2021.03.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.1020.2020.2.DA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.1020.2020.2.DA
z 10 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2020 r. (data wpływu 9 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 grudnia 2020 r. (data wpływu 15 grudnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 18 lutego 2021 r. (data wpływu 19 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

braku powstania u pracownika Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku ze sfinansowaniem zajęć sportowych pod hasłem „….” oraz jogi – jest nieprawidłowe,

powstania u pracownika Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku ze sfinansowaniem uczestnictwa pracownika Wnioskodawcy w konferencji branżowej – jest nieprawidłowe,

możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do przychodu pracownika Wnioskodawcy w związku ze sfinansowaniem uczestnictwa pracownika Wnioskodawcy w konferencji branżowej – jest bezprzedmiotowe,

w pozostałej części – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem świadczeń dla pracowników oraz możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 16 lutego 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.1020.2020.1.DA, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 16 lutego 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 16 lutego 2021 r.). W dniu 19 lutego 2021 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (…) to instytucja, która wspiera różne działania realizowane przez kobiety i dziewczyny z całego kraju. Misją Wnioskodawcy jest lepszy świat, w którym jest miejsce dla każdej kobiety, niezależnie od miejsca zamieszkania, pochodzenia, statusu materialnego, koloru skóry, stopnia sprawności, stanu zdrowia, tożsamości płciowej czy orientacji psychoseksualnej. Wnioskodawca wspiera finansowo inicjatywy dziewczyńskie, kobiece i feministyczne. Udziela wsparcia finansowego w postaci minigrantów dla organizacji pozarządowych i grup nieformalnych, które dotychczas miały bardzo ograniczone możliwości ubiegania się o dofinansowanie. Wnioskodawca powstał z myślą o wspieraniu grup feministycznych tworzonych przez kobiety oraz osoby niebinarne, transpłciowe i queerowe. Wnioskodawaca chce je wzmacniać, by głos kobiet i osób był silny i bardziej słyszalny. W gronie grantobiorczyń są kobiety i osoby z doświadczeniem funkcjonowania w roli kobiety w różnym wieku, od nastolatek, młodych i starszych, do kobiet z różnymi niepełnosprawnościami, o różnym statusie ekonomicznym, do migrantek i uchodźczyń oraz kobiet z mniejszości kulturowych i etnicznych, do kobiet nieheteronormatywnych, osób niebinarnych i transpłciowych.

W celu realizacji zadań statutowych, w latach 2019-2020 Wnioskodawca zatrudnia w ramach stosunku pracy 5 osób – w związku ze świadczeniem pracy osoby te otrzymują świadczenia dodatkowe.

W piśmie z dnia 18 lutego 2021 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano następujące świadczenia finansowane pracownikom przez Wnioskodawcę: zajęcia sportowe pod hasłem „…..”; wsparcie psychologiczne; joga; udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „….”, a także stacjonarny, semestralny kurs języka angielskiego; wyjazdowy, miesięczny kurs języka angielskiego; udział w konferencji branżowej oraz udział w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy). Wnioskodawca wyjaśnia, że zajęcia sportowe pod hasłem „….” są to zajęcia sportowe, treningi sztuki walki, które rozwijają siłę fizyczną i psychiczną. Jest to świadczenie proponowane przez pracodawcę w ramach łagodzenia skutków stresu. Udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „….”, tj. w grupie rozwojowo-edukacyjnej, pracuje się z tematem wypalenia aktywistycznego, które jest charakterystyczne dla specyfiki pracy w sektorze pozarządowym. W ramach grupy jej uczestniczki dzielą się swoim doświadczeniem, wykonują ćwiczenia intelektualne i oddechowe służące regeneracji i przeciwdziałaniu wypaleniu zawodowemu. Na cotygodniowych spotkaniach grupy omawiane są różne aspekty problemu wypalenia. Spotkania prowadzi wykwalifikowana trenerka, ekspertka w temacie wypalenia. Zarówno kursy języka angielskiego, jak również udział w konferencji branżowej, studiach podyplomowych są bezpośrednio i ściśle związane z zakresem obowiązków poszczególnych osób i specyfiką pracy w …. Z uwagi na współpracę z podmiotami zagranicznymi, praca w … wymaga bardzo dobrej znajomości języka angielskiego w mowie i w piśmie. Wnioskodawca czerpie swoje przychody głównie z dotacji od zagranicznych instytucji. Sprawozdania merytoryczne i finansowe z realizacji dotacji muszą być przygotowywane w języku angielskim. Podobnie sprawa ma się z przygotowywaniem wniosków o dotację do tychże instytucji. Ponadto, Wnioskodawca jest zrzeszony w międzynarodowej sieci … i podejmuje współpracę ponadnarodową, do czego wymagana jest biegła znajomość języka angielskiego. Konferencje branżowe rozwijają zdolności osób zatrudnionych do wykonywania działań, związanych z misją Wnioskodawcy i dotyczą między innymi strategii pozyskiwania funduszy od darczyńców indywidualnych. Jest to jeden z głównych programów działalności Wnioskodawcy, tj. zbieranie funduszy na organizowanie konkursów na minigranty. Praca w … wymaga kontaktu z bardzo zróżnicowaną grupą osób. Osoby bezpośrednio współpracujące z beneficjentkami i beneficjentami Wnioskodawcy muszą wykazywać się wysokimi zdolnościami komunikacyjnymi i skutecznie porozumiewać się z różnymi osobami. Te zdolności były rozwijane, między innymi w ramach studiów podyplomowych „….”. Ponadto, Wnioskodawca wyjaśnia, że stacjonarny kurs języka angielskiego odbyła osoba, która jest odpowiedzialna w … za pozyskiwanie dotacji od zagranicznych podmiotów i współpracę międzynarodową. Wszystkie osoby pracujące w … są włączone w przygotowywanie sprawozdań z realizacji działań w języku angielskim. W konferencji branżowej wzięła udział osoba, która odpowiada za pozyskiwanie funduszy od osób indywidualnych. Temat konferencji był bezpośrednio związany z zakresem jej obowiązków. W studiach podyplomowych uczestniczyła osoba, która odpowiada za program grantowy i jest osobą kontaktową dla beneficjentek i beneficjentów Wnioskodawcy.

Wskazane we wniosku świadczenia zostały zaproponowane pracownicom w ramach rozwijania ich kompetencji celem lepszego wykonywania swojego zakresu obowiązków. Świadczenia te służą interesom Wnioskodawcy (pracodawcy). Wnioskodawca kieruje pracownice na kursy i programy, które rozwijają ich kompetencje, niezbędne do prawidłowego i skutecznego wywiązywania się ze swoich obowiązków służbowych. Dzięki ww. świadczeniom Wnioskodawca może działać w bardziej sprawny sposób i skutecznie realizować swoją misję poprzez zbieranie funduszy i przekazywanie ich grupom, które tego wsparcia potrzebują. Świadczenia służą Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy skorzystanie przez pracowników Wnioskodawcy (…) z świadczeń takich jak: zajęcia sportowe pod hasłem „…..”, wsparcie psychologiczne, joga, udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „….” stanowi dla tych osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym w odniesieniu do takiego świadczenia Wnioskodawca powinien wypełniać obowiązki płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z treścią art. 31 ww. ustawy?
Czy skorzystanie przez pracowników Wnioskodawcy (…) z świadczeń takich jak: stacjonarny, semestralny kurs języka angielskiego; wyjazdowy, miesięczny kurs języka angielskiego; udział w konferencji branżowej; udział w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy) stanowi dla tych osób przychód ze stosunku pracy, który korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym w odniesieniu do takiego świadczenia Wnioskodawca powinien wypełniać obowiązki płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z treścią art. 31 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 1), udostępnienie pracownikom przez Wnioskodawcę (…) możliwości skorzystania z świadczeń takich jak: zajęcia sportowe pod hasłem „….”, wsparcie psychologiczne, joga, udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „…..” nie będzie stanowiło dla nich przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT), a tym samym w odniesieniu do takiego świadczenia Wnioskodawca nie powinien wypełniać obowiązków płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z treścią art. 31 ww. ustawy.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jednym ze źródeł uzyskania przychodu jest stosunek pracy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy PIT, przychodami są zasadniczo otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 31 ustawy PIT stanowi z kolei, że osoby prawne (w tym Wnioskodawca ) są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych podmiotów przychody między innymi ze stosunku pracy.

Tak więc, w przypadku zawarcia przez Wnioskodawcę umowy o pracę ‒ to Wnioskodawca jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń takiej osoby z tytułu umowy o pracę ‒ będzie zobowiązana do prawidłowego obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek od dochodu osiągniętego przez pracownika z tego tytułu. Z zestawienia powyższych regulacji wynika zatem, że przychodem ze stosunku pracy jest co do zasady każde przysporzenie majątkowe związane ze stosunkiem pracy. Przysporzeniami są natomiast trwałe i bezzwrotne wartości pieniężne i niepieniężne, które pracownik uzyskuje w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Takie przysporzenia majątkowe muszą skutkować zwiększeniem majątku pracownika (tj. zwiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów), a przede wszystkim muszą być realizowane w interesie pracownika. Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń”, przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.).

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to musi zatem być rzeczywiste, a nie tylko potencjalne. Innymi słowy, o przychodzie można mówić tylko wtedy, kiedy podatnik wzbogaci się i stanowi to jego dodatkowy, definitywny majątek.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenia odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe,
korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,
korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,
świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter.

Nie może ono zatem wiązać się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.

Kwestia przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., wydanym w sprawie o sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), określił istotne cechy kategorii „nieodpłatnych świadczeń”, jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazując wytyczne, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. Za przychód pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, mogą być uznane świadczenia które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w Jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich).

Uwzględniając wytyczne zawarte w powyższym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, uznanie danego świadczenia za przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym wymaga łącznego spełnienia wyspecyfikowanych wyżej przesłanek. Kwalifikacja prawnopodatkowa danego świadczenia uzależniona jest zatem od przeprowadzenia testu zmierzającego do wykazania, że dane świadczenie spełnia kryteria wskazane przez Trybunał Konstytucyjny. Stwierdzenie natomiast, że charakterystyka świadczenia otrzymanego przez pracownika nie wykazuje wskazanych cech przesądza o tym, że nie stanowi ono przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Zdaniem Trybunału kryterium musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Trybunał podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie ‒ z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej ‒ jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. Jednak, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte, jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonywania pracy ‒ po stronie pracownika nie pojawia się korzyść objęta podatkiem dochodowym. Należy zwrócić uwagę na fakt, że Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego. Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie ‒ „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania. W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy PIT. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców ‒ nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

We wskazanym opisie zaistniałego zdarzenia Wnioskodawca po pierwsze zwraca uwagę na fakt, że pracownicy … zostali skierowani na te zajęcia przez Zarząd …, czyli przez pracodawcę (Wnioskodawcę), celem łagodzenia skutków stresu, na który są narażeni w specyficznych obowiązkach służbowych. Po drugie, trudno jest dopatrzeć się jakiegokolwiek przyrostu majątku po stronie pracowników Wnioskodawcy w związku z udziałem w zajęciach: sportowych pod hasłem „….”, wsparcia psychologicznego, jogi czy udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „…..” (przesłanka druga również nie jest spełniona). Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w tej sytuacji, gdy pracownik … skorzysta z wymienionych wyżej aktywności, pomoc udzielona pracownikowi służy Wnioskodawcy. Ma to bowiem związek z faktem, że działania …, a co za tym idzie zaangażowanie pracowników Wnioskodawcy jest specyficzna w związku z czym zachowanie dobrostanu psychicznego, łagodzenie skutków stresu pracowników jest absolutnie kluczowe dla realizacji celów statutowych Wnioskodawcy (…). W ocenie Wnioskodawcy, trudno bowiem wyobrazić sobie pracownika …, który bez wsparcia psychologicznego czy innego rodzaju aktywności polegającej na rozładowaniu specyficznego dla tej pracy stresu jest w stanie faktycznie wykonywać efektywnie swoją pracę ‒ pracę w warunkach pandemii, z osobami narażonymi na wykluczenie społeczne poprzez przynależność do różnych mniejszości.

Pracownicy Wnioskodawcy pracują w warunkach zwiększonego stresu, który wywołuje zarówno sytuacja pandemii, jak i brak stabilnej sytuacji społecznej w kraju, który również przekłada się na sytuację grup, z którymi mają kontakt. Dodatkowo, część osób będących odbiorczyniami działań Wnioskodawcy jest narażona na wykluczenie społeczne oraz doświadcza przemocy ze względu na swoją tożsamość (pochodzenie, miejsce zamieszkania, orientację seksualną, tożsamość płciową, niepełnosprawność). Wnioskodawca podkreśla, że owa aktywność we wskazanych we wniosku zajęciach dodatkowych dla pracowników ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego wypełniania obowiązków pracowniczych, jak również pozytywnego nastawienia wobec innych pracowników oraz przełożonych. Z obserwacji podobnie działających jak Wnioskodawca … można powiedzieć, że wdrażanie programów wsparcia dla pracowników, opierających się na analogicznych zasadach, staje się powoli standardem (również wśród międzynarodowych korporacji). Wynika to z tego, że pracodawcy oraz specjaliści z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi zaczynają dostrzegać ogromny wpływ problemów osobistych pracowników na jakość wykonywanej pracy. Decydując się na udostępnienie pomocy w postaci sesji doradczych pracodawcy kierują się m.in. chęcią zapobieżenia nadmiernej absencji pracowniczej. Pracownicy zmagający się z negatywnymi skutkami stresu mają obniżony nastrój, co utrudnia tworzenie dobrej atmosfery w miejscu pracy. Złe stosunki międzyludzkie przejawiające się w częstych konfliktach, ciągłe przemęczenie oraz niechęć do pracy mogą niekorzystnie wpływać na efektywność wykonywania zadań, a w konsekwencji ‒ na realizacje zadań statutowych …. Wsparcie w zakresie innych problemów pracowników również może poprawić relacje pracowników z … i pozytywnie wpłynąć na ich kreatywność oraz zaangażowanie. Ponadto, pomoże to … wykreować wizerunek Wnioskodawcy jako pracodawcy dbającego o zdrowie i dobre samopoczucie swoich pracowników. Wpisuje się to w cel działalności z zakresu tzw. employer branding (budowania marki pracodawcy), co zdaniem Wnioskodawcy będzie miało przełożenie na wyższe zainteresowanie ze strony kompetentnych kandydatów starających się o pracę u Wnioskodawcy. Podobne stanowisko w omawianym zakresie było już tematem niedawno wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2020 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.565.2020.1.JK3, gdzie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej napisał, że: wsparcie emocjonalne i psychologiczne, wsparcie w zakresie „practical wellbeing”, wsparcie w zakresie zdrowia i dobrego samopoczucia, wsparcie dla osób zmagających się z depresją i zaburzeniami lękowymi (...) nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy (...). Na uwagę zasługuje również stanowisko jakie przyjął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 10 października 2018 r., nr 0115-KDIT2-2.4011.338.2018.1.RS, w zbliżonym stanie faktycznym „W konsekwencji, udział pracownika w indywidualnym wsparciu psychologicznym, coachingowym, terapeutycznym, warsztatach psychospołecznych, antystresowych i relaksacyjnych, grupowych warsztatach z zakresu komunikacji interpersonalnej, komunikacji z trudnym klientem oraz szkoleniu z pierwszej pomocy przedmedycznej z obsługą defibrylatora nie będzie generował dla pracownika przychodu ze stosunku pracy, tym samym dla Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki związane z pobraniem i odprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu”. Pismem z dnia 25 kwietnia 2017 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.160.2017.1.AR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zapewnia „korzystanie przez pracowników z opisanych powyżej profilaktycznych zajęć antystresowych i relaksacyjnych, (...) nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a w konsekwencji na Spółce nie ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie”.

Za przyjęciem przedstawionej w przedmiotowym wniosku argumentacji przemawia także art. 94 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. ‒ Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.), zgodnie z którym pracodawca jest zobowiązany między innymi:

organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy;

organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, w sprawie dotyczącej finansowania przez pracodawcę świadczeń pracowniczych „Obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.”.

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że wskazane wyżej orzeczenia zapadły na kanwie innych (choć niekiedy bardzo zbliżonych) stanów faktycznych, jednak odnoszą się one w sposób generalny do kwestii braku przysporzenia po stronie pracownika w związku z zapewnieniem przez pracodawcę świadczeń, które nie są dla pracowników dobrowolne, są związane z korzyścią samego pracodawcy i są ogólnodostępne. W związku z tym Wnioskodawca powołuje je jako element uzasadnienia własnego stanowiska przedstawionego we wniosku. Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, udostępnienie przez Niego możliwości skorzystania ze świadczeń takich jak: zajęcia sportowe pod hasłem „…..”, wsparcie psychologiczne, joga, udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „…..” na zasadach opisanych we wniosku nie będzie stanowiło przychodu pracowników Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany w odniesieniu do tego świadczenia wypełniać obowiązków płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z treścią art. 31 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 2), udostępnienie pracownikom przez Wnioskodawcę (…) możliwości skorzystania ze świadczeń takich jak: stacjonarny, semestralny kurs języka angielskiego; wyjazdowy, miesięczny kurs języka angielskiego; udział w konferencji branżowej oraz udział w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy) stanowi dla tych osób przychód ze stosunku pracy, który korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy PIT, a tym samym w odniesieniu do takiego świadczenia Wnioskodawca nie powinien wypełniać obowiązków płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z treścią art. 31 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy PIT. Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Katalog przychodów ze stosunku pracy i stosunków z nim zrównanych określony w art. 12 ust. 1 ustawy PIT ma charakter otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy. W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do treści art. 31 ustawy PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy ‒ wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, finansowanie przez … pracownikom stacjonarnego, semestralnego kursu języka angielskiego; wyjazdowego, miesięcznego kursu języka angielskiego; udziału w konferencji branżowej oraz udziału w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy) stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy PIT, zgodnie z którym wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu art. 1031 § 1 Kodeksu pracy, oznacza zdobywanie lub uzupełnienie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Tak więc przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach aktualnie wykonywanej przez pracownika pracy, jak również w przypadku planowanego awansu pracownika.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2116/08, znajdujemy „zwolnienie podatkowe z art. 21 ust. 1 pkt 90 u.p.d.o.f. uzależnione jest od ponoszenia przez pracodawcę świadczeń na kształcenie w warunkach zapewniających podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracowników (...)”.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacjach indywidualnych:

interpretacja z dnia 16 września 2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0113-KDWPT.4011.116.2020.1.ASZ, dotyczy zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych świadczeń na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, gdzie wskazano „Przenosząc przywołane przepisy na grunt przedstawionego zdarzenia przyszłego ‒ zdaniem Wnioskodawcy ‒ stwierdzić należy, że wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika (dofinansowania kosztów podnoszenia kwalifikacji zawodowych w formie studiów, szkoleń oraz kursów doszkalających) będzie stanowić dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 tej ustawy”;

interpretacja z dnia 28 maja 2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0113-KDWPT.4011.5.2020.1.ASZ, dotyczy zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych przychodu z tytułu sfinansowania kosztów studiów podyplomowych;

w interpretacji z dnia 6 lutego 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0115-KDIT2-2.4011.459.2018.3.HD, wskazano „wartość świadczenia otrzymanego przez Pracownika (dofinansowania na podjęcie studiów II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych oraz kursu nauki języka angielskiego) stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy”;

w interpretacji z dnia 1 lutego 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0115-KDIT2-2.4011.474.2018.1.HD, stwierdzono „Mając na uwadze powyższe, sfinansowanie przez Spółkę kosztów kursu języka angielskiego odbywanych z inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą przy jednoczesnym związku zdobywanej wiedzy z zakresem obowiązków pracownika aktualnych lub w przyszłości stanowi dla pracownika przychód podlegający zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”;

interpretacja z dnia 14 maja 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0114-KDIP3-2.4011.183.2019.1.AK, teza „Dofinansowanie do studiów podyplomowych, na które pracodawca wyraził zgodę jako przychód ze stosunku pracy, który korzysta ze zwolnienia od podatku”;

interpretacja z dnia 12 stycznia 2017 r. Izba Skarbowa w Warszawie, nr 1462-IPPB4.4511.1205.2016.1.JK2 „W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach programu podnoszenia kwalifikacji zawodowych na uzasadniony pisemny wniosek pracownika, może udzielić mu dofinansowania na podjęcie studiów II stopnia, studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych oraz kursu nauki języka angielskiego. W przypadku uwzględnienia wniosku przyznawane jest prawo do otrzymania dofinansowania”.

Przenosząc przywołane przepisy na grunt przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego ‒ zdaniem Wnioskodawcy ‒ wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika, tj. stacjonarny, semestralny kurs języka angielskiego; wyjazdowy, miesięczny kurs języka angielskiego; udział w konferencji branżowej oraz udział w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy) będzie stanowić dla niego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 tej ustawy. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły ‒ wynikające z art. 31 powołanej ustawy obowiązki płatnika polegające na obliczaniu i pobraniu w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaty tego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

braku powstania u pracownika Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku ze sfinansowaniem zajęć sportowych pod hasłem „….” oraz jogi – jest nieprawidłowe,

powstania u pracownika Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku ze sfinansowaniem uczestnictwa pracownika Wnioskodawcy w konferencji branżowej – jest nieprawidłowe,

możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do przychodu pracownika Wnioskodawcy w związku ze sfinansowaniem uczestnictwa pracownika Wnioskodawcy w konferencji branżowej – jest bezprzedmiotowe,

w pozostałej części – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a ww. ustawy).

W myśl art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 12 ust. 2 ww. ustawy stanowi natomiast, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem ww. artykułu przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Przepis art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przywołanego przepisu wynika, że płatnicy składek, a więc osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej obowiązane są do obliczenia i pobrania od podatnika podatku oraz wpłacenia go we właściwym czasie organowi podatkowemu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (…) w celu realizacji zadań statutowych zatrudnia w ramach stosunku pracy 5 osób. Wnioskodawca to instytucja, która wspiera różne działania realizowane przez kobiety i dziewczyny z całego kraju. Misją Wnioskodawcy jest lepszy świat, w którym jest miejsce dla każdej kobiety, niezależnie od miejsca zamieszkania, pochodzenia, statusu materialnego, koloru skóry, stopnia sprawności, stanu zdrowia, tożsamości płciowej czy orientacji psychoseksualnej. Wnioskodawca wspiera finansowo inicjatywy dziewczyńskie, kobiece i feministyczne. Udziela wsparcia finansowego w postaci minigrantów dla organizacji pozarządowych i grup nieformalnych, które dotychczas miały bardzo ograniczone możliwości ubiegania się o dofinansowanie. Wnioskodawca powstał z myślą o wspieraniu grup feministycznych tworzonych przez kobiety oraz osoby niebinarne, transpłciowe i queerowe. Wnioskodawca chce je wzmacniać, by głos kobiet i osób był silny i bardziej słyszalny. W gronie grantobiorczyń są kobiety i osoby z doświadczeniem funkcjonowania w roli kobiety w różnym wieku, od nastolatek, młodych i starszych, do kobiet z różnymi niepełnosprawnościami, o różnym statusie ekonomicznym, do migrantek i uchodźczyń oraz kobiet z mniejszości kulturowych i etnicznych, do kobiet nieheteronormatywnych, osób niebinarnych i transpłciowych. Wnioskodawca finansuje swoim pracownikom świadczenia takie jak: zajęcia sportowe pod hasłem „…..”; wsparcie psychologiczne; joga; udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „…..”, a także stacjonarny, semestralny kurs języka angielskiego; wyjazdowy, miesięczny kurs języka angielskiego; udział w konferencji branżowej oraz udział w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy). Zajęcia sportowe pod hasłem „…..” są to zajęcia sportowe, treningi sztuki walki, które rozwijają siłę fizyczną i psychiczną. Jest to świadczenie proponowane przez pracodawcę w ramach łagodzenia skutków stresu. Udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „…..”, tj. w grupie rozwojowo-edukacyjnej, pracuje się z tematem wypalenia aktywistycznego, które jest charakterystyczne dla specyfiki pracy w sektorze pozarządowym. W ramach grupy jej uczestniczki dzielą się swoim doświadczeniem, wykonują ćwiczenia intelektualne i oddechowe służące regeneracji i przeciwdziałaniu wypaleniu zawodowemu. Na cotygodniowych spotkaniach grupy omawiane są różne aspekty problemu wypalenia. Spotkania prowadzi wykwalifikowana trenerka, ekspertka w temacie wypalenia. Zarówno kursy języka angielskiego, jak również udział w konferencji branżowej, studiach podyplomowych są bezpośrednio i ściśle związane z zakresem obowiązków poszczególnych osób i specyfiką pracy w …. Z uwagi na współpracę z podmiotami zagranicznymi, praca w … wymaga bardzo dobrej znajomości języka angielskiego w mowie i w piśmie. Wnioskodawca czerpie swoje przychody głównie z dotacji od zagranicznych instytucji. Sprawozdania merytoryczne i finansowe z realizacji dotacji muszą być przygotowywane w języku angielskim. Podobnie jest w przypadku przygotowywania wniosków o dotację do tychże instytucji. Ponadto, Wnioskodawca jest zrzeszony w międzynarodowej sieci i podejmuje współpracę ponadnarodową, do czego wymagana jest biegła znajomość języka angielskiego. Konferencje branżowe rozwijają zdolności osób zatrudnionych do wykonywania działań, związanych z misją … i dotyczą między innymi strategii pozyskiwania funduszy od darczyńców indywidualnych. Jest to jeden z głównych programów …, tj. zbieranie funduszy na organizowanie konkursów na minigranty. Praca w … wymaga kontaktu z bardzo zróżnicowaną grupą osób. Osoby bezpośrednio współpracujące z beneficjentkami i beneficjentami Wnioskodawcy muszą wykazywać się wysokimi zdolnościami komunikacyjnymi i skutecznie porozumiewać się z różnymi osobami. Te zdolności były rozwijane, między innymi w ramach studiów podyplomowych „…..”. Stacjonarny kurs języka angielskiego odbyła osoba, która jest odpowiedzialna za pozyskiwanie dotacji od zagranicznych podmiotów i współpracę międzynarodową. Wszystkie osoby pracujące w … są włączone w przygotowywanie sprawozdań z realizacji działań w języku angielskim. W konferencji branżowej wzięła udział osoba, która odpowiada za pozyskiwanie funduszy od osób indywidualnych. Temat konferencji był bezpośrednio związany z zakresem jej obowiązków. W studiach podyplomowych uczestniczyła osoba, która odpowiada za program grantowy i jest osobą kontaktową dla beneficjentek i beneficjentów Wnioskodawcy. Wskazane we wniosku świadczenia zostały zaproponowane pracownicom w ramach rozwijania ich kompetencji celem lepszego wykonywania swojego zakresu obowiązków. Świadczenia te służą interesom Wnioskodawcy (pracodawcy). Wnioskodawca kieruje pracownice na kursy i programy, które rozwijają ich kompetencje, niezbędne do prawidłowego i skutecznego wywiązywania się ze swoich obowiązków służbowych. Dzięki ww. świadczeniom Wnioskodawca może działać w bardziej sprawny sposób i skutecznie realizować swoją misję poprzez zbieranie funduszy i przekazywanie ich grupom, które tego wsparcia potrzebują.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzeczeniach sądowych.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02, oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. NSA uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), stwierdził, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Wskazać należy, że w sytuacji, gdy udział pracownika w warsztacie, szkoleniu czy konferencji nastawiony jest na poszerzenie jego indywidualnej wiedzy i umiejętności, pracownik otrzymuje konkretne przysporzenie majątkowe, bowiem gdyby nie pokrycie tych wydatków przez pracodawcę ‒ pracownik musiałby ponieść taki koszt z własnych środków. Wyjątek od powyższej zasady stanowić może przypadek, gdy uczestnictwo w konkretnych warsztatach, szkoleniach czy konferencjach spowodowane jest koniecznością eliminacji negatywnych skutków wywołanych przez czynniki ryzyka występujące na stanowisku pracy i poprawy funkcjonowania pracowników Wnioskodawcy w środowisku pracy.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że zajęcia takie jak wsparcie psychologiczne czy udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „…..”, tj. w grupie rozwojowo-edukacyjnej, gdzie pracuje się z tematem wypalenia aktywistycznego, służą regeneracji i przeciwdziałaniu wypaleniu zawodowemu. Ponadto wskazano, że ww. świadczenia zostały zaproponowane pracownikom w ramach rozwijania ich kompetencji w celu lepszego wykonywania przez nich zakresu obowiązków. Wśród nieodpłatnych świadczeń sfinansowanych przez pracodawcę, Wnioskodawca również wymienił udział w konferencji branżowej, w której uczestniczyła osoba odpowiadająca za pozyskiwanie funduszy od osób indywidualnych. Temat konferencji był bezpośrednio związany z zakresem jej obowiązków. Wnioskodawca kieruje pracowników na kursy i programy, które rozwijają ich kompetencje, niezbędne do prawidłowego i skutecznego wywiązywania się ze swoich obowiązków służbowych.

Powyższe świadczenia służą interesom Wnioskodawcy (pracodawcy). Dzięki ww. świadczeniom Wnioskodawca może działać w bardziej sprawny sposób i skutecznie realizować swoją misję poprzez zbieranie funduszy i przekazywanie ich grupom, które tego wsparcia potrzebują. W takiej sytuacji nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie pracownika, gdyż uczestnictwo w takich zajęciach wpłynie korzystnie na funkcjonowanie pracownika w zakładzie pracy, a zatem uczestnictwo przez pracownika w tych zajęciach przyniesie korzyść zarówno pracownikowi, jak i pracodawcy. Nie można również uznać, że pracownik poniósłby wydatek w celu uczestnictwa w takim przedsięwzięciu, lub że unika wydatku, który i tak musiałby ponieść z własnych środków (w kategorii wydatku koniecznego z punktu widzenia codziennych potrzeb życiowych).

Zatem opłacenie przez Wnioskodawcę warsztatów, szkoleń czy konferencji oraz indywidualnego wsparcia, w których pracownik bierze udział w celu prawidłowego wykonywania swych obowiązków pracowniczych, nie skutkuje powstaniem przychodu ze stosunku pracy u pracownika. W niniejszej sytuacji nie następuje bowiem przysporzenie na rzecz pracownika. Podkreślić należy, że odnosi się to tylko do takich warsztatów, szkoleń i konferencji, które związane są z bieżącym funkcjonowaniem podmiotu zatrudniającego, czyli warsztatów, szkoleń i konferencji podnoszących posiadane kwalifikacje zawodowe w sensie umiejętności wykonywania bieżącej pracy. Warsztaty, szkolenia czy konferencje związane z bieżącym wykonywaniem pracy są naturalnym składnikiem procesu zatrudnienia i pracy. Ponoszenie wydatków na pracowników z tytułu warsztatów, szkoleń i konferencji potrzebnych do wykonywania należycie pracy jest, co do zasady, dokonywane w interesie samego podmiotu, który zatrudnia pracowników. Nie ulega także wątpliwości, że wykwalifikowana siła robocza zwiększa efektywność pracy, przyczyniając się tym samym do wzrostu efektywności całej firmy.

Skoro zatem tylko ci pracownicy, u których zidentyfikowana zostanie taka potrzeba związana z rodzajem zadań wykonywanych w ramach obowiązków zawodowych będą uczestniczyć w warsztatach, szkoleniach i konferencjach, to kosztu tych zajęć nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

W konsekwencji, sfinansowanie pracownikom wsparcia psychologicznego oraz udziału w cotygodniowej grupie rozwojowej „…..”, jak również uczestnictwa w konferencji branżowej, nie generowało po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, tym samym dla Wnioskodawcy nie powstał obowiązek związany z pobraniem i odprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Natomiast, stwierdzić należy, że w przypadku zapewnienia przez Wnioskodawcę pracownikom udziału w zajęciach sportowych pod hasłem „….” czy jogi, niewątpliwie pracownicy Wnioskodawcy uzyskali przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń, albowiem w tej sytuacji spełnione zostały wszystkie przesłanki, o których mowa w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Mianowicie, wskazanie we wniosku, że Wnioskodawca udostępnił pracownikom możliwość skorzystania z ww. świadczeń, oznacza bowiem, że pracownicy skorzystali dobrowolnie ze świadczeń oferowanych przez pracodawcę. Ponadto z opisu sprawy wynika, że wydatki zostały poniesione w interesie pracowników, a dzięki temu, że wydatki zostały poniesiony przez pracodawcę (Wnioskodawcę) pracownicy zaoszczędzili wydatków, które musieliby ponieść w sytuacji, gdyby sami chcieli dokonać zakupu ww. usług, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie poszczególnemu pracownikowi.

W konsekwencji, wartość nieodpłatnych świadczeń, które zostały sfinansowane przez Wnioskodawcę na zajęcia sportowe pod hasłem „….” oraz jogę, Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany był doliczyć do dochodu danego pracownika ze stosunku pracy, pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy.

Jednocześnie należy wskazać, że także sfinansowanie przez Wnioskodawcę stacjonarnego, semestralnego kursu języka angielskiego oraz wyjazdowego, miesięcznego kursu języka angielskiego, a także udziału w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy) stanowiło dla pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ww. świadczenia zostały spełnione za zgodą pracowników, w ich interesie i przyniosły im korzyść w postaci uniknięcia wydatków, który musieliby ponieść, ponadto korzyść ta jest przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności odnoszące się do innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Ponadto przyjąć należy, że – co do zasady – wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. Użyte w cytowanym powyżej przepisie sformułowanie „odrębne przepisy” obejmuje m.in. Kodeks pracy.

W myśl art. 17 ustawy Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych – zgodnie z art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy – rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy.

Przenosząc przywołane przepisy na grunt przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że po stronie Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu sfinansowania pracownikom, którzy współpracują z podmiotami zagranicznymi, przygotowują sprawozdania merytoryczne i finansowe z realizacji dotacji oraz wnioski o dotacje w języku angielskim, stacjonarnego, semestralnego kursu języka angielskiego oraz wyjazdowego, miesięcznego kursu języka angielskiego, a także udziału w studiach podyplomowych (pod tytułem porozumienie bez przemocy). Jak bowiem wynika z wniosku finansowane przez pracodawcę ww. kursy języka angielskiego oraz studia podyplomowe, są niezbędne w celu realizacji obowiązków służbowych oraz odbywają się z inicjatywy pracodawcy. Wartość świadczeń otrzymanych przez pracowników (sfinansowania kursów języka angielskiego oraz udziału w studiach podyplomowych) stanowiła dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego dochód korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że wartość finansowanych przez Wnioskodawcę pracownikom świadczeń takich jak wsparcie psychologiczne, udział w cotygodniowej grupie rozwojowej „Grupie wspólnej dla zmęczonych aktywistek” czy uczestnictwo w konferencji branżowej, nie stanowiła dla pracowników przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast, sfinansowanie zajęć sportowych pod hasłem „….” oraz jogi stanowiło dla pracowników Wnioskodawcy przychód, o którym mowa w powyższym przepisie. W związku z tym, Wnioskodawca zobowiązany był do naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. dochodu pracowników. W konsekwencji rozstrzygnięcie wniosku w części dotyczącej możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do przychodu pracownika Wnioskodawcy w związku ze sfinansowaniem uczestnictwa pracownika Wnioskodawcy w konferencji branżowej jest bezprzedmiotowe.

Ponadto, tutejszy Organ stwierdza, że wartość świadczeń otrzymanych przez pracowników (sfinansowania kursów języka angielskiego oraz udziału w studiach podyplomowych) stanowiła dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego dochód korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów oraz powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin