Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.910.2020.3.MJ
z 24 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2020 r. (data wpływu 2 grudnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.) oraz pismem z dnia 3 marca 2021 r. (data wpływu 8 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla usługi krótkotrwałego zakwaterowania w domu wczasowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla usługi krótkotrwałego zakwaterowania w domu wczasowym.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 lutego 2021 r. oraz pismem z dnia 3 marca 2021 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniach wniosku).

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Działalnością spółki jest m.in. prowadzenie domu wczasowego. Spółka podpisuje umowę z kontrahentem (zwanym dalej pośrednikiem), który ma za zadanie zamieszczać ofertę domu wczasowego w serwisie za pośrednictwem strony internetowej. Pośrednik zobowiązuje się do pozyskiwania klientów, rezerwacji miejsc w domu wczasowym w ich imieniu oraz do przyjmowania zaliczek na poczet tych pobytów. Umowa stanowi, iż pośrednik otrzymaną od klienta zaliczkę przekazuje na rachunek bankowy spółki dopiero kilka dni przed przyjazdem klienta na pobyt. Przy rezerwacjach na odległe terminy może się więc zdarzyć, że zaliczka będzie przekazana spółce w późniejszych okresach rozliczeniowych dla podatku VAT, niż okres rozliczeniowy, w którym otrzyma tę zaliczkę pośrednik.

Spółka za pośrednictwem kontrahenta świadczy usługi w … PKWiU 5510 - usługi krótkotrwałego zakwaterowania. Nabywcami ww. usług świadczonych za pośrednictwem kontrahenta są osoby fizyczne. Wnioskodawca wystawia na rzecz klientów (osób fizycznych) paragony (a na wniosek klienta także faktury do paragonów) dokumentujące ich pobyt w ….

Zapłata jest ściśle związana z rejestracją na pobyt w domu wczasowym … konkretnej osoby, w związku z tym jest ściśle określony czas realizacji świadczenia usługi oraz jej miejsce. W momencie dokonania zaliczki strony umawiają się na konkretną usługę z możliwością rezygnacji jej świadczenia (w okresie do 2-ch tygodni przed przyjazdem na pobyt). Zgodnie z zapisami umowy pośrednik zobowiązuje się do pośredniczenia w przyjmowaniu i przekazywaniu do domu wczasowego … płatności z tyt. Rezerwacji dokonanych na rzecz domu wczasowego … przez klientów. Pośrednik przyjmując zaliczki od klientów nie wystawia żadnych dokumentów za pobrane zaliczki. Wystawia F-re na Spółkę za prowizję z tyt. Usług pośrednictwa. (Prowizja pobierana jest na bieżąco od każdej wpłaconej zaliczki beż względu na termin pobytu). Dysponentem środków pieniężnych zgromadzonych na koncie pośrednika jest wyłącznie pośrednik. Wnioskodawca może swobodnie dysponować środkami pieniężnymi (zaliczkami) dopiero gdy pośrednik przekaże je na konto domu wczasowego …. Wcześniej nie ma możliwości dysponowania środkami pieniężnymi. Wnioskodawca nie ma prawa do dysponowania środkami pieniężnymi (zaliczkami)zgromadzonymi na koncie pośrednika. Spółka nie posiada żadnego subkonta u pośrednika. Zaliczki wpływają na konto pośrednika i tylko on ma możliwość dysponowania środkami pieniężnymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Spółka ma wątpliwości co do ustalenia właściwego momentu powstania obowiązku podatkowego VAT w odniesieniu do zaliczki, tj. czy obowiązek podatkowy powstaje:

1. w dacie zapłaty zaliczki przez klienta na rachunek bankowy pośrednika,
2. w dacie otrzymania od pośrednika tej zaliczki na rachunek bankowy spółki?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

W ocenie spółki obowiązek podatkowy od zaliczki wpłaconej przez klienta powstaje w spółce dopiero w dacie otrzymania od pośrednika tej zaliczki na rachunek bankowy spółki, ponieważ spółka może dysponować tymi środkami dopiero w chwili jej otrzymania, czyli w dużo późniejszym terminie niż zarejestrowanie tej zaliczki u pośrednika.

Zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT obowiązek podatkowy w VAT powstaje z chwilą otrzymania zaliczki a nie z chwilą jej zapłaty przez klienta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), dalej jako: „ustawa”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 ustawy o VAT należy wskazać, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych.

Usługa w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT to transakcja gospodarcza, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 2, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Ustawodawca w ustawie o VAT nie sprecyzował co należy rozumieć przez moment wykonania usługi. Jednakże należy przyjąć, że momentem wykonania usługi jest moment faktycznego wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę. Moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Przy określaniu chwili wykonania usługi należy mieć na uwadze specyfikę danej usługi i obowiązki ciążące na stronach umowy, w szczególności rodzaj i charakter składających się na daną usługę czynności. Wyżej wymienione kwestie – zgodnie z zasadą swobody zawierania umów regulowane są w zawieranych przez strony umowach cywilnoprawnych, chyba, że zasady wykonywania danego rodzaju usług są regulowane przepisami prawa.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zaliczka” i „przedpłata”, w związku z tym należy posiłkować się znaczeniem słownikowym.

Zgodnie z definicją zawartą w „Słowniku języka polskiego PWN” (www.sjp.pwn.pl), „zaliczka” to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Natomiast „przedpłata” to określona suma pieniędzy, stanowiąca część ceny towaru lub usługi, wypłacona z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Zaliczka, jak również przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi zatem być powiązana z konkretną transakcją.

Z przytoczonych definicji wynika, że otrzymanie zaliczki lub przedpłaty wiąże się z przekazaniem kontrahentowi środków pieniężnych do jego dyspozycji. Cechą charakterystyczną zaliczki i przedpłaty jest to, że są one częścią należności wpłacaną z góry na poczet należności.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Działalnością spółki jest prowadzenie domu wczasowego. Spółka podpisuje umowę z kontrahentem (zwanym dalej pośrednikiem), który ma za zadanie zamieszczać ofertę domu wczasowego w serwisie za pośrednictwem strony internetowej. Pośrednik zobowiązuje się do pozyskiwania klientów, rezerwacji miejsc w domu wczasowym w ich imieniu oraz do przyjmowania zaliczek na poczet tych pobytów. Umowa stanowi, iż pośrednik otrzymaną od klienta zaliczkę przekazuje na rachunek bankowy spółki dopiero kilka dni przed przyjazdem klienta na pobyt. Spółka za pośrednictwem kontrahenta świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla zaliczek wpłacanych pośrednikowi na poczet świadczenia usługi krótkotrwałego zakwaterowania w domu wczasowym.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Jednakże, stosownie do art. 19a ust. 8 powołanej ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje, jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Należy jednak wskazać, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania tej usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określany przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług. Ponadto, stosownie do art. 353^¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z Dz. U. z 2020 r., poz. 1740), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Jak wynika z wyżej przedstawionych okoliczności sprawy, wpłacone zaliczki związane są z przyszłą konkretną transakcją, co pozwala je traktować jak zaliczki w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy. W związku z powyższym bez znaczenia jest dla rozstrzygnięcia okoliczność, jak strony (pośrednik i Wnioskodawca) umówiły się co do terminu, w którym płatności od klientów zostaną przekazane na konto bankowe Wnioskodawcy, gdyż pomiędzy Wnioskodawcą a pośrednikiem, jak to wynika z opisu analizowanej sprawy, nie dochodzi do sprzedaży.

W konsekwencji w niniejszej sprawie w momencie otrzymania od klienta wpłaty za usługę krótkotrwałego zakwaterowania w domu wczasowym powstaje u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy. W omawianej bowiem sytuacji otrzymana od klienta płatność ma wyraźny związek z późniejszym konkretnym świadczeniem, które jest jasno sprecyzowane w momencie nabycia. Zapłata uprawnia bowiem klienta do skorzystania z usług Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w przypadku otrzymania przez pośrednika zaliczki na poczet świadczonych przez Wnioskodawcę usług krótkotrwałego zakwaterowania, obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy - z chwilą jej otrzymania przez pośrednika, w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy od zaliczki wpłaconej przez klienta powstaje w spółce w dacie otrzymania od pośrednika tej zaliczki na rachunek bankowy spółki, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.