Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.1051.2020.2.KK
z 26 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2020 r. (data wpływu 18 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 marca 2021 r. (data wpływu 11 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2020 r. do Pierwszego Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek z dnia 14 grudnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości, który pismem z dnia 18 grudnia 2020 r., został przekazany przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (data wpływu 18 grudnia 2020 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 24 lutego 2021 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.1051.2020.1.KK, wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało za pośrednictwem poczty w dniu 24 lutego 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 4 marca 2021 r.), zaś w dniu 11 marca 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 10 marca 2021 r. (data nadania 11 marca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Działka nr 5/5 (…) jest własnością Wnioskodawcy od 1978 r., przekazaną na podstawie aktu własności ziemi w dniu 16 września 1987 r. Działka nr 5/2 (…) została zakupiona przez Wnioskodawcę w dniu 22 stycznia 2001 r.

W dniu 10 stycznia 2020 r. Wnioskodawca darował córce udział 1/4 części nieruchomości położonej w miejscowości, składającej się z działek nr 5/5 i nr 5/2 o powierzchni 0,3438 ha. W dniu 9 września 2020 r. została zniesiona współwłasność pomiędzy Wnioskodawcą i córką, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem zniesienia współwłasności w dniu 9 września 2020 r. była nieruchomość (działka nr 5/5 oraz nr 5/2). Stronami zniesienia współwłasności byli Wnioskodawca (3/4 udziałów) i córka (1/4 udziałów). W skutek zniesienia współwłasności Wnioskodawca otrzymał na wyłączność działki nr 4/1 (…), nr 4/0 (…) i nr 4/3(…), a córce przyznano na wyłączność działki nr 4/4 (...) i nr 4/5(…). Postanowienie Sądu w sprawie zniesienia współwłasności uprawomocniło się w dniu 9 września 2020 r. Wnioskodawca nie zwiększył wartości swojego majątku przy zniesieniu współwłasności, gdyż była to darowizna dla córki, która nie wiązała się z żadnymi dopłatami z obu stron. Również wartość rynkowa nieruchomości nabytych przez Wnioskodawcę po zniesieniu współwłasności nie uległa zmianie w stosunku do wartości nieruchomości przysługujących Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności. Zniesienie współwłasności nastąpiło bez żadnych spłat ani dopłat.

Działka nr 4/1 została sprzedana przez Wnioskodawcę w dniu 30 listopada 2020 r. i Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od sprzedaży działek Wnioskodawca zapłaci podatek dochodowy? Jeżeli tak to w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien On zapłacić podatku dochodowego przy sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

−jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca działkę nr 5/5 nabył w 1978 r. na podstawie aktu własności ziemi z dnia 16 września 1987 r. Działka nr 5/2 została zakupiona przez Wnioskodawcę w dniu 22 stycznia 2001 r.

W dniu 10 stycznia 2020 r. Wnioskodawca darował córce udział 1/4 części nieruchomości, składającej się z działek nr 5/5 i nr 5/2 o powierzchni 0,3438 ha. W dniu 9 września 2020 r. została zniesiona współwłasność pomiędzy Wnioskodawcą i córką, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego, które uprawomocniło się w dniu 9 września 2020 r. Przedmiotem zniesienia współwłasności w dniu 9 września 2020 r. była nieruchomość (działka nr 5/5 oraz nr 5/2). Stronami zniesienia współwłasności byli Wnioskodawca (3/4 udziałów) i Jego córka (1/4 udziałów). W skutek zniesienia współwłasności Wnioskodawca otrzymał na wyłączność działki nr 4/1, nr 4/0 i nr 4/3, a córce przyznano na wyłączność działki nr 4/4 i nr 4/5. Wnioskodawca nie zwiększył wartości swojego majątku przy zniesieniu współwłasności, gdyż była to darowizna dla córki, która nie wiązała się z żadnymi dopłatami z obu stron. Również wartość rynkowa nieruchomości nabytych przez Wnioskodawcę po zniesieniu współwłasności nie uległa zmianie w stosunku do wartości nieruchomości przysługujących Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności. Zniesienie współwłasności nastąpiło bez żadnych spłat ani dopłat.

Działka nr 4/1 została sprzedana przez Wnioskodawcę w dniu 30 listopada 2020 r. i nie prowadzi On działalności gospodarczej.

W celu ustalenia momentu nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości sprzedanej w dniu 30 listopada 2020 r. (działki nr 4/1), należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, współwłasność istnieje wówczas, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Istota współwłasności polega na tym, że współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, a nie o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu, bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Będąca przedmiotem współwłasności rzecz jest niepodzielna i każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy w trakcie trwania współwłasności, a nie jedynie do jej części określonej wielkością jego udziału. Każdy ze współwłaścicieli ma jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli, a mianowicie każdy jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). W momencie nabycia udziału w prawie własności, każdy ze współwłaścicieli staje się współwłaścicielem całej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności.

Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie, w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu, mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Ponadto, należy wyjaśnić, że o tym, czy w wyniku zniesienia współwłasności doszło do nowego nabycia ponad wcześniej posiadany udział, decyduje porównanie wartości tych nieruchomości, a nie ich powierzchni. Może się zdarzyć, że większą wartość będzie miała nieruchomość o mniejszej powierzchni.

Tak więc, co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w wyniku zniesienia współwłasności wartość składników majątkowych nabytych przez Niego w wyniku zniesienia współwłasności nie przekracza wartości rynkowej tych składników przed zniesieniem współwłasności. Ponadto, zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Zatem przyjąć należy za Wnioskodawcą, że na skutek zniesienia współwłasności nieruchomości w 2020 r., nie uzyskał przysporzenia majątkowego, poprzez nabycie nieruchomości o wartości rynkowej przekraczającej wartość udziału we współwłasności nieruchomości, przysługującego Wnioskodawcy przed zniesieniem współwłasności. W związku z tym, dokonane w 2020 r. zniesienie współwłasności nieruchomości, w wyniku którego Wnioskodawca nabył m.in. działkę nr 4/1, nie stanowi nabycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawca nieruchomość (działkę nr 4/1), która została sprzedana w dniu 30 listopada 2020 r., nabył odpowiednio w 1978 r. oraz w 2001 r.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że odpłatne zbycie nieruchomości (działki nr 4/1) w dniu 30 listopada 2020 r., nabytej przez Wnioskodawcę w 1978 r. i 2001 r., wydzielonej fizycznie z działek nr 5/5 i nr 5/2 w ramach zniesienia współwłasności, nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostało dokonane po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w tym przepisie. Zatem, z tytułu zbycia przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo Organ zauważa, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla innych właścicieli nieruchomości uczestniczących w zniesieniu współwłasności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.