Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.1011.2020.2.MGR
z 22 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 16 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 11 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• określenia momentu powstania przychodu z tytułu najmu nieruchomości oraz otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego - jest prawidłowe,

• określenia źródła przychodów z tytułu otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 4 lutego 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.1011.2020.1.MGR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 4 lutego 2021 r. (data doręczenia 8 lutego 2021 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 11 lutego 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 11 lutego 2021 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką kamienicy przy (…). Znajdujące się w niej lokale wynajmowane są lokatorom w ramach zwykłego zarządu właścicielskiego wszystkich współwłaścicieli (nie w ramach działalności gospodarczej). Kamienicą zarządza ustanowiony przez Sąd Rejonowy w (…) zarządca sądowy. Postanowienie Sądu w tej sprawie uprawomocniło się z dniem (…) 2017 r. Opłaty czynszowe od lokatorów wpływają na wyodrębniony rachunek bankowy zarządcy. Ze środków zgromadzonych na tym rachunku, zarządca reguluje wszelkie opłaty związane z funkcjonowaniem kamienicy i zapewnieniem lokatorom właściwych mediów, załatwianiem bieżących spraw, związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i utrzymywaniem jej w niepogorszonym stanie. W dniu (…) 2019 r. na rachunek bankowy zarządcy wpłynęła z Miasta (…) kwota (…) , będąca roszczeniem z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego jednemu z lokatorów ww. kamienicy, wobec którego Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia (…) marca 2017 r. orzekł eksmisję z lokalu wspomnianej kamienicy wraz z uprawnieniem do lokalu socjalnego. Na ww. roszczenie w wysokości (…) składały się następujące kwoty: (…) zł za zużycie wody oraz odprowadzenie ścieków, (…) zł za gospodarowanie odpadami komunalnymi, (…) zł za energię elektryczną wykorzystywaną do oświetlenia klatki schodowej, (…) zł z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu, (…) zł stanowiąca różnicę między odszkodowaniem w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie lokator byłby zobowiązany opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł, a odszkodowaniem w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie lokator byłby zobowiązany opłacać za zajmowany lokal, gdyby lokal ten wchodził w skład mieszkaniowego zasobu gminy, na podstawie umowy najmu socjalnego lokalu. Z otrzymanych środków pieniężnych, będących ww. roszczeniem, zarządca również reguluje niektóre opłaty związane z funkcjonowaniem kamienicy i zapewnieniem lokatorom właściwych mediów, załatwianiem bieżących spraw, związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i utrzymywaniem jej w niepogorszonym stanie. Zarządca dwa razy do roku przedstawia sądowi i współwłaścicielom do zatwierdzenia sprawozdanie ze swojej działalności. Sprawozdanie przedstawione współwłaścicielom zawiera m.in. kwoty przychodów wynikające z opłat czynszowych od lokatorów, kwoty wydatkowane na utrzymanie kamienicy i na opłaty za media, jak również kwotę nadwyżki przychodów nad wydatkami, przypadające odpowiednio na współwłaścicieli z uwzględnieniem wielkości ich udziałów we współwłasności kamienicy. W sprawozdaniu za 2019 r. po stronie przychodów ujęta została również kwota otrzymanego roszczenia z Miasta (…), o którym mowa wyżej, kwoty wydatkowane na utrzymanie kamienicy i na opłaty za media pokryte z tych środków, jak również kwota nadwyżki przychodów nad wydatkami, przypadające odpowiednio na współwłaścicieli, z uwzględnieniem wielkości ich udziałów we współwłasności kamienicy. Nadwyżki te pozostają jednak na rachunku bankowym zarządcy, do wyłącznej jego dyspozycji i nigdy nie zostały wypłacone Wnioskodawczyni, ani pozostałym współwłaścicielom kamienicy. Kwoty te zostaną wypłacone współwłaścicielom lub pozostawione do ich dyspozycji przez zarządcę sądowego dopiero po otrzymaniu przez niego prawomocnego postanowienia sądu o podziale zgromadzonych środków pieniężnych.

