Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.810.2020.2.AK
z 16 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2020 r. (data wpływu 17 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej uznania, że przyznane świadczenia nie stanowią przychodu dla pracowników będących na pracy zdalnej, regulowanej ustawą COVID,
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej uznania, że przyznane świadczenia nie stanowią przychodu dla pracowników świadczących telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy,
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej uznania, że świadczenia na doposażenie miejsca pracy na potrzeby zgodności z BHP, przyznane pracownikom świadczącym telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• prawidłowe – w części dotyczącej uznania, że świadczenia za prąd i Internet, przyznane pracownikom świadczącym telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Trwająca od marca 2020 r. pandemia wpłynęła na to, że Wnioskodawca podobnie jak wielu innych polskich pracodawców, zdecydował się, tam gdzie jest to możliwie organizacyjnie, na znaczne ograniczenie pracy w warunkach biurowych i wprowadził w szerokim zakresie pracę zdalną, w trakcie której pracownicy wykonują swoje obowiązki z domu. Przepisy tzw. tarczy antykryzysowej (ustawa z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych; (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1842 z zm.; dalej: ustawa COVID)) już od samego początku pandemii umożliwiły bowiem pracodawcy polecenie pracownikowi wykonywanie pracy przez określony czas (także w sposób ciągły) poza miejscem jej stałego wykonywania, czyli polecić świadczenie pracy zdalnie.

Mając na uwadze zakładany dalszy rozwój pandemii i zwiększoną konieczność pracy zdalnej, jak również biorąc pod uwagę prawdopodobne utrzymanie się trendu pracy z domu również po zakończeniu pandemii, co znajduje swój wyraz w pracach Rządu nad zmianami w przepisach Kodeksu pracy planującymi wprowadzić regulacje dotyczące pracy zdalnej zastępujące aktualnie obowiązujące przepisy dotyczące telepracy, Wnioskodawca rozważa wprowadzenie regulacji wewnętrznych określających zasady przyznawania pracownikom świadczeń kompensujących zwiększenie poziomu ponoszonych przez pracownika kosztów będących następstwem świadczenia pracy poza biurem (w domu lub innym miejscu ustalonym z pracownikiem, które nie będzie siedzibą Wnioskodawcy), która na potrzeby wniosku nazwana będzie „pracą z domu”.

Aktualna sytuacja epidemiologiczna w Polsce skłania Wnioskodawcę jako przedsiębiorcę, którego celem jest efektywne zarządzanie zarówno stroną przychodową jak i kosztową, do podjęcia odpowiednich i odpowiedzialnych działań mających swoje przełożenie w ograniczeniu m.in. wykorzystywanej na potrzeby działalności powierzchni biurowej, a w związku z tym także ponoszenia opłaty z tytułu najmu powierzchni, wykorzystywania mediów (energia elektryczna, woda, Internet), usług o charakterze administracyjno-porządkowym (m.in. usługi firm sprzątających, opiekujących się zielenią, utylizacją makulatury niearchiwalnej, itp.), czy reorganizacji zasad i sposobu świadczenia pracy przez pracowników.

Wnioskodawca, którego przedmiot prowadzonej działalności umożliwia w szerokim zakresie wdrożenie modelu pracy opartym na aktualnych wytycznych w okresie trwającej pandemii wywołanej COVID-19, wpisując się jednocześnie w ramy trendu odpowiadającego zaleceniom rządu skierowanym do przedsiębiorców, zastanawia się nad stałym i niezależnym od okresu pandemii kontynuowaniem takiego modelu pracy, który będzie wykorzystywał sposób świadczenia pracy przez pracowników poza siedzibą pracodawcy, tj. wskazaną wyżej pracę z domu.

Rozważane są różne scenariusze nie tylko w zakresie sposobu (trybu) wykonywania pracy przez pracowników, ale także w zakresie rekompensowania ponoszonych przez pracowników kosztów wykonywania pracy w nowej formule (trybie), a wyrażających się w szczególności w zwiększeniu wysokości wydatków ponoszonych przez tych pracowników na media (prąd, Internet, itp.), a które to zwiększenie wynika z faktu wykonywania właśnie pracy z domu/mieszkania pracownika i stanowi naturalną konsekwencję wykonywania pracy w domu.

Wnioskodawca rozważa wdrożenie następujących modeli pracy:

1. praca zdalna (home office) – regulowana ustawą COVID,
2. telepraca (lub w przyszłości inne) – regulowana przepisami Kodeksu pracy, która na potrzeby wniosku nazywana będzie tylko telepracą.

W obu ww. modelach Wnioskodawca zakłada pracę w modelu hybrydowym –zakładającą różne proporcje liczby dni pracy zdalnej oraz dni pracy stacjonarnej w miesiącu ustalane w zależności od potrzeb i możliwości.

Ze względu na podstawową zasadę prawa pracy wskazującą, że to pracodawca ponosi koszty pracy i prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto kosztów związanych z tą działalnością nie powinien przerzucać na pracownika, Wnioskodawca rozważa dokonywanie na rzecz pracowników, zatrudnionych na umowę o pracę, zwrotów poniesionych przez nich kosztów związanych z wykonywaną na rzecz Wnioskodawcy pracą z domu.

Planowany zwrot ma być dokonywany w cyklu miesięcznym i ma mieć na celu rekompensatę kosztów zużycia prądu i Internetu (świadczenie za prąd i Internet).

Jednocześnie rozważane jest przyznanie jednorazowego świadczenia dla pracowników na doposażenie stanowiska pracy z domu, które przyznawane będzie z uwagi na uwarunkowania BHP (zachowanie właściwej pozycji w czasie pracy wymaga m.in. odpowiedniego krzesła, biurka, monitora, klawiatury, myszki), przy czym rozważane są cztery modele wypłaty takiego świadczenia:

1. wypłata świadczenia bez weryfikowania (dokumentowania) sposobu i celu jego wydatkowania przez pracownika,
2. wypłata świadczenia bez weryfikowania (dokumentowania) sposobu i celu jego wydatkowania przez pracownika, przewidująca proporcjonalny zwrot świadczenia przez pracownika w przypadku wcześniejszego rozwiązania stosunku pracy niż przyjęty u Wnioskodawcy okres funkcjonalności wyposażenia, miejsca pracy, na zakup którego przyznawane jest świadczenie albo okresu, na jaki zostanie przyznane świadczenie,
3. wypłata świadczenia w wysokości udokumentowanych przez pracownika wydatków na doposażenie stanowiska pracy, jednak nie wyższej niż ustalona przez Wnioskodawcę maksymalna kwota jednorazowego świadczenia przewidziana w zasadach/regulaminie,
4. wypłata świadczenia w wysokości udokumentowanych przez pracownika wydatków na doposażenie stanowiska pracy jednak nie wyższej niż ustalona przez Wnioskodawcę maksymalna kwota jednorazowego świadczenia przewidziana w zasadach/regulaminie, przewidująca proporcjonalny zwrot świadczenia przez pracownika w przypadku wcześniejszego rozwiązania stosunku pracy niż przyjęty u Wnioskodawcy okres funkcjonalności wyposażenia, miejsca pracy, na zakup którego przyznawane jest świadczenie albo okresu, na jaki zostało przyznane świadczenie.

Za koniecznością spełnienia tego świadczenia przemawia, podobnie jak np. w przypadku zapewnienia pracownikom wykonującym powyżej 4 godzin pracę przy monitorze komputerowym okularów ochronnych, konieczność wykonania ciążących na Wnioskodawcy obowiązków wynikających z przepisów dotyczących zasad higieny i bezpieczeństwa prawy.

W ocenie bowiem służb BHP Wnioskodawcy, nie tylko w czasie pracy zdalnej, ale także w przypadku form przewidzianych (dopuszczonych przez Kodeks pracy innych niż praca stacjonarna) obowiązują takie same (za wyjątkiem poruszonych w art. 67¹¹ KP) przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy, a w związku z tym Wnioskodawca powinien zapewnić urządzania i meble, które stanowią aktualne podstawowe wyposażenie stanowiska pracy stacjonarnej (krzesło, biurko, dodatkowy monitor, klawiaturę, itp.) i te elementy powinny być brane pod uwagę przy wycenie odpowiednich świadczeń związanych z pracą wykonywaną poza siedzibą pracodawcy (pracą w biurze). Pracodawca organizując bowiem stanowiska pracy w przestrzeni prywatnej pracownika nadal ponosi odpowiedzialność za jego organizację z uwzględnieniem zasad ergonomii, wyposażenia i zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.

Jednocześnie w myśl art. 207 § 2¹ KP koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników.

Warto podkreślić, że to wyłącznie pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy, o czym stanowi wprost art. 207 § 1 KP, a pracownik w ramach swojego podporządkowania i faktu kierownictwa pracodawcy zakładem pracy, zobowiązany jest do dostosowywania się do wiążących poleceń pracodawcy. Tym samym jeśli praca wykonywana jest poza biurem, ale na polecenie pracodawcy, to zgodnie z art. 100 § 1 KP, pracownik jest obowiązany stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę.

Organizując przestrzeń biurową Wnioskodawca ma możliwość takiego zaaranżowania miejsca pracy pracownika, aby ściśle wypełnić wymagania wynikające ze stosownych przepisów prawa. Ponadto stanowiska pracy są najczęściej standaryzowane tak, aby każdy z pracowników znajdujących się w tym samym pomieszczeniu, miał zapewnione takie samo wyposażenie biurowe (biurko, krzesło). Takiej możliwości Wnioskodawca, jak i każdy pracodawca w Polsce, nie ma już w przypadku organizacji miejsca pracy w domu pracownika. Taka ingerencja w miejscu zamieszkania pracownika nie znajduje bowiem podstaw prawnych i mogłaby być uznana za naruszenie tzw. miru domowego. Z tego względu również obecnie obowiązujące przepisy o telepracy wymagają zgody pracownika na kontrolę w miejscu wykonywania telepracy.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca rozważa wyłącznie formę pieniężną świadczenia. Dodatkowym argumentem przemawiającym za taką formą jest także wyeliminowanie konieczności obsługi logistycznej zamawiania i dostarczania pracownikom mebli biurowych i elementów sprzętu komputerowego, co jednocześnie przełoży się na ograniczenie kosztów związanych z wyposażeniem miejsca pracy pracownika i wypełni znamiona racjonalności ponoszonych kosztów.

Ponieważ charakter pracy pracowników Wnioskodawcy stanowi praca biurowa, podstawowym narzędziem pracy każdego pracownika jest komputer (zestaw komputerowy). Stał się on nie tylko narzędziem bezpośredniego wykonywania pracy (działania), ale także sprzętem zapewniającym możliwość komunikacji „na odległość”, uczestnictwa w szkoleniach organizowanych w formule on-line, spotkaniach zespołów, a także do przeprowadzania sprzedaży produktów i usług z wykorzystaniem video-sprzedaży i przy użyciu podpisu elektronicznego.

Powyższe kwestie pozwalają przyjąć, że zasadniczo przez pełen etat pracownicy zużywają zbliżoną, jeśli nie taką samą, ilość prądu, łącza internetowego, zwłaszcza, że w przypadku pracy stacjonarnej narzędzia pracy (sprzęt) są cały czas podłączone do źródła zasilania i zużywają prąd, a także – podobnie jak meble biurowe – ulegają ekonomicznemu i fizycznemu zużyciu.

Dokonując wyliczenia kwot świadczeń planowanych do przyznania pracownikom, Wnioskodawca przyjął następujące założenia:

1. świadczenie za prąd – wysokość została ustalona z wykorzystaniem danych posiadanych przez Wnioskodawcę, a tym samym wyliczenia oparte zostały na rzeczywistych, aczkolwiek historycznych, danych obrazujących zużycie prądu podczas świadczenia pracy przez pracowników, co znalazło swoje ujęcie w wyniku finansowym Wnioskodawcy.
   Warto także podkreślić, że obliczenia zostały dokonane w oparciu o prowadzony u Wnioskodawcy projekt „Stanowisko przyszłości”. Wyliczone średnie zużycie prądu przez komputery, przy założeniu 8 godzinnego dnia pracy i uwzględnieniu 22 dni pracy w miesiącu wynosi 6 PLN,
   
2. świadczenie za Internet – wysokość świadczenia oparta została na poziomie kosztu miesięcznego abonamentu obowiązującego u Wnioskodawcy, uzależnionego od limitu transferu danych i mieści się w przedziale 3,44 zł brutto – 8,36 zł brutto za miesiąc,
   
3. świadczenie na doposażenie miejsca pracy na potrzeby zgodności z przepisami BHP – wysokość została oszacowana na podstawie średnich cen dokonywanych nabyć przez Wnioskodawcę mebli biurowych, których koszt nabycia obejmuje także transport oraz ubezpieczenie.
   
   
   

Wnioskodawca pragnie jednocześnie zaznaczyć, że:

1. w przypadku świadczenia za ponadnormatywne niż przed wykonywaniem pracy z domu zużycie przez pracownika prądu czy Internetu, przy wyliczaniu wysokości świadczenia uwzględniać będzie liczbę dni faktycznie przepracowanych poza biurem (po wyłączeniu nieobecności takich jak urlop, zwolnienie chorobowe, itp.) i w takim przypadku wypłacać świadczenie nadal w cyklu miesięcznym, ale jako wypadkową stawki dziennej i liczby przepracowanych dni poza biurem,
2. planuje przeprowadzić szkolenia dla pracowników z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy w domu celem wskazania jak powinno wyglądać stanowisko pracy w domu, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego rozmieszczenia narzędzi pracy, odległości, oświetlenia, itp. Rozważane jest także potwierdzanie, pod rygorem odpowiedzialności, przez pracownika w formie oświadczenia (wraz z dołączonym zdjęciem), że jego stanowisko pracy odpowiada wymogom bhp.

Ponieważ w zależności od przyjętej kwalifikacji podatkowej planowanych do przekazywania pracownikom świadczeń zależą odpowiednie obowiązku podatkowe Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy świadczenia te podlegają opodatkowaniu i jeśli tak, to czy spełniać będą przesłanki pozwalające zastosować do nich przewidziane w UPDOF zwolnienia z opodatkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przyznawane pracownikom Wnioskodawcy wykonującym pracę z domu świadczenia za zużycie prądu i Internetu oraz na doposażenie miejsca pracy zgodnego z przepisami BHP, stanowią po stronie pracowników przychód ze stosunku pracy, w tym przychód z nieodpłatnych świadczeń?
2. Jeśli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to czy świadczenia za zużycie prądu i Internetu są objęte zwolnieniem z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 13 updof?
3. Jeśli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to czy świadczenia na doposażenie miejsca pracy zgodnego z przepisami BHP są objęte zwolnieniem z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 updof?

Niniejsza interpretacja dotyczy świadczeń przyznanych pracownikom będącym na pracy zdalnej, regulowanej ustawą COVID oraz świadczeń przyznanych pracownikom świadczącym telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy. Natomiast w zakresie świadczeń przyznanych pracownikom na podstawie planowanych zmian w przepisach Kodeksu pracy, zwanych przez Wnioskodawcę również telepracą – wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego nie sposób uznać, że pracownicy Wnioskodawcy uzyskują jakikolwiek przychód, w tym z nieodpłatnego świadczenia, w związku z zapewnieniem przez Wnioskodawcę:

1. zwrotu ponoszonych przez pracowników zwiększonych kosztów zużycia energii elektrycznej i prądu w związku ze świadczeniem pracy na rzecz Wnioskodawcy,
2. wyposażenia miejsca pracy zgodnego z przepisami Kodeksu pracy i przepisów w zakresie BHP dotyczących organizacji miejsca pracy wyposażonego w monitor komputerowy.

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy za nieprawidłowe i stwierdzenie, że świadczenia te stanowią po stronie pracowników przychód na gruncie UPDOF, to możliwe będzie zastosowanie zwolnienia z opodatkowania na mocy:

1. art. 21 ust. 1 pkt 13 UPDOF – w przypadku świadczenia za zużycie prądu i Internetu,
2. art. 21 ust. 1 pkt 11 UPDOF – w przypadku świadczenia na doposażenie miejsca pracy zgodnego z przepisami BHP.

Uzasadnienie

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania (na podstawie art. 9 ust. 1 UPDOF). Jednocześnie w art. 12 ust. 1 UPDOF wskazano, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty (…), jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W konsekwencji powyższego uznaje się za przychody każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego kluczowe jest określenie, czy wartość opisanych w stanie faktycznym świadczeń stanowiących zwrot poniesionych przez pracowników kosztów związanych z wykonywaniem pracy poza siedzibą pracodawcy stanowi przysporzenie (przychód) dla osób otrzymujących te świadczenia, a jeśli tak, to czy przychód ten będzie opodatkowany.

Planowane do realizacji przez Wnioskodawcę działania, ujęte w wewnętrznych regulacjach, w zakresie przyznawania i wypłaty pracownikom wykonującym pracę z domu świadczeń rekompensujących ponoszone przez nich w związku ze świadczeniem tej pracy koszty zużycia energii elektrycznej, Internetu i wydatki związane z wyposażeniem miejsca pracy tak, aby odpowiadało ono normom wynikającym z powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy, w tym przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, w ocenie Wnioskodawcy nie stanowią po stronie pracowników ani przychodu ze stosunku pracy, ani przychodu z innych źródeł, a także nie stanowią przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia od pracodawcy.

Powyższe wynika z faktu, że przedmiotowe świadczenia stanowią wyrażoną w pieniądzu wartość poniesionych przez pracownika wydatków w związku z realizacją, w formule pracy poza biurem, przeniesionych na pracownika obowiązków nałożonych na pracodawcę przez powszechnie obowiązujące przepisy prawa oraz to, że wypłata tych świadczeń pracownikom dokonywana jest nie tyle w interesie pracodawcy, co w związku z pokryciem wydatków ciążących właśnie na pracodawcy.

Tym samym nie zostanie spełniona także jedna z trzech przesłanek wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku [sygn. akt K 7/13], która umożliwiała ponadto rozważać zakwalifikowanie świadczenia do kategorii nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika.

Wynika to z faktu, że jedynie łączne spełnienie przesłanek wskazanych w wyroku TK pozwala uznać, że świadczenie stanowi przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Tematyka zapewniania nieodpłatnie różnego rodzaju świadczeń osobom wykonującym zadania na mocy umowy o pracę jest przedmiotem interpretacji organów podatkowych i wyroków sądów administracyjnych. W kwestii tej wypowiedział się właśnie Trybunał Konstytucyjny w wyroku K 7/13.

Trybunał analizował pojęcie nieodpłatnego świadczenia w dziedzinie podatku dochodowego od osób fizycznych, wskazując na okoliczności, które powinny być uwzględnione przy ocenie świadczenia i kwalifikowaniu go jako nieodpłatne. W wyroku tym Trybunał wskazał, że za przychód podatnika w związku z otrzymaniem nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane jedynie te świadczenia, które spełniają łącznie następujące kryteria:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą otrzymującego (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
   
2. po drugie, zostały spełnione w interesie otrzymującego (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie danej osobie (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Co istotne świadczenia wypłacane przez Wnioskodawcę będą stanowiły zwrot poniesionych wydatków (kosztów) przez pracowników w związku ze świadczeniem pracy z domu i to wydatków, do których poniesienia zobowiązany jest Wnioskodawca jako pracodawca, a jedynie przyjęty model rozliczeń przewiduje ich pierwotne finansowanie bezpośrednio przez pracowników. Nie zmienia to jednak charakteru i celu ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków, których pierwsza czynność materializuje się w działaniach podejmowanym przez pracownika. Nie dochodzi także, w związku z ich wypłatą, do przyrostu w majątku pracownika.

Tym samym świadczenia wypłacane przez Wnioskodawcę, jako z założenia wydatki poniesione przez pracodawcę, w jego interesie i w celu związanym z racjonalnie prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, nie pozwalają przyjąć, że w związku z dokonywaną przez Wnioskodawcę wypłatą świadczeń spełnione zostaną przesłanki stanowiące o uzyskaniu przez pracowników przychodu w rozumieniu UPDOF.

O powstaniu przychodu na gruncie UPDOF można wyłącznie powiedzieć w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie zwiększające stan jego majątku.

W analizowanym przypadku bezsprzecznie nie dojdzie do zwiększenia majątku pracownika, ponieważ podejmowane przez Wnioskodawcę działania mają charakter wyłącznie restytucyjny.

Obowiązek bowiem zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, zawarty w art. 97 pkt 4 KP, jest konstytucyjnym obowiązkiem pracodawcy i wynika z art. 66 ust. 1 Konstytucji RP, a ponadto stanowi także podstawową zasadę prawa pracy zawartą w art. 15 KP, rozwiniętą szczegółowo w art. 207–23715KP.

Zgodnie z art. 207 § 21 KP koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników.

Skoro w myśl art. 22 § 1 KP przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem, to znaczenie właściwe dla określenia „wyznaczone przez pracodawcę miejsce wykonywania pracy” i związanych z tym obowiązków pracodawcy, będzie miało także zastosowanie w stosunku do wskazanego jako tymczasowe lub stale miejsce pracy mieszkania pracownika zarówno w przypadku telepracy, jak i nawet w przypadku, gdy praca wykonywana jest na zasadzie pracy zdalnej regulowanej ustawą COVID. Zgodnie bowiem z ustawą COVID pracodawca może zlecić pracownikowi wykonywanie pracy w formule zdalnej, czyli poza siedzibą pracodawcy (w przypadku Wnioskodawcy poza biurem), co nie zmienia faktu, że jako pracodawca nadal odpowiada za zapewnienie odpowiednich i zgodnych z przepisami warunków wykonywania tej pracy.

Jeśli bowiem w myśl art. 304 § 1 KP osobie zatrudnionej na podstawie innego stosunku prawnego niż umowa o pracę pracodawca jest obowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, o których mowa w art. 207 § 2 KP, zarówno w zakładzie pracy, jak i miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także obowiązek taki ciąży w stosunku do osób prowadzących w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą, to nie można spod takiego obowiązku wyłączyć pracowników zatrudnionych na umowę o pracę tylko przez to, że wykonywanie obowiązków służbowych realizowane jest poza wyznaczonym w umowie miejscem pracy (w przypadku pracy zdalnej na mocy ustawy COVID), a tym bardziej pracowników zatrudnionych w ramach telepracy.

Obowiązek zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy nie ogranicza się jedynie do osób świadczących pracę na podstawie stosunku pracy, ale dotyczy również osób świadczących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy, jeżeli praca ta jest wykonywana w zakładzie pracy lub w miejscu określonym przez pracodawcę. Z sytuacją świadczenia pracy, przez osoby zatrudnione na umowę o pracę, w innym miejscu niż zakład pracy będziemy mieć do czynienia także w niniejszej sprawie.

Jeżeli sfinansowanie przez pracodawcę [w przypadku telepracy] łącza internetowego oraz kosztów energii potrzebnej do pracy sprzętu komputerowego, nie skutkuje powstaniem u pracownika przychodu ze stosunku pracy, to wykładnia celowościowa winna być rozpatrywana analogicznie także w przypadku pozostałych form wykonywania pracy z domu. Stanowi o tym bowiem art. 94 pkt 2 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawca ma obowiązek organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy. Tym samym skoro zapewnienie pracownikowi wykonującemu pracę w domu łącza internetowego niezbędnego do wykonywania tej pracy spoczywa na pracodawcy, to sfinansowanie przez pracodawcę łącza internetowego oraz kosztów energii potrzebnej do pracy sprzętu komputerowego, nie skutkuje powstaniem u pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Powyższy pogląd znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Administracji Skarbowej z 5 dnia stycznia 2019 roku [sygn. DPP13.8221.38.2017.GTM]. Skoro bowiem poniesione przez pracodawcę wydatki na sfinansowanie pracownikowi, wykonującemu pracę w domu, kosztów łącza internetowego oraz kosztów energii potrzebnej do pracy sprzętu internetowego jest wyłączone z kategorii kosztu kwalifikowanego działalności badawczo-rozwojowej, o którym mowa w art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako niespełniającego kryteriów pozwalających uznać je po stronie pracownika za należność z tytułu stosunku pracy, określonego w art. 12 ust. 1 UPDOF, to bezsprzecznie nie spełnia także automatycznie tych kryteriów w analizowanym przypadku. Przyjęcie odmiennej kwalifikacji prowadziłoby do rażącej i nieuzasadnionej zmiany kwalifikacji niezmieniającego swojego charakteru i rodzaju świadczenia, w zależności od tego, czy mamy do czynienia z ulgą po stronie pracodawcy, czy ulgą po stronie pracownika.

Dodatkowo to pracodawca, na mocy art. 94 pkt 2 KP, ma obowiązek organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy.

Niezależnie od powyższego, jeśli przykładowo zwroty pracownikom kosztów opłat parkingowych, które są ponoszone przez nich w związku z wykonywaniem pracy i dojazdem do pracy prywatnym samochodem, dokonywane w okresie stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii do czasu odwołania, nie stanowią przychodu podatkowego pracowników [por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 maja 2020 roku, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.344.2020.1.AC], to tym bardziej zwrot ponoszonych przez pracowników kosztów użycia prądu i Internetu w celu świadczenia pracy nie może stanowić przychodu po ich stronie.

W omawianym przypadku nie będziemy mieć także do czynienia z rozpoznaniem nieodpłatnego świadczenia po stronie pracowników w związku z dokonywanymi na ich rzecz przez Wnioskodawcę świadczeniami.

UPDOF zawiera otwarty katalog zdarzeń podlegających opodatkowaniu. Przychodami, w myśl legalnej definicji zawartej w art. 11 ust. 1 UPDOF, są, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 UPDOF, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Co istotne przychodami nie są przysługujące pracownikowi należności, ale przychód otrzymany lub postawiony do dyspozycji [wyłącznie w przypadku świadczenia pieniężnego]. Tym samym przychód, a w konsekwencji dochód, pojawia się dopiero wtedy, gdy podatnik otrzymuje pieniądze, albo kiedy pieniądze są postawione do jego dyspozycji, a nie w chwili samego stwierdzenia przez osobę zobowiązaną, że podatnikowi przysługuje należność w określonej wysokości.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, w myśl art. 12 ust. 1 UPDOF, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Dotyczy to w szczególności: wynagrodzenia zasadniczego, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatków, nagród, ekwiwalentów za niewykorzystany urlop i wszelkich innych kwot niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartości innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wobec braku ustawowej definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenie” należy odnieść się do rozumienia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych. W tym zakresie można wskazać uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r. (sygn. akt II FPS 7/10). NSA potwierdził w niej, m.in. że: „podatkowe pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zasięg niż w prawie cywilnym; obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podatnika, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.” Z perspektywy określenia zakresu pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” szczególnie istotne znaczenie mają kryteria wskazane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny analizował pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, wskazując na okoliczności, które powinny być uwzględnione przy ocenie świadczenia i uznania go za nieodpłatne. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przysporzenie może przybrać postać zarówno zwiększenia aktywów podatnika, jak i uniknięcia (zaoszczędzenia) wydatków, które podatnik musiałby ponieść. W tej ostatniej sytuacji, uzyskanie przychodu, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, nastąpi tylko pod warunkiem, że świadczenie rzeczywiście pozwoliło podatnikowi uniknąć wydatków.

Jak dalej wywiódł Trybunał Konstytucyjny, przesłanką uznania przysporzenia na rzecz podatnika za nieodpłatne świadczenie powodujące powstanie przychodu podatkowego jest zgoda podatnika na otrzymanie tego przysporzenia. Przysporzenie to musi być więc przyjęte przez podatnika na zasadzie dobrowolności. Wiąże się z tym także kolejna przesłanka uznania przysporzenia za nieodpłatne świadczenie, powodujące powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu, a mianowicie warunek, ażeby świadczenie to zostało poniesione wyłącznie w interesie podatnika otrzymującego to świadczenie.

Mając na uwadze sformułowane w orzecznictwie, wskazane wyżej kryteria, decydujące o wystąpieniu nieodpłatnego świadczenia, należy stwierdzić, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym, nie zostaną spełnione kryteria powodujące wystąpienie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Ponadto, jeżeli w okresie trwania pandemii COVID, na mocy art. 3 ust. 4 tarczy antykryzysowej narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca, w ocenie Wnioskodawcy zasada ta wyznacza jednocześnie docelowy kierunek realizacji tej powinności jako wyłącznie obowiązku pracodawcy, także w okresie po ustaniu pandemii. Znajduje to także swoje umocowanie w projekcie zmian do Kodeksu pracy z dnia 18 września 2020 roku, w którym czytamy, że w myśl art. 6725 § 1 pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi wykonującemu pracę zdalną materiały i narzędzia niezbędne do wykonywania pracy zdalnej; pokryć koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją narzędzi oraz zapewnić pracownikowi wykonującemu pracę zdalną pomoc techniczną i niezbędne szkolenia w zakresie obsługi narzędzi.

Reasumując tę część analizy należy wskazać, że świadczenia za zużycie prądu i Internetu oraz na doposażenie miejsca pracy zgodnego z przepisami BHP, nie stanowią po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy.

W przypadku uznania powyższego stanowiska Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzić należy, że wypłacane przez Wnioskodawcę świadczenia miesięczne stanowiące rekompensatę za zużycie prądu i Internetu, będą mogły zostać objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 UPDOF zgodnie, z którym wyłączone z opodatkowania są kwoty ekwiwalentów za zużycie przez pracownika celem świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, własnego sprzętu, materiału i narzędzi.

Pracodawca ma możliwość, a nawet powinność, wypłacenia ekwiwalentu pieniężnego z tytułu używania przez pracownika własnych narzędzi, materiałów lub sprzętu. Jeśli bowiem pracownikowi wykonującemu pracę w formie telepracy pracodawca ma obowiązek, zgodnie z art. 6711 § 1 pkt 3 KP, pokryć koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją sprzętu wykorzystywanego do realizacji obowiązków służbowych, to brak możliwości zastosowania tych regulacji także w stosunku do pracowników wykonujących pracę, na polecenie pracodawcy, w formule pracy zdalnej regulowanej ustawą COVID, pozostawałoby w sprzeczności nie tylko z wykładnią celowościową tego przepisu, ale także stanowiłoby wyraz nierównego traktowanie pracowników w zależności od formy wskazania (ujęcia) w ramach stosunku pracy miejsca jej świadczenia poza siedzibą pracodawcy.

Należy także podkreślić, że czasowa zmiana miejsca świadczenia pracy dokonywana jest na wniosek/polecenie pracodawcy, a tym samym brak odpowiednich regulacji prawnych w tym zakresie nie może powodować przeniesienia kosztów na pracowników i to kosztów, do których poniesienia zobowiązany jest pracodawca, które ponosi w przypadku świadczenia pracy przez pracowników w siedzibie, i które są nieodłącznym elementem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy do ustalenia ekwiwalentu za zużycie prądu i Internetu należy także odwołać się do przepisów dotyczących telepracy. Zgodnie z art. 6711 § 3 KP, ustalając kwotę ekwiwalentu należy wziąć pod uwagę: normy zużycia sprzętu, udokumentowane ceny rynkowe, ilość materiału zużytego na potrzeby pracodawcy i jego ceny rynkowe.

Mając powyższe na uwadze, przeprowadzona przez Wnioskodawcę kalkulacja wysokości ekwiwalentu za zużycie przez pracowników prądu i Internetu spełnia powyższe przesłanki, a tym samym świadczenia te będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 13 UPDOF.

Zastosowanie ww. zwolnienia możliwe jest wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione zostają łącznie poniższe warunki wskazane w tym przepisie, a mianowicie:

1. ekwiwalent będzie wypłacony w pieniądzu,
2. kwota ekwiwalentu będzie odpowiadała poniesionym przez pracownika wydatkom,
3. narzędzia, materiały lub sprzęt będą stanowić własność pracownika,
4. narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika będą wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

Istotnym zatem z punktu widzenia przepisu będzie ustalenie, czy kwota ekwiwalentu koreluje z rzeczywistym poniesieniem wydatku przez pracownika ponieważ istotą ekwiwalentu jest zrównoważenie faktycznego używania przez pracownika swojego sprzętu (narzędzi, materiałów) do wykonania powierzonych jemu, w ramach stosunku pracy, obowiązków/zadań. Przepisy nie zakreślają kwotowych granic ekwiwalentu, co pozwala przyjąć, że wartość ekwiwalentu objętego zwolnieniem powinna być ustalona w kwotach realnych uwzględniających nakład pracy i aktualne koszty, a przy jego wyliczeniu znaczenie ma rodzaj, wartość, częstotliwość wykorzystywania sprzętu pracownika na potrzeby pracodawcy, stopień zużycia sprzętu, a ponadto ustala się ją jako odpowiadającą wartości użyczenia rzeczy z punktu widzenia racjonalnie działającego pracodawcy.

W piśmiennictwie wskazuje się, że w celu oszacowania wartości ekwiwalentu pracodawca ustalić musi szereg elementów składających się na określenie wartości używania sprzętu, której równoważnikiem ma być właśnie wypłacony ekwiwalent, i są to m.in. ilość roboczogodzin używania danego sprzętu, normy zużycia używanych narzędzi, ceny wynikające z ewidencji księgowej zakładu pracy [por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 roku, sygn. akt I SA/Wr 59/07; wyrok SA w Łodzi z dnia 11 lutego 2016 roku, sygn. akt III AUA 259/15].

Dopiero jeżeli kwota ekwiwalentu będzie zbyt wysoka i tym samym nieadekwatna, wówczas od takiej kwoty pracodawca ma obowiązek odprowadzić zarówno składki ZUS, jak i podatek do urzędu skarbowego.

O tym, że ekwiwalent, wbrew słownikowemu znaczeniu tego wyrazu, nie zawsze musi oznaczać zwrot faktycznie poniesionych wydatków przez pracownika, a tym samym jako kwotę ekwiwalentu można przyjąć z góry określoną sumę, która spełni przesłanki warunkujące uznanie jej za ekwiwalent wskazał w interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w dniu 14 lipca 2016 roku (sygn. akt IPPB2/4511-401/16- 3/MK1).

Chociaż użycie energii elektrycznej celem wykonania czynności na rzecz pracodawcy, nie wypełnia definicji zużycia materiałów, narzędzi czy sprzętu (zgodnie z ich słownikową definicją), niemniej jednak w przypadku pracy wykonywanej przy użyciu komputera, nie da się uznać, że komputer bez źródła zasilania prądem będzie narzędziem zdatnym do wykonywania (świadczenia) pracy, podobnie jak internet (wykorzystanie łącza) jako nierozerwalnie związany z wykorzystywaniem i używaniem komputera, o czym Minister Finansów wskazał, zmieniając interpretację indywidualną DISK w Warszawie z dnia 9 lutego 2009 roku, sygn. IPPB2/415-1553/08- 2/MK.

Przez pryzmat powyższego przyjęty i podany we wniosku sposób kalkulacji tego ekwiwalentu na potrzeby Wnioskodawcy, z punktu widzenia rodzaju i charakteru pracy pracowników biurowych, spełnia przesłanki do uznania wyliczonych kwot za odpowiadające faktycznemu zużyciu prądu i Internetu przez pracowników, bez konieczności indywidualizowania tych wartości w stosunku do każdego pracownika z osobna.

Ponadto należy podkreślić, że wartości te i ich kalkulacja w żaden sposób nie pozwalają przyjąć, że w przyznawanych pracownikom kwotach znajdują się elementy ukrytego wynagrodzenia za pracę, których włączenie do kwoty ekwiwalentu miałoby pozwolić na uniknięcie opodatkowania tak wypłacanego świadczenia.

W przypadku świadczenia tytułem zwrotu poniesionych przez pracownika wydatków na doposażenie miejsca pracy należy podkreślić, że spełnienie przez Wnioskodawcę świadczenia na doposażenie ustalonego z pracownikiem i wskazanego w umowie (w przypadku telepracy) czy w poleceniu (w przypadku pracy zdalnej w reżimie ustawy COVID) miejsca świadczenia pracy poza siedzibą pracodawcy, stanowi wykonanie ciążących na pracodawcy obowiązków z zakresu prawa pracy.

Rozporządzenie BHP definiuje, w § 2 pkt 2, stanowisko pracy jako przestrzeń pracy, wraz z wyposażeniem w środki i przedmioty pracy, obejmującym:

1. wyposażenie podstawowe, w tym monitor ekranowy, klawiaturę lub inne urządzenia wejściowe, jednostkę centralną lub stację dyskietek,
2. wyposażenie dodatkowe, w tym drukarkę, skaner, mysz, trackball,
3. wyposażenie pomocnicze, w tym stół, krzesło, uchwyt na dokument, podnóżek.

Przywoływane w uzasadnieniu przez Wnioskodawcę przepisy Kodeksu Pracy, w szczególności art. 6711 oraz art. 207, nakazują pracodawcy zapewnić ochronę zdrowia i życia pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.

Ryczałtowe określenie wysokości świadczenia znajduje swoje pośrednie umocowanie w art. 21 ust. 1 pkt 11 UPDOF. Zwolnieniu z opodatkowania, na mocy wspomnianego przepisu, podlegają świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Ani UPDOF, a nie przepisy wykonawcze nie zawierają zasad ich wyliczenia, a tym samym dopuszczalne jest przyjęcie dowolnej kwoty ustalonej np. w regulaminie obowiązującym u pracodawcy czy innych przepisach wewnętrznych regulujących zasady przyznawania świadczenia.

Takie zasady obowiązują przykładowo w sytuacji refundacji pracownikom wydatków poniesionych na zakup okularów korekcyjnych, jeśli wykonują oni prace przy monitorze komputerowym przez co najmniej 4 godziny na dobę, a ze wskazania lekarskiego wynika, że praca taka może odbywać się wyłącznie z użyciem szkieł korekcyjnych. Powyższe znajduje swoje umocowanie w § 8 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Rozporządzenie BHP). Przepis ten stanowi o warunkach koniecznych do spełnienia, aby pracodawca był zobowiązany do przyznania takiego świadczenia, niemniej jednak pozostawia swobodę w kształtowaniu wysokości tego świadczenia.

Tym samym pracodawca ma prawo do wdrożenia regulacji w tej kwestii i ustalenia kwoty takiej refundacji.

Pracodawca nie musi pokrywać pełnego kosztu zakupu okularów korekcyjnych bez względu na ich cenę, która w głównej mierze jest uzależniona od marki oprawek oraz dodatkowych właściwości szkieł. Brak jest podstaw do obciążania pracodawcy kosztami zakupu ekskluzywnych okularów korekcyjnych. Jednocześnie pracodawca nie może żądać zwrotu wypłaconej refundacji lub jej części w przypadku, gdy w pewien czas po jej otrzymaniu ustaje z pracownikiem stosunek pracy, bez względu na sposób i tryb jego ustania. Ponieważ okulary nie są środkiem ochrony indywidualnej, a tym samym nie służą ochronie oczu lecz korekcji wzroku, nie stanowią mienia powierzonego przez pracodawcę z obowiązkiem zwrotu albo do rozliczenia się, na zasadach przewidzianych w art. 124 KP. Zatem w przypadku ustania stosunku pracy, pracownik nie jest zobowiązany zwracać pracodawcy ani samych okularów, ani też „niezamortyzowanych” kosztów refundacji ich zakupu.

Powyższa norma celowościowa, którą bez wątpienia można przenieść na grunt analizowanego zagadnienia, pozwala przyjąć, że świadczenie na doposażenie miejsca pracy w domu pracownika tak, aby spełniało ono minimalne wymagania przewidziane przepisami Kodeksu pracy czy Rozporządzenia BHP, nie musi odpowiadać faktycznym i rzeczywistym kosztom poniesionym przez pracownika, ale może być ustalone w takiej wysokości, jaka odpowiada cenie poszczególnych elementów jego wyposażenia w wersji podstawowej, tj. spełniającej minimalne parametry, w oparciu m.in. o ceny ich nabycia.

Przyjęta przez Wnioskodawcę kalkulacja opiera się na średnich cenach zakupu wyposażenia miejsca pracy pracownika i mieści się w przedziale 80-100% aktualnie ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów standardowego wyposażenia miejsca pracy pracownika biurowego. Ponadto kalkulacja ta oraz zasady przyznawania świadczenia uwzględniają wymierny wyznacznik zużywania sprzętu w czasie (czasową i ekonomiczną przydatność/„żywotność” krzesła, biurka, monitora, etc.). Tym samym świadczenie to może być przyznawane nie częściej, niż po upływie ekonomicznego zużycia sprzętu, na który dokonana została refundacja.

Także w przypadku braku dokonywania zwrotu pracownikowi rzeczywistej kwoty poniesionych przez niego wydatków na doposażanie miejsca pracy nie zmienia faktu, że zwracane pracownikowi wydatki stanowią spełnienie nałożonych na pracodawcę obowiązków zapewnienia miejsca pracy zgodnego z przepisami BHP, bowiem w przeciwieństwie do pracy wykonywanej w siedzibie Wnioskodawcy, pracownik może wykorzystywać stanowisko pracy w domu także do celów prywatnych, a tym samym brak jest uzasadnienia i celowości do pełnego pokrywania poniesionych przez pracownika wydatków, podobnie jak ma to miejsce w przypadku refundacji nabycia okularów korekcyjnych.

Jednocześnie w przypadku ustania stosunku pracy z pracownikiem przed upływem przyjętego u Wnioskodawcy okresu funkcjonalności wyposażenia miejsca pracy, na zakup którego przyznawane jest świadczenie, i brakiem rozliczania z pracownikiem tego świadczenia, po stronie pracownika także nie powstanie przychód.

Powyższe oznacza zatem, że w tej sytuacji także po stronie pracownika nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, ponieważ zapewnienie pracownikowi bezpiecznych warunków pracy i koszty działań podejmowanych w tym zakresie przez pracodawcę, nie mogą w żaden sposób obciążać pracownika, o czym stanowi art. 207 § 21 KP.

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w powyższym zakresie za nieprawidłowe, Wnioskodawca pragnie wskazać, że przewidywane jest też wdrożenie proporcjonalnego rozliczenia otrzymanego świadczenia z pracownikiem, z którym ustał stosunek pracy przed upływem przyjętego u Wnioskodawcy okresu wykorzystania i przydatności wyposażenia. Tym samym świadczenie takie, jako nieposiadające charakteru definitywnego, nie będzie stanowiło przychodu do czasu ustania stosunku pracy.

Mimo, że nie wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 UPDOF za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego, bowiem przychód jest w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Pozwala to przyjąć, że wszystkie kwoty otrzymywane tytułem zwrotnym w całości lub w części, nie są zaliczane do przychodów podatkowych. Dopiero z chwilą upadku/wygaśnięcia przesłanki zwrotu świadczenia, rozpoznawany jest moment osiągnięcia przychodu podatkowego.

W takiej sytuacji Wnioskodawca będzie obliczał kwotę podlegającą zwrotowi jako proporcję pozostałych po ustaniu stosunku pracy miesięcy w przyjętym okresie używalności sprzętu. Zatem na dzień otrzymania świadczenia nie będzie ono posiadało cechy definitywności, a tym samym nie będzie mogło zostać rozpoznane za przychód. Dopiero ustanie stosunku pracy i dokonanie rozliczenia będzie mogło w takim przypadku stanowić o powstaniu po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu w wysokości świadczenia niepodlegającego zwrotowi. Alternatywnym rozwiązaniem jest rozpoznawanie w części po stronie pracownika przychodu na zakończenie każdego przepracowanego roku bądź roku podatkowego.

Warto jednocześnie nadmienić, że przyjęte przez Wnioskodawcę konkluzje pozostają w zgodzie także ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów przytoczonym w artykule pt. „Ekwiwalent przy zdalnej pracy bez PIT” [A. Pokojska, w: Dziennik Gazeta Prawna z dnia 28 września 2020 roku], w którym czytamy, że „MF wskazało, że „pracownik może używać środków pracy, których nie zapewnił mu pracodawca, pod warunkiem że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych oraz innych tajemnic prawnie chronionych – w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych – a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę”. Przy czym przepis ten, jak wskazuje MF, pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. „Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika” – przyznało MF. Dlatego też niezależnie od formy, w jakiej pracodawca zapewnia narzędzia i materiały potrzebne pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, otrzymane przez pracownika świadczenia, na gruncie przepisów ustawy o PIT nie stanowią jego przychodu. „Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu” - wyjaśnił resort finansów.” Choć jest to informacja ujęta w artykule prasowym, to przez pryzmat normy wyrażonej w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe, dziennikarz jest zobowiązany zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło. W przywołanym artykule jako źródło wskazane została odpowiedź z Ministerstwa Finansów. Przywołanie tego źródła oraz prawidłowość (rzetelność) treści nie została do dnia dzisiejszego zakwestionowana przez Ministerstwo Finansów, a tym samym pozwala to uznać te informacje za stanowiące aktualny pogląd Ministerstwa Finansów.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy żadne z wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego świadczeń, które Wnioskodawca planuje wypłacać pracownikom, nie spełnia przesłanek pozwalających uznać je za przychód ze stosunku pracy, w tym nieodpłatne świadczenie. Ich realizacja będzie dokonywana bowiem w celu wypełnienia ustawowych obowiązków pracodawcy, wynikających w szczególności z przepisów Kodeksu pracy i rozporządzenia BHP, a ich kwalifikacja podatkowa będzie zgodna z aktualnym poglądem prezentowanym przez Ministerstwo Finansów.

W związku z powyższym, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska co do oceny konsekwencji podatkowych przedstawionego zdarzenia przyszłego w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej uznania, że przyznane świadczenia nie stanowią przychodu dla pracowników będących na pracy zdalnej, regulowanej ustawą COVID,
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej uznania, że przyznane świadczenia nie stanowią przychodu dla pracowników świadczących telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy,
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej uznania, że świadczenia na doposażenie miejsca pracy na potrzeby zgodności z BHP, przyznane pracownikom świadczącym telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• prawidłowe – w części dotyczącej uznania, że świadczenia za prąd i Internet, przyznane pracownikom świadczącym telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje przyznać pracownikom będącym na pracy zdalnej regulowaną ustawą COVID, oraz pracownikom świadczącym telepracę regulowaną przepisami Kodeksu pracy, następujące świadczenia:

• świadczenie za prąd,
• świadczenie za Internet,
• świadczenie na doposażenie miejsca pracy na potrzeby zgodności z BHP.

Dokonując wyliczenia kwot świadczeń planowanych do przyznania pracownikom, Wnioskodawca przyjął następujące założenia:

1. świadczenie za prąd – wysokość została ustalona z wykorzystaniem danych posiadanych przez Wnioskodawcę, a tym samym wyliczenia oparte zostały na rzeczywistych, aczkolwiek historycznych, danych obrazujących zużycie prądu podczas świadczenia pracy przez pracowników, co znalazło swoje ujęcie w wyniku finansowym Wnioskodawcy. Obliczenia zostały dokonane w oparciu o prowadzony u Wnioskodawcy projekt „Stanowisko przyszłości”.
2. świadczenie za Internet – wysokość świadczenia oparta została na poziomie kosztu miesięcznego abonamentu obowiązującego u Wnioskodawcy, uzależnionego od limitu transferu danych,
3. świadczenie na doposażenie miejsca pracy na potrzeby zgodności z przepisami BHP – wysokość została oszacowana na podstawie średnich cen dokonywanych nabyć przez Wnioskodawcę mebli biurowych, których koszt nabycia obejmuje także transport oraz ubezpieczenie.

W niniejszej sprawie odrębnego rozpatrzenia wymagają wynikające z przedstawionego zdarzenia przyszłego następujące sytuacje:

1. świadczenia przyznane pracownikom będącym na pracy zdalnej, regulowanej ustawą COVID,
2. świadczenia przyznane pracownikom świadczącym telepracę, regulowaną przepisami Kodeksu pracy.

Odnosząc się do sytuacji Nr 1, tj. świadczeń przyznanych pracownikom będącym na pracy zdalnej, regulowanej ustawą COVID, należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca (art. 3 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy, przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej czy wody, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie stwierdzić należy, że w sytuacji zlecenia pracy zdalnej, na podstawie ww. przepisów ustawy z dnia 2 marca 2020 r., w związku z regulacją wynikającą z art. 3 ust. 4, zgodnie z którą obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie pracownikowi narzędzi i materiałów potrzebnych do pracy zdalnej stwierdzić należy, że świadczenia za prąd, Internet i na doposażenie miejsca pracy na potrzeby zgodności z BHP nie będą stanowiły przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednocześnie nie udziela się odpowiedzi na zawarte we wniosku pytanie Nr 2 i Nr 3 dotyczące pracowników będących na pracy zdalnej, gdyż Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi w sytuacji uznania jego stanowiska w odniesieniu do pytania Nr 1 za nieprawidłowe.

W odniesieniu do wypłaty świadczeń, które dotyczą pracowników wykonujących telepracę, należy wskazać, że zasady dotyczące telepracy określone zostały w Rozdziale IIb, art. 675-6717 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.). Należy podkreślić, że chodzi o świadczenia przyznane przez pracodawcę pracownikom świadczącym telepracę uregulowaną obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy.

Jak wynika z art. 675 § 1 ww. Kodeksu, praca może być wykonywana regularnie poza zakładem pracy, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną (telepraca).

Telepracownikiem jest pracownik, który wykonuje pracę w warunkach określonych w § 1 i przekazuje pracodawcy wyniki pracy, w szczególności za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej (art. 675 § 2 ww. Kodeksu).

Jak stanowi art. 6711 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany:

1. dostarczyć telepracownikowi sprzęt niezbędny do wykonywania pracy w formie telepracy, spełniający wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego,
2. ubezpieczyć sprzęt,
3. pokryć koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją sprzętu,
4. zapewnić telepracownikowi pomoc techniczną i niezbędne szkolenia w zakresie obsługi sprzętu

– chyba że pracodawca i telepracownik postanowią inaczej, w odrębnej umowie, o której mowa w § 2.

Dodatkowo zgodnie z art. 6711 § 2 pkt 1 ww. Kodeksu, pracodawca i telepracownik mogą, w odrębnej umowie, określić w szczególności zakres ubezpieczenia i zasady wykorzystywania przez telepracownika sprzętu niezbędnego do wykonywania pracy w formie telepracy, stanowiącego własność telepracownika, spełniającego wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego.

Ponadto zgodnie z art. 6711 § 3 Kodeksu pracy, w przypadku, o którym mowa w § 2 pkt 1, telepracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości określonej w porozumieniu lub regulaminie, o których mowa w art. 676, lub w umowie, o której mowa w § 2. Przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu bierze się pod uwagę w szczególności normy zużycia sprzętu, jego udokumentowane ceny rynkowe oraz ilość wykorzystanego materiału na potrzeby pracodawcy i jego ceny rynkowe.

W praktyce pracodawcy, w ramach ciążących na nich obowiązków dotyczących zapewnienia sprzętu niezbędnego do wykonywania telepracy, często wypłacają pracownikom ekwiwalent za używanie sprzętu będącego własnością pracownika.

Niewątpliwie zatem w przypadku pracowników świadczących telepracę, której wykonywanie w tej formie nie jest spowodowane szczególną sytuacją, jaką jest np. stan epidemii, wypłacone świadczenie na doposażenie miejsca pracy, będzie stanowić przychód pracownika, którego źródłem jest art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z powyższego przepisu wynika, że kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku po spełnieniu łącznie następujących warunków:

• ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
  

• kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
  

• narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
  

• narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.
  
  
  

Zwolnione od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych są m.in. świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty za te świadczenia otrzymane przez pracowników oraz w określonych przypadkach osoby pozostające w stosunku służbowym, tj. m.in. ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność (art. 21 ust. 1 pkt 13 updof). Ekwiwalenty te wypłacane są na podstawie układów zbiorowych pracy, regulaminów pracy, lub postanowień indywidualnych umów o pracę. Zwolnienie przysługuje wyłącznie gdy ekwiwalent jest pieniężny, a używane narzędzia są własnością pracownika.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy ekwiwalent spełniać będzie wskazane przesłanki, a więc będzie wypłacany w pieniądzu i będzie odpowiadał poniesionym przez pracowników wydatkom w związku z doposażeniem miejsca pracy na potrzeby zgodności z BHP, które to doposażenie stanowić będzie ich własność oraz będzie wykorzystywane przez pracowników do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, to wypłacany ekwiwalent będzie zwolniony od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Używanie sprzętu – komputera jest nierozerwalnie związane z wykorzystywaniem sieci internetowej. W konsekwencji należy uznać, że refundacja abonamentu za Internet nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zwrot telepracownikowi poniesionych kosztów za świadczenie za Internet oraz świadczenie za prąd stanowi przychód pracownika, którego źródłem jest art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zastosowania zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wypłacanych świadczeń za prąd i Internet jest prawidłowe, natomiast w części dotyczącej zastosowania zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, do świadczeń na doposażenie miejsca pracy na potrzeby zgodności z przepisami BHP jest nieprawidłowe, gdyż świadczenia te korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy. Należy również podkreślić, że ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczy wyłącznie świadczeń przyznanych przez pracodawcę pracownikom świadczącym telepracę uregulowaną obowiązującymi przepisami Kodeksu pracy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one innych stanów faktycznych niż będący przedmiotem niniejszej interpretacji. Ponadto w odniesieniu do powołanych wyroków Sądów, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego, nie negując jednak orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.