpretacji z 3 stycznia 2020 r. (sygn. 0111-KDIB3-1.4012.648.2019.1.ICz) Dyrektor KIS uznał, że przepisy w zakresie podatku VAT nie przewidują jakichkolwiek ograniczeń lub wymogów odnośnie sposobu zatwierdzania przez podatnika faktur, wystawionych w jego imieniu i na jego rzecz przez nabywcę, w procedurze samofakturowania. Strony umowy o samofakturowaniu mogą zatem w dowolny sposób kształtować formę zatwierdzania poszczególnych faktur wystawianych przez nabywcę w imieniu i na rzecz podatnika – sprzedawcy towarów lub usług. Z tego względu organ podatkowy uznał, że akceptacja faktur w sposób milczący, tj. gdy w terminie określonym w umowie dostawca nie zgłosi niezgodności w stosunku do faktury wystawionej przez Wnioskodawcę, wypełnia dyspozycje art. 106d ustawy.

Fakturę wystawia się nie później niż do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów (art. 106i ust. 1 ustawy o VAT), która, w przedmiotowym stanie faktycznym, ma miejsce z chwilą przejęcia sprzętu przez X od pożyczkobiorcy. Wynika z tego, że w związku z przejęciem sprzętu Spółka powinna wystawić fakturę (w imieniu pożyczkobiorcy) w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło przejęcie sprzętu.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe, tj. podstawą opodatkowania czynności przejęcia sprzętu jest całkowita wartość zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki i na tą okoliczność Spółka powinna wystawić, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, fakturę opiewającą na powyższą wartość, do 15. dnia miesiąca następującego po przejęciu sprzętu.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 2

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (prawo do odliczenia), w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ze stanu faktycznego wynika natomiast, że X przejmuje sprzęt od pożyczkobiorcy celem jego sprzedaży, która stanowi odpłatną dostawę towarów a więc i czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie występują również okoliczności wskazane w art. 88 ustawy o VAT, które ograniczałyby prawo Spółki do odliczenia VAT, w szczególności:

• przejęcie sprzętu podlega opodatkowaniu VAT i nie korzysta ze zwolnienia od tego podatku, w tym na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z racji tego, że pożyczkobiorca wykorzystuje sprzęt do wykonywania czynności opodatkowanych, wobec czego do nie ma zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT (wyklucza on prawo do odliczenia VAT naliczonego na transakcji, która jest zwolniona lub nie podlega opodatkowaniu);
  

• faktura wystawiona przez Spółkę w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy jest przez niego zatwierdzana, wobec czego nie ma zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT (wyklucza on prawo do odliczenia VAT na podstawie faktur niezatwierdzonych przez dostawcę); oraz
  

• na fakturze dokumentującej przejęcie sprzętu może być wykazany podatek VAT – wprawdzie w sytuacji gdy pożyczkobiorca nabędzie sprzęt bez VAT, jego przejęcie może być objęte procedurą marży dla towarów używanych (i wówczas na fakturze nie wykazuje się podatku VAT), ale zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, dostawca z tej procedury może zrezygnować i zastosować zasady ogólne zaś przez taką rezygnację należy postrzegać, w ocenie Spółki, zatwierdzenie przez pożyczkobiorcę wystawionej przez nią faktury zawierającej VAT; w efekcie nie ma zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, który wyklucza prawo do odliczenia VAT na podstawie faktur, na których nie wykazuje się podatku.
  
  

Nabywca może skorzystać z prawa do odliczenia w okresie, w którym powstał obowiązek podatkowy, tj. zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, z chwilą dokonania dostawy towarów, lecz nie wcześniej niż z chwilą otrzymania faktury (art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT). Skoro jednocześnie, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT, nabywca wystawiający fakturę w imieniu dostawcy nie może odliczyć VAT póki nie zostanie ona przez dostawcę zatwierdzona, to należy przyjąć, że datą otrzymania faktury jest w takich okolicznościach chwila jej zatwierdzenia przez dostawcę. Jak jednocześnie wynika z opisu zdarzenia przyszłego, faktura będzie zatwierdzana przez pożyczkobiorcę w sposób milczący, tj. poprzez niezgłoszenie przez niego, w określonym umownie terminie, sprzeciwu bądź uwag do wystawionej faktury, wobec czego należy przyjąć, że faktura jest zatwierdzana z upływem tego terminu.

Mając powyższe na uwadze Spółka stoi na stanowisku, że przysługuje jej prawo do odliczenia VAT wykazanego na fakturze dokumentującej przejęcie sprzętu, wystawionej w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy oraz, że z tego prawa może skorzystać w rozliczeniu za okres, w którym upłynie wskazany w umowie termin na zgłoszenie przez pożyczkobiorcę sprzeciwu lub uwag do tej faktury.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez Dyrektora KIS, np. w interpretacji z 4 września 2020 r. (sygn. 0114-KDIP4-2.4012.249.2020.2.MMA), w której organ podatkowy uznał, że wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez wnioskodawcę w imieniu i na rzecz dostawcy (podatnika), w sytuacji gdy zatwierdzenie faktury nastąpi przez tego podatnika w sposób milczący, tj. gdy w terminie określonym w umowie nie zgłosi on sprzeciwu lub uwag w stosunku do faktur wystawionych przez Spółkę.

