Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.1005.2020.3.KO
z 25 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2020 r. (data wpływu 11 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 marca 2021 r. (data wpływu 4 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• skutków podatkowych uzyskania przychodu ze wspólnego przedsięwzięcia – jest prawidłowe,

• ustalenia wysokości przychodów, o których mowa w art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 lutego 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.1005.2020.2.KO, 0113-KDIPT1-2.4012.853.2020.3.MC, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 16 lutego 2021 r. (data doręczenia 22 lutego 2021 r.). W dniu 4 marca 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku, nadane za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 1 marca 2021 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje następujące rodzaje (wg kodów PKD):

• 43.99.Z - wykonywanie specjalistycznych robót budowlanych,
  

• 41.20.Z - roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych,
  

• 42.12.Z - roboty związane z budową dróg szynowych i kolei podziemnej,
  

• 42.13.Z - roboty związane z budową mostów i tuneli,
  

• 42.21.Z - roboty związane z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych,
  

• 42.22.Z - roboty związane z budową linii telekomunikacyjnych elektroenergetycznych,
  

• 42.99.Z - roboty związane z budową pozostałych obiektów inżynierii lądowej wodnej gdzie indziej niesklasyfikowanej,
  

• 43.39.2 - wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych,
  

• 46.46.Z - sprzedaż hurtowa wyrobów farmaceutycznych i medycznych,
  

• 46.63.Ż - sprzedaż hurtowa maszyn wykorzystywanych w górnictwie, budownictwie oraz inżynierii lądowej i wodnej,
  

• 46.73.Z - sprzedaż hurtowa drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego,
  

• 46.74.Z - sprzedaż hurtowa wyrobów metalowych oraz sprzętu i dodatkowego wyposażenia hydraulicznego i grzejnego,
  

• 46.90.Z - sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana,
  

• 47.74.Z - sprzedaż detaliczna wyrobów medycznych, włączając wyroby ortopedyczne,
  

• prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach,
  

• 49.41 Z - transport drogowy towarów,
  

• 70.21.Z- stosunki międzyludzkie i komunikacja,
  

• 70.22.Z - doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania,
  

• 77.12.Ż - wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli,
  

• 77.39.Z - wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych,
  

• 81.21.Z - niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych,
  

• 81.22.Z - specjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych,
  

• 81.29.Z - pozostałe sprzątanie,
  

• 85.60.Z - działalność wspomagająca edukację.
  
  

Przychody Wnioskodawcy opodatkowane są na zasadach ogólnych. Wnioskodawca korzysta z podatku liniowego. Dokumentacja podatkowa jest prowadzona w formie książki przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej zawarł umowę o wykonanie wspólnego przedsięwzięcia z innym podmiotem gospodarczym. Zawarta umowa jest umową współpracy w zakresie jednorazowego przedsięwzięcia, nie ma charakteru ani spółki cichej, ani umowy konsorcjum.

Wnioskodawca zawarł umowę w dniu 29 czerwca 2020 r. Umowa została zawarta na okres realizacji wspólnego przedsięwzięcia, nie określając dokładnie czasu jej trwania. Okres czasowy przedsięwzięcia zależy od: czasu produkcji, okresu transportu i czasu na znalezienie klienta (kupującego). Umowa kończy się sprzedażą towaru i rozliczeniem zysku. W opisanym stanie faktycznym umowa trwała około 3 miesiące.

Podmiot gospodarczy, z którym została zawarta umowa, jest podmiotem krajowym (polskim), osobą fizyczną. Nie jest to podmiot powiązany.

Wspólne przedsięwzięcie polega na zakupie towaru i jego sprzedaży z zyskiem. Handel określonym w umowie towarem jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zarejestrowanej w CEIDG. Towar jest dookreślony w umowie, która wskazuje ilość i rodzaj towaru, a także jego sprzedawcę oraz cenę jego zakupu. Towar to rękawice nitrylowe.

Wnioskodawca jest głównym finansującym przedsięwzięcie. Przeznacza określone środki na zakup towaru (w całości finansuje zakup). Nie jest jednak stroną umowy sprzedaży. Koszty dostawy, poszukiwania klienta i inne związane z zakupem i sprzedażą ponosi druga strona umowy, ona też jest stroną wszelkich umów związanych z dostawą i zbyciem oraz wystawcą i odbiorcą faktur VAT. Wg umowy druga strona ma obowiązek informować Wnioskodawcę o wszelkich istotnych okolicznościach związanych z realizacją umowy. Wnioskodawca posiada uprawnienie w zakresie wyboru kontrahenta (kupującego) oraz ustalenia ceny sprzedaży. Ma też prawo kontrolować przebieg transakcji, w tym jakość towaru.

Wartość realizowanego przedsięwzięcia wynosi 78 400 USD, przy czym jest to wartość zakupu towaru. Założeniem stron jest sprzedaż z zyskiem, więc wartość sprzedaży będzie wyższa.

W umowie ustalono zasady partycypacji w przychodach i kosztach podatkowych generowanych w ramach współpracy. Ustalono, że stopień partycypacji zarówno w przychodach, jak i kosztach odpowiada udziałowi w zysku. Udział Wnioskodawcy w zysku wynosi 40%.

Umowa określa stosunek procentowy udziału każdej ze stron w zysku. Umowa reguluje sposób obliczenia zysku i wskazuje, że jest to różnica między uzyskanym przychodem netto a poniesionymi na dostawę kosztami, obejmującymi zarówno zakup, jak i koszty obsługi dostawy (transport, usługi związane ze sprowadzeniem towaru, jego sprawdzeniem, przepakowaniem itp.).

Obie strony są podatnikami VAT. Wnioskodawca jest czynnym, zrejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z umową strony dążą do maksymalnego zysku i podejmują wspólnie decyzje, co do sprzedaży towaru, jego ceny, wyboru kontrahenta.

Wnioskodawca zasadniczo nie wykonuje na rzecz podmiotu gospodarczego, z którym zawarł umowę, żadnych prac, czy usług i nie wystawia z tego tytułu faktur VAT.

Podobnie podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę, nie wykonuje na rzecz Wnioskodawcy żadnych czynności i prac.

Strony wspólnie wykonują pewne czynności (opisane wyżej: wybór kontrahenta, sprawdzenie towaru, jednak nie sposób uznać, że jedna świadczy na rzecz drugiej jakieś usługi).

Wnioskodawca w związku z zawartą umową nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich, bowiem z założenia nie jest stroną transakcji zawieranej zarówno ze sprzedającym, jak i kupującym towar.

Wg umowy za ewentualne nienależyte wykonanie obowiązków Wnioskodawca odpowiada wyłącznie wobec podmiotu, z którym zawarł umowę, w zakresie, w jakim nie spełnił obowiązku, np. zapłaty w określonym terminie środków pieniężnych.

Umowa zostanie wykonana po dokonaniu zbycia towaru i rozliczeniu zysku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy rozliczenie podatku dochodowego Wnioskodawcy odbywa się na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Czy za prawidłowe w takiej sytuacji można uznać obliczenie przychodu na potrzeby ustalenia podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawcy polegające na zsumowaniu stosunkowo obliczonych według wartości udziału w zysku Wnioskodawcy (określonego umową) przychodów uzyskanych z określonego umową przedsięwzięcia, pomniejszonych o ustalone w takim samym stosunku koszty uzyskania przychodu, z przychodami Wnioskodawcy z innych źródeł i ustalenie wartości podatku dochodowego na podstawie tak obliczonego dochodu?
2. Czy wykonanie umowy rodzi po stronie Wnioskodawcy obowiązki w zakresie podatku VAT związane ze sprzedażą lub zakupem towaru, który jest zakupiony i sprzedany w ramach wspólnego przedsięwzięcia? Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia podatku VAT i jego odprowadzenia w związku ze zbyciem towarów określonych w umowie i zakupionych ze środków przekazanych przez Wnioskodawcę w ramach wspólnego przedsięwzięcia?
3. Czy Wnioskodawca ma prawo dokonać obliczenia i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych ze wspólnego przedsięwzięcia w ramach swojej działalności gospodarczej i skorzystać z opodatkowania podatkiem liniowym?
4. Czy uzyskany przez Wnioskodawcę ze wspólnego przedsięwzięcia przychód jest przychodem z działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną, tj. przychodem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przychodem, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości a jego wartość podlega zsumowaniu z pozostałymi przychodami z działalności gospodarczej na potrzeby ustalenia wymienionego w rzeczonym przepisie limitu?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W przedmiocie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Rozliczenie podatku dochodowego od dochodu uzyskanego z zawartej przez strony umowy, na podstawie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika wprost z treści rzeczonego przepisu. Na konieczność zastosowania przedmiotowego przepisu w przypadku dochodu ze wspólnego przedsięwzięcia wskazują również liczne interpretacje podatkowe oraz orzeczenia sądów administracyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarta przez Niego umowa wyczerpuje znamiona wspólnego przedsięwzięcia. Określa ona prawa i obowiązki stron, zawiera postanowienia jasno wskazujące kupowany razem towar, wartość tego zakupu, wskazuje sposób jego finansowania oraz dookreśla udział w zyskach.

W takiej sytuacji rozliczenie podatku dochodowego Wnioskodawcy powinno odbyć się przy zastosowaniu przepisu art. 8 ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Udział w zysku decyduje o wartości przychodów i kosztów sumowanych z przychodami i kosztami Wnioskodawcy z innych źródeł. Rozliczenie odbywa się zatem w ten sposób że stosunkowo odpowiadająca wartości udziału Wnioskodawcy w zysku określonym umową część przychodu ze wspólnego przedsięwzięcia i połowa kosztów uzyskania przychodu tego przedsięwzięcia sumują się odpowiednio z pozostałymi przychodami oraz kosztami Wnioskodawcy. Łączny dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Nie jest przy tym przeszkodą fakt, że odbiorcą i wystawcą dokumentów księgowych (faktur VAT) jest wyłącznie druga strona umowy, gdyż treść kontraktu rozstrzyga w jaki sposób finansowane są poszczególne elementy przedsięwzięcia oraz komu i w jakiej proporcji przypada zysk. To właśnie treść umowy będzie rozstrzygała o sposobie obliczenia dochodu uzyskiwanego przez każdą ze stron, a w następstwie o wysokości należnego podatku dochodowego.

Definicję wspólnego przedsięwzięcia zbieżną z przedstawionym stanem faktycznym zawiera wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 91/17. W orzeczeniu tym Sąd stanął na stanowisku, że wspólnie prowadzona inwestycja w ramach wspólnego przedsięwzięcia determinuje sposób rozliczenia w zakresie przychodów i kosztów ich uzyskania. Zaprezentowane w orzeczeniu poglądy potwierdzają prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 3

Wnioskodawca ma prawo obliczyć podatek dochodowy od dochodu uzyskanego w ramach opisanego wspólnego przedsięwzięcia na podstawie przepisu art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wynika to z następujących okoliczności:

1. dochód został uzyskany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się między innym działalnością handlową,
2. finansowanie wspólnego przedsięwzięcia odbywa się ze środków, które Wnioskodawca uzyskał z wykonywanej działalności gospodarczej,
3. umowa została zawarta przez podmioty gospodarcze (firmy) w ramach obrotu profesjonalnego.
   
   

Mimo, że rolą Wnioskodawcy jest głównie finansowanie zakupu towaru, w ramach obowiązków umownych jest On uprawniony m.in. do: kontroli przebiegu transakcji, dokonywania wskazówek co do wyboru kontrahenta, podejmowania decyzji o cenie sprzedaży towaru.

Z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychody ze wspólnego przedsięwzięcia u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku oraz łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W związku z faktem zawarcia umowy w ramach działalności gospodarczej, przychód ze wspólnego przedsięwzięcia będzie łączył się u Wnioskodawcy z pozostałymi przychodami z działalności gospodarczej i będzie opodatkowany podatkiem liniowym.

Wyżej cytowany przepis art. 8 każe łączyć przychód ze wspólnego przedsiębiorstwa z przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowania według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Odesłanie to należy rozumieć wyłącznie przez pryzmat przedmiotu, jakim jest podstawa obliczenia podatku (przychody z określonych źródeł), a nie wartości podatku. Według art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według następującej skali: (...). Istotne znaczenie ma wskazane w cytowanym przepisie zastrzeżenie, w tym odesłanie do przepisu art. 30c cytowanej ustawy.

A zatem, przychód ze wspólnego przedsięwzięcia będzie się łączył z przychodami z innych źródeł, które są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku Wnioskodawcy wysokość podatku dochodowego zostanie obliczona przy uwzględnieniu przychodu i kosztów wspólnego przedsięwzięcia w ramach rozliczenia podatku dochodowego z prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo wskazanego w punkcie poprzednim sposobu obliczenia podatku, uzyskiwane ze wspólnego przedsięwzięcia przychody (oraz poniesione koszty uzyskania przychodu) nie są wprowadzane do Jego księgi przychodów i rozchodów i są sumowane wyłącznie na potrzeby obliczenia podatku dochodowego. Przychody te nie są przychodami, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości. Przepis ten określa limit przychodów ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy.

Przychód ze wspólnego przedsięwzięcia nie jest takim przychodem u Wnioskodawcy, nie jest bowiem przychodem ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych Wnioskodawcy. Przychód ten jest dla Wnioskodawcy przychodem ze wspólnego przedsięwzięcia, którego definicję zawiera art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie przepis art. 8 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że taki przychód nie będzie łączył się z przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

• w części dotyczącej skutków podatkowych uzyskania przychodu ze wspólnego przedsięwzięcia – jest prawidłowe,

• w części dotyczącej ustalenia wysokości przychodów, o których mowa w art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b i art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Pojęcie działalności gospodarczej i pozarolniczej działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy, daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, działalność ta musi być wykonywana w sposób ciągły.

Stosownie natomiast do art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (art. 22 ust. 1 omawianej ustawy).

Stosownie natomiast do art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu tego roku podatkowego.

Przy czym w myśl art. 9a ust. 2c przedmiotowej ustawy, oświadczenie oraz zawiadomienie, o których mowa w ust. 2-2b, podatnicy mogą złożyć na podstawie przepisów ustawy o CEIDG. Zgodnie z art. 9a ust. 3 ww. ustawy, jeżeli podatnik, który wybrał sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2, uzyska z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie lub z tytułu prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną przychody ze świadczenia usług na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, odpowiadających czynnościom, które podatnik lub co najmniej jeden ze wspólników wykonywał lub wykonuje w roku podatkowym - w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy, podatnik ten traci w roku podatkowym prawo do opodatkowania w sposób określony w art. 30c i jest obowiązany do wpłacenia zaliczek od dochodu osiągniętego od początku roku, obliczonych przy zastosowaniu skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, oraz odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu tych zaliczek.

Zgodnie z art. 30c ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub 7, z zastrzeżeniem art. 29 i art. 30, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Z kolei stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Jednocześnie w myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Podkreślenia wymaga, że powyższa regulacja art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest realizacją zasady, że uzyskane we wspólnym przedsięwzięciu przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u wspólników proporcjonalnie do ich udziałów w zyskach tego przedsięwzięcia.

Polskie prawo nie wyodrębnia w Kodeksie cywilnym odrębnego typu umowy na wspólne przedsięwzięcie, niemniej jednak dopuszczalność zawierania tego typu umów jest niezaprzeczalna w świetle obowiązującej w prawie polskim zasady swobody umów. Zgodnie z jej treścią, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego (art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny – Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).

Należy także wskazać, że ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zdefiniował pojęcia wspólnego przedsięwzięcia. Dlatego też zasadne jest odwołanie się do wykładni literalnej, bazującej na brzmieniu językowym tych wyrazów. I tak – słowo wspólny oznacza „wykonywany lub przeżywany przez wiele osób, razem z innymi”, „należący do wielu osób”, „jednakowy dla wielu osób”. Natomiast przedsięwzięcie jest definiowane jako „projekt, działanie podjęte w jakimś celu”, a przedsięwziąć – przedsiębrać to „zdecydować się na wykonanie czegoś” (Słownik Języka Polskiego pod red. W. Doroszewskiego, sjp.pwn.pl).

Zatem zwrot „wspólne przedsięwzięcie” należy postrzegać jako wszelkiego rodzaju projekty, których realizacja wiąże się z udziałem co najmniej dwóch podmiotów niezwiązanych formalnie strukturą organizacyjną. Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje się wspólnym działaniem podejmowanym w celu realizacji zamierzonego celu.

W potocznym rozumieniu przez wspólne przedsięwzięcie rozumie się podjęcie wspólnych działań w celu wykonania określonej inwestycji, czy wykonania określonych usług, sprzedaży. Ma ono w założeniu obniżyć koszty jego realizacji. Podział kosztów takiego przedsięwzięcia zwykle dokonywany jest proporcjonalnie do wielkości nakładów, poczynionych przez każdy z podmiotów uczestniczących w tym przedsięwzięciu. Także zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podział kosztów między podatników w odniesieniu do wspólnego przedsięwzięcia następuje proporcjonalnie do posiadanego udziału, a gdy udziału tego nie można ustalić, przyjmuje się, że udziały te są równe. Podobnie art. 8 ust. 1 tej ustawy nakazuje rozliczanie przychodów z przedsięwzięcia. Także z przepisów podatkowych można zatem wysnuć wniosek, że w przypadku wspólnego przedsięwzięcia wszystkie podmioty w nim uczestniczące czynią nakłady na to przedsięwzięcie i ponoszą wspólnie ekonomiczne ryzyko jego powodzenia. Przychody i koszty ich uzyskania liczone są bowiem najpierw dla całego przedsięwzięcia, a dopiero później dzielone między jego uczestników.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Przychody Wnioskodawcy opodatkowane są na zasadach ogólnych. Wnioskodawca korzysta z podatku liniowego. Dokumentacja podatkowa jest prowadzona w formie książki przychodów i rozchodów. Wnioskodawca w dniu 29 czerwca 2020 r. w ramach swojej działalności gospodarczej zawarł umowę o wykonanie wspólnego przedsięwzięcia z innym podmiotem gospodarczym. Zawarta umowa jest umową współpracy w zakresie jednorazowego przedsięwzięcia, nie ma charakteru ani spółki cichej, ani umowy konsorcjum. Umowa została zawarta na okres realizacji wspólnego przedsięwzięcia, nie określając dokładnie czasu jej trwania. Okres czasowy przedsięwzięcia zależy od: czasu produkcji, okresu transportu i czasu na znalezienie klienta (kupującego). Umowa kończy się sprzedażą towaru i rozliczeniem zysku. W opisanym stanie faktycznym umowa trwała około 3 miesiące. Podmiot gospodarczy, z którym została zawarta umowa, jest podmiotem krajowym (polskim), osobą fizyczną. Nie jest to podmiot powiązany.

Wspólne przedsięwzięcie polega na zakupie towaru i jego sprzedaży z zyskiem. Handel określonym w umowie towarem jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zarejestrowanej w CEIDG. Towar jest dookreślony w umowie, która wskazuje ilość i rodzaj towaru, a także jego sprzedawcę oraz cenę jego zakupu. Towar to rękawice nitrylowe. Wnioskodawca jest głównym finansującym przedsięwzięcie. Przeznacza określone środki na zakup towaru (w całości finansuje zakup). Nie jest jednak stroną umowy sprzedaży. Koszty dostawy, poszukiwania klienta i inne związane z zakupem i sprzedażą ponosi druga strona umowy, ona też jest stroną wszelkich umów związanych z dostawą i zbyciem oraz wystawcą i odbiorcą faktur VAT. Według umowy druga strona ma obowiązek informować Wnioskodawcę o wszelkich istotnych okolicznościach związanych z realizacją umowy. Wnioskodawca posiada uprawnienie w zakresie wyboru kontrahenta (kupującego) oraz ustalenia ceny sprzedaży. Ma też prawo kontrolować przebieg transakcji, w tym jakość towaru. Wartość realizowanego przedsięwzięcia wynosi 78 400 USD, przy czym jest to wartość zakupu towaru. Założeniem stron jest sprzedaż z zyskiem, więc wartość sprzedaży będzie wyższa. W umowie ustalono zasady partycypacji w przychodach i kosztach podatkowych generowanych w ramach współpracy. Ustalono, że stopień partycypacji zarówno w przychodach, jak i kosztach odpowiada udziałowi w zysku. Udział Wnioskodawcy w zysku wynosi 40%. Umowa określa stosunek procentowy udziału każdej ze stron w zysku. Umowa reguluje sposób obliczenia zysku i wskazuje, że jest to różnica między uzyskanym przychodem netto a poniesionymi na dostawę kosztami, obejmującymi zarówno zakup, jak i koszty obsługi dostawy (transport, usługi związane ze sprowadzeniem towaru, jego sprawdzeniem, przepakowaniem itp.). Obie strony są podatnikami VAT. Zgodnie z umową strony dążą do maksymalnego zysku i podejmują wspólnie decyzje co do sprzedaży towaru, jego ceny, wyboru kontrahenta. Wnioskodawca zasadniczo nie wykonuje na rzecz podmiotu gospodarczego, z którym zawarł umowę, żadnych prac, czy usług i nie wystawia z tego tytułu faktur VAT. Podobnie podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę nie wykonuje na rzecz Wnioskodawcy żadnych czynności i prac.

Strony wspólnie wykonują pewne czynności (opisane wyżej: wybór kontrahenta, sprawdzenie towaru, jednak nie sposób uznać, że jedna świadczy na rzecz drugiej jakieś usługi). Wnioskodawca w związku z zawartą umową nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich, bowiem z założenia nie jest stroną transakcji zawieranej zarówno ze sprzedającym jak i kupującym towar. Według umowy za ewentualne nienależyte wykonanie obowiązków Wnioskodawca odpowiada wyłącznie wobec podmiotu, z którym zawarł umowę, w zakresie w jakim nie spełnił obowiązku, np. zapłaty w określonym terminie środków pieniężnych. Umowa zostanie wykonana po dokonaniu zbycia towaru i rozliczeniu zysku.

Należy zatem zauważyć, że porozumienie dotyczące wspólnego przedsięwzięcia stanowi określony w umowie sposób regulowania rozliczeń między podmiotami je tworzącymi (w niniejszej sprawie pomiędzy Wnioskodawcą i osobą fizyczną) oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny się kierować w swoich działaniach. Strony działające w ramach porozumienia powinny więc dokonywać m.in. podziału przychodów, czy też kosztów ich uzyskania zgodnie z ustaleniami wynikającymi z zawartej umowy (proporcjonalnie do ustalonego prawa do udziału w zysku).

W tym samym tonie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu do wyroku z dnia 7 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Wr 251/18: „(…) Organ wyjaśnił również, jak należy rozumieć pojęcie "wspólnego przedsięwzięcia". Słusznie i poprawnie zatem organ podatkowy, odwołując się w treści zaskarżonej interpretacji do poglądów literatury i orzecznictwa, zwrot ten postrzega jako wszelkiego rodzaju projekty, których realizacja wiąże się z udziałem co najmniej dwóch podmiotów, niezwiązanych formalnie strukturą organizacyjną (A. Bartosiewicz, Komentarz do art. 8 u.p.d.o.f., Lex 2010). Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje się wspólnym działaniem podejmowanym w celu realizacji zamierzonego celu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2012 r., sygn. akt II FSK 614/11, orzeczenie publikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dalej jako: CBOSA), prawidłowo uznając, że w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem, w którym udział skarżącego wynosi 40%. (…). Porozumienie opisane w przedstawionych stanie faktycznym dotyczące wspólnego przedsięwzięcia stanowi określony w umowie sposób regulowania rozliczeń między podmiotami je tworzącymi (tu: wnioskodawcą i inwestorem) oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny się kierować w swoich działaniach. Przedsiębiorcy działający w ramach porozumienia powinni więc dokonywać m.in. podziału przychodów, czy też kosztów ich uzyskania, zgodnie z ustaleniami wynikającymi z zawartej umowy (proporcjonalnie do ustalonego prawa do udziału w zysku), a jednocześnie ww. umowa przewiduje - przy dokonaniu ostatecznego lub częściowego jej rozliczenia - wypłatę na rzecz wnioskodawcy równowartości przekazanego przez niego do wspólnego przedsięwzięcia wkładu niepieniężnego.(…).”

Mając na uwadze powyższe, przychód, jaki uzyska Wnioskodawca ze sprzedaży przez osobę fizyczną towaru, wynikający z umowy wspólnego przedsięwzięcia, powinien zostać zakwalifikowany jako przychód ze źródła działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30c ust. 1 ww. ustawy. Kwota, jaką otrzyma Wnioskodawca od osoby fizycznej w ramach wzajemnego rozliczenia, którą szczegółowo określa umowa wspólnego przedsięwzięcia, powinna być ustalona w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem ustaleń wynikających z umowy wspólnego przedsięwzięcia.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również sposobu obliczania limitu, którego przekroczenie powoduje obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Zgodnie z przepisem art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Stosownie do zapisu art. 24a ust. 4 ww. ustawy, obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości.

W myśl art. 24a ust. 5 ww. ustawy, osoba fizyczna, spółka cywilna osób fizycznych, spółka jawna osób fizycznych lub spółka partnerska może prowadzić księgi rachunkowe również od początku następnego roku podatkowego, jeżeli przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy są niższe niż równowartość w walucie polskiej kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości. W tym przypadku podatnik informuje o prowadzeniu ksiąg rachunkowych w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub ust. 1a pkt 2, składanym za rok podatkowy, w którym były prowadzone. Jeżeli księgi prowadziła spółka cywilna osób fizycznych, spółka jawna osób fizycznych lub spółka partnerska, informację składają wszyscy wspólnicy.

Z kolei z art. 24a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wyrażone w euro wielkości, o których mowa w ust. 4, 4b, 4c, 4e, 4f i 5, przelicza się na walutę polską według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy.

Określony w tym przepisie obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych po przekroczeniu określonego limitu przychodów dotyczy, co do zasady, podatników osiągających przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, przepisy ustawy o rachunkowości, zwanej dalej „ustawą”, stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej: osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz przedsiębiorstw w spadku działających zgodnie z ustawą z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw (Dz. U. poz. 1629), jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 2 000 000 euro.

Należy zaznaczyć, że w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych zasadą jest prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Podatnicy mogą być również zobowiązani do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Obowiązek ten aktualizuje się wówczas, gdy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie osiągają przychody z działalności gospodarczej za poprzedni rok podatkowy w wysokości stanowiącej w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości (Bartosiewicz A., Kubacki R., PIT. Komentarz. Wydanie V. Lex 2015).

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika obowiązek prowadzenia przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, opodatkowane na tzw. zasadach ogólnych lub „podatkiem liniowym”, podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych.

Zatem w przypadku, gdy podatnik za poprzedni rok obrotowy osiągnął przychód, w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w walucie polskiej stanowiący co najmniej równowartość w walucie polskiej 2 000 000 euro będzie miał obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych począwszy od następnego roku obrotowego.

Przepis art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kwestii ustalenia poziomu przychodu powodującego obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych odsyła do art. 14 tej ustawy.

Jak wykazał Wnioskodawca, przychód ze wspólnego przedsięwzięcia będzie łączył się u Wnioskodawcy z pozostałymi przychodami z działalności gospodarczej i będzie opodatkowany podatkiem liniowym.

Każdy zaś przychód z działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 14 ustawy) winien być uwzględniony przy obliczaniu limitu przychodu decydującego o obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych. Przychód uzyskany ze wspólnego przedsięwzięcia, o których mowa we wniosku niewątpliwie – na podstawie wskazanych przepisów – stanowi przychód, o którym mowa w art. 14 i art. 24a ust. 4 ustawy. Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca osiągnął przychód, w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiący co najmniej równowartość 2 000 000 euro, zobowiązany był do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Podkreślić należy, że osoby prowadzące podatkową księgę przychodów i rozchodów obowiązane są stosować przepisy zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się tylko, jak wskazuje art. 24a ww. ustawy, do określenia limitu.

Reasumując, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym w świetle wyżej przytoczonych przepisów, przychód ze wspólnego przedsięwzięcia, stanowi przychód z działalności gospodarczej brany pod uwagę przy ustalaniu limitu 2 000 000euro.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie będzie zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.