2021.03.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.770.2020.2.IM
z 4 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2020 r. (data wpływu 12 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box):

jest prawidłowe – w części dotyczącej uznania autorskich praw majątkowych do programów komputerowych za kwalifikowane prawa własności intelektualnej,
jest nieprawidłowe – w pozostałej części.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek ‒ uzupełniony pismem z 8 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.) ‒ o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał w dniu 13 lutego 2020 r. interpretację dla Wnioskodawcy (…), którą ten zaskarżył do WSA (…). Na dzień złożenia niniejszego wniosku nie zapadł jeszcze wyrok.

Konieczność złożenia nowego wniosku wynika z faktu, że od początku 2020 r. Wnioskodawca prowadzi na bieżąco ewidencję, o której mowa w art. 30cb ust. 2 ustawy o PIT. W pozostałym zakresie, stan faktyczny jest tożsamy ze stanem faktyczny, opisanym we wniosku o wydanie poprzedniej interpretacji.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, opodatkowaną na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Obecnie osiąga przychody z tytułu tej działalności wyłącznie na terenie Polski.

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a dochody z działalności gospodarczej opodatkowuje podatkiem liniowym, o którym mowa w art. 30c ustawy o PIT (stała stawka 19%).

Wnioskodawca nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2019 r., poz.1402).

Wnioskodawca jest programistą. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zajmuje się wyłącznie wytwarzaniem, ulepszaniem lub rozwijaniem kwalifikowanych praw własności intelektualnej. Poniżej wykazano czynności, które wchodzą w zakres przedmiotu działalności Wnioskodawcy.

Główny przedmiot działalności stanowi tworzenie nowego i rozwijanie istniejącego oprogramowania, które polega m.in. na wykonywaniu następujących czynności:

projektowanie i implementacja architektury aplikacji;
projektowanie i implementacja algorytmów obliczeniowych;
projektowanie i implementacja baz danych;
projektowanie i implementacja interfejsów użytkownika.

Wnioskodawca ponadto często wykonuje czynności polegające na integracji nowych rozwiązań z istniejącymi (współpraca nowotworzonych aplikacji z istniejącymi systemami).

Podobnie, Wnioskodawca często dokonuje rozpoznawania nowych technologii wytwarzania oprogramowania (nowe biblioteki, frameworki) w celu wdrożenia ich w istniejących rozwiązaniach lub wykorzystania w przyszłych projektach.

Poniższe czynności Wnioskodawca wykonuje rzadko:

rozpoznawanie technologii wspomagających wytwarzanie oprogramowania;
projektowanie i implementacja narzędzi wspomagających wytwarzanie oprogramowania ‒ np. aplikacje i skrypty automatyzujące pracę;
opracowywanie prototypów w celu sprawdzenia przydatności nowych technologii (wydajności, łatwości wdrożenia/użycia w projektach).

Można stwierdzić, że czynności, które Wnioskodawca wykonuje w istniejących już rozwiązaniach polegają na wprowadzaniu nowych funkcjonalności lub opracowywaniu nowych koncepcji wykonania istniejących funkcjonalności (np. w celu optymalizacji ich działania).

Natomiast w przypadku nowych rozwiązań, można stwierdzić, że czynności Wnioskodawcy polegają na projektowaniu i implementacji nowych funkcjonalności.

Wnioskodawca pracuje jako członek kilkuosobowych zespołów w ramach większych projektów. Nie zdarzyło mu się samodzielnie zrealizować całego dużego projektu, ale nie jest to wykluczone. Projekty są długoterminowe (kilkuletnie) i krótkoterminowe (kilku lub kilkunastomiesięczne). Projekt podzielony jest na wiele mniejszych modułów/zadań, które są stopniowo projektowanie i implementowane, następnie przekazywane do testowania, a finalnie trafiają do klienta końcowego.

Wnioskodawca wraz z innymi osobami pracuje tzw. sprintami ‒ każde zadanie/moduł stara się z tymi osobami rozpocząć i ukończyć w ciągu jednego sprintu, aby klienci końcowi co określony czas otrzymywali nowe wersje oprogramowania z nowymi/rozbudowanymi funkcjonalnościami.

Za każdy sprint Wnioskodawca rozlicza się osobno i po zakończonej usłudze wystawia fakturę.

Sprinty zwykle trwają jeden miesiąc, sporadycznie kilka miesięcy, a zależy to od konkretnego projektu.

Umowy i zamówienia podpisywane są na wykonanie nowych funkcjonalności lub rozwój istniejących (znaczące zwiększenie funkcji, obsługa nowych przypadków biznesowych, zmiana sposobu działania itp.)

Wnioskodawcy nie zdarzyło się realizować dużego projektu, który sprzedawałby użytkownikom końcowym. Obecnie realizuje projekty, jako podwykonawca większych firm, które zajmują się ich dystrybucją, obsługą klienta końcowego (np. prowadzą call-center), czasami dalszą odsprzedażą. Jedynym przypadkiem wytwarzania oprogramowania bezpośrednio dla klienta Wnioskodawcy było stworzenie biblioteki programistycznej, która została użyta w kilku innych projektach. Nie jest to jednak produkt, który Wnioskodawca ma w swojej ofercie, ale wytworzył go w ramach „standardowego” trybu pracy ‒ tj. w kilku kolejnych sprintach opracowywał jego fragmenty. Prace również rozliczał etapami, za każdy kolejny sprint.

Błędy w funkcjonalnościach, które zostały już przekazane użytkownikom Wnioskodawca poprawia w ramach gwarancji. Nigdy nie podpisuje umów, ani zamówień bezpośrednio na poprawę błędów, nie wystawia też faktur za takie prace. Czasami poprawa błędu wymaga przebudowania istniejącego rozwiązania ‒ np. gdy ponowna analiza biznesowa danego zagadnienia wymusza zmianę koncepcji implementacji. Wtedy traktowane jest to jako osobne nowe zadanie/zlecenie. Czasami natomiast zachodzi potrzeba wprowadzenia zmian w istniejącej implementacji spowodowana zmianą prawa. Jeśli wiąże się to nie tylko z prostymi poprawkami, ale również z przeprojektowaniem istniejących rozwiązań lub z kompletnym zaprojektowaniem fragmentu aplikacji od początku, to traktowane jest to jak nowa funkcjonalność ‒ tzn. może być „treścią” sprintu. Jeśli wprowadzane zmiany są niewielkie, szablonowe i nie wymagają skomplikowanych prac, to wprowadzane są „przy okazji” innych prac lub w ramach gwarancji (Wnioskodawca nie wystawia na nie dodatkowej faktury).

Wnioskodawca głównie tworzy aplikacje webowe ‒ tzn. dostępne dla użytkowników z poziomu przeglądarki internetowej (ale nie zwykłe, statyczne strony internetowe) ‒ np. program kadrowo-płacowy, program wspierający przeprowadzanie audytów bankowych.

Czasem Wnioskodawca tworzy biblioteki programistyczne zawierające komponenty wielokrotnego użytku (spójne, zamknięte, niezależne „części” wykorzystywane później w wielu różnych aplikacjach). Sporadycznie natomiast Wnioskodawca tworzy aplikacje desktopowe ‒ tzn. instalowane lokalnie na komputerze użytkownika.

Wnioskodawca wykorzystuje języki programowania wysokiego poziomu (…) i bazy danych (…).

Wnioskodawca wraz z kodem źródłowym sprzedaje prawa autorskie całego rozwiązania.

Źródłem wiedzy Wnioskodawcy są szkolenia, literatura, Internet (blogi, artykuły, video, newsy producentów oprogramowania oraz środowiska programistów) oraz doświadczenie zdobyte w poprzednich projektach.

Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę jest działalnością twórczą obejmującą prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje istniejące na rynku i ogólnie przyjęte technologie komputerowe skupione głównie wokół środowiska (…) i rozwiązań webowych. Są to m.in. języki programowania (…). Systematycznie na rynku pojawiają się nowe wersje istniejących (…), bibliotek i narzędzi wspomagających wykorzystywanych podczas prac programistycznych w ww. technologiach, a także rzadziej (bez określonych z góry sztywnych ram czasowych) zupełnie nowe (…), biblioteki i narzędzia wspomagające. Przykładem mogą być (…) nowe wersje języka (…). Każdorazowo producenci ww. technologii i aplikacji wraz z wprowadzeniem na rynek nowych wersji, wprowadzają do nich nowe funkcje i zmieniają istniejące schematy działania. W celu wydajnego i prawidłowego wykorzystania stosowanych rozwiązań Wnioskodawca śledzi aktualne trendy i zapoznaje się z nimi. Jednocześnie klienci często wymagają stosowania konkretnych technologii oraz rozwiązań aktualnych na dzień realizacji zamówień. To wymaga od Wnioskodawcy zaznajomienia się z możliwościami wprowadzanymi przez producentów (…) komponentów i narzędzi pomocniczych, jak również czasami poznania od postaw nowych technologii.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie na podstawie umów (o których mowa niżej), w ramach których wytwarza nowe lub rozwija istniejące oprogramowanie. W tym celu Wnioskodawca zdobywa wiedzę w zakresie technik programowania i aktualnie panujących trendów dotyczących wykorzystywanych technologii. Rzadziej, jeśli w zakres wykonywanych usług wchodzi też analiza zagadnienia biznesowego pod kątem jego implementacji, Wnioskodawca pozyskuje również wiedzę na temat analizowanych procesów biznesowych. Działania te mają na celu zastosowanie zdobytej wiedzy przy realizacji podpisywanych umów.

Podjęta przez Wnioskodawcę działalność obejmuje nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedaje usługi związane z wytwarzaniem oprogramowania i korzystając z nabytej wiedzy głównie projektuje i implementuje algorytmy obliczeniowe, algorytmy logiczne sterujące działaniem aplikacji, bazy danych oraz interfejs użytkownika, rzadziej zaś przeprowadza również analizy zagadnień biznesowych pod kątem ich przyszłej implementacji. Wymienione działania podejmuje w celu wytworzenia nowych lub ulepszenia istniejących aplikacji komputerowych.

W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca opracowuje nowe lub ulepszone produkty, procesy, usługi niewystępujące dotychczas w praktyce gospodarczej lub na tyle innowacyjne, że w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi programistyczne, rzadziej analityczne związane z wytwarzaniem oprogramowania.

Wnioskodawca ‒ co wskazano wyżej ‒ pracuje głównie jako członek kilkuosobowych zespołów w celu zbudowania nowych, rozwoju lub ulepszenia istniejących aplikacji komputerowych, głównie w formie webowej ‒ dostępnych dla użytkowników końcowych z poziomu przeglądarki internetowej. Prace w tych przypadkach prowadzi jako podwykonawca.

W zależności od zamówienia aplikacje tworzone są albo na podstawie indywidualnie określonych potrzeb klienta końcowego (np. dla przedsiębiorstwa przeprowadzającego audyty bezpieczeństwa), albo jako aplikacje skierowane do szerszej grupy klientów (np. jednostek oświatowych w Polsce). Wnioskodawcy nie zdarzyło się samodzielnie wytworzyć kompletnej aplikacji, którą sprzedałby klientowi końcowemu (również tę okoliczność wskazano we wniosku). W ramach prowadzonych usług Wnioskodawca wytwarza oprogramowanie rozwiązujące problemy biznesowe, dla których brak jest ogólnie znanych rozwiązań programistycznych. W przypadkach, w których funkcje aplikacji realizują przepisy prawa, brak jest ogólnie znanych implementacji programistycznych dotyczących zapisu i przetwarzania tych danych.

Jak wskazano wyżej, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca pracuje jako członek kilkuosobowych zespołów, w ramach których wspólnie wytwarza nowe, rozwija lub ulepsza wytworzone przez dany zespół aplikacje komputerowe. Nie zdarzyło się Wnioskodawcy samodzielnie wytworzyć w całości kompletnej aplikacji, którą by później rozwijał. Wnioskodawca ulepsza więc lub rozwija oprogramowanie komputerowe współtworzone przez siebie i inne osoby.

Odnosząc się natomiast do kwestii techniczno-formalnych, to:

Wnioskodawca zwykle wykonuje swoje prace w ramach jednej, ogólnej umowy (umowy o współpracę). Na poszczególne zadania Wykonawca otrzymuje wtedy zamówienie, a po zakończeniu prac podpisywany jest protokół odbiorczy oraz wystawiana jest faktura VAT. Przedmiotem tej umowy jest świadczenie przez Wnioskodawcę następujących usług: wykonywania programów komputerowych wg specyfikacji dostarczonej przez Zamawiającego i przy wykorzystaniu technologii przez niego wskazanej; realizowania zadań programistycznych zleconych przez Zamawiającego; przygotowywania i wykonywania testów oprogramowania. Prace zlecane do realizacji określane są w odrębnym zamówieniu składanym nie później niż w ostatnim dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym prace mają zostać zrealizowane. Potwierdzeniem obioru zrealizowanych prac jest protokół odbioru. Dodatkowo na podstawie odrębnego zamówienia oraz protokołu odbioru Wnioskodawca może wykonywać następujące usługi: analiza systemowa zagadnień dziedzinowych dla programistów i testerów; projektowanie i przygotowanie infrastruktury testowej do testowania programów firmy; opracowywanie koncepcji architektonicznych rozwiązań informatycznych tworzonych w firmie; konsultacje technologiczne w dziedzinie języków programowania i narzędzi programistycznych. Umowa określa, że autorskie prawa majątkowe do utworów powstałych w trakcie wykonywania czynności określonych w umowie przysługują wyłącznie Zamawiającemu na określonych w umowie polach eksploatacji. Przeniesienie autorskich praw majątkowych następuje w drodze odrębnego porozumienia. Wynagrodzenie przewidziane umową wyczerpuje w całości wynagrodzenie, którego Wnioskodawca mógłby się domagać w związku z zawarciem porozumień, o których mowa w zdaniu poprzednim. Takie porozumienie zawierane jest np. w protokole odbioru prac.
Wnioskodawca wykonuje również prace na podstawie drugiej umowy (Umowa Ramowa), a przy zleceniach wykonywanych w ramach tej drugiej umowy, podpisuje też odrębne umowy wykonawcze. Na przykład, przedmiot Umowy Ramowej skonstruowany jest w taki sposób, że na warunkach określonych tą umową Wnioskodawca zobowiązuje się do świadczenia usług programistycznych, polegających w szczególności na projektowaniu i wykonywaniu elementów programów komputerowych, korygowaniu i rozbudowywaniu programów o nowe funkcjonalności oraz przygotowywaniu i wykonywaniu kodów źródłowych tworzonego oprogramowania, a także usług z zakresu utrzymania infrastruktury informatycznej oraz usług z zakresu analizy systemowej, projektowania i przygotowania infrastruktury testowej, opracowywania koncepcji architektonicznych rozwiązań informatycznych oraz konsultacji technologicznych w dziedzinie języków programowania i narzędzi programistycznych. Umowa obejmuje również zamówienia z zakresu przygotowania projektu interfejsu użytkownika, projektu szaty graficznej programu komputerowego, projektów symboli graficznych oraz innych elementów przygotowanych w postaci plików graficznych, plików multimedialnych, plików muzycznych, szablonów, styli css, itp. Realizacja usług programistycznych w ramach zakresu, o którym mowa wyżej, odbywa się na podstawie odrębnych Umów Wykonawczych określających każdorazowo szczegółowy zakres i warunki realizacji poszczególnych Zamówień. Efektem wykonania poszczególnych zamówień określonych w Umowach Wykonawczych są Produkty, podlegające obiorowi lub Usługi. W ramach Umowy Ramowej i Umów Wykonawczych, Wnioskodawca przenosi za wynagrodzeniem na Zamawiającego (sprzedaje) całość autorskich praw majątkowych do Produktów (Utworów) powstałych w związku z realizacją Umowy oraz przenosi na Zamawiającego (sprzedaje) prawa do wykonywania zależnych praw autorskich do tych Utworów (tj. zezwala na korzystanie i rozporządzanie ich opracowaniami), zgodnie z odpowiednimi postanowieniami umowy). Zgodnie z postanowieniami Umowy Ramowej, Wnioskodawca zobowiązuje się przenieść (sprzedać) na Zamawiającego całość majątkowych praw autorskich do wszystkich Utworów, w rozumieniu przepisów Ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późniejszymi zmianami), powstałych w związku z realizacją Umowy Ramowej i Umów Wykonawczych przez Wnioskodawcę. W przypadku przeniesienia majątkowych praw autorskich na programy komputerowe, przedmiotem przeniesienia są w szczególności kod źródłowy wraz z opisem oraz dokumentacja Produktowa.
Wnioskodawca zobowiązuje się również zapewnić Zamawiającemu możliwość wyłącznego, zgodnego z prawem i nienaruszającego jakichkolwiek praw osób trzecich korzystania z Utworów powstałych w wyniku wykonania Umowy Ramowej i Umów Wykonawczych, w okresie poprzedzającym uzyskanie przez Zamawiającego autorskich praw majątkowych, od dnia zainstalowania Utworów w infrastrukturze wskazanej przez Zamawiającego. Przeniesienie majątkowych praw autorskich do każdego z Utworów następuje na wszystkich znanych w chwili zawarcia Umowy polach eksploatacji, określonych szczegółowo w Umowie Ramowej. Na tych samych polach eksploatacji, Wnioskodawca w ramach wynagrodzenia za wykonanie Umowy i Umów Wykonawczych, zobowiązuje się do przeniesienia (sprzedaży) na Zamawiającego całości praw do wykonywania zależnych praw autorskich do Utworów (tj. zezwalania na korzystanie i rozporządzanie ich opracowaniami).
Wnioskodawca wystawia faktury VAT do wskazanych wyżej umów, wpisując na nich treść o przykładowej treści: „Prace programistyczne do umowy z dnia…”. Natomiast Wnioskodawca wystawia również faktury za „niestandardowe” prace (np. za „analizę zagadnienia uwzględnienia umów danej osoby w wyliczaniu podstaw absencji w aplikacji” albo za „generowanie planów i programów badań na podstawie matrycy. Wprowadzanie rodzaju kontroli w planach kontroli (testowanie pionowe/poziome) ‒ interfejs użytkownika”).

Odnośnie dwóch powyższych umów ‒ jak wskazano wyżej, Wykonawca wykonuje prace jako podwykonawca dla swoich klientów. W ramach kilkuosobowego zespołu wytwarza lub ulepsza istniejące aplikacje, które dalej odsprzedawane są albo jako kompletny produkt klientowi końcowemu, albo jako fragment większego systemu. W ramach podpisanych przez Wnioskodawcę umów wraz z kodem źródłowym sprzedawane są prawa autorskie całego rozwiązania jego klientom. Rzadziej, jeśli przedmiotem wykonanych usług była analiza zagadnienia biznesowego pod kątem jego późniejszej implementacji w procesie wytwarzania nowej lub rozwijania istniejącej aplikacji, Wnioskodawca przekazuje prawa autorskie do wytworzonej analizy. Analiza ma zwykle postać tradycyjnego dokumentu tekstowego lub fragmentu makiety aplikacji, które mogą zawierać niewielkie fragmenty kodu lub pseudokodu programistycznego. Skupia się jednak głównie na opisaniu algorytmu i sposobie jego realizacji w procesie implementacji.

Wnioskodawca jest właścicielem kodu, który napisał, chociaż sam w sobie ten kod nie ma wartości użytkowej bez fragmentów kodu, które napisali inni członkowie zespołu. Dopiero suma prac wszystkich osób w zespole daje właściwą aplikację. Natomiast umowy, zlecenia, protokoły odbioru i wystawiane przez Wnioskodawcę faktury dotyczą tylko kodu napisanego w całości przez Wnioskodawcę. Jeśli więc Wnioskodawca ulepsza lub rozwija oprogramowanie komputerowe, o którym mowa we wniosku, to jest on właścicielem lub współwłaścicielem tego oprogramowania.

Jak wskazano wyżej, przedmiotem działalności Wnioskodawcy są autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych. W przypadku pierwszej opisanej we wniosku umowy (umowy o współpracę), przeniesienie autorskich praw majątkowych następuje w drodze odrębnego porozumienia. Wynagrodzenie przewidziane umową wyczerpuje w całości wynagrodzenie, którego Wnioskodawca mógłby się domagać w związku z zawarciem porozumień, o których mowa w zdaniu poprzednim.

W przypadku drugiej opisanej we wniosku umowy (Umowy Ramowej), Wnioskodawca zobowiązuje się przenieść (sprzedać) na Zamawiającego całość majątkowych praw autorskich do wszystkich Utworów, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późniejszymi zmianami), powstałych w związku z realizacją Umowy Ramowej i Umów Wykonawczych przez Wnioskodawcę. Według obu umów sprzedaż oprogramowania następuje wraz z kodem źródłowym. W momencie rozwijania oprogramowania powstaje nowa wersja kodu źródłowego jako implementacja działania danej funkcji w ramach całej aplikacji.

Zatem w przypadku, gdy Wnioskodawca ulepsza (rozwija) oprogramowanie komputerowe, to w wyniku podjętych przez Wnioskodawcę czynności powstaje odrębny od tego oprogramowania utwór (tj. nowe kwalifikowane prawo własności intelektualnej w postaci nowego autorskiego prawa do programu komputerowego), podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wnioskodawcy nie zdarzyło się wytworzyć oprogramowana, za które pobierałby wynagrodzenie w formie licencji.

W ramach realizacji umów z klientami Wnioskodawca sprzedaje prawa autorskie całego rozwiązania wraz z kodem źródłowym. Rzadziej, jeśli przedmiotem wykonanych usług była analiza zagadnienia biznesowego pod kątem jego późniejszej implementacji w procesie wytwarzania nowej lub rozwijania istniejącej aplikacji, Wnioskodawca przekazuje prawa autorskie do wytworzonej analizy. Po zakończeniu ww. prac i odebraniu ich przez klienta Wnioskodawca wystawia fakturę VAT, zaś wysokość wynagrodzenia ustalana jest w ramach umowy. Wnioskodawca osiąga zatem dochody ze sprzedaży kwalifikowanych praw własności intelektualnej.
Wnioskodawca ponosi następujące przykładowe koszty związane z prowadzoną działalnością: usługi księgowe, lekcje angielskiego, faktury związane z użytkowaniem auta (paliwo, serwis, leasing), zakup sprzętu komputerowego. Nie jest możliwe konkretne przypisanie określonych kosztów do danego projektu. Wszystkie faktury kosztowe mają więc charakter kosztów o charakterze ogólnym.
Wnioskodawca prowadzi odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółową ewidencję w postaci kumulatywnego, comiesięcznego zestawienia dokumentów, które potwierdzają poniesione wydatki dotyczące projektu kwalifikowanego IP na koniec danego miesiąca. Ewidencję tę Wnioskodawca prowadzi w formie arkusza kalkulacyjnego.

Jednakże w przypadku Wnioskodawcy wszystkie wydatki dotyczą wyłącznie kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

W przypadku Wnioskodawcy jest możliwe ustalenie przychodu na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej. W przypadku Wnioskodawcy jest możliwe również wyodrębnienie poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

W przypadku Wnioskodawcy jest również możliwe wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, gdyż zgodnie z tym przepisem ustawodawca wydzielił następujące koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:
a ‒ prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,
b ‒ nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,
c ‒ nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,
d ‒ nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
‒ zaś w przypadku Wnioskodawcy nie dochodzi do nabycia wyników prac badawczo-rozwojowych (punkty „b” i „c”), ani nabycia danego prawa (punkt „d”), w związku z tym wszystkie ponoszone koszty są kosztami, o których mowa w pkt „a”.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielono odpowiedzi na następujące pytania:

Czy efektem prowadzonych prac jest projektowanie i tworzenie przez Wnioskodawcę usług, które – w stosunku do dotychczasowej działalności Wnioskodawcy – mają nowy, bardziej innowacyjny, ulepszony charakter; czy te usługi w znacznym stopniu odróżniają się od tych dotychczas funkcjonujących w ofercie Wnioskodawcy albo w ogóle w praktyce gospodarczej?

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegają przede wszystkim na projektowaniu i implementacji algorytmów obliczeniowych, algorytmów logicznych sterujących pracą aplikacji, baz danych oraz interfejsu użytkownika. Rzadziej polegają one na wykonywaniu analiz zagadnień biznesowych pod kątem ich późniejszej implementacji, rozpoznawaniu nowych technologii, narzędzi wspomagających oraz prototypowaniu mającym na celu zdefiniowanie dostępnych możliwości realizacji zadań i wyboru najkorzystniejszych rozwiązań.

Każdorazowo prace wykonywane są od początku, stąd wykonywane usługi nie mają związku z pracami przeprowadzonymi w ramach dotychczasowej (wcześniejszej) działalności. W każdym przypadku rozwiązanie ma charakter indywidualny, zaprojektowany i zaimplementowany pod konkretne zlecenie. Wnioskodawca nie wytwarza oprogramowania (kodu źródłowego, baz danych, analiz), które sprzedawałby wielokrotnie w ramach różnych zleceń.

W zależności od zamówienia, aplikacje tworzone są albo na podstawie indywidualnie określonych potrzeb klienta końcowego (np. dla przedsiębiorstwa przeprowadzającego audyty bezpieczeństwa) albo jako aplikacje skierowane do szerszej grupy klientów (np. jednostek oświatowych w Polsce). W ramach prowadzonych usług Wnioskodawca wytwarza oprogramowanie rozwiązujące problemy biznesowe, dla których brak jest ogólnie znanych rozwiązań programistycznych. W przypadkach, w których funkcje aplikacji realizują przepisy prawa, brak jest ogólnie znanych implementacji programistycznych dotyczących zapisu i przetwarzania tych danych.

Czy tworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie stanowi utwór podlegający ochronie prawnej z art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.)?

W ramach podpisywanych umów Wnioskodawca wytwarza oprogramowanie (rzadziej analizy) wraz z kodem źródłowym, do którego zobowiązuje się przenieść prawa autorskie na zleceniodawcę, zatem tworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie stanowi utwór podlegający ochronie prawnej z art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wnioskodawca wskazał, m.in. że współpracuje w zespole, stąd należy wyjaśnić, czy w efekcie prac prowadzonych przez Wnioskodawcę powstaje autorskie prawo do programu komputerowego stanowiące kwalifikowane prawo IP, podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.), czy też część oprogramowania, która dopiero w połączeniu z innymi częściami – wytworzonymi przez inne podmioty – stanowi kwalifikowane prawo IP podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych;

w sytuacji, gdy w efekcie prac prowadzonych przez Wnioskodawcę powstaje część oprogramowania, które dopiero w połączeniu z innymi częściami – wytworzonymi przez inne podmioty – stanowi kwalifikowane prawo IP podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, należy dodatkowo jednoznacznie doprecyzować, czy Wnioskodawca przenosi na zleceniodawcę (w wyniku współtworzenia programu komputerowego) jedynie prawa do stworzonych przez siebie części oprogramowania (które nie stanowią samodzielnego programu komputerowego) i z tego tytułu Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie, czy współtwórcy (w tym Wnioskodawca) przenoszą łącznie na zleceniodawcę prawa do stworzonego przez nich oprogramowania, będącego programem komputerowym, podlegającym ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i Wnioskodawca z tego tytułu otrzymuje wynagrodzenie?

Wnioskodawca pracuje głównie jako członek kilkuosobowych zespołów w celu zbudowania nowych, rozwoju lub ulepszenia istniejących aplikacji komputerowych, głównie w formie webowej – dostępnych dla użytkowników końcowych z poziomu przeglądarki internetowej.

Każdy z członków zespołu wykonuje swoje zadania w ramach odrębnych umów lub zleceń, odrębnie się za nie rozlicza i odrębnie decyduje o prawach autorskich. W ramach umów Wnioskodawca przenosi prawa autorskie tylko do części wytworzonych przez niego. Wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie podlega ochronie na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Każdorazowo jest to zamknięty moduł/algorytm/funkcjonalność realizujący konkretne zadania wyszczególnione w umowie. Każdy taki fragment mógłby być (choć w ramach dotychczasowej działalności nigdy do tej pory nie był) osobną biblioteką wykorzystywaną przy różnych projektach, stanowiący rozwiązanie danego zagadnienia.

Aktualnie obowiązujące standardy na rynku oprogramowania komputerowego sprawiają, że bardzo rzadko wytworzone oprogramowanie stanowi gotową aplikację, którą klient jest w stanie samodzielnie uruchomić. Zwykle są to fragmenty oprogramowania, które po połączeniu do działania potrzebują jeszcze odpowiednio skonfigurowanych serwerów aplikacyjnych, serwerów bazodanowych, aplikacji uwierzytelniających, domen internetowych oraz innych działań z zakresu tzw. x ‒ które to prace wykonywane są przez inne osoby z zespołu. Dopiero połączenie wielu fragmentów realizujących odrębne funkcjonalności docelowej aplikacji w całość oraz odpowiednie przygotowanie środowiska daje w wyniku gotową do użycia przez klienta końcowego witrynę/portal.

Czy czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach tworzenia, rozwijania i ulepszania oprogramowania odbywają się z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do tego oprogramowania, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń?

W aplikacjach, którymi Wnioskodawca się zajmuje, okresowo wprowadzane zmiany wynikają głównie ze zmieniających się przepisów prawa, które stanowią wytyczne co do działania aplikacji lub ze zmieniających się założeń biznesowych i wymagań klientów. Każdorazowo takie modyfikacje mają charakter odrębnego, nowego zagadnienia, które wymaga dokonania ponownej analizy całego problemu, analizy zmian, opracowania nowych sposobów rozwiązania, nowych algorytmów realizujących zakładane cele i ich zaimplementowania. Nie można nazwać tych działań rutynowymi (tj. częstymi, automatycznymi, nie wymagającymi odrębnego przeanalizowania i opracowania nowej wersji rozwiązania). Stanowią one nową, ulepszoną wersję wcześniejszych rozwiązań, wykonaną w nowy, inny od poprzedniego sposób ‒ z uwzględnieniem innych wymagań.

Rutynowym działaniem w ramach wytwarzania oprogramowania można by nazwać np. poprawę drobnych błędów (np. literówek) lub refactoring ‒ tj. przepisanie aktualnie istniejącego kodu źródłowego bez zmiany jego funkcjonowania (np. rozbicie długiej, złożonej, skomplikowanej funkcji na kilka mniejszych, które nadal realizują tę samą logikę). Tego typu prace Wnioskodawca wykonuje jedynie „przy okazji” realizacji zadań określonych w umowie ‒ jako realizację dobrych praktyk programistycznych, zachowanie wysokich standardów i należytej staranności.

Ewentualne oczywiste błędy w zrealizowanych przez Wnioskodawcę zadaniach poprawia w ramach udzielanej gwarancji. Na prace na naprawy gwarancyjne nie zawiera odrębnych umów, ani nie otrzymuje za nie dodatkowego wynagrodzenia.

Prosi się o jednoznaczne wskazanie, czy wszystkie przychody, jakie otrzymuje Wnioskodawca, w pełnej wysokości stanowią wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich, a Wnioskodawca nie wykonuje żadnych innych czynności związanych z oprogramowaniem, w wyniku których nie powstają kwalifikowane IP; w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca wystawia faktury VAT do wskazanych wyżej umów, wpisując na nich treść o przykładowej treści: „Prace programistyczne do umowy z dnia…”. Natomiast Wnioskodawca wystawia również faktury za „niestandardowe” prace (np. za „analizę zagadnienia uwzględnienia umów danej osoby w wyliczaniu podstaw absencji w aplikacji” albo za „generowanie planów i programów badań na podstawie matrycy. Wprowadzanie rodzaju kontroli w planach kontroli (testowanie pionowe/poziome) ‒ interfejs użytkownika”)?

Wszystkie przychody, jakie otrzymuje Wnioskodawca, w pełnej wysokości stanowią wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich, a Wnioskodawca nie wykonuje żadnych innych czynności związanych z oprogramowaniem, w wyniku których nie powstają kwalifikowane IP.

Czy wskazane we wniosku wydatki zostały faktycznie poniesione na prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej; należy wskazać przesłanki świadczące o bezpośrednim powiązaniu poszczególnych wydatków z prowadzoną działalnością badawczo-rozwojową, a w konsekwencji z wytworzeniem opisanego oprogramowania?

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca rozlicza koszty związane z jej prowadzeniem. Jego przychody wynikają ze świadczenia usług wytwarzania oprogramowania (lub analiz dotyczących wytwarzania oprogramowania), do którego sprzedaje prawa autorskie. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nie prowadzi prac innego typu, ani nie uzyskuje przychodów z innych źródeł. Stąd wynika, że wydatki ponoszone na prowadzoną działalność badawczo-rozwojową pokrywają się z wydatkami ponoszonymi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a w konsekwencji z wytworzeniem opisanego oprogramowania.

Czy Wnioskodawca w odrębnej od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencji wyodrębnia:

każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej,
przychody, koszty uzyskania przychodów i dochód (stratę) przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej,
koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu?

Odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca. Już we wniosku wyjaśniono, że Wnioskodawca prowadzi odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółową ewidencję w postaci kumulatywnego, comiesięcznego zestawienia dokumentów, które potwierdzają poniesione wydatki dotyczące projektu kwalifikowanego IP na koniec danego miesiąca. Ewidencję tę Wnioskodawca prowadzi w formie arkusza kalkulacyjnego. Jednakże w przypadku Wnioskodawcy wszystkie wydatki dotyczą wyłącznie kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

W przypadku Wnioskodawcy jest możliwe ustalenie przychodu na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej.

W przypadku Wnioskodawcy jest możliwe również wyodrębnienie poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

W przypadku Wnioskodawcy jest również możliwe wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, gdyż zgodnie z tym przepisem ustawodawca wydzielił następujące koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a ‒ prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b ‒ nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,

c ‒ nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,

d ‒ nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

‒ zaś w przypadku Wnioskodawcy nie dochodzi do nabycia wyników prac badawczo-rozwojowych (punkty „b” i „c”), ani nabycia danego prawa (punkt „d”), w związku z tym wszystkie ponoszone koszty są kosztami, o których mowa w pkt „a”.

Czy wniosek dotyczy tylko roku 2020 r.

Wniosek dotyczy roku 2020 oraz lat następnych, gdyż Wnioskodawca nie przewiduje zmiany profilu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych, które Wnioskodawca wytwarza, ulepsza lub rozwija w ramach własnej działalności gospodarczej stanowią kwalifikowane prawa własności intelektualnej, o których mowa w art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT wytworzone, rozwinięte lub ulepszone przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej?
Czy ‒ w razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1 ‒ Wnioskodawca może do całości dochodu z własnej działalności gospodarczej stosować w rozliczeniu rocznym 5% stawkę podatku, o której mowa w art. 30ca ust. 1 ustawy o PIT?
Czy ‒ w razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1 ‒ Wnioskodawca może zastosować metodę, o której mowa w art. 30ca ust. 9 ustawy o PIT, zakładając, że całość dochodu rocznego Wnioskodawcy stanowi dochód dla tej samej grupy produktów lub usług, w których zostało wykorzystane to samo kwalifikowane prawo własności intelektualnej?
Jak należy rozumieć w sytuacji Wnioskodawcy wyodrębnienie w ewidencji, o której mowa w art. 30cb ust. 2 ustawy o PIT, kosztów przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, jeśli wszystkie koszty te są bezpośrednio związane ze wszystkimi prawami?

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszym wniosku „ustawa o PIT” oznacza ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. tj. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.).

Przez „działalność gospodarczą” lub „własną działalność gospodarczą” Wnioskodawca rozumie prowadzoną przez siebie pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o PIT.

Przez „Objaśnienia” Wnioskodawca rozumie Objaśnienia podatkowe z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczące preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej ‒ IP Box.

