Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.505.2020.2.AT
z 24 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 grudnia 2020 r. (data wpływu: 8 grudnia 2020 r.), uzupełnionym 24 lutego 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wspólnota może skorzystać z tzw. ulgi na złe długi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Wspólnota może skorzystać z tzw. ulgi na złe długi.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 lutego 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.505.2020.1.AT wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 24 lutego 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wspólnota Mieszkaniowa X (dalej: „Wspólnota” lub „Wnioskodawca”) utworzona została, na podstawie ustawy o własności lokali, dla budynku mieszczącego się przy Al. Y w mieście Z. Budynek składa się z części podziemnej, którą stanowi dwupoziomowa hala garażowa oraz z części nadziemnej, którą stanowi 10 kondygnacyjny budynek mieszkalny.

Garaż (miejsca postojowe w nim położone) nie stanowią pomieszczeń przynależnych do lokali mieszkalnych - jest to osobna nieruchomość (z osobną księgą wieczystą).

Można wyodrębnić następujące dwie grupy osób uprawnionych do miejsc postojowych w garażu (dalej: „Garaż”):

1. Mieszkańcy budynku przy Al. Y (tj. osoby/lokatorzy/właściciele, realizujący tam własne cele mieszkaniowe).
2. Deweloper, działający w formie prawnej spółki z o.o., będący przejściowo właścicielem miejsc postojowych oraz funkcjonalnie związanych z nimi mieszkań, do momentu ich sprzedaży finalnym nabywcom (nowym właścicielom). Nie korzysta on fizycznie z tych miejsc, jednak jest zobowiązany, zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali, do pokrywania kosztów utrzymania części wspólnych i kosztów utrzymania Garażu.
   
   

Wspólnota, oprócz lokali mieszkalnych wraz z komórkami przynależnymi do lokali, posiada w budynku również pomieszczenia dodatkowe typu: pomieszczenia techniczne, komory śmietnikowe oraz pomieszczenie portierni. Na mocy uchwały jedno pomieszczenie komory śmietnikowej przeznaczone zostało na tzw. rowerownię, służącą mieszkańcom budynku.

W budynku wydzielono 187 samodzielnych lokali mieszkalnych, 6 lokali użytkowych (usługowych), 1 halę garażowa z 228 miejscami postojowymi.

Na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych Wspólnota wykazuje dochód do opodatkowania, stanowiący różnicę pomiędzy przychodami a kosztami, związanymi z eksploatacją Garażu. Na przychody składają się przy tym: opłaty ponoszone przez właścicieli lokali wymienionych w punktach 1 - i 2, na koszty - przede wszystkim koszty utrzymania części wspólnych nieruchomości i koszty utrzymania Garażu, alokowane w stosunku do posiadanych udziałów w części wspólnej nieruchomości.

W przypadku niektórych przychodów, należnych od spółki, o której mowa w punkcie 2, występują problemy ze ściągalnością. - Wiele z tych należności pozostaje nieuregulowanych przez czas przekraczający 4 miesiące.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 15 lutego 2021 r., wskazano, że wierzytelności o których mowa we wniosku są zaliczane do przychodów należnych Wnioskodawcy.

Zarówno wierzyciel, jak i dłużnik spełniają warunki, o których mowa w art. 18f ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do każdej należności w przypadku której występują problemy ze ściągalnością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wspólnota może skorzystać z tzw. ulgi na złe długi - zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 1 UPDOP, o ile warunek dot. przekroczenia terminu płatności o co najmniej 90 dni (w odniesieniu do konkretnej należności) zostałby spełniony?

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. przepis o tzw. uldze na złe długi może znaleźć zastosowanie w jego przypadku.

Artykuł 18f ust. 1 pkt 1 UPDOP daje prawo, aby pomniejszyć dochód o wartość wierzytelności, wynikającej ze świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym dotyczy to zeznania podatkowym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom stanowi, iż przez świadczenie pieniężne należy rozumieć wynagrodzenie za dostawę towaru lub wykonanie usługi w transakcji handlowej. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 tej ustawy, przez transakcję handlową rozumieć należy „umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością”.

Tak szeroko określony zakres pojęciowy pomija zasadniczo tylko transakcje z konsumentami („B2C”). Dlatego za objęte tym zakresem należy uznać wierzytelności powstałe wobec spółki, o której mowa w punkcie 2.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca może skorzystać z ulgi za złe długi w przypadku braku płatności, jeżeli upłynęło co najmniej 90 dni od terminu płatności (wynikającego z aktu wewnętrznego Wspólnoty, wiążącego ww. (zadłużoną) spółkę, w tym przypadku pełniącego rolę umowy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Od 1 stycznia 2020 r. artykułem 3 pkt 2 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1649) do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm. dalej „updop”) wprowadzono przepisy szczególne mające na celu rozpoznawanie skutków w podatku dochodowym tzw. „złych długów”, tj. art. 18f.

Stosownie do regulacji art. 18f ust. 1 updop, podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d:

1. może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2. podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
   
   

Stosownie natomiast do art. 18f ust. 2 updop, jeżeli podatnik poniósł stratę, o której mowa w art. 7 ust. 2, z którą związana jest transakcja handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, kwota straty:

1. może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
2. podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
   
   

Zgodnie z art. 18f ust. 5 updop, zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.

Zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego zobowiązanie nie zostało uregulowane (art. 18f ust. 6 updop).

Zgodnie z art. 18f ust. 7 updop, w przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 3 albo zwiększenia na podstawie ust. 2 pkt 1, wierzytelność zostanie uregulowana lub zbyta, podatnik obowiązany jest do zwiększenia podstawy obliczenia podatku lub zmniejszenia straty w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta, odpowiednio o wartość kwot uprzednio odliczonych albo doliczonych. Jeżeli kwota straty jest mniejsza od kwoty ją zmniejszającej, różnica zwiększa podstawę opodatkowania.

W przypadku gdy po roku podatkowym, za który dokonano zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 4 lub zmniejszenia na podstawie ust. 2 pkt 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik zmniejsza podstawę opodatkowania lub zwiększa stratę w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym zobowiązanie zostało uregulowane. Jeżeli wartość zmniejszenia podstawy opodatkowania jest wyższa od tej podstawy, zmniejszenia podstawy opodatkowania o nieodliczoną wartość dokonuje się w kolejnych latach podatkowych, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, za który powstało prawo do zmniejszenia (art. 18f ust. 8 updop).

Należy również zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 18f ust. 9 updop, ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań, odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.

W myśl natomiast art. 18f ust. 10 updop, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

1. dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
3. transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Stosownie do postanowień art. 18f ust. 11 updop, okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

Zgodnie z art. 18f ust. 17 updop, przepisy ust. 1-16 stosuje się odpowiednio w przypadku uregulowania lub zbycia części wierzytelności.

Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do transakcji handlowych dokonywanych między podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 (art. 18f ust. 18 updop).

Podatnicy dokonujący zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa w ust. 1-4 albo ust. 7 i 8, obowiązani są wykazać w zeznaniu podatkowym wierzytelności lub zobowiązania, z którymi związane są te zwiększenia lub zmniejszenia (art. 18f ust. 19 updop).

A zatem w świetle powyższych przepisów, ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych wprowadzono w podatkach dochodowych z jednej strony możliwość pomniejszenia przez wierzyciela podstawy opodatkowania o kwotę wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, a z drugiej strony – nałożenie na dłużnika obowiązku doliczenia do podstawy opodatkowania kwoty nieuregulowanego zobowiązania, jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w fakturze (rachunku) lub umowie.

Przy czym należy zauważyć, że wierzyciel z tego mechanizmu może skorzystać, natomiast dłużnik jest do tego zobowiązany.

W uzasadnienia do ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych wynika, że: „Na wzór rozwiązań obowiązujących na gruncie podatku VAT proponuje się wprowadzenie dodatkowych warunków uprawniających do proponowanego rozliczenia, tj. transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody (zarówno w przypadku działalność wierzyciela, jak i działalność dłużnika) podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, brak postępowania restukturyzacyjnego lub likwidacyjnego wobec dłużnika na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego, określony czas wystawienia faktury lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność. Proponowana korekta wpływać będzie również na wysokość podstawy opodatkowania uwzględnianej przy wyliczaniu wysokości należnych zaliczek na podatek dochodowy, ale wyłącznie w przypadku uzyskiwania przez podatnika dochodu.

Ponadto wprowadza się obowiązek wykazywania wierzytelności lub zobowiązań, które powodują zwiększenia lub zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniach podatkowych. Jest to rozwiązanie analogiczne do tego, które obowiązuje w podatku VAT, w związku z którym podatnicy składają deklarację VAT-ZD.

W projektowanych przepisach znajdują się również rozwiązania, które pozwalają na ich stosowanie w przypadku uregulowania lub zbycia części danej wierzytelności, co zapewnia elastyczność w radzeniu sobie z przeterminowanymi płatnościami zarówno po stronie dłużnika, jak i wierzyciela.”

Wskazać należy, że w art. 18f ust. 1 pkt 1 updop, ustawodawca odsyła do art. 4 pkt 1a ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 424, dalej także: „ustawa o PNO”), zgodnie z którym świadczenie pieniężne to wynagrodzenie za dostawę towaru lub wykonanie usługi w transakcji handlowej.

Natomiast transakcja handlowa zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o PNO to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o PNO, przepisy ustawy stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162).

Należy zatem odnieść się do definicji przedsiębiorcy określonej w art. 4 ustawy Prawo przedsiębiorców, którego ust. 1 stanowi, że przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Taką odrębną ustawa jest m.in. ustawa

z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2020 poz. 1910 ze zm.), zgodnie z art. 6 której, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Z opisu sprawy wynika m.in., że Wspólnota Mieszkaniowa utworzona została, na podstawie ustawy o własności lokali, dla budynku, który składa się z części podziemnej, którą stanowi dwupoziomowa hala garażowa oraz z części nadziemnej, którą stanowi 10 kondygnacyjny budynek mieszkalny. Garaż (miejsca postojowe w nim położone) nie stanowią pomieszczeń przynależnych do lokali mieszkalnych - jest to osobna nieruchomość (z osobną księgą wieczystą). Można wyodrębnić następujące dwie grupy osób uprawnionych do miejsc postojowych w garażu:

1. Mieszkańcy budynku przy Al. Y (tj. osoby/lokatorzy/właściciele, realizujący tam własne cele mieszkaniowe).
2. Deweloper, działający w formie prawnej spółki z o.o., będący przejściowo właścicielem miejsc postojowych oraz funkcjonalnie związanych z nimi mieszkań, do momentu ich sprzedaży finalnym nabywcom (nowym właścicielom). Nie korzysta on fizycznie z tych miejsc, jednak jest zobowiązany, zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali, do pokrywania kosztów utrzymania części wspólnych i kosztów utrzymania Garażu.
   
   

Wspólnota, oprócz lokali mieszkalnych wraz z komórkami przynależnymi do lokali, posiada w budynku również pomieszczenia dodatkowe typu: pomieszczenia techniczne, komory śmietnikowe oraz pomieszczenie portierni. Na mocy uchwały jedno pomieszczenie komory śmietnikowej przeznaczone zostało na tzw. rowerownię, służącą mieszkańcom budynku. W budynku wydzielono 187 samodzielnych lokali mieszkalnych, 6 lokali użytkowych (usługowych), 1 halę garażowa z 228 miejscami postojowymi. Na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych Wspólnota wykazuje dochód do opodatkowania, stanowiący różnicę pomiędzy przychodami a kosztami, związanymi z eksploatacją Garażu. Na przychody składają się przy tym: opłaty ponoszone przez właścicieli lokali wymienionych w punktach 1 - i 2, na koszty - przede wszystkim koszty utrzymania części wspólnych nieruchomości i koszty utrzymania Garażu, alokowane w stosunku do posiadanych udziałów w części wspólnej nieruchomości. W przypadku niektórych przychodów, należnych od spółki, o której mowa w punkcie 2, występują problemy ze ściągalnością. - Wiele z tych należności pozostaje nieuregulowanych przez czas przekraczający 4 miesiące. Wierzytelności o których mowa we wniosku są zaliczane do przychodów należnych Wnioskodawcy. Zarówno wierzyciel, jak i dłużnik spełniają warunki, o których mowa w art. 18f ust. 10 updop w odniesieniu do każdej należności w przypadku której występują problemy ze ściągalnością.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej przepisy oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro:

• Wspólnota mieszkaniowa, jako jednostka organizacyjna nieposiadającą osobowości, ale posiadająca zdolność prawną jest uczestnikiem obrotu gospodarczego,
• wskazane we wniosku wierzytelności, powstały w związku z tym obrotem i stanowią, wynagrodzenie za wykonaną przez Wspólnotę usługę, związaną z utrzymaniem hali garażowej, należne od podmiotu gospodarczego (developera),
• wierzytelności te stanowią przychód należny Wspólnoty,
• zarówno wierzyciel, jak i dłużnik spełniają warunki, o których mowa w art. 18f ust. 10 updop w odniesieniu do każdej należności w przypadku której występują problemy ze ściągalnością - to Wnioskodawca ma prawo do skorzystania z tzw. ulgi na złe długi, zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 1 updop, o ile warunek dot. przekroczenia terminu płatności, w odniesieniu do konkretnej należności, zostanie spełniony.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 38o ust. 1 updop, zmniejszenia, o których mowa w art. 25 ust. 19 pkt 1 oraz art. 18f ust. 1 pkt 1, albo zwiększenia, o którym mowa w art. 18f ust. 2 pkt 1, dokonuje się począwszy od odpowiednio okresu rozliczeniowego lub roku podatkowego, w którym upłynęło 30 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie, do końca okresu, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta.

Przepis ust. 1 stosuje się nie dłużej niż do końca roku kalendarzowego, w którym odwołano stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19, przy czym w przypadku podatników, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy, uprawnieniu, o którym mowa w art. 18f ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1, podlegają wierzytelności objęte do końca tego roku kalendarzowego uprawnieniem, o którym mowa w art. 25 ust. 19 pkt 2 i ust. 25 (art. 38o ust. 1a updop).

Przepisy ust. 1-3 stosuje się do okresów rozliczeniowych, w których podatnik poniósł negatywne konsekwencje ekonomiczne z powodu COVID-19, o którym mowa w ustawie o COVID-19 (art. 38o ust. 7 updop).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.