Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.9.2021.1.HCG
z 18 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2021 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 marca 2021 r. (data wpływu 16 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu nieruchomości. Wniosek został uzupełniony w dniu 16 marca 2021 r. o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni oraz jej mąż prowadzą działalność gospodarczą. Każdy z małżonków prowadzi oddzielną jednoosobową działalność gospodarczą w innej branży. Wnioskodawczyni prowadzi działalność prawniczą oraz planuje prowadzić działalność w zakresie najmu, zaś jej mąż prowadzi działalność transportową. Małżonkowie są czynnymi podatnikami podatku VAT w związku z wykonywaną przez siebie działalnością gospodarczą.

Małżonkowie planują nabyć nieruchomość – lokal mieszkalny do majątku wspólnego, finansowaną częściowo ze środków własnych a częściowo z kredytu hipotecznego zaciąganego przez oboje małżonków.

Nieruchomość ma być przeznaczona w całości na wynajem i wykorzystywana wyłącznie w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Stronami umowy nabycia własności będą oboje małżonkowie z uwagi na panujący w małżeństwie ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Faktura VAT wystawiona przez sprzedającego będzie na oboje małżonków. Nabycie nieruchomości będzie opodatkowane stawką 8% VAT z uwagi na to, że ma charakter lokalu mieszkalnego.

W księdze wieczystej jako właściciele wpisani zostaną Małżonkowie. Z nieruchomości za zgodą męża będzie korzystała tylko Wnioskodawczyni i będzie ją wykorzystywała w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Z kolei w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wyjaśniła, że nabywana nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzenia w niej działalności gospodarczej w postaci kancelarii adwokackiej oraz wynajmu innym przedsiębiorcom (w szczególności adwokatom i radcom prawnym) na cele prowadzenia przez nich działalności gospodarczej. Czynności dokonywane w ramach działalności prawniczej obecnie Wnioskodawczyni opodatkowuje stawką podatku VAT w wysokości 23%. Wynajem lokali innym przedsiębiorcom również będzie opodatkowany stawką VAT w wysokości 23%. Wnioskodawczyni nie zamierza wykorzystywać lokalu do czynności zwolnionych od podatku czy niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Ponadto Wnioskodawczyni poinformowała, że nie planuje wykorzystywania nieruchomości do czynności mieszanych, jednak odpowiadając na pytanie, gdyby teoretycznie taka sytuacja wystąpiła, będzie istniała możliwość przyporządkowania całości kwot podatku naliczonego do poszczególnych rodzajów czynności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo jako podatnik VAT czynny odliczyć w całości podatek VAT z faktury dokumentującej zakup nieruchomości, gdzie jako nabywca figuruje Wnioskodawczyni i jej małżonek?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje jej prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT z tytułu nabycia nieruchomości do majątku wspólnego. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W myśl natomiast art. 86 ust. 2 kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika. W rezultacie jeżeli zakup dotyczy towarów lub usług wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej, podatnik może dokonać odliczenia całego VAT naliczonego. Natomiast zgodnie z treścią art. 106e ust. 1 pkt 3 oraz pkt 4 ustawy VAT faktura powinna zawierać m.in. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług. W świetle art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Oznacza to, że każdy z nich jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku na zasadach współwłasności łącznej (określanej też jako bezudziałowa). Jak wynika z treści art. 34 Kodeksu cywilnego w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących. Nabycie składników rzeczowych do majątku wspólnego z zamiarem wykorzystywania ich do prowadzenia działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, nie może pozbawić tegoż małżonka prawa do odliczenia podatku naliczonego. W okolicznościach gdy nabyta nieruchomość ma służyć działalności opodatkowanej i jej zakup jest potwierdzony fakturą, zostają spełnione wszystkie wymogi odliczenia, o których mowa w art. 86 ustawy VAT. Okoliczność, że faktura jest wystawiona na oboje małżonków, pozostaje tu bez znaczenia. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że faktura wystawiona na oboje małżonków pozwala na odliczenie całego podatku naliczonego przez tego, który prowadzi działalność gospodarczą i wykorzystywaną nieruchomość będzie wykorzystywał do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Podobne tezy może odnaleźć w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 listopada 2014 r., sygn. IPTPP4/443-653/14-2/OS, czy też w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 czerwca 2016 r., sygn. ITPP1/4512-221/15/RH.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Aby dany podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Jak stanowi art. 31 § 1 ww. Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 35 cyt. Kodeksu).

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 tego Kodeksu, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 36 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.

Jak stanowi art. 37 § 1 pkt 1 powołanego Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna, do czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na mocy art. 43 § 1 ww. ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Jak dowiedziono wyżej, szczególnego rodzaju podmiot, jakim jest małżeństwo – na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług – nie ma przymiotu podatnika. Jednakże w sytuacji, gdy jedno z małżonków w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest czynnym podatnikiem VAT, pozbawienie go prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktury wystawionej na oboje małżonków w sytuacji, gdy nabycie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, naruszałoby zasadę neutralności – fundamentalną zasadę obowiązującą w podatku od towarów i usług.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe między określonymi podmiotami.

Jak stanowi art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b (...).
   
   

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imię i nazwisko lub nazwy podatnika/sprzedawcy i nabywcy, ich adresy. Faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który winien wynikać z zawartej umowy.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Co do zasady zatem, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy, mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT. Zainteresowana prowadzi działalność prawniczą oraz planuje prowadzić działalność w zakresie najmu. Wnioskodawczyni wraz z mężem planują nabyć nieruchomość – lokal mieszkalny do majątku wspólnego. Nabycie nieruchomości nastąpi w drodze czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Nabywana nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzenia w niej działalności gospodarczej w postaci kancelarii adwokackiej oraz wynajmu innym przedsiębiorcom (w szczególności adwokatom i radcom prawnym) na cele prowadzenia przez nich działalności gospodarczej. Czynności dokonywane w ramach działalności prawniczej obecnie Wnioskodawczyni opodatkowuje stawką podatku VAT w wysokości 23%. Wynajem lokali innym przedsiębiorcom również będzie opodatkowany stawką VAT w wysokości 23%. Wnioskodawczyni nie zamierza wykorzystywać lokalu do czynności zwolnionych od podatku czy niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Na tle przedstawionego opisu sprawy, wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej zakup nieruchomości, gdzie jako nabywca figuruje Wnioskodawczyni i jej małżonek.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej, do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że z uwagi na powołane przepisy prawa w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż fakt, że nabyty przez Wnioskodawczynię wraz z mężem lokal stanowi majątek wspólny małżonków nie wpływa w żaden sposób na prawo Wnioskodawczyni do odliczenia podatku naliczonego z wystawionej m.in. na Wnioskodawczynię faktury VAT.

Skoro w rozpatrywanej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, będą spełnione, ponieważ Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT oraz – jak wskazała Wnioskodawczyni – zakupiona nieruchomość – lokal mieszkalny będzie wykorzystywana do czynności opodatkowanych podatkiem VAT poprzez wykorzystanie do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci kancelarii adwokackiej oraz wynajmu innym przedsiębiorcom na cele prowadzenia przez nich działalności gospodarczej. W konsekwencji Zainteresowanej będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z faktury potwierdzającej nabycie nieruchomości.

Zatem w kwestii dotyczącej prawa do odliczenia podatku nie ma znaczenia, że nieruchomość (lokal mieszkalny) została nabyta do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża. Ważne w tym przypadku jest to, że nieruchomość – lokal mieszkalny – została nabyta w celu prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, z tytułu której jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Reasumując z uwagi na fakt, że w przyszłości Wnioskodawczyni będzie wykorzystywała zakupioną nieruchomość (lokal mieszkalny) w prowadzonej opodatkowanej podatkiem VAT działalności gospodarczej, to Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia w całości podatku VAT z wystawionej faktury dokumentującej nabycie nieruchomości.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. Zatem, należy zaznaczyć, że przedmiotowe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o informację, że nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci kancelarii adwokackiej oraz wynajmu innym przedsiębiorcom, które stanowią czynności opodatkowane podatkiem VAT. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.