Wnioskodawczyni, w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowała, że od (…)czerwca 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie indywidualnej praktyki lekarskiej: PKD 86.22.Z. Forma opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej to podatek liniowy. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W przedmiotowej nieruchomości przysługuje Jej udział 2/6 całości. Całą kamienicą zarządza wyłącznie zarządca sądowy. Wnioskodawczyni nie zawiera umów najmu z najemcami. Stroną najmu, jako wynajmujący, jest zarządca sądowy. Umowę najmu z lokatorem, wobec którego Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia (…) 2017 r. orzekł eksmisję z lokalu wspomnianej kamienicy wraz z uprawnieniem do lokalu socjalnego, podpisał w dniu (…) 2013 r. administrator, a zarazem współwłaściciel tej nieruchomości działając na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa przez pozostałych współwłaścicieli. Obecny zarządca sądowy skierował natomiast wniosek do Sądu Rejonowego o eksmisję tego lokatora. W kamienicy znajduje się 10 mieszkań, 2 lokale użytkowe, 2 garaże. W budynku tym nie ma wydzielonych lokali. Dla całego budynku ustanowiona jest jedna księga wieczysta. Współwłaściciele mają udziały ułamkowe w każdym lokalu. Wnioskodawczyni, ani żaden z właścicieli nie wynajmuje osobno jakiegokolwiek lokalu w tym budynku. Przychody z najmu zalicza do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opis stanu faktycznego dotyczy roku podatkowego 2017, 2018, 2019 i 2020. Jednocześnie Wnioskodawczyni wskazała, że (…) 2020 r. na rachunek bankowy zarządcy sądowego wpłynęła z Miasta (…) jeszcze jedna kwota w wysokości (…) zł, będąca roszczeniem z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego lokatorowi, o którym mowa wcześniej. Tak jak poprzednia kwota otrzymana przez zarządcę z tego tytułu nie została w żadnej części wypłacona Wnioskodawczyni, ani postawiona do Jej dyspozycji do chwili obecnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Kiedy i w jakiej wysokości, w przedstawionym stanie faktycznym, powstanie u Wnioskodawczyni przychód, a co za tym idzie, obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu najmu oraz otrzymania roszczenia z Miasta(…), o którym mowa w przedstawionym stanie faktycznym?
2. Czy otrzymane w dniu (…) 2019 r. na rachunek zarządcy z Miasta (…) roszczenie, o którym mowa w przedstawionym stanie faktycznym, należy traktować jako przychody z najmu, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy jako przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku):

Ad. 1)

Przychód oraz obowiązek podatkowy z tytułu najmu, jak również z tytułu wypłaconego przez Miasto (…) roszczenia, powstanie u Wnioskodawczyni dopiero z datą wypłaty lub postawienia Jej do dyspozycji środków pieniężnych przez zarządcę sądowego, na podstawie prawomocnego postanowienia sądu o podziale zgromadzonych środków pieniężnych. Wielkością tego przychodu (dochodu) będzie kwota wypłaconych lub postawionych Jej do dyspozycji nadwyżek środków pieniężnych, o których mowa w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku wypłacenia lub postawienia do dyspozycji przez zarządcę sądowego tylko części tych nadwyżek, Jej przychodem będzie jedynie ta wypłacona lub postawiona do dyspozycji część nadwyżki.

Uzasadnienie:

Zarząd sądowy ma miejsce wówczas, gdy zarządca zostanie wyznaczony przez sąd na podstawie art. 203 Kodeksu cywilnego. Przepis tego artykułu ma zastosowanie w sytuacjach konfliktowych.

Zgodnie z art. 612 Kodeksu postępowania cywilnego, ustanowienie przez sąd zarządcy sądowego powoduje daleko idące ograniczenia dla właścicieli nieruchomości, gdyż zachowują oni jedynie prawo do używania rzeczy i to o tyle, o ile nie przeszkadza to zarządcy w wykonywaniu powierzonego mu zarządu. Zarządca sądowy działając na polecenie sądu nie jest pełnomocnikiem współwłaścicieli. Zarządca sądowy działa w imieniu własnym, natomiast względem współwłaścicieli jest odpowiedzialny za należyte wypełnianie obowiązków. Jest on uprawniony do pobierania, zamiast współwłaścicieli, wszystkich pożytków z rzeczy, spieniężenia ich w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzenia spraw, które przy wykonywaniu zarządu okażą się potrzebne.

Przepis art. 613 Kodeksu postępowania cywilnego stanowi, że nadwyżkę dochodów po pokryciu wydatków zarządca wypłaca współwłaścicielom w terminach przez sąd określonych.

W przedstawionym stanie faktycznym wszelkie wpłacone środki pieniężne z tytułu opłat za czynsz gromadzone są na wyodrębnionym koncie bankowym, którym dysponuje zarządca sądowy. Zarządca sądowy na bieżąco pokrywa wszelkie wydatki związane z remontami kamienicy oraz z bieżącym zarządzaniem nieruchomością. Przychody powstałe w toku sprawowania zarządu nieruchomością wynikają z działań zarządcy i do jego rąk wpływają środki majątkowe uzyskane z zarządu nieruchomością.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. najem, podnajem, dzierżawa oraz poddzierżawa (...).

Przychodami z tytułu najmu, który nie stanowi działalności gospodarczej, jak i z tytułu otrzymanych odszkodowań w myśl przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Mamy tutaj do czynienia z tzw. zasadą kasową ustalania przychodu, gdyż przychód powstaje w momencie faktycznego otrzymania, bądź pozostawienia do dyspozycji podatnika pieniędzy.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawczyni uważa, że przychód z tytułu najmu kamienicy, jak również z tytułu otrzymanego roszczenia z Miasta (…) powstanie u Niej, jako współwłaściciela kamienicy, z datą wypłaty lub pozostawienia Jej do dyspozycji środków pieniężnych przez zarządcę sądowego na podstawie prawomocnego postanowienia sądu o podziale zgromadzonych środków pieniężnych.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zatem przychód następuje dopiero wówczas, gdy podatnik otrzymuje pieniądze, albo kiedy pieniądze są pozostawione do jego dyspozycji, a nie w chwili samego stwierdzenia, że podatnikowi przysługuje należność w określonej wysokości (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 marca 2005 r., sygn. akt III AUa 2121/2004 OSA 2006/12/38). Przez sformułowanie „pozostawienie do dyspozycji” należy rozumieć takie przedstawienie podatnikowi przysługujących mu pieniędzy i wartości pieniężnych, aby mógł on z nich swobodnie korzystać.

W przedstawionym stanie faktycznym zgromadzone pieniądze zostają pozostawione do dyspozycji zarządcy, a nie współwłaścicieli nieruchomości, bowiem nie mają oni żadnych praw do dysponowania pieniędzmi, a cała zgromadzona na rachunku bankowym nadwyżka przeznaczana jest na utrzymanie kamienicy. Zatem nie można uznać, że datą uzyskania przychodu jest data wpłaty należności z tytułu czynszu lub z innych tytułów na wyodrębniony rachunek bankowy zarządcy, a data wypłaty tych środków lub postawienia tych pieniędzy do dyspozycji współwłaściciela nieruchomości na podstawie prawomocnej decyzji sądu. Takie stanowisko w analogicznej sprawie zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów w wydanej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu najmu (Nr IBPBII/2/415-406/14/JG z dnia 11 lipca 2014 r.). Identyczne stanowisko w takiej sprawie zajął również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji Nr 0112-KDIL3-1.4011.228.2018.2.KS.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, roszczenie wypłacone przez Miasto (…) należy klasyfikować, jako przychody z najmu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie należy traktować tego wypłaconego przez Miasto roszczenia, jako przychodu z „innych źródeł’ określonych w art. 20 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Uzasadnienie:

Otrzymane od Gminy odszkodowanie, przysługuje na podstawie przepisów szczególnych art. 18 ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) i stanowi substytut czynszu, który by wynikał ze stosunku najmu dla danego lokalu. W przypadku, jeżeli lokator oczekujący na lokal socjalny nie uiszcza odszkodowania, o którym mowa w przepisach szczególnych art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, to gmina również pokrywa to niezapłacone przez lokatora odszkodowanie w ramach swojej odpowiedzialności, ponieważ są to konsekwencje wynikłe z nieprzyznania przez gminę lokalu socjalnego. W zakresie tej kwoty gmina wchodzi zatem jako dłużnik w miejsce niepłacącego lokatora i opłaca za niego wartość czynszu, jaką ten musiałby uiszczać, gdyby zajmował go na podstawie ważnego tytułu prawnego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dla Niej, jest to zatem czynsz najmu, jak również zwrot opłat bezpośrednio związanych z użytkowanym lokalem, z tym, że uiszczony przez inny podmiot, który odpowiada za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej i zajmującej w dalszym ciągu lokal. Z tego względu uiszczona kwota nie zmienia swojego charakteru i winna być traktowana jako przychód z najmu, co wynika wprost z zapisów ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Według Wnioskodawczyni odszkodowanie jest związane ze źródłem przychodu, na podstawie którego mogło w ogóle powstać. Odszkodowanie ma bowiem rekompensować czynsz, jaki powinien być płacony przez najemcę lokalu z orzeczoną eksmisją, a który nie został w rzeczywistości zapłacony przez osobę zajmującą dany lokal. Przychód w postaci odszkodowania pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z używaniem lokalu przez najemcę, pomimo orzeczonej eksmisji. Ponadto przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają pojęcia przychodów z najmu wyłącznie do czynszu.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami ze źródła przychodów są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że otrzymane odszkodowanie ma swoje źródło w pierwotnej umowie najmu z niepłacącym lokatorem, za którego Gmina opłaca wartość czynszu, jaką ten musiałby uiszczać, gdyby zajmował lokal na podstawie ważnego tytułu prawnego. Powyższy problem był już przedmiotem analizy sądów administracyjnych, m.in. w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 120/13, w wyroku WSA w Łodzi z dnia 11 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1509/13, w wyroku WSA w Krakowie z dnia 21 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 864/14(dostępne w CBOSA). Zaakceptowano w nich stanowisko, że takie odszkodowanie wypłacone przez gminę należy klasyfikować jako przychody z najmu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• określenia momentu powstania przychodu z tytułu najmu nieruchomości oraz otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego - jest prawidłowe,

• określenia źródła przychodów z tytułu otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego - jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zatem, wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych oraz dochody, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Natomiast stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest m.in. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Podstawą uzyskiwania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu, który stanowi przychód w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Jednakże, aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Odszkodowanie jest natomiast szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Zatem, przysporzenie majątkowe (odszkodowanie), o którym mowa we wniosku, stanowi co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym determinowane jest uzyskaniem przez podatnika przychodu. Przychodem podlegającym opodatkowaniu z tytułu najmu oraz otrzymanego od Miasta odszkodowania są nie tylko otrzymane, ale również postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne. Oznacza to, że przychód osiągnie zarówno podatnik, który pobrał pieniądze osobiście lub poprzez osobę trzecią działającą w jego imieniu i na jego rachunek, jak i ten, który wprawdzie nie pobrał pieniędzy, ale były one postawione mu do dyspozycji. Przy czym przez sformułowanie „postawione do dyspozycji” należy rozumieć takie postawienie podatnikowi przysługujących mu pieniędzy i wartości pieniężnych, aby mógł on z nich korzystać, w tym również zadecydować o ich wykorzystaniu i przeznaczeniu.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty.

Powyższe odnosi się zatem do sytuacji, w której w przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem są składniki majątku niezwiązane z działalnością gospodarczą, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu otrzymania zapłaty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką kamienicy. W przedmiotowej nieruchomości przysługuje Jej udział 2/6 całości. Znajdujące się w niej lokale wynajmowane są lokatorom w ramach zwykłego zarządu właścicielskiego wszystkich współwłaścicieli (nie w ramach działalności gospodarczej). Kamienicą zarządza ustanowiony przez sąd zarządca sądowy. Wnioskodawczyni nie zawiera umów najmu z najemcami. Stroną najmu, jako wynajmujący, jest zarządca sądowy. W kamienicy znajduje się 10 mieszkań, 2 lokale użytkowe, 2 garaże. W budynku tym nie ma wydzielonych lokali. Dla całego budynku ustanowiona jest jedna księga wieczysta. Współwłaściciele mają udziały ułamkowe w każdym lokalu. Wnioskodawczyni, ani żaden z właścicieli nie wynajmuje osobno jakiegokolwiek lokalu w tym budynku. Przychody z najmu zalicza do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opłaty czynszowe od lokatorów wpływają na wyodrębniony rachunek bankowy zarządcy. Ze środków zgromadzonych na tym rachunku, zarządca reguluje wszelkie opłaty związane z funkcjonowaniem kamienicy i zapewnieniem lokatorom właściwych mediów, załatwianiem bieżących spraw, związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i utrzymywaniem jej w niepogorszonym stanie. W dniu (…) 2019 r. i (…) 2020 r. na rachunek bankowy zarządcy wpłynęło z Miasta (…) roszczenie z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego jednemu z lokatorów ww. kamienicy, wobec którego Sąd Rejonowy orzekł eksmisję z lokalu wspomnianej kamienicy wraz z uprawnieniem do lokalu socjalnego. Z otrzymanych środków pieniężnych, będących ww. roszczeniem, zarządca również reguluje niektóre opłaty związane z funkcjonowaniem kamienicy i zapewnieniem lokatorom właściwych mediów, załatwianiem bieżących spraw, związanych ze zwykłą eksploatacją rzeczy i utrzymywaniem jej w niepogorszonym stanie. Zarządca dwa razy do roku przedstawia sądowi i współwłaścicielom do zatwierdzenia sprawozdanie ze swojej działalności, które zawiera m.in. kwoty przychodów wynikające z opłat czynszowych od lokatorów, kwoty wydatkowane na utrzymanie kamienicy i na opłaty za media, jak również kwotę nadwyżki przychodów nad wydatkami, przypadające odpowiednio na współwłaścicieli z uwzględnieniem wielkości ich udziałów we współwłasności kamienicy. Nadwyżki te pozostają na rachunku bankowym zarządcy, do wyłącznej jego dyspozycji i nigdy nie zostały wypłacone Wnioskodawczyni, ani pozostałym współwłaścicielom kamienicy. Kwoty te zostaną wypłacone współwłaścicielom lub pozostawione do ich dyspozycji przez zarządcę sądowego dopiero po otrzymaniu przez niego prawomocnego postanowienia sądu o podziale zgromadzonych środków pieniężnych.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zgodnie z definicją współwłasności wyrażoną w art. 195 ustawy Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Cechą charakterystyczną współwłasności jest to, że prawo własności całej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku współwłaścicielom. Jeżeli wielkość takiego udziału jest określona, mówi się wówczas o współwłasności w częściach ułamkowych. Do tego rodzaju współwłasności mają zastosowanie przepisy działu IV Kodeksu cywilnego, z których wynika domniemanie równości udziałów (art. 197 ww. ustawy). Treść stosunku będącego podstawą powstania współwłasności może określać inną wielkość udziałów. W czasie trwania współwłasności w częściach ułamkowych każdy współwłaściciel może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Z kolei współposiadanie i korzystanie z rzeczy wspólnej przez współwłaścicieli podlega pewnym ograniczeniom. Każdy z nich jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 ustawy Kodeks cywilny). Ponadto według zasady zawartej w art. 207 ww. ustawy, pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Z unormowania zawartego w tym przepisie wynika jednoznacznie, że współposiadanie rzeczy i wspólne korzystanie z niej jest regułą, a korzystanie i posiadanie rozdzielne części rzeczy wspólnej – wyjątkiem.

W myśl art. 201 ustawy Kodeks cywilny, do czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną potrzebna jest zgoda większości współwłaścicieli. W braku takiej zgody każdy ze współwłaścicieli może żądać upoważnienia sądowego do dokonania czynności.

Szczegółowy zakres uprawnień i obowiązków zarządcy nieruchomością wynika z przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 1990, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 184a ww. ustawy, zarządca nieruchomości to przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą z zakresu zarządzania nieruchomościami.

W myśl art. 184b ustawy o gospodarce nieruchomościami, zarządzanie nieruchomością polega na podejmowaniu decyzji i dokonywaniu czynności mających na celu zapewnienie racjonalnej gospodarki nieruchomością, a w szczególności:

1. właściwej gospodarki ekonomiczno-finansowej nieruchomości;
2. bezpieczeństwa użytkowania i właściwej eksploatacji nieruchomości;
3. właściwej gospodarki energetycznej w rozumieniu przepisów prawa energetycznego;
4. bieżące administrowanie nieruchomością;
5. utrzymanie nieruchomości w stanie niepogorszonym zgodnie z jej przeznaczeniem;
6. uzasadnione inwestowanie w nieruchomość.
   
   

Stosownie do art. 185 ust. 2 ww. ustawy, zakres zarządzania nieruchomością określa umowa o zarządzanie nieruchomością, zawarta z jej właścicielem, wspólnotą mieszkaniową albo inną osobą lub jednostką organizacyjną, której przysługuje prawo do nieruchomości, ze skutkiem prawnym bezpośrednio dla tej osoby lub jednostki organizacyjnej. Umowa wymaga formy pisemnej lub elektronicznej pod rygorem nieważności.

Niezależnie od sposobu powołania zarządcy nieruchomości, tj. z woli współwłaścicieli nieruchomości, czy z nakazu sądu, czynność zarządzania nieruchomością polega na podejmowaniu decyzji i dokonywaniu czynności mających na celu zapewnienie właściwej gospodarki ekonomiczno-finansowej nieruchomości oraz zapewnienie bezpieczeństwa użytkownika i właściwej eksploatacji nieruchomości w tym bieżącego administrowania nieruchomością, jak również czynności zmierzających do utrzymania nieruchomości w stanie niepogorszonym zgodnie z jej przeznaczeniem oraz uzasadnionego inwestowania w tę nieruchomość. Ustalenie zarządcy nie ogranicza w żadnym razie praw własności. Zarządca nieruchomości wykonuje te czynności we własnym imieniu, ale na rzecz właściciela/współwłaścicieli nieruchomości, czyli nie na własny rachunek.

Nabyte prawa i obowiązki zarządca obowiązany jest przenieść na właścicieli. Oznacza to, że aczkolwiek zarządca wykonuje czynności związane z wynajmowaniem lokali w zarządzanej nieruchomości, to jednak wykonuje je na rzecz właścicieli, którzy ograniczeni są w swoich prawach do dysponowania majątkiem. Na skutek ustanowienia zarządu właściciele nie tracą prawa własności swego majątku, lecz jedynie są zastępowani przez zarządcę nieruchomości w dotychczasowych czynnościach. Okoliczność ta nie pozbawia właścicieli statusu podatnika podatku dochodowego. Tym samym zarządca nie jest uprawniony do prowadzenia dla właścicieli nieruchomości rozliczeń z tytułu należności podatkowych. Podatnikami podatku powstałego z tytułu dochodów osiąganych z tytułu najmu są bowiem właściciele nieruchomości a nie osoba zarządzająca ich majątkiem.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym po stronie Wnioskodawczyni wystąpi przychód, z tytułu najmu nieruchomości oraz z tytułu otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego, odpowiadający posiadanemu udziałowi w nieruchomości z dnia wypłaty lub postawienia do dyspozycji środków pieniężnych przez zarządcę. Podstawą opodatkowania będzie natomiast kwota otrzymana przez Wnioskodawczynię od zarządcy. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wymienionych w tym przepisie, o ile podatnikowi przysługuje prawo ich odliczenia.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczących określenia źródła przychodów z tytułu otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego, należy zauważyć, co następuje.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 611, z późn. zm.), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