„IP” oznacza w przypadku Wnioskodawcy autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych, które wytwarza on, ulepsza lub rozwija w ramach własnej działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Wnioskodawca uważa, że autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych, które wytwarza, rozwija lub ulepsza w ramach własnej działalności gospodarczej stanowią kwalifikowane prawa własności intelektualnej, o których mowa w art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT. Prawa te podlegają ochronie prawnej na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz. U. t. j. z 2019 r. poz. 1231). Jest więc spełniony warunek, o którym mowa w art. 30ca ust. 2 in fine ustawy o PIT.

Oprogramowanie, o którym mowa we wniosku zostało wytworzone, rozwinięte lub ulepszone w wyniku realizacji prac programistycznych zleconych przez klientów Wnioskodawcy jako realizacja podpisanych umów. Działania Wnioskodawcy oparte były o projektowanie i implementację algorytmów obliczeniowych, algorytmów logicznych sterujących pracą aplikacji, baz danych oraz interfejsu użytkownika. Realizacja w/w zadań to przede wszystkim tworzenie autorskiego kodu źródłowego, rzadziej wykonywanie analiz zagadnień biznesowych pod kątem ich późniejszej implementacji, rozpoznawanie nowych technologii, narzędzi wspomagających oraz prototypowanie mające na celu zdefiniowanie dostępnych możliwości realizacji zadań i wyboru najkorzystniejszych rozwiązań.

Prawa te stanowią przejaw działalności twórczej Wnioskodawcy. Spełnia on w tym zakresie wymóg wynikający z Objaśnień, że podatnik musi przyczynić się twórczo do powstania kwalifikowanego IP, tj. poprzez wytworzenie, rozwinięcie, lub ulepszenie kwalifikowanego IP. Chociaż nie jest wymagane przez ustawodawcę, aby podmiot korzystający z preferencji był właścicielem tych praw, to zgodnie z opisem stanu faktycznego, Wnioskodawca przenosi na swoich kontrahentów autorskie prawa majątkowe, co oznacza, że uprzednio jest ich właścicielem jako ich twórca. Spełniona jest więc przesłanka, o której mowa w art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy o PIT, zgodnie z którym dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty m.in. ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej (można uznać, że spełniona jest również przesłanka, o której mowa w art. 30ca ust. 7 pkt 3 ustawy o PIT, zgodnie z którym dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty m.in. z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi).

Należy również uznać, że wytworzone, ulepszone lub rozwinięte przez Wnioskodawcę IP są wytworzone, rozwinięte lub ulepszone w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej. Działalność badawczo-rozwojowa oznacza „działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań” (art. 5a pkt 38 ustawy o PIT).

Badania naukowe, jak i prace rozwojowe muszą spełniać kryteria „twórczości”, „systematyczności” i „zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań”. Wnioskodawca spełnia ww. warunki, przy czym uważa on, że w jego przypadku IP powstaje w ramach prowadzonych prac rozwojowych.

Zgodnie z art. 5a pkt 40 ustawy o PIT sformułowanie „prace rozwojowe” oznacza prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli: działalność obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług ‒ z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Twórczy charakter pracy Wnioskodawcy polega na tym, że jego praca jest rezultatem działalności o charakterze kreacyjnym i powstaje nowy wytwór intelektu, który przejawia się opracowywaniem nowych koncepcji, narzędzi, rozwiązań niewystępujących dotychczas w praktyce gospodarczej podatnika lub na tyle innowacyjnych, że w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących. Z zakresu działalności badawczo-rozwojowej wyłącza się działalność o charakterze rutynowym, jednakże należy do niej włączyć nowe metody opracowane w celu wykonywania pospolitych zadań. Takie sytuacje ‒ tj. występowanie nowych metod opracowanych w celu wykonywania pospolitych zadań ‒ występują w przypadku Wnioskodawcy i polegają na:

projektowaniu i implementacji rozwiązań zabezpieczających aplikację. Ogólnie znane standardy zabezpieczeń i szyfrowania danych rozwiązują zwykle jedynie klasyczne problemy np. logowanie się użytkownika do aplikacji, ograniczanie dostępu do aplikacji z uwzględnieniem jego roli (uprawnień) w systemie. Brak jest ogólnie znanych rozwiązań ograniczających zakres uprawnień użytkowników w dedykowanych rozwiązaniach kontroli dostępu do aplikacji. Przykładem może być konfigurowalność poziomów uprawnień przez użytkownika końcowego, ograniczanie dostępu ze względu na aktualny stan aplikacji lub ze względu na stan aktualnie przechowywanych danych. Każdorazowo wymaga to indywidualnego przeanalizowania potencjalnych zagrożeń i opracowania adekwatnych, dedykowanych mechanizmów ochronnych;
optymalizacji aplikacji ‒ wynikającej z ograniczeń wykorzystywanych technologii, ze złożoności procesów biznesowych, które obsługuje aplikacja, z przyrostu przechowywanych danych lub wzrostu liczby użytkowników. Ogólnie znane wzorce projektowe i zasady pisania wydajnego kodu programistycznego nie rozwiązują tego typu problemów wydajnościowych. Każdorazowo konieczna jest autorska/jednostkowa/punktowa analiza problemu i stworzenie indywidualnej koncepcji usprawniającej działanie programu. Często niezbędne jest opracowanie kilku algorytmów, ich implementacja i porównanie, aby doświadczalnie znaleźć możliwe kierunki prac optymalizacyjnych. W skrajnych przypadkach wymagane jest zbadanie pokrewnych technologii, porównanie ich wydajności w konkretnym rozwiązaniu i ewentualne opracowanie sposobu na integrację kilku technologii w ramach jednego projektu;
dostosowywaniu istniejących rozwiązań do zmieniających się przypisów prawa ‒ prawo określa jedynie zasady biznesowe, według których powinna działać aplikacja. Brak jest jednak dostępnych rozwiązań informatycznych (algorytmów, struktur bazodanowych, opisów graficznego interfejsu użytkownika powiązanych z danym zagadnieniem, standardów przesyłania danych z części klienckiej do części serwerowej), które umożliwiałyby ich implementację. Każdorazowo niezbędne jest zaprojektowanie dedykowanego, kompleksowego rozwiązania z uwzględnieniem istniejących fragmentów aplikacji. Również w przypadkach, w których zastany kod źródłowy realizuje już część założeń biznesowych, konieczne jest rozpatrywanie zagadnienia jako całości. To z kolei wymaga opracowania nowego algorytmu w taki sposób, aby był w pełni kompatybilny z istniejącymi, współpracującymi z nim fragmentami aplikacji.

Systematyczność działania odnosi się do działalności prowadzonej w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. To oznacza, że działalność badawczo-rozwojowa jest prowadzona systematycznie niezależnie od tego, czy podatnik stale prowadzi prace badawczo-rozwojowe, czy tylko od czasu do czasu, a nawet incydentalnie, co wynika z charakteru prowadzonej przez niego działalności oraz potrzeb rynku, klientów, sytuacji mikro i makroekonomicznej. Wystarczające jest, aby podatnik zaplanował i przeprowadził chociażby jeden projekt badawczo-rozwojowy, przyjmując dla niego określone cele do osiągnięcia, harmonogram i zasoby. Taka działalność może być uznana za działalność systematyczną, tj. prowadzoną w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. Działalność Wnioskodawcy spełnia ww. warunek systematyczności.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, prowadząc działalność badawczo-rozwojową Wnioskodawca rozwija również specjalistyczną wiedzę oraz umiejętności, które może wykorzystać w ramach bieżących albo przyszłych projektów. W ten sposób dochodzi do spełnienia warunku „zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania jej do tworzenia nowych zastosowań”. Zgodnie z Objaśnieniami, istotny jest element celowościowy w postaci zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania jej do tworzenia nowych zastosowań, niezależnie od tego czy zastosowania te obejmują wyłącznie jedno przedsiębiorstwo czy też całe państwo, kontynent lub świat. Z Objaśnień wynika również, że każda działalność badawczo-rozwojowa, która doprowadzi do ww. efektu, niezależnie od jej skali, częstotliwości, poziomu twórczości, systematyczności, czy też poziomu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania jej do tworzenia nowych zastosowań, będzie stanowić kwalifikowaną działalność badawczo-rozwojową.

Wnioskodawca przede wszystkim wytwarza autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego (poprzez tworzenie nowych funkcjonalności, czyli mówiąc potocznie „napisanie nowego kodu”), jednak należy również uznać, że w jego przypadku spełniony jest warunek ulepszenia lub rozwinięcia tych praw. Rozwinięcie lub ulepszenie przedmiotu ochrony oznacza w szczególności rozbudowanie, poszerzenie zakresu funkcjonalnego albo użyteczności już istniejącego kwalifikowanego IP, niezależnie od tego, czy podatnik uzyskał dodatkową ochronę na to rozwinięcie lub ulepszenie. Decydującym determinantem jest tutaj aspekt faktyczny rozumiany jako rozwinięcie lub ulepszenie istniejącego kwalifikowanego IP w dowolnej postaci, o ile działania te prowadzą do poprawy użyteczności albo funkcjonalności już istniejącego kwalifikowanego IP. Podobnie do terminu „ulepszenie” należy rozumieć sformułowanie „rozwinięcie” kwalifikowanego IP. Wobec rozwinięcia kwalifikowanego IP decydujące znaczenie ma więc fakt poszerzenia zakresu funkcjonalnego albo użyteczności już istniejącego kwalifikowanego IP, bez względu na uzyskanie dodatkowego prawa ochronnego w tym zakresie. W przypadku Wnioskodawcy rozwinięcie lub ulepszenie IP polega m.in. na dodaniu funkcjonalności obsługującej bardziej skomplikowane przypadki ‒ podstawowa implementacja działa poprawnie dla najczęściej wprowadzanych przez użytkownika danych. W kolejnych sprintach możliwe jest rozwijanie aplikacji tak, aby zachowywała się prawidłowo również w sytuacjach rzadszych czy wyjątkowych. Podobnie do wersji podstawowej aplikacji w czasie prac ulepszających istniejące funkcjonalności dokładane są opcje konfiguracyjne, dzięki czemu poprawiana jest użyteczność rozwiązania.

Wytworzenie zaś polega m.in. na opracowywaniu funkcjonalności realizującej podstawowe założenia biznesowe, implementacji nowych modułów do aplikacji pozwalających na jej zastosowanie w nowych obszarach biznesowych (obsługa innego typu użytkowników końcowych, nowego rodzaju dokumentów itp.).

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy są autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych. Zgodnie z Objaśnieniami, pojęcie „program komputerowy” nie powinno być rozumiane wąsko lecz szeroko, w szczególności obejmując interfejs, gdy ten spełnia warunek interoperacyjności programu komputerowego z oprogramowaniem i sprzętem komputerowym, co musi być ustalone w każdym przypadku oddzielnie na podstawie rzeczywistych ustaleń, a nie tylko formalnych postanowień, na przykład umownych. Holistycznie i funkcjonalnie, program komputerowy obejmuje więc jego funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Ponieważ Wnioskodawca poza działalnością w zakresie programów komputerowych nie prowadzi żadnej innej działalności, to uważa on, że może do całości dochodu z własnej działalności gospodarczej stosować w rozliczeniu rocznym 5% stawkę podatku, o której mowa w art. 30ca ust. 1 ustawy o PIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Wnioskodawca uważa, że może zastosować metodę, o której mowa w art. 30ca ust. 9 ustawy o PIT, zakładając, że całość dochodu rocznego Wnioskodawcy stanowi dochód dla tej samej grupy produktów lub usług, w których zostało wykorzystane to samo kwalifikowane prawo własności intelektualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest bowiem możliwe ustalenie dochodu przypadającego na poszczególne kwalifikowane prawa własności intelektualnej z uwagi na to, że wszystkie ponoszone przez Wnioskodawcę koszty mają charakter kosztów o charakterze ogólnym. Jednocześnie Wnioskodawca uważa, że w jego przypadku nie ma zastosowania art. 30ca ust. 5 ustawy o PIT, zgodnie z którym przy wyliczaniu wskaźnika nexus, do kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o PIT, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami. Katalog kosztów wyłączonych jest otwarty, niemniej jednak chodzi o wszystkie koszty, które nie są związane bezpośrednio z IP.

Tymczasem u Wnioskodawcy, z uwagi na jednorodny charakter prowadzonej działalności, wszystkie koszty są związane bezpośrednio z wytwarzanymi, ulepszanymi lub rozwijanymi prawami do programów komputerowych. Problem polega na tym, że koszty te są bezpośrednio związane ze wszystkimi prawami, z tytułu których Wnioskodawca uzyskuje przychód. Z tego względu Wnioskodawca uważa, że może zastosować metodę, o której mowa w art. 30ca ust. 9 ustawy o PIT, zakładając, że całość dochodu rocznego Wnioskodawcy stanowi dochód dla tej samej grupy produktów lub usług, w których zostało wykorzystane to samo kwalifikowane prawo własności intelektualnej. W praktyce, przy wyliczeniu dochodu rocznego – z uwagi na specyfikę działalności Wnioskodawcy ‒ może on od sumy uzyskanych przychodów odjąć sumę poniesionych kosztów uzyskania przychodów i do tak ustalonego dochodu zastosować stawkę 5% podatku.

U Wnioskodawcy, z uwagi na jednorodny charakter prowadzonej działalności, wszystkie koszty są związane bezpośrednio z wytwarzanymi, ulepszanymi lub rozwijanymi prawami do programów komputerowych. U Wnioskodawcy wszystkie koszty te są wręcz bezpośrednio związane ze wszystkimi prawami, z tytułu których Wnioskodawca uzyskuje przychód. Z tego m.in. względu Wnioskodawca uważa, że może zastosować metodę, o której mowa w art. 30ca ust. 9 ustawy o PIT, zakładając, że całość dochodu rocznego Wnioskodawcy stanowi dochód dla tej samej grupy produktów lub usług, w których zostało wykorzystane to samo kwalifikowane prawo własności intelektualnej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nie zajmuje się niczym innym poza wytwarzaniem, ulepszaniem lub rozwijaniem kwalifikowanych praw własności intelektualnej. Zgodnie z Objaśnieniami, w przypadku podatników, którzy nie prowadzą ksiąg rachunkowych wymóg zapewnienia wyodrębnionej ewidencji dla projektu dotyczącego kwalifikowanego IP może być spełniony poprzez sporządzanie techniką komputerową w postaci arkusza kalkulacyjnego kumulatywnego, comiesięcznego zestawienia dokumentów, które potwierdzają poniesione wydatki dotyczące projektu kwalifikowanego IP na koniec danego miesiąca.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że ewidencja, którą prowadzi odrębnie od podatkowej księgi przychodów i rozchodów zapewnia wyodrębnienie poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej oraz ustalenie przychodu, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty) przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej oraz pozwala na wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu.

Wnioskodawca uważa, że w jego przypadku ‒ skoro wszystkie koszty są bezpośrednio związane ze wszystkimi prawami własności intelektualnej ‒ to przez wyodrębnienie kosztów przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej należy rozumieć po prostu ujęcie wszystkich kosztów w ewidencji, o której mowa w art. 30cb ust. 2 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box):

jest prawidłowe – w części dotyczącej uznania autorskich praw majątkowych do programów komputerowych za kwalifikowane prawa własności intelektualnej,
jest nieprawidłowe – w pozostałej części.

Przedsiębiorcy osiągający dochody generowane przez prawa własności intelektualnej od 1 stycznia 2019 r. mogą korzystać z preferencyjnej stawki w podatku dochodowym. Na podstawie art. 1 pkt 25 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano art. 30ca i art. 30cb.

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020, poz. 1426, z późn. zm.): podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

W myśl art. 30ca ust. 2 ww. ustawy: kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

patent,
prawo ochronne na wzór użytkowy,
prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,
prawo z rejestracji topografii układu scalonego,
dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,
prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,
wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2018 r. poz. 432 oraz z 2020 r. poz. 288),
autorskie prawo do programu komputerowego

– podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Podstawę opodatkowania stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym (art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie natomiast do ust. 4 art. 30ca tej ustawy: wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru:

(a + b) * 1,3

-------------------------

a + b + c + d

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a – prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,

c – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,

d – nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami (art. 30ca ust. 5 ww. ustawy).

W myśl art. 30ca ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w przypadku gdy wartość wskaźnika, o którym mowa w ust. 4, jest większa od 1, przyjmuje się, że wartość ta wynosi 1.

Zgodnie natomiast z art. 30ca ust. 7 powołanej ustawy: dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;
z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;
z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Powyższe przepisy wprowadzają korzystne rozwiązania podatkowe dla przedsiębiorców, którzy uzyskują dochody z komercjalizacji wytworzonych lub rozwiniętych przez nich praw własności intelektualnej, tzw. Innovation Box. W tym zakresie wpisują się one w realizację „Planu na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju”, „Strategii na rzecz doskonałości naukowej, nowoczesnego szkolnictwa wyższego, partnerstwa z biznesem i społecznej odpowiedzialności nauki” oraz „Strategii na Rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju” w obszarze innowacyjności. Znowelizowane przepisy mają prowadzić do wzrostu zainteresowania pracami badawczo-rozwojowymi prowadzonymi w Polsce oraz stanowić swoiste „zamknięcie” łańcucha wartości związanego z procesem tworzenia i komercjalizacji innowacyjnych rozwiązań będących efektem prac badawczo-rozwojowych.

Należy także wskazać, że powyższe regulacje polegają na preferencyjnym opodatkowaniu 5% stawką podatkową dochodów uzyskiwanych przez podatnika z praw własności intelektualnej, których podatnik jest właścicielem, współwłaścicielem, użytkownikiem lub posiada prawa do korzystania z nich na podstawie umowy licencyjnej i które są chronione na podstawie obowiązującego prawa krajowego lub międzynarodowego przez m.in. patent, dodatkowe prawo ochronne na wzór użytkowy czy prawo z rejestracji wzoru przemysłowego, zwane „kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej”.

Możliwość skorzystania z ulgi Innovation Box ma miejsce również w sytuacji, gdy podatnik dokona zakupu kwalifikowanych praw własności intelektualnej, o których mowa powyżej, pod warunkiem że następnie poniesie on koszty związane z rozwojem lub ulepszeniem nabytego prawa.

Dochodem kwalifikującym się do ulgi Innovation Box jest dochód uzyskany z tytułu należności/opłat licencyjnych lub innych należności związanych z wykorzystywaniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, dochód ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jak również, co istotne, dochód z tego aktywa uwzględniony w cenie sprzedaży produktu lub usługi określany na zasadzie ceny rynkowej.

Warunkiem koniecznym dla skorzystania z omawianej preferencji jest wymóg prowadzenia przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej bezpośrednio związanej z wytworzeniem, komercjalizacją, rozwojem lub ulepszeniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, co stanowi wyraz realizacji zasady nexus. Poziom dochodu kwalifikowanego do zastosowania preferencyjnej stawki opodatkowania będzie wyliczany przy zastosowania formuły (wzoru) wynikającej z raportu nr 5 BEPS. Przewidziano także możliwość zlecenia wykonania prac badawczo-rozwojowych innym podmiotom zarówno niepowiązanym, jak i powiązanym.

Należy podkreślić, że stosowanie tej ulgi (niższej stawki podatku do kwalifikowanych dochodów) będzie prawem, a nie obowiązkiem podatnika. Jest to o tyle istotne, gdyż z korzystaniem z ulgi wiążą się, bądź co bądź, dodatkowe obowiązki po stronie podatników, w szczególności obowiązek prowadzenia ewidencji pozwalającej na monitorowanie i śledzenie efektów prac badawczo-rozwojowych.

Podatnik będzie miał możliwość stosowania niniejszej ulgi przez cały okres trwania ochrony prawnej kwalifikowanych praw własności intelektualnej. W przypadku tych aktywów, które podlegają procedurze zgłoszenia/rejestracji, podatnik będzie mógł skorzystać z preferencji podatkowej od momentu zgłoszenia lub złożenia wniosku o rejestrację (obowiązek zwrotu kwoty ulgi w przypadku wycofania wniosku, odmowy udzielenia prawa lub odrzucenia wniosku o rejestrację).

W związku z tym, że przepisy dotyczące IP Box odnoszą się do działalności badawczo-rozwojowej, należy także przytoczyć definicje, które wynikają w tym zakresie z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r., poz. 85, z późn. zm.).

Ustawodawca wprowadził definicję działalności badawczo-rozwojowej w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą: ilekroć w ustawie jest mowa o działalności badawczo-rozwojowej − oznacza to działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

W myśl art. 5a pkt 39 tej ustawy: ilekroć w ustawie jest mowa o badaniach naukowych – oznacza to:

badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2020 r. poz. 85, 374, 695, 875 i 1086),
badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Z kolei w definicji prac rozwojowych zawartej w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że oznaczają one prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. − Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce: badania naukowe są działalnością obejmującą:

badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;
badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy: prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Zatem z pracami badawczo-rozwojowymi mamy do czynienia wówczas, gdy wykorzystuje się dostępną wiedzę z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do tworzenia nowych lub ulepszania istniejących produktów/usług oraz procesów i technologii produkcji.

Z ustawowej definicji zawartej w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że działalność badawczo-rozwojowa musi mieć charakter twórczy. Jak podaje słownik języka polskiego PWN, działalność twórcza to zespół działań podejmowanych w kierunku tworzenia (działalność – zespół działań podejmowanych w jakimś celu), powstania czegoś (twórczy – mający na celu tworzenie, tworzyć – powodować powstanie czegoś). W doktrynie prawa autorskiego podkreśla się natomiast, że cecha twórczości związana jest przede wszystkim z rezultatem działalności człowieka o charakterze kreacyjnym i jest spełniona wówczas, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Działalność twórcza oznacza, że „ustawodawca za przedmiot prawa autorskiego uznaje tylko rezultat (przejaw) takiego działania, który choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem, że posiada cechę nowości, której stopień nie ma znaczenia”. Zatem twórczość działalności badawczo-rozwojowej może przejawiać się opracowywaniem nowych koncepcji, narzędzi, rozwiązań niewystępujących dotychczas w praktyce gospodarczej podatnika lub na tyle innowacyjnych, że w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących u podatnika.

Kolejnym kryterium działalności badawczo-rozwojowej jest prowadzenie tej działalności w sposób systematyczny. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN słowo systematyczny oznacza (i) robiący coś regularnie i starannie, (ii) o procesach: zachodzący stale od dłuższego czasu, (iii) o działaniach: prowadzony w sposób uporządkowany, według pewnego systemu; też: o efektach takich działań; planowy, metodyczny. W związku z tym, że w definicji działalności badawczo-rozwojowej słowo „systematyczny” występuje w sformułowaniu „podejmowaną (działalność) w sposób systematyczny”, a więc odnosi się do „działalności”, czyli zespołu działań podejmowanych w jakimś celu, najbardziej właściwą definicją systematyczności w omawianym zakresie jest definicja obejmująca prowadzenie działalności w sposób uporządkowany, według pewnego systemu. Zatem słowo systematycznie odnosi się również do działalności prowadzonej w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. To oznacza, że działalność badawczo-rozwojowa jest prowadzona systematycznie niezależnie od tego, czy podatnik stale prowadzi prace badawczo-rozwojowe, czy tylko od czasu do czasu, a nawet incydentalnie, co wynika z charakteru prowadzonej przez niego działalności oraz potrzeb rynku, klientów, sytuacji mikro i makroekonomicznej. Z powyższego wynika, że spełnienie kryterium „systematyczności” danej działalności nie jest uzależnione od ciągłości tej działalności, w tym od określonego czasu przez jaki działalność taka ma być prowadzona ani też od istnienia planu co do prowadzenia przez podatnika podobnej działalności w przyszłości. Wystarczające jest, aby podatnik zaplanował i przeprowadził chociażby jeden projekt badawczo-rozwojowy, przyjmując dla niego określone cele do osiągnięcia, harmonogram i zasoby. Taka działalność może być uznana za działalność systematyczną, tj. prowadzoną w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany.

Powyżej omówione dwa kryteria działalności badawczo-rozwojowej dotyczą charakteru i organizacji prowadzenia tej działalności, podczas gdy ostatnie, trzecie kryterium, dotyczy rezultatu prowadzenia tej działalności, tj. zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. W konsekwencji – głównym zadaniem dla zarządzającego projektem badawczo-rozwojowym jest zlokalizowanie i zidentyfikowanie zasobów wiedzy przed rozpoczęciem działań projektowych; zasobów w ujęciu funkcjonalnym i celowościowym, czyli podlegającym zwiększeniu oraz możliwym i właściwym do wykorzystania zwiększonej wiedzy do nowych zastosowań. Lokalizacja i identyfikacja wiedzy obejmuje szereg działań, w tym określenie stanu wiedzy, miejsca, sposobu jej wykorzystania oraz selekcji pod względem przydatności do realizacji celu projektu. Prowadząc działalność badawczo-rozwojową, przedsiębiorca rozwija specjalistyczną wiedzę oraz umiejętności, które może wykorzystać w ramach bieżących albo przyszłych projektów.

Kluczowe jest zawarte w definicji działalności badawczo-rozwojowej rozróżnienie, które wskazuje, że taka działalność obejmuje dwa rodzaje aktywności, tj.: (i) badania podstawowe i badania aplikacyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce oraz (ii) prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 tej ustawy.

Należy zwrócić uwagę na wyłączenie zawarte w art. 4 ust. 3 tej ustawy, mogące odnosić się do wielu przejawów aktywności podatnika. Zastrzeżenie zostało wprowadzone w celu wyeliminowania z zakresu działalności badawczo-rozwojowej tych przejawów aktywności podatnika, które mimo ulepszenia istniejących procesów lub usług, z uwagi na swoją cykliczność (okresowość) oraz brak innowacyjnego charakteru (rutynowość), nie mogą stanowić prac rozwojowych.

Odnosząc powyższe przepisy podatkowe do przedstawionego opisu sprawy, należy wskazać, że:

Wnioskodawca tworzy, rozwija i ulepsza programy komputerowe w bezpośrednio prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej;
Wnioskodawca wytwarza oprogramowanie wraz z kodem źródłowym, do którego przenosi prawa autorskie na zleceniodawcę; tworzone oprogramowanie stanowi utwór podlegający ochronie prawnej z art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
Wnioskodawca jako członek kilkuosobowych zespołów tworzy, rozwija lub ulepsza istniejące aplikacje komputerowe; w ramach umów Wnioskodawca przenosi prawa autorskie tylko do części wytworzonych przez niego; każdorazowo jest to zamknięty moduł/algorytm/funkcjonalność realizujący konkretne zadania; wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie podlega ochronie na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych; ponadto w przypadku, gdy Wnioskodawca ulepsza (rozwija) oprogramowanie komputerowe, to w wyniku podjętych przez Wnioskodawcę czynności powstaje odrębny od tego oprogramowania utwór (tj. nowe kwalifikowane prawo własności intelektualnej w postaci nowego autorskiego prawa do programu komputerowego), podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Należy także wskazać, że oprogramowanie – definiowane jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów – podlega ochronie, jak utwór literacki z art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1231 ze zm.). Stąd oprogramowanie może być uznane za kwalifikowane IP, w świetle art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

Zgodnie z art. 74 ust. 2 ww. ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

Reasumując – autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych, wytwarzane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności badawczo-rozwojowej stanowią kwalifikowane prawa własności intelektualnej, o których mowa w art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę 5% stawki podatku do dochodu uzyskiwanego przez Wnioskodawcę z działalności gospodarczej, należy stwierdzić, co następuje.

Podatnik, który chce skorzystać z ww. preferencji jest zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający obliczanie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac.

W myśl art. 30cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 30ca są obowiązani:

wyodrębnić każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej w prowadzonych księgach rachunkowych;
prowadzić księgi rachunkowe w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;
wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;
dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;
dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.

Na podstawie art. 30cb ust. 2 tej ustawy: podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów wykazują informacje, o których mowa w ust. 1, w odrębnej ewidencji.

W przypadku gdy na podstawie ksiąg rachunkowych lub ewidencji, o której mowa w ust. 2, nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 27 lub art. 30c (art. 30cb ust. 3 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych regulacji, podatnicy, którzy opodatkowują dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej stawką 5%, mają obowiązek prowadzenia wyodrębnionej ewidencji dla wszystkich operacji finansowych związanych z uzyskiwaniem tych dochodów. Przepisy o Innovation Box nie narzucają podatnikom konkretnej formy ewidencjonowania zdarzeń na cele stosowania preferencji Innovation Box. Jednak dla celów obliczenia dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej istotne jest, by ewidencja ta była prowadzona w sposób należyty tak, aby móc w rocznym zeznaniu podatkowym wykazać łączną sumę przychodów, kosztów podatkowych, dochodów, start, dochodów podlegających opodatkowaniu stawką 5% oraz dochodu, który nie będzie podlegał preferencyjnemu opodatkowaniu.

W przypadku podatników, którzy nie prowadzą ksiąg rachunkowych, wymóg zapewnienia wyodrębnionej ewidencji dla projektu dotyczącego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej może być spełniony przez sporządzenie techniką komputerową w postaci arkusza kalkulacyjnego kumulatywnego, comiesięcznego zestawienia dokumentów, które potwierdzają poniesione wydatki dotyczące projektu kwalifikowanego prawa własności intelektualnej na koniec danego miesiąca. Zestawienie kumulatywne obejmuje wydatki od początku realizacji działalności badawczo-rozwojowej, która zmierza do wytworzenia, rozwinięcia lub ulepszenia kwalifikowanego prawa własności intelektualnej do końca danego miesiąca kalendarzowego. Zestawienie to sporządzane jest przez narastające ujęcie wydatków dotyczących poszczególnych zadań. Należy je sporządzić w oparciu o zestawienie dokumentów potwierdzających poniesione wydatki.

Po zakończeniu każdego miesiąca kalendarzowego omawiane zestawienie powinno zostać wydrukowane i podpisane przez osobę sporządzającą i zatwierdzającą oraz dołączone do dokumentacji potwierdzającej poniesione wydatki przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej. Wersja elektroniczna powinna zostać zarchiwizowana lub konstrukcja arkusza kalkulacyjnego powinna umożliwiać uzyskanie danych w okresie późniejszym według stanu na koniec poszczególnych, minionych miesięcy kalendarzowych.

Ponadto należy zaznaczyć, że podatkowa księga przychodów i rozchodów została przewidziana jako narzędzie ewidencyjne, którego celem jest prawidłowe obliczenie wysokości przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu, a przede wszystkim dochodów dla celów podatku dochodowego. Dzięki temu narzędziu możliwe jest ustalenie wysokości dochodu z działalności gospodarczej.

Z treści powołanego powyżej art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wysokość kwalifikowanego dochodu ustala się odrębnie dla każdego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

W tym celu należy ustalić iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika nexus, którego wzór podano w ww. przepisie. Wskaźnik nexus jest obliczany oddzielnie dla dochodów z poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej. W sytuacji, gdy podatnik uzyskuje dochód z kilku kwalifikowanych praw własności intelektualnej, ma obowiązek obliczyć wskaźnik nexus odrębnie dla każdego z tych praw i zastosować ten wskaźnik do dochodu przypadającego na dane kwalifikowane prawo własności intelektualnej. Istotne jest przy tym to, aby przy ustaleniu wskaźnika nexus uwzględnić tylko te koszty wskazane w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które odnoszą się do danego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Z art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie zatem wynika, że dla każdego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej należy odrębnie ustalić kwalifikowany dochód. Potwierdza to wykładnia językowa tego przepisu. Należy bowiem zwrócić uwagę, że wskazane w nim pojęcia: „wysokość kwalifikowanego dochodu” oraz „kwalifikowane prawo własności intelektualnej” zostały przez ustawodawcę użyte w liczbie pojedynczej. Stąd przepis ten należy interpretować w ten sposób, że odnosi się on do sposobu ustalenia wysokości kwalifikowanego dochodu odrębnie dla każdego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Powyższe rozumienie potwierdza również treść art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wskazuje, że podstawą opodatkowania jest suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym. Należy zwrócić uwagę, że w przepisie tym ustawodawcza używa liczby mnogiej w odniesieniu do powołanych wcześniej pojęć. Zatem na sumę kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej składa się każdy kwalifikowany dochód dotyczący danego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Zgodnie bowiem ze Słownikiem Języka Polskiego (www.sjp.pl) „suma” to „wynik dodawania”, „zbiór pewnej liczby rzeczy, zjawisk”. Aby zatem ustalić sumę, o której mowa w art. 30ca ust. 3 powołanej ustawy, należy w pierwszej kolejności ustalić poszczególne elementy mające się składać na wynik dodawania, a więc poszczególne kwalifikowane dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągnięte w roku podatkowym.

Powyższe zasady obowiązują niezależnie od tego, czy podatnik tworzy pojedyncze kwalifikowane prawa IP z różnych ich grup wymienionych w art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. patent, znak towarowy, wzór użytkowy, autorskie prawo do programu komputerowego), czy też kilka/kilkanaście kwalifikowanych praw IP w ramach jednej grupy tych praw (np. różne patenty, różne autorskie prawa do programów komputerowych).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca prowadzi odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółową ewidencję w postaci kumulatywnego, comiesięcznego zestawienia dokumentów, które potwierdzają poniesione wydatki dotyczące projektu kwalifikowanego IP na koniec danego miesiąca. Ewidencję tę Wnioskodawca prowadzi w formie arkusza kalkulacyjnego. W przypadku Wnioskodawcy wszystkie wydatki dotyczą wyłącznie kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

W związku z powyższym należy podkreślić, mimo że wszystkie koszty są związane bezpośrednio z wytwarzanymi, ulepszanymi lub rozwijanymi prawami do programów komputerowych, nie zwalnia to Wnioskodawcy od obowiązku przyporządkowania konkretnych kosztów do konkretnego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej wytworzonego przez Wnioskodawcę.

W każdym przypadku podatnik jest zobowiązany wykazać bezpośredni związek między poniesionym wydatkiem a prowadzoną działalnością badawczo-rozwojową, a następnie określić, w jakiej części dany wydatek można przyporządkować do konkretnego IP.

W związku z powyższym wyodrębnienie kosztów przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej przez ujęcie wszystkich kosztów w ewidencji, o której mowa w art. 30cb ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest nieprawidłowe, zatem taka ewidencja nie jest prowadzona w sposób prawidłowy, tj. zgodnie z wymogami art. 30cb ust. 1 i ust. 2 omawianej ustawy.

Reasumując – z uwagi na to, że Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji zgodnie z wymogami art. 30cb ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co stanowi niezbędną przesłankę do skorzystania z ulgi IP Box, Wnioskodawca nie ma możliwości skorzystania z preferencyjnej 5% stawki opodatkowania uzyskiwanych dochodów.

Należy ponadto wskazać, że Wnioskodawca nie ma możliwości zastosowania w niniejszej sprawie metody, o której mowa w art. 30ca ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na mocy powyższej regulacji: w przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie dochodu przypadającego na poszczególne kwalifikowane prawa własności intelektualnej, podatnik może obliczyć kwalifikowany dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej zgodnie z ust. 4-6 dla tego samego rodzaju produktu lub usługi lub dla tej samej grupy produktów lub usług, w których zostało wykorzystane kwalifikowane prawo własności intelektualnej.

Przepis art. 30ca ust. 9 ww. ustawy ma zastosowanie do ustalenia dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w odniesieniu do tego samego rodzaju produktu lub usługi lub dla tej samej grupy produktów lub usług, w których zostało wykorzystane kwalifikowane prawo własności intelektualnej, tj. dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi, o którym mowa w art. 30ca ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro, jak wskazał Wnioskodawca, uzyskuje on dochody z tytułu sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, a nie dochody z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi, to w konsekwencji art. 30ca ust. 9 ww. ustawy nie ma zastosowania w przypadku Wnioskodawcy.

Reasumując – Wnioskodawca nie może zastosować metody, o której mowa w art. 30ca ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji przedstawionej we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin