Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.853.2020.4.MC
z 22 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2020 r. (data wpływu 11 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 marca 2021 r. (data wpływu 4 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania podatkiem VAT czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach umowy o wspólne przedsięwzięcie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania podatkiem VAT czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach umowy o wspólne przedsięwzięcie oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 lutego 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy i pytania nr 2 wniosku, wskazanie że ww. wniosek dotyczy wyłącznie stanu faktycznego oraz uiszczenie brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku).

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje następujące rodzaje (wg kodów PKD):

• 43.99.Z - wykonywanie specjalistycznych robót budowlanych,
  

• 41.20.Z - roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych,
  

• 42.12.Z - roboty związane z budową dróg szynowych i kolei podziemnej,
  

• 42.13.Z - roboty związane z budową mostów i tuneli,
  

• 42.21.Z - roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych,
  

• 42.22.Z - roboty związane z budową linii telekomunikacyjnych elektroenergetycznych,
  

• 42.99.Z - roboty związane z budową pozostałych obiektów inżynierii lądowej i wodnej gdzie indziej niesklasyfikowanej,
  

• 43.39.Z - wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych,
  

• 46.46.Z - sprzedaż hurtowa wyrobów farmaceutycznych i medycznych,
  

• 46.63.Z - sprzedaż hurtowa maszyn wykorzystywanych w górnictwie, budownictwie oraz inżynierii lądowej i wodnej,
  

• 46.73.Z - sprzedaż hurtowa drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego,
  

• 46.74.Z - sprzedaż hurtowa wyrobów metalowych oraz sprzętu i dodatkowego wyposażenia hydraulicznego i grzejnego,
  

• 46.90.Z - sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana,
  

• 47.74.Z - sprzedaż detaliczna wyrobów medycznych, włączając wyroby ortopedyczne, prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach,
  

• 49.41.Z - transport drogowy towarów,
  

• 70.21.Z- stosunki międzyludzkie i komunikacja,
  

• 70.22.Z - doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania,
  

• 77.12.Z - wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
  

• 77.39.Z - wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych,
  

• 81.21.Z - niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych,
  

• 81.22.Z - specjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych,
  

• 81.29.Z - pozostałe sprzątanie,
  

• 85.60.Z - działalność wspomagająca edukację.
  
  

Przychody Wnioskodawcy opodatkowane są na zasadach ogólnych. Wnioskodawca korzysta z podatku liniowego. Dokumentacja podatkowa jest prowadzona w formie książki przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej zawarł umowę o wykonanie wspólnego przedsięwzięcia z innym podmiotem gospodarczym. Zawarta umowa jest umową współpracy w zakresie jednorazowego przedsięwzięcia, nie ma charakteru ani spółki cichej, ani umowy konsorcjum.

Wnioskodawca zawarł umowę w dniu 29.06.2020 r. Umowa została zawarta na okres realizacji wspólnego przedsięwzięcia, nie określając dokładnie czasu jej trwania. Okres czasowy przedsięwzięcia zależy od: czasu produkcji, okresu transportu i czasu na znalezienie klienta (kupującego). Umowa kończy się sprzedażą towaru i rozliczeniem zysku. W opisanym stanie faktycznym umowa trwała około 3 miesiące.

Podmiot gospodarczy z którym została zawarta umowa jest podmiotem krajowym (polskim). Podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę jest osobą fizyczną. Podmiot gospodarczy, z którym zawarto umowę nie jest podmiotem powiązanym.

Wspólne przedsięwzięcie polega na zakupie towaru i jego sprzedaży z zyskiem. Handel określonym w umowie towarem jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy zarejestrowanym w CEIDG. Towar jest dookreślony w umowie, która wskazuje ilość i rodzaj towaru, a także jego sprzedawcę oraz cenę jego zakupu. Towar to rękawice nitrylowe.

Wnioskodawca jest głównym finansującym przedsięwzięcie. Przeznacza określone środki na zakup towaru (w całości finansuje zakup). Nie jest jednak stroną umowy sprzedaży. Koszty dostawy, poszukiwania klienta i inne związane z zakupem i sprzedażą ponosi druga strona umowy, ona też jest stroną wszelkich umów związanych z dostawa i zbyciem oraz wystawcą i odbiorcą faktur VAT. Według umowy druga strona ma obowiązek informować Wnioskodawcę o wszelkich istotnych okolicznościach związanych z realizacją umowy. Wnioskodawca posiada uprawnienie w zakresie wyboru kontrahenta (kupującego) oraz ustalenia ceny sprzedaży. Ma też prawo kontrolować przebieg transakcji, w tym jakość towaru.

Wartość realizowanego przedsięwzięcia wynosi 78400 USD, przy czym jest to wartość zakupu towaru. Założeniem stron jest sprzedaż z zyskiem, więc wartość sprzedaży będzie wyższa.

W umowie ustalono zasady partycypacji w przychodach i kosztach podatkowych generowanych w ramach współpracy. Ustalono, że stopień partycypacji zarówno w przychodach jak i kosztach odpowiada udziałowi w zysku. Udział Wnioskodawcy w zysku wynosi 40%.

Umowa określa stosunek procentowy udziału każdej ze stron w zysku. Umowa reguluje sposób obliczenia zysku i wskazuje, że jest to różnica między uzyskanym przychodem netto a poniesionymi na dostawę kosztami, obejmującymi zarówno zakup, jak i koszty obsługi dostawy (transport, usługi związane ze sprowadzeniem towaru, jego sprawdzeniem, przepakowaniem, itp.).

Obie strony są podatnikami VAT.

Wnioskodawca jest czynnym, zrejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z umową strony dążą do maksymalnego zysku i podejmują wspólnie decyzje co do sprzedaży towaru, jego ceny, wyboru kontrahenta.

Wnioskodawca zasadniczo nie wykonuje na rzecz podmiotu gospodarczego, z którym zawarł umowę żadnych prac czy usług i nie wystawia z tego tytułu faktur VAT.

Podobnie podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę nie wykonuje na rzecz Wnioskodawcy żadnych czynności i prac.

Strony wspólnie wykonują pewne czynności (opisane wyżej: wybór kontrahenta, sprawdzenie towaru, jednak nie sposób uznać, że jedna świadczy na rzecz drugiej jakieś usługi).

Wnioskodawca w związku z zawartą umową nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich, bowiem z założenia nie jest stroną transakcji zawieranej zarówno ze sprzedającym jak i kupującym towar.

Według umowy za ewentualne nienależyte wykonanie obowiązków Wnioskodawca odpowiada wyłącznie wobec podmiotu, z którym zawarł umowę, w zakresie w jakim nie spełnił obowiązku np. zapłaty w określonym terminie środków pieniężnych.

Umowa zostanie wykonana po dokonaniu zbycia towaru i rozliczeniu zysku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku).

Czy wykonanie umowy rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązki w zakresie podatku VAT związane ze sprzedażą lub zakupem towaru, który jest zakupiony i sprzedany w ramach wspólnego przedsięwzięcia? Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia podatku VAT i jego odprowadzenia w związku ze zbyciem towarów określonych w umowie i zakupionych ze środków przekazanych przez Wnioskodawcę w ramach wspólnego przedsięwzięcia?

(oznaczone we wniosku jako nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy (oznaczonym we wniosku jako Ad 1. i 2.)

Ad. 1 i 2

Rozliczenie podatku dochodowego od dochodu uzyskanego z zawartej przez strony umowy na podstawie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynika to wprost z treści rzeczonego przepisu. Na konieczność zastosowania przedmiotowego przepisu w przypadku dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia wskazują również liczne interpretacje podatkowe oraz orzeczenia sądów administracyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy zawarta przez niego umowa wyczerpuje znamiona wspólnego przedsięwzięcia. Określa ona prawa i obowiązki stron, zawiera postanowienia jasno wskazujące kupowany razem towar, wartość tego zakupu, wskazuje sposób jego finansowania oraz dookreśla udział w zyskach.

W takiej sytuacji rozliczenie podatku dochodowego Wnioskodawcy powinno odbyć się przy zastosowaniu przepisu art. 8 ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Udział w zysku decyduje o wartości przychodów i kosztów sumowanych z przychodami i kosztami Wnioskodawcy z innych źródeł. Rozliczenie odbywa się zatem w ten sposób, że stosunkowo odpowiadająca wartości udziału Wnioskodawcy w zysku określonym umową część przychodu ze wspólnego przedsięwzięcia i połowa kosztów uzyskania przychodu tego przedsięwzięcia sumują się odpowiednio z pozostałymi przychodami oraz kosztami Wnioskodawcy. Łączny dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Nie jest przy tym przeszkodą fakt, iż odbiorcą i wystawcą dokumentów księgowych (faktur VAT) jest wyłącznie druga strona umowy, gdyż treść kontraktu rozstrzyga, w jaki sposób finansowane są poszczególne elementy przedsięwzięcia oraz komu, w jakiej proporcji przypada zysk. To właśnie treść umowy będzie rozstrzygała o sposobie obliczenia dochodu uzyskiwanego przez każdą ze stron, a w następstwie o wysokości należnego podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane przedsięwzięcie nie rodzi po jego stronie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług. Podatnikiem tego podatku w opisanym przedsięwzięciu, co wynika z umowy między stronami, jest wyłącznie druga strona umowy. To ona też występuje w obrocie gospodarczym wobec osób trzecich (sprzedającego, kupującego, usługodawców).

Powyższy pogląd potwierdzają interpretacje podatkowe oraz orzecznictwo sądów administracyjnych.

Przykładowo interpretacja nr 0114-KDIP1-1.4012.591.2019.1.KOM wskazuje na zastosowanie art. 8 w podobnym przypadku. Określa również brak obowiązku podatkowego w zakresie podatku VAT w przypadku rozliczenia zysku z wspólnego przedsięwzięcia.

Definicję wspólnego przedsięwzięcia zbieżną z przedstawionym stanem faktycznym zawiera Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 maja 2017 r.

I SA/Wr 91/17. W orzeczeniu tym WSA we Wrocławiu stanął na stanowisku, iż wspólnie prowadzona inwestycja w ramach wspólnego przedsięwzięcia determinuje sposób rozliczenia w zakresie przychodów i kosztów ich uzyskania. Zaprezentowane w orzeczeniu poglądy potwierdzają prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council, EU:C:1988:120: „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok w sprawie C-16/93 Tolsma, EU:C:1994:80, gdzie Trybunał zauważył, że czynność: „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
  

• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
  

• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi, odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  

• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zauważyć w tym miejscu należy, że umowa o współpracy nie występuje ani w prawie cywilnym, ani podatkowym. Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.) – strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje to, że jego uczestnicy są związani ustaleniami umownymi. Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami VAT.

W konsekwencji w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach wszystkie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem innego podmiotu w ramach zawartej umowy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której zawarł umowę o wykonanie wspólnego przedsięwzięcia z innym podmiotem gospodarczym. Obie strony są podatnikami VAT. Zawarta umowa jest umową współpracy w zakresie jednorazowego przedsięwzięcia, nie ma charakteru ani spółki cichej, ani umowy konsorcjum. Ww. umowa została zawarta w dniu 29.06.2020 r. na okres realizacji wspólnego przedsięwzięcia. Umowa kończy się sprzedażą towaru i rozliczeniem zysku. Ww. umowa trwała około 3 miesiące. Podmiot gospodarczy, z którym została zawarta umowa jest podmiotem krajowym (polskim). Podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę jest osobą fizyczną i nie jest podmiotem powiązanym.

Wspólne przedsięwzięcie polega na zakupie towaru i jego sprzedaży z zyskiem. Handel określonym w umowie towarem jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Towar jest dookreślony w umowie, która wskazuje ilość i rodzaj towaru, a także jego sprzedawcę oraz cenę jego zakupu. Towar to rękawice nitrylowe.

Wnioskodawca jest głównym finansującym przedsięwzięcie. Przeznacza określone środki na zakup towaru (w całości finansuje zakup). Zainteresowany nie jest jednak stroną umowy sprzedaży. Koszty dostawy, poszukiwania klienta i inne związane z zakupem i sprzedażą ponosi druga strona umowy, ona też jest stroną wszelkich umów związanych z dostawa i zbyciem oraz wystawcą i odbiorcą faktur. Umowa określa stosunek procentowy udziału każdej ze stron w zysku. Umowa reguluje sposób obliczenia zysku i wskazuje, że jest to różnica między uzyskanym przychodem netto a poniesionymi na dostawę kosztami, obejmującymi zarówno zakup, jak i koszty obsługi dostawy (transport, usługi związane ze sprowadzeniem towaru, jego sprawdzeniem, przepakowaniem, itp.). Zgodnie z umową strony dążą do maksymalnego zysku i podejmują wspólnie decyzje co do sprzedaży towaru, jego ceny, wyboru kontrahenta.

Wnioskodawca zasadniczo nie wykonuje na rzecz podmiotu gospodarczego, z którym zawarł umowę żadnych prac czy usług i nie wystawia z tego tytułu faktur VAT. Podobnie podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę nie wykonuje na rzecz Wnioskodawcy żadnych czynności i prac. Strony wspólnie wykonują pewne czynności (opisane wyżej: wybór kontrahenta, sprawdzenie towaru, jednak nie sposób uznać - zdaniem Wnioskodawcy - że jedna świadczy na rzecz drugiej jakieś usługi). Wnioskodawca w związku z zawartą umową nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich, bowiem z założenia nie jest stroną transakcji zawieranej zarówno ze sprzedającym jak i kupującym towar. Według umowy za ewentualne nienależyte wykonanie obowiązków Wnioskodawca odpowiada wyłącznie wobec podmiotu, z którym zawarł umowę, w zakresie w jakim nie spełnił obowiązku np. zapłaty w określonym terminie środków pieniężnych.

Z uwagi na przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z opisu stanu faktycznego nie wynika, aby pomiędzy stronami umowy o wspólne przedsięwzięcie miało miejsce świadczenie usług czy dostawa towarów w zamian, za które należne byłoby wynagrodzenie. Wnioskodawca bowiem nie wykonuje na rzecz podmiotu gospodarczego, z którym zawarł umowę żadnych prac czy usług. Ponadto podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę nie wykonuje na rzecz Zainteresowanego żadnych czynności i prac.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że Zainteresowany nie jest stroną umów kupna i sprzedaży przedmiotowych rękawic nitrylowych. Bowiem - jak wskazano we wniosku - to druga strona umowy o wspólne przedsięwzięcie jest stroną wszelkich umów związanych z dostawą i zbyciem ww. rękawic nitrylowych. Zatem skoro Wnioskodawca w stosunku do podmiotów, od których nabywane są rękawice nitrylowe, jak i w stosunku do podmiotów, którym są sprzedawane ww. towary nie realizuje jakichkolwiek świadczeń, to także w tych przypadkach nie zachodzą żadne związki prawne, za które Wnioskodawca otrzymałby wynagrodzenie.

Tym samym nie sposób uznać Wnioskodawcy w związku z wykonaniem przedmiotowej umowy o wspólne przedsięwzięcie za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji wykonanie przez Wnioskodawcę ww. umowy o wspólne przedsięwzięcie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT.

Reasumując, Wnioskodawca z tytułu wykonania przedmiotowej umowy o wspólne przedsięwzięcie nie jest zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Nadto, tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Z uwagi na powyższe niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla podmiotu gospodarczego, z którym Wnioskodawca zawarł przedmiotową umowę o wspólne przedsięwzięcie objęte wnioskiem.

Końcowo tut. Organ informuje, iż niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … , za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.