W myśl art. 18 ust. 2 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Stosownie do art. 18 ust. 5 ww. ustawy, jeżeli osobie uprawnionej do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu na mocy wyroku gmina nie dostarczyła lokalu, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy,, na podstawie art. 417 ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 417 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.

Z kolei w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przysporzenie majątkowe otrzymane na rachunek zarządcy z tytułu wypłaty przez Miasto odszkodowania na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Zauważyć należy, że otrzymanego przysporzenia majątkowego nie sposób uznać za przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, rzeczonego przysporzenia nie można rozliczać na zasadach analogicznych, jak najem.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie został bowiem spełniony warunek pozostawania ww. przysporzenia majątkowego w związku z przychodem z tytułu najmu nieruchomości. Odszkodowanie to nie stanowi czynszu, do którego na mocy przepisów prawa oraz zawartej umowy zobowiązany jest najemca. Jak już bowiem wskazano, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Nie sposób tym samym utożsamiać środków wypłaconych tytułem odszkodowania w trybie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów z przychodami uzyskiwanymi z tytułu najmu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten jednoznacznie przewiduje, że źródłem opisanego przychodu musi pozostawać konkretna umowa nazwana (w przedmiotowej sprawie umowa najmu), której zasadniczy kształt precyzują przepisy ustawy Kodeks cywilny zawarte w art. 659-692. Tymczasem takich cech świadczenia z tytułu najmu nie posiada odszkodowanie, o którym mowa we wniosku. Źródłem świadczenia odszkodowawczego, jako określonego przychodu, jest bowiem całkowicie odmienny stosunek zobowiązaniowy różniący się od najmu przede wszystkim podstawą prawną: przepis prawa a nie umowa oraz celem: cel rekompensacyjny a nie wynagrodzenie za używanie rzeczy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 1044/15).

Wobec powyższego, związek między kwotą uzyskaną od Miasta a przychodami uzyskiwanymi z tytułu najmu jest bardzo daleki, tym bardziej, że powstanie roszczenia odszkodowawczego nie jest związane z najmem, który już w ogóle między Wnioskodawczynią (jako współwłaścicielką przedmiotowej kamienicy) a lokatorem nie istnieje. Zauważyć należy, że odszkodowanie nie stanowi ekwiwalentu czynszu, nawet jeśli odpowiada wysokości, jaką Wnioskodawczyni mogłaby otrzymać z tytułu jego wynajmu. Jest to rekompensata za szkodę, której źródłem jest bezprawne działanie Miasta, które nie wywiązuje się z obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego, zaś podstawą prawną roszczenia odszkodowawczego pozostają przepisy ustawowe (art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów oraz stosowne przepisy Kodeksu cywilnego normujące kształt odpowiedzialności odszkodowawczej).

W związku z tym, przedmiotowe odszkodowanie wypłacone przez Miasto z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału w zysku w przedmiotowej nieruchomości. Tym samym, tak osiągnięty przychód nie może zostać zaliczony do przychodów ze źródła określonego jako najem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy i rozliczony na zasadach analogicznych, jak tenże najem.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej określenia źródła przychodów z tytułu otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego,
  

• prawidłowe – w części dotyczącej określenia momentu powstania przychodu z tytułu najmu nieruchomości oraz otrzymania odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego.
  
  

Końcowo należy też zauważyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić od stanu, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Nadmienić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2262/13, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 7 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 120/13, z dnia 31 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1861/14, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1509/13 oraz z dnia 19 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 1044/15, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 21 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 864/14, do których to wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, na poparcie swojego stanowiska, odniosła się Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.