Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.662.2020.1.JK
z 4 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2020 r. (data wpływu 8 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni planuje zakup wzoru przemysłowego zarejestrowanego w urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, zaklasyfikowany zgodnie z klasyfikacją lokarneńską jako 32.00 - logo.

Następnie będąc właścicielką logo – w wyniku przeniesienia na Zainteresowaną autorskich praw majątkowych – chciałaby udzielić licencji na korzystanie z logo firmie, która do tej pory wynajmowała je na swój wyłączny użytek od dotychczasowego właściciela logo. Dotychczasowy właściciel logo w ciągu ostatnich 5 lat skorzystał z uprawnienia wynikającego z art. 22 ust. 9 pkt 2 pdof.

Dokonując analizy dla takiego rozwiązania, a ściśle wysokości podatku od dochodu uzyskanego w wyniku udzielenia licencji na ww. logo, Wnioskodawczyni trafiła na wątpliwości w interpretacji art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polega ona na odpowiedzi na pytanie czy w ww. sytuacji art. 22 ust. 9 pkt 2 pdof znajdzie zastosowanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych, określający koszty uzyskania przychodu z tytułu opłaty licencyjnej w wysokości 50% uzyskanego przychodu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że koszty uzyskania przychodu z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wzoru przemysłowego otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną – określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a.

We wskazanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni udzieliłaby osobiście po raz pierwszy licencji do korzystania z wzoru przemysłowego, jako nowy właściciel, stając się podmiotem praw wynikających z majątkowego prawa autorskiego.

We wzmiankowanym punkcie nie ma mowy, że wysokość 50% uzyskanego przychodu przynależy się wyłącznie twórcy, jak to ma miejsce w przypadku pkt 1 tego samego ustępu.

Konsekwencja uznania racjonalności prawodawcy każe wywieść, iż prawodawca stanowi logicznie uporządkowany system prawa i nie wskazując jakiemu podmiotowi udziela prawa do odliczenia 50% kosztów uzyskania przychodu z tytułu opłaty licencyjnej, to chciał przyznać je każdemu.

Mając na uwadze powyższe wydaje się, że Wnioskodawczyni udzielając licencji jako nowy właściciel znaku towarowego dokonuje tego osobiście po raz pierwszy, a jednostka wobec której udziela prawa do licencji zawrze z Zainteresowaną pierwszą umowę licencyjną to jest uprawniona do określenie kosztów uzyskania przychodu w wysokości 50% uzyskanego z tytułu opłaty licencyjnej przychodu, tj. zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. 2020 r., poz. 1426 z późń. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca wymienia trzy przypadki przychodów, do których znajdują zastosowanie 50% koszty uzyskania.

Z przepisu tego wynika mianowicie, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
2. z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
3. z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
   
   

Zatem w świetle art. 22 ust. 9 pkt 2 ww. ustawy prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przysługuje zatem pod warunkiem, że:

• opłatę licencyjną otrzymano od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną;
• przychód z tytułu opłaty licencyjnej otrzymano w pierwszym roku trwania licencji.
  
  

Przy czym - stosownie do art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jeżeli jednak Wnioskodawca udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3, były wyższe niż ta kwota, wówczas koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów, o których mowa w art. 14, nie mają zastosowania koszty uzyskania przychodów określone w ust. 9.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, Wnioskodawczyni planuje zakup wzoru przemysłowego zarejestrowanego w urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej. Następnie będąc właścicielką logo chciałaby udzielić licencji na korzystanie z logo firmie, która do tej pory wynajmowała je na swój wyłączny użytek od dotychczasowego właściciela logo.

W tym miejscu wskazać należy, że Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zarządza prawami związanymi ze znakami towarowymi i wzorami Unii Europejskiej, obowiązującymi w całej UE. Prawa te uzupełniają krajowe prawa własności intelektualnej i są powiązane z międzynarodowymi systemami własności intelektualnej.

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia Rady (WE) NR 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dziennik Urzędowy L 003,05/01/2002 P. 0001 - 0024) wzór został zdefiniowany jako: „postać całego lub części produktu, wynikającą w szczególności z cech linii, konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury i/lub materiałów samego produktu i/lub jego ornamentacji”. Wstępny okres ochrony zarejestrowanego wzoru wspólnotowego wynosi 5 lat od dnia zgłoszenia i może być przedłużany o kolejne 5 lat, do maksymalnie 25 lat.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002/WE prawo do wzoru wspólnotowego przysługuje twórcy lub jego następcy prawnemu. Zarejestrowany wzór wspólnotowy przyznaje jego właścicielowi wyłączne prawo do jego używania i zakazywania osobom trzecim jego używania, które nie mają jego zgody. Wyżej wymienione używanie obejmuje, w szczególności, wytwarzanie, oferowanie, wprowadzanie do obrotu, import, eksport lub używanie produktu, w którym wzór jest zawarty bądź zastosowany lub składowanie takiego produktu w tych celach (Art. 19 nr 6/2002/WE).

Kwestie przeniesienia prawa do wzoru wspólnotowego zostały uregulowane w art. 28 rozporządzenia nr 6/2002/WE.

Rozporządzenie to nie reguluje wszystkich sytuacji dotyczących przeniesienia prawa. Odnosi się bowiem w szczególności do kwestii:

1. wpisu do rejestru i publikacji przeniesienia prawa,
2. skutków, jakie wywołuje wpis przeniesienia do rejestru wobec osób trzecich.
   
   

Tym samym w sprawach nieuregulowanych w tym akcie należy sięgnąć do właściwego prawa krajowego, w tym także do prawa polskiego, a wyboru prawa właściwego dokonuje się zgodnie z przepisami art. 27 rozporządzenia nr 6/2002/WE.

We wszystkich bowiem kwestiach nieuregulowanych w rozporządzeniu nr 6/2002/WE, jeżeli prawem właściwym będzie prawo polskie, to zastosowanie znajdą przepisy ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 286 z późn. zm., dalej p.w.p.)

W przypadku umów licencyjnych dotyczących prawa z rejestracji wzoru przemysłowego ustawodawca polski odsyła do przepisów dotyczących wynalazków (art. 118 odsyła do art. 66 ust. 2, art. 76-79 i art. 81-88 p.w.p.).

Zgodnie z art. 66 ust. 2 w zw. z art. 118 p.w.p., uprawniony z wzorów przemysłowych może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wzoru przemysłowego (umowa licencyjna).

Umowa licencyjna musi zostać zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności (art. 76 ust. 1 p.w.p.).

Może ona zostać wpisana do rejestru prowadzonego przez Urząd. Następnie Urząd wydaje decyzję, na podstawie której dokonuje wpisu umowy licencyjnej do rejestru wzorów przemysłowych i wpis zostaje opublikowany w Wiadomościach Urzędu Patentowego (art. 232 ust. 2 p.w.p.).

Niewątpliwie uprawniony ze wzoru przemysłowego lub wzoru wspólnotowego może rozporządzać swoim prawem w różnoraki sposób, w tym przenosić i obciążać swoje prawo oraz udzielać różnego rodzaju licencji.

Przez opłatę licencyjną należy zatem rozumieć wynagrodzenie otrzymywane przez uprawnionych do udzielenia licencji (prawa do korzystania).

Natomiast prawo do naliczenia 50% kosztów uzyskania przychodów – jak wynika ze wskazanego powyżej art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych –przysługuje, gdy:

• opłaty licencyjne dotyczą pierwszego roku trwania licencji, oraz
• umowa licencyjna jest zawarta z pierwsza jednostką (nie jest to zatem umowa odnowiona, ani sublicencja).
  
  

Jeżeli umowa licencyjna nie spełnia łącznie powyższych warunków, to otrzymujący opłaty licencyjne nie będzie miał prawa do ryczałtowych kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca w analizowanym przepisie nie odnosi się do podmiotu udzielającego licencji, tj. nie odnosi się do pierwotnego, ani pochodnego nabycia wzoru przemysłowego lecz do elementów przedmiotowo istotnych, tj. opłaty licencyjne dotyczą pierwszego roku trwania licencji, oraz umowy licencyjnej zawartej z pierwszą jednostką.

Ustawodawca używając w art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „umowa licencyjna” wprost odnosi to pojęcie do przychodów uzyskanych w pierwszym roku trwania licencji oraz do pierwszej jednostki.

W związku z powyższym, w analizowanej sprawie należy przyjąć, iż 50% koszty przysługują podmiotowo uprawnionemu ze wzoru przemysłowego oraz przedmiotowo z tytułu opłaty licencyjne dotyczącej pierwszego roku trwania licencji, oraz umowy licencyjnej zawartej z pierwszą jednostką, a co za tym idzie Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w pierwszym roku trwania licencji zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wskazać należy, iż interpretacja odnosi się do osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, gdyż jak wskazano powyżej – na mocy art. 22 ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 9 nie mają zastosowania do osób uzyskujących przychody z działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.