2021.03.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-2.4012.550.2020.2.RST

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.550.2020.2.RST
z 19 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późń. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 21 grudnia 2020 r.) uzupełnionym w dniu 28 stycznia 2021 r. (data wpływu 3 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, rozliczenia podatku należnego oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, rozliczenia podatku należnego oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek został uzupełniony w dniu 28 stycznia 2021 r. (data wpływu 3 lutego 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”), prowadzi działalność gospodarczą obejmującą świadczenie usług dla podmiotów z branży chemicznej, zarówno na terenie Unii Europejskiej, jak i na całym świecie. Wśród jej usług wymienić należy realizację kompleksowych usług związanych z obsługą, planowaniem, budową oraz rozwojem infrastruktury logistycznej. Na moment składania wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego Spółka jest już czynnym, polskim podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka realizuje obecnie projekt związany z budową zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym znajdującym się na terytorium Polski w (…). Budowa przedmiotowego zaplecza stanowi element kompleksowego projektu rozbudowy kompleksu chemicznego, realizowanego na rzecz polskiej spółki z sektora chemicznego (dalej: „Właściciel”). Głównym wykonawcą inwestycji jest podmiot południowokoreański, działający przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego oraz posiadający stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (dalej: „Główny Wykonawca”). Spółka jest podwykonawcą Głównego Wykonawcy.

Zaplecze logistyczne budowane przez Spółkę ma obejmować w szczególności: budynek administracyjny (dla logistyki), dom strażnika, halę pakowania (magazyn) oraz silosy. Oprócz tego, Spółka zainstaluje na terenie kompleksu urządzenia i maszyny, takie jak m.in. maszyny pakujące, maszyny do załadunku masowego, teleskopowe rury załadowcze, windę towarową i mosty wagowe.

Umowa na wykonanie zaplecza logistycznego między Spółką i Głównym Wykonawcą została zawarta w formie kontraktu EPCC (ang. Engineering, Procurement, Construction, Commissioning). Oznacza to, że Spółka jest zobowiązana do realizacji projektu „pod klucz”, tj. do:

zaprojektowania instalacji,

przeprowadzenia niezbędnych prac inżynierskich,

organizacji dostaw niezbędnych do wykonania projektu materiałów budowlanych i maszyn,

zakontraktowania podwykonawców,

organizacji i nadzoru nad budową, a w razie potrzeby bezpośredniego wykonania elementów zaplecza,

przeprowadzenia rozruchu.

W ramach poszczególnych faz projektu wyszczególnić można następujące świadczenia:

w ramach fazy inżynieryjnej:
1. prace inżynierskie i projektowe niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę;
2. szczegółowe prace inżynierskie i projektowe związane z wykonaniem budowy dla niektórych projektów budowlanych z elementami projektowymi;
3. prace niezbędne do przygotowania terenu pod budowę;
w ramach fazy zamówieniowej:
1. podzlecanie dostaw sprzętu i materiałów oraz ich instalacji;
2. dostarczenie wszystkich niezbędnych materiałów i komponentów do budowy;
3. logistykę oraz transport materiałów na plac budowy;
4. przygotowanie placu budowy do robót budowlanych;
5. kontrolę i odbiór robót zleconych podwykonawcom;
w ramach fazy budowlanej:
1. wznoszenie budynków i budowli, w tym konstrukcji wsporczych;
2. wszystkie systemy i instalacje związane z obiektami logistycznymi;
3. montaż mechaniczny, w tym instalacja maszyn;
4. wyposażanie poszczególnych budynków;
w ramach fazy rozruchu:
1. badanie;
2. wstępny rozruch (uruchomienia) obiektów logistycznych;
3. udział w odbiorze robót budowlanych;
4. uzyskanie odpowiednich pozwoleń na użytkowanie obiektów;
5. przekazanie do eksploatacji (uruchomienie) poszczególnych elementów (np. maszyn);
6. serwis pogwarancyjny;
7. instalację niezbędnych systemów informatycznych.

Ponadto w ramach umowy Spółka będzie świadczyła szeroko zakrojone usługi w zakresie zarządzania i koordynacji projektów, np.:

powołanie zespołu zarządzającego budową,

nadzór budowlany,

współpraca z inżynierami,

zarządzanie jakością,

koordynacja zdrowia i bezpieczeństwa,

zarządzanie biurem budowy na miejscu,

organizacja zamówień na towary, maszyny i inne niezbędne elementy do budowy zaplecza logistycznego.

Poszczególne prace w ramach kontraktu z Głównym Wykonawcą są wykonywane przez znajdujących się pod bezpośrednim nadzorem Spółki podwykonawców, zapewniających niezbędne zasoby personalne i techniczne. Wśród nabywanych od nich usług znajdują się w szczególności usługi związane z nieruchomościami (np. usługi projektowe, usługi budowlane i budowlano-montażowe). Podwykonawcami są zarówno podmioty krajowe, jak i podmioty zagraniczne, nieposiadające stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Sposób wykorzystania zasobów personalnych i technicznych podwykonawców znajduje się pod pełnym nadzorem Spółki, która jest podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym za realizację zaplecza logistycznego, posiadającym zwierzchnictwo organizacyjne nad podwykonawcami.

Oprócz usług nabywanych od podwykonawców związanych z nieruchomościami, Spółka dla celów realizacji kontraktu nabywa szereg niezbędnych usług wspierających jej główną działalność. Wśród nich należy wymienić usługi opodatkowane na zasadach ogólnych w miejscu siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej będącego odbiorcą tych usług, takie jak:

usługi informatyczne;

usługi administracyjne;

usługi prawne niezwiązane z przeniesieniem własności do nieruchomości oraz usługi doradztwa podatkowego;

inne usługi związane z bieżącą działalnością Spółki, nieposiadające szczególnego miejsca opodatkowania na mocy przepisów ustawowych.

W realizację kontraktu są również zaangażowane zasoby samej Spółki. Po pierwsze będzie to zespół projektowy, złożony zarówno z pracowników podróżujących służbowo na plac budowy z siedziby w (…), jak również pracowników delegowanych do Polski, którzy będą stale wykonywać nadzór nad realizacją projektu. Zespół projektowy będzie uprawniony do podejmowania decyzji o charakterze operacyjnym bezpośrednio na placu budowy, samodzielnie lub w porozumieniu z centralą w Niemczech.

Ich obowiązki obejmują między innymi planowanie, kierowanie, kontrolowanie oraz monitorowanie prac wykonywanych przez podwykonawców. Po drugie, nie jest wykluczone, że w razie potrzeby Spółka będzie zapewniać również własny sprzęt i maszyny niezbędne do wykonania prac.

Jeśli chodzi o ramy czasowe projektu, rozpoczął się on pod koniec 2019 r. Usługi początkowo były świadczone z terytorium Niemiec. Prace na terenie samego placu budowy w (…) aktywnie prowadzone są dopiero od połowy 2020 r. Przewiduje się, że prace w Polsce potrwają około 30 miesięcy.

Przedstawiony we wniosku projekt związany z realizacją zaplecza logistycznego kompleksu chemicznego stanowi obecnie pierwszy i jak dotąd jedyny projekt Spółki w Polsce. Spółka nie wyklucza jednak, że jeszcze w trakcie bądź też tuż po zakończeniu obecnego projektu, będzie podejmowała działania mające na celu pozyskiwanie nowych zleceń na terenie kraju. Chodzi zarówno o pozyskanie zlecenia w zakresie bieżącej obsługi zaplecza logistycznego na rzecz Właściciela (jako operator logistyczny świadczący usługi logistyczne), jak również o podjęcie starań w celu zdobycia innych zamówień dotyczących realizacji projektów infrastrukturalnych. Urzeczywistnieniu tych zamiarów sprzyjać mają zdobyte w ramach obecnego projektu doświadczenia, know-how i renoma, które miałyby stanowić atut Spółki w staraniach o rozszerzenie zakresu działalności prowadzonej w Polsce.

Ponadto w ramach uzupełnienia opisu stanu faktycznego wskazano, że:

Spółka nie planuje całkowicie zaprzestać działalności na terytorium Polski po zakończeniu obecnego projektu przy budowie zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym. Jak zostało wskazane przez Spółkę w opisie stanie faktycznym, Spółka rozważa zdobycie kolejnych projektów na terenie Polski m.in. dzięki renomie uzyskanej przy wykonywaniu obecnego projektu. Nie jest wykluczone, że Spółka uzyska stałe zlecenie obsługi budowanego przez siebie zaplecza logistycznego jako operator logistyczny.

Po zakończeniu realizacji obecnego projektu, który związany jest z budową zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym Spółka planuje wykorzystać zdobytą renomę oraz know- how w celu uzyskania nowych projektów na terenie Polski. Projektów zarówno w zakresie budowy infrastruktury logistycznej, jak również jako operator świadczący usługi bieżącej obsługi zaplecza logistycznego.

W ramach realizowanego projektu Spółka nabywać będzie usługi związane z nieruchomościami o których mowa w art. 28e ustawy o VAT, od podmiotów zagranicznych, w tym od podmiotów nieposiadających na terenie Polski ani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności, niebędących nadto zarejestrowanych dla celów podatku VAT zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy o VAT. W przypadku nabycia takich usług Spółka, dysponując stały miejscem prowadzenia działalności w Polsce, będzie zobowiązana do ich rozliczenia jako podatnik o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W przypadku faktur od podmiotów zagranicznych, odliczenie podatku VAT z faktur zakupowych będzie dotyczyć sytuacji, gdy będą to podmiot zarejestrowane w Polsce dla celów podatku VAT, które ze względu na posiadanie w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności VAT, będą obowiązane do wystawiania faktur z polskim podatkiem VAT (dotyczy to oczywiście faktur za usługi, które miejsce jest ustalane według reguły ogólnej określonej w art. 28b ustawy o VAT).

