INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko, Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2011r. (data wpływu do tut. organu 11 kwietnia 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy opłaty za wydanie zaświadczenia o zapewnieniu odbioru odpadów podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy opłaty za wydanie zaświadczenia o zapewnieniu odbioru odpadów podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Sp. z o.o. (100% udział Gminy) zajmującą się między innymi odbieraniem odpadów komunalnych. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Decyzją zarządu Wnioskodawca wprowadził opłatę za wydanie zaświadczenia o zapewnieniu odbioru odpadów. Osoba lub firma starająca się o warunki zabudowy w Urzędzie Gminy musi posiadać od tutejszego przedsiębiorstwa takie zapewnienie pisemne. Osoba wydająca to zapewnienie musi najpierw dokonać weryfikacji możliwości odbioru odpadów z przedmiotowej nieruchomości. Bez względu na pozytywne lub negatywne rozpatrzenie złożonego wniosku opłata ta jest pobierana. Jeżeli zaświadczenie jest wydane osobie fizycznej to Wnioskodawca rejestruje opłatę na kasie fiskalnej ze stawką 23%, (posiada 3 kasy fiskalne) natomiast firmie Wnioskodawca wystawia fakturę VAT z tą samą stawką.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy tego typu opłaty podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli tak to w jakiej wysokości...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stwierdza, że pobierane przez niego opłaty za wydawane zaświadczenia są zapłatą za świadczone usługi. Podstawowa stawka podatku na podstawie art. 41 ust 1 ustawy wynosi 23%. Wnioskodawca nie wiąże tej usługi z usługą główną jaką jest zbieranie odpadów, gdyż wywóz może nigdy nie nastąpić a opłata zostanie pobrana. Takie stanowisko w podobnej interpretacji indywidualnej wydano dnia 6 grudnia 2010r. Syg.lLPP1/443-978/10-4/NS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W art. 7 ust. 1 ustawy o VAT postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania „świadczenia”. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego „świadczenia”.

Dokonując wykładni językowej powyższych przepisów WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 26 stycznia 2009r. sygn. akt III SA/GL 1369/08 stwierdził, iż należy zauważyć, że Słownik języka polskiego definiuje czasownik "świadczyć" jako "wykonywać coś na czyjąś rzecz", "świadczenie" zaś, to - według niego - obowiązek wykonania, przekazania czegoś.

W związku z tym przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), co koresponduje z art. 8 ust. 1 pkt 2, gdzie pod tym pojęciem rozumie się także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Spod pojęcia usługi należy natomiast wyłączyć takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania jak właściciel (czy też jako podmiot prawa) innymi składnikami majątkowymi niż towary (np. prawami własności niematerialnej) będzie usługą. Jest to bowiem świadczenie nie będące dostawą.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie to, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie. W ten sposób podkreśla się więc powszechność opodatkowania. Tym samym, jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów. Inną kwestią jest faktyczne opodatkowanie tego świadczenia, co jest uzależnione między innymi od tego, czy ma ono charakter odpłatny i czy jest dokonywane przez podatnika.

Należy też zwrócić uwagę, co wynika z konstrukcji podatku od towarów i usług, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Podatek od towarów i usług obciąża konsumpcję, czyli dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą, ponieważ nie ma wówczas żadnej konsumpcji. Odbiorcą świadczenia musi być inny podmiot niż wykonujący usługę.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się między innymi odbieraniem odpadów komunalnych i jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Decyzją zarządu Wnioskodawca wprowadził opłatę za wydanie zaświadczenia o zapewnieniu odbioru odpadów. Osoba lub firma starająca się o warunki zabudowy w Urzędzie Gminy musi posiadać od tutejszego przedsiębiorstwa takie zapewnienie pisemne. Osoba wydająca to zapewnienie musi najpierw dokonać weryfikacji możliwości odbioru odpadów z przedmiotowej nieruchomości. Bez względu na pozytywne lub negatywne rozpatrzenie złożonego wniosku opłata ta jest pobierana. Jeżeli zaświadczenie jest wydane osobie fizycznej to Wnioskodawca rejestruje opłatę w kasie fiskalnej ze stawką 23%, natomiast firmie Wnioskodawca wystawia fakturę VAT z tą samą stawką.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż pobierana przez Wnioskodawcę opłata stanowi wynagrodzenie za usługę polegającą na wydaniu zaświadczenia o zapewnieniu odbioru odpadów. Otrzymana przez Wnioskodawcę zapłata jest więc konsekwencją wykonania „świadczenia”, dla konkretnego odbiorcy, który odnosi z niego korzyść. Zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi, które podlega opodatkowaniu.

Art. 41 ust. 1 ustawy o VAT określa, że stawka podatku do 31 grudnia 2010r. wynosiła 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku do dnia 31 grudnia 2010r. wynosiła 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a cyt. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8 %.
   
   

W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z „usługą kompleksową” rozumianą jako wykonanie funkcjonalnie powiązanych świadczeń przez jednego usługodawcę. Wnioskodawca nie wiąże usługi polegającej na wydaniu zaświadczenia z usługą główną, którą jest dla niego zbieranie odpadów. Wywóz odpadów może nigdy nie nastąpi, a opłata za wydanie świadczenia zostanie pobrana.

Reasumując, pobierana przez Wnioskodawcę opłata stanowi wynagrodzenie za świadczoną usługę, która stanowi świadczenie odrębne od usługi zasadniczej jaką jest zbieranie odpadów, zatem usługa polegająca na wydaniu zaświadczenia podlega opodatkowaniu stawką 23 %.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.