Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.486.2020.2.JK
z 24 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2020 r. (data wpływu 17 grudnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2021 r. (data wpływu 11 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla refakturowanych usług obsługi dokumentacyjnej, opłat portowych oraz transportu towarów odbywającego się na trasie A – B świadczonych na rzecz kontrahentów zagranicznych z C – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla refakturowanych usług obsługi dokumentacyjnej, opłat portowych oraz transportu towarów odbywającego się na trasie A – B na rzecz kontrahentów zagranicznych z C. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 11 lutego 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym do transakcji wspólnotowych. Przedmiotem działalności Spółki jest handel hurtowy i detaliczny głównie artykułami motoryzacyjnymi, przemysłowymi, prowadzi agencję celną, magazyn celny w B. Wnioskodawca świadczy m.in. usługi składowania towaru na magazynie celnym gdzie odbiorcami są firmy zagraniczne głównie z C. Usługi składowania towaru na magazynie celnym opodatkowane są według stawki 23% jako usługi związane z nieruchomościami. Dodatkowo, z magazynem celnym są związane inne usługi, których dotyczy niniejsze zapytanie. Towary z krajów trzecich wpływają do portu. Z portu przyjeżdżają w tranzycie do magazynu celnego, nie są to towary firmy Wnioskodawcy tylko towary jego klientów, którzy z magazynu celnego zabierają je w tranzycie na C. Powstałe opłaty w porcie i dostawa do Wnioskodawcy to koszty klienta.

Faktury kosztowe w porcie wystawiane są na firmę Wnioskodawcy ponieważ to on zajmuje się obsługą w porcie ale nie są to jego bezpośrednie koszty, dlatego refakturowane są na klientów. Nie zawsze magazynowanie tego towaru jest na magazynie celnym Wnioskodawcy. Zdarza się tak, że po odprawie w porcie klient przekierowuje kontener z towarem w inne miejsce. Wnioskodawca koszty jakimi jest On obciążony refakturuje na klienta i wystawia fakturę za obsługę dokumentacyjną. Refaktury wystawiane przez Wnioskodawcę dotyczą tak jak ww. kosztów wszelkich opłat dokumentacyjnych, opłat portowych, transportu.

Faktury kosztowe, które Spółka refakturuje są wystawiane według różnych stawek VAT np. transport stawka 23% lub 0%, opłaty portowe 0%, import usług opodatkowany według stawki 23%. Refaktury, które wystawia Wnioskodawca na odbiorców zagranicznych, tj. głównie firmy z C są wystawiane według stawki 0% – refaktura kwoty netto 0%.

Dodatkowo w piśmie z dnia 11 lutego 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. refaktury wystawiane przez jego firmę dotyczą kosztów wszelkich opłat dokumentacyjnych powstałych w porcie, opłat portowych (THC, ISPS, opłata dokumentacyjna, demmurage, detention, itp.), transportu;
2. nie są refakturowane usługi związane z nieruchomością;
3. refakturowane usługi transportowe dotyczą tylko towarów, refakturowany transport odbywa się w zależności od tego w jakim porcie morskim znajduje się kontener z towarem i jest elementem transportu międzynarodowego i tak np.:
   • A – B,
   • D – B,
   • E – B,
   lub jeżeli klient (właściciel towaru) zdecyduje o innym miejscu na dostarczenie kontenera, inny magazyn celny niż magazyn Wnioskodawcy to faktury za koszty portowe i koszt transportu wystawione są na firmę Wnioskodawcy, a Wnioskodawca wtedy refakturuje te koszty na swojego klienta z C.
   Może zdarzyć się, że kontener z towarem zostanie przekierowany do magazynu celnego w innym kraju w UE. Towar jedzie w procedurze tranzytu za dokumentem T1 i listem przewozowym;
4. nabywcy usług refakturowanych przez Wnioskodawcę. nie posiadają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo stosuje na refakturze na kontrahenta zagranicznego kwotę netto i stawkę VAT 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o VAT nie zawiera definicji refakturowania. Refakturowanie polega na „przeniesieniu” pierwotnej faktury na inny podmiot – zmianie ulegają więc jedynie dane sprzedawcy i nabywcy. W takim przypadku efektem refakturowania jest nabycie, a następnie odprzedaż świadczonej usługi.

Problem refakturowania jest uregulowany w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, która z dniem 1 stycznia 2007 r. zastąpiła VI Dyrektywę. W art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE określono, podobnie jak w VI Dyrektywie, zasadę, zgodnie z którą w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Jeżeli zatem polska spółka na własny rachunek dokonuje zakupu usług, a następnie je refakturuje, należy przyjąć, że sama świadczy usługę.

Przepisem, który w sposób pośredni wskazuje na sposób rozliczenia czynności refakturowania, jest art. 8 ust. 2a ustawy VAT. Zgodnie z nim w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. W świetle powyższego uznaje się za fikcję prawną, że podmiot, który jedynie refakturuje usługę, sam ją nabył w swoim imieniu, a następnie odsprzedał. Naturalnie w rzeczywistości usługa jest świadczona na rzecz ostatecznego beneficjenta, na którego rzecz wystawiana jest refaktura. Przyjęcie powyższej koncepcji oznacza, że podmiot refakturujący jest traktowany tak, jakby samodzielnie wykonał usługę. Wiążą się z tym wszelkie konsekwencje podatkowe analogiczne do sytuacji, w której podatnik rzeczywiście taką usługę świadczy.

Wnioskodawca uważa, że prawidłowo stosuje na refakturze na kontrahenta zagranicznego stawkę VAT 0% dla kwoty netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium państwa członkowskiego – rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

Przez terytorium państwa trzeciego – na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy – rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z kolei, w świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

W tym miejscu należy wskazać, że na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 83 ust. 1 pkt 23 ustawy – stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług transportu międzynarodowego.

Natomiast stosownie do art. 83 ust. 3 ustawy – przez usługi transportu międzynarodowego, o których mowa w ust. 1 pkt 23, rozumie się:

1. przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów:
   1. z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej,
   2. z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium kraju,
   3. z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju (tranzyt),
   4. z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej lub z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju;
2. przewóz lub inny sposób przemieszczania osób środkami transportu morskiego, lotniczego i kolejowego:
   1. z miejsca wyjazdu na terytorium kraju do miejsca przyjazdu poza terytorium kraju,
   2. z miejsca wyjazdu poza terytorium kraju do miejsca przyjazdu na terytorium kraju,
   3. z miejsca wyjazdu poza terytorium kraju do miejsca przyjazdu poza terytorium kraju, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju (tranzyt);
3. usługi pośrednictwa i spedycji międzynarodowej, związane z usługami, o których mowa w pkt 1 i 2.
   
   

Jak stanowi art. 83 ust. 5 ustawy – dokumentami stanowiącymi dowód świadczenia usług, o których mowa w ust. 1 pkt 23, są w przypadku transportu:

1. towarów przez przewoźnika lub spedytora – list przewozowy lub dokument spedytorski (kolejowy, lotniczy, samochodowy, konosament morski, konosament żeglugi śródlądowej), stosowany wyłącznie w komunikacji międzynarodowej, lub inny dokument, z którego jednoznacznie wynika, że w wyniku przewozu z miejsca nadania do miejsca przeznaczenia nastąpiło przekroczenie granicy z państwem trzecim, oraz faktura wystawiona przez przewoźnika (spedytora), z zastrzeżeniem pkt 2;
2. towarów importowanych – oprócz dokumentów, o których mowa w pkt 1, dokument potwierdzony przez urząd celno-skarbowy, z którego jednoznacznie wynika fakt wliczenia wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów;
3. towarów przez eksportera – dowód wywozu towarów;
4. osób – międzynarodowy bilet lotniczy, promowy, okrętowy lub kolejowy, wystawiony przez przewoźnika na określoną trasę przewozu dla konkretnego pasażera.
   
   

Z kolei zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 marca 2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2020 r., poz. 527 z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem – obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się również do usług transportu towarów, jeżeli transport ten wykonywany jest w całości na terytorium kraju i stanowi część usługi transportu międzynarodowego.

Stosownie do § 6 ust. 2 rozporządzenia – przepisy ust. 1 pkt 1-3 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika odpowiednich dokumentów, o których mowa w art. 83 ust. 5 pkt 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym do transakcji wspólnotowych. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel hurtowy i detaliczny głównie artykułami motoryzacyjnymi, przemysłowymi, prowadzi agencję celną, magazyn celny w A. Wnioskodawca świadczy m.in. usługi składowania towaru na magazynie celnym gdzie odbiorcami są firmy zagraniczne głównie z C. Usługi składowania towaru na magazynie celnym opodatkowane są według stawki 23% jako usługi związane z nieruchomościami. Dodatkowo z magazynem celnym są związane inne usługi. Towary z krajów trzecich wpływają do portu. Z portu przyjeżdżają w tranzycie do magazynu celnego, nie są to towary Wnioskodawcy tylko towary jego klientów, którzy z magazynu celnego zabierają je w tranzycie na C. Powstałe opłaty w porcie i dostawa do Wnioskodawcy to koszty klienta.

Faktury kosztowe w porcie wystawiane są na Wnioskodawcę ponieważ to on zajmuje się obsługą w porcie ale nie są to jego bezpośrednie koszty, dlatego refakturowane są na klientów.

Nie zawsze magazynowanie tego towaru jest na magazynie celnym Wnioskodawcy. Zdarza się tak, że po odprawie w porcie klient przekierowuje kontener z towarem w inne miejsce. Wtedy Wnioskodawca koszty jakimi jest On obciążony refakturuje na klienta i wystawia fakturę za obsługę dokumentacyjną. Refaktury wystawiane przez Wnioskodawcę dotyczą kosztów wszelkich opłat dokumentacyjnych powstałych w porcie, opłat portowych i transportu.

Nie są refakturowane usługi związane z nieruchomością.

Refakturowane usługi transportowe dotyczą tylko towarów, refakturowany transport odbywa się w zależności od tego w jakim porcie morskim znajduje się kontener z towarem i jest elementem transportu międzynarodowego i tak np.:

• A – B,
• D – B,
• E – B

lub jeżeli klient (właściciel towaru) zdecyduje o innym miejscu na dostarczenie kontenera, inny magazyn celny niż magazyn Wnioskodawcy to faktury za koszty portowe i koszt transportu wystawione są na Wnioskodawcę, a On wtedy refakturuje te koszty na klienta z C.

Może zdarzyć się, że kontener z towarem zostanie przekierowany do magazynu celnego w innym kraju w UE.

Nabywcy usług refakturowanych przez Wnioskodawcę nie posiadają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla refakturowanych usług obsługi dokumentacyjnej, opłat portowych oraz transportu towarów odbywającego się na trasie A – B świadczonych na rzecz kontrahentów zagranicznych z C.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie w pierwszej kolejności miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ustawy.

Na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Stosownie do ust. 2 ww. przepisu, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powołanego przepisu ustawy wynika, że co do zasady usługa świadczona na rzecz podatnika, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Na podstawie art. 28f ust. 1a pkt 2 ustawy, miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika posiadającego na terytorium państwa trzeciego siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium państwa trzeciego stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości na terytorium kraju, jest terytorium kraju.

Odnosząc treść przepisu do analizowanej sprawy, wskazać należy, że jeżeli Wnioskodawca świadczy usługę transportu towarów, i transport w całości odbywa się na terenie kraju (np. na trasie D – B, E – B), a odbiorcą usługi jest podatnik posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa trzeciego (np. C), wówczas miejscem świadczenia (opodatkowania) takiej usługi jest terytorium kraju (Polska). Natomiast w sytuacji gdy Wnioskodawca świadczy usługę transportu towarów, i transport ten nie odbywa się w całości na terenie kraju (np. na trasie A – B), wówczas przepis art. 28f ust. 1a pkt 2 ustawy nie znajduje zastosowania.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że faktury wystawiane przez niego dotyczą usługi obsługi dokumentacyjnej oraz opłat portowych i transportu. Refakturowane usługi nie są związane z nieruchomością. Usługi transportowe dotyczą tylko towarów, refakturowany transport jest elementem transportu międzynarodowego i odbywa się na trasie A – B. Odbiorcami refakturowanych usług są firmy zagraniczne głównie z C, a nabywcy nie posiadają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Zatem, wskazane powyżej usługi są usługami do których nie znajdą zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia określone w przepisach art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy.

Mając na uwadze powyższą analizę przepisów stwierdzić należy, że miejscem świadczenia usługi obsługi dokumentacyjnej, opłat portowych oraz transportu towarów (odbywającego się na trasie A – B stanowiącego część transportu międzynarodowego), świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz podatników z C, którzy nie posiadają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, jest – zgodnie z zasadą ogólna wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – miejsce, w którym usługobiorca (nabywca) posiada siedzibę (tj. C).

W związku z powyższym ww. usługi (tj. obsługi dokumentacyjnej, opłaty portowe oraz transport towarów odbywający się na trasie A – B stanowiący część transportu międzynarodowego) nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju, na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy. Zatem Wnioskodawca nieprawidłowo stosuje stawkę podatku VAT 0% na fakturach dotyczących ww. usług świadczonych na rzecz kontrahentów zagranicznych z C.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla refakturowanych usług obsługi dokumentacyjnej, opłat portowych oraz transportu towarów odbywającego się na trasie A – B świadczonych na rzecz kontrahentów zagranicznych z C jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto, tutejszy organu informuje, że w niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla refakturowanych usług obsługi dokumentacyjnej, opłat portowych oraz transportu towarów odbywającego się na trasie A – B na rzecz kontrahentów zagranicznych z C. Natomiast w kwestii dotyczącej stanu faktycznego w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla refakturowanych usług transportu towarów odbywającego się na trasie D – B oraz E – B na rzecz kontrahentów zagranicznych z C zostało wydane odrębne rozstrzygniecie z dnia 24 lutego 2021 r. nr 0112-KDIL1-3.4012.509.2020.1.JK.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.