Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.19.2021.1.MR
z 18 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2021 r. (data wpływu 22 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania realizowanych transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania realizowanych transakcji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) produkuje i sprzedaje wyroby do unijnych kontrahentów (posiadających właściwy dla swojego kraju nr VAT, dalej: Kontrahent unijny). Następnie Kontrahent unijny sprzedaje towar do odbiorcy końcowego, będącego spółką z innego państwa członkowskiego (dalej: Odbiorca końcowy).

Spółka traktuje dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT) opodatkowaną stawką 0%. Towar będący przedmiotem transakcji jest transportowany bezpośrednio od Spółki do Odbiorcy końcowego (czyli z Polski do innego państwa członkowskiego) – za organizację transportu i wykonywanie szeregu kluczowych funkcji związanych z transportem odpowiada Spółka. W tym zakresie Spółka m.in.:

• uzgadnia termin i miejsce odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów,
• potwierdza dostępności towarów i ich gotowości do odbioru,
• uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiada za przygotowanie i załadunek towarów.
  
  

Przy czym, może się zdarzyć, że firma transportowa zostanie wskazana/wybrana przez podmiot inny niż Spółka, ale wówczas i tak wszystkie szczegóły związane z organizacją transportu (o których mowa powyżej) uzgadnia Spółka. Wskazać również należy, że takie zasady organizacji transportu (organizacja transportu po stronie Spółki) będą miały miejsce każdorazowo – niezależnie od stosowanych dla danej transakcji reguł Incoterms.

Przebieg transakcji wygląda więc w następujący sposób:

Spółka (polski numer VAT-UE) – Kontrahent unijny (numer VAT-UE właściwy dla danego państwa członkowskiego) – Odbiorca końcowy (numer VAT-UE innego państwa członkowskiego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo uważa, iż może rozliczyć i opodatkować wskazane transakcje sprzedażowe stawką 0% VAT (pod ogólnymi warunkami, wynikającymi z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, tj. posiadaniem numeru VAT-UE nabywcy, rejestracją na VAT-UE sprzedawcy oraz posiadaniem dowodów wywozu – warunki te nie są przedmiotem pytania Spółki) jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w ramach której podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 i 2a ustawy o VAT jest Spółka?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest uznanie, że sprzedaż dokonywana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta unijnego stanowi WDT opodatkowane stawką 0% (przy założeniu spełnienia warunków z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT), w ramach której podmiotem organizującym transport jest Spółka.

Uzasadnienie.

W zakresie przepisów prawa, które odnoszą się do transakcji trójstronnych trzeba wskazać na:

• art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT: „miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy”,
• art. 22 ust. 2 ustawy o VAT: „W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie”,
• jednocześnie w myśl przepisu art. 22 ust. 3 ustawy o VAT: „w przypadkach, o którym mowa w ust. 2-2c tego artykułu, dostawę towarów, która:
  • poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
  • następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów”.
  
  

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT: „Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (...) rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju”.

Z powyższych przepisów wynika, że:

• gdy trzy lub większa ilość podmiotów dokonują dostawy tego samego towaru, przy czym pierwszy z podmiotów transportuje ten towar bezpośrednio ostatniemu podmiotowi biorącemu udział w transakcji (tzw. dostawa łańcuchowa), to transport towarów przyporządkowuje się tylko jednej dostawie (dla ustalenia miejsca opodatkowania),
• dostawa, której zostanie przyporządkowany transport stanowi tzw. dostawę ruchomą, pozostałe dostawy – którym nie można przypisać transportu – są dostawami nieruchomymi, tylko dostawa ruchoma może korzystać z preferencyjnej stawki VAT (0% przy WDT), natomiast pozostałe dostawy traktowane są jako dostawy krajowe, opodatkowane odpowiednio w kraju rozpoczęcia lub zakończenia transportu.
  
  

Przedstawione powyżej regulacje ustawy o VAT znajdują swoje źródło w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), który m.in. w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder uznał, że jeżeli kilku przedsiębiorców dokonuje dostawy tego samego przedmiotu dostawy i te są realizowane w drodze pojedynczego przemieszczenia towarów, za wewnątrzwspólnotową dostawę zwolnioną od podatku należy uznać tylko jedną z kilku dostaw. W kwestii przyporządkowania transportu do danej dostawy możliwe jest natomiast przyjęcie, że decydującym jest kryterium, kto jest faktycznym organizatorem transportu. Bez wpływu na powyższe pozostają stosowane w łańcuchu dostaw warunki Incoterms oraz to, który z podmiotów z łańcucha dostaw ponosi koszty transportu (np. ostateczny odbiorca towarów).

Potwierdzeniem tego stanowiska jest m.in.:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 stycznia 2019 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.684.2018.2.KB: „Zakres czynności, które wykonuje Wnioskodawca w związku z organizowaniem transportu, tj. kontaktuje się z przewoźnikiem odpowiedzialnym za realizację dostawy i jest podmiotem zaangażowanym w przygotowanie technicznych aspektów transportu (przygotowuje towar do transportu, zajmuje się jego załadunkiem i zabezpieczeniem, uzgadnia z przewoźnikiem termin odbioru towaru oraz środek transportu, przekazuje dokumenty transportowe) – przesądza o tym, że to on jest organizatorem transportu”.
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 listopada 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.744.2018.1.KT: „W kwestii przyporządkowania transportu do danej dostawy trzeba wskazać na element decydujący, jakim jest to, kto wykonuje, organizuje transport towarów lub kto go zleca, natomiast bez wpływu na powyższe pozostaje, to kto jest ostatecznie obciążony kosztami tego transportu”.
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 9 lutego 2016 r., sygn. ITPP3/4512-701/15/APR: „Z uwagi na to, że – jak wynika z wniosku – Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym za transport towarów, w przedstawionych okolicznościach ma miejsce eksport”.
  
  

Należy zatem stwierdzić, iż w przypadku art. 22 ust. 2 ustawy o VAT istotne jest kto wysyła lub transportuje towar, a dokonując tego ustalenia możliwe jest odniesienie do tego, kto jest faktycznym organizatorem towaru.

Ustawa o VAT nie zawiera przepisów wskazujących na kryteria, jakie należy brać pod uwagę przy ustalaniu, który podmiot jest odpowiedzialny za transport towarów. Zdaniem Spółki, w celu ustalenia, który podmiot jest odpowiedzialny za transport kluczowe znaczenie ma, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją transportu towarów. Wobec tego, w przypadku Spółki, skoro to Spółka: uzgadnia termin i miejsce odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdza dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiada za przygotowanie i załadunek towarów, to bezsprzecznie wynika z tego, że to właśnie Spółka jest odpowiedzialna za techniczne i organizacyjne aspekty związane z transportem towarów, czyli to właśnie Spółka organizuje transport.

Podsumowując, kryterium – od którego będzie zależało, do której dostawy powinien zostać przyporządkowany transport – będzie kwestia ustalenia, kto organizuje przedmiotowy transport. Przedkładając powyższe ustalenia na zdarzenie przedstawione w niniejszym wniosku, wskazać należy, że skoro w niniejszej sprawie transport organizuje Spółka, to nie ma wątpliwości, że transport jest przyporządkowany dostawie od Spółki do Kontrahenta unijnego i to właśnie dostawa pomiędzy Spółką a Kontrahentem unijnym jest dostawą ruchomą. Powyższe wnioski prowadzą do konkluzji, że skoro dostawą ruchomą o charakterze międzynarodowym jest dostawa pomiędzy Spółką a Kontrahentem unijnym, to właśnie w ramach dostawy pomiędzy Spółką a Kontrahentem unijnym dochodzi do wywozu towarów z Polski na terytorium państwa członkowskiego, zatem powyższa transakcja spełnia przesłanki z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, pozwalające uznać, że Spółka realizuje na rzecz Kontrahenta unijnego WDT, z prawem do zastosowania stawki 0% (przy spełnieniu określonych w ustawie o VAT warunków).

W związku z powyższym, zdaniem Spółki sprzedaż na rzecz Kontrahenta unijnego stanowi WDT opodatkowane stawką 0% (przy założeniu spełnienia warunków z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast przez państwo członkowskie, na mocy art. 2 pkt 2 ustawy, rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, co do zasady, w przypadku gdy w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby dostawca towaru był podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, natomiast nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Przy tym w myśl art. 42 ust. 1a ustawy stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub
2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

– chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Jednocześnie, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Ponadto miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Natomiast, stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Zgodnie z art. 22 ust. 2b ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Przy czym stosownie do art. 22 ust. 2d ustawy, przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Natomiast art. 22 ust. 2c ustawy stanowi, że w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Jednocześnie jak stanowi art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Zatem w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Jednocześnie w przypadku, gdy towary są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego. Jednocześnie przez podmiot pośredniczący, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz. Przy czym w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) produkuje i sprzedaje wyroby do unijnych kontrahentów (posiadających właściwy dla swojego kraju nr VAT – Kontrahent unijny). Następnie Kontrahent unijny sprzedaje towar do odbiorcy końcowego, będącego spółką z innego państwa członkowskiego (Odbiorca końcowy). Spółka traktuje dostawę jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT) opodatkowaną stawką 0%. Towar będący przedmiotem transakcji jest transportowany bezpośrednio od Spółki do Odbiorcy końcowego (czyli z Polski do innego państwa członkowskiego) – za organizację transportu i wykonywanie szeregu kluczowych funkcji związanych z transportem odpowiada Spółka. W tym zakresie Spółka m.in.: uzgadnia termin i miejsce odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdza dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiada za przygotowanie i załadunek towarów. Przy czym, może się zdarzyć, że firma transportowa zostanie wskazana/wybrana przez podmiot inny niż Spółka, ale wówczas i tak wszystkie szczegóły związane z organizacją transportu (o których mowa powyżej) uzgadnia Spółka. Wskazać również należy, że takie zasady organizacji transportu (organizacja transportu po stronie Spółki) będą miały miejsce każdorazowo – niezależnie od stosowanych dla danej transakcji reguł Incoterms. Przebieg transakcji wygląda w następujący sposób: Spółka (polski numer VAT-UE) – Kontrahent unijny (numer VAT-UE właściwy dla danego państwa członkowskiego) – Odbiorca końcowy (numer VAT-UE innego państwa członkowskiego).

Wątpliwości Wnioskodawcy (Spółki) dotyczą kwestii czy wskazane transakcje sprzedażowe może rozliczyć i opodatkować stawką 0% VAT (pod ogólnymi warunkami, wynikającymi z art. 42 ust. 1 ustawy, tj. posiadaniem numeru VAT-UE nabywcy, rejestracją na VAT-UE sprzedawcy oraz posiadaniem dowodów wywozu) jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w ramach której podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 i 2a ustawy jest Spółka.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w ww. transakcji występują dwie dostawy:

1. dostawa między Wnioskodawcą a Kontrahentem unijnym oraz
2. dostawa między Kontrahentem unijnym a Odbiorcą końcowym

− przy czym towar transportowany jest bezpośrednio od Wnioskodawcy do Odbiorcy końcowego.

Zakres czynności, które wykonuje Wnioskodawca w związku z organizowaniem transportu, tj. ustalenie z przewoźnikiem terminu i miejsca odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdzenie dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgodnienie sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiedzialność za przygotowanie i załadunek towarów – nawet jeżeli zdarzają się sytuacje, że to nie on wskazuje/wybiera firmę transportową – przesądza o tym, że to on jest organizatorem transportu.

Opisane okoliczności wskazują, że dostawa towarów realizowana według przedstawionego modelu sprzedaży jest transakcją łańcuchową, w ramach której nastąpi dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem unijnym, a następnie pomiędzy Kontrahentem unijnym a Odbiorcą końcowym zaś towary dostarczane będą bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw, tj. od Wnioskodawcy z terytorium Polski do Odbiorcy końcowego na terytorium innych niż Polska państw członkowskich UE. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że jest podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu, tj. pierwszy podmiot w opisanym łańcuchu dostaw organizuje transport. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Kontrahent unijny podaje Wnioskodawcy VAT-UE właściwy dla danego państwa członkowskiego.

Zatem mając na uwadze przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy, transport towarów należy przypisać dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta unijnego. W konsekwencji dostawę między Wnioskodawcą a Kontrahentem unijnym należy uznać za „transakcję ruchomą”, tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową. Tym samym, skoro towary są transportowane z terytorium Polski na terytorium innych niż Polska państw członkowskich UE, Wnioskodawca w związku ze sprzedażą tych towarów na rzecz Kontrahenta unijnego winien rozpoznać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na terytorium Polski, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, która (przy spełnieniu warunków określonych w art. 42 ustawy) podlega opodatkowaniu przy zastosowaniu stawki podatku w wysokości 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Tutejszy organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku (w szczególności kwestie dotyczące spełnienia przez Spółkę warunków określonych w art. 42 ust. 1 ustawy w celu zastosowania stawki 0% dla WDT), które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.