2021.03.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.18.2021.2.BS
z 25 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 stycznia 2021 r. (data wpływu 15 stycznia 2021 r.), uzupełnionym 17 marca 2021 r. (data wpływu 18 marca 2021 r.) na wezwanie tut. organu z 5 marca 2021 r. (skutecznie doręczone 11 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2021 r., wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Wniosek uzupełniony został pismem z 16 marca 2021 r., złożonym 17 marca 2021 r. (data wpływu 18 marca 2021 r.), na wezwanie organu z 5 marca 2021 r. (skutecznie doręczone 11 marca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z 16 marca 2021 r. (data wpływu 18 marca 2021 r.):

Wnioskodawczyni wraz z mężem będąc we wspólności małżeńskiej w dniu … 1999 r. nabyła na własność – całość nieruchomości rolnych wraz z częściami składowymi i inwentarzem żywym opisanym bliżej w Akcie Notarialnym Repertorium […] w zamian za dożywocie – od rodziców męża.

Po ponad dwudziestu latach gospodarowania na przejętym gospodarstwie rolnym Wnioskodawczyni postanowiła wraz z mężem wydzielić z niego część gruntów celem sprzedaży.

Pozostałe grunty rolne będące w zasobach rodzinnego gospodarstwa rolnego, są w dalszym ciągu użytkowane przez Wnioskodawczynię i jej męża zgodnie z przeznaczeniem jako ziemia uprawna.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęła pracę zarobkową na umowach o pracę w pełnym wymiarze. Wnioskodawczyni i mąż Wnioskodawczyni nie prowadzą działalności gospodarczej.

Wójt Gminy wydał w dniu … 2020 r. Decyzję nr […] o warunkach zabudowy, a która to Decyzja stała się ostateczna … 2020 r. i podlega wykonaniu. W decyzji zostały ustalone warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dziesięciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na części działki 1. […] położonej we wsi […]. Analizując wniosek, oraz ustalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy – Wójt stwierdził, że nie zachodzi konieczność dotycząca obowiązku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru objętego wnioskiem. Jednocześnie Wójt Gminy dokonał analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, w wyniku której ustalono, iż działka spełnia warunek ustawy, a dotyczący kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy występujących na sąsiednich działkach, posiada dostęp do drogi publicznej, istniejące uzbrojenia terenu jest wystarczające dla realizacji planowanej inwestycji, teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych.

Niezależnie od woli Wnioskodawczyni i jej męża – dowodzi tego decyzja Wójta – w sąsiedztwie Wnioskodawczyni i jej męża, na przestrzeni kilkudziesięciu lat nastąpiły zmiany infrastrukturalne mające wpływ na przygraniczne części ich gruntów rolnych. Zmiany, których realizm wykorzystać można w zależności od woli właściciela, nabywcy – decydenta o przeznaczeniu działki gruntu. Grunty te mogą pozostać gruntami rolnymi jeżeli nabywca nie uzyska prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Po otrzymaniu decyzji Wójta ustalającej warunki zabudowy i dokonaniu podziału na działki budowlane Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęła sprzedaż gruntu części gospodarstwa w ramach zarządu majątkiem prywatnym w sposób okazjonalny i niezorganizowany.

Dotychczas Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedała osiem działek, które nie były i nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Sprzedane działki oraz planowane do sprzedaży nie były przedmiotem umów najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze i Wnioskodawczyni nie czerpała z tych tytułów pożytków.

Przed sprzedażą działek Wnioskodawczyni:

nie występowała z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia na budowę na sprzedanym gruncie,

nie przeprowadzała zbrojenia terenu,

nie ogłaszała zamiaru sprzedaży w prasie lokalnej czy w środkach masowego przekazu,

nie zlecała sprzedaży agencji obrotu nieruchomościami.

Nadmienić należy, że Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzi gospodarstwo rolne na gruncie nabytym do majątku osobistego – ze zwolnieniem z podatku od towarów i usług – i nie objętym planem zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawczyni oświadcza, że nie udzieliła ani nie udzieli pełnomocnictwa osobom trzecim do wykonywania jakichkolwiek czynności związanych z przedmiotową nieruchomością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z 16 marca 2021 r. (data wpływu 18 marca 2021 r.):

Czy dotychczasowa sprzedaż 8 działek i sprzedaż następnych 2 działek podlegała i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z 16 marca 2021 r. (data wpływu 18 marca 2021 r.):

Jak Wnioskodawczyni przedstawiła w opisie stanu faktycznego wraz z mężem postanowiła dokonać podziału gruntów rolnych gospodarstwa Wnioskodawczyni i jej męża i wydzielić z niego część gruntów celem sprzedaży. Dotyczy to tej części gruntu, która na skutek przemian infrastrukturalnych i postępu technicznego dokonujących się w otaczającej je przestrzeni przygranicznej nabrała wartości szerszej niż dotychczas jako grunty rolne. To wskutek rozwoju budownictwa mieszkaniowego, które w swoim rozwoju docierając do granic gospodarstwa rolnego Wnioskodawczyni i jej męża, podjęli decyzję o podziale i sprzedaży części gruntów.

Mając na uwadze przedmiot czynności Wnioskodawczyni i jej męża (działki gruntu) jak i charakter tych czynności oraz sposób ich realizacji Wnioskodawczyni postawiła pytanie czy będą one podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przekonaniu Wnioskodawczyni sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ przedmiotowe działki należą do majątku osobistego a wszelkie podjęte czynności związane z tą sprzedażą nie mają charakteru profesjonalnego.

Przedmiotowe grunty Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła na potrzeby gospodarstwa rolnego, a decyzję o ich sprzedaży Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęła po dwudziestu latach od nabycia. Przed podjęciem wspomnianej decyzji o wydzieleniu działek gruntu Wnioskodawczyni wraz z mężem wystąpiła do Wójta Gminy z wnioskiem o określenie warunków zabudowy dla wskazanych części gruntów i to w oparciu o treść tej decyzji dokonała wraz z mężem podziału na działki.

Analizując charakter działań – czynności dokonane jak i przyszłe nie wyczerpują znamion przepisów określonych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 (w związku z art. 2 pkt 6 oraz art. 5 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W świetle cytowanych przepisów działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Sprzedając działki gruntu Wnioskodawczyni nie postępuje jak profesjonalista w sposób ciągły, a raczej incydentalny. Wnioskodawczyni nie przeprowadzała aktywnych działań przetwórczych, obróbczych, podwyższenia jakości, zmian wartościowych ani temu służących prac nie zlecała, a także nie angażowała w to obrotowych środków finansowych. Na charakter sprzedaży działek Wnioskodawczyni i jej męża miały wpływ zmiany infrastrukturalne w ich sąsiedztwie – powstały one przy okazji.

W tych okolicznościach realizując sprzedaż działek Wnioskodawczyni miała świadomość, że w jej działaniu nie mamy do czynienia z sprzedażą nieruchomości charakteryzującą przedmiot działalności gospodarczej, lecz ze sprzedażą związaną z czynnościami dotyczącymi zwykłego wykonywania prawa własności. Wnioskodawczyni uważa, iż jest to sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), że działalność Wnioskodawczyni nie ma charakteru ciągłego a incydentalny co podkreśla to, że nie prowadzi działalności gospodarczej i w konsekwencji nie działa jak profesjonalny handlowiec, zajmujący się obrotem gruntami i nie jest podatnikiem podatku VAT. Gdyż w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług – nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W analizowaniu sytuacji Wnioskodawczyni i przygotowaniu stanowiska co do zaistniałego stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni posiłkowała się Wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 września 2011 r. C-180/10 gdzie Trybunał orzeka, co następuje: Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Stanowisko Wnioskodawczyni – co do zaistniałego stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego – sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ przedmiotowe działki należą do majątku osobistego a wszelkie podjęte czynności związane z tą sprzedażą nie mają charakteru profesjonalnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem będąc we wspólności małżeńskiej w dniu … 1999 r. nabyła na własność – całość nieruchomości rolnych wraz z częściami składowymi i inwentarzem żywym opisanym bliżej w Akcie Notarialnym w zamian za dożywocie – od rodziców męża. Po ponad dwudziestu latach gospodarowania na przejętym gospodarstwie rolnym Wnioskodawczyni postanowiła wraz z mężem wydzielić z niego część gruntów celem sprzedaży. Pozostałe grunty rolne będące w zasobach rodzinnego gospodarstwa rolnego, są w dalszym ciągu użytkowane przez Wnioskodawczynię i jej męża zgodnie z przeznaczeniem jako ziemia uprawna.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni wraz z mężem podjęła pracę zarobkową na umowach o pracę w pełnym wymiarze. Wnioskodawczyni i mąż Wnioskodawczyni nie prowadzą działalności gospodarczej.

W dniu … 2020 r. Wnioskodawczyni i mąż Wnioskodawczyni wystąpili do Wójta Gminy z wnioskiem o określenie warunków zabudowy dla wskazanych części gruntów z działki 1. położonej we wsi […]. Wójt Gminy wydał w dniu … 2020 r. Decyzję o warunkach zabudowy, a która to Decyzja stała się ostateczna … 2020 r. i podlega wykonaniu. W decyzji zostały ustalone warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dziesięciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na części działki 1. […] położonej we wsi […]. Analizując wniosek, oraz ustalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy – Wójt stwierdził, że nie zachodzi konieczność dotycząca obowiązku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru objętego wnioskiem. Jednocześnie Wójt Gminy dokonał analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, w wyniku której ustalono, iż działka spełnia warunek ustawy, a dotyczący kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy występujących na sąsiednich działkach, posiada dostęp do drogi publicznej, istniejące uzbrojenia terenu jest wystarczające dla realizacji planowanej inwestycji, teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych.

Dotychczas Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedała osiem działek, które nie były i nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Sprzedane działki oraz planowane do sprzedaży nie były przedmiotem umów najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze i Wnioskodawczyni nie czerpała z tych tytułów pożytków.

Przed sprzedażą działek Wnioskodawczyni nie występowała z wnioskiem o uzyskanie pozwolenia na budowę na sprzedanym gruncie, nie przeprowadzała zbrojenia terenu, nie ogłaszała zamiaru sprzedaży w prasie lokalnej czy w środkach masowego przekazu, nie zlecała sprzedaży agencji obrotu nieruchomościami.

Wnioskodawczyni wraz z mężem prowadzi gospodarstwo rolne na gruncie nabytym do majątku osobistego – ze zwolnieniem z podatku od towarów i usług – i nie objętym planem zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawczyni nie udzieliła ani nie udzieli pełnomocnictwa osobom trzecim do wykonywania jakichkolwiek czynności związanych z przedmiotową nieruchomością.

W tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy dotychczasowa sprzedaż 8 działek i 2 następnych podlegała i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowany działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił / nie wystąpi bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż ww. nieruchomości gruntowej wypełniła / wypełni przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął / nie podejmie takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca sprzedając przedmiotowe działki korzystał / będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca dokonując sprzedaży 8 działek jak i planowanej sprzedaży 2 następnych, korzystał / będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży ww. działek, a dostawę tych działek cech czynności podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Jednocześnie zaznacza się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni, a zatem nie wywiera skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin