Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.12.2021.1.MZA
z 9 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 8 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dla opisanej nieruchomości możliwe jest zastosowanie indywidualnie wybranej stawki amortyzacyjnej, która byłaby wyższa niż przewidziana w Klasyfikacji Środków Trwałych dla środka trwałego zakwalifikowanego do podgrupy 10, czyli 2,5%, ale nie przekroczyłaby stawki 10% przewidzianej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dla używanych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dla opisanej nieruchomości możliwe jest zastosowanie indywidualnie wybranej stawki amortyzacyjnej, która byłaby wyższa niż przewidziana w Klasyfikacji Środków Trwałych dla środka trwałego zakwalifikowanego do podgrupy 10, czyli 2,5%, ale nie przekroczyłaby stawki 10% przewidzianej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dla używanych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 28 października 2020 r. Sąd Rejonowy przysądził prawo własności nieruchomości zabudowanej budynkiem hali produkcyjnej z zapleczem administracyjno-socjalnym na rzecz nabywcy – X Spółki z o.o. – Wnioskodawcy. Przysądzenie prawa własności nastąpiło na podstawie wygranej licytacji komorniczej nieruchomości należącej do Y Sp. z o.o., do której to licytacji spółka przystąpiła. Orzeczenie o przysądzeniu stało się prawomocne 28 listopada 2020 r.

W związku z tym, że wylicytowana wartość nieruchomości zabudowanej podana była łącznie, Spółka zleciła wykonanie wyceny nieruchomości gruntowej rzeczoznawcy majątkowemu.

Zakupiony budynek nie jest budynkiem nowym. Jest konstrukcji murowanej, trzykondygnacyjny, podpiwniczony z rampami załadowczymi i wymaga modernizacji. Modernizacja polegałaby na dostosowaniu obecnych hal do potrzeb produkcyjnych spółki.

Od oddania budynku do używania po raz pierwszy upłynęło ponad 40 lat, na stwierdzenie powyższego Spółka posiada następujące dokumenty:

1.Oświadczenie Likwidatora Handlowej Spółdzielni Pracy „(…)” w likwidacji, że budynek zwany Magazyn Tow. Nr 2 został oddany do użytkowania w 1966 r. Był wykorzystywany w działalności gospodarczej w zakresie handlu hurtowego. Od 1 marca 1990 r. budynek był dzierżawiony przez Przedsiębiorstwo z udziałem kapitału zagranicznego Z Sp. z o.o. Umowa dotyczyła części powierzchni. Najmowana powierzchnia była rozszerzana umowami z 22 czerwca 1992 r. i 31 maja 1996 r. Umowa została rozwiązana ostatecznie 31 maja 2002 r.

W latach następnych budynek ten był dzierżawiony przez różne firmy. W dniu 28 marca 2007 r. budynek wraz z infrastrukturą został sprzedany przez Handlową Spółdzielnię Pracy „(…)” zgodnie z aktem notarialnym firmie Y Spółka z o.o. Do oświadczenia Likwidator Handlowej Spółdzielni Pracy dołączył kserokopię książki środków trwałych potwierdzających oddanie budynku do użytkowania w 1966 r. Jest to dokument w formie tabelarycznej, sporządzony odręcznie z zaznaczeniem nr inwentarzowego, symbolu dla tej firmy znanego, położenia, roku budowy (1966 r.), przeznaczenia (hurt) miejsca użytkowania.

2.Książkę rewizji dźwigu (oryginał) dotyczącą Magazynu nr 2 z odręcznymi wpisami do dokumentów, podpisami, pieczęciami firm i osób przeprowadzających badania dźwigu. Rok budowy dźwigu przez Zakład Urządzeń Dźwigowych 1963 r., montaż dźwigu przez Techniczną Spółdzielnię Pracy w 1966 r. – oryginalny protokół technicznego odbioru dźwigu 8 grudnia 1966 r. Dokumenty te były w posiadaniu Y sp. z o.o.

Książka rewizji dźwigu zawiera oryginalne poświadczenia badania dźwigu w magazynie nr 2 dla Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „(…)” za lata 1967-1977 r. dla kolejnego sukcesora Wojewódzkiego Związku Spółdzielni „(…)” Zakład Handlu nr 6 za lata 1978-1992, dla kolejnego sukcesora Handlowej Spółdzielni Pracy „(…)„ za lata 1993-1994,1997-2000 r.

Z dokumentacji tej wynika, iż w budynku tym znajdował się magazyn chemiczny.

Reasumując powyższe kolejnymi właścicielami budynku (magazynu nr 2 ) od 1966 r. były spółdzielnie „Samopomoc Chłopska :

• Powiatowy Związek Gminnych Spółdzielni „(…)”,
• Wojewódzki Związek Gminnych Spółdzielni „(…)” nr 6,
• Handlowa Spółdzielnia Pracy „(…)”, która wykorzystywała magazyn nr 2 do własnych potrzeb lub najmowała.
  
  

Sprzedaż magazynu nr 2 wraz z nieruchomością gruntową nastąpiła w 28 marca 2007 r. przez Handlową Spółdzielnię Pracy „(…)” na rzecz Y Sp. z o.o. Ostatnia zmiana danych w rejestrze KRS Y to 5 października 2017 r., ostatnia wzmianka o złożeniu rocznego sprawozdania, uchwały o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego, o złożeniu sprawozdania z działalności jest za okres 1 stycznia - 31 grudnia 2016 r. Wnioskodawca prawomocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego stał się nowym właścicielem z dniem 28 listopada 2020 r.

3.Spółka posiada operat szacunkowy określający wartość rynkową nieruchomości zabudowanej budynkiem, który został opracowany na zlecenie Y w grudniu 2014 r. Z operatu wynika, iż budynek ten został budowany w latach siedemdziesiątych, co jest jednak nieprecyzyjne z informacjami opisanymi wyżej.

4.W posiadaniu Spółki są kserokopie umów najmu Handlowej Spółdzielni Pracy „(…)” z Z Sp. z o.o. uzyskane po uprzedniej zgodzie obu firm.

Ww. nieruchomość zostanie wprowadzona do ewidencji środków trwałych pod symbolem 101 Klasyfikacji Środków Trwałych tj. zaliczona będzie do rodzaju „Budynki przemysłowe”, po jego uprzedniej modernizacji.

Dokonując odpisów amortyzacyjnych Spółka zamierza zastosować możliwość wynikającą z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, która zgodnie z ww. przepisem nie przekraczałaby 10% w skali roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dla opisanej nieruchomości możliwe jest zastosowanie indywidualnie wybranej stawki amortyzacyjnej, która byłaby wyższa niż przewidziana w Klasyfikacji Środków Trwałych dla środka trwałego zakwalifikowanego do podgrupy 10, czyli 2,5%, ale nie przekroczyłaby stawki 10% przewidzianej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dla używanych środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych, po raz pierwszy wprowadzanych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zdaniem Spółki zebrane dowody potwierdzają, że budynek był używany i wprowadzony do ewidencji środków trwałych przez poprzednich właścicieli powyżej 40 lat w związku z czym Spółka może zastosować stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż 10% (art. 16j ust. 1 pkt 4).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów niewymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16a ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majtku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany jego okres używania musi być dłuższy niż rok,
• winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (decyduje zamiar podatnika).
  
  

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek, określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Z treści art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z kolei stosownie do art. 16j ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
   
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   –dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
   
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
   
   

Kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza, po uprzedniej modernizacji, wprowadzić do ewidencji środków trwałych opisaną we wniosku nieruchomość pod symbolem 101 Klasyfikacji Środków Trwałych, która zaliczona będzie do rodzaju „Budynki przemysłowe”. Budynek został wybudowany w latach 60. minionego wieku i będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że jeżeli w świetle przepisów ww. rozporządzenia Rady Ministrów, stanowiących odrębne przepisy niebędące przepisami prawa podatkowego, a tym samym niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej – budynek hali produkcyjnej z zapleczem administracyjno-socjalnym, o którym mowa we wniosku, stanowi samodzielny, kompletny składnik majątku, zakwalifikowany do podgrupy 10 pod symbolem 101 Klasyfikacji Środków Trwałych, to w świetle przepisów ustawy o CIT Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia dla niego indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości nie wyższej niż 10%.

Zatem stanowisko Spółki, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.