Natomiast bez znaczenia w powyższym kontekście jest to, czy pożyczkobiorca zapłaci do organu podatkowego VAT należny w związku z przejęciem przez Spółkę sprzętu. Z ustawy o VAT nie wynika bowiem, aby taka okoliczność była warunkiem odliczenia VAT zaś Trybunał Sprawiedliwości UE w swoim orzecznictwie wielokrotnie podkreślał, że prawo do odliczenia nie może być uzależnione od zapłaty VAT przez dostawcę. Przykładowo, z pkt 28 wyroku ws. Bonik (C-285/11) wynika, że kwestia, czy podatek VAT należny od wcześniejszych lub późniejszych transakcji sprzedaży dotyczących danych towarów został wpłacony do budżetu państwa, nie ma wpływu na prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego.

Prawo nabywcy do odliczenia VAT może zostać zakwestionowane tylko wtedy, gdy zostanie udowodnione że wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar lub usługę uczestniczy w transakcji stanowiącej element przestępstwa (pkt 39 i 40 powyższego wyroku). Z opisu zdarzenia przyszłego wynika wprost, że Spółka nie będzie wiedziała, czy pożyczkobiorca dopuszcza się oszustwa polegającego na tym, że nie wpłaca do organu podatkowego podatku VAT należnego z tytułu dostawy sprzętu oraz, że Spółka postara się dokonać weryfikacji pożyczkobiorcy celem zmniejszenia ryzyka dokonania transakcji wiążącej się z takim oszustwem. W szczególności Spółka sprawdzi pożyczkobiorcę na tzw. białej liście, która została opublikowana właśnie po to, aby umożliwić przedsiębiorcom weryfikowanie ich dostawców. Z uzasadnienia ustawy wprowadzającej białą listę wynika bowiem, że ma ona stanowić bardzo ważne narzędzie dla podatników, którzy będą mieli możliwość weryfikacji informacji o swoich kontrahentach (...). Możliwość dokonania takiej weryfikacji w sposób istotny ograniczy ryzyko wplątania podatników w oszukańczy proceder zmierzający do wyłudzenia VAT. Wynika z tego, że Spółka dochowa należytej staranności w weryfikacji dostawcy (czyli pożyczkobiorcy) wobec czego należy przyjąć, że nie może być pozbawiona prawa do odliczenia nawet jeśli pożyczkobiorca nie uiści do organu podatkowego należnego podatku VAT.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 3

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania w przypadku dostawy towarów używanych, nadających się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Warunkiem zastosowania tego rozwiązania jest to, aby towar został nabyty bez VAT (art. 120 ust. 10 ustawy o VAT).

Z treści pytania Spółki wynika, że dotyczy ono wyłącznie przypadków, w których pożyczkobiorca nabył sprzęt bez VAT, tj. transakcja jego nabycia była zwolniona z VAT, objęta procedurą marży dla towarów używanych lub nie jest objęta zakresem stosowania przepisów o VAT. Co więcej, ze stanu faktycznego wynika, że sprzęt jest towarem używanym (w ramach działalności prowadzonej przez pożyczkobiorcę), w efekcie czego do przejęcia sprzętu może znaleźć zastosowanie procedura marży dla towarów używanych.

Z treści art. 120 ust. 14 ustawy o VAT wynika, że dostawca może zrezygnować ze stosowania procedury marży i zastosować zasady ogólne. Jednakże, jeśli pożyczkobiorca zatwierdzi wystawioną przez Spółkę, w jego imieniu, fakturę z zastosowaniem procedury marży, należy przyjąć że wolą pożyczkobiorcy jest właśnie stosowanie tejże procedury a nie zasad ogólnych.

Mając na uwadze powyższe, o ile sprzęt został nabyty przez pożyczkobiorcę bez podatku VAT, do przejęcia sprzętu znajdzie zastosowanie procedura marży dla towarów używanych – o ile wystawiona w ten sposób faktura zostanie zatwierdzona przez pożyczkobiorcę.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 4

Zgodnie z uzasadnieniem w zakresie pytania nr 1, podstawą opodatkowania jest wszystko to, co dostawca ma otrzymać jako zapłatę w zamian za dokonaną przez siebie dostawę (art. 29a ust. 1 ustawy o VAT) i, na moment przejęcia sprzętu, tą podstawą jest całkowita wartość jego zobowiązań względem Spółki. Może się jednak zdarzyć, że cena sprzedaży sprzętu przez Spółkę będzie niższa niż wspomniana wartość i wówczas zobowiązanie pożyczkobiorcy względem Spółki nie wygaśnie w całości. W takich okolicznościach należy przyjąć, że podstawa opodatkowania VAT przejęcia sprzętu ulega zmniejszeniu – do wartości zobowiązania pożyczkodawcy, które wygasło, czyli efektywnie do kwoty odpowiadającej cenie sprzedaży sprzętu.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w przytoczonej już wcześniej interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 11 marca 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.6.2019.3.MK), w której organ uznał, że: w przypadku, gdy ostateczna cena sprzedaży nieruchomości przez wnioskodawcę będzie niższa niż łączna wartość roszczeń pomniejszona o ewentualny podatek należny (stanowiąca podstawę opodatkowania), to w takiej sytuacji należy przyjąć, że ostatecznie podstawą opodatkowania z tytułu dostawy nieruchomości przez dłużnika będzie wartość, za jaką wnioskodawca dokona sprzedaży tej Nieruchomości, pomniejszona o ewentualny podatek należny.

Skoro podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu po dostawie i po wystawieniu faktury dokumentującej przejęcie sprzętu, to faktura ta nie odzwierciedla dłużej faktycznych warunków transakcji, wobec czego powinna zostać skorygowana – poprzez wystawienie faktury korygującej (zgodnie z art. 106j ustawy o VAT). Skoro jednocześnie, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Spółka zawrze z pożyczkobiorcą umowę w zakresie wystawiania faktur w jego imieniu, to taką fakturę korygującą powinna wystawić Spółka oraz ująć ją w swoich rozliczeniach (czyli zmniejszyć podatek naliczony) za okres, w którym upłynie wskazany w umowie termin na zgłoszenie przez pożyczkobiorcę sprzeciwu lub uwag do tej faktury korygującej. Jak bowiem wynika z art. 86 ust. 19a ustawy o VAT, nabywca towaru jest obowiązany do zmniejszenia kwoty VAT w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę korygującą zaś zgodnie z uzasadnieniem w zakresie pytania nr 2, w przypadku faktur wystawianych przez nabywcę w imieniu dostawcy, momentem otrzymania faktury jest jej zatwierdzenie przez tego drugiego.

Jednocześnie, jak wynika z treści zadanego przez Spółkę pytania, może się zdarzyć że na moment sprzedaży sprzętu (a zatem ustalenia, że podstawa opodatkowania ulega obniżeniu) pożyczkobiorca nie jest już zarejestrowany dla celów VAT, gdyż np. zakończył prowadzenie swojej działalności. W takich okolicznościach, w ocenie Spółki, wystawienie faktury korygującej byłoby niezasadne, gdyż nie składając deklaracji VAT pożyczkobiorca nie byłby w stanie ująć jej w swoich rozliczeniach. Tym niemniej, skoro kwota należnego podatku ulega wówczas zmniejszeniu, to w ocenie Spółki zmniejszyć się powinna również kwota odliczenia. Spółka powinna więc dokonać korekty odliczonej kwoty podatku, na podstawie art. 91 ust. 7 ustawy o VAT, w rozliczeniu za okres, w którym wystąpiły okoliczności rodzące konieczność dokonania takiej korekty, tj. w okresie, w którym sprzęt został sprzedany i poznana została ostateczna wartość podatku VAT.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że jeśli sprzęt zostanie sprzedany za cenę niższą od całości zobowiązań pożyczkobiorcy, Spółka powinna:

• wystawić, w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, fakturę korygującą i zmniejszyć podatek naliczony w rozliczeniu za okres, w którym upływnie wskazany w umowie termin na zgłoszenie przez pożyczkobiorcę sprzeciwu lub uwag do tej faktury – jeśli pożyczkobiorca jest zarejestrowany dla celów VAT w dacie sprzedaży sprzętu przez Spółkę; lub
  

• skorygować kwotę odliczonego podatku VAT w rozliczeniu za okres, w którym sprzęt zostanie sprzedany – jeśli pożyczkobiorca nie jest zarejestrowany dla celów VAT w dacie sprzedaży sprzętu przez Spółkę.
  
  

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 5

Ze stanu faktycznego wynika, że cena sprzedaży sprzętu może być wyższa od całkowitej wartości zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki i wówczas ta nadwyżka jest mu zwracana. W takich okolicznościach, w ocenie Spółki, nie dochodzi do zmiany podstawy opodatkowania w odniesieniu do czynności przejęcia sprzętu – nadal bowiem przysporzeniem dla pożyczkobiorcy w związku z przejęciem przez Spółkę sprzętu jest kwota jego zobowiązań względem X, która ostatecznie wygasła.

Co więcej, w takich okolicznościach, nie dochodzi w ocenie Spółki do wykonania jakiejkolwiek czynności (dostawy towarów czy świadczenia usług) czy to przez Spółkę czy przez pożyczkobiorcę, w zamian za które wynagrodzeniem byłaby kwota przekazywana pożyczkobiorcy przez Spółkę. Wynika z tego, że przekazanie owej nadwyżki nie jest objęte zakresem stosowania przepisów o podatku VAT, w szczególności nie rodzi obowiązku wystawienia faktury, faktury korygującej czy też korekty podatku naliczonego, wobec czego stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 5 jest prawidłowe.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 6

Jak wynika z uzasadnienia w zakresie pytania nr 4, podstawa opodatkowania w przypadku dostawy towarów używanych jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku, o ile towar został nabyty bez VAT (art. 120 ust. 4 i 10 ustawy o VAT).

Z treści pytania Spółki wynika, że dotyczy ono wyłącznie przypadków, w których sprzęt jest przejmowany bez VAT, tj. transakcja ta będzie objęta procedurą marży a sprzęt będzie towarem używanym (w ramach działalności prowadzonej przez pożyczkobiorcę). W efekcie, do sprzedaży sprzętu przez Spółkę znajdzie zastosowanie procedura marży. Stanowisko to znajduje oparcie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 czerwca 2015 r. (sygn. ILPP2/4512-1-206/15-2/MR), z którego wynika, że procedura marży ma zastosowanie do sprzedaży majątku przejętego przez leasingobiorcę od leasingodawców.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 6 (i uwzględniając również pkt 5, do którego odnosi się pkt 6), kwotą nabycia jest całkowite wynagrodzenie, które podatnik otrzyma z tytułu dostawy towarów. Z uzasadnienia w zakresie pytań nr 4 i 5 wynika, że wynagrodzeniem pożyczkobiorcy z tytułu dostawy sprzętu (tj. jego przejęcia przez X) jest kwota zobowiązań pożyczkobiorcy, która ulega zaspokojeniu wskutek przejęcia sprzętu i jego późniejszej sprzedaży – jeśli cena sprzedaży jest niższa od kwoty zobowiązań wówczas są one zaspokojone częściowo (do wartości tej ceny) zaś w odmiennym przypadku są zaspokojone w całości.

W efekcie, za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki, zgodnie z którym sprzedaż sprzętu przejętego bez VAT jest objęta procedurą marży a kwotą nabycia (służącą ustaleniu tej marży) jest cena sprzedaży sprzętu, nie większa niż całkowita wartość zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki.

Mając na względzie powyższe Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych w przypadku przejęcia sprzętu od pożyczkobiorcy tytułem spłaty zobowiązań oraz dalszej odsprzedaży tego sprzętu, objętych zakresem:

• pytań oznaczonych nr 1 i nr 4 – jest nieprawidłowe,

• pytań oznaczonych nr 2, 3, 5 i 6 – jest prawidłowe.
  
  

Na wstępie należy wyjaśnić, że celem zachowania spójności wypowiedzi Organ udzielił odpowiedzi w kwestiach objętych zakresem postawionych pytań w innej kolejności niż wynika to z treści wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów/świadczenie usługi podlega opodatkowaniu tym podatkiem, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz/lub świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Z powyższych rozważań wynika, że czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Należy przy tym podkreślić, że warunkiem opodatkowania podatkiem od towarów i usług danej czynności jest również to, aby była wykonywana przez podatnika tego podatku.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Regulacje dotyczące umowy pożyczki są zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 720 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. 720 § 2 Kodeksu cywilnego, umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Z przywołanych przepisów wynika, że środki przekazane w formie pożyczki zasilają tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Według art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2019 r., poz. 178), ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Według art. 3 ust. 2 ww. ustawy o informowaniu o cenach towarów i usług, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

W doktrynie i orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że niezależnie od sposobu zaspokojenia wierzyciela z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie, o ile zatrzymuje on kwotę przekraczającą wartość wierzytelności pokrywanej z przewłaszczonej rzeczy, to ta zatrzymana kwota stanowi jego korzyść uzyskaną bez podstawy prawnej kosztem ustanawiającego zabezpieczenie dłużnika. Obowiązek wydania dłużnikowi nadwyżki kwoty uzyskanej przy zastosowaniu któregoś ze sposobów zaspokojenia się z przewłaszczonej rzeczy nad wartością pokrytego długu może wynikać z umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, o ile strony uzgodnią w niej nie tylko samo zastosowanie zabezpieczenia, ale i sposób zaspokojenia się wierzyciela z przedmiotu zabezpieczenia na wypadek, gdyby dług nie został zaspokojony dobrowolnie oraz kwestie rozliczeń z tego tytułu pomiędzy nimi. Jeśli jednak strony nie umówią się co do tego, w jaki sposób wierzyciel ma się zaspokoić z przewłaszczonej rzeczy i w jaki sposób ma się rozliczyć z dłużnikiem ze zrealizowanego zabezpieczenia, to żądanie wydania dłużnikowi nadwyżki kwoty uzyskanej z przewłaszczonej rzeczy nad kwotą pokrywającą dług zabezpieczony prawem jej własności, znajduje podstawę w art. 405 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie bowiem z tym przepisem: „Kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości”.

W tym miejscu wskazać należy, że umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie należy do umów nienazwanych i jest zawierana na podstawie przepisów art. 155, art. 156 oraz art. 353¹ ustawy Kodeks cywilny. Przewłaszczenie na zabezpieczenie polega na zabezpieczeniu wierzytelności przez przeniesienie na wierzyciela własności oznaczonej rzeczy (oznaczonych rzeczy) z równoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do korzystania z rzeczy w sposób oznaczony w umowie i do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika po zaspokojeniu zabezpieczonej wierzytelności. Przeniesienie własności następuje causa cavendi (w celu zabezpieczenia), a między zbywcą (dłużnikiem) i nabywcą (wierzycielem) rzeczy nawiązuje się szczególny stosunek powiernictwa. W przypadku niespełnienia świadczenia przez dłużnika wierzyciel może zaspokoić się z rzeczy – według wcześniejszego umownego uzgodnienia – przez definitywne zachowanie własności rzeczy, jej sprzedaż, wynajęcie itp.

Przedmiotowo istotnym elementem takiej umowy, cechą ją identyfikującą, jest zamieszczenie w jej treści zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu własności po spełnieniu świadczenia. Zatem przeniesienie prawa własności następuje w takim przypadku warunkowo (celem nie jest wyzbycie się własności rzeczy) i ma charakter nieodpłatny.

Ponadto, w okresie przewłaszczenia nabywca może rozporządzać rzeczą tylko w zakresie uzgodnionym w umowie. Pomimo przeniesienia prawa własności rzeczy na wierzyciela, nie może on swobodnie rozporządzać tymi rzeczami (np. dokonać ich zbycia). Wcześniejsze umowne uzgodnienie pozwala wierzycielowi zaspokoić się z rzeczy jedynie w przypadku niespełnienia świadczeń przez dłużnika.

W tym miejscu należy wskazać, że procedura marży uregulowana została przez ustawodawcę w Dziale XII ustawy Rozdziale 4 „Szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków”.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

W myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy, przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Z kolei przez kwotę nabycia, na podstawie art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy, rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika.

Zatem przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy).

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112).

Towarami używanymi są zatem te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku). Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży.

Podkreślenia wymaga, że ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Jak wynika z art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Zatem wspólną cechą wszystkich przedstawionych wyżej przypadków, warunkujących zastosowanie szczególnej procedury opodatkowania marży, jest to, że we wcześniejszej fazie obrotu podmiot sprzedający towar podatnikowi pozbawiony był prawa do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego przy jego nabyciu.

Według art. 120 ust. 14 ustawy, podatnik może stosować ogólne zasady opodatkowania do dostaw, do których stosuje się przepisy ust. 10 i 11. W przypadku zastosowania ogólnych zasad podatnik ma prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od towarów, o których mowa w ust. 11, w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy u tego podatnika z tytułu dostawy tych towarów.

Ponadto należy wskazać, że na mocy art. 106a pkt 1 i 2 ustawy, przepisy Działu XI Rozdziału 1 zatytułowanego „Faktury” stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Podatnik – stosownie do art. 106b ust. 2 ustawy – nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Według art. 106b ust. 3 ustawy na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy – podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b

- jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Według art. 2 pkt 31 ustawy – ilekroć mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. Natomiast przez fakturę elektroniczną rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym (art. 2 pkt 32 ustawy).

Na mocy art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy – faktura powinna zawierać w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”.

W przypadku dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, dla których podstawę opodatkowania stanowi zgodnie z art. 120 ust. 4 i 5 marża, faktura – w zakresie danych określonych w ust. 1 pkt 1-17 – powinna zawierać wyłącznie dane określone w ust. 1 pkt 1-8 i 15-17, a także odpowiednio wyrazy „procedura marży – towary używane”, „procedura marży – dzieła sztuki” lub „procedura marży – przedmioty kolekcjonerskie i antyki” (art. 106e ust. 3 ustawy).

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

Natomiast jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że samofakturowanie może zostać zastosowane pod warunkiem istnienia wcześniej zawartej (a zatem zawartej przed wystawieniem pierwszej faktury przez nabywcę w imieniu i na rzecz podatnika dokonującego sprzedaży) umowy. Ustawodawca nie określa żadnych – poza jednym – elementów, które umowa ta powinna zawierać. Tym jedynym określonym przez ustawodawcę elementem, który powinien zostać ujęty w przedmiotowej umowie jest określenie procedury zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, w imieniu i na rzecz którego faktury są wystawiane.

Przepisy ustawy wymagają istnienia procedury zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, nie wskazują natomiast, jak procedura ta ma być określona. Jednocześnie należy wskazać, iż przepisy w zakresie podatku VAT nie przewidują jakichkolwiek ograniczeń lub wymogów odnośnie sposobu zatwierdzania przez podatnika faktur, wystawionych w jego imieniu i na jego rzecz przez nabywcę, w procedurze samofakturowania. Strony umowy o samofakturowaniu mogą zatem w dowolny sposób kształtować formę zatwierdzania poszczególnych faktur wystawianych przez nabywcę w imieniu i na rzecz podatnika ‒ sprzedawcy towarów lub usług.

Jednakże, w najlepszym interesie podatnika dokonującego dostawy towarów (świadczącego usługę) jest to, aby procedura ta była właściwie określona i przestrzegana, albowiem wystawienie faktury przez nabywcę towaru lub usługi oznacza określenie kwoty podatku należnego po stronie podatnika, który dokonał dostawy towarów lub wykonał usługę. W sytuacji, gdy nabywca nie przedstawi faktury do akceptacji sprzedawcy, to i tak dostawca nie będzie zwolniony z obowiązku odprowadzenia podatku należnego z tytułu dokonanej dostawy.

Ponadto należy nadmienić, że co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych tak, aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym.

Należy zatem przyjąć, że przepisy art. 106d ustawy mogą dotyczyć również możliwości wystawienia faktur korygujących.

W okolicznościach przedstawionych w treści wniosku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych na zakup pojazdów, maszyn i urządzeń (sprzęt) osobom prowadzącym działalność gospodarczą i wykorzystywanych przez te osoby do ich działalności. Sprzęt jest zabezpieczeniem spłaty kapitału, odsetek oraz innych opłat (np. prowizji) z tytułu zawartej umowy pożyczki i może być odebrany przez Spółkę pożyczkobiorcy, gdy przestanie on regulować swoje zobowiązania względem Wnioskodawcy. Zainteresowany podał, że sprzęt przejmowany przez niego jako zabezpieczenie spłaty kapitału zostaje uprzednio nabywany przez pożyczkobiorcę w jeden z czterech sposobów tj. nabycie może być opodatkowane podatkiem VAT na zasadach ogólnych (wówczas na fakturze zakupu widnieć będzie polski podatek VAT naliczony wg stawki 8% lub 23%), zwolnione z VAT, objęte procedurą marży dla towarów używanych lub nieobjęte zakresem stosowania przepisów o VAT (np. gdy dostawca sprzętu nie jest podatnikiem w rozumieniu przepisów o VAT). Sprzęt, o którym mowa we wniosku jest towarem używanym w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Następnie, przejęty przez Zainteresowanego sprzęt, jest sprzedawany podmiotowi trzeciemu. Cena sprzedaży przejętego sprzętu może różnić się od kwoty zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki, wynikających z umowy pożyczki. Jeśli cena ta jest niższa od kwoty tych zobowiązań wówczas Spółce nadal przysługuje względem pożyczkobiorcy wierzytelność, której wartość jest równa różnicy pomiędzy dotychczasowymi zobowiązaniami pożyczkobiorcy, a kwotą uzyskaną przez Wnioskodawcę ze sprzedaży sprzętu. W odmiennym przypadku przysługująca Spółce od pożyczkobiorcy wierzytelność wygasa, zaś ewentualna nadwyżka ceny sprzedaży nad zobowiązaniami jest zwracana pożyczkobiorcy.

Ponadto Wnioskodawca zawrze z pożyczkobiorcą umowę w sprawie wystawiania przez Spółkę w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy faktur i faktur korygujących, która będzie zawierała procedurę ich zatwierdzania przez pożyczkobiorcę.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że w przedstawionych okolicznościach sprawy w przypadku niewywiązania się z zawartej umowy pożyczki – jak wskazał Wnioskodawca – będzie dochodziło do odebrania (przejęcia) pożyczkobiorcy sprzętu, co będzie stanowiło odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy przez dłużnika na rzecz Spółki.

W przedstawionym modelu rozliczeń – w myśl przepisów art. 106d ustawy – według określonej procedury zatwierdzania faktur i faktur korygujących przez pożyczkobiorcę, Wnioskodawca z tytułu dostawy towarów będzie wystawiał w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy ww. faktury oraz faktury korygujące.

Jak wynika z opisu sprawy przedmiotem dostawy w ramach umowy przewłaszczenia na rzecz Wnioskodawcy będą towary nabywane uprzednio przez pożyczkobiorcę m.in. od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy, spełniające definicję towarów używanych w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy. W świetle przedstawionych okoliczności sprawy należy wskazać, że będą spełnione przesłanki do zastosowania opodatkowania na zasadzie procedury marży do dostawy (przejęcia) przedmiotowego sprzętu na rzecz Wnioskodawcy w ramach umowy przewłaszczenia. Powyższe będzie skutkowało udokumentowaniem transakcji opodatkowanej na zasadzie marży wystawieniem przez Spółkę faktury z zastosowaniem procedury wynikającej z przepisów art. 106d ustawy. Przy czym zaznaczyć należy, że stosownie do art. 120 ust. 14 ustawy podatnik może stosować ogólne zasady opodatkowania do dostaw, do których stosuje się ww. przepis art. 120 ust. 10 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 wniosku uznaje się za prawidłowe.

Przechodząc do kwestii objętej pytaniem nr 1 wniosku wskazać należy, że w sytuacji gdy dostawa przedmiotowych towarów będzie stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych – stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania dostawy sprzętu w ramach przejęcia przez Wnioskodawcę od pożyczkobiorcy, będzie łączna wartość roszczeń Spółki wobec dłużnika z tytułu udzielonej pożyczki, pomniejszona o podatek należny. Konsekwentnie w tym przypadku, w związku z zawarciem umowy w sprawie samofakturowania, Wnioskodawca działający w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy będzie zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą tę dostawę, nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło przejęcie sprzętu.

Natomiast w przypadku dostawy sprzętu na zasadzie procedury marży w ramach przejęcia tego sprzętu przez Wnioskodawcę od pożyczkobiorcy, wskazać należy, że warunkiem koniecznym do przyjęcia marży jako podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest dokonywanie dostawy uprzednio nabytych w ramach prowadzonej działalności (w celu ich odsprzedaży) m.in. towarów używanych przez podatnika. Podstawą opodatkowania zatem w niniejszej sprawie dla ww. dostawy sprzętu na zasadzie marży będzie marża, tj. różnica między kwotą sprzedaży, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Wnioskodawca zaś działając w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy będzie zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą tę dostawę opodatkowaną na zasadzie marży, nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło przejęcie sprzętu.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do pytania oznaczonego nr 1 wniosku, należało uznać je za nieprawidłowe, bowiem Spółka nie uwzględniła sytuacji, w której dostawa w ramach przejęcia odbywa się na zasadach procedury marży.

Z kolei, udzielając odpowiedzi na pytanie nr 2 wniosku w zakresie podatku naliczonego należy powołać art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Regulacja zawarta w art. 86 ust. 1 ustawy wskazuje, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej okresu rozliczeniowego, w którym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego należy wskazać, że w myśl art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Według art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 99 ust. 2 i 3, w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jak stanowi art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Według powołanych powyżej regulacji prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1 ustawy) kształtuje się w danym okresie rozliczeniowym. Zdarzeniem uprawniającym do obniżenia podatku należnego – co wprost wynika z art. 86 ust. 10 w związku z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy – jest przy tym zazwyczaj otrzymanie faktury lub dokumentu celnego, a ewentualne późniejsze rozliczenie podatku jest konsekwencją już nabytego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego. Prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy były związane z bieżącą lub przyszłą działalnością opodatkowaną.

Przy czym, co również istotne, jak wynika z cytowanego art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Natomiast w myśl art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Ponadto należy rozróżnić moment powstania prawa do odliczenia od momentu skorzystania z tego prawa. Realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego następuje poprzez złożenie deklaracji podatkowej, wyrażającej wolę skorzystania przez podatnika z prawa do odliczenia i aby skutecznie zrealizować już powstałe uprawnienie, podatnik musi usunąć – najpóźniej przed skorzystaniem z tego prawa – wszelkie przesłanki negatywne wynikające z przepisu art. 88 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
   2. (uchylona);

2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. (uchylony);
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności;

5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. (uchylony);
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.
   
   

Stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Uwzględniając powołane przepisy w świetle przedstawionych okoliczności należy wskazać, że Wnioskodawcy będącemu zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturze wystawionej przez Spółkę w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy wyłącznie gdy sprzedaż ta będzie stanowić czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług i jednocześnie Wnioskodawca od momentu nabycia przeznaczy ww. sprzęt do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Powyższe prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstanie u Zainteresowanego za okres, w którym w odniesieniu do nabytych przez Spółkę towarów powstał obowiązek podatkowy, tj. w momencie wykonania umowy przewłaszczenia, nie wcześniej jednak niż z chwilą otrzymania faktury, tj. w okolicznościach niniejszej sprawy zaakceptowania faktury przez pożyczkobiorcę. Przy czym, prawo to będzie przysługiwało Zainteresowanemu, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 88 ustawy.

W odniesieniu natomiast do faktury dokumentującej dostawę sprzętu w ramach przejęcia opodatkowanej na zasadzie procedury marży należy zauważyć, że ww. faktura nie będzie zawierać kwoty podatku, która ewentualnie mogłaby stanowić dla Wnioskodawcy kwotę podatku naliczonego do odliczenia.

Tym samym oceniając stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 2 wniosku należało uznać je za prawidłowe.

W odniesieniu do wątpliwości Spółki dotyczących sprzedaży przedmiotowego sprzętu przez Wnioskodawcę za cenę niższą od całości zobowiązań pożyczkobiorcy należy wskazać na art. 29a ust. 13 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2020 r. – według którego w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Stosownie zaś do ww. art. 29a ust. 13 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2021 r. – w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się za okres rozliczeniowy, w którym podatnik wystawił fakturę korygującą, pod warunkiem że z posiadanej przez tego podatnika dokumentacji wynika, że uzgodnił on z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług określone w fakturze korygującej oraz warunki te zostały spełnione, a faktura ta jest zgodna z posiadaną dokumentacją. W przypadku gdy w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca, podatnik nie posiada dokumentacji, o której mowa w zdaniu pierwszym, obniżenia podstawy opodatkowania dokonuje za okres rozliczeniowy, w którym dokumentację tę uzyskał.

Na podstawie art. 29a ust. 14 ustawy, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

W myśl art. 86 ust. 19a ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2020 r. – w przypadku gdy nabywca towaru lub usługi otrzymał fakturę korygującą, o której mowa w art. 29a ust. 13 i 14, jest on obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym tę fakturę korygującą otrzymał. Jeżeli podatnik nie obniżył kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty podatku naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonuje tego obniżenia.

Natomiast według art. 86 ust. 19a w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2021 r. – w przypadku obniżenia podstawy opodatkowania, o którym mowa w art. 29a ust. 13, lub stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze, o którym mowa w art. 29a ust. 14, nabywca towaru lub usługi jest obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały uzgodnione z dostawcą towarów lub usługodawcą, jeżeli przed upływem tego okresu rozliczeniowego warunki te zostały spełnione. W przypadku gdy warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały spełnione po upływie okresu rozliczeniowego, w którym warunki te zostały uzgodnione, nabywca towaru lub usługi jest obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym warunki te zostały spełnione. Jeżeli podatnik nie obniżył kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty podatku naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokonuje tego obniżenia.

W tym miejscu należy dodać, że w myśl przepisów art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 2419), w przypadku faktur korygujących wystawionych po dniu 31 grudnia 2020 r. w związku z obniżeniem podstawy opodatkowania, o którym mowa w art. 29a ust. 13 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, lub w związku ze stwierdzeniem pomyłki na fakturze, o którym mowa w art. 29a ust. 14 ustawy zmienianej w art. 1, podatnicy podatku od towarów i usług w okresie do dnia 31 grudnia 2021 r. mogą stosować przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, jeżeli wybór stosowania tych przepisów zostanie uzgodniony na piśmie pomiędzy dostawcą towarów lub świadczącym usługi a ich nabywcą przed wystawieniem pierwszej faktury korygującej w roku 2021 r. Rezygnacja z wyboru, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od końca miesiąca, w którym dokonano tego wyboru, pod warunkiem że zostanie ona uzgodniona na piśmie pomiędzy dostawcą towarów lub świadczącym usługi a ich nabywcą. Do faktur korygujących wystawionych po dniu rezygnacji z wyboru stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Z uwagi na powołane przepisy w sytuacji, gdy cena sprzedaży sprzętu przez Wnioskodawcę będzie niższa niż wartość zobowiązań pożyczkobiorcy pomniejszona o ewentualny podatek należny (stanowiąca podstawę opodatkowania), należy przyjąć, że ostatecznie podstawą opodatkowania z tytułu dostawy sprzętu przez pożyczkobiorcę będzie wartość, za jaką Wnioskodawca dokona sprzedaży tego sprzętu, pomniejszona o ewentualny podatek należny.

Przechodząc do kwestii dokumentowania powyższej sytuacji stwierdzić należy, że faktura korygująca winna zawierać właściwe, prawidłowe i zgodne z rzeczywistością kwoty, w tym podstawę opodatkowania i ewentualny podatek należny. Istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Faktury korygujące wystawia się m.in. w celu udokumentowania ostatecznej wartości sprzedaży.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku okoliczności, w przypadku, gdy ostateczna cena sprzedaży sprzętu przez Wnioskodawcę będzie niższa niż łączna wartość roszczeń pomniejszona o ewentualny podatek należny (stanowiąca podstawę opodatkowania), w tej sytuacji konsekwentnie Wnioskodawca działający w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy (zarejestrowanego jako czynny podatnik podatku VAT) – zgodnie z procedurą samofakturowania spełniającą wymogi art. 106d ustawy – będzie zobowiązany do wystawienia faktury korygującej.

Jednocześnie, gdy Wnioskodawca działający w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, będącego w momencie sprzedaży zarejestrowanym podatnikiem VAT, wystawi fakturę korygującą, to Zainteresowany będzie zobowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów zostaną uzgodnione z dostawcą towarów, jeżeli przed upływem tego okresu rozliczeniowego warunki te zostaną spełnione. W przypadku gdy warunki obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów zostaną spełnione po upływie okresu rozliczeniowego, w którym warunki te zostały uzgodnione, Wnioskodawca jako nabywca towaru będzie obowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym warunki te zostaną spełnione.

Przy czym należy zauważyć, że w sytuacji gdy strony uzgodnią na piśmie wybór stosowania przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2020 r., Wnioskodawca będzie zobowiązany do zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym tę fakturę korygującą otrzyma, tj. zostanie ona zaakceptowana przez pożyczkobiorcę. Zastrzec jednakże należy, że w przypadku, gdyby Wnioskodawca nie obniżył kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego określonego w fakturze, której korekta dotyczy, a prawo do takiego obniżenia mu przysługuje, zmniejszenie kwoty podatku naliczonego uwzględnia się w rozliczeniu za okres, w którym podatnik dokona tego obniżenia.

Odnosząc się do natomiast do sprzedaży sprzętu przez Wnioskodawcę, gdy cena ostateczna będzie niższa niż wartość roszczeń i pożyczkobiorca w dacie ww. sprzedaży nie będzie zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, należy wskazać, że Spółka nie będzie miała podstaw do wystawienia w jego imieniu i na jego rzecz faktury korygującej. Zatem w tej sytuacji brak będzie dokumentu stanowiącego podstawę do dokonania przez Wnioskodawcę korekty podatku naliczonego w ramach tej transakcji.

Z kolei w odniesieniu do sprzętu przejętego przez Spółkę, którego dostawa opodatkowana będzie na zasadach określonych w art. 120 ust. 4 ustawy, gdy ostateczna cena sprzedaży tego sprzętu przez Wnioskodawcę będzie niższa niż łączna wartość roszczeń pożyczkobiorcy, Spółka nie będzie zobowiązana w tej sytuacji do korekty kwoty podatku naliczonego. Zaznaczyć bowiem należy, że w przypadku dostawy opodatkowanej na zasadzie marży faktura dokumentująca tę czynność nie zawiera kwoty podatku stanowiącego podstawę do odliczenia dla Wnioskodawcy. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do zmniejszenia podatku naliczonego z tytułu tej transakcji.

W związku z powyższym, stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 4 wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

W sytuacji natomiast, gdy sprzęt przejęty przez Spółkę zostanie sprzedany za cenę wyższą od całkowitej spłaty zobowiązań pożyczkobiorcy wobec Wnioskodawcy, to zwracana pożyczkobiorcy nadwyżka kwoty uzyskanej przez Zainteresowanego z późniejszej sprzedaży tego sprzętu ponad wartość wierzytelności Wnioskodawcy z tytułu umowy pożyczki (której zaspokojeniu służy ta sprzedaż), stanowić będzie wyłącznie element rozliczeń pieniężnych pomiędzy Wnioskodawcą i pożyczkobiorcą z tytułu umowy pożyczki. Kwota nadwyżki nie będzie stanowić odpłatności za dostawę lub świadczenie usługi przez pożyczkobiorcę na rzecz Wnioskodawcy w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy. W związku z tym, zwrot ww. nadwyżki nie będzie podlegał opodatkowaniu tym podatkiem, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia w imieniu pożyczkobiorcy faktury, faktury korygującej obejmującej zwracaną kwotę nadwyżki ani do korekty podatku naliczonego.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego nr 5 wniosku należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii sprzedaży przez Wnioskodawcę przejętego sprzętu należy wskazać, że w sytuacji nabycia go od pożyczkobiorcy na zasadach marży dla towarów używanych, Zainteresowany będzie miał możliwość zastosowania dla tej sprzedaży opodatkowania na zasadach wynikających z przepisów art. 120 ustawy. Za kwotę nabycia – służącą ustaleniu marży – dla dostawy przedmiotowego sprzętu Spółka winna przyjąć cenę sprzedaży przez pożyczkobiorcę nie większą niż całkowita wartość zobowiązań pożyczkobiorcy względem Spółki.

W odniesieniu do pytania nr 6 wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto wskazać należy, że tut. organ nie ocenia skuteczności opisanych we wniosku czynności, zatem niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że opisane czynności będą dokonane zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Przepisy podatkowe bowiem nie regulują stosunków cywilnoprawnych ani nie mają wpływu na ich treść oraz sposób rozliczania transakcji. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób ustalenia należności pomiędzy stronami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 199a § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności, a jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej. Natomiast organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów. Z art. 14h Ordynacji podatkowej wynika bowiem, że powołany przepis nie ma zastosowania w postępowaniu w przedmiocie wydawania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.