W przypadku gdy Spółka wskazuje w treści stanu faktycznego, pytaniach, stanowisku lub uzasadnieniu stanowiska na „usługi związane z nieruchomością”, każdorazowo chodzi o usługi związane z nieruchomością, do których ma zastosowanie art. 28e ustawy o VAT.

Usługi związane z nieruchomością nabywane przez Spółkę dotyczą placu budowy w (…) gdzie Spółka realizuje prace przy budowie zaplecza logistycznego kompleksu chemicznego. Ponieważ (…) znajdują się na terytorium RP, są to usługi dotyczące nieruchomości położonej na terytorium Polski.

Wnioskodawca nabywa usługi, które umożliwiają mu wykonywanie czynności opodatkowanych na terenie Polski, a ściślej - realizacji kompleksowych usług dotyczących budowy zaplecza logistycznego w (…) . Są to zatem usługi służące działalności opodatkowanej Spółki w Polsce, ponieważ świadczone przez Spółkę usługi nie są ani wyłączone ani zwolnione z opodatkowania VAT. Spółka bowiem tytułu wykonywanych przez siebie usług wystawia faktury z stawką podatku wynikającą z polskich przepisów, w zasadzie wyłącznie według stawki 23%, deklaruje obrót oraz wykazuje kwotę podatku należnego w Polskiej deklaracji VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w świetle opisanego stanu faktycznego, posiada ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., w związku z czym:

czy jest ona zobowiązana do rozliczenia jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatku należnego wynikającego z importu usług, dla których miejsce opodatkowania określane jest na podstawie art. 28b ustawy o VAT, nabywanych od zagranicznych usługodawców nieposiadających stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce i świadczonych dla jej stałego miejsca prowadzenia działalności?

będzie ona zobowiązana jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, do rozliczenia podatku należnego wynikającego z nabycia usług związanych z nieruchomościami o których mowa w art. 28e ustawy o VAT, nabywanych od podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, niezarejestrowanych w Polsce na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy o VAT?

czy będzie ona uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskie podmioty lub podmioty zagraniczne posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i zarejestrowane dla celów podatku VAT w Polsce, dotyczące usług świadczonych dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dla których miejsce opodatkowania określa się na podstawie art. 28b ustawy o VAT?

czy będzie ona uprawniona do odliczenia podatku VAT stanowiącego równowartość podatku należnego wynikającego z importu usług rozliczanego przez Spółkę w ramach odwrotnego obciążenia, wykorzystywanych na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Spółki posiada ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., w związku, z czym:

będzie ona zobowiązana do rozliczenia jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatku należnego wynikającego z importu usług, dla których miejsce opodatkowania określane jest na podstawie art. 28b ustawy o VAT, nabywanych od zagranicznych usługodawców nieposiadających stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce i świadczonych dla jej stałego miejsca prowadzenia działalności,

będzie ona zobowiązana jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, do rozliczenia podatku należnego wynikającego z nabycia usług związanych z nieruchomościami o których mowa w art. 28e ustawy o VAT, nabywanych od podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i niezarejestrowanych w Polsce na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy o VAT,

będzie ona uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskie podmioty lub podmioty zagraniczne posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i zarejestrowane dla celów podatku VAT w Polsce, dotyczących usług świadczonych dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dla których miejsce opodatkowania określa się na podstawie art. 28b ustawy o VAT,

będzie ona uprawniona do odliczenia podatku VAT stanowiącego równowartość podatku należnego wynikającego z importu usług rozliczanego przez Spółkę w ramach odwrotnego obciążenia, wykorzystywanych na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Uwagi wstępne

Na samym początku Spółka pragnie wskazać, iż jest ona zainteresowana uzyskaniem stanowiska organu wyłącznie w zakresie dotyczącym rozliczeń podatkowych dokonywanych przez nią zakupów usług, związanych z wykonywaną przez nią działalnością opodatkowaną w Polsce.

Nadto, dla celów wniosku Spółka wskazuje, że nabywane przez nią usługi są ze względu na ich funkcję związane z realizacją projektu w (…). W związku z tym, uznanie, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powiązane z tym projektem, oznacza w założeniu, że będzie ono implikowało zasady rozliczenia podatkowego usług będących przedmiotem przedłożonego zapytania.

W związku z powyższym, istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki będzie miało wpływ na zasady rozliczenia podatkowego:

zakupów usług dla których miejsce świadczenia określa się na podstawie art. 28b ustawy o VAT od podmiotów nieposiadających ani siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, z którego świadczyłyby takie usługi (w zakresie podatku należnego i naliczonego);

zakupów usług związanych z nieruchomościami od podmiotów niezarejestrowanych w Polsce dla celów VAT na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy o VAT (w zakresie podatku należnego i naliczonego), oraz

zakupów usług od podmiotów krajowych (w zakresie podatku naliczonego).

W dwóch pierwszych przypadkach, ustalenie ma znaczenie w kontekście obowiązku rozliczenia, zgodnie z mechanizmem odwrotnego obciążenia, podatku należnego z tytułu nabywanych przez Spółkę usług (art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT), jak również prawa do odliczenia podatku naliczonego w wysokości podatku należnego rozliczanego przez Spółkę jako podatnika. W przypadku trzecim ocena ta jest kluczowa w celu ustalenia, czy Spółka będzie posiadać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur zakupowych otrzymanych od polskich podmiotów.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - uwagi ogólne dotyczące pojęcia

W pierwszej kolejności Spółka pragnie odnieść się do ogólnych wymogów prawnych uznania, że działalność gospodarcza danego podatnika VAT, skutkuje uznaniem, że posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności w danym kraju UE.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego 282/2011 „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego Rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Powołana definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawarta w Rozporządzeniu stanowi usankcjonowanie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w odniesieniu do koncepcji stałego miejsca prowadzenia działalności na przestrzeni lat w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”). Analiza orzecznictwa Trybunału wskazuje, że TSUE wielokrotnie orzekał w kwestii stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, pozwalając na sformułowanie przesłanek, które w przypadku ich łącznego wystąpienia, uzasadniają stwierdzenie, iż podatnik posiada w danym państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez TSUE w pkt 18 orzeczenia w sprawie 168/84 (Gunter Berkholz), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Podobne wnioski wypływają z wyroku w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sari), w którym Trybunał podkreślił, że „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza, zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Jednocześnie, jak wskazuje Trybunał, dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie Unii Europejskiej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (tak np. TSUE wyroku w sprawie C-605/12, Welmory sp. z o.o.).

Jak wynika z powyższego, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, że każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje bowiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez TSUE, nie będzie charakteryzowało obecności danego podmiotu w tym państwie.

Kierując się definicją stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu oraz biorąc pod uwagę przywołane powyżej orzecznictwo TSUE, należy wskazać, że przesłanki, których łączne zaistnienie powoduje, iż można mówić o powstaniu „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w odniesieniu do danego podatnika obejmują w szczególności:

obecność ludzkich i technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika;
posiadanie przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości;
działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej (miejsce charakteryzuje niezależność decyzyjna).

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - sytuacja Spółki

Zaplecze techniczne i personalne

Jak wskazano w stanie faktycznym, zasoby personalne są zapewniane, co do zasady przez podwykonawców Spółki. Na placu budowy przebywać będzie również zespół projektowy, częściowo stale, podejmujący decyzje o charakterze nadzorczym i operacyjnym, kluczowe dla przebiegu całego projektu.

Jeżeli chodzi natomiast o infrastrukturę techniczną, jest ona zapewniana również przez kontrahentów Spółki. Nie jest jednak wykluczone, iż możliwe będzie wykorzystanie sprzętu i maszyn należących do Spółki.

Należy tutaj wyraźnie podkreślić, że wszystkie zasoby personalne i techniczne, w tym również udostępniane przez jej podwykonawców, będą znajdować się w dyspozycji Spółki. To ona, działając przede wszystkim poprzez członków zespołu projektowego, będzie sprawować bezpośrednie zwierzchnictwo organizacyjne, jak również będzie ponosić odpowiedzialność za ich prawidłowe wykorzystanie, jako podmiot odpowiedzialny za realizację kontraktu na rzecz Głównego Wykonawcy.

Zdaniem Spółki powyższe okoliczności są wystarczające dla uznania, że dysponuje ona zasobami personalnymi i technicznymi umożliwiającymi prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce jako podatnik VAT. Niezależnie bowiem od zaangażowania bezpośrednich zasobów personalnych i technicznych Spółki, posiadać będzie ona bowiem uprawnienie do bezpośredniego wykorzystania tych, które należą w sensie prawnym bezpośrednio do jej podwykonawców.

Stanowisko Spółki, zgodnie z którym również zorganizowanie istotnych zasobów i zaplecza umownie od podmiotów trzecich, jest zbieżne zarówno z wspomnianym wyżej orzeczeniem TSUE w sprawie Welmory, jak i utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych i organów podatkowych. Wskazać tu można, przykładowo, następujące orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego:

wyrok z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13

wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r., sygn. akt. I FSK 1143/17

wyrok z dnia 3 października 2019 r., sygn. akt I FSK 980/17.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że Spółka spełnia przesłankę pierwszą, niezbędną dla uznania, że posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Wystarczający poziom stałości oraz zamiar prowadzenia działalności w sposób permanentny.

Spółka, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, nie prowadziła wcześniej działalności gospodarczej na terytorium Polski. Kontrakt dotyczący kompleksu chemicznego w (…) jest jej pierwszym takim zleceniem.

Należy zaznaczyć, że realizacja kontraktu wymaga zorganizowania na stosunkowo długi okres jego realizacji (nawet do 30 miesięcy) trwałej struktury, umożliwiającej zarówno odbiór, jak i świadczenie usług. Zorganizowanie takiej struktury wymaga nie tylko kooperacji z podmiotami świadczącymi kluczowe usługi o charakterze ściśle technicznym, ale również organizacji szerokiego wsparcia o charakterze stricte administracyjnym ze strony różnych usługodawców świadczących usługi takie jak: usługi doradztwa podatkowego, usługi administracyjne czy usługi informatyczne.

Niezależnie od powyższego, Spółka wskazała, że nie wyklucza ona uczestnictwa w realizacji dalszych przedsięwzięć gospodarczych w Polsce. Jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, zamierza ona bowiem po zakończeniu projektu dotyczącego zaplecza logistycznego w (…) nawiązać trwałą współpracę z Właścicielem, tym razem już, jako operator logistyczny kompleksu chemicznego. Oprócz tego Spółka nie wyklucza ubiegania się na polskim rynku o dalsze zlecenia związane z realizacją projektów infrastrukturalnych. Wykonywane obecnie prace w (…) mają sprzyjać zdobyciu nie tylko doświadczeń związanych z realizacją projektu budowlanego w Polsce, ale również wypracowaniu renomy i nawiązaniu niezbędnych kontaktów biznesowych, mogących skutkować kolejnymi zleceniami zarówno od Właściciela, jak i innych podmiotów z branży chemicznej.

Przedstawione okoliczności świadczą zdaniem Spółki o tym, że dysponuje ona wystarczającą strukturą oraz przejawia wyraźny zamiar prowadzenia stałej i ciągłej działalności na terytorium Polski, pozwalającą uznanie jej działalności za posiadającą wystarczający poziom stałości.

Stanowisko Spółki jest zbieżne zarówno z przytoczonym już orzecznictwem TSUE, jak i stanowiskami polskich organów podatkowych. Tytułem przykładu, w podobnym stanie faktycznym wypowiedział się m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2014 r. (nr. IPPP3/443-139/14-2/IG). W tym rozstrzygnięciu organ wskazał, że o odpowiednim poziomie stałości prowadzonej działalności gospodarczej decyduje nie sam fakt braku wyznaczenia ram czasowych - kryterium to spełnia również projekt o określonych ramach czasowych, ale sposób zorganizowania zasobów personalnych i technicznych, wskazujący na to, że podatnik zamierza prowadzić działalność gospodarczą na terytorium kraju w sposób ciągły i permanentny. Z akceptacją organów spotyka się również argumentacja, że uznaniu działalności za posiadającą charakter stały świadczy również wyraźny zamiar realizacji kolejnych przedsięwzięć gospodarczych. oczywiście w połączeniu z zorganizowaną strukturą (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 września 2018 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.470.2018.1.JŻ).

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki należy przypisać prowadzonej przez nią działalności cechę stałości. Oznacza to spełnienie drugiej przesłanki pozwalającej na uznanie, że posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Niezależność decyzyjna.

Należy zaznaczyć, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce będzie posiadać dość istotną niezależność decyzyjną, charakterystyczną dla realizacji kompleksowych projektów typu EPCC. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, główne, strategiczne decyzje dotyczące projektu zapadają i nadal będą zapadać w centrali Spółki. Niemniej jednak na plac budowy są delegowani pracownicy i inni przedstawiciele Spółki odpowiadający za organizację i nadzór nad przebiegiem projektu. Są oni odpowiedzialni za podejmowanie decyzji o charakterze operacyjnym, wymagających ich obecności na placu budowy. Ich rola nie ogranicza się zatem do wykonywania i przekazywania poleceń centrali, lecz cechuje się dość istotnym poziomem niezależności decyzyjnej.

W związku z powyższym należy uznać, że działalność prowadzona w Polsce będzie cechowała się pewną niezależnością decyzyjną w stosunku do centrali w Niemczech.

W stanowiskach organów podatkowych i orzecznictwie już od dłuższego czasu podkreśla się, że poziom niezależności decyzyjnej, świadczącej o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, powinien być oceniany w odniesieniu do specyfiku konkretnego rodzaju świadczonych usług i branży, w jakiej działa podatnik. Podejmowane decyzje nie muszą mieć charakteru strategicznego dla działalności podatnika; wystarczające jest, że w stałym miejscu działalności gospodarczej podejmowane są niezależne decyzje o charakterze operacyjnym, mające znaczenia dla wykonywanych przez podatnika usług, jak również niezależność w odbiorze i świadczeniu usług. Takie stanowisko zaprezentowali w przeszłości m.in.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 3 grudnia 2012 r. (nr IPPP3/443-860/12-6/SM), który podkreślił, że obecność pracowników Spółki na terenie miejsca wykonania montażu, uprawnionych do podejmowania podstawowych decyzji nadzorczych, potwierdza istnienie wystarczającej niezależności decyzyjnej, niezależnie od tego, że decyzje strategiczne są podejmowane w siedzibie Spółki,

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 16 sierpnia 2017 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.176.2017.1.JF), w którego ocenie o istnieniu stałego miejsca działalności gospodarczej nie przesądza miejsce podejmowania decyzji dotyczących działalności oraz zarządu przedsiębiorstwa, lecz akcent powinien zostać położony na tym, aby zorganizowany zespół zasobów ludzkich i technicznych umożliwiał samodzielny (niezależny) odbiór oraz wykorzystanie (konsumpcję) usług na własne potrzeby danego stałego miejsca.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że działalność gospodarcza Spółki w Polsce cechuje się niezależnością w stosunku do działalności prowadzonej z i w centrali. Z tego też powodu należy uznać, że została spełniona trzecia (i ostatnia) przesłanka pozwalająca na uznanie, że posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Podsumowanie stanowiska dotyczącego kwestii istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż w świetle opisanego stanu faktycznego,

Spółka dysponuje zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce dysponuje w sposób ciągły zasobami technicznymi niezbędnymi do prowadzenia działalności gospodarczej,
rozmiar i struktura prowadzonej przez Spółkę w Polsce działalności gospodarczej charakteryzuje się określonym poziomem stałości;
prowadzona w Polsce przez Spółkę działalność gospodarcza cechuje się wystarczającym poziomem niezależności decyzyjnej w stosunku do siedziby Spółki w Niemczech.

Z tego też powodu należy uznać, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego 282/2011.

Skutki podatkowe związane z posiadaniem przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Konsekwencją uznania, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma wpływ na sposób rozliczenia nabywanych przez nią usług (usługi świadczone przez Spółkę będą opodatkowane w Polsce jako związane z nieruchomościami będą opodatkowane na podstawie regulacji szczególnej art. 28e ustawy o VAT).

Po pierwsze, Spółka jest zobowiązana do rozliczenia jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatku należnego wynikającego z importu usług, dla których miejsce opodatkowania określane jest na podstawie art. 28b ustawy o VAT, nabywanych od zagranicznych usługodawców nieposiadających stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce i świadczonych dla jej stałego miejsca prowadzenia działalności.

Po drugie, Spółka jest zobowiązana jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, do rozliczenia podatku należnego wynikającego z nabycia usług związanych z nieruchomościami, nabywanych od podmiotów niezarejestrowanych w Polsce na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy o VAT.

Po trzecie, Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych na Spółkę przez polskie podmioty lub podmioty zagraniczne posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, dotyczących usług świadczonych dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dla których miejsce opodatkowania określa się na podstawie art. 28b ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich dostawy/świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy tym zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy przez import usług rozumie się świadczenie usług z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, która podlega opodatkowaniu na terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy ma zastosowanie gdy miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania ustalonym na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski. Przy tym warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, według art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis art. 28e ustawy – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Jednocześnie w myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto w myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) posiada siedzibę w Niemczech. Spółka prowadzi działalność gospodarczą obejmującą świadczenie usług dla podmiotów z branży chemicznej, zarówno na terenie Unii Europejskiej, jak i na całym świecie. Wśród jej usług wymienić należy realizację kompleksowych usług związanych z obsługą, planowaniem, budową oraz rozwojem infrastruktury logistycznej. Na terytorium Polski Spółka jako podwykonawca Głównego Wykonawcy (podmiotu południowokoreańskiego, działającego przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego oraz posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce) realizuje projekt związany z budową zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym polskiej spółki z sektora chemicznego. Projekt rozpoczął się pod koniec 2019 r. w tym prace na terenie samego placu budowy w Polsce aktywnie prowadzone są od połowy 2020 r. i przewiduje się, że prace w Polsce potrwają około 30 miesięcy. Projekt związany z realizacją zaplecza logistycznego kompleksu chemicznego stanowi obecnie pierwszy i jak dotąd jedyny projekt Spółki w Polsce. Spółka nie planuje całkowicie zaprzestać działalności na terytorium Polski po zakończeniu obecnego projektu przy budowie zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym. Spółka rozważa zdobycie kolejnych projektów na terenie Polski m.in. dzięki renomie uzyskanej przy wykonywaniu obecnego projektu. Nie jest wykluczone, że Spółka uzyska stałe zlecenie obsługi budowanego przez siebie zaplecza logistycznego jako operator logistyczny. Po zakończeniu realizacji obecnego projektu, który związany jest z budową zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym Spółka planuje wykorzystać zdobytą renomę oraz know-how w celu uzyskania nowych projektów na terenie Polski.

Wątpliwości Spółki dotyczą ustalenia czy posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej a w związku z tym czy:

jest zobowiązana do rozliczenia jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatku należnego wynikającego z importu usług, dla których miejsce opodatkowania określane jest na podstawie art. 28b ustawy, nabywanych od zagranicznych usługodawców nieposiadających stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce i świadczonych dla jej stałego miejsca prowadzenia działalności

będzie zobowiązana jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, do rozliczenia podatku należnego wynikającego z nabycia usług związanych z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy, nabywanych od podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, niezarejestrowanych w Polsce na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy

będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych przez polskie podmioty lub podmioty zagraniczne posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i zarejestrowane dla celów podatku VAT w Polsce, dotyczące usług świadczonych dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dla których miejsce opodatkowania określa się na podstawie art. 28b ustawy

będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT stanowiącego równowartość podatku należnego wynikającego z importu usług rozliczanego przez Spółkę w ramach odwrotnego obciążenia, wykorzystywanych na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto, orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. W takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między rzeczoną spółką, a jej spółką zależną w celu określania czy pierwsza z nich posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim. Należy więc uwzględnić szereg kryteriów w celu ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Obejmuje to przede wszystkim analizę charakteru i zastosowania świadczonej usługi na rzecz podatnika-usługobiorcy czy też badanie stosunków umownych między spółką dominującą oraz spółką zależną.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawionej sprawy należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy realizowana w Polsce spełnia przesłanki do uznania jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W przedmiotowej sprawie prowadzenie części działalności w Polsce wynika z posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej oraz istnienia pewnej minimalnej skali działalność gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność Wnioskodawcy w Polsce nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. Jak wskazano Wnioskodawca (Spółka) posiada siedzibę w Niemczech. Spółka prowadzi działalność gospodarczą obejmującą świadczenie usług dla podmiotów z branży chemicznej, zarówno na terenie Unii Europejskiej, jak i na całym świecie. Wśród jej usług wymienić należy realizację kompleksowych usług związanych z obsługą, planowaniem, budową oraz rozwojem infrastruktury logistycznej. Jednocześnie Spółka jest czynnym, polskim podatnikiem podatku od towarów i usług. Na terytorium Polski Spółka jako podwykonawca Głównego Wykonawcy (podmiotu południowokoreańskiego, działającego przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego oraz posiadającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce) realizuje projekt związany z budową zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym polskiej spółki z sektora chemicznego. Projekt rozpoczął się pod koniec 2019 r. w tym prace na terenie samego placu budowy w Polsce aktywnie prowadzone są od połowy 2020 r. i przewiduje się, że prace w Polsce potrwają około 30 miesięcy. Projekt związany z realizacją zaplecza logistycznego kompleksu chemicznego stanowi obecnie pierwszy i jak dotąd jedyny projekt Spółki w Polsce. Spółka nie planuje całkowicie zaprzestać działalności na terytorium Polski po zakończeniu obecnego projektu przy budowie zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym. Nie jest wykluczone, że Spółka uzyska stałe zlecenie obsługi budowanego przez siebie zaplecza logistycznego jako operator logistyczny. Po zakończeniu realizacji obecnego projektu, który związany jest z budową zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym Spółka planuje wykorzystać zdobytą renomę oraz know-how w celu uzyskania nowych projektów na terenie Polski. Umowa na wykonanie zaplecza logistycznego między Spółką i Głównym Wykonawcą została zawarta w formie kontraktu EPCC co oznacza, że Spółka jest zobowiązana do realizacji projektu „pod klucz”, tj. do zaprojektowania instalacji, przeprowadzenia niezbędnych prac inżynierskich, organizacji dostaw niezbędnych do wykonania projektu materiałów budowlanych i maszyn, zakontraktowania podwykonawców, organizacji i nadzoru nad budową, a w razie potrzeby bezpośredniego wykonania elementów zaplecza, przeprowadzenia rozruchu. Ponadto w ramach umowy Spółka będzie świadczyła szeroko zakrojone usługi w zakresie zarządzania i koordynacji projektów, np.: powołanie zespołu zarządzającego budową, nadzór budowlany, współpraca z inżynierami, zarządzanie jakością, koordynacja zdrowia i bezpieczeństwa, zarządzanie biurem budowy na miejscu, organizacja zamówień na towary, maszyny i inne niezbędne elementy do budowy zaplecza logistycznego. Poszczególne prace w ramach kontraktu z Głównym Wykonawcą są wykonywane przez znajdujących się pod bezpośrednim nadzorem Spółki podwykonawców, zapewniających niezbędne zasoby personalne i techniczne. Sposób wykorzystania zasobów personalnych i technicznych podwykonawców znajduje się pod pełnym nadzorem Spółki, która jest podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym za realizację zaplecza logistycznego, posiadającym zwierzchnictwo organizacyjne nad podwykonawcami. Podwykonawcami są zarówno podmioty krajowe, jak i podmioty zagraniczne, nieposiadające stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wśród nabywanych od podwykonawców usług znajdują się w szczególności usługi związane z nieruchomościami (np. usługi projektowe, usługi budowlane i budowlano-montażowe). Oprócz usług nabywanych od podwykonawców związanych z nieruchomościami, Spółka dla celów realizacji kontraktu nabywa usługi opodatkowane na zasadach ogólnych w miejscu siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej będącego odbiorcą tych usług, takie jak: usługi informatyczne; usługi administracyjne; usługi prawne niezwiązane z przeniesieniem własności do nieruchomości oraz usługi doradztwa podatkowego; inne usługi związane z bieżącą działalnością Spółki, nieposiadające szczególnego miejsca opodatkowania na mocy przepisów ustawowych. W realizację kontraktu są również zaangażowane zasoby samej Spółki. W realizację kontraktu zaangażowany będzie zespół projektowy, złożony zarówno z pracowników podróżujących służbowo na plac budowy z siedziby, jak również pracowników delegowanych do Polski, którzy będą stale wykonywać nadzór nad realizacją projektu. Zespół projektowy będzie uprawniony do podejmowania decyzji o charakterze operacyjnym bezpośrednio na placu budowy, samodzielnie lub w porozumieniu z centralą w Niemczech. Ich obowiązki obejmują między innymi planowanie, kierowanie, kontrolowanie oraz monitorowanie prac wykonywanych przez podwykonawców. Ponadto nie jest wykluczone, że w razie potrzeby Spółka będzie zapewniać również własny sprzęt i maszyny niezbędne do wykonania prac. Zatem Spółka dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności. Wnioskodawca mimo, że na terenie Polski nie zatrudnia pracowników, nie posiada własnej infrastruktury, takiej jak biura lub fabryki, dysponuje na terytorium Polski niezbędną infrastrukturą w celu prowadzenia części działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług. Jednocześnie mimo, że projekt związany z realizacją zaplecza logistycznego kompleksu chemicznego stanowi obecnie pierwszy i jak dotąd jedyny projekt w Polsce Spółka nie planuje całkowicie zaprzestać działalności na terytorium Polski po zakończeniu obecnego projektu. Po zakończeniu realizacji obecnego projektu, który związany jest z budową zaplecza logistycznego w kompleksie chemicznym Spółka planuje wykorzystać zdobytą renomę oraz know-how w celu uzyskania nowych projektów na terenie Polski.

Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym). W analizowanym przypadku należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym podwykonawców. Sposób wykorzystania zasobów personalnych i technicznych podwykonawców znajduje się pod pełnym nadzorem Spółki, która jest podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym za realizację zaplecza logistycznego, posiadającym zwierzchnictwo organizacyjne nad podwykonawcami. Tym samym należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednocześnie mając na uwadze wskazane przez Spółkę informacje należy uznać, że w związku z posiadaniem w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

jest zobowiązana do rozliczenia jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatku należnego wynikającego z importu usług, dla których miejsce opodatkowania określane jest na podstawie art. 28b ustawy, nabywanych od zagranicznych usługodawców nieposiadających stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce i świadczonych dla stałego miejsca prowadzenia działalności

będzie zobowiązana jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, do rozliczenia podatku należnego wynikającego z nabycia usług związanych z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy, nabywanych od podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, niezarejestrowanych w Polsce na podstawie art. 96 ust. 4 ustawy

będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych wystawianych przez polskie podmioty lub podmioty zagraniczne posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i zarejestrowane dla celów podatku VAT w Polsce, dotyczące usług świadczonych dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dla których miejsce opodatkowania określa się na podstawie art. 28b ustawy

będzie uprawniona do odliczenia podatku VAT stanowiącego równowartość podatku należnego wynikającego z importu usług rozliczanego przez Spółkę w ramach odwrotnego obciążenia, wykorzystywanych na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin