2021.03.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-3.4012.849.2020.2.JM

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.849.2020.2.JM
z 5 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2020 r. (data wpływu 13 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2021 r. (data wpływu 29 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania za fakturę uproszczoną paragonu fiskalnego, zawierającego NIP nabywcy, dokumentującego sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro – jest nieprawidłowe;

uznania kolejnego numeru paragonu fiskalnego za kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę w przypadku wystawienia paragonu fiskalnego stanowiącego fakturę uproszczoną –jest prawidłowe;

braku obowiązku wystawienia faktury na żądanie nabywcy w przypadku udokumentowania sprzedaży paragonem fiskalnym stanowiącym fakturę uproszczoną – jest prawidłowe;

sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku niewydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży – jest nieprawidłowe;

sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku wydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania za fakturę uproszczoną paragonu fiskalnego, zawierającego NIP nabywcy, dokumentującego sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro;

uznania kolejnego numeru paragonu fiskalnego za kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę w przypadku wystawienia paragonu fiskalnego stanowiącego fakturę uproszczoną;

braku obowiązku wystawienia faktury na żądanie nabywcy w przypadku udokumentowania sprzedaży paragonem fiskalnym stanowiącym fakturę uproszczoną;

sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku niewydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży;

sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku wydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 stycznia 2021 r. (data wpływu 29 stycznia 2021 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania, złożenie oświadczenia, o którym mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, złożenie dokumentu dalszego pełnomocnictwa szczególnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Uwagi ogólne

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w postaci sieci lokali gastronomicznych różnych marek. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje sprzedaży na terytorium kraju m.in. na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w konsekwencji Spółka zobowiązana jest do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, o których mowa w art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.; dalej ustawa o VAT). W ramach przedmiotowej ewidencji Spółka wykazuje dane o sprzedaży zawarte w dokumentach wystawianych przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym w szczególności informacje dotyczące przedmiotu opodatkowania, wysokości podstawy opodatkowania i podatku należnego, a także dane służące identyfikacji poszczególnych sprzedaży.

Spółka dokumentuje dokonywaną sprzedaż wydając nabywcy paragon fiskalny. W wybranych przypadkach natomiast, na żądanie nabywcy Spółka wystawia fakturę dokumentującą przedmiotową sprzedaż. W przypadku jednak, gdy żądanie wystawienia faktury zgłaszane jest przez będącego podatnikiem podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej, Spółka wystawia przedmiotową fakturę pod warunkiem uprzedniego wskazania na paragonie potwierdzającym dokonanie danej sprzedaży numeru, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej (dalej: NIP).

Paragony wystawiane przez Spółkę zawierają dane wskazane w par. 25 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816; dalej Rozporządzenie), w tym w szczególności kolejny numer paragonu fiskalnego. Z uwagi na rozmiar prowadzonej działalności, Spółka dokonuje ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu 2500 kas, w tym również kilku w ramach jednego lokalu.

Sposób numeracji paragonów fiskalnych.

Co do zasady, sposób numeracji paragonów dokonywany przez kasy rejestrujące Spółki jest ciągły w całym okresie pracy danej kasy – numeracja ta zatem każdorazowo rozpoczyna się od numeru „0000001” w odniesieniu do każdej z kas. W związku z powyższym, ten sam numer paragonu może występować na różnych paragonach wyemitowanych przez kasy Spółki w danym okresie rozliczeniowym. Przykładowo, w ramach jednego lokalu Spółka może dokonywać ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu trzech kas rejestrujących, których numeracja obejmować będzie te same kolejne numery paragonów tj.: „0000001”, „0000002”, „0000003”, itd. Biorąc pod uwagę wskazaną powyżej znaczną ilość kas fiskalnych posiadanych przez Spółkę, możliwe są sytuacje, w których w danym okresie rozliczeniowym znaczna liczba paragonów wystawionych przez Spółkę posiadać będzie dokładnie ten sam numer paragonu.

Biorąc pod uwagę powyższe, w celu jednoznacznego zidentyfikowania konkretnego paragonu (tj. danej transakcji sprzedaży), poza wskazaniem jego numeru konieczne jest wykorzystanie również innych informacji znajdujących się na danym wydruku, w szczególności numeru kasy. W konsekwencji odwołanie się wyłącznie do numeru paragonu wskazanego na wydruku nie umożliwia jego jednoznacznej identyfikacji.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż zakresem niniejszego wniosku nie są objęte sytuacje, o których mowa w art. 106e ust. 6 ustawy o VAT.

Korekta obrotu zaewidencjonowanego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Spółka pragnie wskazać, iż możliwe są sytuacje, w których po zaewidencjonowaniu sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, istnieje konieczność skorygowania wysokości przedmiotowego obrotu, przykładowo w sytuacji zidentyfikowania oczywistej omyłki na paragonie, rezygnacji klienta z zakupu już po wydrukowaniu paragonu czy dokonaniu zwrotu zakupionych produktów (dalej: korekta obrotu).

Co do zasady, konieczność dokonania Korekty obrotu identyfikowana jest przez Spółkę przed wydaniem paragonu nabywcy. Niemniej jednak możliwe są również sytuacje, w których okoliczność ta identyfikowana jest już po wydaniu przedmiotowego paragonu.

W odpowiedzi na pytania:

Czy Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług?
Czy Wnioskodawca dokonuje/będzie dokonywał sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej?
Czy Wnioskodawca dokonuje/będzie dokonywał sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz podatników podatku od towarów i usług?
Czy Wnioskodawca dokonuje/będzie dokonywał sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze?
Czy Wnioskodawca dokonuje sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz osób prawnych niebędących podatnikami?
W jakich przypadkach wystawiane przez Wnioskodawcę paragony zawierają NIP nabywcy?
Czy wystawiane przez Wnioskodawcę paragony fiskalne z NIP nabywcy dokumentujące sprzedaż nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro, będą zawierały pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106) pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku należnego?
W związku z postawieniem w poz. 75 wniosku z dnia 4 listopada 2020 r. pytania (we wniosku pytania nr 2) o treści: „W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy w odniesieniu do wystawionego przez Spółkę paragonu fiskalnego stanowiącego tzw. fakturę uproszczoną, za „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę” w rozumieniu art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy uznać „kolejny numer paragonu fiskalnego”, o którym mowa w par. 25 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia identyfikujący dany?”, należy jednoznacznie wskazać co identyfikuje/będzie identyfikować „kolejny numer paragonu fiskalnego”, o którym mowa pytaniu nr 2 postawionym w poz. 75 ww. wniosku?
Jakie błędy na paragonie fiskalnym, zawierającym NIP nabywcy identyfikuje/będzie identyfikował Wnioskodawca w związku z zaewidencjonowaniem sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej?
Czy niewydanie nabywcy paragonu fiskalnego zawierającego NIP nabywcy jest/będzie spowodowane zauważeniem przez Wnioskodawcę błędów na wystawionym dokumencie sprzedaży? Jeżeli nie, to należy wskazać jakie są/będą inne powody niewydania nabywcy takiego paragonu fiskalnego.
Należy opisać procedurę korekt odrębnie dla sytuacji, w której Wnioskodawca wydał/wyda nabywcy paragon fiskalny zawierający NIP nabywcy i odrębnie dla sytuacji, w której Wnioskodawca nie wydał/nie wyda nabywcy paragonu fiskalnego zawierającego NIP nabywcy.

Wnioskodawca wskazał, że:

Wnioskodawca potwierdza, iż jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Wnioskodawca potwierdza, iż dokonuje/będzie dokonywał sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.
Wnioskodawca potwierdza, iż dokonuje/będzie dokonywał sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz podatników podatku od towarów i usług.
Wnioskodawca potwierdza, iż dokonuje/będzie dokonywał sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze.
Wnioskodawca potwierdza, iż dokonuje sprzedaży objętej zakresem wniosku na rzecz osób prawnych niebędących podatnikami.
Wnioskodawca wyjaśnia, iż wskazanie przez Spółkę NIP nabywcy na wystawianych paragonach ma miejsce w sytuacji, gdy w trakcie składania zamówienia nabywca przekaże Spółce stosowną informację, tj. wskaże numer, za pomocą którego nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod jakim w ramach danej transakcji występuje nabywca (tj. wskazanie NIP na paragonie następuje na żądanie przekazane pracownikowi Spółki przez nabywcę).
Uzupełnienie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
kolejny numer paragonu fiskalnego – określany odrębnie dla każdej z wielu kas rejestrujących używanych przez Spółkę;
numer kasy;
nazwę Spółki, adres punktu sprzedaży oraz NIP Spółki;
NIP nabywcy (na żądanie nabywcy);
nazwę towaru lub usługi.

Wnioskodawca wyjaśnia, iż prawidłowa treść pytania nr 2 przedstawionego w ramach niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej brzmi następująco:

Wnioskodawca wyjaśnia, iż w odniesieniu do paragonu fiskalnego zawierającego NIP nabywcy, Wnioskodawca identyfikuje/będzie identyfikował sytuacje, w których konieczność dokonania Korekty obrotu wynikać będzie w szczególności z:

zawarcia na paragonie fiskalnym oczywistej omyłki (przykładowo wskazania asortymentu innego, niż wynika ze złożonego przez nabywcę zamówienia);
rezygnacji klienta z zakupu po wydrukowaniu paragonu (przykładowo w sytuacji, w której po złożeniu zamówienia i udokumentowaniu przedmiotowej sprzedaży paragonem fiskalnym nabywca podejmuje decyzję o rezygnacji z zakupu);
dokonania zwrotu zakupionych towarów (przykładowo w sytuacji zgłoszenia przez nabywcę zastrzeżeń do jakości otrzymanych produktów oraz chęci otrzymania zwrotu zapłaty).

Wnioskodawca wyjaśnia, iż zgodnie z przepisami, paragon fiskalny zawierający NIP nabywcy wydawany jest/będzie nabywcy każdorazowo w trakcie dokonywania zakupu. Niemniej jednak, w przypadku zauważenia przez Wnioskodawcę błędów wymagających dokonania Korekty obrotu (zgodnie z odrębnymi regulacjami w tym zakresie), paragon zawierający błędy nie zostanie wydany nabywcy (w takim przypadku – w zależności od sytuacji – wydany nabywcy może zostać „nowy” paragon zawierający poprawne dane). W przypadkach, w których Korekta obrotu nie będzie spowodowana zwrotem całości zakupionych przez nabywcę produktów/rezygnacją z zakupu, nabywca otrzymuje/będzie otrzymywać paragon fiskalny zawierający NIP nabywcy, który zawierać będzie prawidłowe informacje w zakresie dokonanej sprzedaży, przykładowo wskazywać będzie prawidłowy rodzaj i ilość produktów zakupionych przez nabywcę, jeśli pierwotnie wystawiony paragon zawierał omyłki w tym zakresie.
Spółka pragnie podkreślić, iż określenie prawidłowego sposobu dokonywania korekt w obu powołanych przypadkach jest przedmiotem pytania nr 4 oraz pytania nr 5 przedstawionego we wniosku. Niemniej jednak mając na uwadze treść sformułowanego w ramach Wezwania pytania nr 11, Spółka pragnie uzupełnić opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego o poniższe wyjaśnienia:

paragon fiskalny

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wystawiony przez Spółkę paragon fiskalny posiadający NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) stanowi fakturę, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, tj. tzw. fakturę uproszczoną?
(ostatecznie postawione w uzupełnieniu wniosku) W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy w odniesieniu do wystawionego przez Spółkę paragonu fiskalnego stanowiącego tzw. fakturę uproszczoną, za „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę” w rozumieniu art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy uznać „kolejny numer paragonu fiskalnego”, o którym mowa w par. 25 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia?
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy w odniesieniu do wystawionego przez Spółkę paragonu fiskalnego stanowiącego tzw. fakturę uproszczoną, Spółka – przy zachowaniu warunków, o których mowa w art. 106b ust. 3 ustawy o VAT – zobowiązana jest na żądanie nabywcy wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż?
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, w jaki sposób Spółka powinna udokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), w przypadku gdy Spółka nie wydała przedmiotowego paragonu nabywcy?
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, w jaki sposób Spółka powinna udokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), w przypadku gdy Spółka wydała przedmiotowy paragon nabywcy?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że:

Wystawiony przez Spółkę paragon fiskalny posiadający NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) nie stanowi faktury, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT tj. tzw. faktury uproszczonej.
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, w odniesieniu do wystawionego przez Spółkę paragonu fiskalnego stanowiącego tzw. fakturę uproszczoną, za „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę” w rozumieniu art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy uznać „kolejny numer paragonu fiskalnego”, o którym mowa w par. 25 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia.
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, w odniesieniu do wystawionego przez Spółkę paragonu fiskalnego stanowiącego tzw. fakturę uproszczoną, Spółka – przy zachowaniu warunków, o których mowa w art. 106b ust. 3 ustawy o VAT – nie jest zobowiązana na żądanie nabywcy wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż.
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, Spółka powinna udokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), poprzez ujęcie danej transakcji w odrębnej ewidencji, o której mowa w § 3 Rozporządzenia. W tym zakresie Spółka nie jest zobowiązana do wystawienia faktury korygującej.
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, Spółka powinna udokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), poprzez wystawienie faktury korygującej. W tym zakresie Spółka nie jest zobowiązana do ujęcia danej transakcji w odrębnej ewidencji, o której mowa w § 3 Rozporządzenia.

Uzasadnienie

Ad. 1

Elementy faktury na gruncie ustawy o VAT.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik zobowiązany jest do wystawienia faktury dokumentującej m.in. dostawę towarów oraz świadczenie usług. Zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany jest wystawić fakturę dokumentującą m.in. dostawę towarów oraz świadczenie usług, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, a także pod warunkiem, że żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wskazano natomiast w art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, przez fakturę należy rozumieć „dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymaganie ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie”.

Zgodnie natomiast z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać w szczególności następujące elementy:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem

[podkreślenie – Wnioskodawca].

Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT „Faktura może nie zawierać w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro – danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku”.

Jednocześnie, „przepisu ust. 5 pkt 3 nie stosuje się w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju, sprzedaży dla której nie jest na fakturze podawany numer, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a” (art. 106e ust. 6 ustawy o VAT).

Mając na uwadze powyższe, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł (albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro), faktura wystawiona przez podatnika może nie zawierać wybranych elementów faktury, o których mowa w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT. Spośród katalogu obligatoryjnych elementów takiej faktury nie została wyłączona jednak informacja o kolejnym numerze nadanym w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 tj. tzw. faktury uproszczonej.

Warunki umożliwiające uznanie paragonu fiskalnego za tzw. fakturę uproszczoną

Jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów, ustawa o VAT przewiduje szczególny przypadek dotyczący tzw. faktury uproszczonej, w którym pomimo braku zawarcia na danym dokumencie wszystkich obligatoryjnych elementów wskazanych w ramach art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, dokument ten spełniać będzie definicję faktury w rozumieniu ustawy o VAT. W szczególności, tzw. faktura uproszczona powinna zawierać następujące elementy:

datę wystawienia;

kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

kwotę należności ogółem.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w celu uznania, iż w przypadku wystawienia przez Spółkę paragonu zawierającego NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), paragon ten stanowić będzie fakturę, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT tj. tzw. fakturę uproszczoną, wyłącznie w przypadku zwarcia na takim paragonie wszystkich wymienionych powyżej elementów, w tym również kolejnego numeru nadanego w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

W tym miejscu należy wskazać, iż szczegółowy sposób prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, uregulowany został w ramach Rozporządzenia. I tak zgodnie z par. 25 ust. 1 Rozporządzenia: „W przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
numer kolejny wydruku;
datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
cenę jednostkową towaru lub usługi;
ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym
po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
łączną wysokość podatku;
łączną wartość sprzedaży brutto;
oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
kolejny numer paragonu fiskalnego;
numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy – na żądanie nabywcy;
logo fiskalne i numer unikatowy.”

[podkreślenie – Wnioskodawca].

Jak wyjaśniła Spółka w ramach przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, paragony wystawiane przez Spółkę zawierają wszystkie wskazane powyżej elementy. W konsekwencji, Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż poza elementem dotyczącym kolejnego numeru faktury, zakres informacji wskazanych na wystawionym przez Spółkę paragonie z NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro odpowiada zasadniczo elementom wymaganym dla uznania takiego paragonu za tzw. fakturę uproszczoną. Wątpliwości w zakresie uznania przedmiotowego paragonu za tzw. fakturę uproszczoną sprowadzają się zatem w praktyce do ustalenia, czy „kolejny numer paragonu fiskalnego” w rozumieniu Rozporządzenia może zostać uznany za „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę”, o którym mowa w ustawie o VAT.

Numer jednoznacznie identyfikujący fakturę.

Jak już wskazano, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT „Faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę”. Ustawa o VAT nie precyzuje jednak, co należy rozumieć pod pojęciem „kolejnego numeru nadanego w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę”. W tym zakresie zasadnym wydaje się odwołanie do wykładni językowej pojęć użytych w cytowanym przepisie. Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl), „kolejny” należy rozumieć jako „występujący w porządku następczym”, natomiast „jednoznaczny” należy rozumieć jako „niebudzący wątpliwości”.

W odniesieniu natomiast do serii w ramach, których wystawiane są faktury, podatnicy mogą co zasady osobną numerację w zależności od m.in. klienta, rodzaju sprzedaży, oddziału lub zakładu podmiotu. W tym zakresie konieczne jest, aby zastosowana numeracja umożliwiała jednoznaczne powiązanie danej faktury z konkretną czynnością opodatkowaną. W szczególności niedopuszczalne jest nadanie tego samego numeru kilku dokumentom wystawionym przez podatnika. Sytuacja ta powoduje bowiem, iż brak jest możliwości jednoznacznego zidentyfikowania faktury, tym samym transakcji z nią powiązanej. Dodatkowo, Spółka pragnie nadmienić, iż prawidłowa numeracja faktur jest jednym z elementów wpływających na rzetelne prowadzenie ksiąg rachunkowych, którego naruszenie może być zagrożone sankcjami na gruncie karno-skarbowym.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż wykładnię art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy

o VAT przedstawił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 27 października 2016 r. (sygn. 1462-IPPP2.4512.647.2016.1.AO), w której wskazał,
iż: „Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednego lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę. Zatem faktury powinny być tak numerowane, aby zapewnić ciągłość ewidencjonowania wystawianych faktur poprzez ich kolejne numerowanie, jak również umożliwić identyfikację danej faktury. Przepisy nie określają co należy rozumieć pod pojęciem „kolejny”. Zasadne jest więc sięgniecie do języka potocznego, gdzie „kolejny” pojmowany jest jako występujący w porządku następczym, jeden po drugim, następny (Uniwersalny słownik języka polskiego pod redakcją S. Dubisza, PWN 2003, tom. 2 s. 362). Chodzi zatem o to, by kolejno następującym po sobie fakturom nadawać numery w porządku chronologicznym. Tym samym, prawidłowa jest taka wykładnia art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, że każda kolejna faktura musi mieć numer o jeden większy od poprzedniego. Zatem w świetle art. 106e ustawy o podatku od towarów i usług poprawną metodą jest nadawanie fakturom kolejnych, następujących po sobie numerów. Zgodnie z literalnym brzmieniem ww. przepisu, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać m.in. numer kolejny faktury. Przy wystawianiu faktur powinna więc zostać zachowana chronologia numerowania i powinna ona dotyczyć wszystkich dokumentów będących fakturami. Przy czym, zachowanie powyższych założeń ciągłości numerowania i możliwości identyfikacji oraz sposób nadawania numerów poszczególnym fakturom, ustala wyłącznie podatnik, wystawiający te faktury. Zatem faktury powinny zawierać m.in. indywidualne, niepowtarzalne numery według prowadzonej przez podatnika ewidencji. [podkreślenie – Wnioskodawca]

Numeracja paragonów stosowanych przez Spółkę.

Jak wskazano w ramach przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, sposób numeracji paragonów dokonywany przez kasy rejestrujące Spółki efektywnie sprawia, że możliwe jest nadanie identycznego numeru kilku różnym paragonom w ramach tego samego okresu rozliczeniowego.

Mając na uwadze powyższe, Spółka dysponując jedynie numerem paragonu nie ma możliwości dokonania jednoznacznej identyfikacji danego dokumentu, z uwagi na fakt, iż numer ten może wystąpić w ramach numeracji nadawanych przez inne kasy rejestrujące będące w posiadaniu Spółki (kasy rejestrujące Spółki będą nadawać kolejnym paragonom numerację według tego samego wzorca tj. „0000001”, „0000002”, „0000003”, itd.).

Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie wskazać, iż numeracja nadawana paragonom w sposób opisany w ramach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego powoduje, iż numer widniejący na paragonie fiskalnym mający stanowić jednocześnie „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę” w ramach tzw. faktury uproszczonej:

nie jest numerem kolejnym, tj. występującym w porządku następczym – powyższe wynika z faktu, iż paragony rejestrowane za pośrednictwem kasy przyjmują kolejne numery bez względu na fakt, czy dany paragon spełnia warunki do uznania go za fakturę uproszczoną czy nie. Tym samym paragony fiskalne uznane za faktury uproszczone nie będą oznaczane kolejnym numerem, który umożliwiałby przykładowo identyfikację ich kompletności w ramach danej kasy. Powyższe może oznaczać, iż w praktyce kolejne paragony uznane za faktury uproszczone przyjmą przykładowo następującą numerację „0000004”, „0000026”, „0000154”, co w sposób oczywisty wyklucza możliwość uznania wskazanych numerów za kolejne, czyli występujące po sobie następczo;

nie jest każdorazowo większy od poprzedniego – w tym zakresie możliwe są sytuacje, w których paragon zaewidencjonowany przez Spółkę na kasie fiskalnej „A” o godzinie 10:00 przyjmie numer „0001000”, natomiast paragon zaewidencjonowany na kasie fiskalnej „B” o godzinie 10:02 przyjmie numer „0000865”. Numer kolejnego paragonu nie będzie zatem większy od numeru nadanego poprzedniemu paragonowi;

nie jest jednoznaczny – numer paragonu fiskalnego może budzić wątpliwości w zakresie przypisania danego numeru do pojedynczego i precyzyjnie określonego dokumentu odzwierciedlającego daną transakcję sprzedaży; w tym zakresie należy mieć na uwadze, iż nawet dysponując numerem paragonu, Spółka nie będzie w stanie precyzyjnie zidentyfikować pojedynczego dokumentu wygenerowanego z kasy fiskalnej bez odwołania się do dodatkowych informacji (w szczególności numeru kasy);

nie jest niepowtarzalny – jak wyjaśnił Wnioskodawca, numeracja paragonów może powtarzać się w ramach ponad 2500 kas Spółki, w szczególności także w ramach jednego lokalu Spółki, co skutkować może sytuacją, w której w ramach składanej przez Spółkę ewidencji VAT za dany okres rozliczeniowy wykazanych zostanie kilkadziesiąt faktur uproszczonych o tym samym numerze, uniemożliwiając tym samym ich jednoznaczną identyfikację. Przedmiotowa okoliczność stanowić może również problem po stronie nabywcy Spółki, który będąc w posiadaniu kilku faktur uproszczonych o tym samym numerze, nie będzie miał możliwości ich jednoznacznej identyfikacji w ramach prowadzonej przez siebie ewidencji VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż:

uwzględniając przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, numer paragonu nadawany przez kasy rejestrujące Spółki nie może zostać uznany za „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę”, tym samym

wystawiony przez Spółkę paragon fiskalny posiadający NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) nie stanowi faktury, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT tj. tzw. faktury uproszczonej.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje uzasadnienie m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 kwietnia 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-3.4012.64.2020.1.MT), w której organ wskazał, iż:

„utożsamienie paragonu zawierającego NIP nabywcy z fakturą uproszczoną nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa, jako że faktura VAT (w tym faktura uproszczona) i paragon fiskalny, to dwa odrębne dokumenty, mające zastosowanie w różnych sytuacjach.”

„wystawienie faktury VAT jest regułą w relacjach handlowych między podatnikami tego podatku, natomiast co do zasady sprzedaż osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej powinna być udokumentowana paragonem fiskalnym. Jednocześnie przepisy umożliwiają sytuację odwrotną – tj. zarówno wystawienie faktury na rzecz nie podatnika VAT jak i paragonu na rzecz podatnika tego podatku (przy czym w tym przypadku paragon taki powinien zawierać numer NIP nabywcy). Możliwość taka nie oznacza jednak, że taka faktura staje się paragonem fiskalnym, tak jak paragon z numerem NIP nabywcy, nie jest fakturą VAT.”

„W żadnym wypadku przepis ten [ art. 106b ust. 5 ustawy o VAT –przyp. Wnioskodawca], ani żaden inny przepis ustawy o VAT nie zrównuje skutków prawnych paragonów fiskalnych z fakturami uproszczonymi ze względu na ich tożsamość w zakresie elementów składowych.”

[podkreślenia – Wnioskodawca].

Dodatkowo, w wydanych wyrokach sądów administracyjnych podkreśla się, iż faktura i paragon fiskalny to dwa odrębne dokumenty o ściśle i odrębnie określonej treści, przykładowo:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 2 grudnia 2015 r. (sygn. III SA/Wa 273/15) wskazał, iż: „(…) prawo nabywcy – osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, do otrzymania faktury nie oznacza, że taka faktura staje się paragonem fiskalnym. Podobnie prawo nabywcy określone w przywołanym rozporządzeniu w sprawie kas rejestrujących, nie oznacza, że paragon z numerem NIP nabywcy, jest fakturą VAT. Jednocześnie podkreślić należy, że zbieżność danych w paragonie fiskalnym i na fakturze nie uzasadnia wniosku, iż podatnik-sprzedawca może wybrać dokument, który wystawi osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, wbrew obowiązkowi, który został jednoznacznie określony w obowiązującym przepisie prawa.” [podkreślenie – Wnioskodawca]

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2016 r.(sygn. I FSK 431/15) wskazał m.in., że: „Odmienne stanowisko skarżącej w tej kwestii opiera się na zaś na błędnym przekonaniu, że paragon zawierający NIP nabywcy jest w istocie fakturą VAT uproszczoną, które to rozumowanie (…) należy uznać za nieuprawnione.”

Ad. 2

Jak wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1 powyżej, w ocenie Wnioskodawcy wystawiony przez Spółkę paragon fiskalny posiadający NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) nie stanowi faktury, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT tj. tzw. faktury uproszczonej.

W przypadku jednak twierdzącej odpowiedzi na pytanie organu na pytanie nr 1, w odniesieniu do wystawionego przez Spółkę paragonu fiskalnego stanowiącego tzw. fakturę uproszczoną, za „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę” w rozumieniu art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy uznać „kolejny numer paragonu fiskalnego”, o którym mowa w par. 25 ust. 1pkt 15 Rozporządzenia.

W ocenie Spółki, analiza treści Rozporządzenia w zakresie elementów, jakie powinien posiadać paragon fiskalny sugeruje, iż to właśnie „kolejny numer paragonu fiskalnego” powinien być uznany za element pozwalający na możliwie jak najlepsze określenie kolejnego numeru faktury – przy czym jak wskazał Wnioskodawca w ramach uzasadnienia do pytania nr 1 – przyjęcie takiego stanowiska może rodzić szereg wątpliwości związanych z dokonaniem jednoznacznej identyfikacji danego dokumentu. Z uwagi jednak na warunkowy charakter pytania nr 2, Wnioskodawca zdecydował się zająć stanowisko jak wskazane powyżej.

Dodatkowo, zaprezentowane podejście znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 maja 2020 r., (sygn. 0114-KDIP1-3.4012.257.2020.1.ISK), w którym organ wskazał, iż: „Numerem, który w sposób jednoznaczny identyfikuje numer paragonu fiskalnego. Tym samym właściwym jest przyjęcie w powyższej sytuacji, że to kolejny numer paragonu należy traktować jak numer, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną.”

Ad. 3

W przypadku jednak twierdzącej odpowiedzi organu na pytanie nr 1, w odniesieniu do wystawionego przez Spółkę paragonu fiskalnego stanowiącego tzw. fakturę uproszczoną, Spółka – przy zachowaniu warunków, o których mowa w art. 106b ust. 3 ustawy o VAT – nie jest zobowiązana na żądanie nabywcy wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż.

Wnioskodawca pragnie nadmienić bowiem, iż w przypadku uznania, ze wystawiony przez Spółkę paragon stanowi w istocie tzw. fakturę uproszczoną, to realizując żądanie nabywcy dotyczące wystawienia faktury do tego paragonu, Spółka zobowiązana byłaby w rzeczywistości do ponownego wystawienia faktury tj. wystawienia standardowej faktury VAT do tzw. faktury uproszczonej. W ocenie Spółki podejście to nie znajduje uzasadnienia w regulacjach ustawy o VAT, a ponadto prowadzi do sytuacji, w której ta sama transakcja udokumentowana byłaby de facto dwoma różnymi fakturami.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 maja 2020 r., (sygn. 0114-KDIP1-3.4012.257.2020.1.ISK), w którym organ wskazał, iż: „Mając na uwadze powyższe oraz wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że skoro Wnioskodawca dokumentuje sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym NIP klienta (nabywcy) oraz pozostałe dane wymagane ustawą, to nie powinien z tytułu tej sprzedaży wystawiać dla nabywcy odrębnego dokumentu (faktury standardowej na zasadach ogólnych). Tzw. faktura uproszczona jest traktowana na równi z fakturą wystawioną na zasadach ogólnych, a zatem w chwili wydania przez Wnioskodawcę tzw. faktury uproszczonej, wypełnia on obowiązek wystawienia faktury standardowej.” [podkreślenie Wnioskodawca]

Podobnie w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 kwietnia 2020 r. (sygn. 0114-KDIP1-3.4012.161.2020.1.ISK) organ wskazał, iż: „skoro Wnioskodawca dokumentuje sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym NIP Kontrahenta (nabywcy) oraz pozostałe dane wymagane ustawą, to nie powinien z tytułu tej sprzedaży wystawiać dla nabywcy odrębnego dokumentu w postaci faktury standardowej.” [podkreślenie – Wnioskodawca]

Ad. 4 i 5

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 oraz w przypadku gdy Spółka nie wydała paragonu nabywcy, Spółka powinna udokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), poprzez ujęcie danej transakcji w odrębnej ewidencji, o której mowa w § 3 Rozporządzenia. W tym zakresie Spółka nie jest zobowiązana do wystawienia faktury korygującej, z uwagi na fakt, iż przedmiotowy dokument nie został doręczony nabywcy, tym samym nie został wprowadzony do obrotu prawnego.

Powyższe Spółki stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie, przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 września 2011 r., w którym sąd wskazał, iż: „Z kolei o wprowadzeniu faktury do obrotu prawnego można mówić niewątpliwie wówczas, gdy została ona odebrana przez nabywcę, co oznacza, że w takim przypadku, wystawca faktury nie ma już możliwości dokonania jej anulowania, a może tylko dokonać jej korekty na zasadach określonych stosownymi przepisami (np. skorygować ją do 0). Nie może budzić przy tym wątpliwości, że pojęcia „wprowadzenie do obrotu” nie można rozumieć inaczej, jak tylko fakt ich doręczenia kontrahentowi (por. wyrok NSA z dnia 16 lutego 2005 r., w sprawie o sygn. akt I FSK 1559/04, a także wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 czerwca 2004 r., w sprawie o sygn. akt III SA 238/03 oraz w sprawie o sygn. III SA/Wa 3463/08.” [podkreślenie – Spółka].

W przypadku natomiast twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1 oraz w przypadku, gdy Spółka wydała paragon nabywcy, Spółka powinna udokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), poprzez wystawienie faktury korygującej. W tym zakresie Spółka nie jest zobowiązana do ujęcia danej transakcji w odrębnej ewidencji, o której mowa w § 3 Rozporządzenia z uwagi na fakt, iż efektywnie Korekta obrotu dokonana zostanie poprzez wystawienie faktury korygującej do faktury uproszczonej, która weszła do obrotu prawnego. Należy zaznaczyć dodatkowo, iż w analizowanym przypadku tj. po wydaniu paragonu nabywcy, Spółka nie będzie dysponować przedmiotowym dokumentem, tym samym nie będzie mieć w praktyce możliwości ujęcia oryginału paragonu fiskalnego potwierdzającego dokonanie sprzedaży w ramach odrębnej ewidencji, o której mowa w § 3 Rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

nieuznania za fakturę uproszczoną paragonu fiskalnego, zawierającego NIP nabywcy, dokumentującego sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro – jest nieprawidłowe;

uznania kolejnego numeru paragonu fiskalnego za kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę w przypadku wystawienia paragonu fiskalnego stanowiącego fakturę uproszczoną – jest prawidłowe;

braku obowiązku wystawienia faktury na żądanie nabywcy w przypadku udokumentowania sprzedaży paragonem fiskalnym stanowiącym fakturę uproszczoną – jest prawidłowe;

sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku niewydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży – jest nieprawidłowe;

sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku wydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:

w postaci papierowej lub
za zgodą nabywcy, w postaci elektronicznej, przesyłając ten dokument w sposób z nim uzgodniony.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U., poz. 816, z późn. zm.) zwanym dalej „rozporządzeniem”.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
numer kolejny wydruku;
datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
cenę jednostkową towaru lub usługi;
ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
łączną wysokość podatku;
łączną wartość sprzedaży brutto;
oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
kolejny numer paragonu fiskalnego;
numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy – na żądanie nabywcy;
logo fiskalne i numer unikatowy.

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

− jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem (…).

W myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, faktura może nie zawierać, w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro, danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy – w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy – przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy nie ograniczają prawa do wystawienia faktury, a jedynie regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które uprzednio zostały zaewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Co więcej, powołane przepisy dotyczą szczególnego przypadku, gdy podatnik otrzymuje paragon fiskalny, a następnie żąda wystawienia do niego faktury.

Ustawodawca w przepisie art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, że w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem identyfikującym wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer. Przedmiotowe przepisy mają na celu zachowanie pewnej konsekwencji podatnika, który dokonując zakupu powinien poinformować sprzedawcę czy występuje w tej transakcji w charakterze podatnika czy konsumenta.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w postaci sieci lokali gastronomicznych różnych marek. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka dokonuje sprzedaży na terytorium kraju na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w konsekwencji Spółka zobowiązana jest do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących. Spółka dokumentuje dokonywaną sprzedaż wydając nabywcy paragon fiskalny. W wybranych przypadkach natomiast, na żądanie nabywcy Spółka wystawia fakturę dokumentującą przedmiotową sprzedaż. W przypadku jednak, gdy żądanie wystawienia faktury zgłaszane jest przez podatnika będącego podatnikiem podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej, Spółka wystawia przedmiotową fakturę pod warunkiem uprzedniego wskazania na paragonie potwierdzającym dokonanie danej sprzedaży numeru, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Wskazanie przez Spółkę NIP nabywcy na wystawianych paragonach ma miejsce w sytuacji, gdy w trakcie składania zamówienia nabywca przekaże Spółce stosowną informację, tj. wskaże numer, za pomocą którego nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Wystawiane przez Wnioskodawcę paragony fiskalne z NIP nabywcy dokumentujące sprzedaż nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro będą zawierały dane wymienione w § 25 Rozporządzenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności nieuznania za fakturę uproszczoną paragonu fiskalnego, zawierającego NIP nabywcy, dokumentującego sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji gdy na paragonie z NIP nabywcy kwota należności ogółem nie przekracza/nie będzie przekraczać 450 zł albo 100 euro oraz ww. paragon zawiera/będzie zawierać pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych
w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, pod warunkiem że zawiera/będzie zawierać dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku, to taki paragon w świetle ww. przepisu ustawy stanowi/będzie stanowić fakturę uproszczoną, który należy traktować jako fakturę standardową.

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nieuznania za fakturę uproszczoną paragonu fiskalnego, zawierającego NIP nabywcy, dokumentującego sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro, należało uznać je za nieprawidłowe.

Odnosząc się do uznania kolejnego numeru paragonu fiskalnego za kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę w przypadku wystawienia paragonu fiskalnego stanowiącego fakturę uproszczoną, wskazać należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Z opisu sprawy wynika, że sposób numeracji paragonów dokonywany przez kasy rejestrujące Spółki jest ciągły w całym okresie pracy danej kasy – numeracja ta zatem każdorazowo rozpoczyna się od numeru „0000001” w odniesieniu do każdej z kas. W związku z powyższym, ten sam numer paragonu może występować na różnych paragonach wyemitowanych przez kasy Spółki w danym okresie rozliczeniowym. Przykładowo, w ramach jednego lokalu Spółka może dokonywać ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu trzech kas rejestrujących, których numeracja obejmować będzie te same kolejne numery paragonów tj.: „0000001”, „0000002”, „0000003”. Wystawiane przez Wnioskodawcę paragony fiskalne z NIP nabywcy dokumentujące sprzedaż nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro będą zawierały dane wymienione w § 25 Rozporządzenia. Wystawiane przez Wnioskodawcę paragony fiskalne z NIP nabywcy dokumentujące sprzedaż nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro będą zawierały w szczególności:

datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;

kolejny numer paragonu fiskalnego – określany odrębnie dla każdej z wielu kas rejestrujących używanych przez Spółkę;

numer kasy;

nazwę Spółki, adres punktu sprzedaży oraz NIP Spółki;

NIP nabywcy (na żądanie nabywcy);

nazwę towaru lub usługi.

Jak wcześniej wskazano zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy, faktura powinna zawierać kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia paragon fiskalny – w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii powinien m.in. zawierać kolejny numer paragonu. Analogiczne regulacje zostały zawarte w rozporządzeniu Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące (Dz. U., poz. 1206).

Zatem, jak już wcześniej wskazano, skoro paragon fiskalny na kwotę nieprzekraczającą 450 zł brutto zawierający NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną, to w pierwszej kolejności powinien zawierać wszystkie elementy określone przepisami prawa dla tego paragonu.

Przepis art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy odnosi się do numeru jaki powinna zawierać faktura. Zgodnie z tym przepisem kolejny numer faktury powinien być nadany w ramach jednej lub więcej serii, w sposób który jednoznacznie identyfikuje ten dokument.

Numerem, który w sposób jednoznaczny identyfikuje paragon jest numer paragonu fiskalnego.

Tym samym właściwym jest przyjęcie w powyższej sytuacji, że to kolejny numer paragonu należy traktować jak numer, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji udokumentowania sprzedaży o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro paragonem fiskalnym, zawierającym NIP nabywcy, stanowiącym fakturę uproszczoną, kolejny numer paragonu jest/będzie numerem, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania kolejnego numeru paragonu fiskalnego za kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę w przypadku wystawienia paragonu fiskalnego stanowiącego fakturę uproszczoną, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do braku obowiązku wystawienia faktury na żądanie nabywcy w przypadku udokumentowania sprzedaży paragonem fiskalnym stanowiącym fakturę uproszczoną, należy wskazać, że w rozpatrywanej sprawie rozstrzygnięto, że paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury, z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, która traktowana jest na równi ze „zwykłą” fakturą wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy zawierającą pełne dane nabywcy.

Tym samym poprzez wystawienie ww. paragonu z NIP nabywcy będącego jednocześnie fakturą uproszczoną został/zostanie zrealizowany obowiązek udokumentowania fakturą dokonanej sprzedaży na rzecz innego podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą).

Natomiast art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy określający 3-miesięczny termin na wystawienie faktury na żądanie nabywcy towaru lub usługi odnosi się do obowiązku wystawiana faktur w przypadku, gdy obowiązek taki nie wynika z art. 106b ust. 1 ustawy, a więc w przypadku sprzedaży dokonanej na rzecz osób nieprowadzących działalności gospodarczej (tj. konsumentów). Tym samym z treści ww. przepisu nie można wywodzić wniosku co do obowiązku wystawienia „zwykłej” faktury dla podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą), dla którego obowiązek wystawienia faktury został zrealizowany z chwilą wystawienia ww. faktury uproszczonej.

Zatem w przypadku udokumentowania przez Wnioskodawcę sprzedaży na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, który zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy stanowi/będzie stanowić fakturę uproszczoną, nie jest dopuszczalne wystawienie kolejnej „zwykłej” faktury do tak udokumentowanej sprzedaży.

Faktura jest podstawowym dokumentem potwierdzającym dokonanie transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Posiadanie jej, co do zasady, warunkuje możliwość odliczenia podatku naliczonego w niej zawartego i tym samym pozwala na realizację zasady neutralności VAT.

W przypadku wystawienia faktury uproszczonej – paragonu dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł lub 100 euro, zawierającego numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy – brak jest uzasadnienia na dodatkowe potwierdzenie zakupu „zwykłą” fakturą.

W takiej bowiem sytuacji dochodzi/dojdzie do podwójnego udokumentowania tej samej transakcji dwiema fakturami w rozumieniu przepisów ustawy, tj. najpierw fakturą uproszoną, o której mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy i później „zwykłą” fakturą wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy. W konsekwencji takich działań dochodzi/dojdzie do wprowadzenia do obrotu prawnego dwóch faktur (dwa równorzędne dokumenty w świetle przepisów ustawy) dokumentujących tę samą sprzedaż, co dla sprzedawcy skutkuje/będzie skutkować obowiązkiem zapłaty wynikającej z obu tych dokumentów kwoty podatku. Zgodnie bowiem z art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Należy zwrócić uwagę, że co do zasady kasy rejestrujące służą do ewidencjonowania sprzedaży dokonywanej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Ujmowanie zatem na kasach rejestrujących sprzedaży na rzecz podatników stanowi wyjątek od tej zasady.

W przypadku zatem udokumentowania sprzedaży na kwotę nieprzekraczającą 450 zł (lub 100 euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer NIP nabywcy, który stanowi/będzie stanowił w istocie fakturę uproszczoną, nie wystawia się z tytułu tej sprzedaży dla nabywcy kolejnej faktury. W takim przypadku sprzedawca musi odmówić kupującemu wystawienia faktury standardowej („zwykłej”). Jedna sprzedaż nie może bowiem być dokumentowana dwoma fakturami (fakturą uproszczoną – paragonem z NIP oraz fakturą standardową).

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku wystawienia faktury na żądanie nabywcy w przypadku udokumentowania sprzedaży paragonem fiskalnym stanowiącym fakturę uproszczoną, należało uznać je za prawidłowe.

Odnosząc się do sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej
niż 450 zł lub 100 euro w przypadku niewydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży, należy zauważyć, że z przepisu art. 111 ust. 1 ustawy wynika, że podatnicy, wobec których powstał obowiązek w zakresie stosowania kas rejestrujących, są obowiązani za pośrednictwem tych urządzeń ewidencjonować obrót i kwoty podatku należnego.

Jak wcześniej wskazano zgodnie z § 2 pkt 16 rozporządzenia przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Z opisu sprawy wynika, że możliwe są sytuacje, w których po zaewidencjonowaniu sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, istnieje konieczność skorygowania wysokości przedmiotowego obrotu, przykładowo w sytuacji zidentyfikowania oczywistej omyłki na paragonie, rezygnacji klienta z zakupu już po wydrukowaniu paragonu czy dokonaniu zwrotu zakupionych produktów. Co do zasady, konieczność dokonania Korekty obrotu identyfikowana jest przez Spółkę przed wydaniem paragonu nabywcy. Niemniej jednak możliwe są również sytuacje, w których okoliczność ta identyfikowana jest już po wydaniu przedmiotowego paragonu.

Przepisy rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących wskazują na obowiązek prowadzenia ewidencji korekt, jednakże wyłącznie w przypadku zwrotów towarów i uznanych reklamacji, które skutkują zwrotem całości albo części należności, jak również w przypadku wystąpienia oczywistej pomyłki.

Z § 3 ust. 3 rozporządzenia wynika, że zwroty towarów i uznane reklamacje towarów i usług, które skutkują zwrotem całości albo części należności (zapłaty) z tytułu sprzedaży, ujmuje się w odrębnej ewidencji zawierającej:

datę sprzedaży;
nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy;
termin dokonania zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi;
wartość brutto zwracanego towaru lub wartość brutto towaru lub usługi będących przedmiotem reklamacji oraz wysokość podatku należnego – w przypadku zwrotu całości należności z tytułu sprzedaży;
zwracaną kwotę (brutto) oraz odpowiadającą jej wysokość podatku należnego – w przypadku zwrotu części należności z tytułu sprzedaży;
dokument potwierdzający dokonanie sprzedaży;
protokół przyjęcia zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi podpisany przez sprzedawcę i nabywcę.

Natomiast stosownie do § 3 ust. 4 rozporządzenia w przypadku wystąpienia oczywistej pomyłki w ewidencji podatnik dokonuje niezwłocznie jej korekty przez ujęcie w odrębnej ewidencji:

błędnie zaewidencjonowanej sprzedaży (wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku należnego);
krótkiego opisu przyczyny i okoliczności popełnienia pomyłki oraz dołączenie oryginału paragonu fiskalnego potwierdzającego dokonanie sprzedaży, przy której nastąpiła oczywista pomyłka.

Z treści ww. przepisów wynika możliwość pomniejszenia podstawy opodatkowania i podatku należnego m.in. o kwoty odpowiadające wartości bądź części wartości zwróconych towarów lub reklamowanych towarów lub usług. Możliwość ta istnieje pod warunkiem, że zwrot towaru lub reklamacja towaru lub usługi są prawnie dopuszczalne i zwrot towaru lub reklamacja towaru lub usługi zostały udokumentowane. Obowiązkiem podatnika jest więc w rozumieniu tego przepisu odpowiednie udokumentowanie zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi oraz zwrotu ich wartości bądź części wartości, w wyniku odstąpienia od umowy sprzedaży.

Zauważyć należy, że obowiązujące przepisy prawa nie przewidują możliwości skorygowania sprzedaży i podatku należnego zaewidencjonowanego za pomocą kasy rejestrującej (tak jak jest to w przypadku faktur), jednak brak regulacji prawnych w tym zakresie nie może pozbawić podatnika możliwości dokonania korekty, jeżeli możliwe jest wykazanie, że wartość danej transakcji była inna niż kwota figurująca na paragonie bądź dokonano zwrotu zakupionego towaru lub reklamacji towaru lub usługi.

Należy wskazać, że w świetle obowiązujących przepisów uprawnione jest skorygowanie podstawy opodatkowania i podatku należnego zaewidencjonowanego za pomocą kasy rejestrującej w sytuacji kiedy możliwe jest wykazanie, że wartość danej transakcji była inna niż kwota figurująca na paragonie bądź dokonano zwrotu zakupionego towaru lub reklamacji towaru lub usługi. W związku z tym, że kasa rejestrująca nie pozwala na korektę danych zapisanych w pamięci fiskalnej (tj. po wydrukowaniu paragonu) to zwroty towarów i uznanych reklamacji towarów i usług powinny być ujmowane w odrębnych ewidencjach. Ewidencja ta musi zawierać elementy wymienione w powołanym wyżej § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących. Jednym z warunków dokonania korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi, w prowadzonej ewidencji oprócz odpowiednich zapisów i dołączenia dokumentu potwierdzającego dokonanie sprzedaży, konieczne jest sporządzenie protokołu na tę okoliczność.

Należy zauważyć, że ewidencja, o której mowa w § 3 ust. 3 rozporządzenia musi zawierać wszystkie elementy wymienione w pkt od 1 do 7 ww. przepisu.

Wymóg sporządzenia protokołu przyjęcia zwrotu towaru lub reklamacji towaru lub usługi podpisanego przez nabywcę i sprzedawcę ma na celu udowodnienie, że nastąpił zwrot wartości bądź części wartości zwróconego towaru lub reklamowanego towaru lub usługi.

Należy wskazać, że niezbędne do uwzględnienia zwrotu towaru lub reklamowanego towaru lub usługi przez nabywcę jest sporządzenie ww. protokołu.

Zgodnie z definicją wyrażoną w Słowniku języka polskiego PWN pod red. W. Doroszewskiego protokół to oficjalne pisemne sprawozdanie z przebiegu rozprawy, posiedzenia, zebrania itp. lub też dokument będący sprawozdaniem z przebiegu czynności urzędowych (https://sjp.pwn.pl).

Dokumentowanie zwrotu towaru, zgodnie z zasadami określonymi w przepisach ustawy jest wypełnieniem obowiązków podatkowo-prawnych ciążących na każdym podatniku. Tym samym, Wnioskodawca powinien posiadać dokumentację wskazującą na dokonanie przez klienta zwrotu towaru, która pozwala uznać, że zwrot wartości bądź części wartości zwróconego towaru został faktycznie dokonany.

Zatem, protokół ze zwrotu towaru należy sporządzić tak, aby z niego wynikało, kto, kiedy, gdzie i jakich czynności dokonał, kto i w jakim charakterze był przy tym obecny, tj. nabywca sprzedawca, co i w jaki sposób w wyniku tych czynności ustalono.

Należy zauważyć, że przepisy § 3 ust. 3 rozporządzenia nie wskazują szczegółowych danych jakie powinien zawierać protokół przyjęcia zwrotu towaru. Wskazują one jedynie, że protokół taki winien być podpisany przez sprzedawcę i nabywcę.

W opisie spawy Wnioskodawca wskazał, że w przypadku gdy Wnioskodawca nie wydał/nie wyda nabywcy paragonu fiskalnego zawierającego NIP nabywcy, Spółka dokumentuje/będzie dokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), poprzez procedurę polegającą na ujęciu danej transakcji w odrębnej ewidencji, o której mowa w § 3 Rozporządzenia, tj. w ewidencji właściwej dla sposobu prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane powyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy doszło/dojdzie do zwrotu zakupionych towarów (przykładowo w sytuacji zgłoszenia przez nabywcę zastrzeżeń co do jakości otrzymanych produktów oraz chęci otrzymania zwrotu zapłaty) i Wnioskodawca nie wydał/nie wyda nabywcy paragonu fiskalnego zawierającego NIP nabywcy, to Wnioskodawca ma/będzie miał prawo do zastosowania § 3 ust. 3 rozporządzenia tj. do ujęcia ww. transakcji w ewidencji korekt.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca wskazał także, iż konieczność dokonania Korekty obrotu wynikać będzie z zawarcia na paragonie fiskalnym oczywistej omyłki (przykładowo wskazania asortymentu innego, niż wynika ze złożonego przez nabywcę zamówienia).

Powołany wcześniej § 3 ust. 4 rozporządzenia określa, w jaki sposób należy dokonać korekty ewidencji w sytuacji wystąpienia oczywistej pomyłki. Przez oczywistą pomyłkę należy rozumieć taką pomyłkę, która ma miejsce w momencie sprzedaży, bądź niezwłocznie po niej. Przykładem takiej pomyłki może być np. pomyłka w ilości towaru – sprzedawca wydając np. 1,5 kg jabłek zaewidencjonuje na kasie 15 kg owoców lub pomyłka w cenie towaru – sprzedawca wydając np. chleb, zamiast ceny brutto 2 zł naliczy na kasie 20 zł.

O oczywistej pomyłce można mówić również w sytuacji, gdy sprzedawca zaewidencjonuje na kasie sprzedaż towarów, której nie było – np. klient kupuje pomidory, gruszki, i ziemniaki, a sprzedawca zaewidencjonuje dodatkowo także cebulę. Za oczywistą pomyłkę należy uznać również przypadek, w którym sprzedawca zamiast zaewidencjonować na kasie stawkę podatku w wysokości 8% naliczy stawkę 80%, a zatem stawkę, która nie jest przewidziana w obowiązujących przepisach, stawkę nieistniejącą.

Oczywista pomyłka jest to więc pomyłka, która jest łatwa do zauważenia, a „oczywistość” pomyłki, rozumianej jako określenie niedokładności, nasuwa się każdemu bez potrzeby dodatkowych ustaleń, dokumentów.

Obowiązujące przepisy prawa nie przewidują możliwości skorygowania błędnie zaewidencjonowanej sprzedaży i podatku należnego zaewidencjonowanego za pomocą kasy rejestrującej w sytuacji, gdy powstałe błędy nie są efektem oczywistej pomyłki, jednakże brak regulacji prawnych w tym zakresie, nie może pozbawić podatnika możliwości dokonania korekty, jeżeli możliwe jest wykazanie, że obrót z danej transakcji był inny niż kwota figurująca na paragonie, bądź też paragon nie odzwierciedla zaistniałego stanu faktycznego.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w sytuacji zawarcia na paragonie fiskalnym oczywistej omyłki (przykładowo wskazania asortymentu innego, niż wynika
ze złożonego przez nabywcę zamówienia), który to błąd skutkuje/będzie skutkował wysokością należności i kwoty podatku należnego) nie dojdzie do sytuacji, o której mowa w § 3 ust. 3 rozporządzenia, tj. zwrotu lub reklamacji towarów, która to czynność skutkowałaby zwrotem przyjętej kwoty. Jednakże wskazana pomyłka szczególnie, że fakt jej zaistnienia skutkuje/będzie skutkował zmianą wysokości podatku należnego, wymaga skorygowania w ewidencji korekt. W tej sytuacji znajdzie zastosowanie przepis § 3 ust. 4 rozporządzenia.

Wobec powyższego, w przypadku gdy Wnioskodawca dokonał/dokona sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku niewydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży i doszło/dojdzie do zawarcia na paragonie fiskalnym oczywistej omyłki (przykładowo wskazania asortymentu innego, niż wynika ze złożonego przez nabywcę zamówienia), to Wnioskodawca ma/będzie miał prawo do zastosowania § 3 ust. 4 rozporządzenia, tj. skorygowania błędu w odrębnej od kasy rejestrującej ewidencji pomyłek dokonując w niej wskazania błędnie zaewidencjonowanej sprzedaży oraz krótkiego opisania przyczyny i okoliczności popełnienia pomyłki oraz dołączenia oryginału paragonu fiskalnego dokumentującego sprzedaż, przy której nastąpiła oczywista pomyłka. Ponadto, zgodnie z § 3 ust. 5 rozporządzenia, Wnioskodawca zobowiązany jest/będzie do ponownej ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrując ją w prawidłowej wysokości.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że identyfikuje/będzie identyfikował sytuacje, w których konieczność dokonania Korekty obrotu wynikać będzie z rezygnacji klienta z zakupu po wydrukowaniu paragonu (przykładowo w sytuacji, w której po złożeniu zamówienia i udokumentowaniu przedmiotowej sprzedaży paragonem fiskalnym nabywca podejmuje decyzję o rezygnacji z zakupu).

Wskazać należy, że podatnik dokonujący sprzedaży jest zobowiązany opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. W odniesieniu do towarów, co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje w momencie ich dostawy z wyjątkiem sytuacji wymienionych wprost w ustawie. Dostawa towarów to przeniesienie prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, a zatem przeniesienie prawa do rozporządzania danym towarem jak właściciel powoduje, że powstaje obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT. Oznacza to, że podatnik powinien taką sprzedaż wykazać w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym ten obowiązek powstał. W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca identyfikuje/będzie identyfikował sytuacje, w których konieczność dokonania Korekty obrotu wynikać będzie m.in. z rezygnacji klienta z zakupu po wydrukowaniu paragonu (przykładowo w sytuacji, w której po złożeniu zamówienia i udokumentowaniu przedmiotowej sprzedaży paragonem fiskalnym nabywca podejmuje decyzję o rezygnacji z zakupu). W przedstawionych powyżej okolicznościach nie dochodzi do zapłaty za towar, jak również do odbioru tego towaru, a zatem nie występuje dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z tym należy uznać, że nie powstaje również obowiązek podatkowy z tytułu podatku VAT w stosunku do tej czynności. W konsekwencji, skoro Wnioskodawca dokonał ewidencji sprzedaży, która faktycznie nie miała miejsca przy zastosowaniu kasy rejestrującej, to Wnioskodawca ma/będzie miał prawo do korekty wykazanych w deklaracji podatkowej kwot podstawy opodatkowania oraz podatku należnego.

W przypadku, gdy Wnioskodawca nie wydał/nie wyda paragonu fiskalnego nabywcy, ale dojdzie do rezygnacji klienta z zakupu po wydrukowaniu paragonu (przykładowo w sytuacji, w której po złożeniu zamówienia i udokumentowaniu przedmiotowej sprzedaży paragonem fiskalnym nabywca podejmuje decyzję o rezygnacji z zakupu), to nie zachodzi żadna z sytuacji wskazanych w cytowanych powyżej przepisach, nie dochodzi do zwrotów towarów, ponieważ nie zostały one faktycznie sprzedane, jak również nie można uznać, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku miała miejsce oczywista pomyłka. W związku z tym należy stwierdzić, że w przypadku, gdy dojdzie do rezygnacji klienta z zakupu po wydrukowaniu paragonu (przykładowo w sytuacji, w której po złożeniu zamówienia i udokumentowaniu przedmiotowej sprzedaży paragonem fiskalnym nabywca podejmuje decyzję o rezygnacji z zakupu) dopuszczalne jest/będzie dokonanie korekty w odrębnej od wyżej wskazanych ewidencji przewidzianych w zapisach § 3 ust. 3-4 rozporządzenia, która będzie stanowiła podstawę do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowych. Tym samym Wnioskodawca jest/będzie zobowiązany do ujęcia w odrębnej ewidencji korekt dokonanej korekty podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego z tytułu sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej, przy czym sposób jej prowadzenia nie jest uwarunkowany regulacjami wynikającymi z zapisów § 3 ust. 3-4 rozporządzenia.

W takim przypadku należy prowadzić własną tzw. ewidencję korekt, z której musi dokładnie wynikać kwota korekty sprzedaży i podatku należnego. Ewidencja taka nie ma określonego wzoru, ale wskazane jest, aby zawierała co najmniej dane niezbędne do ustalenia przyczyn zaistniałej korekty, a zapisy w niej widniejące pozwalały na określenie prawidłowej kwoty obrotu i podatku należnego. Zdarzenia powodujące korektę podstawy opodatkowania i podatku należnego, powinny zostać uwidocznione, ujmowane w odrębnej specjalnie w tym celu prowadzonej ewidencji korekt.

Tym samym z uwagi na okoliczność, że w przypadku, gdy dojdzie do rezygnacji klienta z zakupu po wydrukowaniu paragonu (przykładowo w sytuacji, w której po złożeniu zamówienia i udokumentowaniu przedmiotowej sprzedaży paragonem fiskalnym nabywca podejmuje decyzję o rezygnacji z zakupu) sposób prowadzenia ewidencji korekt nie jest uwarunkowany regulacjami wynikającymi z zapisów § 3 ust. 3-4 rozporządzenia, to oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu dokonania korekty sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro w przypadku niewydania nabywcy ww. dowodu sprzedaży należało, uznać za nieprawidłowe.

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury -podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 ustawy, powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1–6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.

Natomiast w przypadku gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych lub świadczonych na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca, o której mowa w ust. 2, stosownie do art. 106j ust. 3 ustawy:

powinna zawierać dodatkowo wskazanie okresu, do którego odnosi się udzielany opust lub obniżka;
może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 5 i 6 oraz nazwy (rodzaju) towaru lub usługi objętych korektą.

Z powyższego wynika, że faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Wystawia się je w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Uregulowania zawarte w ustawie mają na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie podstawy opodatkowania i tym samym kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług.

Podkreślić należy, iż dokonanie korekty faktury jest możliwe jedynie w przypadku, gdy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego, tzn. została przyjęta (odebrana) przez nabywcę towaru lub usługi oraz ujęta w jego rozliczeniach. Natomiast nie ma możliwości dokonywania korekty faktury w sytuacji, gdy pierwotna faktura została wystawiona ale nie weszła do obrotu prawnego (z uwagi na to, iż nie została przekazana adresatowi), bowiem nie wywołuje wówczas żadnych skutków prawnych.

Z opisu sprawy wynika, że możliwe są sytuacje, w których po zaewidencjonowaniu sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, istnieje konieczność skorygowania wysokości przedmiotowego obrotu, przykładowo w sytuacji zidentyfikowania oczywistej omyłki na paragonie, rezygnacji klienta z zakupu już po wydrukowaniu paragonu czy dokonaniu zwrotu zakupionych produktów. W przypadku gdy Wnioskodawca wydał/wyda nabywcy paragon fiskalny zawierający NIP nabywcy, Spółka dokumentuje/będzie dokumentować Korektę obrotu udokumentowanego paragonem fiskalnym posiadającym NIP nabywcy, którego łączna kwota brutto nie przekracza 450 zł albo kwoty 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro), poprzez procedurę polegającą na wystawieniu faktury korygującej.

W rozpatrywanej sprawie paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Należy zauważyć, że faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

Dane, które powinny zostać zawarte na fakturze korygującej zostały wskazane w art. 106j ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 106j ust. 2 pkt 3 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać dane zawarte w fakturze, której ta korekta dotyczy. Według powyższego artykułu są to dane określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6 ustawy oraz nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą.

Odnosząc się literalnie do ww. przepisu należy stwierdzić, że faktura korygująca wystawiana do faktury uproszczonej może zawierać te dane, które zawarte są na fakturze korygowanej, mieszczące się w zakresie art. 106j ust. 2 pkt 3 ustawy w zw. z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy. W ww. zakresie będzie się mieścić: data wystawienia; kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę; numer NIP podatnika; numer NIP nabywcy; datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; nazwę (rodzaj) towaru lub usługi; kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto oraz kwotę należności ogółem. Ustawodawca wskazuje, że faktura uproszczona, może nie zawierać m.in. imion i nazwisk lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresów, zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy.

Z kolei w art. 106j ust. 2 pkt 3 ustawodawca wskazał elementy jakie powinna zawierać faktura korygująca wystawiona do faktury pierwotnej, a zatem wskazał minimum danych, które są niezbędne do zamieszczenia w fakturze korygującej, przy czym nie odniósł się w szczególności do faktury uproszczonej. Logicznym jest, że skoro faktura uproszczona może nie zawierać danych nabywcy to takich danych może również nie zawierać wystawiona do niej faktura korygująca. Z przepisów ustawy należy wysnuć wniosek, że w przypadku wystawiania faktury korygującej do faktury uproszczonej, faktura korygująca może nie zawierać danych nabywcy, jednakże nic nie stoi na przeszkodzie aby takie dane były w tej fakturze zawarte.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w związku z wystąpieniem sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, dokumentującym sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł

lub 100 euro w przypadku, uznawanym za fakturę uproszczoną w świetle art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy i wydaniem nabywcy ww. dowodu sprzedaży, gdy dochodzi/dojdzie do sytuacji, w których nastąpiło/nastąpi:

zawarcie na paragonie fiskalnym oczywistej omyłki (przykładowo wskazania asortymentu innego, niż wynika ze złożonego przez nabywcę zamówienia);

rezygnacja klienta z zakupu po wydrukowaniu paragonu (przykładowo w sytuacji, w której po złożeniu zamówienia i udokumentowaniu przedmiotowej sprzedaży paragonem fiskalnym nabywca podejmuje decyzję o rezygnacji z zakupu);

dokonanie zwrotu zakupionych towarów (przykładowo w sytuacji zgłoszenia przez nabywcę zastrzeżeń do jakości otrzymanych produktów oraz chęci otrzymania zwrotu zapłaty),

Wnioskodawca ma/będzie miał prawo do wystawienia faktur korygujących do pierwotnie wystawionych paragonów fiskalnych zawierających NIP nabywcy, dokumentujących sprzedaż o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem, wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Natomiast, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy organ nie jest nimi związany.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin