2021.03.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.839.2020.4.AJB

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.839.2020.4.AJB
z 12 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 lutego 2021 r. (data wpływu 4 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania czynności realizowanych w ramach porozumienia za świadczenie usług oraz braku opodatkowania podatkiem ww. czynności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania czynności realizowanych w ramach porozumienia za świadczenie usług oraz braku opodatkowania podatkiem ww. czynności.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 lutego 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem w dwuosobowej spółce jawnej, a w związku z tym podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: „p.d.o.f.”), podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka zajmuje się dystrybucją mebli oraz sprzętu medycznego. W przyszłości wspólnicy spółki planują jej rozwiązanie bez dokonywania likwidacji i chcą osobno kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej w ramach odrębnych jednoosobowych przedsiębiorstw.

Wnioskodawczyni planuje dystrybuować sprzęt medyczny, zaś drugi wspólnik będzie zajmował się sprzedażą mebli. Zmiana (podział działalności) nie będzie polegała na przeniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wspólnicy jako przedsiębiorcy, odkupią od spółki towary, które będą sprzedawać w ramach swoich działalności. Wnioskodawczyni wraz ze wspólnikiem zgodnie uznając wzajemny wkład w budowanie rynków obu przedmiotów działalności obecnej spółki jawnej planują, że przez okres 5 lat po rozwiązaniu spółki jawnej dzielić się będą zyskami osiąganymi w ramach przejętych działalności. Wspólnicy planują zawrzeć porozumienie regulujące zasady i terminy opisanych wypłat traktując, że prowadzenie przez nich działalności będzie stanowić w umówionym okresie wspólne przedsięwzięcie - dalej Porozumienie. W ramach wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawczyni uprawniona będzie do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej we własnym imieniu i na własny rachunek. Dotychczasowy wspólnik nie będzie ujawniany na zewnątrz, nie będzie współwłaścicielem towaru.

W odpowiedzi na pytanie tut. Organu o treści: „Na jakiej podstawie prawnej wspólnicy spółki jawnej przeprowadzą rozwiązanie spółki bez jej likwidacji? – Należy wskazać na podstawie jakich przepisów prawa.” wskazano, iż wspólnicy przeprowadzą rozwiązanie spółki jawnej bez jej likwidacji zgodnie z treścią art. 68 Ksh. Wspólnicy uzgodnili, że przeprowadzą podział majątku, po wcześniejszym zaspokojeniu wierzycieli spółki. Mając na uwadze, brak istniejących wierzytelności na dzień zakończenia działalności, usprawiedliwione jest odstąpienie od przeprowadzania likwidacji.
W odpowiedzi na pytanie o treści: „Na jakiej podstawie prawnej wspólnicy planują zawrzeć porozumienie, o którym mowa w opisie sprawy? – Należy wskazać na podstawie jakich przepisów prawa.” Zainteresowana odpowiedziała, iż wspólnicy planują zawrzeć porozumienie na podstawie ogólnych przepisów prawa cywilnego (art. 3531 kc.). Stosownie do tego przepisu strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jest to norma prawna przyznająca podmiotom prawa cywilnego generalną kompetencję do swobodnego kształtowania stosunków zobowiązaniowych przez umowy. Zasada swobody umów stwarza podmiotom możliwość kształtowania stosunków zobowiązaniowych innych niż typowe. Strony uzyskują kompetencję do tworzenia zupełnie nowych typów umów, niepodobnych do normatywnie określonych w kodeksie cywilnym lub innych ustawach. Mogą także wzorować się na umowach nazwanych, ale określając łączący ich stosunek zobowiązaniowy dokonywać pewnych modyfikacji lub uzupełnień, kreując w ten sposób bardziej odpowiedni dla nich instrument prawny.
W odpowiedzi na zadane pytanie o treści: „W związku z informacją o treści „Wspólnicy planują zawrzeć porozumienie regulujące zasady i terminy opisanych wypłat traktując, że prowadzenie przez nich działalności będzie stanowić w umówionym okresie wspólne przedsięwzięcie (…)” należy doprecyzować:
- na czym będzie polegało wspólne przedsięwzięcie?
- jakie zasady będzie zawierało ww. porozumienie?
- w jaki sposób ww. porozumienie będzie precyzowało sposób rozliczenia, podziału zysku pomiędzy wspólnikami?
- czy podział dotyczy rozliczenia wszystkich transakcji, czy tylko niektórych?
- czy rozliczenie będzie dokonywane w stosunku do transakcji, czy okresowo?”,

wspólnik

W odpowiedzi na pytanie o treści: „Czy w zamian za otrzymane środki pieniężne jedna ze stron ww. porozumienia, o którym mowa w opisie sprawy będzie zobowiązana do wykonania jakichkolwiek czynności na rzecz drugiej ze stron? – Jeżeli tak, to należy wymienić te czynności oraz wskazać która ze stron będzie zobowiązana do ich wykonania.”, Zainteresowana wskazała, że w ramach zawartego porozumienia partnerzy w takim samym stopniu będą zobowiązani zarówno do działania, jak i zaniechania. Będą zobowiązani m.in. do wzajemnego udostępniania praktycznych informacji handlowych, danych finansowych swoich działalności, niepodejmowania działalności konkurencyjnej. Każdy z partnerów będzie miał prawo przeglądania ksiąg podatkowych i innych dokumentów drugiego z partnerów. Partnerzy nie będą ponosić odpowiedzialności za zobowiązania drugiego z Partnerów, analogicznie do sytuacji występującej w spółce cichej. Każdy z partnerów będzie miał prawo przejęcia do swojego przedsiębiorstwa działalności drugiego partnera, jeśli ten zdecydowałby się na zakończenie jej prowadzenia np. ze względów zdrowotnych, rodzinnych itp.

wspólnik

W jaki sposób obliczane są te zyski (procentowo? Inaczej – jeśli tak to jak?)?
Kto (jaki podmiot) i jak (procentowo? Inaczej – jeśli tak to jak?) dla potrzeb podatku dochodowego ewidencjonuje w urządzeniach księgowych przychód oraz koszty uzyskania przychodów ze sprzedaży mebli?”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata przez Wnioskodawczynię byłemu wspólnikowi przewidzianego Porozumieniem udziału w zyskach ze sprzedaży sprzętu medycznego stanowi świadczenia usług na rzecz byłego wspólnika przez Wnioskodawczynię w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, w związku z czym podlega opodatkowaniu VAT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłata przez Zainteresowaną byłemu wspólnikowi przewidzianego Porozumieniem udziału w zyskach ze sprzedaży sprzętu medycznego nie stanowi świadczenia usług i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030, z późn. zm.; dalej: k.s.h.), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna. Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 k.s.h., określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną. W myśl art. 58 k.s.h., rozwiązanie spółki powodują:

przyczyny przewidziane w umowie spółki,

jednomyślna uchwała wszystkich wspólników,

ogłoszenie upadłości spółki,

śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości,

wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika,

prawomocne orzeczenie sądu.

Zgodnie z art. 67 § 1 k.s.h., w przypadkach określonych w art. 58 k.s.h. należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega zaś odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT).

Świadczenie (czyli usługa) to każda czynność opodatkowana na terytorium kraju, która nie stanowi dostawy towarów (i jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej). Z powyższego wynika, że ustawodawca przyjął bardzo szeroką definicję świadczenia. Niemniej jednak, aby daną czynność uznać za świadczenie usługi należy określić wzajemny stosunek cywilnoprawny łączący obie strony umowy.

W tym zakresie świadczeniodawca powinien za wynagrodzeniem świadczyć określony typ usługi (przedmiot świadczenia) na rzecz konkretnego biorcy. Tym samym zaistnienie świadczenia wymaga zaangażowania przynajmniej dwóch stron transakcji połączonych ze sobą określoną relacją: usługodawcy i usługobiorcy. Nie można mówić o świadczeniu (w rozumieniu przepisu art. 8 ust.1 ustawy o VAT), jeśli jest tylko jedna strona (wykonawca), a brak jest drugiej strony świadczenia (odbiorcy). W następstwie tego nie można mówić o czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Na gruncie tak skonstruowanych przepisów oraz analizy ww. przykładu zauważyć zatem należy, że dokonując transakcji wspólnego przedsięwzięcia (o którym mowa wyżej) żadna ze stron nie może być określana mianem usługodawcy ani usługobiorcy. Co więcej, nie ma możliwości wskazania wynagrodzenia przysługującego którejkolwiek ze stron, bowiem świadczenie to nie jest związane z osiągnięciem bezpośredniej korzyści przez którykolwiek z tych podmiotów. Powyższe wskazuje, że pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym wspólnikiem nie ma wzajemnego stosunku cywilnoprawnego, na mocy którego jedna ze stron obliguje się za wynagrodzeniem wykonać jakąkolwiek usługę na rzecz drugiej. A skoro brak jest odpowiedniego rodzaju relacji łączącej strony transakcji (świadczenie - wynagrodzenie) oznacza to, że w przypadku wspólnego przedsięwzięcia nie występuje świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji powyższego rozliczenie przez Wnioskodawczynię przychodu z udziału we wspólnym przedsięwzięciu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.). W świetle art. 353 § 2 ww. Kodeksu cywilnego, świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Tak więc, na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Zgodnie z artykułem 25 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie.

W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Co się tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie natomiast wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że czynność uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne;

wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy;

istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi;

odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zauważyć w tym miejscu należy, że umowa o współpracy nie występuje ani w prawie cywilnym, ani podatkowym. Stosownie do art. 353¹ ustawy Kodeks cywilny strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W świetle tego przepisu należy zatem przyjąć, że zawarcie umowy o współpracy w ramach wspólnego przedsięwzięcia jest możliwe na podstawie ww. przepisu, w ramach tzw. swobody umów.

Jednocześnie wskazać należy, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest wspólnikiem w dwuosobowej spółce jawnej, a w przyszłości wspólnicy spółki planują jej rozwiązanie bez dokonywania likwidacji i chcą osobno kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej w ramach odrębnych jednoosobowych przedsiębiorstw. Wnioskodawczyni planuje dystrybuować sprzęt medyczny, zaś drugi wspólnik będzie zajmował się sprzedażą mebli. Zmiana (podział działalności) nie będzie polegała na przeniesieniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Wspólnicy jako przedsiębiorcy, odkupią od spółki towary, które będą sprzedawać w ramach swoich działalności. Wnioskodawczyni wraz ze wspólnikiem zgodnie uznając wzajemny wkład w budowanie rynków obu przedmiotów działalności obecnej spółki jawnej planują, że przez okres 5 lat po rozwiązaniu spółki jawnej dzielić się będą zyskami osiąganymi w ramach przejętych działalności. Wspólnicy planują zawrzeć porozumienie regulujące zasady i terminy opisanych wypłat traktując, że prowadzenie przez nich działalności będzie stanowić w umówionym okresie wspólne przedsięwzięcie - dalej Porozumienie. W ramach wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawczyni uprawniona będzie do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej we własnym imieniu i na własny rachunek. Wspólnicy planują zawrzeć porozumienie na postawie ogólnych przepisów prawa cywilnego (art. 3531 kc.). Wspólne przedsięwzięcie polegać będzie na tym, że każdy ze wspólników prowadzić będzie indywidualną działalność gospodarczą stanowiącą kontynuację współpracy rozpoczętej w ramach spółki jawnej opartej o umowy z ustalonymi kontrahentami. W tym zakresie, wspólnicy będą ze sobą współpracować m.in. poprzez wzajemne kontakty z tymi kontrahentami, a także wymianę know-how. Podział osiąganych zysków będzie dotyczyć wyłącznie tych, które osiągane będą ze sprzedaży konkretnych produktów wymienionych w porozumieniu. Porozumienie określa zarówno sposób ustalenia zysku, jak i terminy wypłaty należnych kwot. Wspólne przedsięwzięcie zostało przez partnerów ograniczone czasowo (60 miesięcy). W ramach zawartego porozumienia partnerzy w takim samym stopniu będą zobowiązani zarówno do działania, jak i zaniechania. Będą zobowiązani m.in. do wzajemnego udostępniania praktycznych informacji handlowych, danych finansowych swoich działalności, niepodejmowania działalności konkurencyjnej. Każdy z partnerów będzie miał prawo przeglądania ksiąg podatkowych i innych dokumentów drugiego z partnerów. Partnerzy nie będą ponosić odpowiedzialności za zobowiązania drugiego z Partnerów, analogicznie do sytuacji występującej w spółce cichej. Każdy z partnerów będzie miał prawo przejęcia do swojego przedsiębiorstwa działalności drugiego partnera, jeśli ten zdecydowałby się na zakończenie jej prowadzenia np. ze względów zdrowotnych, rodzinnych itp.

Jak wcześniej wskazano, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. W niniejszej sprawie elementy powyższe występują.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega dana czynność a nie zaś wypłata udziału w zyskach.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z umową, w ramach której nastąpi wykonanie działań jak i zaniechań przez Wnioskodawczynię oraz byłego wspólnika określonych w Porozumieniu, za które strony ww. porozumienia otrzymają środki finansowe w określonej wysokości. Jak wynika bowiem z opisu sprawy w ramach zawartego porozumienia partnerzy w takim samym stopniu będą zobowiązani zarówno do działania, jak i zaniechania, jak również będą zobowiązani m.in. do wzajemnego udostępniania praktycznych informacji handlowych, danych finansowych swoich działalności, niepodejmowania działalności konkurencyjnej.

W zaistniałych okolicznościach dojdzie do zawiązania stosunku zobowiązaniowego, w którym Wnioskodawczyni będzie wykonywała czynności, o których mowa w przedmiotowym porozumieniu na rzecz byłego wspólnika i w zamian za nie dostanie określone wynagrodzenie. Jednocześnie były wspólnik będzie również zobowiązany do wykonywania czynności określonych w zawartym porozumieniu na rzecz Wnioskodawczyni, za które otrzyma środki finansowe w odpowiedniej wysokości. W omawianym przypadku dostrzegalny jest zatem stosunek łączący Wnioskodawczynię z byłym wspólnikiem, którzy na podstawie zawartego porozumienia zostaną zobowiązani do wzajemnego świadczenia usług polegającego na wykonywaniu określonych czynności, jak również na odstąpieniu (zaniechaniu) od wykonywania czynności wskazanych w ww. porozumieniu. W okolicznościach niniejszej sprawy będzie istniał zatem bezpośredni związek pomiędzy dokonywanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem.

W konsekwencji uznać należy, iż czynności do których zobowiąże się Wnioskodawczyni w ramach zawartego porozumienia będą stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawne wyłącznie dla Wnioskodawczyni, natomiast nie wywołuje skutków prawnych dla byłego wspólnika Wnioskodawczyni.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania czynności wykonywanych przez Wnioskodawczynię na rzecz byłego wspólnika za świadczenie usług oraz braku opodatkowania podatkiem VAT wypłat na rzecz byłego wspólnika stanowiących udział w zyskach. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin