Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.720.2020.1.IG
z 16 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 16 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia dokumentu potwierdzającego rozliczenie roszczeń z tytułu realizacji wykonania zastępczego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia dokumentu potwierdzającego rozliczenie roszczeń z tytułu realizacji wykonania zastępczego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego, posiadającą, osobowość prawną, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów usług (VAT) jako czynny podatnik VAT. Działalność Gminy obejmuje zarówno czynności niestanowiące działalności gospodarczej jak i czynności spełniające definicję działalności gospodarczej wynikające z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Gmina jest w trakcie realizacji zadania pn. (…) z udziałem środków Funduszu Dróg Samorządowych. W ramach realizowanego zadania Gmina nabyła usługę, która została udokumentowana fakturą wystawioną na Gminę. Usługa nabyta w ramach zadania nie będzie wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych. Gmina podpisała w dniu (…) umowę nr (…) na wykonanie robot drogowych polegających na przebudowie drogi gminnej, z firmą A. Po wykonaniu przedmiotu umowy firma A. wystawiła fakturę VAT na kwotę ryczałtową wynikającą z zawartej umowy.

Gmina nie przyjęła faktury, i odesłała do kontrahenta w związku z nieodebraniem przedmiotu umowy. Gmina wystawiła w dniu (…) obciążeniową notę księgową tytułem kary umownej, za nieterminowe wykonanie robot drogowych. Gmina wystawiała noty księgowe w cyklach miesięcznych na początku każdego miesiąca z naliczoną karą umowną za miesiąc poprzedni do dnia (…) (łącznie za 12 m-cy).

Gmina wystąpiła do Sądu Okręgowego w (…) o rozstrzygnięcie sporu w kwestii roszczenia Gminy o zapłatę kary umownej wynikającej z wystawionych not księgowych na łączną kwotę (…) oraz roszczenia o zapłatę szacunkowych kosztów za wykonanie zastępcze robot w wysokości (…) a także roszczenia firmy A. o zapłatę faktury VAT nr (…) w kwocie (…) oraz wniesionego w formie bezgotówkowej zabezpieczenia należytego wykonania umowy nr (…) w kwocie (…).

W dniu (…) doszło do podpisania ugody pomiędzy Gminą a firmą A. w której to strony wzajemnie oświadczają, że dokonują kompensaty wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. W związku z powyższym Gmina dokonała przelewu kwoty (…) na rzecz firmy A. oraz sporządziła uznaniowe noty księgowe na łączną kwotę (…). Dodatkowo Gmina została zobowiązana do wystawienia na rzecz firmy A. dokumentu finansowego potwierdzającego zaspokojenie i rozliczenie roszczeń z tytułu wykonania zastępczego w kwocie (…).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokumentem finansowym dokumentującym całkowite zaspokojenie i rozliczenie roszczeń z tytułu realizacji wykonania zastępczego przedmiotu Umowy będzie wystawiona przez Gminę nota księgowa potwierdzająca czynność niepodlegającą VAT czy faktura VAT dokumentująca sprzedaż usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Gmina, w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2020 r. poz. 713), wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym, na własną odpowiedzialność. Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności w myśl art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym zadania własne obejmują zadania w zakresie gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. W wyniku realizacji operacji przebudowy drogi w miejscowości (…) powstała droga publiczna ogólnodostępna a korzystanie z niej jest nieodpłatne.

Gmina nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wykonanie wskazanego zadania.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r. poz. 106) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…). Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą, usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji, świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznana tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę). Gmina stoi na stanowisku, iż odpowiednim dokumentem finansowym potwierdzającym zaspokojenie rozliczenia roszczeń będzie obciążeniowa nota księgowa potwierdzająca czynności niepodlegające podatkowi VAT.

Zdaniem Gminy koszty wykonania zastępczego mają charakter odszkodowawczy i powinny obciążać wykonawcę który nie wywiązał się w sposób należyty z obowiązków wynikających z umowy. Gdyby Gmina wystawiła fakturę VAT z podatkiem należnym od sprzedaży, wówczas zobligowana byłaby do odprowadzenia podatku VAT, a tym samym roszczenie z tytułu kosztów wykonania zastępczego i tak pomniejszonego już ugodą z dnia (…) uległoby kolejnemu pomniejszeniu. Poza tym pierwotnie wykonana usługa przez nierzetelnego wykonawcę została już opodatkowana, dlatego też potraktowanie wykonawstwa zastępczego jako usługi a nie jako odszkodowania sprawiłoby, że ta sama czynność została by opodatkowana ponownie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby dane świadczenie uznać za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonania tego świadczenia miało być wypłacone. Muszą być zatem spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  
  

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie – jako usługa – podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia „odpłatności” była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, że o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Tak więc, na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Stosownie do art. 106g ust. 1 ustawy, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni więc szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, posiadającą, osobowość prawną, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów usług jako czynny podatnik VAT. Działalność Gminy obejmuje zarówno czynności niestanowiące działalności gospodarczej jak i czynności spełniające definicję działalności gospodarczej wynikające z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Gmina jest w trakcie realizacji zadania pn. (…) z udziałem środków Funduszu Dróg Samorządowych. W ramach realizowanego zadania Gmina nabyła usługę, która została udokumentowana fakturą wystawioną na Gminę. Usługa nabyta w ramach zadania nie będzie wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych. Gmina podpisała w dniu (…) umowę nr (…) na wykonanie robot drogowych polegających na przebudowie drogi gminnej, z firmą A. Po wykonaniu przedmiotu umowy firma wystawiła fakturę VAT na kwotę ryczałtową wynikającą z zawartej umowy.

Gmina nie przyjęła faktury i odesłała do kontrahenta w związku z nieodebraniem przedmiotu umowy. Gmina wystawiła w dniu (…) obciążeniową notę księgową tytułem kary umownej, za nieterminowe wykonanie robot drogowych. Gmina wystawiała noty księgowe w cyklach miesięcznych na początku każdego miesiąca z naliczoną karą umowną za miesiąc poprzedni do dnia (…).

Gmina wystąpiła do Sądu Okręgowego o rozstrzygnięcie sporu w kwestii roszczenia Gminy o zapłatę kary umownej, wynikającej z wystawionych not księgowych na łączną kwotę (…) oraz roszczenia o zapłatę szacunkowych kosztów za wykonanie zastępcze robot w wysokości (…) a także roszczenia firmy A. o zapłatę faktury VAT nr (…) w kwocie (…) oraz wniesionego w formie bezgotówkowej zabezpieczenia należytego wykonania umowy nr (…) w kwocie (…).

W dniu (…) doszło do podpisania ugody pomiędzy Gminą a firmą A. w której to strony wzajemnie oświadczają, że dokonują kompensaty wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. W związku z powyższym Gmina dokonała przelewu kwoty (…) na rzecz firmy oraz sporządziła uznaniowe noty księgowe na łączną kwotę (…). Dodatkowo Gmina została zobowiązana do wystawienia na rzecz firmy A. dokumentu finansowego potwierdzającego zaspokojenie i rozliczenie roszczeń z tytułu wykonania zastępczego w kwocie (…).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy dokumentem finansowym dokumentującym całkowite zaspokojenie i rozliczenie roszczeń z tytułu realizacji wykonania zastępczego przedmiotu Umowy będzie wystawiona przez Gminę nota księgowa potwierdzająca czynność niepodlegającą VAT, czy faktura VAT dokumentująca sprzedaż usług.

Wskazać należy, że zapłata za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty jest – w świetle regulacji Kodeksu cywilnego – odszkodowaniem. Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Według art. 361 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym – zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego – naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym miejscu podkreślić należy, że ustawa Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl postanowień art. 415 Kodeksu cywilnego, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Stosownie zaś do art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem ustalanie statusu wypłacanej kwoty, jako wynagrodzenia za czynności podlegające bądź niepodlegające opodatkowaniu VAT należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

W odniesieniu do opisanego przypadku należy stwierdzić że Wnioskodawca, obciążając pierwotnego wykonawcę świadczenia kosztami wykonania zastępczego w związku z niewywiązaniem się przez świadczącego usługę ze swoich obowiązków, tj. brakiem należytego wykonania robót drogowych polegających na przebudowie drogi gminnej, czego efektem było skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego a następnie podpisanie ugody z Wykonawcą – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – nie świadczy żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w opisanej sytuacji obciążając pierwotnego wykonawcę rozliczeniem roszczeń z tytułu wykonania zastępczego, nie czyni tego w celach zarobkowych, lecz w celu usunięcia skutków niesolidnego wykonania umowy przez Wykonawcę.

Koszty którymi Wnioskodawca obciąża Wykonawcę nie stanowią wynagrodzenia za czynności mieszczące się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Skoro, zgodnie z uwagami zawartymi powyżej, obciążenie Wykonawcy przez Gminę kosztami wykonania zastępczego nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie podlegające VAT, to brak jest podstaw do udokumentowania tej czynności fakturą wystawioną przez Gminę.

W konsekwencji, Gmina będzie uprawniona do udokumentowania tej czynności przy pomocy innego niż faktura dokumentu księgowego, np. przy pomocy noty księgowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie dokumentowania obciążenia Wykonawcy kosztami rozliczenia roszczeń z tytułu realizacji wykonania zastępczego przedmiotu Umowy notą księgową, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.