Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.832.2020.3.MS
z 8 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku (data wpływu 21 grudnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2021 r. (data nadania 9 lutego 2021 r., data wpływu 11 lutego 2021 r.) na wezwanie z dnia 1 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.832.2020.1.MS (data nadania 1 lutego 2021 r., data doręczenia 4 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania.

W związku z brakami formalnymi pismem z dnia 1 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.832.2020.1.MS (data nadania 1 lutego 2021 r., data doręczenia 4 lutego 2021 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 9 lutego 2021 r. (data nadania 9 lutego 2021 r., data wpływu 11 lutego 2021 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z decyzją Prezydenta (…) z dnia 23 września 2020 r., na podstawie ustawy z dnia 15 marca 2002 r. (…), ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy informujące administrację publiczną, ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, ustalono odszkodowanie, należne Wnioskodawczyni za nieruchomość położoną (…) (działka ewidencyjna Nr 1 o pow. 241 m² z obrębu (…), stanowiącą własność Miasta, uregulowaną obecnie w KW (…), zajętą pod drogę publiczną gminną – ulicę M. Wypłata odszkodowania nastąpiła na rachunek Wnioskodawczyni w dniu 4 listopada 2020 r.

Nabycie nieruchomości nastąpiło przez Wnioskodawczynię nieodpłatnie w drodze spadku po ojcu. Ojciec Wnioskodawczyni kupił niezabudowaną działkę Nr hip. (…), o obszarze 1207 m² (akt not. z dnia 17 października 1941 r.). Ojciec Wnioskodawczyni zmarł w dniu 29 sierpnia 1984 r. W wyniku działu spadku Wnioskodawczyni otrzymała na własność ww. działkę gruntu. Ze sporządzonej w listopadzie 1993 r. mapy sytuacyjnej, wpisanej do ewidencji – w Składnicy Map i Dokumentów Geodezyjnych z dnia 8 grudnia 1993 r. wynikało, że opisana działka ma w rzeczywistości obszar 1166 m², a nie 1207 m² oraz oznaczona została jako dwie działki ewidencyjne: Nr 2 obszaru 926 m² (pod placem) oraz Nr 3 obszaru 240 m² (pod ulicą).

W dniu 30 listopada 1993 r. działkę Nr 2 (926 m²) Wnioskodawczyni sprzedała . Stawający wnieśli, aby Sąd Rejonowy (…) Wydział Księgi Wieczyste odłączył z KW pod nazwą (…) Nr inw. (…) działkę Nr 2 (926 m²) do odrębnej księgi wieczystej i w dziale II tej księgi prawo własności tej nieruchomości wpisał na rzecz nabywcy.

Co do drugiej działki: Nr 3, Biuro Geodezji i Katastru pismem z dnia 19 października 2017 r. poinformowało, że zgodnie z danymi z operatu ewidencji gruntów przyjętego do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 3 listopada 1999 r., dawna działka ewidencyjna Nr 3 o pow. 0,0240 ha, stanowiąca nieruchomość opisaną jako (…) dz (…), aktualnie wykazana jest w ewidencji gruntów jako działka ew. Nr 1 o pow. 0,0241 ha z obrębu (…), objęta KW.

Na podstawie dokumentów, zgodnie z ww. Decyzją Prezydenta, ustalono, że właścicielem gruntu stanowiącego tę działkę, tzn. Nr 1 o pow. 241 m² z obrębu (…), na dzień 31 grudnia 1998 r. była Wnioskodawczyni, która w terminie złożyła wniosek o odszkodowanie za grunt przeznaczony pod drogę publiczną, z tytułu odjęcia prawa własności nieruchomości na rzecz skarbu Państwa. Zgodnie z ww. decyzją, stwierdzono, że osobą uprawnioną do wypłaty odszkodowania jest Wnioskodawczyni – w całości.

Wojewoda ostateczną decyzją z dnia 13 czerwca 2016 r. stwierdził nabycie przez gminę (…) z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. prawa własności nieruchomości zajętej pod część ulicy M., położonej (…), oznaczonej jako działka ewidencyjna Nr 1, o pow. 241 m². W uzasadnieniu Wojewoda podniósł, że jak wynika z przedstawionych dokumentów, nieruchomość ta stanowiła w dniu 31 grudnia 1998 r. własność osoby fizycznej. Stroną postępowania przez Wojewodę była Wnioskodawczyni. Na podstawie decyzji Wojewody ujawniono w KW działkę ewid. Nr 1 o pow. 241 m² z obrębu (…), a w dziale II „Własność”, jako właściciela wpisano Miasto.

Ponadto Decyzja Prezydenta potwierdziła, że w żadnych dokumentach, zapisach i archiwach nie odnaleziono dokumentów świadczących o postępowaniu wywłaszczeniowym i wypłacie odszkodowania, jak również brak jest informacji nt. budowy drogi z udziałem czynu społecznego odnośnie przedmiotowej nieruchomości.

W celu określenia wysokości odszkodowania na zlecenie Biura Mienia Miasta i Skarbu Państwa Urzędu, został wykonany przez rzeczoznawcę majątkowego operat szacunkowy z dnia 3 lutego 2020 r., który zgodnie z oceną organu administracyjnego został uznany za prawidłowy, a wycena odszkodowania za wiarygodna.

W konsekwencji, jak Wnioskodawczyni wskazała na wstępie niniejszego wniosku, zgodnie z decyzją Prezydenta zostało przyznane Wnioskodawczyni odszkodowania, które otrzymała na rachunek bankowy w dniu 4 listopada 2020 r.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała, że nabycie przez Nią działki nastąpiło nieodpłatnie w drodze spadku po ojcu, który zmarł w dniu 29 sierpnia 1984 r. Nabycie to nastąpiło zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego (…) w dniu 6 czerwca 1986 r. ((…) mieszkał zmarły ojciec). Zgodnie z tym postanowieniem dokonano działu spadku po zmarłym, składającego się z udziału do spółdzielczego prawa do lokalu typu własnościowego oraz z działki oznaczonej w ewidencji gruntów Nr (…) o pow. 1207 m², położonej w F. Prawo do ww. lokalu przyznano synowi zmarłego (bratu Wnioskodawczyni), a Wnioskodawczyni przyznano na własność wymienioną działkę w F. Żaden ze spadkobierców nie został obciążony obowiązkiem spłat na rzecz uczestnika postępowania. Wnioskodawczyni stała się jedyną spadkobierczynią działki. Dział spadku, o którym mowa we wniosku dotyczy ww. postanowienia Sądu i potwierdzenia nabycia przez Wnioskodawczynię całości działki w spadku. Nie zachodziły żadne etapy, spadkobrania, ani sytuacja zrzekania się praw do tej działki. Jak Wnioskodawczyni wskazała, po ustaleniu korekty powierzchni działki (1166 m², a nie 1207 m²) oraz po sprzedaży przez Wnioskodawczynię części działki (926 m²), pozostała niesprzedana część działki została wykazana jako działka ewidencyjna Nr 1 o pow. 0,0241 ha. Działka ta stanowiła grunt przeznaczony pod drogę publiczną, ulicę M. w F. Za grunt ten Wnioskodawczyni otrzymała odszkodowania, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowania uzyskane za grunt przejęty pod drogi publiczną, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, poprzez otrzymane odszkodowanie za grunt, wypłacone Wnioskodawczyni stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami, Wnioskodawczyni uzyskała przychód. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje rodzaje przychodów wolnych od podatku dochodowego od osób fizycznych, Uzyskany przez Wnioskodawczynię rodzaj przychodu mieści w katalogu zwolnień od podatku dochodowego, wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy i wskazany jest w pkt 29 ustęp 1.

Jednocześnie uzyskanego przychodu nie dotyczą opisane w tym pkt (29) zastrzeżenia, tzn. Wnioskodawczyni nie nabyła własności w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego, ani w żadnym czasie nie zaszło odpłatne zbycie, ani sprzedaż nieruchomości będącej przedmiotem zdarzenia.

W związku z tym, Wnioskodawczyni uważa, że zostały spełnione warunki do uznania, że odszkodowanie otrzymane przez Wnioskodawczynię jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Odszkodowanie stanowi co do zasady przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest zatem otrzymanie m.in. odszkodowania, które przyznane zostało stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

Zwolnienie nie przysługuje jednak, jeżeli łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

• nabycie nieruchomości nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub odpłatnym zbyciem,
  

• cena jej nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania lub ceny.
  
  
  

Zatem w przypadku, gdy spełniony zostanie tylko jeden z warunków albo niespełniony żaden z nich, uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest otrzymanie m.in. odszkodowania, które przyznane zostało stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

W przypadku nabywania nieruchomości pod drogi, na zasadach określonych w ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1474, z poźn. zm.) – zwanej również „specustawą” drogową, prawodawca zdecydował się na całkowite oddzielenie od siebie postępowań o wywłaszczenie i o odszkodowanie.

Z chwilą wejścia w życie ww. ustawy do katalogu zawartego w art. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 1990) dodany został zapis w pkt 11, że: ustawa nie narusza innych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami, a w szczególności ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.

Przywołany art. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera ogólne wyłączenie stosowania jej przepisów, ale tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to zasad określonych w wymienionych ustawach. Ustawodawca przyznał zatem pierwszeństwo w stosowaniu regulacjom zawartym w ustawach wymienionych w tym przepisie, przed zasadami wynikającymi z ustawy o gospodarce nieruchomościami. Powyższy przepis ma charakter normy kolizyjnej co oznacza, że przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami mają charakter uzupełniający w stosunku do innych ustaw, w zakresie spraw nieuregulowanych w tych ustawach. Tym samym nabywanie nieruchomości pod drogi, na zasadach określonych w „specustawie” drogowej ma charakter szczególny wobec wywłaszczenia regulowanego przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami; przepisy ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych stanowią lex specialis w stosunku do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.

O takiej relacji wymienionych wyżej aktów prawnych świadczy również kompleksowość regulacji zawartej w „specustawie” drogowej oraz odesłanie zawarte w art. 23 tej ustawy, zgodnie z którym: w sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Z zacytowanego przepisu wynika, że w zakresie nieuregulowanym w jej rozdziale 3 (nabywanie nieruchomości pod drogi) stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo wykonujący zadania zlecone z zakresu administracji rządowej starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych, wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

W myśl art. 11f ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 tejże ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
   
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych
   

- z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

W świetle art. 12 ust. 4a powołanej ustawy, decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe (art. 12 ust. 4f omawianej ustawy).

Wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych nadają decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej rygor natychmiastowej wykonalności na wniosek właściwego zarządcy drogi, uzasadniony interesem społecznym lub gospodarczym (art. 17 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Zgodnie natomiast z treścią art. 12 ust. 5 ww. ustawy, do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18.

Zgodnie natomiast z art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych: wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

W myśl postanowień art. 23 ww. ustawy, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale (tj. rozdziale 3 – Nabywanie nieruchomości pod drogi) stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Ustawa o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych wymieniona jest w art. 2 pkt 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami jako ustawa w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościami.

Na podstawie art. 128 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw. Zgodnie z art. 130 ust. 2 powołanej ustawy, ustalenie wysokości odszkodowania następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, określającej wartość nieruchomości. Stosownie natomiast do treści art. 132 ust. 1 ww. ustawy, zapłata odszkodowania następuje jednorazowo, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu podlega wykonaniu, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b. W myśl art. 132 ust. 1a tejże ustawy w sprawach, w których wydano odrębną decyzję o odszkodowaniu, zapłata odszkodowania następuje jednorazowo w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała się ostateczna.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku, nabycie przez Wnioskodawczynię wywłaszczonej działki nastąpiło nieodpłatnie (w spadku po ojcu), tak więc nie został spełniony jeden z warunków wyłączających zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie zaistniała sytuacja, w której cena nabycia nieruchomości byłaby o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania (cena nie stanowiła elementu nabycia).

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że odszkodowanie za przejęcie gruntu na cele realizacji inwestycji drogowej, które otrzymała Wnioskodawczyni, korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odszkodowanie to wypłacone bowiem zostało stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami. Ponadto nabycie wywłaszczonej działki przez Wnioskodawczynię nastąpiło w drodze spadku oraz w drodze działu spadku (bez żadnych spłat i dopłat), czyli miało charakter nieodpłatny. Cena nie stanowiła więc elementu nabycia, a zatem nie został spełniony jeden warunek wyłączający przedmiotowe zwolnienie. Tym samym na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek uiszczenia podatku dochodowego z tytułu otrzymanego odszkodowania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń w przedstawionym stanie faktycznym.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.