Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.154.2017.11.SJ
z 19 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 1042/17 (data wpływu 30 grudnia 2020 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 września 2020 r., sygn. akt II FSK 1356/18 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2017 r. (data wpływu 13 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu poniesionych wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników do celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu poniesionych wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników do celów prywatnych.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 11 sierpnia 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną nr 0113-KDIPT2-3.4011.154.2017.1.IS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu poniesionych wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników do celów prywatnych.

W interpretacji Organ stwierdził m.in., że doliczona pracownikom wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia z tytułu umożliwienia im korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ pracownik będzie korzystał z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności, zastosowanie znajdą przepisy art. 12 ust. 2a i 2b ww. ustawy. Ponadto, niezależnie od powyższego, w związku z tym, że koszt zużytego przez pracowników na cele prywatne paliwa zostanie opłacony przez Wnioskodawcę, pracownicy uzyskają dodatkowy przychód ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 3, tj. wg zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego Wnioskodawca, jako płatnik od wartości innych nieodpłatnych świadczeń w postaci wartości paliwa pokrytej przez Wnioskodawcę za pracowników, będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i 38 ww. ustawy.

Na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych z dnia 11 sierpnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.154.2017.1.IS Wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika wniósł za pośrednictwem tutejszego Organu skargę z dnia 22 sierpnia 2017 r. (nadaną w dniu 22 sierpnia 2017 r., data wpływu 25 sierpnia 2017 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 1042/17 (data wpływu 12 lutego 2018 r.) uchylił ww. interpretację indywidualną.

Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 1042/17, Organ podatkowy wniósł pismem z dnia 12 marca 2018 r., nr 0110-KWR5.4021.24.2018.2, do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

W dniu 16 listopada 2020 r. do tutejszego Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 września 2020 r., sygn. akt II FSK 1356/18, oddalający skargę kasacyjną Organu podatkowego.

Następnie w dniu 30 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 1042/17 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

W związku z powyższym, wniosek z dnia 8 czerwca 2017 r. (data wpływu 13 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu poniesionych wydatków na zakup paliwa do samochodów służbowych wykorzystywanych przez pracowników do celów prywatnych, podlega ponownemu rozpatrzeniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, umożliwia swoim pracownikom korzystanie z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy (do celów prywatnych) przez pełny miesiąc kalendarzowy, co stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie. Wnioskodawca pokrywa wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracowników samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy (do celów prywatnych), w tym koszty paliwa.

Za korzystanie przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy (do celów prywatnych), pracownikom jest doliczona wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm³.
   
   

Wnioskodawca uważa, że doliczona pracownikom wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracowników samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy (do celów prywatnych), w tym koszty paliwa.

Wnioskodawca uważa, że doliczona pracownikom wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracowników samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy (do celów prywatnych), w tym koszty paliwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że doliczona pracownikom wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³;

obejmuje wszystkie niezbędne wydatki umożliwiające używanie przez pracowników Wnioskodawcy samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy (do celów prywatnych), w tym koszty paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W cytowanym przepisie, według Wnioskodawcy, wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Wykorzystywać zaś, to tyle co „posługiwać się”, „używać”. Świadczeniem Wnioskodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości prawidłowego używania. A więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, w tym wydatków na paliwo, gdyż nie jest możliwe wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa. Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu. Jest to zaś parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy. Należy więc przyjąć, że racjonalny ustawodawca wiążąc wartość ryczałtu ze zużyciem paliwa, wydatków na paliwo z ryczałtu tego nie wyłączył.

W orzecznictwie sądów ani organów skarbowych nie budzi wątpliwości, że ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty – w tym koszty paliwa. Intencją ustawodawcy, wprowadzającego zmiany do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez dodanie w art. 12 ust. 2a-2c ustawą dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662) było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu.

Wskazuje na to nie tylko tytuł ustawy nowelizującej, ale także uzasadnienie do projektu, w którym wskazano, że „Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych”. Należy więc przyjąć, że skoro intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego, skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa, nie realizowało by założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji. Takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1595/15, z którego stanowisko podzielił również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 6 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/16 oraz z dnia 24 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Op 68/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 11 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Po 1766/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 maja 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1925/15.

W ocenie Wnioskodawcy, który podziela przedstawione stanowisko sądów administracyjnych, doliczona pracownikom wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm3;

obejmuje wszystkie koszty związane z korzystaniem przez pracowników Wnioskodawcy z samochodów służbowych w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy, w tym koszty paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 1042/17 w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 września 2020 r., sygn. akt II FSK 1356/18 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 1042/17 w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 września 2020 r., sygn. akt II FSK 1356/18.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia z dnia 11 sierpnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.154.2017.1.IS.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa

(Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.